I am,as a Turk,really sorry for the genocide

[Sip]

Re: I am,as a Turk,really sorry for the genocide

And I advise you to come Turkey and start to search Ottoman archives instead of some forums.

No thank you. I value my life and freedom. I have seen what Turkey does to anyone who dares to say anything remotely against "turkishness". So whether I come there or not, it is obvious that for now, Turkey only wants to hear one thing.

[Vagharshapat]

Re: I am,as a Turk,really sorry for the genocide

I am sure that all the Armenians are sick and tired of answering your ignorant claims. It is obvious that you know nothing more than the official thoughts of the Turkish government. But I will try to answer all of your claims because I am sick and tired of this denial machine.

First we begin by the historical background of the genocide. Ottomans were an Islamic empire and their aim was to conquer the world and build an Islamic empire. This was called Nizam-ı Alem. They found in themselves the right to conquer and administer the world. They were considering themselves the flag-carrier(bayraktar) of Islam and taking their power from Quran. So how were they spreading the Islam? According to Quran Tevbe Suresi; it says "Fight with them until they accept Islam as the "Haq(true) religion" or they accept to pay cizye(a special tax). And when they conquer a land if the people were Christians they were paying more taxes and preserving their religion. Now this was a dream world for the Ottomans, they were thinking that everbody was happy in the empire, Islam was the latest religion so the christians were supposedly happy to serve the latest religion, everybody was content with this heaven-on-earth empire. But the christians didnt think the same as Ottomans because they were NOT thinking that Islam was the true religion, according to them it was the false religion, so they were looking for a chance to throw off the yoke. They didnt want to be the inferior religion and inferior people. Because they had a different culture and a different way of life. They had the right to blossom their own culture. Lets take Greeks for example, they had a culture thousands of years older than the Turks, and also a more advanced culture than the Turks,(not to mention that all mathematical, architectural, medical, biological, political, philosophical terms are Greek!) but they were serving the Turks and at last they rebelled in 1821 and gained their independence. So according to you, Greeks were traitors and had to be loyal to Ottomans.

There are lots of things but lets come to the point. Ottoman Empire was a prison for people. There was inequity. For example a witnessing of a Christian was not valid against a muslim at the court. Or it was forbidden for them to toll their church bells, they couldnt build new churches without permission. Also it was forbidden for them to ride a horse or possess a gun or to walk on the pavement when encountering a muslim. The color of their clothes had to be different. For example the hats and shoes of the Armenians had to be red, the Greeks black, the Jevs blue. They also had to paint their houses to different colours. It was also forbidden to wear takunyas(wooden slipper) in the hammams(Turkish bath) and they had to attach their pestemals(bath cloth) a bell. It was forbidden to build a house taller than a muslim's house. It was forbidden to make a window facing the muslim neighbourhoods. So this empire was becoming more corrupt by the mid-19th century. It was way behind the contemporaneity. Europe was proggressing and it was the time of illumination in that day. This wouldnt go on. Armenians were suffocating because they were in close touch with the west. Ottomans made some innovations(islahat) but they were not enough.

Now if we come to Armenians; it was Abdulhamid's time and Armenians were ONLY demanding equity. So in the Berlin conference Ottomans accepted to make some reforms. But Abdulhamid didnt keep his promise and chose the policy to opress Armenians. So he formed the Hamidiye Brigades. These brigades consisted of Kurdish cavalry men in the Eastern Anatolia. Now as we mentioned before the Armenians were NOT ALLOWED to possess guns. Kurds used this into their advantage and began to opress and persecute the Armenians. They were raiding the villages, plundering them, forcing them to pay, arbitrary killing people and kidnapping the women. So the situation for the Armenians became very insecure at that time. So they began to get armed to DEFEND themselves. It was the time when Dashnaksutyun was established. The aim of Dashnaks wasn't to have a independent state at the beginning they never demanded something like that, they were only trying to get their rights. In Abdulhamid's time 300.000 Armenians were killed. You can guess the HATE background.

Now these Dashnaks were a revolutionary group and they were trying to overthrow Abdulhamid. But at that time everybody was trying to overthrow Abdulhamid because he was oppressing everybody. His period was named as "Istibdat Devri"(Period of Opression) Ittihat and Terakki was established at that time. They were formed in Salonika by some young Ottoman officers and they were trying to overthrow Abdulhamid and form a new administration called "mesrutiyet"(constitutional monarchy). Their parole was "Equity, Justice and Freedom" like the French revolution. Everybody believed in them and supported them. Armenians also supported them and they made alliance with the Dashnaks. If they knew what will happen to them 7 years later! And they overthrew Abdulhamid in 1908. They seemed to form an empire where every people were living in harmony. But there was something wrong, their ideology was crippled as we will see in the 1.Wold War. Their ideology wasnt so different from their predecessors but this time there was an even more Turkish Nationalism concept. Infact nothing was changed, according to them Turks were the superiors and everbody else were serving them. They didnt change their mind about the superiority of Islam and an Islamic empire administering all people. I mean they hadnt become democrats at one night. They were being fed by the racist ideas of the famous Turkist Ziya Gokalp. The muslim people in the empire were murmuring about the rights given to the Christians. Because the Christians were walking more proudly in the empire right now. And the first indicident broke out in Adana in 1909. The muslims attacked the Christians and 30000 Armenians were killed. The Ittihat and Terakki had showed their ugly face. There was a mutual mistrust between the Turks and the Christians. But even though the Armenians didnt break their alliance. But the conditions were going worse and of course they were thinking about independence. Because it was every nation's right to determine their fate. 1912 was the turning point. Balkan War break out and every nation was declaring their independence one by one, it was obvious that they werent happy with this corrupted empire. Even the muslim Albanians revolted against the Ottomans. If the Ottomans had forgotten about their selfish prides and awaken from their dream world and given proper autonomies to their subjects maybe these wouldnt happen. But they were intolerant. The losing of Balkans created great fear over the Ottomans. But this didnt change their emperialist aims. These Pan-Turkists' real aim was to connect to Mid-Asia and form a great Turan Empire. It was the dream of Enver Pasha. Also there was the oil issue. These Jev-controlled sabbataist Pashas were very well aware of the land from eastern anatolia to Baku was bearing oil deposits. But there was a slight problem, there was an obstacle called Armenians between Anatolia and Middle Asia. They set their eyes there. It was a plan to wipe out Armenians before 1.World War. But the first world war was a great opportunity to reach their aims.

