Western Armenians

[arakeretzig]

Re: Western Armenians

Malatya: Post-Armenian life in modern Turkey’s once Armenian city

sad, but that's the reality. nothing is forever anyway.

you gotta wonder though will these church bells ever tick again, or will they be silent forever?

[Vrej1915]

Re: Western Armenians

Տղաս, դու հայ ես, չես կարող սպա դառնալ. հայազգի զինծառայողները թուրքական բանակում
06 Հունիսի 2012 - 23:42

ՍԵՎԱԿ ԲԱԼԸՔՉԸԻ ՍՊԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ
2011 թվականի ապրիլի 24-ին մամուլում արագորեն տարածվեց տեղեկություն, ըստ որի` Թուրքիայում մահացել է այդ երկրի զինված ուժերում պարտադիր ժամկետային զինծառայություն անցնող հայազգի Սևակ Շահին Բալըքչըն: Ապրիլի 24-ը խորհրդանշական էր` Հայոց ցեղասպանության զոհերի հիշատակի օրը և Սուրբ Զատիկը, որն այդ տարի նշվում էր նույն օրը:

Սևակը սովորական պոլսահայ երիտասարդ էր, ով, հանդիսանալով Թուրքիայի Հանրապետության քաղաքացի, զորակոչվել էր այդ երկրի բանակ` պարտադիր ծառայության:
Բալըչքըն զինծառայություն էր անցնում Թուրքիայի Բաթման նահանգի Քոզլուքի շրջանի Գյումուշօրգուի ժանդարմերիայի զորամասում:

Սևակը սովորում էր Ստամբուլի տեխնիկական համալսարանի գեղեցիկ արվեստների ֆակուլետի խեցեգործության բաժնում: 23 օրից նա պետք է զորացրվեր ու վերադառնար Ստամբուլ, որտեղ էլ նա ծնվել և բնակվում էր իր ընտանիքի հետ: Սևակը Կարապետ և Անի Բալըքչըների միակ զավակն էր: Նա նշանված էր հայուհու հետ և պատրաստվում էր ամուսնանալ:

Պաշտոնական տեսակետով` Սևակի սպանությունը «դժբախտ պատահարի» հետևանք էր: Հայ զինծառայողի վրա հրազենից կրակ էր արձակել Քըվանչ Աղաօղլուն` նրա հետ նույն զորամասում ծառայող ժամկետային զինծառայողներից մեկը, ազգությամբ թուրք:

Թեև բազում փաստերին, Աղաօղլուի դատավարությունն ընթանում է առանց նրան կալանավորելու: Վերջերս հայտնի դարձավ, որ վկաների մի մասն անգամ սկզբում կեղծ վկայություններ էին տվել:

Դատաբժշկական փորձաքննությունը նույնպես ցույց էր տալիս, որ Աղաօղլուն դիմահար կրակ է բացել հայ զինծառայողի ուղղությամբ : Ինչպես Հրանտ Դինքի սպանության գործի դեպքում, Սևակի գործով դատավարությունը նույնպես արհեստականորեն երկարաձգվում է, իսկ մեղավորն իր արժանի պատիժը դեռ չի ստացել:

Վերջին շրջանում հայտնի դարձավ նաև այն, որ Սևակը մշտապես եղել է ճնշումների տակ թուրք ծառայակիցների կողմից: Այս մասին նշել է Սևակի հարսնացուն Ստամբուլի դատախազությանը տված ցուցմունքի մեջ:

Բոլոր փաստերը խոսում են այն մասին, որ Սևակը սպանվել է հայ լինելու պատճառով, իսկ ապրիլի 24-ը հատուկ է ընտրվել:

ՀԱՅԵՐԸ ԹՈՒՐՔԱԿԱՆ ԲԱՆԱԿՈՒՄ ՊՈԼՍԱՀԱՅԵՐԻ ԱՉՔԵՐՈՎ

Հայ զորակոչիկների վիճակը Թուրքիայի զինված ուժերում ավելի լավ հասկանալու համար որոշեցինք զրուցել թուրքական բանակում պարտադիր ժամկետային զինծառայությունն անցած, պոլսահայ Արդա Չինարյանի հետ:

- Արդա, մի փոքր կպատմես քո ծառայության մասին:

Ես, լինելով բուհի շրջանավարտ, ծառայել եմ 6 ամիս: Բարձրագույն կրթություն չունենալու դեպքում պետք է ծառայեի 15 ամիս: Պոլսահայերի մեծ մասը պարտադիր զինծառայության պայմաններին համապատասխանելու դեպքում զորակոչվում է բանակ: Հիմնականում ծառայության են գնում 20 տարեկանից:

Ես բանակ եմ գնացել 2004 թվականին: Ծառայությունս անցել է Իզմիրի (Զմյուռնիա) շրջանի զորամասերից մեկում:

- Իսկ զորակոչվելուց առաջ ինչպիսի՞ զգացումներ էին, անհանգստություն կա՞ր: Ի վերջո հայ է զորակոչվում թուրքական բանակ:

Այսպես ասեմ` ցանկացած մեկը բանակ զոչակոչվելուց առաջ որոշակի անհանգստություն, անորոշություն է ունենում, քանի որ գնում ես մի վայր, որն անծանոթ է և ունի իր բարդ պայմանները: Իսկ հայ լինելով այս ամենն էլ ավելի է ընդգծվում Թուրքիայի բանակ զորակոչվելուց առաջ:

- Իսկ բանակում հայերի հանդեպ ճնշումներ, լարվածություն կա՞:

Իհարկե, կան և ճնշումների, և խտրականության դեպքեր, սակայն դրանց մասին չեն գրում: Իհարկե, չեմ կարող ասել, որ բոլոր հայերն անպայման նման երևույթների առջև են կանգնում: Սակայն շատ կարևոր է, թե ինչպիսի մոտեցում ունեն հայերի հանդեպ հրամանատարները: Կարող ես հանդիպել հրամանատարների, որոնք հայության մասին վատ են արտահայտվում, և դա խիստ վրդովեցնում է:

Օրինակ, մի բան նշեմ: Եթե PKK-ն («Քրդստանի աշխատավորական կուսակցություն»-խմբ) թուրք զինվոր է սպանում, ապա սկսվում են խոսակցությունները, թե PKK-ականները հայ դավաճաններն են: Նման խոսակցություններն արագ տարածվում են զինվորների շրջանում, և պատկերացրեք այդտեղ ծառայող հայի վիճակը:

- Իսկ ինչպե՞ս է դրությունը հայերին զինվորական աստիճաններ շնորհելու հարցում: Սպայական կազմում հայեր կա՞ն:

Թուրքիայի բանակում ոչ մի կերպ թույլ չեն տալիս հայերին սպայական աստիճաններ ստանալ:

Մի հետաքրքիր պատմություն ներկայացնեմ: Տարիներ առաջ իմ ընկերներից մեկը, ով ծառայում էր հակաօդային պաշտպանության զորամասում և գերազանց էր կատարում իր պարտականություններն ու շատ ընդունակ էր ռազմական գործում, պարտադիր զինծառայություն անցնելիս իր հրամանատարից առաջարկ ստացավ դառնալ սպա և շարունակել ծառայությունը բանակում: Բոլորս ապշել էինք. չեմ հիշում մի դեպք, երբ հային թույլ տային սպա դառնալ բանակում: Անցավ մեկ շաբաթ, և նույն հրամանատարն իր մոտ կանչեց իմ ընկերոջը: «Տղաս, չգիտեի, որ դու հայ ես: Չես կարող ծառայել մեզ մոտ»: Ահա այսպես միայն հայ լինելու համար նրան ծառայության չվերցրեցին: Սա ցույց է տալիս թուրքական բանակի և հայերի հարաբերությունների ամբողջ պատկերը:

- Իսկ նախկինում դեպքեր հիշու՞մ ես, երբ հայեր սպանվեց թուրքական բանակում կամ հաշմանդամ դառնան:

Հիշում եմ` տարիներ առաջ հայերից մեկը զորակոչվեց բանակ, սակայն որոշ ժամանակ անց նա մահացավ: Ասում էին, որ նա մահացել է հիվանդությունից: Այլ դեպքեր չեմ հիշում:

Հ.Գ. Ամփոփելով այս ամենը` պետք է նշել, որ հայազգի զինծառայողն այսօր էր Թուրքիայի զինված ուժերում չի կարող իրեն ապահով զգալ: Թուրք սպաների ու ժամկետային զինծառայողների վերաբերմունքը հայերի հանդեպ այլատյաց է և կանխակալ:

Հետաքրքիր է, որ Թուրքիան հայ զինծառայողներին չի ուղարկում երկրի հարավ-արևելյան թեժ կետերը, որտեղ ռազմական գործողություններ են ծավալում «Քրդստանի աշխատավորական կուսակցության» (PKK) անդամները: Թուրքական պետությունը չի խորշել և խորշում իրար դեմ լարել տարբեր տարբեր էթնիկ խմբերին` հօգուտ թուրքական պետության, ուստի այս որոշումն առաջին հայացքից տարօրինակ է թվում: Այստեղ, սակայն, պետք է դիտարկել նաև այն փաստը, որ թուրքական կողմից PKK-ի դեմ պետք է գործեն ավելի «վստահելի» դիրքորոշում ունեցող անձինք:

Նյութի հեղինակ` թուրքագետ Գևորգ Պետրոսյան

HayNews.am

[Artashes]

Re: Western Armenians

Malatya: Post-Armenian life in modern Turkey’s once Armenian city

Photo: Gayane Mkrtchyan/ArmeniaNow.com

Modern Turkey’s southeastern city of Malatya
By GAYANE MKRTCHYAN
ArmeniaNow reporter
E-mail to friend | (2) Comments | Print |
READERS' COMMENTS
Every city in the world is armenian. Please do an article about Beijing, China's once armenian city and Stockholm, Sweden's once armenian city. Everything belongs to us...
Post a comment
Read all 2 comments
Comments are welcomed and encouraged. However, comments not pertaining to the topic or containing slander or offensive language will be deleted. You have to be registered to be able leave your comment. Sign in or Register now for free.
Armenian brothers Arman and Murad, who live in Turkey’s southeastern city of Malatya, open the doors of the 250-year-old Armenian Holy Trinity (Tashhoron) Church in the city’s Cavusoglu district and invite in the group of visiting Armenian and Turkish journalists.

Enlarge Photo
Interior of 250-year-old Armenian Holy Trinity Church in Malatya

Enlarge Photo


Armenian inscription at the Holy Trinity Church

Enlarge Photo
Armenian brothers Arman (left) and Murad

Enlarge Photo
Serdar Boyaci showing his grandfather’s gravestone

The church that once saw liturgies and was filled with the fragrance of incense now has no dome and it is without the altar, it is all ruins on the inside – a king without a crown in the city long run by the Turks.

“The Turkish government has made a decision about the renovation of the church. The work will begin soon. They say that after the renovations it will serve either as a library or a cultural center,” says Serdar Boyaci (Sardar Boyajian), a representative of the Malatya Armenians’ Haydar Union.

Boyaci says that their grandfathers told of a time when Malatya had four Armenian churches. Today, the Holy Trinity and Grigor Lusavorich (Gregory the Illuminator) churches are in ruins, one was turned into a mosque, and they cannot now locate the other at all.

Boyaci knows only a few words in Armenian, he mainly speaks Turkish. The office of the organization he runs is situated in Istanbul. It includes about 200 Malatya Armenians who live in Turkey and in other countries of the world. Haydar also has a Facebook account.

Malatya, a city of about 400,000 and birthplace of the well-known human rights activist and journalist Hrant Dink, who was assassinated in Turkey in 2007, is now home to only 60 Armenians, who are not afraid to speak openly about their ethnic identity and about being Christians. Still, according to Boyaci, there are also about 150 “hidden” Armenians in the city who have converted to Islam.

Unlike in Istanbul or other Christian communities where Armenians are not afraid of speaking openly about their ethnicity, in Malatya doing so seems to be more dangerous.

The guide accompanying the group of Armenian journalists, Ali Bey, connects it with the events that occurred in Malatya two years ago, when clandestine nationalist groups committed attacks against Christians.

Boyaci accompanied the group to the Armenian cemetery in Malatya, where the oldest gravestone is to Martha Oxxxyan who died in 1910. He shows his grandfather’s gravestone (Grigor Orguneser (Ansurlyan). There used to be a community called Ansur in the territory of Malatya, from where the name originated. The names engraved on many of the gravestones are of Armenian origin, but the endings are Turkish.

“To avoid interethnic clashes and social tension a law was passed in Turkey in 1934 by which all citizens of the country regardless of their ethnicity must have Turkish names,” says Ali Bey.

Andranik Ispiryan, a specialist in Turkish studies who was also among the group of visiting journalists, says that with this step the Turkish authorities were solving the issue of “Turkinizing” all citizens of the country.

Boyaci tells about how Malatya city authorities destroyed a chapel that was recently built in the Armenian cemetery also to serve as a place of gathering for the local Armenians.

“We had applied to the municipality to provide funds to restore the defunct prayer house in the Armenian cemetery, but we got a refusal. We asked them to be allowed to restore it with our own means, and they agreed. Construction cost about $65,000. The opening of the center was on February 2 this year, but the next day the municipal authorities had the structure demolished with the explanation that it looked like a church,” says Boyaci.

The Haydar organization and Turkish media made the case public, after which Malatya’s municipality came up with an explanation that they only wished to make a few modifications to the building to make sure it didn’t look like a church. In the end, the city authorities promised that the prayer house would be restored by November of this year.

Boyaci also accompanied the group of journalists to the Grigor Lusavorich Church, which is a few kilometers away from Malatya, in the Kurdish village of Venk.

The church situated on a small hill looks like a gem hidden deep in the ocean – on the outside it has a foreboding appearance, but inside, from amid the ruins, one can still see its once beautiful features. It has no altar, no dome, and surely no one to take care of anymore.

Within the premises of the church Kurdish and Turkish children were playing games. They stared at the visitors of this forgotten church in surprise.

Sanym, a Venk villager, says that every year in August they have many Armenian visitors coming to see their holy place.

“This is their saint’s holiday, they come to celebrate it. Our grandfathers say that once Armenians used to live here,” he says.

Boyaci says that Turkish authorities also have a program to repair the Grigor Lusavorich church, but after repairs this church will also serve as a cultural center.

In the evening Malatya turns on its light, revealing the tremendousness of the place.

At a local antiques shop there is an item in the image of a cross. The seller, who speaks only in Turkish, gives an affirmative answer to the question whether it is supposed to be an Armenian thing. Then the Turkish seller starts displaying other Armenian items – saucers, trays, crosses... Then suddenly he tries to explain in Turkish that he is also of Armenian origin. It turns out his father was named Grigor and mother Satenik. They named him Hakob, but later he had to get the name of Remzi Govei.

It is about a century that nothing Armenian has been created in Malatya, nor have the local Armenian churches rung the bells or burned incense. Instead, Mohammedan prayers are heard all over the place.

According to historical sources, mass killings of Armenians in Malatya also occurred in 1895, but the final Armenian traces of the city that used to be home to a 20,000-strong Armenian community were erased after the 1915 massacres. The few survivors of the extermination policy of the Young Turks’ government were deported and took refuge in different countries. A lot of them went to eastern Armenia and settled down in a Yerevan suburb that was named Malatya.

Gayane Mkrtchyan has been visiting Turkey as part of the Support to Armenia-Turkey rapprochement (SATR) project of the Global Political Trends Center (GPOT) & Eurasia Partnership Foundation
http://www.armenianow.com/society/fe...y_malatya_life

I appreciate this post and the post above, thank you.
Is there any group of Armenian intellects watching these people and plotting ways to strengthen and inhance their position and security? Is their a group of Armenian intellects that are watching all others across the spectrum that have either previously or recently been able to speak of --- please forgive me.
Any info you might have on my question is greatly appreciated.
I , in my life at this moment do not get any access to this kind of hope.
Again thank you --- 1915
Artashes

[Artashes]

Re: Western Armenians

Sorry, not clear enough on last comment.
Here in Alaska I have zero opportunity to get info. Like you presented.
These people are us.
In my opinion we should be both on the watch and hunt.
If you ( 1915 ) know of an honest and ernest group of Armenians that that endeavor such a bird dog in that direction is appreciated.
Artashes

[Vrej1915]

Re: Western Armenians

Today's Zaman, Turkey
June 10 2012


The Other World

by Dogu Ergil

We Turks have two worlds; the world of our trivial follies where we
pass time talking about issues like abortion, cesarean sections, etc.
and a world that is not of our making.

We take the first very seriously and consider the other to be
conspiratorial and against us no matter what. But the realities of our
past and present follow us and press us hard to reconcile with them.

One such issue is the "Armenian problem," which lacks a proper
definition and acknowledgement, just like the "Kurdish issue." Last
week I had to present a paper at a meeting to review the Armenian
problem that Turkey must eventually reconcile with. Here are some
thoughts to ponder:

The Turkish political class has come to grips with the reality that
the republican era historiography is a fabrication of the founders,
who wanted to legitimize the new regime and their privileged place in
it. It severed the cultural ties of the nation from the Ottoman past
as well as obfuscated its cultural diversity with the hope of creating
a homogenous society. Both efforts denied the country's history and
went against the plural cultural reality of the country. The process
had already started with the elimination of individuality (the
"Turkification" of the people and the elimination of those who are
not) of the Committee of Union and Progress (the Young Turks) that
ruled during the last decade of the empire.

Thus a society ignorant of its past and inimical to pluralism emerged.
As was stated in the constitution, the "union of the state with its
nation and motherland was more important" than the rights and freedoms
of citizens. Any discussion to the contrary was subject to severe
punishment and exclusion.

Turkish society learned about a past with Armenians with the Armenian
Secret Army for the Liberation of Armenia (ASALA) violence just as it
learned about the Kurdish problem from the Kurdistan Workers' Party
(PKK) violence. However, because of the intransigence of the regime
and the political class to understand the root causes of both
problems, neither has been solved. Turkey is living under the spell of
an officially generated schizophrenia.

Coming to grips with both problems will help Turkey rehabilitate. This
can be done in two ways: by reaching out to Armenians and trying to
empathize with their pain and grief as well as reparation of material
loss.

Armenians call the debacle they have gone through the "Med Yeghern"
(Great Catastrophe). Turks could find a suitable term to match this
that would help them to understand and to empathize with the human and
material loss of the Armenians at the hands of their forefathers.
These losses are not only personal but collective: the loss of a
country, of a past, a cultural heritage, families, and women and
children converted to a different ethnicity and religion. The Armenian
collective identity since then has been shaped by this grief. Their
mourning can only end with the recognition of what they have gone
through and their present suffering if and when Turks today
acknowledge the wrongdoings of the past that has been silenced by
their forefathers. Hence, keeping the "oath of silence" deliberately
if not by official design will only poison the Turks' mind and soul as
well as keep the wrath of the Armenians alive that poison them with
hatred of the Turks, as the late Hrant Dink said (and was convicted
for insulting "Turkishness"!).

Turks can argue that "genocide" is a legal term, but what happened is
a human tragedy and one in which they cannot be implicated today.
However, admitting that they identify with what Armenians feel and
sharing in their grief will have a cathartic effect on both nations.
With the acknowledgement of the past history shared by the two sides
until they were torn asunder by the Committee of Union and Progress
government, Turks can declare that they do not share the criminal
choice of the ethnic cleansing of Anatolia, which victimized all
Christians, but Armenians the most.

This can be both in the form of an apology and an invitation for the
restoration of their cultural heritage in Anatolia, finding the trace
of their adopted children and converted women and restitution or
compensation for their confiscated property.
Greatness is not a hope, it is in the deed. It starts with
understanding the "other" and being righteous.

[UrMistake]

Re: Western Armenians

Turks , the new generation hold the same responsibility as the old ones,cause they deny and fight against the recognition,just like our Armenian generation is responsible to punish the crime.
With same hatred and more. with more powerful means and more money they , the ones of today have done much more work that the old turkish generation would only dream and be proud off.

Damn with them all,they all deserve the same faith.

I am the judge the jury and the executioner me the Armenian.

[Artashes]

Re: Western Armenians

Today's Zaman, Turkey
June 10 2012


The Other World

by Dogu Ergil

We Turks have two worlds; the world of our trivial follies where we
pass time talking about issues like abortion, cesarean sections, etc.
and a world that is not of our making.

We take the first very seriously and consider the other to be
conspiratorial and against us no matter what. But the realities of our
past and present follow us and press us hard to reconcile with them.

One such issue is the "Armenian problem," which lacks a proper
definition and acknowledgement, just like the "Kurdish issue." Last
week I had to present a paper at a meeting to review the Armenian
problem that Turkey must eventually reconcile with. Here are some
thoughts to ponder:

The Turkish political class has come to grips with the reality that
the republican era historiography is a fabrication of the founders,
who wanted to legitimize the new regime and their privileged place in
it. It severed the cultural ties of the nation from the Ottoman past
as well as obfuscated its cultural diversity with the hope of creating
a homogenous society. Both efforts denied the country's history and
went against the plural cultural reality of the country. The process
had already started with the elimination of individuality (the
"Turkification" of the people and the elimination of those who are
not) of the Committee of Union and Progress (the Young Turks) that
ruled during the last decade of the empire.

Thus a society ignorant of its past and inimical to pluralism emerged.
As was stated in the constitution, the "union of the state with its
nation and motherland was more important" than the rights and freedoms
of citizens. Any discussion to the contrary was subject to severe
punishment and exclusion.

Turkish society learned about a past with Armenians with the Armenian
Secret Army for the Liberation of Armenia (ASALA) violence just as it
learned about the Kurdish problem from the Kurdistan Workers' Party
(PKK) violence. However, because of the intransigence of the regime
and the political class to understand the root causes of both
problems, neither has been solved. Turkey is living under the spell of
an officially generated schizophrenia.

Coming to grips with both problems will help Turkey rehabilitate. This
can be done in two ways: by reaching out to Armenians and trying to
empathize with their pain and grief as well as reparation of material
loss.

Armenians call the debacle they have gone through the "Med Yeghern"
(Great Catastrophe). Turks could find a suitable term to match this
that would help them to understand and to empathize with the human and
material loss of the Armenians at the hands of their forefathers.
These losses are not only personal but collective: the loss of a
country, of a past, a cultural heritage, families, and women and
children converted to a different ethnicity and religion. The Armenian
collective identity since then has been shaped by this grief. Their
mourning can only end with the recognition of what they have gone
through and their present suffering if and when Turks today
acknowledge the wrongdoings of the past that has been silenced by
their forefathers. Hence, keeping the "oath of silence" deliberately
if not by official design will only poison the Turks' mind and soul as
well as keep the wrath of the Armenians alive that poison them with
hatred of the Turks, as the late Hrant Dink said (and was convicted
for insulting "Turkishness"!).

Turks can argue that "genocide" is a legal term, but what happened is
a human tragedy and one in which they cannot be implicated today.
However, admitting that they identify with what Armenians feel and
sharing in their grief will have a cathartic effect on both nations.
With the acknowledgement of the past history shared by the two sides
until they were torn asunder by the Committee of Union and Progress
government, Turks can declare that they do not share the criminal
choice of the ethnic cleansing of Anatolia, which victimized all
Christians, but Armenians the most.

This can be both in the form of an apology and an invitation for the
restoration of their cultural heritage in Anatolia, finding the trace
of their adopted children and converted women and restitution or
compensation for their confiscated property.
Greatness is not a hope, it is in the deed. It starts with
understanding the "other" and being righteous.

Many things said were quite appropriate--- but --- when whoever wrote this said(Turks of today --- cannot --- be implicated) they showed that conniving Turk again.
By the defense of their forefathers(and mothers) they are as guilty. By suggesting an acknowledgement of the AG but saying: this is our(turk) land, they are as guilty as the butcher before them.
This is classic turk (? Intellect ?).
Artashes

[Vrej1915]

Re: Western Armenians

Սասունի «վերջին հայը»` թուրք լրագրողի աչքերով
09 Հուլիսի 2012 - 11:28

http://haynews.am/hy/1341819142

Թուրք լրագրող Ջևաթ Սինեթն այցելել է Սասունի «վերջին հայ ընտանիքին»` գրի առնելով նրանց տխուր կյանքի պատմությունը:
«Լսելով, որ Մարաթուկի մոտ բնակվում է հայկական մի ընտանիք, արագ մեկնեցի այդ կողմերը: Երկար և բարդ ճանապարհ էր: Միայն ամենագնացները կարող էին հաղթահարել տեղի ճանապարհները: Այստեղ ես չտեսա վարչապետ Էրդողանի այդքան սիրած ասֆալտապատման հետքերը»,-գրում է թուրք լրագրողը:

«Վանք գյուղում ենք, որին թուրքերը կոչում են Չալըշըրլար, իսկ քրդերը` Հաթինե: Գտնում ենք մեր փնտրած տունը: Մեզ ընդունում է տան ավագը` Ջեմիլ Ամջան, ում հայրը ստիպված նրա անունը փոխել է թուրքերենի: Մեզ հյուրընկալում են: 1937 թվականին ծնված հայն ունի 7 աղջիկ և 3 տղա:

Դաժան է նրա կյանքի պատմությունը: Տեղի «աշխարհազորայինները» օրերից մի օր փախցնում են նրա դուստրերից մեկին: Երեք օր փնտրում են, ի վերջո գտնում նրան. քրդերը բռնաբարած են լինում: Ջեմիլը չի կարողանում բողոք ներկայացնել, քանի որ նրան սպառնում են մահով: Նրան չենք օգնում տեղի ոստիկանները: Նա ոչինչ չի կարողանում անել զինված քրդերի դեմ: Ստիպված դուստրերին ուղարկում է Ստամբուլ և շարունակում ապրել իր գյուղում: Նրա կյանքը լի է նման տխուր պատմություններով»,-գրում է հոդվածագիրը և հավելում.

«1900-ականների սկզբներին Փոքր Ասիայում գործում էր 1000-ից ավել հայկական դպրոց, կար 2000 եկեղեցի, հարյուրավոր գերեզմանատներ: Սասունում միայն 1915 թվականի Հայոց ցեղասպանությունից առաջ գործում էր 17 դպրոց և 127 եկեղեցի: Այժմ դրանցից միայն ավերակներ են կամ էլ ամբողջովին ոչնչացվել են: Որոշ վանքեր էր վերածվել են քարհանքի»,-նշում է Սինեթը:

HayNews.am

[Vrej1915]

Re: Western Armenians

http://www.noravank.am/arm/issues/detail.php?ELEMENT_ID=6422

http://armeniantrends.blogspot.fr/2012/04/la-question-des-armeniens-islamises-en.html

Interesting, whatever inaccurate and understated map:

http://armeniantrends.blogspot.fr/2012/04/la-question-des-armeniens-islamises-en.html

[Vrej1915]

Re: Western Armenians

http://www.armenianweekly.com/2012/06/13/reflecting-images-visiting-my-grandmothers-village-in-palu/