Politics in Hayastan

[Vrej1915]

Իսլանդիայի ժողովրդի նվերը հայ ժողովրդին

• Lragir.am
• Հասարակություն - 29 Ապրիլի 2018

Հայկական ծրագրեր ընկերության ղեկավար Աշոտ Խաչատրյանը Ֆեյսբուքի իր էջում տեղադրել է Իսլանդիայի խորհրդարանի՝ Ալթինգի շենքի առջեւ տեղադրված ճաքած ժայռաբեկորի լուսանկարը, որը կոչվում է «Քաղաքացիական անհնազանդության հուշարձան»: Դրա վրա գրված է. «Եթե կառավարությունը խախտում է մարդկանց իրավունքները, ապստամբությունը նրանց սրբազան իրավունքն ու պարտականությունն է»:



Աշոտ Խաչատրյանն առաջարկում է դիմել Իսլանդիային՝ այդ հուշարձանի նմանակը թավշյա հեղափոխության առթիվ Հայաստանի ժողովրդին նվիրելու համար: Իսկ պատվանդանի վրա այդ գրությունը լինի երկու օրինակով՝ իսլանդերեն ու հայերեն:



Աշոտ Խաչատրյանն առաջարկում է հուշարձանը տեղադրել Հանրապետության հրապարակում, կառավարության աչքի առաջ, որպեսզի միշտ հիշեն ժողովրդի ապստամբության սրբազան իրավունքն ու պարտականությունը:

[Hakob]

The garbage collector met up with Dodi Gago lol...trash met trash.

Yes he is removing the garbage in Armenia, especially the Republican Party.

[lampron]

Yes he is removing the garbage in Armenia, especially the Republican Party.

It can take years to deal with corruption

Members of the Republican party are smart and will find ways of staying in business

In politics you can never go wrong by declaring yourself to be with "the people" as President Sarkissian and Tsarukyan have already done!

[Vrej1915]

Art
THE BLACK CONE

What this monument means about the Pots and Pans Protest


Words by
Snorri Páll Jónsson Úlfhildarson
Photos by
Alísa Kalyanova Published July 13, 2012

Spanish artist Santiago Sierra premiered a giant piece of rock called ‘The Black Cone, Monument To Civil Disobedience’ in front Iceland’s parliament this January. Sierra cracked the rock with a black cone, which “alludes to black cone-shaped hats that condemned persons were forced to wear for humiliation during the Inquisition in the 12th century,” according to a press release. The monument is marked with a plaque bearing a quote from the French Revolution’s Declaration Of The Rights Of Man And Of The Citizen: “When the government violates the rights of the people, insurrection is for the people and for each portion of the people the most sacred of rights and the most indispensable of duties.”

Having gone through Santiago’s massive archive of provocative works, performed and exhibited all around the globe, it seems a bit strange to see him buying into ‘the image of Iceland’—an image usually centred on the pseudo-link between Iceland’s nature, art and nightlife, but also on the country’s most recent history of protest, as if by taking to the streets and later voting against paying a tiny bit of the debt imposed on society by Icelandic capitalists, the Icelandic public somehow waged a war against global capitalism. “The performance commemorates this protest,” the press release states, “and a wave of protests that have taken place around the world in the last few years, from the Arabic Spring to the Occupation of Wall Street.”

Few have openly voiced their opinion about the rock so far, but as Santiago Sierra has offered it to the City of Reykjavík on the condition that the rock stays permanently at Austurvöllur, there are bigger questions to tackle, such as what this monument means.

WHAT IS A MONUMENT?

While a monument honours its subject, it is also its tombstone. One looks back and remembers the subject, its great impact on society and its historical importance because it’s not among us anymore. In other words: because of its death.

In the case of the 2008–9 protest, the act of honouring it and thereby acknowledging its death could be interpreted as a declaration from those who participated that they are happy with what came out of it: the government theytoppled being replaced by a centre-left pro-capitalism one that has brought Icelandic finance back into the game in a way acceptable to and honoured by the International Monetary Fund. And if that’s the case—if the good majority of those who revolted simply wanted a new government—there’s no point in arguing against that.

It does, however, not change the fact that a more radical, non-party-political element was evident in this revolt, manifested in individuals and groups who revolted against the all-encompassing hierarchical structures of the commodity-society we live in—for anarchy and individual autonomy. This element’s impact on society can clearly be seen in a decreasing faith in party-politics, less fear about speaking up about and against corruption and state repression, and a larger spectrum of anarchist-oriented ideas.

Acknowledging this brings forth another way of understanding monuments: Not only as reminders of the past, but also in an encouraging way, as a reminder of potential and possibility.

WHAT ARE WE REMINDED OF?

Despite many people’s emphasis on the alleged peacefulness of Iceland’s uprising, it’s clear that the often high level of force—violence and property damage at times—played a significant role in threatening the authorities. As is the nature of such revolts, it was easy for those in power to ignore written and spoken word whereas it was much more difficult for them to close their eyes to the bricks that broke parliament’s windows.

Instead of dismissing these elements as apolitical and criminal in nature, one should view them in their historical context. There is a tendency to glorify certain protests—often those far removed in time or place—and to play down their force, the blood, the broken arms and wounded heads. Such manipulation of history—call it a notional monument—enables the pacification of dissent by claiming that only purely non-violent methods can succeed in victories. Take for instance the glorification of Martin Luther King rather than Malcolm X, Mahatma Gandhi as opposed to the Indian independence movement’s more militant elements, and the Arab Spring and Occupy movements opposed to last August’s London riots.

Being a giant rock, Santiago’s monument could however serve as a historical pick-me-up, encouraging us not to allow the ruling powers to dictate how the game is played.

HOW DO WE WRITE HISTORY?

Some say that history is written by the conquerors. But things are not so simple; one can also become a conqueror by writing history.

So far, the history of Iceland’s 2008–9 revolt has most visibly been written by the mainstream media, a handful of conservative writers, and the police force claiming that the protest was remote-controlled by a number of leftist parliamentarians. Obviously, these historians will neither acknowledge the victories felt by those who protested nor the necessary methods used to see them come true.

On its own, Santiago Sierra’s Black Cone is far from strong enough to radically affect this manufacturing of history. But it certainly get can get those of us who protested with other aims than simply moving a few asses to and fro in the hall of parliament, to consider how we are writing this history. Not only with ink on paper but also as an event in a history of events to be remembered, understood, learned from and, most importantly, continued.

[Vrej1915]

Նա ասաց, որ սա 10 օր է տեւելու, և հենց այդքան էլ տևեց. Վերջին ճիգն է մնացել

• • ՍԻՐԱՆՈՒՅՇ ՊԱՊՅԱՆ, Հարցազրուցավար
  • Հարցազրույց - 29 Ապրիլի 2018,

Մեր զրուցակիցն է Մարտական խաչի ասպետ Վահան Բադասյանը

Պարոն Բադասյան, Ծառուկյանը հայտարարեց, որ աջակցելու են ժողովրդի թեկնածուին, նույնը հայտարարել է ՀՅԴ-ն, ՀՀԿ-ն էլ հայտարարել է, որ թեկնածու չեն առաջադրելու, բայց չեն խոչընդոտելու Նիկոլ Փաշինյանի թեկնածությանը։ Այնուամենայնիվ կա՞ն վտանգներ, որոնք կխոչընդոտեն Նիկոլ Փաշինյանի վարչապետ դառնալուն։


Համաժողովրդական ընդվզումն ու ցասումը իշխող ՀՀԿ-ի և նրա ղեկավար Սերժ Սարգսյանի նկատմամբ հանգեցրեց Սերժ Սարգսյանի հրաժարականին։ Հարթակում հնչած հայտարարություններն ու մոտեցումները լավ չսերտեց իշխանությունը, և ամբողջ աշխարհը ճանաչեց հայ ժողովրդի թավշյա հեղափոխությունը առանց բռնության ու արյունի, որը կատարվեց առանց դրսի միջամտության։ Մեր ժողովուրդը Երևանի և այլ քաղաքների փողոցներում մեծ ցնծությամբ տոնեց ոչ թե Սերժ Սարգսյանի հեռացումը, այլ որ ինքն ազատագրվեց այն դինաստիայից, որն արդեն 30 տարի կեղեքում է հայ ժողովրդին, որը ժողովրդին հասցրել է արտագաղթի, արդյունաբերության կորստի, ընտրությունների բացարձակ կեղծման։ Վերջում էլ կեղծեցին սահմանադրության հանրաքվեն ու ընդունեցին մի այնպիսի ընտրական օրենսգիրք, որը չարորակ ուռուցք է Հայաստանի մարմնի վրա։



Ապրիլի 23-ից հետո այնքան մեծ էր ՀՀԿ-ականների լկտիությունը, որ նրանք փաստորեն չհանձնեցին իշխանությունը և հանդգնեցին շարունակել իրենց գործունեությունը՝ ժողովրդին խոստանալով պայծառ ապագա։ Սակայն ժողովուրդն անդրդվելի էր, և ՀՀԿ-ում հասկացան, որ ոչ մի տարբերություն չկա մայիսի 1-ին իրենք վարչապետ կընտրեն իրենց թեկնածուին, թե չեն ընտրի։ Այսօր էլ նրանք ունեն իշխանություն, ԱԺ մեծամասնությունն իրենք են, վարչապետի պաշտոնակատարը Կարեն Կարապետյանն է, նախարարներն իրենք են, բայց կարողանո՞ւմ են աշխատել, գործունեություն ծավալել։ Ժողովուրդը քաղաքացիական անհնազանդության է դիմում, և այս իշխանությամբ այլևս անհնար է առաջ գնալ։ Նիկոլ Փաշինյանը կարողացավ առաջնորդել ժողովրդին և հաջողություն գրանցել։ Նա ասաց, որ սա 10 օր է տևելու, և հենց այդքան էլ տևեց։



Հանրապետականների մոտ հայրենասիրության անգամ փոքր նշույլ չերևաց, և սկսեցին մեր իրադարձություններին միջամտել դրսից՝ ԱՄՆ պետքարտուղարություն, Զատուլին, Ռիժկով։ Իհարկե, Ռիժկովը իրեն վատ պահեց, բայց դա վերագրենք իր տարիքին, արդեն 90 տարեկան է։ Ռուսաստանի պաշտոնական դիրքորոշումը ողջունելի է, քանի որ ասացին, որ սա Հայաստանի ներքին խնդիրն է։ Բայց ես այսօր դեռ մինչև վերջ չեմ հավատում, թե ամեն բան ավարտվել է։ Երբ Շարմազանովը հայտարարեց, որ ՀՀԿ-ն վարչապետի թեկնածու չի ունենալու, նրանք նշում էին, որ նայելու են թեկնածուների ծրագրերը, երևի նկատի ունենալով, որ Ծառուկյանը կառաջադրվի թեկնածու։ Սակայն Ծառուկյանը հայտարարեց, որ միանում է շարժմանը և կքվեարկի Փաշինյանի օգտին։ Փաստորեն, Փաշինյանը մնաց միակ թեկնածուն, որին պետք է քվեարկեն նաև ՀՀԿ-ականները։ Մինչև չտեսնենք նրանց հանձնած իշխանությունը, չպետք է հավատանք, և ժողովուրդը պետք է զգոն լինի։



Ես կոչ եմ անում ողջ հայ ժողովրդին իր վերջին ճիգը հավաքի, ներքին ուժերը հավաքի և մայիսի 1-ին շրջափակի բոլոր վարչական ու կառավարական շենքերը, Ազգային ժողովը։ Մարզերից բոլորը պետք է գան Երևան, որովհետև ՀՀԿ-ականներին հավատալը շատ դժվար է։ Նրանք հայրենասիրություն չունեն, որովհետև մեր արյունով կերտած հայրենիքը վեր են ածել համատարած աղքատության ու սովի երկրի։ Փաստորեն հայ մարդն իր սեփական երկրում ապրելու հնարավորությունը չունեցավ վերջին տասնամյակներում։



Մենք բոլորս պետք է միահամուռ լինենք այդ օրը։ Ես որպես արցախցի, որպես առաջին գծին մոտ մարդ և որպես պատերազմով անցած վետերան և զինվորական, կոչ եմ անում ՀՀԿ-ականներին վերջին անգամ գոնե խելքի գան և մայիսի 1-ին միաձայն ընտրեն Նիկոլ Փաշինյանին, որովհետև ժողովուրդը հետ չի կանգնելու։



Մենք չենք կարող երկար մնալ այս անորոշության մեջ։ Եթե այս լարվածությունը շարունակվի, առաջնագծում ադրբեջանցիներն իրոք կարող են առաջխաղացում անեն, և մենք չպետք է թողնենք, որ մի խումբ մարդկանց պատճառով ամբողջ ազգը տուժի։



Իշխանությանն ասում ենք՝ ավելի խոհեմ գտնվեք և չտանեք սրացման, քանզի դա չի բխում հայրենիքի շահերից։

[Vrej1915]

29 / Ապրիլ / 2018Ահա և վերջ. «Quo Vadis» կամ ուր ես գնում, Հայաստա՛ն

https://lratvakan.am/?p=106748&l=am/aha+ev+verj+quo+vadis+kamvo%D6%82r+es+gnum+hayasta%D5%9Bn+

[Vrej1915]

[Vrej1915]

Ես համոզված եմ, որ ՀՀԿ-ն հետին պլաններ ունի. Մանվել Եղիազարյան

[Vrej1915]

Բոլորն իրենց այս օրերին կարգին պահեցին, բացի մեկից
ՌՈԶԱ ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆ,
29 Ապրիլի 2018

Այս շարժումը ցույց տվեց, որ Հայաստանում ծնվեց նոր սերունդ, իսկ ամենակարևորը դա է:
Lragir.am-ի հետ զրույցում նման դիտարկում արեց Հովհաննես Թումանյանի անվան տիկնիկային թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար Ռուբեն Բաբայանը:

Նրա խոսքով՝ ոչ կատարյալ անկախության, ոչ շատ ժողվրդավարության պայմաններում, բայց միևնույն է, ծնվեց մի սերունդ, որը փորձում է ապրել ինքնուրույն, 21-րդ դարին համապատասխան որոշումներ ընդունել, չսպասել, որ որևէ մեկն իրեն կդարձնի երջանիկ, ինքն է կառուցում իր երջանկությունը: «Այն բազմաթիվ երիտասարդները, որոնք սկսեցին այդ շարժումը, նրանք թշվառ խավից չէին, մարդիկ են, ովքեր արդեն ինչ-որ բան հասկանում են, կարողանում են անել և բացարձակապես չեն ընդունում այս համակարգը:

Եվ հենց դա է պատճառը, որ շարժումն ստացավ այսքան մեծ թափ և չսահմանափակվեց ինչ-որ անձի փոփոխությամբ: Չնայած լոզունգներն սկզբում վերաբերվում էին Սերժ Սարգսյանին, բայց եթե ինքը շարժումն ուղղված չլիներ համակարգի դեմ, ապա Սերժ Սարգսյանի հրաժարականի պարագայում պարզապես կհանգչեր: Բայց մարդիկ, առավել ևս երիտասարդները, շատ լավ հասկացան, որ սա անձի դեմ կռիվ չէ, սա համակարգի դեմ է»,- ասաց նա: Ըստ Բաբայանի՝ իրականում մեզ սպասվում է շատ երկար ճանապարհ, որովհետև համակարգ փոխելը բարդ ու երկար աշխատանք է պահանջում:

Պետք է հասկանալ, որ համակարգը մեկ օրում ու վարչապետի փոփոխության միջոցով չի լուծվում: Նրա խոսքով՝ նախ պետք է այդ համակարգը փոխենք յուրաքանչյուրս մեր մեջ: Ռուբեն Բաբայանը կարևոր է համարում այն, որ շարժման գիտակցությունը ծագեց հասարակության մեջ, ոչ թե վերևից պարտադրվեց: «Վերևից պարտադրվածը, եթե հասարակությունը հասունացած չէ, շատ հեշտ է լինում փոխել, տանել հետ: Իսկ երբ հասարակությունն է նման պահանջ դնում, միշտ գտնվում է այդ պահանջներին բավարարող առաջնորդը:

Եվ սա հասունացել էր մեր հասարակության մոտ», նշեց նա: Անդրադառնալով հարցին, թե ինչ դասեր պետք է քաղեն այս իրավիճակից քաղաքական կուսակցությունները, Ռուբեն Բաբայանն ասում է, որ պատմությունը պետք է լավ իմանան: Բոլոր այն կուսակցությունները, որոնք հայտարարել են, թե եկել են տասնյակ տարիներով մնալու իշխանության, շատ դառը ճակատագիր են ունեցել: «Իրականում մենիշխանության մեջ դու կործանվում ես՝ որպես կուսակցություն: Կյանքը բալանս է պահանջում, երեխա ծնվելու համար տղամարդ ու կին է պետք: Եվ եթե մենք ուզում ենք, որ մեր հասարակական կյանքը զարգանա, և հզոր ընդդիմություն, և իշխանություն է պետք:

Ժողովրդավարությունը ոչ թե մեծամասնության իրավունքի մեջ է, այլ նաև փոքրամասնության իրավունքի: Եթե չկա փոքրամասնության իրավունքը, որը կարող է զսպել մեծամասնության ճնշումները, նա միշտ կարող է արդարանալ՝ մենք մեծամասնություն ենք, ինչ ուզում, անում ենք»,- նշեց նա: Ռուբեն Բաբայանը նաև հավելեց, որ ամեն ինչ գնում է ճիշտ հանգուցալուծման, բայց լավ կլիներ, եթե սա մեր պատմության մեջ լիներ վերջին դեպքը, երբ ունենում ենք մեկ թեկնածու, որովհտեև զարգացումը ընտրության միջոցով է լինում: Նա անդրադարձավ նաև այս օրերին քաղաքական գործիչների ու կուսակցությունների պահվածքին: “Այս ամբողջ պատմության մեջ բոլորն իրենց շատ կարգին պահեցին, մեկը մի քիչ ուշացումով, մյուսն՝ առանց հապաղելու:

Բոլորը մեկ գիտակցում ունեին, որ խոսքը պետության մասին է, բացի մեկ անձից՝ Կարեն Կարապետյանից: Նա պարազապես ապացուցեց, որ ինքը ոչ այս հողի հետ կապ ունի, ոչ այս ժողովրդի, ոչ էլ այս մշակույթի: Այդքան չհասկանալ քո հողը, ժողովրդին... Միգուցե սա նաև մեզ բոլորիս համար դաս լինի: Բոլորն իրենց կարգին պահեցին, տղա ուզեց բերել միայն սա, որովհետև այս հողի հետ կապ չունի”,- նշեց Բաբայանը:

[Vrej1915]

Նիկոլ Փաշինյանը բանակում իր չծառայելու մասին

28.01.2014


Ազգային ժողովի պատգամավոր, ՀԱԿ խմբակցության անդամ Նիկոլ Փաշինյանը իր կայքում պարզաբանել է, թե ինչու չի ծառայել ՀՀ զինված ուժերում:

«Սոցիալական ցանցերում տեղեկություններ են հրապարակվել ՀՀ Զինված ուժերում իմ չծառայելու վերաբերյալ: Փորձ է արվել տպավորություն ստեղծել, թե ինչ-որ զարտուղի ճանապարհներով խուսափել եմ բանակից: Այդ կապակցությամբ հարկ եմ համարում ընդգծել:

90-ականների սկզբին օրենք էր գործում, որ եթե ընտանիքի երկու արու զավակները ծառայել են բանակում, երրորդը ազատվում է զինվորական ծառայությունից. երկու ավագ եղբայրներս ծառայել էին բանակում (միջնեկ եղբայրս, ի դեպ, պատերազմի ժամանակ նաեւ հրետանավոր է եղել հայ-ադրբեջանական սահմանի Իջեւանի հատվածում) եւ ուրեմն օրենքը կիրառվել էր իմ նկատմամբ:

Բացի դա՝ ԵՊՀ ուսանող էի, եւ օգտվում էի նաեւ ուսանողի տարկետման իրավունքից: Հատուկ ուզում եմ ընդգծել, որ 1992 թվականից (դեռ նախազորակոչային տարիքից) զբաղվել եմ ակտիվ լրագրական գործունեությամբ, այդ թվում լուսաբանելով սահմանամերձ շրջաններում, իշխանության միջանցքներում եւ ընդհանրապես Հայաստանում տիրող իրավիճակը: Իմ լրագրական գործունեությունը հասկանալիորեն դուր չէր գալիս իշխանություններին: Եւ ահա, ինձ Երեւանի պետական համալսարանից ապօրինի կերպով հեռացնելը եւ որպես պատիժ՝ ապօրինի բանակ զորակոչելը դարձել էր որոշ բարձրաստիճան պաշտոնյաների նպատակ:

Դեռեւս ԵՊՀ ուսանող եղած ժամանակ զինվորական օպերատիվ խմբեր էին այցելում «Լրագիր օր» օրաթերթի խմբագրություն, ինձ հենց խմբագրությունից բերման ենթարկելու համար՝ ի պատասխան իշխանությանը վերաբերվող իմ հրապարակումների: 1995-ի վերջին ինձ ապօրինի հեռացրին համալսարանից ապա եւ ջանքեր էին գործադրվում՝ Զինապարտության մասին օրենքով ինձ տրված իրավունքը շրջանցելու կամ չեղյալ անելու նպատակով: Սրա համար նույնիսկ բարձրաստիճան պաշտոնյաների մեկ-երկու գիշերային խմբեր են այցելել իմ ծննդավայր Իջեւան, իմ անձնական գործերում օրենքի խախտումներ գտնելու, ապա եւ՝ կազմակերպելու համար: Այս ապօրինությանը դիմակայելը սկզբունքի հարց էր եւ իշխանությունները ստիպված եղան ճանաչել լրագրող լինելու եւ Քաղաքացիական ճակատում ծառայելու իմ իրավունքը:

Լրագրողական գրեթե 20-ամյա իմ ծառայության ամենօրյա արդյունքները ՀՀ քաղաքացիների աչքի առաջ է: Դա եղել է ծառայություն՝ հանուն արդարության, օրինականության, ազատության, ժողովրդավարության: Ի դեպ, եւս մեկ տարի 11 ամիս Հայաստանի Հանրապետությանը «ծառայել եմ» ՀՀ տարբեր քրեակատարողական հիմնարկներում եւ այդ ծառայությանը մեկնել եմ որպես կամավոր

Ինչ վերաբերվում է ընթացիկ ժամանակներին, հարկ եմ համարում ընդգծել. ինչպես հայտնի է, Քաղաքացիական պայմանագրի անդամ եմ, որին միացած յուրաքանչյուր ոք հռչակել է իր հետեւյալ պարտավորությունը.

4. բ) Հայաստանի Հանրապետության, Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության դեմ լայնածավալ ռազմական հարձակման պարագայում, ըստ անհրաժեշտության, զինվորագրվել Հայրենիքի պաշտպանության գործին, ինչը նշանակում է՝ որպես կամավոր մեկնել ռազմական գործողությունների գոտի կամ զբաղված լինել գործունեության այնպիսի տեսակով, որն ուղղակիորեն ծառայում է Հայաստանի ռազմական հաջողության ապահովմանը:

Ներկայումս էլ ծառայում եմ Հայաստանի Հանրապետությանը, նրա ժողովրդին ու պետականությանը: Օգտվելով առիթից եւս մեկ անգամ շնորհավորում եմ Հայ ժողովրդին, Հայոց բանակի օրվա առիթով»,- գրել է Փաշինյանը: