Military Forces of the Republic of Armenia

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Պաշտպանության նախարարը բացահայտել է կարեւորագույնը

ՀԱԿՈԲ ԲԱԴԱԼՅԱՆ, Մեկնաբան
Մեկնաբանություն - 21 Մայիսի 2016,


Պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը լրագրողների հարցին ի պատասխան, անդրադառնալով այս օրերին Մանվել Գրիգորյանի արցախյան գործունեությանը, ասել է, որ Գրիգորյանը կարեւոր առաքելություն է իրականացնում պաշտպանական բանակի կազմում, իսկ որպես ԵԿՄ նախագահ մեծ դեր ունի սերունդների ռազմա-հայրենասիրական դաստիարակության գործում:

Սերունդներին պետք է փրկել, եթե նրանց ռազմա-հայրենասիրական գործում դեր է ստանձնել Մանվել Գրիգորյանը: Թեկուզ այն պարզ պատճառով, որ այդ մարդը չունի բավարար ինտելեկտուալ կարողություն՝ սերունդ դաստիարակելու համար: Իսկ 21-րդ դարում սերունդ դաստիարակելու համար պետք է ինտելեկտ: Ընդ որում, անկախ նրանից, թե ինչ գաղափարական ուղղությամբ է դաստիարակությունը:

Մանվել Գրիգորյանը չունի նվազագույն անհրաժեշտ պայմանը, որպեսզի նրան վստահվի սերնդի դաստիարակություն: Գրիգորյանն իհարկե մեղավոր չէ, որ ինտելեկտուալ այդ կարողությամբ ստանձնել է պատասխանատու գործ: Մեղավորը նրանք են, ովքեր նրան վստահել են այդ գործը, եւ միաժամանակ խրախուսում են այդ գործում:

Երբ լրագրողները պաշտպանության նախարարի համար մասնավորեցրել են, որ հարցը վերաբերում է Արցախի առաջին պատերազմի հրամանատարներից մեկի՝ Վահան Բադասյանի հայտարարությանը, պաշտպանության նախարարը ասել է, թե չի լսել այդ հայտարարությունը:

Տարօրինակ է իհարկե, որ Մանվել Գրիգորյանը կատարում է «շատ կարեւոր» առաքելություն Արցախում, նաեւ մեծ առաքելություն է իրականացնում սերունդների դաստիարակության գործում, բայց այդ կարեւորությամբ հանդերձ նրա շուրջ հանրային մեծ աղմուկը չի հասել պաշտպանության նախարարին: Այդ դեպքում հետաքրքիր է, թե ի՞նչն է հասնում նախարարին: Ըստ երեւույթին, նախարարին չէր հասել նաեւ հանրային մեծ աղմուկը տնտեսագիտական համալսարանի հայտնի «սաքուլիկի» պատմության վերաբերյալ, երբ այդ երիտասարդը, որ այժմ Հովիկ Աբրահամյանի գլխավորած կառավարման խորհրդով համալսարանի պրոռեկտորն է, բառացի թույլ էր տվել ոչ միայն անպարկեշտ եւ խուլիգան պահվածք, այլ նաեւ քրեական եզրույթ ունեցող արարք՝ խոչընդոտելով Երեւանի բանակում չծառայած քաղաքապետ Տարոն Մարգարյանի այսպես կոչված թեկնածուականի պաշտպանությունը լուսաբանելու եկած լրագրողների աշխատանքը:

Սեյրան Օհանյանը պարգեւատրեց նրան՝ բանակի եւ հասարակության կապը խորացնելու համար, ցույց տալով պաշտպանության նախարարի եւ հասարակության կապի հարցում առկա մեղմ ասած շոշափելի խնդիրը:

Սակայն, գուցե Սեյրան Օհանյանն իսկապես չէր հետաքրքրվել «սաքուլիկով», բայց հազիվ թե պաշտպանության համար պատասխանատու կարեւոր պաշտոնյան իրեն թույլ տար այդ աստիճան անտեղյակ լինել Մանվել Գրիգորյանի շուրջ ստեղծված վիճակին:

Պարզապես, կարելի է հասկանալ նաեւ Սեյրան Օհանյանին: Մի շարք հանգամանքների պատճառով նա չէր կարող հայտարարել, որ Վահան Բադասյանը հայտարարել է ճշմարտությունը: Միաժամանակ, ի պատիվ Սեյրան Օհանյանի, նա չգնաց այն պարզունակ քարոզչության ճանապարհով, որով այս օրերին անցան զանազան խոսնակներ, պատգամավորներ, այսպես կոչված հրապարակախոսներ եւ այլն, որոնք Մանվել Գրիգորյանին դասեցին սրբերի շարքը, տպավորություն ստեղծելով, որ հաջորդ տարի ճերմակ ձիով ոչ թե Սուրբ Սարգիս զորավարն է գալու, այլ սուրբ Մանվել զորավարը:

