Military Notebook: Military Discussions

[Armynia]

Re: Military Notebook: Military Discussions

This talented Armenians have to fly in Armenia.
I hope that one day our country will have such a opportunities for pilots such as a lots of jet fighters.

[Eddo211]

Re: Military Notebook: Military Discussions

Amen brother.....As a flight instructor I can tell you that Armenians and Iranians make good student pilots. The worst are the Arabs.

[Armynia]

Re: Military Notebook: Military Discussions

One amazing flight in Armenia: Paragliding By Armen Sargsyan.Enjoy!

Artsakh Sport Planes Reveled: By Armen Sargsyan

[Armynia]

Re: Military Notebook: Military Discussions

Thank you! to all Armenians that have the desire to give Armenia Wings.

[Armynia]

Re: Military Notebook: Military Discussions

http://www.lragir.am/index/arm/0/society/view/115898

Զինավոր դայու հայկական թագավորությունը

23 տարի առաջ այս օրը Կիրովաբադում տեղակայված ռուսական 23-րդ դիվիզիան ադրբեջանական խաժամուժի ուղեկցությամբ հարձակվեց Շահումյանի շրջանի վրա: Շրջանի հոծ հայ բնակչությունը տեղահանվեց, շատերը սպանվեցին: Շահումյանի ինքնապաշտպանության ուժերի հրամանատար Շահեն Մեղրյանը այս ողբերգությունից հետո հայտարարեց, որ կատարվածը Հայաստանի այն ժամանակվա ղեկավարության ռազմաքաղաքական սխալ կուրսի հետեւանքն էր:

94-ի ապրիլյան անձրևոտ գիշեր է: Վերադառնում ենք Ղարաբաղից: Վերադառնում ենք Հադրութի գնդի առաջին հրամանատար, հետո` գնդի հետախուզական ծառայության սպա Էրիկ Աբրահամյանի թաղումից: Տոհմական, ինչպես ասում են` «պորտից պորտ» մտավորական, խոստումնալից շնորհաշատ վոկալիստ, նա կիսատ թողեց իր ուսումը կոնսերվատորիայում և, այդպես էլ չհասցնելով դուրս գալ մեծ բեմ, ճակատագրով վիճակված ու նախատեսված իր գլխավոր բեմերգը կատարեց լրիվ այլ թատերաբեմում: Ուր ծավալված ողբերգության մեջ այլևս չկա սահմանազատում դերակատարների և հանդիսատեսի միջև, և որի մեջ ներգրավվածների մահն իրական է և ոչ բեմական:
Դաժան այդ ներկայացման մեջ, որի բոլոր գործողություններն ու արարները` նախերգանքից մինչև վերջնամաս, գրվում են երկաթով, հասանելիք իր դերերգն Էրիկը կատարեց ամբողջովին և մինչև վերջ: Ինչպես և իր ամբողջ գերդաստանը` բոլոր մտերիմներով ու հարազատներավ: Ինչպես հաճախ է լինում նման դեպքերում` շվարած ու շշմած, միանգամից դեռևս ընդունակ էլ չես լինում գիտակցել, ըմբռնել ու իր ամբողջ խորությամբ ընկալել կատարվածը: Ոնց որ ցուրտը սկզբից ընդամենը միայն մաշկովդ ես զգում, իսկ ցրտահարման իրական հետևանքները «դուրս են տալիս» հետո: Ու կցկտուր խոսակցություններով ոնց որ բնազդով ձգտես` հնարավորինս արգելակել, քեզանից հեռու պահել ներսումդ աստիճանաբար աճող-ծավալվող տագնապալի ու ճնշող անդուր մի դատարկություն: Իսկ խոսակցությունը նստածներիս և առհասարակ` հայերիս համար, ավելի քան ծանոթ է, ծամծմված ու պարզունակ:
Կկարողանանք արդյոք գոնե այս անգամ հաղթանակը պահել մեր ձեռքում: Կհաջողվի մեզ վերջապես կոտրել, խախտել դարերի ընթացքում ձևավորված տխուր ավանդույթը և այս անգամ իրոք պահպանել` Էրիկի նման պայծառ տղաների կորստյան գնով ձեռք բերած մեր Անկախությունն ու Պետականությունը: Եվ, առհասարակ, այն գենը, որը «պատասխանատու» է մարդ արարածի մոտ «պետականության զգացողության» համար, մեր` հայերիս ներսում, «հայկական գենոմ» հավաքածուի մեջ ներկա է, կա արդյոք, թե ոչ: Թե դարերի ընթացքում հիմնովին արմատախիլ է եղել` մեր իսկ ձեռքով, և իր տեղը վերջնականապես զիջել` չգիտես էլ, թե պատմության հատկապես որ պահին մեր մեջ թափանծած զզվելի ու ողորմելի «պրագմատիկ» ներկայացվող մի կեցության փիլիսոփայության դրսևորմանը: Առ այն, թե` «որտեղ հաց` էնտեղ կաց», կամ էլ` արդեն բացահայտ պաթոլոգիկ, թե` «ուտելը ծնողից թանկ է»: Չէ որ ոչ մեկի համար էլ գաղտնիք չէ, որ Հայրենիք, Բնօրրան հասկացությունները մեզանում դա մի բան է, իսկ Երկիր (ճշտենք` հենց իրական Երկիր և ոչ թե փսլնքոտ-կենացային ու ցուցադրական «Էրգիր») ու Պետություն հասկացությունները` լրիվ այլ: Ինչն է պատճառը, որ իրականում նույնական հանդիսացող այդ հասկացությունները, մեզանում` հայերիս մոտ և հայերիս կողմից ոչ միայն չեն համընկնում ու նույնանում, այլ իրականում իրարից բավականին հեռու են: Եվ չեն էլ նկատվում քայլեր` ուղղված այդ նույնացմանն ու համընկեցմանը:
Ինչպես եղավ, որ ժամանակին հանդիսանալով բավականին հզոր ու ազդեցիկ տարածաշրջանային տերություն, ընդամենը մեկ հարյուրամյակի ընթացքում մենք բերեցինք հասցրինք մեր պետականությունը փառահեղ վախճանի և այլևս երբևէ չկարողացանք վերականգնել այն իր նախկին պատմական սահմաններում: Այստեղ-այնտեղ գոյացող ռախիտիկ հայկական քվազիպետություններն էլ ունենում էին ռախիտիկին էլ բնորոշ կյանքի տևողություն ու վախճան: Այդ ոնց պատահեց, որ ունենալով թիկունքում մի շարք մայիսյան հաղթանակներ, նույն օրերին մեր «օրվան երևելիները» Բաթումում ստորագրում էին խայտառակ մի թուղթ: Առ այն, որ լույս աշխարհ է գալիս մի նոր անկախ Հայաստան պետություն, իմա` Երևան քաղաքն իր արվարձաններով: Իսկ երբ տերությունները ողորմացին և մեզ վերադարձրին որոշ տարածքներ, մենք շատ արագ հայտարարեցինք «ազատ, անկախ և միացեալ» Հայաստանի հռչակման մասին, իսկ ընդամենը ամիսներ անց, նույն արագությամբ էլ զիջեցինք այն: Գործնականորեն` առանց որևիցե, նույնիսկ բարոյական, դիմադրության:
Եվ այսօր, պապենական հողերը ճոխ-ճոխ բաժանած, ստիպված արյուն ենք թափում նրա մի կտորի համար ու հետն էլ տքնում ենք սրան-նրան, իսկ առաջին հերթին և առավելապես` նախ ինքներս մեզ, ապացուցել, որ մեր հողերը` դա մեր հողերն են: Եվ ներկայիս` հերթական անգամ ձեռք բերված պետականությանը շատերս վերաբերվում ենք պայմանականորեն ու վերապահումով, իսկ անզուսպ կարոտն ու սերն առ պատմական հայրենիք, դրսևորում ենք քյաբաբնոցներն ու խորովածանոցները նվիրական այն անուններով անվանակոչելով: Բացակայում է, թերևս, միայն ՄԵԾ ԵՂԵՌՆ անվամբ համապատասխան «օբյեկտը» համապատասխան բաժակաճառերով:
Իսկ միգուցե այդ նույն հողից, որն ի վերջո, հենց ինքն է հանդիսանում թե Պետության, թե Հայրենիքի նութական, տեսանելի մարմնավորումն ու արտահայտումը, մենք, տարածքների դարեդար կորուստների անվերջանալի այդ շարանում, ստեղծել ենք պարզապես մի ֆետիշ: Ստեղծել ենք միրաժատիպ մի ֆետիշ հողի հասկացությունից` անվերադարձ կորցնելով և թաղելով այդ նույն հողի` իմա` Պետականության և իրական Հայրենիքի զգացողությունը: Եվ ինչ հակափաստարկ, օրինակ, կարելի էր բերել ադրբեջանցի մի պաշտոնյայի կողմից վերջերս հայերին ուղղած այն հարցին, թե «Ձեր, հայերիդ, ինչներին է պետք հողը: Դուք մոլախոտի նման տարածվել եք աշխարհով մեկ և մյուս ազգերի ու պետությունների մարմնին կպած գոյատևում եք: Դրսում ավելի շատ եք, քան Հայաստանում: Էսքանդ էլ ելեք գնացեք, թողեք էստեղի ժողովուրդները հանգիստ` իրար հասկանալով ապրեն»:
Ուրիշի կարծիքը քո մասին լսելը միշտ էլ հետաքրքիր է և օգտակար` անկախ նրանից, հաճելի այն մեր լսողության համար, թե ոչ: Առավել ևս նման դեպքերում, երբ ասվածը ոչ թե կարծիք է, այլ ձևավորված համոզմունք: Իգոր Մուրադյանը, որը լուռ լսում էր, նույնպես խոսք վերցրեց և մեզ պատմեց իրական մի պատմություն, որն ավելի շատ կարող էր ընկալվել որպես ժողովրդական մի զրույց:

[Armynia]

Re: Military Notebook: Military Discussions

Lessons from the History:

[Armynia]

Re: Military Notebook: Military Discussions

Lessons from the History:

[Armynia]

Re: Military Notebook: Military Discussions

For Vassals, Russia is brother country. For Patriots, Russia just another country!

And for us Russia just another country that can help our enemies for business, So our hope are our People ONLY!

[Armynia]

Re: Military Notebook: Military Discussions

http://www.aravot.am/2015/05/08/569779/

«Շուշին ազատագրվեց առանց իշխանությունների թույլտվության»

Բանաստեղծ Ղուկաս Սիրունյանը կարծում է, որ Շուշիի ազատագրումը մեր հետագա հաղթանակների վրա մեծ ազդեցություն է ունեցել՝ հայերիս մեջ արթնացնելով հաղթողի ոգին: Բանաստեղծն այսօր լրագրողների հետ հանդիպման ժամանակ հիշեց, որ երբ ազատագրումից առաջ «գարունականներով» այցելել են Շուշի, մի տեսակ ճնշվածություն են զգացել. «Կարծես դա Շուշին չէր, այլ մի բանտ էր, ու դու գնացել ես սիրեցյալիդ տեսակցության: Բայց երբ Շուշին դարձավ Շուշի, և եկեղեցին բացեց իր ճակատը, դա արդեն լրիվ ուրիշ զգացողություն էր՝ ուժի գիտակցություն, հպարտություն… Ես հասկացա, որ Արցախն ազատագրվել է ամբողջությամբ: Ճիշտ է՝ այժմ լիարժեք ու այն կյանքով չի ապրում Շուշին, որով պետք է ապրեր, բայց դա, կարծում եմ, ժամանակի հարց է»,- ասաց Ղ. Սիրունյանը: Դառնալով Շուշիի ազատագրումից հետո որոշ մարդկանց կողմից հնչեցրած այն կարծիքներին, թե Շուշին թուրքերը պարզապես տվել են հայերին, բանաստեղծն ասաց. «Շուշիի ազատագրման օպերացիայի ղեկավարի՝ Կոմանդոսի արածն այդ մարդիկ ուղղակի ուզում էին ստվերել: Ասում էին՝ ի՞նչ է արել որ: Դե եթե Շուշիի ազատագրումն այդ մարդկանց ոչինչ չի ասում, ի՞նչ կարող ենք ասել մենք: Փոքրիկ վայրահաչություններ էին, որ շուտով մարեցին-գնացին, որովհետև իրական ոչ մի հիմք չունեին»: «Կոմանդոսն ասում էր՝ 2500 զինվորով հնարավոր է վերցնել Շուշին, իսկ Գուրգեն Դարիբալթյանը 10 հազար զինվորով էր պատկերացնում Շուշիի ազատագրումը: Սակայն ամբողջ Արցախում 7500 զինվոր կար: Չնայած նրան, որ Կոմանդոսի նախագծած պլանը շատերին հեքիաթ էր թվում, բայց այն անցավ: Ռազմական գործողությունը սկսելուց առաջ պետք է Հայաստանի ղեկավարությունը հաստատեր պլանը: Բայց ոչ ոք չհաստատեց, քանի որ գտնում էին՝ դեռ վաղ է նման լայնածավալ գործողություններ իրականացնելու համար, պետք է նախ համապատասխան քանակի զինուժ ունենալ: Սպայական կազմի որոշմամբ՝ Կոմանդոսի պլանն իրագործվեց. ինքնուրույն արեցին՝ առանց թույլտվության: Հաջողության չհասնելու դեպքում կախաղան կհանեին Կոմանդոսին: Բայց մարդը ռիսկի դիմեց և հաջողեց»,- հավելեց գրող, հրապարակախոս Հակոբ Վարդումյանը: Նրա պատմելով՝ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը Շուշիի ազատագրման օրերին Պարսկաստանում է եղել. «Հանդիպում էր Ադրբեջանի ու Պարսկաստանի նախագահների հետ: Իբր թե Պարսկաստանը պիտի միջնորդ դառնար, որ երկու երկրների միջև խաղաղություն հաստատվեր: Հանդիպման ժամանակ մի պարսիկ մոտենում է իրենց նախագահին, ինչ-որ բան է ասում, որից հետո Պարսկաստանի նախագահը ոտքի է կանգնում ու ասում՝ շնորհավորում եմ, Շուշին ազատագրված է: Այդ լուրից հավասարապես սփրթնում են և´ Ադրբեջանի, և´ Հայաստանի նախագահները: Շուշիի ազատագրմանը Լևոն Տեր-Պետրոսյանն էլ չէր սպասում»,- ասաց Հ. Վարդումյանը:

[Armynia]

Re: Military Notebook: Military Discussions

Armenian Army is only Armenian infrastructure That has no vassal therefore we liberated Շուշին which means we saved all of Armenia.