Announcement

Collapse

Forum Rules (Everyone Must Read!!!)

1] What you CAN NOT post.

You agree, through your use of this service, that you will not use this forum to post any material which is:
- abusive
- vulgar
- hateful
- harassing
- personal attacks
- obscene

You also may not:
- post images that are too large (max is 500*500px)
- post any copyrighted material unless the copyright is owned by you or cited properly.
- post in UPPER CASE, which is considered yelling
- post messages which insult the Armenians, Armenian culture, traditions, etc
- post racist or other intentionally insensitive material that insults or attacks another culture (including Turks)

The Ankap thread is excluded from the strict rules because that place is more relaxed and you can vent and engage in light insults and humor. Notice it's not a blank ticket, but just a place to vent. If you go into the Ankap thread, you enter at your own risk of being clowned on.
What you PROBABLY SHOULD NOT post...
Do not post information that you will regret putting out in public. This site comes up on Google, is cached, and all of that, so be aware of that as you post. Do not ask the staff to go through and delete things that you regret making available on the web for all to see because we will not do it. Think before you post!


2] Use descriptive subject lines & research your post. This means use the SEARCH.

This reduces the chances of double-posting and it also makes it easier for people to see what they do/don't want to read. Using the search function will identify existing threads on the topic so we do not have multiple threads on the same topic.

3] Keep the focus.

Each forum has a focus on a certain topic. Questions outside the scope of a certain forum will either be moved to the appropriate forum, closed, or simply be deleted. Please post your topic in the most appropriate forum. Users that keep doing this will be warned, then banned.

4] Behave as you would in a public location.

This forum is no different than a public place. Behave yourself and act like a decent human being (i.e. be respectful). If you're unable to do so, you're not welcome here and will be made to leave.

5] Respect the authority of moderators/admins.

Public discussions of moderator/admin actions are not allowed on the forum. It is also prohibited to protest moderator actions in titles, avatars, and signatures. If you don't like something that a moderator did, PM or email the moderator and try your best to resolve the problem or difference in private.

6] Promotion of sites or products is not permitted.

Advertisements are not allowed in this venue. No blatant advertising or solicitations of or for business is prohibited.
This includes, but not limited to, personal resumes and links to products or
services with which the poster is affiliated, whether or not a fee is charged
for the product or service. Spamming, in which a user posts the same message repeatedly, is also prohibited.

7] We retain the right to remove any posts and/or Members for any reason, without prior notice.


- PLEASE READ -

Members are welcome to read posts and though we encourage your active participation in the forum, it is not required. If you do participate by posting, however, we expect that on the whole you contribute something to the forum. This means that the bulk of your posts should not be in "fun" threads (e.g. Ankap, Keep & Kill, This or That, etc.). Further, while occasionally it is appropriate to simply voice your agreement or approval, not all of your posts should be of this variety: "LOL Member213!" "I agree."
If it is evident that a member is simply posting for the sake of posting, they will be removed.


8] These Rules & Guidelines may be amended at any time. (last update September 17, 2009)

If you believe an individual is repeatedly breaking the rules, please report to admin/moderator.
See more
See less

What are the borders of Nagorno-Karabakh?

Collapse
X
 
  • Filter
  • Time
  • Show
Clear All
new posts

  • Re: What are the borders of Nagorno-Karabakh?

    Originally posted by Federate View Post
    Armenia: Will Karabakh Become ‘Fatal Shore’ for Armenian Convicts?
    January 17, 2012 - 11:15am, by Marianna Grigoryan

    A prison sentence building on contested land? (Photo: Anahit Hayrapetyan)
    Single-family homes in the village of Vank dot the landscape in Nagorno-Karabakh. The Armenian government is considering a new bill that would allow convicts who have committed minor crimes to resettle here instead of serving their sentences. (Photo: Anahit Hayrapetyan)

    Armenia may start promoting an “Australian-style” model of development for the separatist territory of Nagorno-Karabakh.

    Britain, of course, first colonized Australia in the late 1780s with ships loaded with prison convicts. The use of convict labor wasseen by British officials as a cheaper alternative to slavery for creating the distant colony’s infrastructure.


    Flashing forward to the present, lawmakers in Yerevan, the Armenian capital, are expected to begin debate in the near future on a bill that would give white-collar criminals the option of serving time in prison or resettling in “free territories,” a term that many Armenians believe refers mainly to Karabakh. The separatist territory broke free of Azerbaijan’s control, with Yerevan’s assistance, in the early 1990s. Efforts since then to reach a political settlement between Armenia and Azerbaijan have become stalemated.

    Over the past two decades, demographic stagnation in Karabakh has posed a national security-challenge for Yerevan. As a result, officials, both in the territory and in Armenia proper, have supported a variety of schemes, including a mass wedding, to encourage population growth in and around Karabakh.

    Pushkin Serobian, chair of the August 23 National Alliance," a non-governmental organization, was closely involved in the drafting of the bill. He expressed confidence the measure would receive serious consideration by parliament. He argued that allowing convicts to resettle in “free territories” would address several social problems at once – not only potentially bolstering Karabakh’s demographic profile, but also improving conditions in Armenian prisons, keeping families intact, and improving the odds that the convicts themselves would once again become productive members of society after competing their sentences. “I don’t think there will be any problem,” Serobian said, referring to the bill’s prospects for passage.

    “By resettling people with their families in the free zones, we would prevent the final break-up of their families,” continued Serobian. “The families would consolidate, while resettlement in frontier areas would strengthen the border and its infrastructure.”

    The bill indicates that only those convicted of non-violent crimes would be eligible for resettlement. Bakur Karapetian, a writer and advocate on behalf of Karabakh, estimated that 1,000 families could be resettled in “free territories” under the provision. He told journalists back in November during a news conference; “I’ve talked to many convicts, and all of them definitely agreed to settle and work in the areas the government considers appropriate for them.”

    To some, such as political analyst Richard Giragosian, the proposed legislation is far from a panacea. He questioned the potential demographic benefits, saying that the measure does “nothing to create jobs or economic opportunity, which are essential for any increase in population.” More broadly, he contended that the bill, if enacted, could damage to Armenian national interests by creating an impression that Yerevan was intent on permanently possessing Azerbaijani lands adjacent to Karabakh that are currently under Armenian occupation.

    “It could be perceived as a decision to officially “occupy” the Armenian-held areas, which until now, have not been officially resettled or developed,” Giragosian said.

    The resettlement aspect of the bill, to a certain extent, is overshadowing the issue of prison overcrowding. According to the data of the Ministry of Justice, there are 12 penitentiaries and one alternative correctional institution in Armenia, housing over 4,500 prisoners. Most facilities are antiquated. Many also have high rates of suicide. In addition, many prisoners, upon release, fall back into a life of criminal activity.

    “Correctional institutions need serious reforms,” said Arthur Sakunts, a rights activist and head of Helsinki Citizens' Assembly’s office in the city of Vanadzor. The bill has the potential to “change the situation” concerning prison overcrowding, Sakunts added. At the same time, it is in need of amending in order to more precisely define the meaning of “free territories.”

    “The bill should refer to Armenia’s territories; there are many free territories here as well,” Sakunts said.

    Hovhannes Sahakian, an MP and senior member of the governing Republican Party, echoed a need for amending the bill. “This is a good idea, but we should avoid territorial restrictions and propose an alternative to convicts,” Sahakian told Eurasianet.org. “This must be done to escape unnecessary speculations.”

    http://www.eurasianet.org/node/64853
    This almost makes me want to go home and commit a minor crime.
    What kind of deals are they proposing?
    Artashes

    Comment


    • Re: What are the borders of Nagorno-Karabakh?

      aaa yes arthashes ,its now 3 or maybe more that i knew about this

      Comment


      • Re: What are the borders of Nagorno-Karabakh?

        PEOPLE OF GETASHEN AND SHAHUMYAN WANT TO RETURN TO THEIR HOMES

        Story from Lragir.am News:

        Published: 14:19:11 - 13/06/2012

        The Shahumyan-Getashen Patriotic Union demands including the issue
        of Northern Artsakh in the negotiation process of the OSCE Minsk
        Group, said today the president of the union Edik Balayan noting
        that otherwise it will be more difficult to raise the issue on our
        historical lands in a few years.

        Balayan says that without the solution of the issue of Northern
        Artsakh, the issue on the half a million Armenian refugees will stay
        unsolved forever. The union demands moral and material compensation
        from Azerbaijan for having expelled by force 500 thousand people from
        their lands. Though, there is new region called Shahumyan in Artsakh
        now, where also refugees live, these people want to go back to their
        paternal houses.

        Edik Balayan said that the Armenian villages of Shahumyan and Getashen
        regions are repopulated in accordance with a state plan of Azerbaijan,
        as well as churches, cross-stones and cemeteries are destroyed. The
        union also demands that the Minsk Group send a fact-finding group to
        Azerbaijan to prevent this brutality in the occupied Armenian lands.

        Exactly 20 years ago Azerbaijani militants attacked the Shahumyan
        region. 21 years ago they exiled the Armenian population of Getashen.

        Azerbaijanis invaded 18 Armenian villages of Northern Artsakh and
        keep them occupied until now. All this was done through the "Koltso"
        operation. Edik Balayan notes that Azerbaijan would have never
        succeeded to occupy the Armenian settlements if the Soviet troops
        didn't help them. Some villagers of Shahumyan and Getashen regions
        immigrated to Armenia, other to other countries of the world. 300
        civilians died during the fights.

        In 2004, the Shauhmyan-Getashen patriotic union appealed to the
        European Court of Human Rights to restore the property rights of the
        residents of these areas. The case has not been considered yet. Edik
        Balayan says the reason is political since after the Armenian request,
        the European court turned to Azeris for a responsive request. In the
        result seven residents of Lachin sued the Republic of Armenia.

        Comment


        • Re: What are the borders of Nagorno-Karabakh?

          Armenian Diaspora ready to finance city-building on NKR liberated territories
          June 15, 2012 - 14:17 AMT

          PanARMENIAN.Net - Armenian refugees from Azerbaijan want to build a city to be populated by 100000 on Zangelan-adjacent liberated territories.

          “The city will be named Bagharan,” Azerbaijan’s Armenian Refugees Assembly board member Mariam Avagyan told a news conference in Yerevan.

          “The city must be given a status of a free economic zone, with talks as to Bagharan construction in progress with NKR authorities,” she noted.

          According to Ms Avagyan, U.S.-based Armenian refugees from Azerbaijan are ready to finance the project.

          Another representative of the Assembly, Eduard Poladov, in turn, expressed hope the newly-built city will be in no way inferior to Baku, which they were forced to leave.

          “Bagaran will become a symbol of friendship between the nations in the region,” he stressed.
          ......

          Comment


          • Re: What are the borders of Nagorno-Karabakh?

            Originally posted by arakeretzig View Post
            ......
            I hope to be wrong but I will not hold my breath. The Armenian diaspora, especially the US branch, has not carried its weight since Armenia's independence. Big talking and under-performing. Why haven't projects like this been realized earlier? Don't tell me it is because corruption on the part of the Armenian government. We have one great victory in a long time and a wealthy diaspora that can further consolidate it but we have fallen short. I was at a panel discussion several months ago, one of the panelists suggested that if several hundred wealthy Armenian businessmen agreed to live in Armenia/Artsakh part of the year and invest there that that would make a huge difference and the government would not so easily be able to mess with them since the would have large financial strength. This idea falls under the notion that we must change ourselves before we can transform society. So far, not seeing it.
            For the first time in more than 600 years, Armenia is free and independent, and we are therefore obligated
            to place our national interests ahead of our personal gains or aspirations.



            http://www.armenianhighland.com/main.html

            Comment


            • Re: What are the borders of Nagorno-Karabakh?

              Ճահճից դուրս գալը սկսենք Արցախից


              Այսօրվա աշխարհում հայությունը ներկայացված է հետեւյալ չորս զանգված-բաղադրիչներով. բուն Հայաստանի Հանրապետություն, Արցախի Հանրապետություն, դասական-ավանդական Սփյուռք եւ վերջին երկու տասնամյակում բուն Հայաստանից ու Արցախից արտագաղթածները: Վերջիններիս գումարած նաեւ սփռված ադրբեջանահայության բազմահազարանոց զանգվածը:

              Ինքնին հասկանալի է, որ հայոց պետականության վերականգնումը մի կողմից բերեց միասնական համահայկական բնույթի խնդիրների եւ նպատակների ձեւավորմանը, մյուս կողմից՝ դարերի ընթացքում պետականության բացակայությամբ պայմանավորված նույնպես համազգային բնույթի հիմնախնդիրների բացահայտմանը: Այնպիսի հիմնախնդիրների, որոնց ի հայտ գալն ու արծարծումը օտարի տիրապետության տակ ապրելու պարագայում ոչ միայն անհնար էր, այլ նաեւ՝ անիմաստ:

              Ավելորդ է նշելը, որ աշխարհի համայն հայության գերագույն գլխավոր նպատակը այսօր հայոց պետականության կայացումն ու հզորացումն է: Քանզի միայն ազգային պետակայության գոյությունն է, որ կարող է հանդիսանալ այդ ամենի երաշխիքը: Այս ամենը հանրահայտ բաներ են եւ ոչ մեկի համար նորություն չեն:

              Բայց այս ամենի հետ մեկտեղ, նույնքան հանրահայտ է նաեւ, որ վերը նշված մեր բաղադրիչներից ամեն մեկն ունի նաեւ զուտ իրեն բնորոշ ներքին ոչ այնքան պարզունակ եւ դյուրին բազում խնդիրներից կազմված մի-մի ծաղկեփունջ:

              Հասկանալի է նաեւ, որ բոլոր այդ հիմնախնդիրները փոխկապակցված են եւ անմիջականորեն ազդում են միմյանց վրա հաղորդակից անոթների օրենքի ճշտությամբ: Որքան էլ որ փորձեր արվեն սվաղել-լղոզել, խրոխտ կեցվածքի հետեւում ձգտել թաքցնել դրանք, միեւնույն է, գալիս է մի պահ, երբ հիմնախնդիրը ժայթքում-դուրս է պրծնում: Անկախ նրանից՝ պատրաստ ենք մենք այդ ժայթքմանը, թե ոչ:

              Օրինակ, ավանդական Սփյուռքում այնքան էլ պոպուլյար չէ Հայաստանի Հանրապետության հասցեին քննադատություն հնչեցնելը: Բայց Ցյուրիխյան արձանագրությունների գործընթացը ցույց տվեց, որ վսեմաշուքին ու գերազնիվին զուգահեռ կարող են հնչել եւ ոչ այնքան շոյող բառեր, էլ չենք խոսում՝ բջջայինները վսեմաշուքի ուղղությամբ շպրտելու մասին: Այսինքն, առօրյայում կիրառվող «Հայաստանի մասին կամ ոչինչ, կամ միայն լավը» սկզբունքը էքստրեմալ իրավիճակներում կարող է նաեւ արմատապես փոխվել: Ռազմական բժիշկների հետ կապված վերջին ողբերգական իրադարձությունների հանդեպ Սփյուռքի արձագանքը եւս դրա վառ ապացույցն է:

              Մի քիչ ավելի խիստ է մոտեցումը Արցախի պարագայում: Եթե մեր արեւելից կողմանց հանդեպ Հայաստանում գործում է «կամ ոչինչ, կամ միայն լավը» բանաձեւը, ապա Սփյուռքում անսասան հաստատված է «Արցախի մասին՝ միայն լավը» բանաձեւը: Բայց այդ տեսակ ամենօրյա լավաբանումից Արցախյան ներսի հիմնահարցերը չեն վերանում ու անհետանում: Ինչպես եւ ցանկացած չլուծված հարց, դրանք էլ միայն խորանում են ու տարածվում:

              Այսօրվա իրողությունն այնպիսին է, որ մենք՝ հայերս, պետք է որոշ ժամանակ «հաշտվենք» երկու հայկական պետական միավորումների գոյության հետ, ուստիեւ՝ պարտավոր ենք պաշտպանել, զարգացնել ու պահպանել երկուսն էլ հավասարապես: Առանց Հայաստանի Հանրապետության չկա Արցախի Հանրապետություն, առանց Արցախի Հանրապետության չկա Հայաստանի Հանրապետություն:

              Ում համար է կարող գաղտնիք լինել, որ երկու հայկական պետությունների քաղաքական կուրսերն էլ պետք է լինեն միանման, փոխլրացնեն ու օժանդակեն միմյանց: Զուտ արտաքին դրսեւորումով դա կարող է իրականացվել երկու ձեւով.

              ա/ երկու հայկական պետություններում էլ առկա է օրենքի գերակայությունը, երկու երկրների ազատ հասարակությունները միահամուռ են իրենց ձգտումների ու նպատակների մեջ, եւ ազատ ընտրությունների միջոցով ընտրված ու ձեւավորված իշխանություններին են հանձնարարում ազգային ու պետական խնդիրների իրականացումը;

              բ/ օրենքի գերակայություն չկա, այն է՝ սահմանադրական կարգը չի գործում, կամ գործում է խիստ վերապահումներով, ընտրությունները հեռու են ազատ լինելուց, ձեւավորված իշխանությունն էլ չի արտահայտում հասարակության իրական ձգտումներն ու նպատակները: Սակայն ուժեղ կողմը (բնականաբար՝ Երեւանը), օգտագործելով իր լծակները, Արցախում ձեւավորում է իր համար հարմար իշխանություն, որն էլ վարում է մետրոպոլիային համահունչ քաղաքականություն: Ավելի ճիշտ՝ առհասարակ չի վարում որեւիցե քաղաքականություն:

              Հակառակ դեպքում, իրավիճակը դառնում է ողբերգական: Ինչպես եղավ Արցախի առաջին ղեկավարի պարագայում, երբ առկա էին մոտեցումների եւ իրավիճակի ընկալման վերաբերյալ ակնհայտ տարբերությունները: Եվ Հայաստանյան վերնախավի պատկերացումների շրջանակների մեջ չտեղավորվող Արցախի այդօրվա առաջնորդը ճակատագրի բերումով «դուրս եկավ» շարքից, ինչից հետո այդ տեղն զբաղեցրեցին այդ շրջանակների մեջ տեղավորվողները: Դրանից հետո կարելի է համարել, որ վերացավ ու ցայսօր բացակայում է Արցախի կողմից որեւիցե քաղաքականություն մշակելու եւ իրականացնելու գործընթացը:

              Փոխարենը իրականացվել է,- հիմա էլ արդեն հայաստանյան վերնախավի կողմից,- ընդամենը Արցախի կառավարչի աթոռում հարմար անձին նստեցնելու գործընթացը:

              Այս օրերին Արցախում ավարտին է մոտենում նախագահական ընտրությունների քարոզչական փուլը: Հիմնական պայքարը ծավալվել է գործող նախագահի՝ Բակո Սահակյանի եւ մարտական գեներալ, Արցախի հերոս Վիտալի Բալասանյանի միջեւ:

              Իհարկե, խիստ ուշագրավ է, որ այդ պայքարը ամենեւն էլ չի նմանվում, ասենք, Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի եւ Սերժ Սարգսյանի 2008-ի պայքարին (Աստված հեռու պահի):

              Խիստ կարեւոր է նաեւ, որ գործող վարչակազմի նկատմամբ ընդդիմախոսի դիրքերից հանդես եկող Վիտալի Բալասանյանի նկատմամբ, մյուս կողմի ամենամեծ ցանկության դեպքում անգամ, հնարավոր չէ կիրառել սեւ PR: Մարդու կենսագրությունը ոնց որ թե մաքուր է, առաջարկվող ծրագիրն էլ՝ ընտրողների համար ընդունելի, հստակ եւ հասկանալի: Եվ, ի տարբերություն հայաստանյան քաղաքական մրցակցային գործընթացների, գեներալ Բալասանյանը հանրությանը չի ներկայանում միակ եւ ամենակարող փրկչի կերպարանքով:

              Մեր նպատակն այստեղ ամենեւին էլ թեկնածուներից որեւիցե մեկին պաշտպանելը, առավել եւս, կամ էլ հանկարծ, մյուսին նսեմացնելը չէ: Մենք, պարզապես, արձանագրում ենք խիստ կարեւոր մի փաստ. Արցախում նախագահի պաշտոնի համար այսօր ընթանում է իրոք այլընտրանքային քարոզարշավ: Եվ եթե բուն քվեարկությունն էլ ընթանա իրոք ազատ, առանց վարչական ռեսուրսների եւ այլ լծակների կիրառման, ապա հայ իրականության մեջ 1990-1991-ից հետո մենք կունենանք ժողովրդի ազատ կամարտահայտման առաջին դեպքը: Եվ անկախ նրանից, թե ով կընտրվի այդ դեպքում՝ Արցախի գործող նախագահը, թե Արցախի Հերոսը, միեւնույն է, նա արդեն իրոք պարտավորված կլինի իրագործել իր ընտրողների պահանջները, եւ Արցախը վերստին կսկսի վարել քաղաքականություն:

              Արցախը մի անգամ չէ, որ վճռական դերակատարում ու ազդեցություն է ունեցել հայաստանյան իրողության ձեւավորման հարցում: Հիմա պայմաններն այնպիսին են, որ եթե երկու երկրների հասարակությունների պահանջը լինի այնչափ խիստ ու հզոր, որպեսզի հայ իշխանական խավը ձեռնպահ մնա ընտրակեղծիքներ իրականացնելու գայթակղությունից, իրոք որ, շատ բան կարող է փոխվել: Բնականաբար՝ դրական ուղղությամբ:

              Հ.Գ. Ընթերցեցի գրածս եւ զգացի, որ իմ ոճը չէ՝ գրված է չափազանց զգուշավոր: Բայց որոշեցի ոչինչ չփոխել ու չավելացնել: Հաշվի առնելով այն հանգամանքը, որ թեեւ գործ ունենք, ճիշտ է, հայկական, բայց միեւնույն է, սուվերեն պետության հետ:

              ՎԼԱԴԻՄԻՐ ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ

              Comment


              • Re: What are the borders of Nagorno-Karabakh?

                Агдам уничтожен. Да здравствует Акна!

                Город Агдам был известен на всем обширном пространстве СССР. Нет, не обсерваториями, как Дубна или Бюракан, не прославленными учеными, как например, В. Амбарцумян или А. Сахаров, не выдающимися памятниками архитектуры, как Владимир, Самарканд, Кижи или Гегард, не воинской славой, как Брест, Севастополь или Сталинград. Нет. Агдам был широко известен производимым в этом городе одноименным низкокачественным дешевым алкогольным напитком. Крепленое, доступное по цене вино, производимое на заводе в Агдаме, являлось широко распространенным напитком, главным образом среди деклассированного элемента. «Агдам Петрович», так ласково прозвали этот ядовитое пойло наиболее беднейшие, или уже вовсе спившиеся люди. Вообще, мне кажется, что влияние отравы из Агдама на уровень преступности и интеллектуальный потенциал жителей СССР еще ждет своего исследователя.

                Но «Агдам Петрович» родился в советские годы, существенно поднимая прибыль Азербайджанской ССР от перерабатывающей промышленности и «сельского хозяйства». Однако история поселения Агдам, как легко догадаться, возникла не в 1920 году. Ко времени советизации Азербайджана Агдаму было уже примерно двести двадцать лет.

                Поселение зародилось как результат обращенной к арцахскому князю Асан Джалалянов просьбы вождя тюркского кочевого племени афшаров. Афшары в то время кочевали между Миль-Муганской степью и Карвачарскими горами. Поднимаясь на лето в покрытый сочными альпийскими травами Карвачар, они спускались на зимовку в теплые степи. В пути всякое случалось, бывало, и умирали люди. Вот и обратился вождь афшар к армянскому князю с просьбой выделить им место для кладбища. К сожалению, армянский князь, по-видимому, не ведал о том, что кочевники огузы, к которым относятся и афшары, не знают, что такое кладбище. Они всегда хоронили своих умерших таким образом, чтобы уже через несколько дней никто не мог найти следов могилы. Кочевники, сами всегда промышлявшие разграблением могил оседлых народов, обоснованно опасались того, что прибывшие вслед за ними другие кочевые племена разграбят могилы их предков.

                Известный туркменский писатель и сценарист Тиркиш Джумагельдыев писал в эссе «Размышления у кладбища» («Дружба народов», №6, 2001): «Да, были времена, когда туркмены-кочевники сами желали, чтобы могильные холмики исчезали как можно быстрее. Более того, при переезде на новые кочевья они иногда даже пускали по кладбищу овец, чтобы те утаптывали могилы. И на то были свои причины… Оставленный след мог навлечь беду. К тому же могилы могли стать объектом надругательства со стороны врагов. Такое зачастую случалось. Так что отношение туркмен к могилам родных тогда было обусловлено жизненными обстоятельствами, а никак не обычаями и поверьями».

                Не знал всего этого Асан Джалалян, иначе, думаю, отказал бы в просьбе, противоречащей образу жизни и мировоззрению закавказских турок, будущих «азербайджанцев», которых бакинский писатель Эльчин Гасанов справедливо назвал заблудившимися в горах Кавказа туркменами. Не знал армянский князь истории и быта кочевых турок, а потому, согласно легенде, согласился, произнеся: «Можете умирать спокойно. Мы найдем, где вас хоронить». Таким образом, место для захоронения кочевых тюрок было выделено. Там, где потом выросло поселение.

                В самом деле, вначале одна могила, затем вторая, третья, тридцатая… Появилась надобность в охране: как уже было сказано, кочевые турки никогда не упускали случае ограбить могилы, даже если это были могилы их соплеменников. Затем «возникло желание» жить рядом с могилами родных. Афшары нанимались на работу поденщиками в армянских домах и ставили юрты у кладбища. Затем юрт стало больше, появились дома, словом, возникло поселение. А, возникнув, разрослось, расширилось, выплеснувшись в советские годы далеко за пределы отведенной род кладбище территории.

                Коммунистический Азербайджан уделял этому городу особое внимание: расположенный на границе с армянской областью, Агдам рассматривался азербайджанскими «интернационалистами» в качестве опорного пункта против армянского населения Арцаха. Город был превращен в районный центр, а сам район двумя смертельными клиньями врезался в армянскую автономию. Жители Агдамского района пользовались благами, которые могли лишь сниться остальным азербайджанцам, за исключением разве что жителей Шуши, пользующимися не меньшими, если не большими льготами.

                Разросшийся и все более крепнущий Агдам стал настоящим бичом для армянского населения Арцаха. Азербайджан прокладывал дороги таким образом, чтобы при поездках в армянские райцентры Гадрут, Мартуни и Мартакерт невозможно было миновать Агдам. Сегодня, когда в Республике Арцах проведены благоустроенные дороги, трудно поверить, что в советские годы для поездки из одного армянского райцентра в другой, необходимо было выезжать за пределы автономии. И проехать через враждебно настроенный Агдам.

                К 1988 году в Агдамском районе, согласно официальным данным переписи, проживало свыше 130 тысяч человек. И вся эта масса людей с рождения воспитывалась в ненависти к армянам. Вовсе не случайно, что, узнав о решение Областного Совета народных депутатов Нагорного Карабаха с просьбой воссоединить армянский край с Армянской ССР, именно из Агдама двинулась на Степанакерт многотысячная толпа погромщиков и убийц. Агитировать их не было нужды. Их надо было только кликнуть, а, кликнув, сказать «фас».

                Решение Облсовета было принято 20 февраля 1988 года, а уже ранним утром 22 февраля в автономию вторглась огромная орда погромщиков. Но времена уже были другие! Армянское население Арцаха было готово отстаивать свое десятилетиями лелеемое стремление освободиться от инонационального гнета. Погромщиков встретили на подступах к Аскерану. Встретили твердо, с сознанием собственной правоты. И многотысячная армия погромщиков вынуждена была остановиться перед решимостью и мужеством горстки армянских парней.

                Если бы у руководства Азербайджана хватило мужества и благоразумия осмыслить события 22 февраля, они бы поняли: с этими ребятами воевать не имеет смысла. Война способна обернуться для Азербайджана катастрофическим фиаско. Но Баку, видимо, понадеялся на колоссальное превосходство в людских резервах. И «отомстил» за поражение под Аскераном в Сумгаите. Геноцидом безвинных и безоружных армянских жителей этого приморского, расположенного в 400 километрах от Нагорного Карабаха города.

                Уже в ходе агрессии Азербайджана против Республики Арцах Агдам был превращен в главный военный кулак Азербайджана. Так, по сообщению А. Муталибова, бывшего в то время президентом Азербайджана, к середине февраля 1992 года в Агдаме были сосредоточены 34 тысячи вооруженной до зубов аскерни.

                Из Агдама методично расстреливались все окрестные населенные пункты, включая Степанакерт. Разрушались армянские деревни Аскеранского, Мартакертского, Мартунинского районов. Особенно пострадал Аскеран, практически полностью разрушенный безжалостным огнем азербайджанской артиллерии. Нужно сказать, что недостатка в боеприпасах агдамцы не испытывали. Еще 23 февраля 1992 года они получили в подарок окружной склад боеприпасов Закавказского военного округа Министерства Обороны СССР, в котором было складировано 1104 вагона боеприпасов, в том числе: 728 вагонов артиллерийских снарядов, 245 вагонов реактивных снарядов для РСЗО БМ-21 «Град», 131 вагон патронов к стрелковому оружию.

                В этих условиях взятие Агдама и подавление его огневых точек стало жизненной необходимостью. Подготовительные работы по уничтожению засевшей в Агдаме аскерни заняли свыше месяца, однако сама военная операция по взятию Агдама продлилась менее трех суток. Армия обороны Арцаха перешла в наступление с двух сторон и, взяв город в клещи, вынудив бежать находившиеся там десятки тысяч азербайджанских военнослужащих. Город был взят на удивление легко. Как писал в своих воспоминаниях азербайджанский офицер, прибыв туда, он не понял одного: «Население не хотело, чтобы мы их защищали. Они все бежали». Тогда же госсекретарь Азербайджана Лала Шовкет Гаджиева укоряла агдамцев: «Свыше ста дней мы ежедневно бомбили Степанакерт, но армяне не покинули свой город, а вы бежали уже тогда, когда даже разрывов снарядов не было слышно». Так и не поняла высокопоставленная дама, что армяне защищали Родину, а агдамцы, как были приютившимися у кладбища кочевниками-афшарами, так ими и остались.

                А вот как описывает взятие Агдама армянскими подразделениями азербайджанский исследователь Джангир Араслы: «К началу июля армянское командование сосредоточило на агдамском направлении основные силы 2 АК (армейских корпуса – Л. М.-Ш.) ВС Армении: четыре пехотных полка (до 6.000 военнослужащих), два танковых батальона (60 танков), пять артиллерийских дивизионов (120 стволов артсистем), часть 1 десантно-штурмового полка, 1 вертолетную эскадрилью (до 10 вертолетов Ми-24). Задействовав имеющиеся силы, армянские войска предприняли в общей сложности шесть массированных атак с целью захвата Агдама. При этом они неоднократно входили в пределы городской черты, но были выбиты после уличных боев. Несмотря на упорную оборону, гарнизон города был поставлен в сложное положение из-за затяжного внутриполитического кризиса, развернувшегося в Баку. Личный состав был измотан многодневными боями и испытывал отсутствие подкреплений, нехватку боеприпасов. В результате в ночь 23/24 июля, после 42 суток непрерывных боевых действий, части агдамской бригады были вынуждены оставить город и отойти в северном и восточном направлениях».

                В этих нескольких предложениях такое нагромождение лжи, что на опровержение придется писать целый трактат. Прямо не Агдам, а Сталинград какой-то брали наши ребята. Если коротко: в боях принимала участие Армия Обороны НКР, а не ВС Армении; будь в те годы у АО НКР хотя бы пятая часть того вооружения, сколько привиделось перепуганному Араслы, пришлось бы ему писать подробности освобождения Гандзака и восстановления вдоль Куры исторической границы; никаких уличных боев в Агдаме не было: воевать было не с кем, объятые ужасом азербайджанские аскеры бежали чуть ли не в самом начале наступления, а не «отходили в северном и восточном направлениях». Что касается «нехватки боеприпасов» у окопавшейся в Агдаме аскерни…
                Офицер Генерального штаба МО России Евгений Баранец пишет в своем исследовании «Генштаб без тайн», что Вооруженным силам Азербайджана «хватило бы и 1 тысячи вагонов, чтобы в течение года вести ежедневные боевые действия высокой интенсивности». Со своей стороны добавим, что в течение 1992 года Азербайджан получил «в наследство» от СССР, еще свыше 7200 вагонов стратегического склада вооружений в поселке Килязи под Баку, примерно 1100 вагонов боеприпасов окружного склада на станции Насосная, а также дивизионные склады вооружения в Гюздеке, Гандзаке, Ленкоране, Нахиджеване – всего, вместе с агдамским складом, 11 тысяч 72 вагона боеприпасов.

                Успех операции Армии обороны Арцаха был обеспечен не придуманным Араслы колоссальным количеством оружия, а высочайшим воинским духом армянского Воина, грамотно разработанным планом, четкой работой разведки и неумолимой точностью армянской артиллерии, практически не сделавшей ни одного «холостого» выстрела. Наши снаряды ложились точно в цель, сея среди врага панику и ужас. Фактически после работы артиллерии пехоте оставалось взять Агдам голыми руками. Уже первые залпы нашей артиллерии привели к большим потерям среди защитников города. Были подорваны склады боеприпасов, разрушены казармы. Азербайджанские аскеры в панике метались по городу, бросали оружие и бежали из Агдама. Громадный по арцахским меркам город полностью опустел всего за несколько часов, оставив армянской стороне колоссальное количество оружия и бронетехники. Наши бойцы овладели также огромным складом запасных частей к танкам и иной бронетехнике.

                Освобождение Агдама имело для Карабахской войны значение не меньшее, чем славная победа в Шуши. И речь не только о военной составляющей данных операций. Победы в Шуши и Агдаме стали ярким подтверждением неоспоримого факта: недавно перекочевавшие в регион тюркские племена просто не успели обзавестись чувством родины. Родина армянского народа была для них лишь местом проживания. И как показала история, временного.
                Агдама больше не будет. Никогда. На его руинах уже сегодня можно заметить ростки исторического армянского поселения Акна.

                Comment


                • Re: What are the borders of Nagorno-Karabakh?

                  Glendale's Berj Bookstore: One Map's History

                  11:47, July 23, 2012
                  By Nelli Shoushi Martirosyan

                  I buy almost all my gifts and Armenian postcards from Berj Books located in Glendale, California.

                  Berj, the owner, always welcomes me to the store and listens to my stories related to the liberated Artsakh territories with rapt interest.

                  When I enter the bookstore, I’m like a small child trying to pick my favourite knick-knacks. There are so many adorned with the Armenian tricolor, the national emblem or the Armenian ABC’s.

                  But there’s one item in the store that really irritates me. It’s a map of Armenia showing the wrong borders of Artsakh. It taped to the wall for all to see. When I say Armenia, I’m talking about the two Armenian states – the Republic of Armenia and the Republic of Artsakh.

                  I get the most satisfaction when I point out the inaccuracy of the map and other customers there agree with my observation. They agree that it’s totally unacceptable to leave out large swaths of liberated regions from the map.

                  It’s an injustice to forget the thousands who gave their lives for bequeathing us a much larger Armenia than we had a mere twenty years ago. Have we forgotten so much in the course of twenty years?

                  A few weeks ago I visited the bookstore to make another round of purchases. Upon entering, my eyes automatically went to the wall showing the map I disliked so much. I was in for a pleasant surprise.

                  Berj had received a batch of ten incorrect maps from Beirut. He took one of them and affixed it to the wall where the old map had been and drew a number of lines in an attempt to connect the liberated territories to Armenia.

                  Naturally, these lines didn’t point out Aknan, the place where Monte Melkonian fell to his death. Never fear, I’ll add a line showing this.

                  Suffice it to say I was elated that my two years of complaining had finally broke the ice, People who look and the redesigned map will ponder what these lines actually signify.

                  I promised Berj that I would present him with a correct map and he said it would be affixed near the window of the store. It would be visible to all, even when the store is closed.

                  I had the honor to spend all of April, 2011, in the Kashatagh district of the liberated territories. The goal of my visits was to conduct research about the local population for the Hayrenaser organization. I also spent two days in the Shahoumyan (Karvatchar) region.

                  According to the incorrect maps, only showing the old Nagorno-Karabakh Autonomous Region (NKAR), I had spent a month in Azerbaijani territory. Kashatagh and Shahoumyan were never part of the NKAR that existed during the Soviet era.



                  I urge everyone not to tolerate incorrect maps. A nation that dreams about historic Armenia must stand as master over all portions of liberated historic Armenia.

                  This is the least we can do to honor our fallen heroes and their families and the people now living on those lands and making them flourish.

                  (The author is the co-founder Hayrenaser organization and the article is part of a public awareness campaign about the liberated territories)

                  Azerbaboon: 9.000 Google hits and counting!

                  Comment


                  • Re: What are the borders of Nagorno-Karabakh?

                    .
                    The boundaries of Artsakh are stated in its constitution.

                    Any deviation from that means you do not believe in Artsakh.

                    It is sad that such maps are originating from Beirut.

                    Like many aspects of our national life have been taken over by merchants.
                    Politics is not about the pursuit of morality nor what's right or wrong
                    Its about self interest at personal and national level often at odds with the above.
                    Great politicians pursue the National interest and small politicians personal interests

                    Comment


                    • Re: What are the borders of Nagorno-Karabakh?

                      Originally posted by londontsi View Post
                      .
                      The boundaries of Artsakh are stated in its constitution.

                      Artsakh constitution



                      Article 142.
                      Till the restoration of the state territorial integrity of the Nagorno Karabakh Republic and the adjustment of its borders
                      public authority is exercised on the territory under factual jurisdiction of the Republic of Nagorno Karabakh.


                      .
                      Politics is not about the pursuit of morality nor what's right or wrong
                      Its about self interest at personal and national level often at odds with the above.
                      Great politicians pursue the National interest and small politicians personal interests

                      Comment

                      Working...
                      X