Սեյրան Օհանյանն ընտրեց հնարավոր չեզոք տարբերակը, հայտարարելով, որ չի լսել Բադասյանի հայտարարությունը: Իրականում, դա իհարկե այդ հայտարարության լուռ սատարում էր:

Միաժամանակ, դա բավական խոսուն վկայություն էր Հայաստանի զինված ուժերի շուրջ առկա մի կարեւորագույն խնդրի, որի լուծումն անմիջական կապ չունի հենց այսօր զինված ուժերի առաջ դրված խնդիրների եւ դրանց լուծման գործի հետ, բայց անմիջականորեն առնչվում է զինուժի ապագային, ապագայում հասունացող խնդիրների, մարտահրավերների, ու նաեւ ընդհուպ աշխարհքաղաքական նշանակության նոր առաքելությունների իրականացման արդյունավետության հետ:

Դա հայկական զինուժի որակական վերափոխումն ու արդիականացումն է՝ ոչ միայն բուն մարտունակության կամ սպառազինության եւ նյութատեխնիկական հագեցածության տեսանկյունից, այլ մտածողության, բանակային մշակույթի, ռազմական մշակույթի, ռազմական պատվի օրենսգրքի տեսանկյունից:

Ապրիլյան պատերազմի ռազմական հերոսացումներին, սխրանքներին զուգահեռ տեղի էին ունենում նաեւ այլ երեւույթներ, որոնք արտացոլում էին այդ ուղղությամբ կարեւոր մարտահրավերները: Խոսքը «բարեգործական» այն ակցիաների մասին էր, որոնք տեղի էին ունենում բանակի «հանդեպ»: Հանդեպ, որովհետեւ դրանք ստվերում էին զինուժի եւ բանակի սուբյեկտությունը, զինվորի եւ սպայի դերը:

Եվ այդ ամենի մեջ՝ ի թիվս բազմաթիվ քննարկումների եւ գնահատականների արժանացած իրողությունների, ակնհայտ էր մի բան, որ այդքան էլ չէր նկատվում՝ դա բարեգործության արժանացող զինվորի ու սպայի մոլորությունն էր, չիմանալը, թե ինչ պետք է անել, ինչպես պետք է անել: Որովհետեւ զինվորի դերը հանրային ու պետական կյանքում սահմանափակվում է միայն կռվելու եւ մեռնելու հերոսությամբ, չունենալով կենսափիլիսոփայական արժեհամակարքային հիմք, երբ զինվորը գիտե, որ ոչ միայն հող է պաշտպանում, որովհետեւ դա իր պարտքն է, այլ թե ինչի՞ համար է այդ հողը պաշտպանում՝ այդ հողի վրա ի՞նչ արժեհամակարգ կառուցելու համար:

Որովհետեւ բանակի շուրջ բազում են եղել ու կլինեն ճառերը, կենացներն ու պաթոսը, բայց պակասում են պարզ, սակայն հիմնարար բաներ, որոնք պետք է պարփակվեն զինվորի եւ սպայի պատվի կոդեքսի շրջանակում՝ որի հիմքում պատասխանատվությունն է պետության առաջ, որն էլ հիմնված է քաղաքակիրթ աշխարհում եւ անվտանգության միջազգային համակարգում այդ պետության թե գործընկերային, թե մրցունակության տեսանկյունից կենսունակ տեղի եւ դերի արդիական պատկերացումների վրա: Դրանք պետք է զինված ուժերը բարձրացնեն պետականության կարեւորագույն բաղադրիչի մի նոր մակարդակի, եւ այդ մակարդակ բարձրացող բանակն էլ պետք է իր հետեւից բարձրացնի պետականության մնացյալ շերտերը:

Պատերազմող պետության պարագայում դա թերեւս անխուսափելի մոդել է, անխուսափելի մեխանիզմ, որի շնորհիվ պետք է աստիճանաբար չեզոքացվի ռազմա-հայրենասիրության տարրի մանիպուլյացիոն կիրառումը հանրային-պետական կյանքում, եւ բանակը դառնա արդեն ոչ թե հայրենիքի, այլ պետության պաշտպան, բանակի խնդիրները դիտարկվեն ոչ թե ռազմա-հայրենասիրության, այլ պետականության խնդիրների ու նշաձողերի տեսանկյունից, որտեղ ոչ թե հայն է, այլ հայաստանցին՝ թեկուզ միայն ի հիշատակ Քարամ Սլոյանի անմոռանալի սխրանքի:

- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....y4LoBajo.dpuf

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Աղդամը Հայաստան է և վերջ

http://hetq.am/arm/news/68113/axdamy-hayastan-e-ev-verj.html

23 մայիսի, 2016
Սարո Սարոյան, քաղաքական մեկնաբան

Մեր հանրությունը, քառօրյա պատերազմը եւ դրան հաջորդած լարվածությունն աչքի առաջ ունենալով, Վիեննայում Հայաստանի եւ Ադրբեջանի նախագահների հանդիպումից հետո փորձում է հասկանալ Հայաստանի բարձրագույն ղեկավարության դիրքորոշումը Արցախի շուրջ ներկայիս զարգացումների ու հնարավոր պատերազմի հարցերում։

Սերժ Սարգսյանի այն տեսակետը, որ Աղդամը մեր հայրենիքը չէ, իսկ ազատագրված հողերի մեծ մասն էլ Ղարաբաղի կարգավիճակի ամրագրումից հետո պետք է վերադարձվի Ադրբեջանին, հայտնի էր վաղուց։ Սակայն նմանատիպ մտքերի շրջանառությունը մինչ այժմ հանրության մեծամասնության կողմից ընդունվում էր որպես այնպիսի քաղաքականության արտահայտություն, որը նպատակ ուներ Ղարաբաղյան խնդրում տարիներ շարունակ ընթացող բանակցություններում դիվանագիտական ճկունություն հաղորդել հայկական կողմին: Բնական է, որ Ադրբեջանը երբեք չէր համաձայնի զիջումներ կատարել Լեռնային Ղարաբաղի կարգավիճակի հարցում, ուստի հայկական կողմի՝ Արցախի անկախ կարգավիճակի դիմաց մի քանի շրջաններ Ադրբեջանին հանձնելու պատրաստակամությունը շատերի կողմից դիտվում էր որպես ադրբեջանական կողմին անելանելի դրության մեջ գցելու մի ծուղակ, որի արդյունքում կերաշխավորվեր ստատուս-քվոյի պահպանումը։

Սակայն Երեւան վերադառնալիս օդանավում Սարգսյանի արտահայտած մտքերը ամբողջությամբ ֆիլտրեցին մեր հանրության շրջանում եղած բոլոր թերահավատությունները, կասկածներն ու անհիմն հույսերը՝ ապացուցելով այն մարդկանց համոզմունքը, որ Սերժ Սարգսյանից պետք չէ սպասել ազգային ու պետական շահերի հետեւողական պաշտպանություն։ Պարզ դարձավ, որ երկրի բարձրագույն պաշտոնը զբաղեցնող անձը Արցախի տարածքային ամբողջականության շուրջ ունի այնպիսի համոզմունք, ըստ որի հարյուրավոր հեկտարներ կազմող տարածքները կարելի է թողնել թշնամուն, քանի որ դրանք մեզ համար ունեն միայն հոգեբանական նշանակություն։

Այսօր ակնհայտ է, որ ուղղակի կապ կա Սերժ Սարգսյանի «այո՛, ես համարում եմ, որ Աղդամը մեր հայրենիքը չէ» խոսքի եւ Քառօրյա պատերազմի արդյունքում 800 հեկտար տարածքը թշնամուն կամավորապես զիջելու հետ։ Եթե Աղդամը եւ նրանից ընդամենը մի քանի կիլոմետր հեռավորության վրա գտնվող Տիգրան Մեծի կառուցած Տիգրանակերտի հնավայրը, որի տարածքը նույնպես Ղարաբաղյան պատերազմի ժամանակ է ազատագրվել, մեր հայրենիքը չեն, ապա ինչու պետք է հայրենիք համարել հարյուրավոր հեկտարներ կազմող ինչ-որ հողակտորներ, որոնք գլխացավանք են պատճառում Հայաստանի ռազմաքաղաքական ներկայիս ղեկավարությանը։ Նման դեպքերում, ըստ նույն այդ ղեկավարության տրամաբանության, կարելի է Հայաստանի Հանրապետության ու Արցախի Հանրապետության «անպետք» բոլոր հողերը հանձնել թշնամուն, կամ բավարարել թուրքերի գայլային ախորժակը՝ նոր զոհեր չունենալու ու զինվորների կյանքերը չզոհաբերելու համար։

