Problems related with the MFA of Armenia

[Vrej1915]

Re: Problems related with the MFA of Armenia

Հայաստանի ԱԳՆ-ն լուծարվում է
Նաիրա Հայրումյան
Երեքշաբթի, 17 Սեպտեմբերի 2013,

Հայաստանի ԱԳՆ-ն վերջապես հանդես եկավ Սիրիայի հարցով եւ ողջունեց ռուս-ամերիկյան պայմանավորվածությունները քիմիական զենքի ոչնչացման եւ խաղաղ կարգավորման հասնելու վերաբերյալ:
Սա Հայաստանի ԱԳՆ առաջին հայտարարությունն է Մաքսային միությանն անդամակցելու որոշումից հետո: Հայաստանի ԱԳՆ-ն նախկինում էլ աչքի չէր ընկնում նախաձեռնողականությամբ, սակայն արտաքին քաղաքական վեկտորների դիվերսիֆիկացիայի փորձերը Հայաստանին մանեւրի որոշակի տեղ էին թողնում: Սակայն սեպտեմբերի 3-ը շատերը գնահատեցին Հայաստանի կողմից արտաքին քաղաքականություն վարելու իրավունքի կորուստ:
Ներկայում Հայաստանը ստիպված է լինելու գնալ բացառապես ռուսական արտաքին քաղաքականության հունով: Սիրիայի վերաբերյալ հայտարարությունը դրա վկայությունն է:
Հայաստանի արտաքին քաղաքականությունն ունի իր անկրկնելի առանձնահատկությունները աշխարհում հայկական սփյուռքի առկայության կապակցությամբ, որը 2-3 անգամ գերազանցում է Հայաստանի բնակչությանը: Մի կողմից, սփյուռքը Հայաստանին տրամադրում է լոբբիստական, ֆինանսական եւ այլ միջոցներ արտաքին քաղաքականության համար: Սակայն այն նաեւ պետք է լինի երկրի արտաքին քաղաքականության օբյեկտ, որը պարտավոր է հետապնդել ազգային շահերը ողջ աշխարհում:
Դա վերաբերվում է նաեւ Սիրիային, Թուրքիային ու ողջ Մերձավոր Արեւելքին, որը կանգնած է լուրջ տրանսֆորմացիաների առաջ: Թուրքիայում ապրող հայերն իրենց սփյուռք չեն համարում, քանի որ ապրում են պատմական հայրենիքում: Սակայն նրանց պաշտպանությունը Հայաստանի պարտականությունն է: Ինչպես նաեւ ցեղասպանության զոհերի ժառանգների հանդեպ պատասխանատվությունը:
Թուրքիայում աննախադեպ իրադարձություններ են տեղի ունենում: Մասնավորապես Դիարբեքիրում բացվել է հայերի եւ ասորիների ցեղասպանության զոհերի հիշատակի հուշարձան: Հուշարձանը բացել է Դիարբեքիրի քաղաքապետը: Մենք՝ քրդերս, ներողություն ենք խնդրում հայերից ու ասորիներից 1915 թ. մեր նախնիների կողմից արվածի համար: Մենք շարունակում ենք մեր պայքարը փոխհատուցման համար,- ասել է նա:
Հայաստանի ԱԳՆ-ն չի արձագանքել այս իրադարձությանը, ինչպես նաեւ Աղվան Հովսեփյանի հայտարարությանը, ով ըստ էության ազդարարել էր Թուրքիայի հանդեպ պահանջների իրավական գործընթացի մեկնարկը: Արդյոք այդ գործընթացը շարունակվելու է Մաքսային միություն մտնելուց հետո՝ հայտնի չէ: Սակայն ակնհայտ է, որ ԱԳՆ-ն չի կարողացել դրան տալ պետական կամ ազգային կարգավիճակ: Ավելին, Շավարշ Քոչարյանը ստիպված էր «մեղմել» այդ հայտարարությունն արտաքին ճնշման տակ:
Սոցիալական ցանցերում հայտնվել են միացյալ հայկական բանակ ստեղծելու կոչեր: Սակայն, մինչ այդ թերեւս արժե ստեղծել հայկական միացյալ ԱԳՆ, որը կմշակի ընդհանուր քաղաքականությունը, դիրքորոշումներ կհայտնի եւ կհետապնդի ազգային շահերը: Քանի որ Հայաստանի արտաքին քաղաքական մեկուսացումը հարվածի տակ է դնում ոչ միայն Հայաստանի, այլեւ ողջ հայության շահերը: Հայաստանի ներկայիս արտաքին քաղաքականությունն արդեն իսկ սպառնալիքի տակ է դրել թե պետական, թե ազգային շահը:
Իսկ մինչ այդ, Հայաստանի ԱԳՆ-ն պետք է լուծարել, քանի որ այն արդեն աշխատելու է այլ երկրի շահերի «ծիրում»: Առավել եւս, որ ԱԳՆ շենքն արդեն վաճառել են:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....0IxJShhu.dpuf

[Vrej1915]

Re: Problems related with the MFA of Armenia

Ո՞ւմ շահերն է պաշտպանում Նալբանդյանը. մամուլի հաղորդագրությունը լուրջ բանավեճի առիթ է դարձել վիդեո
18:24 . 18/09
Հայաստանի՝ մաքսային միությանը միանալու առիթով արված ձեւակերպումը դիվանագիտական հեռակա բանավեճի առիթ է դարձել։ Պատճառն արտգործնախարար Էդվարդ Նալբանյանի եւ Լեհաստանի նրա պաշտոնակից Ռադոսլավ Սիկորսկու հետ հանդիպման վերաբերյալ՝ մամուլի հաղորդագրություններն են։ Երկու օր շարունակ Լեհաստանի եւ մեր արտաքին գերատեսչության պատասխանատուները փորձում են պարզել՝ Էդվարդ Նալբանդյանը Վարշավայում Հայաստանի, թե՞ Ռուսաստանի շահերն է պաշտպանել։ Հայաստանի արտգործնախարարությունից պնդում են, որ Էդվարդ Նալբանդյանը Վարշավայում ասել է հետեւյալը՝ մեջբերում՝ "Հայաստանը, Արեւելյան գործընկերության նախաձեռնության հենց սկզբից, անգամ դրանից առաջ, ասել եւ շարունակում է ասել, որ պատրաստ է հնարավորինս սերտ, հնարավորինս ընդլայնված հարաբերություններ ունենալ Եվրամիության հետ, մոտ լինել Եվրամիությանն այնքան, որքան դա հնարավոր կլինի Եվրամիությանը, բայց ոչ՝ ի վնաս եւ ի հաշիվ Ռուսաստանի հետ մեր դաշնակցային հարաբերությունների":
Մինչդեռ Լեհաստանի արտգործնախարարության պաշտոնական կայքում ավելի վաղ զետեղված հաղորդագրության համաձայն, Նալբանդյանն ասել է, որ "Հայաստանը ցանկանում է հնարավորինս խորացնել Եվրամիության հետ համագործակցությունը, սակայն "այն չի կարող ուղղված լինել Ռուսաստանի շահերի դեմ":
Ամեն դեպքում, Լեհաստանի արտգործնախարարության՝ նույն հաղորդագրության տեքստում ավելի ուշ այդ մասը փոփոխվել է: Այժմ Նալբանդյանի խոսքերը ներկայացված են հետեւյալ կերպ. "Հայաստանը ցանկանում է հնարավորինս խորացնել Եվրամիության հետ համագործակցությունը, սակայն "ոչ Ռուսաստանի հետ մեր դաշնակցային հարաբերությունների հաշվին":

[Vrej1915]

Re: Problems related with the MFA of Armenia

Երկու իրավիճակ, երկու նախարար
Հինգշաբթի, 17 Հոկտեմբերի 2013,



2013 թվականի հոկտեմբերի 10-ին Մոսկվայում սպանվեց 25-ամյա Եգոր Շչերբակովը: Սպանությունը դժգոհության լուրջ ալիք բարձրացրեց: Հարյուրավոր քաղաքացիներ անկարգություններ դուրս եկան փողոց՝ պահանջելով իշխանություններից արագ բացահայտել սպանությունը եւ վտարել անօրինական ներգաղթյալներին:
Տեսագրության հիման վրա ոստիկանությունը հոկտեմբերի 15-ին ձերբակալեց Ադրբեջանի քաղաքացի Օրհան Զեյնալովին: Վերջինիս ուղղաթիռով իջեցրել են Մոսկվա՝ ՆԳ նախարարի մոտ, ով մի քանի վայրկյան նայել է նրա աչքերի մեջ: Այս ամենը ցուցադրվել է Ռուսաստանի հեռուստատեսությամբ:
Երեկ Ադրբեջանը բողոքի նոտա է ուղարկել Ռուսաստանի ԱԳՆ՝ պահանջելով հյուպատոսական օգնություն տրամադրել իր քաղաքացուն: Ռուսաստանում Ադրբեջանի դեսպանը կոշտ հայտարարությամբ է հանդես եկել: Արդյունքում, Զեյնալովին դատարան են բերել պատշաճ հագուստով, իսկ նա հրաժարվել է խոստովանական ցուցմունքից:
2013 թվականի հուլիսի 13. Անսարք վիճակում գտնվող ԿամԱԶ-ի պատճառով Հայաստանի քաղաքացի Հրաչյա Հարությունյանն ողբերգական վթարի պատճառ է դառնում: Նրան ձերբակալում են եւ կանացի խալաթով տեղափոխում դատարան, իսկ հեռուստատեսությամբ նվաստացուցիչ ռեպորտաժ են ցուցադրում՝ հեգնական շեշտելով Հայաստանի քաղաքացի լինելու փաստը: Բացի մի քանի մասնավոր հայտարարություններից, Հայաստանից այդպես էլ ոչ մի պաշտոնական արձագանք չեղավ. ոչ ԱԳՆ-ը, ոչ Ռուսաստանում Հայաստանի դեսպանատունն իր քաղաքացու նկատմամբ նվաստացուցիչ վերաբերմունքը չդատապարտեցին, բողոքի նոտա չուղարկեցին:
Միայն հանրային բողոքի ալիքից հետո Հայաստանի ԱԳՆ-ը ընդամենը հայտարարեց, որ Հարությունյանն ապահովված է փաստաբանով, իսկ դեսպանատունը մշտական կապի մեջ է նրա հետ:
Ադրբեջանցին դիտմամբ էր սպանել, Հրաչյա Հարությունյանը՝ վթարի էր ենթարկվել:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/pol....pzku2Iee.dpuf