Ottomans didnt enter the World War by mistake as we have learned at schools. Thats a great lie. Ittihat and Terakki considered Germans an invincible military force and they thought they could reach their aims if they allied with Germans. So the Ottomans entered the World War with emperialist aims. They were competing with the other emperialists. It is not as you say an anti-emperialist war. They were on the attacking side. Ottomans bombarded the Russian ports and entered the war. In 1914 because of Enver Pasha's great greediness and clumsy attempt in Sarikamis the army was routed and the bill was on Armenians. So the conditions were met. The sheath was ready. Armenians were betraying the Ottomans. But in fact because of the mutual mistrust and out of fear to be killed by the Ottomans, the Armenian-Ottoman soldiers were running away from the army and seeking refuge with the Russians and they were right because all of the Ottoman-Armenian soldiers would be killed soon. First they disarmed the Armenian soldiers and formed amele(worker) brigades from them. Then at the time of deportation every single one of them were killed.

The law of deportation came into force. The peasants were not informed properly. The gendarmes were raiding the villages and taking all the men away. So as you mentioned not all the Turkish soldiers were at the front. All these men's heads were cut off. Before deportation a secret organisation called Teskilat-ı Mahsusa had been formed. It was consisted of criminals convicted of rape, murder, robbery. They chose these men specially from the prisons to serve their aim. And they sent them to all over Anatolia where Armenians were living. Their target was to attack the Armenian convoys and do their undercover job. Also they commisioned the Kurds, Cherkess and Chechens to carry out this dirty job. They were very happy with their jobs because the loot was too great: The Armenian Gold! The plan was on "Armenians Never Coming Back". If they were to overcome these criminal gangs and make it to end, the destination was the desert in Syria. So there was no coming back. It is an evidence that Ottomans quickly located some immigrants from the Balkans to the houses of Armenians. Armenians couldnt take their belongings with them. They were robbed all the way. Even their clothes were robbed. There was even no bread to eat. They were eating grass. The convoys were being attacked, women were raped and kidnapped. People were committing suicide and threw themselves and their children into the rivers. Many of them couldnt make it until the end. And the ones that reached the desert were slaughtered like sheep by Kurds, Chechens and Cherkess. Only so little could survive by chance. Whole families disappeared. It was sure a genocide. It was a total disaster. They left them to death. They cleansed 80 percent of them intentionally. They plundered their belongings and became richer and richer. And this republic is built on the belongings and the bones of Armenians. These are facts. Hundreds of people are telling the same things. So please dont ask these people again some absurd questions and offend their feelings, ok?

[friend]

Re: I am,as a Turk,really sorry for the genocide

it's done with let it go already.

[tirvana]

Re: I am,as a Turk,really sorry for the genocide

Turkey only wants to hear one thing.

As you want...

[tirvana]

Re: I am,as a Turk,really sorry for the genocide

They plundered their belongings and became richer and richer.And this republic is built on the belongings and the bones of Armenians. These are facts. .

Thanks for your long long massege, but that sentence explain your helplessness, you re a very ridiculous man. You everytime add another nonsense to your story as the years past and your addings and lies become true as repeated and accepted by armenians and that saying is another... I can't estimate 10 years later . So Turkey was founded thanks to armenians' belongings Ohh Thanks "holy" armenians thanks a lot ,
this story becomes more and more ridiculous day by day thanks to your boundless imagination.
Turks beated Greece, France, Italy... and died for nothing. But for armenian belongings, what would turkey do ... thanks again and again "holy" armenians

Hundreds of people are telling the same things

Im sure that these hundereds are some armenians

I really admire you, but please dont spend your time in here, go and write a fiction... as I see, you can be very very successful

[BARIŞ]

Re: I am,as a Turk,really sorry for the genocide

I am sure that all the Armenians are sick and tired of answering your ignorant claims. It is obvious that you know nothing more than the official thoughts of the Turkish government. But I will try to answer all of your claims because I am sick and tired of this denial machine.

There is a quick solution for the official thought of the Turkish government:TO PROVE IT WRONG
But in order to prove it wrong,it is supposed to be wrong.I don't think any of the holy Armenians didn't try to do that.Then, that perspective is no wrong, unlike those of holy Armenians,growing out of pure hatred.

[Sip]

Re: I am,as a Turk,really sorry for the genocide

I don't think any of the holy Armenians didn't try to do that.Then, that perspective is no wrong, unlike those of holy Armenians,growing out of pure hatred.

You remind me of a guy I once knew that never wanted to open his eyes and claimed light didn't exist.

[Vagharshapat]

Re: I am,as a Turk,really sorry for the genocide

In case you hardly understand what I say, here's the Turkish Version;

Kırımın Tarihsel Arka Planı ve Nedenleri

Osmanlı da aynı Rus Çarlığı gibi bir halklar hapishanesiydi. Anadolu'nun binlerce yıllık yerli bir halkı olan Ermeni halkı da bu halklardan biri olarak yüzyıllar boyunca Osmanlı boyunduruğuna maruz kaldı. İslami esaslara dayalı bir imparatorluk olan Osmanlı'da gayrimüslim tebaa özel türden baskılara maruz kalıyordu. Zimmi olarak adlandırılan ve mahkemelerde Müslümanlara karşı şahitlikleri bile kabul edilmeyen Hıristiyanlar, "örneğin, ibadetlerini Müslümanları rahatsız etmeyecek şekilde yapmak zorundaydılar. … çan çalmaları, yeni kilise yapmaları yasaktı. Kilise tamiri için ise devletten izin almak zorundaydılar. Ayrıca ata binmeleri, silah taşımaları, bir Müslümanla karşılaştıkları zaman kaldırımda yürümeleri yasaktı. Elbiselerinin ve ayakkabılarının rengi, kumaşlarının kalitesi değişik olmak zorundaydı. … 16. yüzyılda bir fermanla, yakalı kaftan, kıymetli kumaştan özellikle ipekli elbise, ince tülbent, kürk ve sarık taşımaları yasaklanmıştı. Ayrıca … hangi renk elbise giyecekleri de bildiriliyordu. Örneğin, Ermenilerin şapka ve ayakkabıları kırmızı, Rumların siyah, Yahudilerin mavi idi. Evlerini de değişik renge boyamak zorundaydılar. Hamamlarda takunya giymeleri yasaktı, peştamallarına çıngırak takmaları gerekiyordu. … Müslümanların evlerinden daha yüksek ev yapmaları yasaktı. … Evlerin, Müslüman mahallelere bakan taraflarına pencere yapmaları da yasaktı. … tüm bu yasaklara uymayanlar para ve hapis cezasına, hatta sert bir padişaha denk gelirlerse ölüm cezasına dahi çarptırılırlardı."

Yüzyılların esareti nedeniyle tüm ezilen halklarda, uygun şartlar oluştuğunda özgürlüğe doğru özlemin mayalanması elbette doğaldı ve bu uygun şartlar Osmanlı için esas olarak 19. yüzyılda oluşmuştu. Esaret zincirlerinden kurtulmak ya da en azından bunu gevşetmek isteyen halklar bu dönemde egemen Osmanlı'ya karşı mücadeleye girişiyor ve talepler ileri sürüyordu. Osmanlı'yı paylaşma hırsında olan Batılı kapitalist güçler de kendi çıkarlarına uyduğu müddetçe bu ezilen halkların hamisi rolüne bürünerek devreye girmekteydi. Çöküş sürecindeki köhnemiş Osmanlı egemen sınıfı ise ezilen halkların taleplerini baskı, şiddet ve entrikayla bastırmaya çalışıyordu. Ancak tarihin akışı, miadı dolmuş Osmanlı'nın aleyhineydi. Osmanlı, Avrupa'da sürekli toprak kaybediyor, özellikle Hıristiyan Balkan halkları birbiri ardına bağımsızlıklarına kavuşuyorlardı.

Diğer taraftan Balkanlar'daki Müslümanlar özellikle 19. yüzyılın son çeyreğinde buradaki bağımsızlıkçı hareketlerin eziyetlerine maruz kalarak Anadolu ve İstanbul'a kitleler halinde göç etmek zorunda kalıyorlardı. Bu göçmenler maruz kaldıkları eziyetlerin de etkisiyle intikamcı bir ruh haliyle dolu olarak göç etmişler ve yerleştikleri Ermeni bölgelerinde daha sonra gerçekleşen kırımda aktif rol almışlardır. 1878-1904 arası dönemde sadece Ermenilerin yoğun olarak yaşadıkları bölgelere yerleştirilen göçmen sayısının 850.000 olduğu belirtilmektedir.

Osmanlı, Balkan halklarının bağımsızlığa kavuşması ve devletleşmesinin bedelini esas olarak Ermenilere, kısmen de Anadolu Rumlarına ödettirecektir. Dağılma korkusuna kapılmış olan Osmanlı, planlı bir devlet operasyonuyla, Anadolu'nun İslami tahkimatını gerçekleştirme çerçevesinde Ermenilerin ve Rumların tasfiyesi yoluna gidecektir.

Bu arka plan üzerinde gelişen "Ermeni sorunu" resmi anlamda 1878 Berlin Anlaşması'yla başlasa da bu, meselenin yalnızca diplomatik veçhesinin milâdıdır. Bunun çok öncesinden beri Osmanlı Ermenileri çeşitli haksızlık ve baskılara maruz kalıyorlardı. Kürt ve Çerkezlerin köylere yaptıkları baskın, yağma ve öldürme gibi eylemler, vergilerin toplanmasında yapılan kanunsuzluklar, hükümet memurlarının yolsuzlukları, mahkemelerde Hıristiyanların hâlâ şahit olarak kabul edilmemeleri gibi hususlar, Ermenilerin başlıca şikâyet konularıdır.

Ermenilerin Berlin Konferansı sırasındaki taleplerinin esasını özerklik talebi oluşturuyordu. Her ne kadar özerklik talebi Konferansta kabul edilmediyse de, Osmanlı, Ermeniler lehine birtakım reformlar yapmayı vaat etti. Ancak Abdülhamit, tüm sıkıştırmalara karşı oyalama taktiğine başvurarak reform vaadini yerine getirmedi.

Çözümün Ermenilerin durumunu iyileştirmekten değil, onları ortadan kaldırmaktan geçtiğine inanan Abdülhamit, bu maksatla, 1890 yılında Kürtlerden oluşturulan Hamidiye Alaylarını kurdu. Günümüzdeki koruculuk sisteminin atası olan bu alaylar Ermenilere karşı kurulmuştu ve sonrasında birçok katliam gerçekleştirdiler. Ancak Ermenilere karşı büyük çaplı kıyımlar 1894-6'da yaşanmaya başladı. 1895'te İstanbul'da dahi bir Ermeni katliamı düzenlendi. Tüm bu dönem boyunca Anadolu'da Ermenilerin yaşadıkları bölgeler ateşler içindeydi. Bu iki yıl içinde 100.000 ilâ 300.000 kişinin katledildiği belirtilmektedir. Her ne kadar yabancı devletler kırımı engellemeye çalıştılarsa da, bu çaba kararlı ve samimi değildi. Onlar gerçekte kendi çıkarlarını düşünüyorlar ve bu temelde kendi aralarında da çekişiyorlardı.

Ancak Abdülhamit'in imparatorluğun bekasını Panislamist bir stratejiye bağlaması ve Hıristiyan toplulukları tümüyle gözden çıkarması temelinde yürüyen bu ilk büyük kırım harekâtının o uluslararası konjonktürde Ermenileri bütünüyle silmesi mümkün olmadı. İmparatorluk emperyalistlerin çeşitli bakımlardan denetimi altındaydı ve Abdülhamit, işi olabildiğince az tepki çekecek şekilde, adım adım ve devletin resmi güçleri yerine, Hamidiye Alaylarında örgütlediği Kürtler ve çapulcular aracılığıyla yapıyordu. O süreçte "ayaklandılar bastırdık" mazereti yaratmak ve Ermenileri sindirmek için vergi artırımları, kişisel ve dinsel tacizler sıklıkla kullanılmış ve bu tacizler sık sık uluslararası sorun teşkil etmiştir.

"Devleti kurtarma" sorunu 19. yüzyılda Osmanlı egemenlerinin temel takıntısı olmuştur. Daha sonra cumhuriyetin kurucusu olacak kadrolar da, önce Osmanlı kimliği altında, o olmayınca yeni bir kimlik (TC) altında bu takıntı doğrultusunda hareket etmişlerdir. Elbette "devleti kurtarma" bir sınıf olarak kendi egemenliklerini kurtarma anlamına geliyordu. O nedenle, sanılanın ve propaganda edilenin aksine Cumhuriyet ve Osmanlı arasında birçok önemli süreklilik noktası bulunmaktadır.

Daha sonra İttihat-Terakki (İT) dönemine gelindiğinde Ermenilere yönelik kırımda önemli bir değişim gerçekleşecektir. Osmanlı, başlamış olan Emperyalist Savaşta Alman emperyalizminin fiili desteği ve yönlendiriciliği altında, diğer emperyalist odakların denetiminden kurtulacak ve dolayısıyla Ermenilere karşı kırımın çok daha radikal biçimde ve bir seferde gerçekleştirilebilmesinin koşullarına kavuşacaktır.

İT de aynı Abdülhamit gibi her ne pahasına olursa olsun "devleti kurtarma" dürtüsüyle hareket ediyordu ve bu yolda en büyük engel olarak görülen Ermenilerin temizlenmesi fikrine daha baştan yatkındı. Abdülhamit'in devrilmesi ve 1908 sürecinde Ermeni devrimci örgütleriyle yapılan tüm ittifak ve işbirliğine rağmen gerçekte Ermeni düşmanlığı İT bünyesinde çok yaygındı. İT hem kendisine biçtiği misyon, hem devraldığı siyaset kültürü, hem de kendisini yoğuran ideolojik hamur açısından Ermeni kırımına elverişli bir yapı arz ediyordu ve şartlar oluştuğunda bunu gözünü kırpmadan gerçekleştirdi.

Bu köklü Ermeni düşmanlığına rağmen İT daha başından beri bir Ermeni soykırımı programına sahip değildi. Onu tam olarak bu noktaya getiren esasen 1911 Trablusgarp ve 1912 Balkan Savaşı şokları olmuştur. Bu gelişmeler imparatorluğun dağılma ve çöküş sürecinin çok daha sarsıcı ve dramatik bir hız kazandığı anlamına geliyordu. Silsile halinde gelen bu kayıplar İT yönetiminin artık her şeyi göze almasının zeminini döşedi. O nedenle, 1914'te başlayan Emperyalist Savaş İT'ye bu darboğazdan kurtuluş için bir can simidi olarak göründü (Osmanlı'nın savaşa istemeyerek, zorla sokulduğu yolundaki resmi tez tam bir palavradır). Emperyalist Almanya'yla yapılacak ittifak sayesinde kötü gidişe bir dur denecek ve imparatorluk esasen Asya'daki Müslüman halklara doğru genişlemek suretiyle kurtarılacaktı. Bu strateji esasen Abdülhamit'in çizgisinin geliştirilmiş haliydi ve Ermenilerin kaderi açısından da aynı sonuca götürüyordu.

İT bu yolda bilinçli ve planlı çalıştı. Her şeyin tamamen kaybedilebileceği ihtimali düşünülerek ayrıntılı hazırlık yapıldı. Ülkenin dört bir yanına, ileride topyekûn bir işgal olasılığına karşı silah, mühimmat ve çete-gerilla savaşı örgütçüsü yollanarak tahkimat yapıldı. Zaten komitacılıktan gelen İT liderleri için bu yatkın oldukları bir yöntemdi. Her yerde bu tür çete-gerilla birlikleri oluşturuldu. Kesin sayı bilinmemekle birlikte bir kaynağa göre bu çetelerde 30.000 kişi örgütlendi. Bunun için üç kaynaktan insan toplandı: Balkan hezimetini yaşayan göçmenler, mahkûmlar ve Kürt aşiretleri. Ancak tek amaç ilerideki işgal olasılığına hazırlanmak değildi. Hatta öncelikli amaç, böylesi bir olasılığın temel ayağı olacağı düşünülen Ermenileri ortadan kaldırmaktı. Zaten daha savaş başlamadan İT'nin birtakım temel kararları vardı, ki bunlardan birisi "içeride de imha edilecek eşhas"ın varlığı hakkındaydı.

Bunun yanı sıra bu çetelerin bir bölümü de Asya'ya Müslüman halkların arasına ayaklanma çıkarmak üzere yollandı. Ayrıca bu örgütlenme, daha sonra önderliğine Mustafa Kemal'in yükseleceği Anadolu'daki işgale karşı direniş hareketinin de iskeletini oluşturacaktır.

İT'nin gizli savaş örgütü Teşkilat-ı Mahsusa tarafından örgütlenen bu çeteler 1914'ten başlayarak ve asıl olarak 1915-17 arasındaki Ermeni kırımının yürütülmesinde sahnenin ön planında olacaklardır. Doğu cephesinde Ruslara karşı alınan ağır Sarıkamış yenilgisi ve bu yenilgide Rus ordusundaki Ermeni subay ve gönüllü birliklerinin önemli rolü olduğuna dair kanı, İT'nin, kesin ve ayrıntılı soykırım planının yapılmasını hızlandırdı. 1914 sonu ve 1915 başında, uzun ve ayrıntılı tartışmalar sonucunda bu karar alınarak planlar kesinleştirildi. Görüntüde resmi bir tehcir (zorla göç) kararı alınacak, gerçekte ise çeteler ve jandarma vasıtasıyla imha harekâtı yürütülecekti. Kırım noktasına böyle gelindi.

Kırımın nedenlerini anlamak için son olarak işin iktisadi boyutuna da bir iki cümleyle değinmekte yarar var. Osmanlı'nın son döneminde iktisadi hayata daha ziyade egemen olanlar azınlıklardı. Ticaret ve zanaat büyük ölçüde bu kesimlerin elindeydi. Genel olarak denebilir ki, Ermeni, Rum ve Yahudi burjuvazisi Osmanlı'nın görece daha varlıklı kesimlerini oluşturuyordu. Çöküş ve dağılma sürecinde bu faktörün özel bir önem kazanması dolayısıyla daha Abdülhamit döneminde güçlerini kırmak maksadıyla Ermeni burjuvazisine yönelik tedbirler alınmaya başlanmıştı. Daha sonraki İT iktidarının, devleti kurtarmanın temel bir yönü olarak milli bir burjuvazi yaratmayı kendine hedef koyması, azınlıkların mülksüzleştirilmeleri yolunda önemli bir dönemeç noktasıydı. Yerel planda palazlanma eğilimindeki yeniyetme Müslüman-Türk burjuvazisi de Ermeni ve Rum zenginliklerine gözünü dikmiş durumdaydı. Nitekim bu zenginliklerin gaspı daha sonra bu kesimlerin ilk birikimlerinin önemli bir kaynağını oluşturacaktır.

Kırım

Ayaklanma diye gösterilen Van'daki olaylar bahane edilerek İstanbul'da Ermeni toplumunun önde gelenlerinden 235 kişinin tutuklandığı gün, kırımın resmi başlangıç tarihi (24 Nisan 1915) olarak kabul edilir. Tutuklamalar, işkenceler ve idamlar ülke çapında hızla yürürlüğe konur. Doğu vilayetlerindeki yüzbinlerce Ermeninin tehcir ve imhası ise Mayıs ayında başlar ve esas olarak Ağustos ayına kadar sürer. Kimi yerlerde sürgünden iki saat, kimi yerlerde 15 gün önceden haber verilmiş, ama genel olarak bu tarih beklenmeden sürgün başlatılmış, insanların hazırlık yapmasına fırsat verilmemeye çalışılmıştır. Kimi yerlerde insanların yanına eşya almalarına kısmen izin verilmiş, kimi yerlerde verilmemiştir. Bir emirle Müslümanlara da gözdağı verilerek, tek bir Ermeniyi dahi korumaya kalkışacak olanın kendi evi önünde asılacağı ve evinin yakılacağı ilân edilmiştir. Yollarda sorumlu oldukları gruplara sınırlı da olsa yiyecek verenler olduğu gibi tamamen ölüme terk edenler de olmuştur. Bazı bölgelerde Ermeniler din değiştirmeye zorlanmış, Müslümanlığı kabul edenler sürgüne yollanmamıştır. Ancak daha sonra bunu katliamdan kurtuluş olarak gören Ermeni sayısının artmaya başlaması üzerine bu politikadan vazgeçilmiştir. Yine de katliamdan sağ kurtulup Suriye veya Lübnan'a varmayı başaranlar da tekrar Müslümanlığa zorlanmıştır.

Genellikle sürgün başlamadan önce bölge halkı erkek nüfustan arındırılmış, bunun yapılmadığı yerlerde ise tehcirin hemen başında veya yolda ilk iş olarak erkekler, kadın ve çocuklardan ayrılmış, ya kurşuna dizilmiş ya da değişik biçimlerde imha edilmişlerdir. Katliamlar esas olarak Teşkilat-ı Mahsusa ve jandarma birlikleri tarafından yapılmıştır. Müslüman halkın tutumu ise değişiklik göstermektedir. Kimi yerlerde Ermeniler korunmuş ve saklanmış, kimi yerlerde ise daha yola çıkmaları bile beklenmeden evleri yağmalanmış, konvoylara saldırılmış, katliamlar yapılmıştır. Yine de halkın Ermenileri koruma ve kurtarma girişimlerinin oldukça yaygın olduğuna dair birçok tanıklık ve rapor bulunmaktadır. Özellikle Dersim ve Mardin bölgelerinde 20-30 bin dolayında Ermeninin Kürtler tarafından kurtarıldığı tahmin edilmektedir. Ancak sivil halk içinde konvoylara saldırılara katılanlar da az değildir. Bu saldırılar ve öldürmeler sadece yağma amaçlı olmamış, genç kızlar ve kadınlar seçilerek kaçırılmış ya da jandarmadan satın alınmışlardır. Bazı yerlerde göçe çıkartılanların elleri de bağlanmıştır. Karadeniz bölgesinde ise Ermeniler kayıklara bindirilerek denize dökülmüştür.

Görgü tanıkları sürgün yolu boyunca belli imha yerleri olduğunu, ama buralara götürülürken bile, her yerleşim yeri civarında, konvoyların saldırıya, yağmaya uğradığını, konvoyun ilerlemesini engelleyecek kadar bitkin ve hasta olanların öldürüldüğünü anlatmaktadırlar.

Doğu vilayetlerinde Mayıs-Temmuz arasında tamamlanan tehcir eylemini, Batı Anadolu'dan ve Trakya'dan sürülenler izledi. Sürgünlerin ilk hedefi Halep idi. Buraya sağ ulaşanlar toplama kamplarına konuyorlardı. Bir ölüm kampı olan bu kamplardan sağ çıkmak mucizeydi. Sağlık, barınak, yiyecek konusunda hiçbir yardım yapılmıyor, hatta yabancı konsoloslukların yardım girişimleri de engelleniyordu. Buralarda insanların ölüme terk edildikleri, bazılarının, ölenlerin cesetlerini yiyerek yaşamaya çalıştıkları biliniyor. Buradan çıkanlar ise Suriye'nin güneyine ve Arabistan çöllerine ölmeye gönderiliyorlardı.

Diğer taraftan boşalan Ermeni köylerine göçmenler yerleştiriliyordu. Bu nokta önemlidir, çünkü "tehcir" edilenlerin bir daha asla geri dönmeyeceklerinin bilindiğini gösterir. Tüm tehcir eylemi boyunca ne kadar insanın öldürüldüğü kesin olarak bilinmemektedir. Ancak bu sayının 800 binden az olmadığı anlaşılıyor.

[Vagharshapat]

Re: I am,as a Turk,really sorry for the genocide

Tartışmalar ve Resmi Tezler

Ermeni halkının uğradığı soykırım resmi tarih tarafından reddedilmekte, çarpıtma ve yalanlara dayalı tezler ileri sürülmektedir. Bu tezler birkaç esas prensibe dayanmaktadır. Kırımının boyutlarının küçük gösterilmesi, soykırım tezinin reddi, Ermenilere reva görülenin onlara müstahak olduğunun ve olduğu kadarıyla bunun sorumlusunun devlet güçleri olmadığının propagandası. Bu çerçevede ileri sürülen belli başlı iddiaları ele almamız gerekiyor.

Soykırım değildir iddiası: Yaşananların bir soykırım olup olmadığına dair büyük ölçüde biçimsel ve hukuki bir tartışma yapılıyor. Doğrusu bu tartışma bütünüyle anlamsız olmasa da insani açıdan bu tür hukuki tanımlamaların temel bir önemi yoktur. Yaşananlara hangi adı takarsanız takın önemli olan gerçeğin kendisidir. O acı gerçek de şudur: Doğu Anadolu'nun tarihsel yerlisi olan Ermeniler halk olarak eşine az rastlanır bir vahşetle yok edilmiş, yaşadığı topraklardan kazınmışlardır. Bu, tarihte bir halka karşı işlenebilecek en büyük suçlardan biridir ve tevil götürür yanı yoktur. Biz tarihte yaşanan başka birçok benzer kırım örnekleri temelinde bunun bir soykırım (jenosid) olduğunu savunuruz, ama BM hukuku çerçevesinde yürütülen ayrıntılı tartışmalar bizim işimiz değil. Osmanlı devleti kendi bekası için, düşman addettiği bir halkı bilerek ve isteyerek ortadan kaldırmaya azmetmiş ve bunu büyük oranda başarmıştır.

Osmanlı yöneticileri ne yaptıklarının bilincindeydiler ve bunu itiraf edenler de olmuştur. Sadece tartışma konusu rakamlara bakmak bile ortada ne büyük bir katliamın olduğunu açıkça göstermektedir. Her ne kadar bugünkü resmi ideoloji savunucuları ölen Ermeni sayısını genelde 300 bin olarak veriyorlarsa da, daha erken döneme ait çeşitli Türk kaynaklarda bile bu sayının 800 bin olduğu belirtilmektedir. Bu rakamı başka birçokları gibi Mustafa Kemal bile telaffuz etmiştir. Yine Türk kaynaklarına göre o zamanki Osmanlı Ermeni nüfusunun 1,3 milyon olarak verildiğini hatırladığımızda, şimdiki inkârcıların bile bir halkın yüzde 25'inin "tehcir" yoluyla ortadan kaldırılmış olduğunu kabul ettikleri, yine Türk kaynaklara göre verilen 800 bin sayısını esas aldığımızda ise bir halkın yüzde 60'ından fazlasının ortadan kaldırılmış olduğu görülmektedir. Ermeni kaynaklarına göre ise Ermeni nüfusu 2,1 milyon, katledilenlerin sayısı ise 1,3-1,5 milyondur. Buradan da yüzde 60-70 gibi bir oran çıkmaktadır ki, bu, Ermeni halkının bütün hukuki tartışmaları anlamsız kılacak ölçüde vahşi bir kıyıma uğratıldığını göstermektedir.

İnkârcıların, "soykırım değildir" iddiası, yaşananların bir "tehcir" ve Müslüman Türk-Kürt halkıyla Ermeni halkı arasında "karşılıklı kıyım" olduğu iddiasıyla tamamlanmaktadır. Ortada bir tehcir, yani zorla göç ettirme elbette vardır, ancak bu tehcir bir tehcirden ibaret değildir. Tehcir bir imha aracı olarak kullanılmıştır. Tehcir sırasında insanlar ya öldürülmüş ya öldürülmelerine göz yumulmuş, ya da aç ve susuz bırakılarak ölüme terk edilmiştir. İnsanlar hayatta kalmanın olanaksız olduğu yerlerde toplama kamplarına götürülmüş ve acımasız çöl koşullarına mahkûm edilmiştir.

"Karşılıklı kıyım" tezi bir başka çarpıtmadır. Ermenilerin tehcir öncesinde uzun yıllar boyunca maruz kaldıkları zulüm ve haksızlıklar karşısında yer yer mukabelede bulundukları doğrudur, ancak bu tür saldırılar bir yandan esaret altındaki bir halkın kurtuluş mücadelesinin ifadesi, bir yandan da mağdurların kendini savunması ve karşılık vermesi niteliğinde olduğu gibi, bunlardan kaynaklanan ciddi ölçekli bir Müslüman Türk nüfus kaybı yoktur. Yakın zamana kadarki en tarafgir Türk kaynaklar bile bunu iddia edememektedirler. Onlar başka bir çarpıtmayla sadece dünya savaşı süresince Osmanlı cephelerinde genel olarak kaybedilen Müslüman Türk nüfusa dikkat çekmekte, meseleyi saptırmaktadırlar. Gerçekte savaşta kırılan çok sayıda Müslüman Türk nüfusun da sorumlusu, aynı Ermeni halkının kırımında olduğu gibi, kendi egemenliklerini sürdürmek ve büyütmek için savaşa giren Osmanlı egemen sınıfıdır.

Bu "karşılıklı kıyım" tezinin önemli bir boyutu devleti temize çıkarmaktır. Bununla savaş koşulları altında halklar arasında bir etnik boğazlaşma yaşandığı ima edilerek devletin rolü karartılmaya çalışılmaktadır. Bu tür bir karşılıklı toplu kıyım yaşanmış olsaydı bile, bu, durumu eşitlemezdi, çünkü burada devlet açıkça bir taraf olarak sahnededir. Bu noktanın karartılmasına izin verilmemelidir.

Ermeniler ihanet ettiler, bizi arkadan bıçakladılar iddiası: buna cevap vermeden önce bir noktaya dikkat çekelim: bu iddia kırıma ilişkin dolaylı bir itiraftır, zira bu, "evet kırım oldu, ama onlar da hak etmişlerdi!" anlamına gelmektedir. Bu iddiayı savunanlar yüzlerce yıllık esaret zincirini taşımış olan Ermeni halkının ulusal-demokratik taleplerini "ihanet" olarak görmektedirler. Ermeniler "ihanet" etmediler, ama "ihanet" etselerdi de bu onlar aleyhine bir sav olamazdı, çünkü esaret altındaki her halk gibi Ermeni halkının da kendi özgürlük ve bağımsızlığı için mücadele etme hakkı vardır. Gerçekte ihanet edenler başta İT yönetimi olmak üzere, reform beklentilerini karşılamayarak Ermeni halkını oyalayıp aldatan Osmanlı egemen sınıfı olmuştur. Ermeniler Abdülhamit döneminde maruz kaldıkları onca katliama rağmen imparatorluktan ayrılma eğilimine girmemiş, beklentilerinin yerine getirileceği umuduyla 1908 devrimi içinde şevkle yer alarak İT ile çalışmış, ona aktif destek vermişlerdir. Ancak devrim sonrasında bir kez daha hayal kırıklığına, hatta 1909 Adana katliamına uğradılar. Buna rağmen ta kırıma kadar umutların tümüyle söndüğü söylenemez. Ancak bu geç safhadan sonra bazı gönüllülerin bir çare umuduyla Rus ordusuna katılmaları başladı. Osmanlı ordusunun Rus ordusu karşısında aldığı yenilgilerde, Rus ordusundaki gönüllü Ermeni birliklerinin (bunlar Osmanlı Ermenileri değil Rusya Ermenileriydi) rolü olduğuna dair propaganda, Ermeni düşmanlığını daha da körükledi ve İT'nin karanlık mahfillerinde kırım kararının somut olarak alınmasında bir bakıma son nokta oldu.

"İhanet" iddiasının bir ayağı da Ermenilerin ayaklanma çıkardıkları savıdır. Her ezilen ulus gibi Ermenilerin de elbette ezenlere karşı ayaklanmaya hakkı vardır. Ancak Ermeniler genel olarak bakıldığında, belki de ne yazık ki, ayaklanmamışlardır. Aslında ilginç bir nokta, bütün olarak alındığında Ermeni halkının, aynı daha sonra Yahudi halkında olduğu gibi kırıma karşı hiçbir direniş göstermemesi, emirlere uysalca boyun eğmesidir. Öyle ki, birçok durumda binlerce kişilik tehcir konvoyları sadece birkaç tane jandarma ile kontrol edilebiliyordu. Aslında bu nokta Ermeni halkının geneli açısından bırakalım devlete karşı ayaklanma hevesi içinde olmasını, aksine ona fazlasıyla güvendiğini göstermektedir.

Bir diğer önemli nokta da bu sözde arkadan bıçaklanan "biz"in kim olduğudur. Bu söylem ezilen halkın ve emekçi kitlelerin değil ancak kendini Osmanlı egemen sınıfıyla özdeşleştirenlerin söylemi olabilir. Zira egemenler tarafından kışkırtılıp hedef saptırılmadıkça emekçi halk kitlelerinin genel olarak birbiriyle alıp veremediği yoktur. Tüm dünya halkları için tek bir "biz" vardır, o da sınıf kardeşliğini ifade eden "biz"dir. Oysa egemenler halkı kendi çıkarları doğrultusunda seferber edebilmek için sanki sömüren/ezen sınıfla, sömürülen/ezilen sınıf arasında ortak çıkarlar varmış gibi sınıflar arası bir "biz" söylemini kullanırlar. Yoktur böyle bir "biz".

Öte yandan burada Kemalizmin başka bir çelişkisi sırıtmaktadır. Bir yandan Osmanlı'ya ilişkin olarak bir reddi miras ideolojisi oluşturulurken, diğer yandan Osmanlı'nın günahlarına böylesi gayretkeşlikle sahip çıkılmaktadır. Burada Türk burjuva devriminin güdük ve tepeden inme karakterinin bir yansıması mevcuttur. Burjuva cumhuriyetle Osmanlı arasında gerçek anlamda köklü bir kopuş olmamış, çok önemli süreklilik noktaları var olmuştur.

Bu "ihanet" iddiasını acımasızca mahkûm etmek son derece önemli, çünkü bu, düzenin hoşlanmadığı tüm muhaliflere karşı her an kullanılan bir maymuncuk gibidir. Tam da günümüzde benzer bir durum Kürt halkına ilişkin olarak yaşanmaktadır. Kürtler de "emperyalistlerin oyununa gelerek ihanet etmektedirler". O zaman Ermenilerdi şimdi Kürtler… Gerçek düşmanın, dün de bugün de, aslında sömürücü egemenler olduğu anlaşılmadıkça bu sopayı yemek kader olmaya devam edecek.

Yaşananların sorumlusu devlet güçleri değildir iddiasını uzun boylu tartışmaya gerek yoktur, zira yukarıdaki tarihi özet bunun ikiyüzlü bir yalan olduğunu göstermektedir. Gerçekte tüm tehcir Ermenileri imha etmek maksadıyla en yukarıdan merkezi olarak planlanmıştı. Görüntüdeki çetelerin Teşkilat-ı Mahsusa tarafından örgütlendiği yukarıda zaten anlatılmış bulunuyor.
(By Deniz Morali)

[BARIŞ]

Re: I am,as a Turk,really sorry for the genocide

You had better read

As a bridge between Asia and Europe, with its straits connecting The Black Sea with the Mediterranean and its geopolitical situation at a point where the Central Asian, Caucasian and Middle Eastern natural energy sources intersect, Turkey draws the attention of the entire world.

The Ottoman Empire in the past and Turkey at present has always been an arena for which intrigues were incessantly designed. The colonialist superpowers wishing to eradicate the Ottoman Empire from the world by dividing it did not fail to use in their schemes also the Armenians who coexisted in peace with the Turks for so many centuries.

There are today just like in the past, several countries striving to secure themselves political and economic benefits at the expense of Armenian community. Monuments accusing Turks and Turkey of having committed genocide are being erected in some countries; decisions intending to recognise the so called genocide are brought into the parliamentary agenda in several countries and even voted for in some others. Issues that need to be left to historians are turned into means of self interest by the politicians.

The Armenians who were ousted from one place to the other, pushed into wars, and treated as third rate citizens throughout the history by the Romans, Persians and Byzantines. After the advent of Turks into Anatolia, they benefited from the just, humane, tolerant and unifying traditions and beliefs of their new neighbours. The period that lasted until the end of the nineteenth century when the apogee of these developments and relations was attained, was the golden age of Armenians. In fact, the Armenians were by far the greatest beneficiaries of the opportunities offered by the Ottoman Empire to all industrious, capable, honest and straightforward citizens of the non-Moslem communities. Being exempted from the military service and to a large extent from taxation, they had the opportunity to excel themselves in trade, agriculture, craftsmanship and administration and therefore were rightly called the “loyal nation” because of their loyalty and ability to interact with the Ottomans. There were so many Armenians who spoke Turkish, who even conducted their rites in this language , who rose to topmost public service posts such as the Ministries and Under-Secretariats of State for the Public Works, Navy, Foreign Affairs, Finance, Treasury, Posts and Telegraph and Minting. There were some who even wrote books in Turkish and foreign languages on the Problems of the Ottoman Empire .

With the start of the decline of the Ottoman Empire, the European powers began to intervene in its affairs and degeneration became evident in the peaceful Turkish-Armenian relations. Great effort was displayed by the instigators whom the Western powers planted into the Ottoman Empire under clerical guise, to create a schism between Turks and Armenians in the religious, cultural, commercial, political and social fields. Thus, bloody clashes arose, in which the blunt of pain was borne by the Turks, and thousands of Armenians and Turks lost their lives in the revolts that broke out in Eastern Anatolia and spread all the way to Istanbul.

Though there were many Armenians fighting in the Ottoman armies against the enemy or serving in the rear ranks during the World War I, a considerable number had sided with the foes on the battlefronts and launched massacres against the population without distinction of women, children and the aged. Their toll was hundreds of thousands of Moslems and ruin in Eastern Anatolia.

The measures adopted by the Ottoman Empire to stop this violence were presented to the rest of the world under a completely different light and the Armenians, misguided by the promises and instigation of the Western Powers started to undermine the country where they had led a privileged life more than a thousand years.

The Hinchak, Tashnak, Toward Armenia, Young Armenians, Union and Salvation, Ramgavar, Paramilitaries, Black Cross societies and Hinchak Revolutionary Committee, which were established out of Anatolia, formed organisations urging the people for an armed revolt. These activities were the bloody uprisings that cost thousands of Turkish and Armenian lives.

During World War I, the Ottoman Empire was fighting against Russian armies in Eastern Anatolia, where the Armenian revolt was at its peak; and also against Armenian forces which supported the Russians. On the other hand, behind the lines it had to continue to fight against Armenian guerrillas that were burning Turkish villages and towns and attacking military convoys and reinforcements. In spite of this violence, the Ottoman Empire tried to solve the Armenian problem for months by taking local measures. Meanwhile, an operation was made against the Armenian guerillas and 2345 rebels were arrested for high treason. When it became evident that the Armenian community was also in rebellion against the state, the Ottoman Empire proceeded with the last resort of replacing only those Armenians in the region who actively participated in the rebellion. With this measure, the Ottoman Empire also intended to save the lives of the Armenians who were living in a medium of civil war because Turks started to counter-attack the Armenians who had performed bloody atrocities against Turkish communities.

Today, Armenia and some states using Armenians for their economic and political benefits have launched a massive propaganda campaign to present the replacement decision and the 24 April arrests as genocide to the world public opinion.

At the end of the World War I, when the armies of Allied States occupied The Ottoman Empire and the British officials among them arrested 143 Ottoman political and military leaders and intellectuals for “having committed war crimes toward Armenians” and exiled them to Malta where a trial was launched. However, the massive scrutiny made on the Ottoman, British, American archives in order to find evidence to incriminate these 143 persons failed to produce even the least iota of proof against them. In the end, the detainees in Malta were released without trial and even any indictment in 1922.

The United States archives contain an interesting document sent to Lord Curzon on 13 July 1921 by Mr. R.C. Craigie, the British Ambassador in Washington. The message was as follows: “I regret to state that there is nothing that may be used as evidence against the Turkish detainees in Malta. There are no events that may constitute adequate proofs. The said reports do not appear to contain even circumstantial evidence that could be useful to reinforce the information held by His Majesty’s Government against the Turks.”

On 29 July 1921, the legal advisers in London decided that the intended indictments drawn up against the persons on the British Foreign Ministry’s list were semi-political in nature and therefore these individuals should be treated separately from the Turks detained as criminals of war.

They also stated the following: “No statements were hitherto received from the witnesses to the effect that the indictments intended against the detainees are correct. Likewise it does not need to be restated that finding witnesses after so long a time is highly doubtful in a remote country like Armenia which is accessible only with great difficulties.” This statement was made also by none other than the legal advisers in London of His Majesty’s Government.

Yet, the efforts to smear the image of Turks with genocide claims did not come to an end as the British press published certain documents attempting to prove the existence of a massacre claimed to have been perpetrated by the Ottoman Empire while efforts were being made to start a lawsuit in Malta. It was stated that the documents were found by the British occupation forces in Syria, led by General Allenby. The inquiries subsequently made by the British Foreign Office revealed, however, that these documents were fakes prepared by the Armenian Nationalist Delegation in Paris and distributed to the Allied representatives.

The Armenian Diaspora, who left no stone unturned to keep the genocide claims on the agenda despite all these facts, resorted to terrorism in the end. The so-called Armenian issue, which started to attract the attention of the world and Turkish public opinion through the smearing campaign launched by the Armenians against Turkey after 1965, in the ‘70s turned into terrorist attacks directed against the Turkish representations abroad. In Santa Barbara on January 27, 1973, the first individual terrorist attack was launched by an aged Armenian named Gurgen (Karekin) Yanikian. He murdered Mehmet Baydur and Bahadir Demir, the Turkish Consul General and Vice Consul in Los Angeles, and these murders turned into an organised campaign after 1975. The attacks against Turkish embassies, officials and institutions abroad gradually intensified.

A major increase in the attacks was noted after 1979 when an internal unease started in Turkey. The Armenian terrorists staged a total of 110 attacks at 38 cities of 21 countries. 39 of these acts were committed by small arms, 70 of them were realised by bombs and one was an outright occupation. 42 Turkish diplomats and 4 foreigners were killed and 15 Turks and 66 foreigners were wounded in these incidents.

As these actions received a strong reaction from the world public opinion, the Armenian terrorist organisations changed their tactics in 1980 and began to co-operate with the PKK terrorist group which was pushed into the scene by the Eruh and Şemdinli attacks as the ASALA and Armenian operations were stopped. The documents and evidence from Beqaa and Zeli camps show that the PKK and ASALA militants were trained there together.

The success achieved by the Turkish security forces made the Armenian terrorism pursue the so called genocide claims through the Armenian Diaspora and attempt to make the world believe in the existence of such an event by inducing several parliaments to adopt resolutions and laws which recognise it.

The goal of these terrorists is to plant into minds of people the existence of a genocide, to force Turkey to recognise it, to receive indemnity from Turkey and, finally, to snatch from Turkey the land needed for realising the dream of Great Armenia