Սերժ Սարգսյանի արտահայտած մտքերը, սակայն, մի էական հարց են առաջադրում։ Ինչպե՞ս է արդարացնում Սարգսյանը Արցախի տարածքային ամբողջականության խախտման ներկա փաստը։ 800 հեկտար տարածքի կորուստը որպես անպետք հողեր եւ մեզ համար հոգեբանական նշանակության առարկա ներկայացնելը ներկա վարչախմբի միայն կողմնակի փաստարկներն են, որոնք կոչված են հիմնավորելու Սարգսյանի ձեւակերպած խնդիրը՝ Ղարաբաղյան խնդրի ռազմական ճանապարհով լուծման մարտահրավերը դիմագրավելիս։ Այդ դեպքում ո՞րն է բուն խնդիրը։ Հենց նշված հարցազրույցի ժամանակ էլ Սերժ Սարգսյանը հստակ մեզ ցուցանեց, թե որն է զինվորականությունից իր բուն պահանջը եւ ինչ է պետք սպասել Սերժ Սարգսյանից՝ Ադրբեջանի կողմից կրկին ռազմական ճանապարհով Ղարաբաղյան խնդրի լուծմանը գնալու դեպքում։

Սերժ Սարգսյանը, անդրադառնալով դիտարկմանը, որ թե´ հայկական, թե´ ադրբեջանական կողմերը խոսում են հաղթանակի մասին, մասնավորապես ասաց․

«Իմ կարծիքով՝ հաղթանակը կամ պարտությունը հետեւյալն է՝ թե դու ինչ նպատակ ես դրել եւ արդյոք կարողացե՞լ ես կատարել քո նպատակը: Եւ այստեղ ես չեմ ուզում, որ մենք հետին թվով եզրակացություն անենք, կուրծք ծեծենք եւ ասենք՝ մենք հաղթել ենք: Կարող եք հարցնել պաշտպանության նախարարության ողջ սպայակազմից, ում հետ ես հանդիպել եմ, կարող եք հարցնել մեր անվտանգության խորհրդի բոլոր անդամներին, թե ես ինչպես էի տեսնում իրադարձությունների զարգացումը դեռեւս տարիներ առաջ եւ ինչ տեղի ունեցավ: Ես հստակ խնդիր եմ դրել մեր զինված ուժերին, անվտանգության համակարգին՝ թույլ չտալ մեր ճակատի ճեղքում ու քայքայում, այսինքն՝ ձախողել հակառակորդի ծրագրերը:

Կարծում եմ՝ բոլորդ էլ համոզվել եք, որ ծրագրերը ձախողվեցին, այսինքն՝ եթե զինված ուժերը, եթե անվտանգության համակարգն, այդ խնդիրը կատարել է, ապա ինչպես ուզում եք, կոչեք: Ուզում եք ասեք՝ մարդիկ արհեստավարժորեն կատարեցին իրենց առջեւ դրված խնդիրը, ուզում եք ասել՝ իրենց կյանքի գնով պաշտպանեցին մեր հողը: Ինչ ուզում եք, ասեք, բայց արդյունքում գալիս ենք, որ նրանք խնդիրը կատարել են:

Ես համարում եմ, որ մեր զինված ուժերը, այո´, խնդիրը կատարել են: Միշտ կարելի է ժողովրդահաճո, այս պարագայում պիտի ասեմ՝ ամբոխահաճո հայտարարություններ անել եւ ասել՝ այ, եթե ինձ թույլատրեին, ապա ես կհասնեի չգիտեմ որտեղ, այ եթե այս սխալը չանեին, մենք սա կանեինք:

․․․Մեզ հավերժ պատերազմ պետք չէ: Մեզ պետք չեն զինված ուժեր, որոնք կգնան արկածախնդրության, միգուցե հաջողության կհասնեն, միգուցե ոչ: Մեզ պետք են զինված ուժեր, ովքեր վստահաբար կկատարեն իրենց առջեւ դրված խնդիրները, եւ այդ խնդիրները կատարվել են: Բոլոր նրանք, ովքեր այս պահին փորձում են ինչ-որ թերություններ տեսնել, խնդիրներ տեսնել, գործին չեն աջակցում, նրանց նպատակը գործին աջակցելը չէ, նրանց նպատակը նախկինում իրենց արած անպատասխանատու հայտարարություններն իրականությանը մոտ բերելն է: Սա շատ ակնհայտ է: Եթե ուզում ես անպայման ասեմ, որ մենք հաղթել ենք, կարող եմ ասել, բայց ամենաճիշտ ձեւակերպումը հետեւյալն է՝ մեր զինված ուժերը իրենց խնդիրը կատարել են, եւ տա Աստված, որ մշտապես կատարեն եւ կատարելու են»։

Սերժ Սարգսյանի խոսքից ակնհայտ է դառնում, որ Ադրբեջանի հետ ռազմական դիմակայության խնդրում նրա քաղաքական կուրսը հետեւյալն է՝ «թույլ չտալ մեր ճակատի ճեղքում ու քայքայում, այսինքն՝ ձախողել հակառակորդի ծրագրերը»։ Հայկական կողմի թե նպատակը եւ թե խնդիրը ձեւակերպված է։ Եւ ինչպես Սարգսյանն է նշում՝ «եթե ուզում ես անպայման ասեմ, որ մենք հաղթել ենք, կարող եմ ասել, բայց ամենաճիշտ ձեւակերպումը հետեւյալն է՝ մեր զինված ուժերը իրենց խնդիրը կատարել են»։

Նման նպատակ կարող է առաջ քաշել միայն անվստահ, կաշկանդված, թուլակամ պետական գործիչը։ Հայաստանն ավելի քան քսան տարի ժամանակ ուներ՝ երկրի զինված ուժերը բերելու մարտունակության այնպիսի վիճակի, որ թշնամուն թույլ չտար ոչ միայն ճակատի ճեղքում, այլ հակառակորդի կրակակետերի լռեցում նրա իսկ տարածքում։ Քառօրյա պատերազմը ցույց տվեց, որ մեր բանակը պատրաստ է նման խնդիր լուծել, կա բավարար մասնագիտական ներուժ դրա համար, իսկ հակառակորդն էլ, անգամ անակնկալ հարձակում գործելով, ի վիճակի չէ ընկճել առաջնագծի զինվորներին։ Բայց, այնուամենայնիվ, քաղաքական ղեկավարությանը ռազմական ղեկավարությանը հանձնարարել է միայն՝ «թույլ չտալ մեր ճակատի ճեղքում ու քայքայում»։

Սերժ Սարգսյանի կողմից խնդրի նման ձեւակերպման արդյունքում է, որ մենք կորցրել ենք 800 հեկտար տարածք։ Այսօր վարչախմբի ողջ մանիպուլյացիան կատարվում է հենց այս ձեւակերպման օգնությամբ։ Ուստի, նման ձեւակերպումն է հանցավոր։ Այդ ձեւակերպման միջոցով կարելի է հազարավոր հեկտարներ կազմող ողջ առաջնագիծը ռազմական գործողությունների արդյունքում կորցնել, անգամ մեծ մարդկային զոհեր ունենալ՝ թույլ չտալու համար «ճակատի ճեղքում ու քայքայում»։ Բայց չէ որ թշնամին այդ դեպքում ջարդված չի լինի, նրա կրակակետերը լռեցված, իսկ մարտունակությունն էլ կոտրված չեն լինի, նրա՝ Արցախի տարածքը գրավելու ցանկությունը ոչնչացված չի լինի, հայկական կողմի՝ Ադրբեջանի հետ ուժի դիրքերից խոսելու կամ բանակցելու հնարավորություն չի լինի եւ այլն։ Կա մի փորձ, որը մենք դեռեւս չենք կարողանում գնահատել։ 22 տարիների խաղաղությունը միայն նրա շնորհիվ էր, որ Ղարաբաղյան պատերազմի ժամանակ մեր զինված ուժերի առաջ ոչ թե խնդիր էր դրվել «թույլ չտալ մեր ճակատի ճեղքում ու քայքայում», այլ միայն՝ «հակառակորդի տարածքում բոլոր կրակակետերի լռեցում ու ոչնչացում»։ Ու այդ խնդիրը գործնականում լուծվել էր ոչ թե «անպետք» հողերը զիջելով, այլ՝ պատմական հայրենիքի հողերը ազատագրելով։

Այսօր «Աղդամը մեր հայրենիքը չէ» մտածողությունը ցուցանում է դրա կրողների սահմանափակ մտահորիզոնը, արժանապատվության բացակայությունը, փոքրոգությունը, ծառայամտությունը։ 1990-ական թթ․Ղարաբաղյան պատերազմի տարիներին նույն մտածողության կրողները դեմ էին Քարվաճառի, Զանգելանի, Ֆիզուլու ու մյուս շրջանների ազատագրմանը։ Այսօր կատարվել է պետության առաջին դեմքերի ու անգամ սերունդների փոխարինում, սակայն նույն վախկոտ մտածողությունը հետեւողականորեն փորձում է քաղաքական օրակարգում պահել աշխարհում հայի փոքր, թույլ, անզոր ազգ լինելու հավատամքը ու դա շղարշել իբրեւ թե հաշվենկատությամբ կամ իրապաշտությամբ։

Լեոնիդ Ազգալդյանն այսօր եթե կենդանի լիներ, ապա կասեր՝ «Աղդամը Հայաստան է եւ վերջ»։ Ուստի, 800 հեկտար տարածքների կորստի համար այսօր իսկ պետք է քրեական պատասխանատվության ենթարկվեն բոլոր նրանք, ովքեր կանգնեցրել են մեր բանակի առաջխաղացումը, իսկ հիմա էլ խոսում են այդ տարածքների մեզ համար հոգեբանական նշանակության մասին։ Թշնամու առաջիկա լկտի պահվածքի ու կրկին հարձակման համար հող է նախապատրաստված եւ նոր պատերազմի սանձազերծման ողջ պատասխանատվությունն ընկնում է բոլոր նրանց վրա, ովքեր համոզված են, որ Աղդամը մեր հայրենիքը չէ եւ պետք է վերադարձվի Ադրբեջանին։

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

25.05.2016
Ադրբեջանում միայն ուրախ են, որ մեր երկրում կան Մանվելի պես դեմքեր

Karen Hambardzumyan

Չէ, ինչքան կարելի է հանդուրժել, որ 90-ականներին Արցախում լքված բնակավայրերում տնից տուն անցնող և այնտեղ մնացած հին ապրանքը դուրս բերող, բեռնատարներով ՀՀ ուղարկող մարդն իրեն է վերագրում Արցախյան պատերազմի հաղթանակը, կամ քառօրյա պատերազմում աղքատության ճիրաններում մեծացած ընտանիքների զավակներ են զոհվում, բայց մեր գեներալի փի ար -ով զբաղված լրատվամիջոցները Մանվելի մասին ավելի շատ են խոսում և նրան վերագրում են սխրանքներ, որոնք գործել են մեր զինվորները։


Հիմա ես չգիետմ ինչ են արել այս մարդիկ քառօրյա պատերազմից առ այսօր, Արցախից ասում են առաջնագծից մի քանի կմ խորության վրա խորոված են արել ու կամուֆլյաժը հագներին ճոռոմ-ճոռոմ կենցաներ են խմել Հայրենիքի մասին, որտեղ չեն մոռացել շեշտել իրենց անփոխարինելի դերը այս պատերազմում։ Հիմա ինձ չի հետաքրքրում ով է Մանվելին քննադատողը, ինչ ռազմական գործիչ է, ինչ է արել, ես մի բան գիտեմ, որ այն ինչ ասվել է նրա մասին իրականություն է։ Հիմա էլ այսպիսի կուտ են տալիս հասարակությանը, թե Մանվելի դեմ դրսից (դրսից ասելով երևի նկատի ունեն Ադրբեջանից) ուղղորդված տեղեկատվական արշավ է սկսվել, կարծես ադրբեջանի համար արցախի սահման պահող հայ զինվորի ընտանիքին ՀՀ-ում կեղեքողն ընկալվում է լուրջ թիրախ, ադրբեջանում միայն ուրախ են, որ մեր երկրում կան Մանվելի պես դեմքեր։

Նյութի աղբյուր՝ https://www.facebook.com/karen.hamba...31637293910005

[Haykakan]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Yuri Khachaturov to be appointed CSTO Secretary General, Vigen Sargsyan to become DM

21:40 - 1/October/2016

On Monday with presidential decree head of president's staff Vigen Sargsyan will be appointed Armenia's Defense Minister while Edward Nalbandyan will be re-appointed in the post of the Foreign Minister. With it the cabinet will be finally formed.

According to Nyut.am source Seyran Ohanyan will be appointed head of the Armed Forces General Headquarters of Armenia and Yuri Khachaturov will be appointed on October 13 CSTO Secretary General.

National Security Council Secretary Armen Gevorgyan is expected to be appointed head of president's staff. He will be replaced either by Armen Ashotyan or Arkady Ghukasyan.

http://nyut.am/?p=128574&l=en

[Artashes]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Yuri Khachaturov to be appointed CSTO Secretary General, Vigen Sargsyan to become DM

21:40 - 1/October/2016

On Monday with presidential decree head of president's staff Vigen Sargsyan will be appointed Armenia's Defense Minister while Edward Nalbandyan will be re-appointed in the post of the Foreign Minister. With it the cabinet will be finally formed.

According to Nyut.am source Seyran Ohanyan will be appointed head of the Armed Forces General Headquarters of Armenia and Yuri Khachaturov will be appointed on October 13 CSTO Secretary General.

National Security Council Secretary Armen Gevorgyan is expected to be appointed head of president's staff. He will be replaced either by Armen Ashotyan or Arkady Ghukasyan.

http://nyut.am/?p=128574&l=en

Can or will someone explain why Seyran Ohanyan changed posts.
Thanks.

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Լելե թեփե-ում կորուստների չափերը. 1994-ի արյունալի ձմռանը այս տարածքներում հայկական ուժերը տվել են շուրջ 400 զոհ
ԹԱԹՈՒԼ ՀԱԿՈԲՅԱՆ - May 14, 2016

Արցախյան բանակի դիրքային և տարածքային կորուստները հարավային ուղղությամբ 2016-ի ապրիլին

2016-ի ապրիլ 1-2-ի գիշերը ադրբեջանական զինուժի կողմից գրավված Լելե թեփե բարձունքը կամ բլուրը գտնվում է Հորադիզ գյուղի և Հորադիզ կայարանի միջև՝ դեպի Արաքս գտնվող հատվածում՝ գետից դեպի հյուսիս:

1994-ի մայիսյան անժամկետ զինադադարով և հաստատված շփման գծով նախկին Ֆիզուլիի շրջանի Հորադիզ գյուղը մնաց Արցախի, իսկ Հորադիզ կայարանը՝ Ադրբեջանի կազմում:

Լելե թեփե բլուրը կորցնելու մասին պաշտոնապես առաջինը խոսեց Արցախի պաշտպանության նախարարության օպերատիվ բաժնի պետ Վիկտոր Առստամյանը ապրիլյան ասուլիսներից մեկում. «Լելե թեփեն չի կարող համարվել ռազմավարական նշանակություն ունեցող, որովհետև լեռան գագաթի տրամագիծը կազմում է 5 մետր: Ընդհանուր լանդշաֆտի համեմատությամբ նրա բարձրությունը կազմում է 20 մետր: Դիրքերի համակարգի մեջ այն էական, թեկուզ մարտավարական նշանակություն չունի: Խոսք չկա ռազմավարական նշանակություն ունենալու մասին»:

Ապա Սերժ Սարգսյանը Բլումբերգ-ին տված հարցազրույցում ասաց, որ «հայկական կողմը մարտերի ընթացքում որոշ տարածքներ է կորցրել», «շատ փոքր հատված» շփման գծի հյուսիսում և հարավում, որոնք չունեին «ռազմավարական կարևորություն» հայկական զինված ուժերի համար, որոնք չեն փորձել հետ բերել դրանք՝ «նոր զոհերից խուսափելու համար»:

Լելե թեփե-ում «շատ փոքր հատված»-ի իրական չափերը

Մենք, բնականաբար, հնարավորություն չունենք 100 տոկոսով ճշգրիտ ներկայացնել, թե որքան է Արցախյան կողմի դիրքային և տարածքային կորուստը հարավային՝ Լելե թեփե-ի ուղղությամբ, սակայն ծանոթ լինելով տեղանքին, ուսումնասիրելով տարբեր քարտեզներ, համեմատելով հայկական և ադրբեջանական դիրքերը մինչև 2016-ի ապրիլի 1-2-ի գիշերն ու դրանից առաջ եղածը, կարող ենք իրականությանը մոտ պատկեր ունենալ:

Այսպիսով, Լելե թեփե-ում Արցախյան բանակը կորցրել է 7 դիրք, որոնք միասին կազմում են 1.5-ից մինչև 2 կիլոմետր երկարություն և 500 մետրից մինչև 1 կիլոմետր խորություն:

Լելե թեփե

Ասել, որ սա շատ մեծ կորուստ է, արդարացված չէ: Բայց չի կարելի նաև անդադար հայտարարել, թե Լելե թեփեն կարևոր նշանակություն չունի: Շփման գծի այս հատվածը հիմնականում դաշտավայր է, իսկ նման լանդշաֆտի պայմաններում ամեն մի բարձունք ունի կարևոր նշանակություն:

Ամենից ցավալին ու ողբերգականն այն էր, որ Լելե թեփեի դիրքերում Արցախյան բանակը տվեց մի քանի տասնյակ զոհ և վիրավոր:

1994-ի հունվարյան ողբերգությունը

Նախքան 1994-ի մայիսյան զինադադարը, Արցախյան ուժերը գրոհով հասել էին Հորադիզ երկաթուղային կայարան: Այն հայկական ուժերի վերահսկողության տակ էր որոշ ժամանակ: 1994-ի հունվարի առաջին օրերին ադրբեջանական բանակը հարձակում սկսեց երեք ուղղություններով` Մարտակերտ- Քելբաջարի, Աղդամ-Մարտունիի և Հորադիզի հատվածներում: Հակառակորդը հետ բերեց Հորադիզ երկաթուղային կայարանը: Հունվարի առաջին շաբաթվա ընթացքում ադրբեջանական ուժերին հաջողվեց ճեղքել և մոտ 15 կմ խորությամբ եւ 5 կմ լայնությամբ առաջանալ հարավարևելյան` Հադրութի ուղղությամբ: Դրան նպաստեց Իրանի տարածքով ադրբեջանական դիվերսիոն խմբավորման անցումը Արցախյան ուժերի թիկունք:

Այս հոդվածը պատրաստելու ընթացքում ես, ըստ իմ տրամադրության տակ գտնվող 1991-1994 թթ. պատերազմի զոհերի ցուցակի, հաշվեցի, թե որքան է եղել հայկական զոհերի թիվը Լելե թեփեի կամ Հորադիզի հատվածում 1994-ի արյունալի ձմռան ամիսներին: Հորադիզ կայարանը հետ գրավելու համար կատաղի մարտեր էին ընթանում: Այդ ամիսներին հայկական կողմը տվել է շուրջ 400 զոհ: Արցախյան երկուսուկես տարիների պատերազմի ընթացքում հայկական կողմի զոհերը՝ զինվորական և քաղաքացիական, կազմում է շուրջ 7.000:

Վարանդա/Ֆիզուլիի շրջանն այսօր

Ֆիզուլիի շրջանը և համանուն քաղաքը նախկինում կոչվել է Կարյագինո: 1930-ին նախկին Ռուսական կայսրության Ելիզավետպոլի նահանգի Կարյագինո շրջանի (уезд) մի մասի վրա ձևավորվեց նոր վարչական միավոր, որը 1959-ին՝ ի պատիվ բանաստեղծ Մուհամմեդ Ֆիզուլիի, վերանվանվեց Ֆիզուլի:

Նախքան Ադրբեջանի հռչակումը՝ 1918-ը, Կարյագինոն հիմնականում բնակեցված էր ռուս մոլոկաններով:

Արցախ-Ադրբեջան շփման գիծը 1994-ի մայիսին հաստատված զինադադարով անցնում է նախկին Խորհրդային Ադրբեջանի Ֆիզուլիի շրջանով:

Ճշգրիտ դժվար է ասել, թե նախկին Ֆիզուլիի շրջանի որ մասն է մնացել Ադրբեջանին: Երբ նայում ենք քարտեզին, նկատելի է, որ շրջանի կեսից պակասն է գտնվում այսօրվա ԼՂՀ տարածքում: Հաշվի առնելով, որ մինչև 1993-ի օգոստոսի 23-ը (սա այն օրն է, երբ Արցախյան բանակը առանց լուրջ կորուստների մտավ Ֆիզուլի) շրջանի տարածքը 1386 քառակուսի կիլոմետր էր, կարելի է ասել, որ մոտավորապես 600 քառակուսի կիլոմետրն է այսօր գտնվում Արցախի կազմում:

Արցախի կազմում գտնվող նախկին Ֆիզուլիի տարածը գրեթե բնակեցված չէ, մինչդեռ Ադրբեջանի տարածքում գտնվող Ֆիզուլիի շրջանում կա 22 բնակավայր: Շրջանի ամենամեծ բնակավայրը Հորադիզ քաղաքատիպ ավանն է:

Տարիներ առաջ Արցախի իշխանությունները Ֆիզուլի քաղաքը և շրջանը, որտեղ մի քանի տասնյակ հայ է բնակվում, վերանվանեցին Վարանդա:

Ո՞վ է Ֆիզուլին

Ֆիզուլին 15-րդ դարի նշանավոր պոետներից ու մտածողներից Մոհամմեդ իբն Սուլեյմանի գրական անունն է: Ծնվել է Իրաքի Քերբելա քաղաքում, գրել արաբերեն, պարսկերեն և օսմաներեն:

Թաթուլ Հակոբյան

[arakeretzig]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

An interesting article i thought to share here about our former NSS http://panarmenian.net/m/eng/details/225929

[Serjik]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Thanks for the link bro AWESOME story, makes me proud to be ARMENIAN!

An interesting article i thought to share here about our former NSS http://panarmenian.net/m/eng/details/225929

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia