Russians will manage, what they do best: turn their friends into enemies....

[Vrej1915]

Re: Russians will manage, what they do best: turn their friends into enemies....

Գագիկ Մելիքյան. Նախագահի երեկվա խոսքը իսկապես աննախադեպ էր

Մարտ 19 2015

Հանրապետական խմբակցության քարտուղար Գագիկ Մելիքյանը մարտի 19-ին «Հենարան» մամուլի ակումբում լրագրողների հետ հանդիպման ընթացքում անդրադարձավ նախագահ Սերժ Սարգսյանի հայտարարությանը, թե Հայաստանին մտահոգում է այն հանգամանքը, որ Ռուսաստանը Ադրբեջանին զենք է վաճառում:

Նա նշեց, որ չի կարծում, որ այդ հարցը երբեւէ Հայաստանի մտահոգությունից դուրս է եղել. «Դա մեզ միշտ մտահոգել է, այդ մտահոգությունը մենք ցանկացած ձեւով արտահայտել ենք թե՛ փակ քննարկումների ընթացքում, թե՛ ընդհանրապես քննարկումների ընթացքում՝ տարբեր ձեւաչափերով: Նախագահի երեկվա խոսքը իսկապես աննախադեպ էր այն առումով, որ այն պետք է մտահոգի ոչ միայն մեզ, այլ նաեւ Ադրբեջանին զենք վաճառող երկրին, հատկապես այն առումով՝ կոնկրետ պատերազմական գործողությունների մեջ է մտնում մեր երկրի դեմ, դա չի կարող մեր երկրին չմտահոգել: Հատկապես շատ կարեւոր է այն հանգամանքը զենք վաճառող երկրին պետք է մտահոգի, քանի որ այդ զենքն ուղղվում է մեր զինվորի, մեր պաշտպանի դեմ եւ մեր զինվորի գիտակցության մեջ միշտ նստած է փաստը, որ իրենք կարող են սպանվել ռուսական զենքից: Դա պետք է մտահոգի զենք վաճառող երկրին, քանի որ նա մեր դաշնակիցն է»:

Ամի ՉԻՉԱԿՅԱՆ

Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այս հասցեով՝ http://www.aravot.am/2015/03/19/552510/

© 1998 - 2015 Առավոտ – Լուրեր Հայաստանից

[Vrej1915]

Re: Russians will manage, what they do best: turn their friends into enemies....

‘At the Foot of Mt. Ararat’: Armenian president discusses Turkey, Russian arms sales to Azerbaijan at media forum


By SARA KHOJOYAN
ArmeniaNow reporter


Armenians wish they could commemorate the Centennial of the Armenian Genocide together with the Turkish people, thereby heralding a new stage of rapprochement of the two nations, and they are also concerned by the fact that Russia is selling weapons to Azerbaijan, Armenian President Serzh Sargsyan spoke about these and other subjects on Wednesday.

The president addressed the relations with two Armenian neighbors at a media forum called “At the Foot of Mount Ararat” that was attended by more than a hundred reporters from more than 30 countries.

“Unfortunately, once more we encountered denial, one that acquired a particular manifestation this year,” the president said, referring to the invitation sent to Turkish President Recep Tayyip Erdogan.

“The Turkish policy of denial pursued not only vindicates the crime committed by the Ottoman authorities – the dispossession of Armenians - but also sets a dangerous precedent for the recurrence of new genocides,” the president said, emphasizing the fact that larger and larger segments of the Turkish intelligentsia and progressive youth are demonstrating courage to confront their historical past.

And although, according to President Sargsyan, the current Turkish government rules out the possibility of implementing the 2009 Protocols, for that very reason he decided to recall them from the parliament last February. This does not mean that they are closing ‘the window for rapprochement with Turkey’.

“I did not kill those protocols. It was political, not a legislative act,” the president said, explaining that otherwise he would have to withdraw signatures from the Protocol, and not to recall it from the National Assembly.

“This way I wanted to once again attract the attention of the Turkish government to this fact, as well as the attention of the leaders and officials of those states, which believed that if we try to establish relations with Turkey without preconditions, then the Turkish side would go for it,” Sargsyan said.

The Armenian leader names Azerbaijani-Turkish relations as the biggest cause for the failure of the process of ratification of the Protocols. “I am sure that if not for the Azerbaijani factor the protocols would have been ratified by now.”

Nevertheless, Sargsyan once again highlighted the fact that Armenians do not have enemy nations, emphasizing that in contrast to Azerbaijan, the Armenian government does not incite hostility and hatred among the Armenian people.

“Regardless of Azerbaijan’s threats and provocations, the wheel of history is impossible to roll back: the Nagorno-Karabakh Republic is already a well-established reality,” the Armenian president said, reminding foreign journalists that the Armenian position on the settlement of the conflict remains the same: it must be settled within the framework of the OSCE Minsk Group, through peaceful negotiations.

Answering journalists’ questions the president addressed the fact of Russia selling weapons to Azerbaijan emphasizing that the question bothers Armenia.

“And here, the matter is not even about the quality of arms. The problem is that an Armenian fellow standing on our border or on the line of contact realizes that they try to destroy him with Russian weapons. This is the hardest thing, and this is what might have a negative influence on our relations. This, certainly, is a problem, and it must be solved.”

[Vrej1915]

Re: Russians will manage, what they do best: turn their friends into enemies....

Armenia: With Friends Like Russia, Who Needs Enemies…


March 19, 2015 ,

by Giorgi Lomsadze Tamada Tales


Armenia considers Russia to be its strategic ally. But it appears that such feelings of loyalty are not mutual: officials in Yerevan are far from thrilled to find out that Russia is by far the largest arms supplier to Azerbaijan, Armenia’s neighbor and sworn enemy.

Russia’s double-dealing prompted Armenian President Serzh Sargsyan to grouse at a March 18 media forum in Yerevan. “Armenian soldiers at the front know that they [Azerbaijani troops] are trying to kill them using Russian weapons,” Sargsyan said, referring to the ongoing struggle between the two countries over the Nagorno-Karabakh territory. Although a ceasefire has been in effect for more than two decades, skirmishes between Armenian and Azerbaijani forces are almost a daily occurrence.

Flush with cash from energy exports, and eager to reverse territorial loses at the hands of Armenian forces during the 1988-1994 hot phase of the Karabakh conflict, Azerbaijan has been on an arms procurement binge in recent years. Russia seems only too happy to serve as Azerbaijan’s chief purveyor of the machinery of death. Azerbaijan obtains 85 percent of its weaponry from Russia, according to a recent report.

Russian arms sales to Baku have long been a source of concern for Yerevan, which, lacking the same kind of lucrative revenue streams that its foes possess, has trouble keeping pace in the arms race with Azerbaijan. At the same time, Armenia’s Russia-reliant economy means that President Sargsyan must choose his words carefully when he chides the Kremlin.

Before delivering his March 18 criticism of Russian arms sales, Sargsyan emphasized that no other country has been given “even 1 percent of the support” that Armenia has received from Russia since the Soviet collapse in 1991.

Russia maintains a military base in Armenia, a geopolitical fact that limits the chances that Baku would use all its Russian-bought military hardware to renew the Karabakh war and try to forcibly reclaim its lost territory.

It is believed that Russia used its considerable economic and political influence in 2014 to pressure Armenia into joining the Kremlin-led Eurasian Economic Union, while rejecting an association agreement with the European Union.

Armenian officials now seem wary of the pitfalls of near-total reliance on Moscow. Thus, they are probing possibilities for establishing some sort of political and economic relationship with the EU. Brussels seems keen to lend Armenia a helping hand and dispatched Expansion Commissioner Johannes to Hahn to Yerevan for talks. The visiting commissioner said that Brussels looks forward to formulating a new agenda with Yerevan that is compatible with “Armenia’s other obligations.”

[Vrej1915]

Re: Russians will manage, what they do best: turn their friends into enemies....

Ինչու է Սերժ Սարգսյանը «սպառնում» Ռուսաստանին

http://www.yerkir.am/am/news/82237.htm

19.03.2015

Նախօրեին, Ռուսաստանի կողմից ԼՂ հակամարտության կողմերին զենք վաճառելու մասին հնչած հարցին ի պատասխան, ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանն անսովոր կտրուկ պատասխան է տվել: «...Այս հարաբերություններում մեզ անհանգստացնում է, որ ՌԴ-ն, ելնելով տարբեր դրդապատճառներից, սպառազինություն է վաճառում Ադրբեջանին, և այստեղ խնդիրը սպառազինության որակը չէ, խնդիրն այն է, որ մեր սահմանին կանգնած հայ երիտասարդը գիտակցում է, որ իրեն փորձում են ոչնչացնել ռուսական զենքով: Սա է ամենաբարդ հանգամանքը, և սա է, որ կարող է վատ ազդեցություն ունենալ մեր հարաբերությունների վրա... Սա խնդիր է, որը պետք է լուծում ստանա»,- ասել է Սերժ Սարգսյանը։

Ռուսաստանի կողմից Ադրբեջանին զենք վաճառելու վերաբերյալ Հայաստանում մտահոգություններն առավել սրությամբ արտահայտվեցին` սկսած 2013-ից, երբ հայտնի դարձավ Ռուսաստանի կողմից Ադրբեջանին մոտ 1 մլրդ դոլարի ժամանակակից հարձակողական զինտեխնիկա վաճառելու գործարքի մասին, և երբ Բաքուն բացահայտեց, որ իրականում Ռուսաստանից գնվող սպառազինության ընդհանուր գինը կազմել է ավելի քան 4 մլրդ դոլար:

Այն ժամանակ պաշտոնական Երևանն անհանգստության որևէ նշան չդրսևորեց:

Պաշտպանության նախարարը նույնիսկ հիշեցրեց, որ, որպես սուվերեն երկիր, Ռուսաստանն իրավունք ունի զինամթերք վաճառելու ում ցանկանա:

Ահա այս ֆոնին նախագահ Սարգսյանի արած հայտարարությունը ձեռք է բերում առանձնակի նշանակություն: Ի՞նչն է դրդել այս պահին անելու նման կոշտ հայտարարություններ, ի՞նչն է ստիպել Երևանին հիշելու այն, ինչ, չնայած զգուշացումներին, անտեսում էր տարիներ շարունակ:

Ուշագրավ է, որ նախագահն այս մտահոգությունը հնչեցրեց Երևանում անցկացվող «Եվրանեսթ»-ի խորհրդարանական վեհաժողովի խորապատկերին և ԵԺԿ գագաթաժողովին մասնակցելու պատճառաբանությամբ Բրյուսել մեկնելուց անմիջապես առաջ:

Առաջին հայացքից թվում է, թե, Ռուսաստանին անուղղակիորեն նախատելով Ադրբեջանին զինտեխնիկա վաճառելու մեջ, Սերժ Սարգսյանը ցանկանում է Բրյուսելին կրկին հավատ ներշնչել եվրոպական ուղղությունը զարգացնելու հարցում Հայաստանի իշխանության տրամադրվածության անկեղծության նկատմամբ՝ խաղալով եվրոպացիների համար ամենանուրբ՝ հակառուսականության լարի վրա:

Ինչպես «Եվրանեսթի» ԽՎ-ի մասնակցող Եվրախորհրդարանի մի քանի պատվիրակներ և ՀՀ էկոնոմիկայի նախարար Կարեն Ճշմարիտյանը հաստատեցին անցնող օրերին, ներկայումս Հայաստանի և ԵՄ-ի միջև բանակցություններ են ընթանում ԵՄ ասոցացման համաձանագրի քաղաքական մասի վերափոխված տարբերակն ընդունելու շուրջ, ինչը նշանակում է վերակենդանացնել եվրոպական ասոցացման օրակարգը: Չի բացառվում, իհարկե, որ այս գործոնը որոշակի դեր կատարել է:

Բայց իրական պատճառը դա չէ:

Հարցը պաշտոնական Երևանը սրել էր դեռևս «Եվրանեսթ»-ի ԽՎ-ի երևանյան նիստից առաջ: Նախորդ շաբաթ սլովենական «Dnevnik» օրաթերթի հետ հարցազրույցում նույն դժգոհությունն արտահայտել էր ՀՀ արտգործնախարար Էդվարդ Նալբանդյանը՝ հայտարարելով, թե Հայաստանը կնախընտրեր, որ Ռուսաստանն Ադրբեջանին զենք չվաճառեր: Այս ռեպլիկը հնչեց ավելի շատ Ղազախստանի նախագահ Նուրսուլթան Նազարբաևի աննախադեպ ցինիկ քայլից հետո, երբ ԵՏՄ շրջանակներում առևտրատնտեսական հարաբերությունները քննարկելու նպատակով Ռուսաստանի և Բելառուսի նախագահներին Աստանա հրավիրելով, չգիտես ինչու, հրավեր չուղարկեց նաև Հայաստանի նախագահին:

Դրանից հետո մարտի 12-ին տեղի ունեցավ Հայաստանի և Ռուսաստանի նախագահների հեռախոսազրույցը, որից հետո միայն, ուշադրություն դարձնենք, Հայաստանը պաշտոնապես բարձրաձայնեց ԱլԳ ծրագրի շրջանակում ԵՄ-ի հետ նոր համաձայնագիր մշակելու շուրջ բանակցությունների մասին և ուղղակի դիտորդի կարգավիճակով սկսեց հետևել, թե ինչպես են 4 օր շարունակ «Եվրանեսթ»-ի պատվիրակները Հայաստանի խորհրդարանում Ռուսաստանին քարկոծում ու քննադատում և Ուկրաինայի նկատմամբ ագրեսիա իրականացնելու մեղադրանքներով համեմված բանաձև ընդունում:

Պետք է ենթադրել, որ Սերժ Սարգսյանին հեռախոսազրույցի ժամանակ չէին բավարարել իրեն Աստանա չհրավիրելու կապակցությամբ` ՌԴ նախագահի տված հնարավոր մեկնաբանությունները: Եվ այն գործընթացները, որոնք տեղի են ունենում դրանից հետո եվրոպական ուղղությամբ և այն հայտարարությունները, որոնք արվում են Ադրբեջանին զինտեխնիկա վաճառելու կապակցությամբ ուղղակի արտահայտում են նախ` անձամբ Սերժ Սարգսյանի, ապա նաև, ընդհանուր առմամբ, Երևանի վիրավորանքն ու զայրույթը:

Երևանում թերևս միայն դրանից հետո հասկացան, որ իրենց ԵՏՄ-ում վերջին դռնապանի դեր է հատկացվել, ում կարծիքը բացարձակապես իրենց չի հետաքրքրում, որ ԵՏՄ-ն ոչ թե ինչ-որ տնտեսական ու քաղաքական դիվիդենդներ է տվել Հայաստանին, այլ միայն չոքեցրել նոր պարտավորությունների ծանրության տակ, որ ուղղակի պարզ խաբեություն էին ԵՏՄ-ին անդամակցելու դիմաց Հայաստանի և ԼՂՀ-ի անվտանգությունը երաշխավորելու մասին` Մոսկվայից հնչած խոստումները:

Եվ ահա, դիմելով նման քայլերի, որոնք իրականում շատ ավելի մատնում են Երևանի հուսահատությունը, հայաստանյան իշխանությունները փորձում են ցույց տալ, որ չեն պատրաստվում համակերպվել իրենց վերապահվող այդ նվաստացուցիչ դերին: Եվ դրա համար կրկին ընտրվել է եվրոպական վեկտորը խորացնելուն դիմելու միջոցով յուրատեսակ շանտաժ կիրառելու միջոցը: Պատահական չէ, որ Մոսկվային ուղղված կշտամբանքի վերջում Սերժ Սարգսյանը նշում է, թե Ադրբեջանին զենք վաճառելու խնդիրը պետք է լուծում ստանա՝ նկատի ունենալով ոչ թե անմիջականորեն հենց զենք վաճառելու խնդիրը, այլ, առհասարակ, հայ-ռուսական հարաբերությունների և պատասխանատվության շրջանակների վերջնական հստակեցումը:

Դրա մասին է վկայում նրա այն ակնարկը, թե խնդիրը ոչ թե սպառազինության որակն է, այլ այն, որ սահմանին կանգնած հայ երիտասարդը գիտակցում է, որ իրեն փորձում են ոչնչացնել ռուսական զենքով: Այսինքն՝ եթե Ռուսաստանը Հայաստանին վերաբերվեր որպես դաշնակցի, ապա նրա զենքը չէր կրակի իր դաշնակից երկրի զինվորի ուղղությամբ:

Այն, որ Հայաստանն այս կերպ փորձում է Մոսկվային հասկացնել իր նկատմամբ ցուցաբերվող վերաբերմունքից իր չբավարարվածությունը, հասկանալի է: Սակայն ողջ հարցն այն է՝ ինչպե՞ս է Երևանը պատկերացնում այս վիճակի հանգուցալուծումը: Երբ Սերժ Սարգսյանը պնդում է, թե այս հարցը պետք է լուծում ստանա, արդյոք նա ունի՞ այդ լուծումը, որը կարող է ազատ քննարկել Պուտինի հետ: Կամ` Երևանը հաշվարկե՞լ է ԵՄ-ի հետ քաղաքական համագործակցությունը խորացնելու նոր փուլ սկսելու հետևանքները և Մոսկվայի հնարավոր արձագանքը, որպեսզի հանկարծ նորից չստացվի այնպես, որ թե' եվրոպացիները և թե' Հայաստանի հասարակությունը նոր սեպտեմբերի 3-ի խայտառակ շրջադարձի ականատեսը դառնան: Սրանք առայժմ օդից կախված հարցադրումներ են:

Գևորգ Դարբինյան

Հ.Գ. Մինչ բոլորը փորձում են հասկանալ՝ ինչպես է Հայաստանը պատասխանելու այդ հարցերին, ՌԴ նախագահի մամուլի քարտուղար Դմիտրի Պեսկովը հայտարարում է, թե քննարկվում են Վլադիմիր Պուտինի՝ Հայաստան այցի ժամկետները: Դա այն դեպքում, երբ այդ ժամետները հստակ էին ի սկզբանե. Կրեմլից ավելի վաղ հաստատել էին, որ Պուտինը Հայաստան պետք է ժամաներ ապրիլի 24-ին՝ մասնակցելու Ցեղասպանության 100-րդ տարելիցի միջոցառումներին: Սա կարելի է հայաստանյան նոր եվրառևերանսների և Սերժ Սարգսյանի հայտարարությունների առաջին արձագանքը համարել: Մնում է հասկանալ՝ կանխատեսելի՞ էր, արդյոք, սա, ինչպես նաև այլ հնարավոր, ավելի կոշտ արձագանքները իշխանությունների համար: Կապրենք, կտեսնենք:

Մանրամասները` yerkir.am կայքում:

[Vrej1915]

Re: Russians will manage, what they do best: turn their friends into enemies....

[Vrej1915]

Re: Russians will manage, what they do best: turn their friends into enemies....

Մեր զավակների արյունն ենք տալիս, որ Ռուսաստանի համա՞ր լավ լինի

ՍԻՐԱՆՈՒՅՇ ՊԱՊՅԱՆ, Հարցազրուցավար
Հարցազրույց - 20 Մարտի 2015,

Մեր զրուցակիցն է ԼՂՀ ԱԺ անկախ պատգամավոր Վահան Բադասյանը


Պարոն Բադասյան, Սերժ Սարգսյանի հայտարարել է, որ Հայաստանը մտահոգված է Ռուսաստանի կողմից Ադրբեջանին զենք վաճառելու քաղաքականությամբ և որ այս հարցը պետք է լուծում ստանա։ Երեկ հայ-ադրբեջանական սահմանին կրկին իրավիճակը սրվել է, արդյունքում ունենք երեք զոհ և չորս վիրավոր։ Դուք տեսնո՞ւմ եք կապ հայտարարության և այս գործողությունների միջև։

Կարծում եմ՝ Սերժ Սարգսյանը ճիշտ է ասել, բայց անկախ նրանից՝ նա կասի, թե ոչ, հակառակորդը միշտ էլ դիվերսիոն գործողություններ է կատարում, և չեմ կարծում սա մեկ օրվա արդյունք է:
Գրեթե ամեն օր նրանք պատրաստվում են և ամեն պահի դա սպասելի է։
Իրականում ճիշտ է, որ ոչ թե Ռուսաստանի մատն է խառը, այլ Ադրբեջանը քաջալերված է Ռուսաստանի վերաբերմունքով: Այս տեսանկյունից Ադրբեջանը տարածաշրջանում ձգտում է գործոն դառնալ, պատերազմական գործողություններ անել։ Սերժ Սարգսյանի հայտարարությունը ես դրական եմ համարում, բայց ինքը դա վաղուց պետք է աներ, իր ամբողջ քաղաքականությունը պետք է ուղղված լիներ Հայաստանի հզորացմանը, անկախության ամրապնդմանը, որովհետև մեր տնտեսական լծակներն ամբողջությամբ Ռուսաստանին հանձնելով, տարեցտարի Ռուսաստանից էլ ավելի կախման մեջ մտնելով, վտանգվեց Հայաստանի վիճակը և բերեց այսօրվան:
Նախկինում Ադրբեջանը վախից հարգում էր մեր կողմին, իսկ հիմա չի վախենում և չի հարգելու, որովհետև փոխադարձ հարգանք պետք է լինի:
Քանի որ հրադադար է, այդ հարգանքը բացակայում է, որովհետև վախ չկա, առաջ վախենում էր:
Ինչ Հայաստանը սկսեց իր դիրքերը զիջել միջազգային ասպարեզում՝ ամեն ինչ հանձնելով ՌԴ-ին, այդ օրերից էլ սկսվել է դիպուկահարների պատերազմը, դիմադրության գործողությունները։ Սա արդեն բերում է տհաճ երևույթների, այսօր մենք ունենք զոհեր։
Սերժ Սարգսյանի այս հայտարարությունը ոչ մի կոպեկի արժեք չի ունենա, եթե Սերժ Սարգսյանը վաղը, մյուս օրը և այսօր չշարունակի կտրուկ փոփոխությունների դիմել Ռուսաստանի Դաշնությունից մեր կախվածությունը հնարավորին չափով վերացնելու համար:
Այսինքն՝ տնտեսական լծակների հետ վերադարձ պետք է ապահովել, պետք է անվտանգության, անկախության և մյուս բոլոր հարցերը օրակարգում դրվեն։ Երբ ամեն ինչ հանձնում ես իրենց, նույնիսկ ՌԴ հասարակ քաղաքացիների կողմից բացակայում է հարգանքը Հայաստանի նկատմամբ, քանի որ էժանագին ձևով տրվում է ամեն ինչ։ Տպավորություն է, թե հայ ժողովուրդը հանուն Ռուսաստանի գերակա շահերի պատրաստ է տալ իր զավակների արյունը, իր կյանքը, ամեն ինչը նվիրաբերի, միայն թե լավ լինի Ռուսաստանի համար։


Ռուսաստանը արյունո՞վ է պատասխանում Հայաստանին, երբ փորձում է ընդվզել իր քաղաքականության դեմ։

Այո, կարելի է ենթադրել նաև այդպես, որովհետև ես ոչ մի պատահականություն չեմ տեսնում Գյումրիի դեպքերում, պատահականություն չկա երեկ սահմանին լարվածության, պատահականություն չկա օգոստոսյան լարվածության, ինչպես նաև հունվարի սկզբի դեպքերում։
Այս բոլորը հրահրվում է Ռուսաստանի կողմից, որպեսզի Հայաստանին վերջնականապես այնպիսի իրավիճակի մեջ դնեն, որպեսզի ազատ կերպով կարողանան խաղարկել Ղարաբաղի քարտը: Ղարաբաղն է դրված սեղանի վրա։
Ես կարծում եմ՝ Հայաստանի իշխանությունները պետք է ամեն ինչ անեն, որպեսզի նախևառաջ Հայաստանում սահմանվի կարգ ու կանոն, սոցիալական արդարությունը պետք է իր ամենայն իմաստով տիրի հայկական աշխարհում՝ Հայաստանում և Արցախում, որովհետև հզոր բանակի ամենակարևոր զենքը հասարակության մեջ սոցիալական արդարության վերականգնում է։
Այնուհետև միջազգային ասպարեզում արտաքին երաշխիքների համար պետք չէ կառչել ՌԴ-ից, որովհետև պատմության մեջ Ռուսաստանը, անկախ պետության ձևաչափից, վերջին 100 տարվա մեջ միշտ իր հարցերը հարևան Թուրքիայի և Ադրբեջանի հետ լուծել է հայկական արյան և հայկական տարածքների հաշվին։ Պետք չէ սա շարունակել, պետք է մեր արտաքին քաղաքականության մեջ Հայաստանը փոխի իր դիրքորոշումը, պետք է արժանապատվորեն հանդես գա: Եթե արժանապատվությունից դուրս է հանդես գալիս, Հայաստանի հետ կվարվեն արժանապատվությունից զուրկի պես, պետք է արժանապատիվ քաղաքականություն տարվի։

Ինչո՞ւ հիմա Սերժ Սարգսյանը որոշեց նման հայտարարություն անել, երբ նույն իշխանական դաշտում անընդհատ Ռուսաստանի զենքի վաճառքը բիզնես նպատակ էին համարում։

Կարծում եմ՝ ԵՏՄ անդամ երկրների մեջ Հայաստանը բացարձակապես չունի որևէ հարգանք, նույնիսկ նախագահների կողմից դա չկա:
Մենք տեսանք Լուկաշենկոյի արհամարհական վերաբերմունքը կամ Նազարբաևի վերաբերմունքը, Պուտինի վերաբերմունքը վաղուց է հայտնի։ Պուտինն իր կարծիքն ասում է Ժիրինովսկու, Լավրովի և մյուսների շուրթերով, բայց մենք տեսանք նաև մյուսների վերաբերմունքը Հայաստանի նախագահի նկատմամբ, որին ոչ մի անդրադարձ չարեց Սերժ Սարգսյանը, քանի որ ամեն ինչ սկուտեղի մեջ դնելով մատուցել է Ռուսաստանին։

Ստացվում է ՝ Սերժ Սարգսյանն այլևս կորցնելու բան չունի՞, որ ՌԴ-ին նման բան է ասում։

Ոչ թե կորցնելու բան չունի, միգուցե սխալվում եմ, բայց փորձեմ սփոփել ինքս ինձ և բոլորիս, որ ինքը երևի հասկացել է, որ պետք է արտաքին հարաբերություններում արժանապատվորեն հանդես գալ, որ պետք է անպայման արժանապատիվ ձևով պահպանվի Հայաստանի անկախությունը, որովհետև ամենուրեք այս ասպարեզներում Հայաստանն իր ինքնիշխանությունը կորցրել է։
«Գազպրոմի» հետ ինչո՞ւ առաջացավ այս պատկերը, ինչո՞ւ «ՀայՌուսգազարդն» ամբողջովին փոխանցեցիք Ռուսաստանին։ Եվ այսօր, եթե մեր քաղաքացիները մի քանի օր ուշացնում են մուծումը, կտրում է գազը։
Ինչո՞ւ պարտքեր առաջացան, ուրեմն այդպիսի բան չկա, պարզապես ինքը հենց այնպես հանձնվեց: Կամ մի ուրիշ հարց՝ ի՞նչ է նշանակում Հայաստանը 40 տարի իրավունք չունի ուրիշ տեղից գազ ներկրելու։ Եթե վաղն այնպես պատահի, որ Հայաստանում գազի հանք հայտնաբերվի, ուրեմն Հայաստանը պետք է դա անպայման հանձնի Ռուսաստանի՞ն։ Սա ինչ ստորաքարշության դրսոևորում է, ո՞վ կհարգի նման երկրի ղեկավարին։

Մենք 20 տարի առաջ արժանապատվորեն հակահարված տվեցինք Ադրբեջանի ագրեսիային և մեր արժանի խոսքն ասացինք, պաշտպանեցինք մեր անկախությունն ու ինքնորոշումը Ղարաբաղի մեջ, զենքի ուժով: Շատ կոնկրետ, միջազգային հանրության համար հասկանալի լեզվով մենք ասացինք մերը և արժանացանք միջազգային հանրության հարգանքին, և այսօր այդ հարգանքի շնորհիվ ենք գոյատևում։

- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/int....6GZeHyxj.dpuf

[Vrej1915]

Re: Russians will manage, what they do best: turn their friends into enemies....

Սարսափելի նորություն Կրեմլի համար

ՀԱՅԿԱԶՆ ՂԱՀՐԻՅԱՆ, Գլխավոր խմբագիր
Մեկնաբանություն - 20 Մարտի 2015,

Սերբիան ՆԱՏՕ-ի հետ մարտի 18-ին Բրյուսելում կնքել է Գործընկերության անհատական ծրագիրը, որը ենթադրում է համագործակցության ամենաբարձր մակարդակը:
Սերբիան, ինչպես նաեւ Հայաստանը, համարվում է Ռուսաստանի «հավերժ բարեկամներն ու դաշնակիցները», ֆորպոստը: Այս տեսակետից, Սերբիայի որոշումը նշանակում է Եվրոպայում Ռուսաստանի վերջին «ֆորպոստի» անկումը:

Սակայն, Սերբիայի այս որոշումն ունի խորքային էական շերտեր՝ իր հետեւանքների տեսակետից: Բանն այն է, որ Ռուսաստանի բոլոր «բարեկամներից» ոչ ոք այնքան չի տուժել այդ «բարեկամությունից», որքան «հավերժական» բարեկամները՝ հայերը եւ սերբերը: Այդ «բարեկամության» հետեւանքով սերբերը կորցրել են իրենց պատմական տարածքների մի մասը, մասնավորապես՝ 1990-ականների Բալկանյան պատերազմում: Ռուսաստանն այդ պատերազմում հանձնեց սերբերին, սակայն իրենց դեմքն ու միֆը պահելու համար ռուսները զավեշտալի դեսանտ էին իջեցրել Պրիշտինայի օդանավակայանում, եւ մի քանի շաբաթ սոված մնալով՝ հեռացել:

Սերբիայի որոշումն այս իմաստով վերջնականապես վերացնում է ռուսական հզոր զենքը՝ առասպելն առ այն, որ նա սերբերի փրկիչն է: Սերբերը հասկացան, որ Մոսկվան չի կարող ունենալ դաշնակիցներ եւ տարրական պատասխանատվություն կրել նրանց ճակատագրի համար: «Բարեկամները» Մոսկվայի համար ընդամենը թնդանոթի միս են՝ սեփական խնդիրները լուծելու համար, նա սովորություն ունի զոհաբերել հենց «բարեկամներին»:

Ռուսական մամուլում ներկայում զավեշտալի մեկնաբանություններ են հնչում, թե սերբերը մոռացել են ՆԱՏՕ-ի ռմբահարումները, կամ «դավաճանել են ռուսական աշխարհին»: Ռուսներն այդպես են՝ իրենց կարելի է, իսկ ուրիշներն իրավունք չունեն ինքնուրույն որոշումներ կայացնել: Իրականում, սերբերը հասկացել են, որ «ռուսական աշխարհի» հետ Մոսկվան ոչ մի կապ չունի, եթե խոսքը վերաբերվում է սլավոնական ժողովուրդներին:

Իրականում Մոսկվան սլավոնական ժողովուրդների հակառակորդն է, ինչը երեւաց Ուկրաինայի իրադարձություններից: Սլավոնական համերաշխության կենտրոնը ներկայում Կիեւն է, եւ նույնիսկ Լուկաշենկոն է դա հասկացել:

Մնացին հայերը, որոնք էլ սակայն, թեեւ դժվարությամբ, բայց հասկանում են, որ Ռուսաստանի հետ «բարեկամությունը» վերջին 100 տարում մեզ վրա արժեցել է հայկական տարածքների ու բնակչության կեսը՝ կոտորածների ու տեղահանությունների ձեւով, 20-րդ դարասկզբի ու դարավերջի իրադարձությունների ժամանակ:
Ռուսաստանը չէ խնդիրը, այլ մեր մտածողությունը: Սերբերը հաղթահարեցին դա կոնկրետ որոշումով: Հերթը Հայաստանինն է: Որքան էլ տարօրինակ թվա, միայն այդ դեպքում Մոսկվան կարող է դառնալ գործընկեր, եթե իհարկե ընդունակ է:

Պատմական օրինաչափություն կա՝ ով Ռուսաստանի կողքին է, նա կորցնում է:

- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....ETQRVCwc.dpuf

[Vrej1915]

Re: Russians will manage, what they do best: turn their friends into enemies....

«Չենք կարող պնդել, որ Պերմյակովի հետ երկրորդ անձ չի եղել»

2015-03-20
Հեղինակ՝ Սիրանույշ Պապյան



Այսօր Ավետիսյանների իրավահաջորդների ներկայացուցիչներ Երվանդ Վարոսյանը, Լուսինե Սահակյանը և Երեմ Սարգսյանը ասուլիսին նոր եզրակացություններով են հանդես գալու: Այդ մասին «Առաջին լրատվական»-ի հետ զրույցում ասաց փաստաբան, Ավետիսյանների իրավահաջորդների ներկայացուցիչ Երեմ Սարգսյանը:

Անդրադառնալով փորձագետների գնահատմանը՝ իրեն ամրակցված ack 74 տեսակի զենքի՞ց է Պերմյակովը կրակոցներ արձակել, Երեմ Սարգսյանը նշեց, որ այդ զենքից է, և փորձագիտական եզրակացությունում այդ առնչությամբ նշվում է, որ Պերմյակովին ամրակցված զենքից են բոլոր գնդակներն ու փամփուշտները կրակվել, ինչը նշանակում է, որ մեկ զենք է գործադրվել այդտեղ: Այդ հանգամանքը, նրա խոսքերով, հնարավորություն է տալիս հետագա գործողությունների ընթացքում հնարավոր վարկածների ուղղությամբ որոշակի ենթադրություններ անել:

«Օրինակ՝ եթե իմանայինք, որ այլ զենք էլ է գործադրվել, ավելի հեշտությամբ կխոսեինք, որ ևս մեկ անձ է եղել նրա հետ: Քանի որ այդ փաստը չկա, չենք կարող դա հիմք ընդունելով ասել, թե՝ ոչ, երկրորդ անձ չի եղել: Ուղղակի սա գործողություններից մեկն է, որն ապացույցի տեսքով կգնահատվի հետագա փուլերի համար»,- ասաց փաստաբանը:

Ավետիսյանների իրավահաջորդները փորձաքննություններին ընդհանրապես թերահավատ են վերաբերվում: Երեմ Սարգսյանի դիտարկմամբ՝ յուրաքանչյուր անձ, այդ թվում՝ տուժողի իրավահաջորդները, իրավունք ունեն ցանկացած դիրքորոշում ունենալ այս հարցի հետ կապված, հավատալ կամ չհավատալ՝ հաշվի առնելով, որ բավական հարցեր՝ կապված դրդապատճառների հետ, դեռևս մութ են, սպառիչ պատասխաններ դեռ չունեն:

«Ես՝ որպես փաստաբան, իրավաբան, այս փուլում չեմ կարող ասել, թե կասկածում եմ եզրակացությանը, որովհետև դրա հիմքը չունեմ: Հստակ պատկերացնում եմ այդ մեխանիզմը, թե ինչպես է դա պարզվում, ստուգվում: Ստուգման մեթոդները գիտականորեն հիմնավորված են։ Թե որքանով են դրանք արժանահավատ կամ ոչ՝ յուրաքանչյուրն իր համար պետք է ստուգի: Եթե ես ասեմ, որ չեմ հավատում, պետք է հիմա հիմնավորում ներկայացնեմ, որը, համենայնդեպս, ես չունեմ»,- ասաց Երեմ Սարգսյանը:

Ինչ վերաբերում է, թե արդյոք Պերմյակովի հագուստը հայ իրավապահների մոտ է, Երեմ Սարգսյանը նշեց, որ դեպքի վայրից հայտնաբերված զինվորական հագուստները գտնվում են հայկական կողմի տրամադրության տակ, քննություններ են նշանակվել, մի մասը կատարվել է: Իսկ այն հագուստը, որով նա հայտնաբերվել և ձերբակալվել է, գտնվում է ռուսական կողմի տրամադրության տակ: Մենք պահանջել ենք, որ այդ հագուստները տուժողների իրավահաջորդներին ներկայացնեն, ասել են, որ ռուսական կողմը փորձաքննություն է իրականացնում, իսկ դրա ավարտից հետո պաշտոնապես՝ որպես քննչական գործողություն, այդ հագուստները ճանաչման կներկայացնեն տուժող կողմին:

Երեմ Սարգսյանից հետաքրքրվեցինք՝ ճշտե՞լ են, թե որտեղ է գտնվում Պերմյակովն այս պահին, արդյոք հոսպիտալո՞ւմ է: Երեմ Սարգսյանը նշեց, որ ճշտելու տարբերակ այս պահին չկա, քանի որ ռուսական կողմից քննվող գործում իրենք ներգրավված չեն, իսկ եթե չեն ներգրավվել՝ պաշտոնական մեթոդներ չունեն դա պարզելու:

«Այն տեղեկատվությունը, որն ուղղակի տեղեկատվության ձևով ունենք, այն է, որ ստացիոնար հոգեբուժական փորձաքննություն է կատարվում, իսկ դա նշանակում է, որ նա պետք է գտնվի համապատասխան բուժհիմնարկում, որտեղ պետք է նրա պառկելու ընթացքում կոնկրետ հետազոտություններ կատարվեն: Այսինքն՝ գտնվում է հոսպիտալում»:

Պերմյակովի՝ օլիգոֆրենիկ համարելու մասին տեղեկատվությունը հերքվել է: Երեմ Սարգսյանը նշեց, որ այս հարցն ի վերջո լուծվել է, քանի որ նա մեղսունակ է համարվում: Եթե կատարվի կրկնակի դատահոգեբուժական փորձաքննություն, այդ դեպքում Պերմյակովը կգտնվի համապատասխան բուժհիմնարկում:

«Քանի դեռ գործի մեջ առկա տեղեկատվությանը չեմ տիրապետում, ուրեմն նման հարցի պատասխանել չեմ կարող: Կան նախաքննական տվյալներ, որոնց մի մասը մեր համար գաղտնի է, անհասանելի: Փորձաքննությունների մասին կնշեմ, որ դրանք կատարվում են ամբողջ ծավալով, իսկ որ մասով կարծում ենք, որ դրանք պատշաճ չեն կատարվել, պետք է հարցումներ կատարվեն՝ լրացուցիչ հարցադրումները ներկայացնելով»,- հավելեց նա:

[Vrej1915]

Re: Russians will manage, what they do best: turn their friends into enemies....

«Սերժ Սարգսյանը հասկանում է, որ այլևս չխոսելը խնդրի լուծում չէ…». Ստեփան Սաֆարյան

ԱՆԻ ՔԵՇԻՇՅԱՆ

Մարտ 19 2015

«Ինձ թվում է՝ արդեն Հայաստանը հասել է մի այնպիսի հանգրվանի, երբ Հայաստանի նախագահը հասկանում է, որ այլևս չխոսելը խնդրի միասին, իմաստ չունի, որևէ լավ բան չի տալիս, որովհետև Հայաստանը բազմաթիվ հիասթափություններ է ունեցել»,- 168.am-ի հետ զրույցում ասաց Միջազգային և անվտանգության հարցերի հայկական ինստիտուտի ղեկավար Ստեփան Սաֆարյանը՝ խոսելով ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանի երեկվա հայտարարության մասին: Հիշեցնենք, որ երեկ «Արարատի ստորոտին» միջազգային մեդիա ֆորումի ընթացքում ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանը հայտարարել էր, որ Ռուսաստանի կողմից Ադրբեջանին զենք վաճառելը կարող է ազդել հայ-ռուսական հարաբերությունների վրա:

Ս. Սաֆարյանի խոսքով, նախ՝ Հայաստանին համոզեցին, որ եթե ինքն անդամակցի ԵՏՄ-ին, ապա իր անվտանգությունը կամրապնդվի ոչ միայն «դիմորդ» եղած ժամանակահատվածում, այլև անդամակցությունից հետո, սակայն, ըստ քաղաքագետի, Հայաստանն ամենևին չի զգում, որ իր անվտանգությունը բարելավվել է.

«Խոսքը միայն տնտեսական և այլ անվտանգություններին չի վերաբերում, այլ ռազմաքաղաքական անվտանգությանը: Ի վերջո, Հայաստանը, որը հույս էր փայփայում, կամ որին հավատացրել էին, թե Ղարաբաղը փաստացի այդ տարածության մաս կդառնա՝ չդարձավ: Ինչպես նկատեցինք՝ Ադրբեջանի, Ղազախստանի, Բելառուսի ջանքերով՝ Ռուսաստանը ոչինչ չկարողացավ անել կամ չուզեցավ անել: Ի վերջո, նաև տեսանք, որ միությունը քաղաքական չէ, և հետևաբար՝ Հայաստանը որևէ ակնկալիք չի կարող ունենալ՝ այդտեղ ռազմաքաղաքական անվտանգության մեկ այլ նոր մակարդակի հասնելու առումով»:

Ս.Սաֆարյանը հիշեցրեց, որ 2012-13 թվականներին, երբ Հայաստանի պաշտպանության նախարարին հարցրեցին, թե ինչպե՞ս է վերաբերվում Ռուսաստանի կողմից Ադրբեջանին զենք վաճառելուն, նախարար պատասխանել էր. «Հայաստանը մտահոգություն չունի, որովհետև Ռուսաստանն ասել է, որ ինքը վերահսկում է բալանսը և չի խախտի այդ բալանսը»: Այսինքն՝ որքան տալիս է Ադրբեջանին, նույնքան տալիս է Հայաստանին: Բայց 2014 թվականի ամառը, աշունը Հայաստանին ապացուցեցին մի բան, որ կա՛մ Ռուսաստանը չի վերահսկում բալանսը և ի զորու չէ զսպել Ադրբեջանին, կա՛մ չի ցանկանում դա անել:

Իհարկե, օգոստոսին Պուտինը, իր մոտ կանչելով Ալիևին և Սերժ Սարգսյանին, ցուցադրաբար ասաց, որ վերջ տրվի այդ ամեն ինչին, և Սերժ Սարգսյանը հարցազրույց տալով և գնալով արձակուրդ՝ ասաց, որ պատերազմ չի լինի, և այս ամեն ինչն ավարտված է, որովհետև Ռուսաստանի նախագահը միջամտել է: Բայց աշնանը, նաև հունվարին սահմանին տեղի ունեցածը, որի արդյունքում մենք արդեն տասնյակից ավելի մարդիկ կորցրեցինք, կարծես թե ապացուցում է, որ այստեղ էլ Ռուսաստանը կա՛մ ունակ չէ զսպել Ադրբեջանին, կա՛մ չի ցանկանում»: Քաղաքագետ կարծում է՝ Սերժ Սարգսյանը հասկանում է, որ այլևս այս խնդրի մասին չխոսելը լավ բանի չի բերելու:

Հարցին՝ հաշվի առնելով Ձեր կողմից թվարկված բոլոր դիտարկումները, ինչպես նաև այն, որ մայիսին Աստանայում կայանալիք ԵՏՄ անդամների հանդիպմանը Հայաստանին չեն հրավիրել, հնարավո՞ր է, որ նախագահի այս հայտարարությունը նշանակում է, որ ինքն էլ արդեն հնարավոր է համարում ԵՏՄ-ից դուրս գալը և դեպի եվրոասոցիացում գնալը, Ս. Սաֆարյանը պատասխանեց, որ ինքը վստահ չէ, որ Հայաստանն այդքան համարձակություն կունենա:

Միաժամանակ՝ Ս. Սաֆարյանը նշեց, թե Հայաստանը, կարծես, հասկացնում է, որ ինքը չի ստացել այն, ինչն ակնկալում էր, կամ ինչը խոստացվել է. «Չգիտեմ՝ Սերժ Սարգսյանն ինչ է մտածում, բայց Հայաստանը կարող է այս իրավիճակն օգտագործել առնվազն լեգիտիմացնելու իր անվտանգության ամրապնդմանն ուղղված համագործակցությունները Եվրամիության և այլ կառույցների հետ, որոնք կփոխեն իրավիճակը:

Եթե ԵՏՄ-ն դա չի կարողանում անել, և Ռուսաստանը չի կարողանում տեր կանգնել նախկինում տված իր խոստումներին, ապա սա առիթ է՝ հիշեցնելու իր խոստումները և հասկացնելու հիասթափության բուն անկումները և նաև քայլեր կատարելու երկրի անվտանգության ամրապնդման ուղղությամբ»:

Հարցին էլ՝ ըստ Ձեզ՝ ռուսական կողմի համար սպասելի՞ էր, որ ՀՀ նախագահն այդպիսի հայտարարություն կանի, և ինչպե՞ս այդ հայտարարությունը կարող է ազդել հայ-ռուսական հարաբերությունների վրա, քաղաքագետը պատասխանեց, որ կարծում է՝ Ռուսաստանում արդեն ուզում են հասկանալ՝ ինչ է կատարվում Հայաստանում.

«Իրենք պետք է հասկանան, որ իրենց պահվածքը, Գյումրիի ռազմաբազայի այդ զինծառայողի կողմից կատարված հանցագործությունն ուղղակի նողկալի է, որ այն նվաստացուցիչ է Հայաստանի ինքնիշխանության և պետականության համար:

Ի՞նչ է նշանակում՝ ասել, թե Հայաստանում ինչ շարժվող բան կա Ռուսաստանին պատկանող, ուրեմն՝ նրա վրա տարածվում է Ռուսաստանի Սահմանադրությունը: Սա խայտառակություն է ուղղակի: Այն ամեն ինչը, որ թվարկեցի, ըստ էության, դրա լրացումներն էին: Հետևաբար՝ Ռուսաստանն ինքն էլ պետք է հասկանա, որ հայ-ռուսական հարաբերությունները կարող են թևակոխել խոր ճգնաժամի փուլ, եթե ինքը չի վերանայել իր քայլերը, որոնք ուղղակիորեն շոշափում են Հայաստանի շահերը: Դա կլինի Ադրբեջանի հետ իր տնտեսակա՞ն, թե՞ ռազմական համագործակցության շրջանակներում, դա կլինի Հայաստանում կատարվածին մեկնաբանություններ տալուն կամ քայլեր անելո՞ւն, թե՞ դա կվերաբերի ԵՏՄ շրջանակներում որոշումների ընդունմանը, որոնց, այնուամենայնիվ, Հայաստանը պետք է մասնակից լինի»:


Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այս հասցեով՝ http://168.am/2015/03/19/469177.html
© 168 Ժամ առցանց լրատվական կայք

[Vrej1915]

Re: Russians will manage, what they do best: turn their friends into enemies....

Բաքվի արյունոտ օլիմպիադան: Հայերը հիմա է՞լ կգնան Բաքու
Lragir.am
Հասարակություն - 20 Մարտի 2015,

Մարտի 17-ին Հայաստանի հանրային հեռուստաընկերության եթերում Հայաստանի սպորտի մի քանի ղեկավար պաշտոնյաներ՝ ՀԱՕԿ քարտուղար, սպորտի եւ երիտասարդության նախարար, բռնցքամարտի ֆեդերացիայի նախագահ, փորձում էին հիմնավորել հանրությանը, թե ինչու է պետք գնալ Բաքվի օլիմպիադային մասնակցելու:
Բաքվում 2015 թ. ամռանը տեղի է ունենալու Եվրոպայի առաջին օլիմպիադան: Հայաստանի ազգային օլիմպիական կոմիտեն կայացրել է դրան մասնակցելու որոշում: Մասնակցության հիմնավորումները հիշեցնում էին գրեթե այն, ինչով եւ ինչպես փորձում էին պաշտոնական Երեւանն ու նրա ոչպաշտոնական աջակիցները հիմնավորել Հայաստանի բռնակցումը ԵՏՄ-ին: Անդամակցությունից ընդամենը երկու շաբաթ անց պարզ դարձավ, թե որքան սնանկ եւ մանիպուլյատիվ էին այդ հիմնավորումները:
Այժմ գրեթե նույն կերպ փորձ է արվում հիմնավորել, իսկ իրականում արդարացնել Բաքվի օլիմպիադային մասնակցելու որոշումը: Եվ ահա, այդ հեռուստահիմնավորումից երկու օր անց հայ-ադրբեջանական սահմանում Բաքուն կատարում է հերթական հարձակումը, որը հայկական կողմից խլեց երեք կյանք, չորս զինծառայող վիրավորվեց:
Օլիմպիադային մասնակցելու ՀԱՕԿ որոշումը, ըստ արդարացնողների, շատ դրական է ընկալվել միջազգային տարբեր կառույցներում, գործընկեր երկրներում: Հետաքրքիր է, իսկ այդ երկրներում ինչպե՞ս են ընկալվում հարձակումները Հայաստանի վրա, զոհերը սահմանին: Իսկ ինչպե՞ս է ՀԱՕԿ որոշումն ընկալել Ադրբեջանը: Մարտի 19-ի առավոտյան տեղի ունեցած դիվերսիան եւ զոհերը ավելորդ են դարձնում Ադրբեջանի ընկալման մասին մեկնաբանությունները:
Բաքվի օլիմպիադային մասնակցելու Հայաստանի որոշումը Բաքուն փաստորեն ընկալել է սեփական իրավացիության վկայություն, ընկալել է որպես դիվանագիտական, քաղաքական հաղթանակ, այլապես գոնե մինչեւ օլիմպիադայի ավարտը ձեռնպահ կմնար Հայաստանի եւ Արցախի հանդեպ ռազմական գործողություններից:
Օլիմպիադան քաղաքականություն է, ոչ միայն սպորտ: 2014 թվականի փետրվարին Սոչիում կայացած ձմեռային օլիմպիադան եւ դրա հանդեպ թե տանտեր Ռուսաստանի, թե միջազգային հանրության վերաբերմունքը դրա վառ ու թարմ վկայություն է: Քաղաքականությունն է Ալիեւին ստիպել տասնյակ եւ գուցե հարյուրավոր միլիոններ ծախսել Եվրոպայի առաջին օլիմպիադայի մայրաքաղաք դառնալու եւ օլիմպիադան կազմակերպելու համար: Հայաստանն օլիմպիադային չի մասնակցելու, Հայաստանը մասնակցելու է Ալիեւի քաղաքականությանը:
Որովհետեւ մասնակցության մեջ Հայաստանի քաղաքականություն չկա: Հայաստանի քաղաքականությունը պետք է լիներ չմասնակցությունը, բայց ոչ իբրեւ ինքնանպատակ, այլ իբրեւ միջոց Ադրբեջանի հայատյաց ու ռազմատենչ պետական քաղաքականության հարցը միջազգային նոր ամբիոն բարձրացնելու համար: Առավել եւս, որ Հայաստանը չունի դրա համար անհրաժեշտ փաստերի ու փաստարկների պակաս:
Թվում է, թե օլիմպիադային մասնակցությունը Հայաստանի ձեռքին փաստարկ է ավելացնում, ցույց տալու համար, որ Հայաստանն Ադրբեջան չէ, ու չնայած Ադրբեջանի ռազմատենչությանը, Հայաստանը կատարում է համերաշխության հերթական քայլը: Բայց համերաշխություն ինչի՞ն, համերաշխություն ու՞մ կամ ինչի՞ հետ: Մի՞թե Հայաստանն ունի միջազգային հանրության առաջ այդպիսի ցուցադրության կամ դրսեւորման, այդպիսի ակտի խնդիր: Եթե այո, եթե Հայաստանն Ադրբեջանի ամբողջ քաղաքականությամբ հանդերձ ունի այդպիսի խնդիր, եթե Հայաստանի համար այդպիսի խնդիր կա, ապա դա վկայում է Հայաստանի դիվանագիտա-քաղաքական լուրջ ձախողման մասին, որը հնարավոր չէ շտկել նույնիսկ մի քանի օլիմպիադայի մասնակցելով:
Ինչ վերաբերվում է խնդրի մարզական կողմին, ապա այն չի կարող գերակայել պետական-քաղաքականի հանդեպ, որովհետեւ սպորտն է դրա մաս, ոչ թե պետությունը սպորտի: Հետեւաբար Բաքվի օլիմպիադային մասնակցության հարցը պետք է քննարկվի ոչ միայն ՀԱՕԿ, այլ պետական բարձր մակադակով:
Որոշումը պետք է կայացվի այդ մակարդակով, քննարկելով խնդրի քաղաքական կողմը: Միաժամանակ, խնդրի մարզական հանգամանքների սպասարկումն էլ պետք է իրականացվի պետական համակարգի գործողություններով՝ միջազգային ասպարեզում խնդրի քննարկման անհրաժեշտության դեպքում:
Իսկ եթե այդուհանդերձ Հայաստանը չի հրաժարվում մասնակցությունից անգամ այս պայմաններում, ապա մասնակցության պատասխանատվությունը պետք է կրի երկրի քաղաքական ղեկավարությունը եւ պետք է այդ պատասխանատվությունը ստանձնի հրապարակավ, չթողնելով այն մարզական կառույցների վրա:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/soc....At148RD1.dpuf