Re: Problems related with the MFA of Armenia
Մեր սպաներն ու զինվորները դժգոհ են իրենց գլխին խաղացված այս չար խաղից
ՍԻՐԱՆՈՒՅՇ ՊԱՊՅԱՆ, Հարցազրուցավար
Հարցազրույց - 16 Ապրիլի 2016,
Մեր զրուցակիցն է ԼՂՀ նախկին արտգործնախարար Արման Մելիքյանը
Պարոն Մելիքյան, ինչպե՞ս եք գնահատում քառօրյա պատերազմի արդյունքները
Հակառակ այն հանգամանքի, որ առայժմ քառօրյա պատերազմի հատկապես ռազմական հետևանքներն են առավել քննարկելի, և ավելի շատ խոսվում է այն մասին, թե որ կողմն է ավելի շատ զոհեր տվել, քանի տանկ, ուղղաթիռ և ԱԹՍ է փոխադարձաբար ոչնչացվել, այդուհանդերձ, իմ համոզմամբ, այդ պատերազմի մեզ համար առավել կարևոր և խիստ բացասական արդյունքն այն է, որ Ադրբեջանին հաջողվեց զինուժի կիրառման միջոցով խախտել ավելի քան քսան տարի առաջ կնքված զինադադարի արդյունքում հաստատված տարածքային ստատուս քվոն: Այսինքն՝ իրականում այս պատերազմի արդյունքում Ադրբեջանի շահածը ոչ թե ընդամենը այն մի քանի հարյուր քառակուսի մետր տարածքն է, որն անցել է ադրբեջանական ԶՈՒ վերահսկողության տակ, այլ այն, որ նա հաջողությամբ կիրառեց տարածքներն ուժով ազատելու իր քաղաքական հիմնադրույթը, դրա համար նախ ստանալով պատերազմ սկսելու քարտ բլանշ, իսկ հետո էլ արտաքին, իսկ կոնկրետ՝ ռուսական միջամտության շնորհիվ կասեցրեց հայկական կողմի հակագրոհը, որի շնորհիվ էլ Բաքվին տրվեց այս արկածախնդրության տարածքային չնչին ձեռքբերումներին հսկայական քաղաքական ներուժ հաղորդելու հնարավորություն: Գիտեմ, որ քաղաքական խարդավանքների մեջ չներքաշված մեր սպաներն ու զինծառայողներն արդարացիորեն դժգոհ են իրենց գլխին խաղացված այս չար խաղից, և գնալով այդ դժգոհությունը խորանալու է:
Առանց Արցախի ներկայացուցչի Մոսկվայում զինադադար հաստատելը Բաքվին ուղղված մեսիջ է, որը պետք է համոզի Ալիևին նրանում, որ Հայաստանը միանգամայն վերահսկելի է ինչպես քաղաքական, այնպես էլ ռազմական տեսանկյունից, և ռուսաստանյան իշխանություններն ի զորու են երաշխավորել իրենց հայ գործընկերների հնազանդությունը, եթե ադրբեջանական կողմը համաձայնի Ռուսաստանի կողմից առաջարկվող պայմաններով հակամարտության կարգավորմանը, որը ենթադրում է «տարածքներ կարգավիճակի» դիմաց բանաձևի կիրառում այն պայմանով, որ Ռուսաստանը կվերականգնի իր լիարժեք ռազմական ներկայությունն Ադրբեջանում, և վերջինս ամբողջությամբ կհայտնվի ռուսական քաղաքական, ռազմական, տնտեսական և քարոզչական վերահսկողության տիրույթում:
Հայաստանն ինչո՞ւ նոտա չի հղում Ռուսաստանին՝ զենքի վաճառքի հետ կապված: Բացի հորդորներից՝ մենք չենք տեսնում լուրջ քայլեր: Ինչո՞ւ։
Հետաքրքիր հարց է, իհարկե: «Բողոքի նոտա հղել» բառակապակցությունը շարքային քաղաքացու մոտ կարող է խորհրդավոր սարսափի զգացողություն առաջացնել, սակայն դա պարզապես ինչ-ինչ հարցերի վերաբերյալ դժգոհություն արտահայտելու դիվանագիտական պրակտիկայում ընդունված ձև է, այդ նոտան էլ ընդամենը հատուկ տիպային շարադրանք պարունակող պաշտոնական նամակ է իրենից ներկայացնում: Երբ պետությունը չունի արտաքին քաղաքականություն՝ ուզում ես նոտա հղիր, ուզում ես մի հղիր, դրանից ոչինչ չի փոխվի: Կարևոր է, որ, վերջապես, թե մեր իշխական դասը, թե մեր քաղաքացիները հասկանան, որ արդյունավետ արտաքին քաղաքականությունը պաշտոնական նամակագրության վիճակագրական ցուցանիշներից կախված չէ: Դրա արդյունավետությունը կախված է բացառապես նրանից, թե երկրի իշխանությունը որքանով է տիրապետում իրավիճակին արտաքին քաղաքական միջավայրում, որքանով է կարողանում այդ միջավայրի հետ ունեցած փոխազդեցությունների դաշտում սեփական երկրի անվտանգության, տնտեսական բարգավաճման և բազում այլ հարցերի լուծման համար նպաստավոր պայմաններ ստեղծել: Ռուսաստանին բողոքի նոտա չհղվեց, Իսրայելին բողոքի նոտա, կարծես հղվեց, սակայն երկու դեպքում էլ արդյունքը նույնն է՝ Ադրբեջանին զենքն ԱՐԴԵՆ ՎԱՃԱՌՎԵԼ Է:
Նամակներ են հղվում առ այն, որ պետք է վերականգնել ԼՂ պետական սահմանները: Հիմա ԼՂ իշխանությունները արդյոք պատասխանատո՞ւ չեն:
Պատասխանատու են բոլորը և առաջին հերթին պատասխանատու են բանակցային գործընթացի քաղաքական ձախողման համար: Քաղաքական անգործությունն ու անգործունակությունն ավելի շատ զոհերի պատճառ են, քան բուն պատերազմները:
Ըստ Ձեզ՝ այս համեմատական դադարը որքա՞ն կտևի, արդյոք կլինեն լայնամասշաբ գործողություններ:
Ես կարծում եմ, որ, հավանաբար, առաջիկա մեկ-երկու ամիսները հարաբերականորեն հանգիստ կլինեն, սակայն եթե այդ ընթացքում հայկական կողմերը նոր, մասնագիտորեն հիմնավորված խելամիտ քաղաքական ծրագիր չգործարկեն, ապա մեզ հնարավոր է քաղաքական լիակատար կապիտւլյացիա պարտադրվի: Հատուկ ընդգծում եմ՝ մեզ հենց ծրագիր է անհրաժեշտ, այլ ոչ թե առանձին և առաջին հայացքից համարձակ ու նպատակային թվացող քաղաքական ջղաձգումներ, որոնց արդյունքում երկիրը միայն էլ ավելի կընկղմվի հուսահատ անգործունակության և միջազգային մեկուսացման ճահիճը:
Արդյոք ԼՂՀ խնդրի կարգավորման նոր հանգրվանում ենք: Այս փուլում կարելի՞ է ակնկալել ԼՂՀ-ի՝ բանակցային գորընթացում ներգրավելը։
Մենք, անշուշտ, բանակցային նոր հանգրվանում ենք, և մեզ այլևս թույլ չեն տա վերադառնալ այն հին ու հարմարավետ դիրքին, որում սեփական բացառիկ քաղաքական-դիվանագիտական անգործությունը ներկայացվում էր որպես գերբնական քաղաքական հեռատեսություն: Այժմ գերնպատակը ոչ թե ընդամենն Արցախի՝ բանակցային սեղանին վերադարձնելն է, այլ, առաջին հերթին, պաշտոնական Ստեփանակերտի քաղաքական սուբյեկտության վերականգնումը: Արցախի ներկայացուցչին հենց վաղը կարող են նստեցնել բանակցային սեղանի մոտ և պարտադրել ստորագրել այն փաստաթուղթը, որով պաշտոնական Ստեփանակերտն ինքը կհամաձայնի տարածքներ հանձնել հակառակորդին և ինքնավարության կարգավիճակով Ադրբեջանի կազմում հայտնվել: Հասկանում եմ, որ գուցե բարդ եմ շարադրում մտքերս, սակայն մեր իրողությունները ևս բարդ են, և պարզունակ լուծումներն էլ որքանով գայթակղիչ են թվում նախապես, այնքանով էլ վնասակար կլինեն ապագայում:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/int....Uid1RBUT.dpuf
Մեր սպաներն ու զինվորները դժգոհ են իրենց գլխին խաղացված այս չար խաղից
ՍԻՐԱՆՈՒՅՇ ՊԱՊՅԱՆ, Հարցազրուցավար
Հարցազրույց - 16 Ապրիլի 2016,
Մեր զրուցակիցն է ԼՂՀ նախկին արտգործնախարար Արման Մելիքյանը
Պարոն Մելիքյան, ինչպե՞ս եք գնահատում քառօրյա պատերազմի արդյունքները
Հակառակ այն հանգամանքի, որ առայժմ քառօրյա պատերազմի հատկապես ռազմական հետևանքներն են առավել քննարկելի, և ավելի շատ խոսվում է այն մասին, թե որ կողմն է ավելի շատ զոհեր տվել, քանի տանկ, ուղղաթիռ և ԱԹՍ է փոխադարձաբար ոչնչացվել, այդուհանդերձ, իմ համոզմամբ, այդ պատերազմի մեզ համար առավել կարևոր և խիստ բացասական արդյունքն այն է, որ Ադրբեջանին հաջողվեց զինուժի կիրառման միջոցով խախտել ավելի քան քսան տարի առաջ կնքված զինադադարի արդյունքում հաստատված տարածքային ստատուս քվոն: Այսինքն՝ իրականում այս պատերազմի արդյունքում Ադրբեջանի շահածը ոչ թե ընդամենը այն մի քանի հարյուր քառակուսի մետր տարածքն է, որն անցել է ադրբեջանական ԶՈՒ վերահսկողության տակ, այլ այն, որ նա հաջողությամբ կիրառեց տարածքներն ուժով ազատելու իր քաղաքական հիմնադրույթը, դրա համար նախ ստանալով պատերազմ սկսելու քարտ բլանշ, իսկ հետո էլ արտաքին, իսկ կոնկրետ՝ ռուսական միջամտության շնորհիվ կասեցրեց հայկական կողմի հակագրոհը, որի շնորհիվ էլ Բաքվին տրվեց այս արկածախնդրության տարածքային չնչին ձեռքբերումներին հսկայական քաղաքական ներուժ հաղորդելու հնարավորություն: Գիտեմ, որ քաղաքական խարդավանքների մեջ չներքաշված մեր սպաներն ու զինծառայողներն արդարացիորեն դժգոհ են իրենց գլխին խաղացված այս չար խաղից, և գնալով այդ դժգոհությունը խորանալու է:
Առանց Արցախի ներկայացուցչի Մոսկվայում զինադադար հաստատելը Բաքվին ուղղված մեսիջ է, որը պետք է համոզի Ալիևին նրանում, որ Հայաստանը միանգամայն վերահսկելի է ինչպես քաղաքական, այնպես էլ ռազմական տեսանկյունից, և ռուսաստանյան իշխանություններն ի զորու են երաշխավորել իրենց հայ գործընկերների հնազանդությունը, եթե ադրբեջանական կողմը համաձայնի Ռուսաստանի կողմից առաջարկվող պայմաններով հակամարտության կարգավորմանը, որը ենթադրում է «տարածքներ կարգավիճակի» դիմաց բանաձևի կիրառում այն պայմանով, որ Ռուսաստանը կվերականգնի իր լիարժեք ռազմական ներկայությունն Ադրբեջանում, և վերջինս ամբողջությամբ կհայտնվի ռուսական քաղաքական, ռազմական, տնտեսական և քարոզչական վերահսկողության տիրույթում:
Հայաստանն ինչո՞ւ նոտա չի հղում Ռուսաստանին՝ զենքի վաճառքի հետ կապված: Բացի հորդորներից՝ մենք չենք տեսնում լուրջ քայլեր: Ինչո՞ւ։
Հետաքրքիր հարց է, իհարկե: «Բողոքի նոտա հղել» բառակապակցությունը շարքային քաղաքացու մոտ կարող է խորհրդավոր սարսափի զգացողություն առաջացնել, սակայն դա պարզապես ինչ-ինչ հարցերի վերաբերյալ դժգոհություն արտահայտելու դիվանագիտական պրակտիկայում ընդունված ձև է, այդ նոտան էլ ընդամենը հատուկ տիպային շարադրանք պարունակող պաշտոնական նամակ է իրենից ներկայացնում: Երբ պետությունը չունի արտաքին քաղաքականություն՝ ուզում ես նոտա հղիր, ուզում ես մի հղիր, դրանից ոչինչ չի փոխվի: Կարևոր է, որ, վերջապես, թե մեր իշխական դասը, թե մեր քաղաքացիները հասկանան, որ արդյունավետ արտաքին քաղաքականությունը պաշտոնական նամակագրության վիճակագրական ցուցանիշներից կախված չէ: Դրա արդյունավետությունը կախված է բացառապես նրանից, թե երկրի իշխանությունը որքանով է տիրապետում իրավիճակին արտաքին քաղաքական միջավայրում, որքանով է կարողանում այդ միջավայրի հետ ունեցած փոխազդեցությունների դաշտում սեփական երկրի անվտանգության, տնտեսական բարգավաճման և բազում այլ հարցերի լուծման համար նպաստավոր պայմաններ ստեղծել: Ռուսաստանին բողոքի նոտա չհղվեց, Իսրայելին բողոքի նոտա, կարծես հղվեց, սակայն երկու դեպքում էլ արդյունքը նույնն է՝ Ադրբեջանին զենքն ԱՐԴԵՆ ՎԱՃԱՌՎԵԼ Է:
Նամակներ են հղվում առ այն, որ պետք է վերականգնել ԼՂ պետական սահմանները: Հիմա ԼՂ իշխանությունները արդյոք պատասխանատո՞ւ չեն:
Պատասխանատու են բոլորը և առաջին հերթին պատասխանատու են բանակցային գործընթացի քաղաքական ձախողման համար: Քաղաքական անգործությունն ու անգործունակությունն ավելի շատ զոհերի պատճառ են, քան բուն պատերազմները:
Ըստ Ձեզ՝ այս համեմատական դադարը որքա՞ն կտևի, արդյոք կլինեն լայնամասշաբ գործողություններ:
Ես կարծում եմ, որ, հավանաբար, առաջիկա մեկ-երկու ամիսները հարաբերականորեն հանգիստ կլինեն, սակայն եթե այդ ընթացքում հայկական կողմերը նոր, մասնագիտորեն հիմնավորված խելամիտ քաղաքական ծրագիր չգործարկեն, ապա մեզ հնարավոր է քաղաքական լիակատար կապիտւլյացիա պարտադրվի: Հատուկ ընդգծում եմ՝ մեզ հենց ծրագիր է անհրաժեշտ, այլ ոչ թե առանձին և առաջին հայացքից համարձակ ու նպատակային թվացող քաղաքական ջղաձգումներ, որոնց արդյունքում երկիրը միայն էլ ավելի կընկղմվի հուսահատ անգործունակության և միջազգային մեկուսացման ճահիճը:
Արդյոք ԼՂՀ խնդրի կարգավորման նոր հանգրվանում ենք: Այս փուլում կարելի՞ է ակնկալել ԼՂՀ-ի՝ բանակցային գորընթացում ներգրավելը։
Մենք, անշուշտ, բանակցային նոր հանգրվանում ենք, և մեզ այլևս թույլ չեն տա վերադառնալ այն հին ու հարմարավետ դիրքին, որում սեփական բացառիկ քաղաքական-դիվանագիտական անգործությունը ներկայացվում էր որպես գերբնական քաղաքական հեռատեսություն: Այժմ գերնպատակը ոչ թե ընդամենն Արցախի՝ բանակցային սեղանին վերադարձնելն է, այլ, առաջին հերթին, պաշտոնական Ստեփանակերտի քաղաքական սուբյեկտության վերականգնումը: Արցախի ներկայացուցչին հենց վաղը կարող են նստեցնել բանակցային սեղանի մոտ և պարտադրել ստորագրել այն փաստաթուղթը, որով պաշտոնական Ստեփանակերտն ինքը կհամաձայնի տարածքներ հանձնել հակառակորդին և ինքնավարության կարգավիճակով Ադրբեջանի կազմում հայտնվել: Հասկանում եմ, որ գուցե բարդ եմ շարադրում մտքերս, սակայն մեր իրողությունները ևս բարդ են, և պարզունակ լուծումներն էլ որքանով գայթակղիչ են թվում նախապես, այնքանով էլ վնասակար կլինեն ապագայում:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/int....Uid1RBUT.dpuf
Comment