[Vrej1915]

Re: Problems related with the MFA of Armenia

Նալբանդյանին այլ ինքնաթիռ են նստեցրել
Հայկ Արամյան
Շաբաթ, 19 Հոկտեմբերի 2013,

Հայաստանի արտաքին գործերի նախարար Էդուարդ Նալբանդյանի համար նոր հեռանկարներ են բացվում, եւ այս շրջանը լինելու է նրա դիվանագիտական կարիերայի ամենափայլուն շրջանը: Եւ ահա թե ինչու:
Էդուարդ Նալբանդյանը, գլխավորելով Հայաստանի արտաքին քաղաքական գերատեսչությունը, աչքի ընկավ աննախադեպ ակտիվությամբ: Նա գրեթե Երեւանում չէր լինում, դա բացատրելով նրանով, որ պետք է Հայաստանը հանել միջազգային պասիվ իրավիճակից եւ աշխատել բոլոր ուղղություններով: Նալբանդյանը լինում էր ամենաէկզոտիկ երկրներում, դեսպանատներ էր բացում, ընդունում նոր դեսպանների: ԱԳՆ տարեկան հաշվետվություններում նշվում էին այցերի ու տված հարցազրույցների թիվը, որոնցով ԱԳՆ ղեկավարն ընդգծում էր իր տարբերությունը նախորդ նախարարներից:
Այս ամենի գագաթնակետը Եվրամիության հետ գրեթե 4 տարի տեւած բանակցություններն էին Եվրոպական միության հետ Ասոցացման վերաբերյալ, որոնք փառավորապես տապալվեցին սեպտեմբերի 3-ին:
Նմանապես, կարելի է տապալված համարել Նալբանդյանի նախորդ շրջանի ողջ ակտիվությունը, նկատի առնելով թե այն, որ հակահայկական բնույթի բանաձեւերի ու այլ կարգի փաստաթղթերի պակաս չէր զգացվում, եւ թե այն, որ ի վերջո Հայաստանի մեկուսացման հաղթահարման գլխավոր փաստարկն ու միջոցը լինելու էր Եվրամիության հետ Հայաստանի ասոցիացիայի նախաստորագրումը:
Նալբանդյանի ակտիվությունը մի կողմ թողնելով, պետք է նկատի առնել հետեւյալ հանգամանքը: Մինչ նրա նշանակումը, թեեւ Հայաստանն այնուամենայնիվ գտնվում էր Ռուսաստանի ազդեցության ներքո, սակայն հատկապես ԱԳ նախարարության եւ դրա տարբեր տարիների ղեկավարների միջոցով պահպանվում էր որոշակի ներքին ու արտաքին «հավասարակշռություն»: Այն իմաստով, որ ԱԳՆ-ն այնուամենայնիվ ամբողջությամբ չէր գտնվում Ռուսաստանի ատաքին քաղաքականության «ծիրում» եւ ուներ տեղեկատվական եւ այլ բնույթի որոշակի «դիվերսիֆիկացիայի» բնույթ:
Այսինքն, Հայաստանի ուժային բլոկը գտնվում էր Ռուսաստանի ազդեցության ներքո, սակայն արտաքին քաղաքական գերատեսչության միջոցով ապահովվում էր այդ հավասարակշռությունը:
Նալբանդյանի նշանակումից հետո այս «հավասարակշռությունը» որոշակիորեն խախտվեց. Հայաստանը զարմանալի կերպով, չնայած նախարարի ակտիվությանը հատկապես արեւմտյան ուղղությամբ, աստիճանաբար հայտնվեց ռուսական «ծիրում»: Կան տեղեկություններ, ըստ որոնց՝ առաջատար երկրների հայկական դեսպանատների այս կամ այն կցորդներն անգամ տեղեկատվություն էին փոխանցում Ռուսաստանի դեսպանատներին, «երրորդ» կողմի միջոցով (թե ինչու ուղղակի չէին փոխանցում՝ անհասկանալի է): Այսպիսով, ԱԳՆ-ն փաստացի զրկվում էր տեղեկատվական եւ այլ բնույթի «դիվերսիֆիկացիայի» հնարավորությունից:
Սեպտեմբերի 3-ից հետո Հայաստանն աստիճանաբար հայտնվում է միջազգային մեկուսացման մեջ: Ներկայում արդեն Հայաստանի եւ հայկական խնդիրների վերաբերյալ հարցերը լուծվելու են ոչ Հայաստանի հետ: Հայաստանը որպես պետություն ոչ միայն կորցրեց իր արտաքին վարկը, այլեւ հայտնվել է նվաստացուցիչ իրավիճակում: Սա արդեն նկատելի է:
Ճիշտ է, պաշտոնական մակարդակում կպահպանվի դիվանագիտական էթիկետը: Հենց այս իմաստով, եկել է Նալբանդյանի դիվանագիտական կարիերայի ամենալավ շրջանը: Նա կշարունակի իր անթիվ-անհամար այցերն ու շրջագայությունները, բայց արդեն առանց որեւէ պատասխանատվության: Նախկինում դատարկություն էր՝ շղարշված լուրջ խնդիրների մի ողջ փաթեթով, ներկայում պարզապես դատարկություն է՝ խնդիրները եւ ըստ այդմ՝ պատասխանատվությունը չկան, մնում են շրջագայությունները՝ դիվանագիտական կեղծ ժպիտների ու էթիկետի պահպանմամբ:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....tgur26qM.dpuf

[Vrej1915]

Re: Problems related with the MFA of Armenia

Հայաստանի երկու «զրո դեմքերը»

ՆԱԻՐԱ ՀԱՅՐՈՒՄՅԱՆ, Մեկնաբան
Ուրբաթ, 04 Ապրիլի 2014,


Սերժ Սարգսյանն ընդունել է կառավարության հրաժարականը եւ հայտարարել, որ կառավարության կազմում էական փոփոխություններ են լինելու: Նա ասել է նաեւ, որ «անհրաժեշտություն կա, որպեսզի նաև նոր աչքով նայվի եղած խնդիրներին, ոլորտներին»:
Հնարավոր է՝ կփոխվի կառավարության հիմնական մասը: Օրինակ, խոսվում է, որ օբյեկտիվորեն պետք է հեռանան ֆինանսա-տնտեսական բլոկի նախարարները, կամ արդարադատության նախարարը, որը հասցրել է վարկաբեկել ինքզինքը:
Սակայն, գլխավոր հարցը հետեւյալն է՝ արդյոք կառավարության կազմում կմնան երկու «նշանային« դեմքերը՝ ԱԳ նախարար Էդվարդ Նալբանդյանը եւ Էներգետիկայի նախարար Արմեն Մովսիսյանը:
Արմեն Մովսիսյանն այդ պաշտոնում է արդեն 13 տարի: Այդ ընթացքում նա հասցրել է ստորագրել բազմաթիվ փաստաթղթեր, որոնցով Հայաստանի էներգետիկ համակարգն անցել է Ռուսաստանին: Որոշումները, բնականաբար, ընդունվել են ավելի բարձր մակարդակում, եւ Արմեն Մովսիսյանն էլ արել է ամեն ինչ, որպեսզի Հայաստանն էներգետիկա չունենա, եւ դարձել է Հայաստանի «զրո էներգետիկայի» դեմքը: Էներգետիկ եւ հարակից ոլորտների հանձնումն էլ որոշել է Հայաստանի ներքին քաղաքականությունը:
Հայաստանն այսօր էներգետիկա չունի, եւ նախարարությունը խոշոր հաշվով ձեւական դեր է խաղալու: Եթե իհարկե Սերժ Սարգսյանն այդ պաշտոնում չնշանակի մարդու, ով ընդունակ է հայտարարել էներգետիկ քաղաքականության փոփոխության եւ արդեն ընդունված փաստաթղթերի վերանայման մասին:
Մյուս «նշանային» դեմքը Էդվարդ Նալբանդյանն է: Նրա ղեկավարությամբ Հայաստանը մնաց առանց ինքնիշխան արտաքին քաղաքականության, վերածվելով Ռուսաստանի ԱԳՆ-ի կցորդի: Հենց ԱԳՆ-ն էր երեք տարի բանակցում ԵՄ հետ, հետո կտրուկ փոխվեց վեկտորը, եւ հայտարարվեց մաքսային միությանն անդամակցելու նպատակահարմարության մասին:
Էդվարդ Նալբանդյանը դարձավ Հայաստանի «զրո արտաքին քաղաքականության» դեմքը: Եւ եթե Սերժ Սարգսյանն իսկապես մտածում է «նոր հայացքի» մասին, նա պետք է փոխի Հայաստանի արտաքին քաղաքականության դեմքը: Դա թույլ կտա վերաֆորմատավորել Հայաստանի արտաքին քաղաքական դիրքերը, մասնավորապես հայ-թուրքական եւ ղարաբաղյան գործընթացներում, որոնցում Հայաստանը դադարել է լինել:
Հայկական դիվանագիտությունը Նալբանդյանի ղեկավարությամբ հիշեցնում է կամազուրկ, անողնաշար մարմին, որը մտահոգ է միայն «դիվանագիտական անտուրաժով»: Դա հանգեցրել է այն բանին, որ Հայաստանի հետ արդեն ոչ ոք անհրաժեշտ չի համարում խոսել, դիմելով անմիջապես Մոսկվային:
Արդյունքում Հայաստանը հայտնվել է միջազգային մեկուսացման մեջ, որը հասել է գագաթնակետին:
Նոր կառավարությունը լավ շանս է փոխել Հայաստանի դիվանագիտության դեմքը, որից հայերն արդեն ամաչում են:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/cou....AiOCyjIh.dpuf

[Vrej1915]

Re: Problems related with the MFA of Armenia

Հայաստանը հասել է աղետալի պատերազմի շեմին

ԻԳՈՐ ՄՈՒՐԱԴՅԱՆ, Քաղաքագետ
Կիրակի, 11 Մայիսի 2014,



Հաստատությունը, որը կոչվում է «զոնայի» արտաքին գործերի նախարարություն, իր առավել պոպուլյար ֆունկցիոների՝ Շավարշ Քոչարյանի միջոցով հայտարարեց, որ Մինսկի խմբի ամերիկացի համանախագահ Ուորլիքի հայտարարության մեջ որեւէ նոր բան չկա: Եթե «զոնայի» ԱԳՆ-ն խոստովաներ, որ այդ հայտարարության մեջ կար նոր բան, ապա այդ հաստատության ղեկավար Էդվարդ Նալբանդյանին պետք էր դատել օրինակելի ցուցադրական դատով՝ արտաքին քաղաքականության տապալման եւ հայրենիքին դավաճանության համար:
Եթե այդ հայտարարության մեջ «որեւէ նոր բան չլիներ», պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը նման շտապ հայտարարություն չէր անի, որպես այդ սարսափելի բանի արձագանք: Շտապեց արձագանքել նաեւ «վիճելի տարածքների» վարչակազմը: Այսինքն, արձագանքեցին նրանք, ովքեր պատասխանատվություն են կրում արյան, այսինքն՝ պատերազմի համար:
Էդվարդ Նալբանդյանն արյան համար պատասխանատվություն չի կրում, նա ընդհանրապես ոչ մի բանի համար պատասխանատվություն չի կրում: «Զոնայի» քաղաքական ղեկավարությունը միանգամից հասկացավ, որ բանավեճի մեծացումն այս կապակցությամբ կհանգեցներ արտաքին քաղաքական տապալման ու անհեթեթության ցուցադրական քարոզչության: Պատմության ընթացքում «զոնայի» համար ամենաանվտանգ իրավիճակից նրան հասցրեցրին բառացիորեն աղետալի դրության:
ԱՄՆ գերակայությամբ անվտանգության գլոբալ համակարգը վարում էր Թուրքիայի ու Ռուսաստանի «կրկնակի զսպման» քաղաքականություն, երբ «զոնայի» նշանակությունը խիստ մեծանում ու կարեւորվում էր: Սակայն դա կպայմանավորեր ներկայիս էլիտայի ու նրա սպասարկման ոլորտի համար ոչ միայն իշխանության, այլեւ որեւէ նշանակալից հանրային դիրքերի կորստի հեռանկարը: Դա անհնար էր թույլ տալ: Ահա եւ «զոնային» հասցրին պատերազմի շեմին:
Ուորլիքի զեկույցը Ռուսաստանի ողջ համակարգի դեմ հայեցակարգային ձեւակերպված մարտահրավեր է, որ միայն Հարավային Կովկասում, այլեւ առավել լայն տարածությունում, որտեղ Ռուսաստանը փորձում է հաստատել սեփական քաղաքական գերիշխանությունը: ԱՄՆ-ն երբեք չէր հայտարարել պատերազմի հավանականության մասին, ինչը նշանակում է նրա տարածաշրջանային քաղաքականության վերանայում:
ԱՄՆ-ն հասկացնել տվեց, որ Հարավային Կովկասում կայունություն պահպանելու իր քաղաքականությունը չի կարող մնալ նախկին կատարման մեջ, քանի որ ձեռնտու է ԱՄՆ անմիջական հակառակորդներին: Եւ մինչ այդ հակառակորդները խաղում էին «չափավոր խաղեր», ամերիկացիների այդ քաղաքականությունը մնում էր նախկինը, սակայն ներկայում այն կորցրել է իմաստը:
ԱՄՆ-ն այլեւս ջանքեր չի գործադրելու տարածաշրջանում պատերազմը զսպելու համար: Ավելին, ներկայում ԱՄՆ-ն շահագրգռված է Սեւծովյան-Կովկասյան տարածաշրջանում որոշակի դիմակայության եւ լարվածության մեծացման մեջ, որպես աշխարհքաղաքական խաղի կրեատիվության ուժեղացման կարեւոր գործոն:
Այն սցենարների շարքում, որոնք շարադրվել են Lragir.am-ում, այս սցենարը ենթադրվում էր, եւ միայն այս իմաստով իրավիճակը ինչ որ նոր բան չէ: Սակայն իրավիճակն արմատապես փոխվել է, եւ եկել է նախկինում արված զգուշացումները հիշեցնելու ժամանակը:
Ի՞նչ կտա Սեւծովյան-Կովկասյան շրջանում դիմակայության աճը ԱՄՆ-ի շահերին: Նախեւառաջ, տեղի է ունենում Ռուսաստանի աշխարհքաղաքական շրջափակման ու մեկուսացման ուժեղացում: Սակայն, դրանով հանդերձ, խոսք չի կարող լինել միայն Ռուսաստանի մասին, այլեւ ընդարձակ տարածությունում ռուսական ամբողջ ռազմաքաղաքական ու տնտեսական համակարգի:
Այս համակարգի բոլոր տարրերը բախվելու են չտեսնված ճնշման եւ հարկադրված ընտրության՝ լավագույն դեպքում, եւ երեւում է՝ մեր եւ ձեր «զոնան» չի ունենալու ընտրության իրավունք ու հնարավորություն: «Զոնայի» ընտրությունն արդեն ոչ ոքի չի հետաքրքրում: «Զոնան» դարձել է համակարգի տարր, եւ նրա շահերը որեւէ կերպ հաշվի չեն առնվելու: ԱՄՆ-ն շահագրգիռ է դարձել «զոնայի» լիակատար հեռացման մեջ, որպես իր եւ իր դաշնակիցների ու գործընկերների շահերի իրացման խոչընդոտ:
Սեպտեմբերի 3-ից հետո, ընդ որում շատ արագ, ամերիկացիները կարողացան «զոնային» առաջարկել միայն մեկ անայլընտրանքային ճանապարհ՝ հարաբերությունների կարգավորումը Թուրքիայի ու Ադրբեջանի հետ, եւ առաջարկեցին բավական առարկայական ու որոշակի, տարբեր միջոցներով ու ուղիներով: Ուորլիքի զեկույցն ընդամենն այդ նախաձեռնության շարունակությունն է, որն անցյալ տարվա աշնանը առաջ էր քաշվել միայն փորձագիտական մակարդակով:
«Զոնային» հասկացնել տվեցին, որ Թուրքիայի ու Ադրբեջանի հետ հարաբերությունների կարգավորումը եւ տարածքային զիջումները ոչ միայն հարաբերական ինքնիշխանությունը, այլեւ ընդհանրապես «զոնան» որպես էթնիկ օջախ պահպանելու միակ հնարավորությունն է:
Նման նախաձեռնության հեգնանքն այն է, որ Թուրքիայի հետ ԱՄՆ հարաբերության բարելավումը չունի ռազմավարական բնույթ եւ ժամանակավոր է: Այսինքն, «զոնայի» զիջումները» կարող են դիտարկվել կարճաժամկետ քաղաքականության ձեւաչափում, իսկ հեռանկարում ԱՄՆ-ն չի կրում որեւէ պատասխանատվություն եւ չունի որեւէ շահագրգռություն առաջարկվելիք նոր կոնֆիգուրացիայի մեջ:
Միեւնույն ժամանակ, «զոնայի» անվտանգության հարցում Թուրքիայի ու Ադրբեջանի հանդեպ ԱՄՆ զսպման քաղաքականությունը պայմանավորված էր ոչ թե Ռուսաստանի, այլ «զոնայի» գործոնով, որին ԱՄՆ-ն դիտարկում էր որպես Թուրքիայի էքսպանսիան զսպելու գործոններից մեկը: Նոր իրավիճակի առաջացման արդյունքում «զոնան» լիովին կորցրել է որեւէ քաղաքական աջակցությունը Արեւմուտքից, անվտանգության մասով:
«Զոնան» ՆԱՏՕ-ի պատասխանատվության գոտում չէր եւ չուներ ֆորմալ պարտականություններ ԱՄՆ կողմից, սակայն ուներ քաղաքական լիակատար աջակցություն, ինչն ինքնին քիչ չէր, եւ կանգնած էր ՆԱՏՕ-ի հետ ինտեգրման եւ դաշինքի անդամ-պետություններից զենք ստանալու ճանապարհին: Ներկայում այս ամենը կորսված է, եւ Արեւմուտքը կողմնորոշվել է այս անհասկանալի խնդրում:
«Զոնան» հայտնվել է ԱՄՆ-ի եւ ՆԱՏՕ-ի հակառակորդի դերում, եւ արդյոք կարող է սպասել հարավսլավական սցենարի կրկնությունը: Հայտնվելով միջազգային մեկուսացման նման աղետալի վիճակում, այն դարձել է Ռուսաստանի մարիոնետը, որն առաջիկա հակամարտության ժամանակ երբեք եւ որեւէ հանգամանքներում չի ունենա միակողմանի դիրքորոշում, իսկ ՀԱՊԿ-ը դրսեւորել է ինքզինքը որպես դատարկություն, որն ընդունակ չէ պայմանավորվել անգամ պարզ քաղաքական հարցերում: ՀԱՊԿ-ը Պուտինի դռանը մոլորված «զոնաների» նախագահների հավաքատեղի է, մենակության նեղ շրջանակում, երբ ամեն մեկն իր համար է:
«Սակայն «զոնայով» բանն իհարկե չի սահմանափակվի: Արեւմտյան հանրության ռազմավարական խնդիրներից մեկը Թուրքիայի ու Ռուսաստանի միջեւ դիմակայության ուժեղացումն է, այդ պատճառով այդ նպատակի ճանապարհին վերացվելու են քաղաքական բոլոր խոչընդոտները, դիմակայության գործոնների միաժամանակյա ստեղծման պայմաններում: Այդ կապակցությամբ առավել քան ակնհայտ է դարձել պատասխանատվությունը «զոնայի» վրա գցելը:
Ծրագրերն, իսկապես, ակնհայտ են, եւ դրանք ենթադրում են «զոնայի» ռազմական պարտությունը Ադրբեջանի հետ պատերազմում արդեն Թուրքիայի աջակցությամբ, եւ Ռուսաստանի ու ՀԱՊԿ-ի ռազմական ու քաղաքական անկարողության ցուցադրումը: Դա կդառնար Ռուսաստանի համակարգի փլուզման բավական կարեւոր ու արդյունավետ լծակ: Իհարկե, Ռուսաստանը կձգտի «վիճելի տարածքները» հանձնել Ադրբեջանին եւ ձեռք բերել որոշ դիրքեր, զուգահեռ բարելավելով հարաբերությունները Թուրքիայի հետ, սակայն դա թույլ չեն տա, եւ «վիճելի տարածքները» կհանձնեն Ադրբեջանին ոչ ռուսական սցենարով:
Ներկայում զոնալ հանրությունը շփոթված է ոչ պակաս, քան նրա ղեկավարությունը, սակայն շարունակում է չհավատալ ակնհայտ բաներին, դա մեծագույն մոլորություններից փրկվելու միակ միջոցն է, որը պատմության անշրջելի կրկնության արդյունք է: Զոնայի քարոզչությունն իրեն է քաշել պոչը եւ փորձում է ձեւ անել, որ իսկապես, որեւէ առանձնահատուկ բան տեղի չի ունեցել:
Պատերազմը սպասվում է, ոմանք կդառնան քարոզիչներ, ոմանք՝ դասալիքներ, նույն բանն է ըստ էության:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....Wscvs13u.dpuf


-------

Unfortunately, no one can blame Mr Edward Primakowoghlu Nalbantyan in High Treason, since he never hid his non Armenian identity.
His wife and children are russians, living in Paris for nearly 2 decades, at the expense of the Armenian Budget.
He even did not take the pain to have a permanent home in Yerevan, as it was too disgracefull for the lifestyle of his russian children....

They owe that gift not even to Serjik, but to their respective father and Grandpa, Mr Primakov.
Their father was always considered as a satiric caricature, in all diplomatic circles, and treated as such.... (remember how his chest was glimsed, wen he signed the infamous deal with Turkey...)
If someone must be kept responsible, it is those, who let this situation intact, knowing perfectly his total failure.

[Vrej1915]

Re: Problems related with the MFA of Armenia

Ո՞վ է պատասխան տալու արյան համար

ՀԱՅԿԱԶՆ ՂԱՀՐԻՅԱՆ, Գլխավոր խմբագիր
Հինգշաբթի, 15 Մայիսի 2014,



Հայաստանի արտաքին գործերի նախարար Էդվարդ Նալբանդյանը Ղարաբաղի հարցով Մինսկի խմբի ամերիկացի համանախագահի հայտարարած սկզբունքների վերաբերյալ հանդես է եկել մեկնաբանությամբ եւ ասել, որ «որեւէ նոր բան չկա»: Ավելին, նա ասել է, որ Հայաստանը կողմ է այդ սկզբունքներին, եւ դրանք մինչ օրս իրականություն չեն դարձել Ադրբեջանի դիրքորոշման պատճառով:
Հիշեցնենք, որ այդ սկզբունքներն ըստ էության նշանակում են Ղարաբաղի մաս-մաս վերադարձը Ադրբեջանի կազմ: Նալբանդյանը փաստացի ասում է, որ Հայաստանը կողմ է դրան, սակայն Ադրբեջանը դեմ է: Այսինքն, ըստ Նալբանդյանի՝ ստացվում է, որ Հայաստանն Ադրբեջանին է պարտական, որ Ղարաբաղը մինչ այժմ չի վերադարձվել Ադրբեջանին:
Սակայն վերադառնանք նրա հայտարարությանը: Իսկապե՞ս «նոր բան չկա»: Գուցե եւ թղթերով նոր բան չկա, ինչպես ասել է Սերժ Սարգսյանը, սակայն նոր է այն իրավիճակը, որում հայտնվել է Հայաստանը, եւ որում ահռելի դեր է խաղացել Էդվարդ Նալբանդյանը: Իսկ այդ նոր իրավիճակն այն է, որ բառացիորեն մի քանի ամսվա ընթացքում Հայաստանը ոչ միայն կորցրեց իր ինքնիշխանությունը եւ վերածվեց Ռուսաստանի վասալի, այլեւ աշխարհքաղաքական ամենաբարենպաստ իրավիճակից հայտնվեց վտանգավոր ու սպառնալից իրավիճակում: Հայաստանը զիջեց իր դիրքերը, այդ թվում Ղարաբաղի խնդրում, որտեղ կորցրել է ձայնի իրավունքը:
Ներկայում ակտուալ է դարձել ստատուս-քվոյի փոփոխության հարցը, որը նշանակում է պատերազմ: Այսինքն, Հայաստանի արտաքին քաղաքականության արդյունքում երկիրը հասել է աղետի եզրին՝ կամ զիջել «կամավոր», կամ մտնել պատերազմի մեջ: Իսկ այդ պատերազմում Հայաստանը մնալու է առանց դաշնակիցների՝ թե Արեւմուտքը, թե Ռուսաստանը շահագրգռված են լինելու Հայաստանի պարտությամբ, յուրաքանչյուրն՝ իր նկատառումներից ելնելով:
Ռուսաստանի պարագան այստեղ առավել որոշիչ է: Դատելով Ռուսաստանի քայլերից, այդ երկիրն ընդհանրապես մտադիր է լուծարել Հայաստանը որպես պետություն: Ասում են, Նալբանդյանը Մոսկվայում նման մի քննարկման արդեն իսկ մասնակցել է, որտեղ խոսք է գնացել համապատասխան քաղաքական-քարոզչական աշխատանքներ տանելու մասին:
Այս ամենի համար Նալբանդյանը պատասխանատվություն կրո՞ւմ է արդյոք, իրեն պատասխանատու համարո՞ւմ է ապագա արյան ու ավերների համար: Այս ամենի մեջ «նոր բան չկա՞»:
Եթե Նալբանդյանը հայտարարեր հակառակը, ապա բազմաթիվ հարցեր կառաջանային, ընդհուպ պետական դավաճանության խնդիրը: Եթե «նոր բան չկա», ինչու հայկական բանակի պատասխանատուները շտապեցին հայտարարել, որ կռվելու են ամեն մի թիզ հողի համար: Կասկած չկա, որ կռվելու են, հայկական բանակը արտգործնախարարություն չէ, այլ մի կառույց, որի մեջ դեռ մնում է հայրենասիրությունը եւ մարտունակությունը:
Բանակը պատրաստ է ջախջախել թշնամուն, եւ դրանում կասկած չի կարող լինել: Միայն թե այդ բանը դժվար է լինելու, չափազանց դժվար, քանի որ ղարաբաղյան առաջին պատերազմի օրինակով, հայերը ստիպված են լինելու կռվել միանգամից երեք ճակատով՝ հակառակորդի, Մոսկվայի եւ Հայաստանում նրա ագենտուրայի դեմ, որը փորձելու է կազմալուծել հայերի դիմադրությունը եւ «կրակը դադարեցնելու հրամաններ» բերել:
Հակառակորդը խնդիր չէ, խոշոր հաշվով խնդիր չէ նաեւ Մոսկվան, ինչպես եղավ Ղարաբաղյան առաջին պատերազմում: Խնդիրն այն է, որ հայկական բանակը պետք է պատրաստ լինի պարտվողական հրամանները չկատարելուն:
Ասում են, վերջերս Նալբանդյանին Մոսկվայում միլիոնանոց շքեղ մի տուն է բաժին հասել: Երեւի, առաջադրանքները փայլուն կատարելու համար:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....6r5JxJFI.dpuf

[Vrej1915]

Re: Problems related with the MFA of Armenia

Ծաղր հայկական պետականության հանդեպ

ՀԱՅԿԱԶՆ ՂԱՀՐԻՅԱՆ, Գլխավոր խմբագիր
Ուրբաթ, 23 Մայիսի 2014,




Կառավարությունը մոտ 6 միլիոն դրամ է հատկացրել Արտաքին գործերի նախարարությանը մայիսի 28-ի տոնակատարությունները կազմակերպելու համար: Մայիսի 28-ը, ինչպես հայտնի է Հայաստանի առաջին անկախ հանրապետության հռչակման օրն է, 1918 թ. մայիսի 28-ը:
Շա՞տ է այդ գումարը, թե քիչ՝ էական չէ, թեեւ այլ, հանրային տեսակետից լիովին ավելորդ «միջոցառումների» վրա իշխանությունը ծախսել է բազմապատիկ անգամ ավելի շատ:
Լավ է, որ գոնե հիշում են այս օրը, թեեւ այն այդպես էլ իսկական ազգային տոն չդարձավ: Այն միշտ նշվել է ձեւական, եւ Առաջին հանրապետության իրադարձությունները, հաղթանակները եւ դասերն այդպես էլ չեն հանրայնացվել, չեն դարձել հանրության սեփականությունը:
Իսկ ներկայում, հատկապես սեպտեմբերի 3-ից հետո, Առաջին հանրապետության դասերն առավել քան ակտուալ են դառնում, ցավոք՝ կրկնվելու միտումով:
Ի՞նչ կատարվեց այն ժամանակ:
Հայաստանի առաջին հանրապետությունը ստեղծվեց, կարելի է ասել, նույնիսկ ոչ թե զրոյից, այլ «բացարձակ զրոյից»: Ավերված, աղքատ, գաղթականներով լի, ժողովրդագրական լուրջ խնդիրներ ունեցող երկիրն իր մտավորական, ազգանվեր ղեկավարների անմարդկային ջանքերով քիչ թե շատ կարգի բերվեց, մի քանի ճակատներում հաղթանակներ տարավ եւ, ամենակարեւորը, համարժեք էր համաշխարհային այն ժամանակվա միտումներին:
Զուգահեռ, երկրում ծավալվում էր հակապետական, հակահայկական շարժումը, որը հրահրում էին Ռուսաստանը, Թուրքիան եւ Ադրբեջանը: Այդ շարժումը բաղկացած էր Ռուսաստանի ու տեղական հայ բոլշեւիկներից ու տարբեր մաստի «սոցիալ-դեմոկրատներից», հայազգի պրո-ռուսական խաժամուժից՝ քրեական տարրերից ու չարչիներից, ու Հայաստանում բնակվող մահմեդականներից: Այս խաժամուժը բացահայտ սաբոտաժ էր անում Հայաստանում, քայքայիչ աշխատանքներ ծավալում բանակում եւ արտաքին քաղաքական ասպարեզում:
Սակայն, Առաջին հանրապետության ղեկավարությունը արժանի հակահարված էր տալիս այս խաժամուժին, որը բազմաքանակ էր ու կանգ չէր առնում ոչ մի բանի առաջ: Ի վերջո, Առաջին հանրապետությունն ընկավ ռուսական բանակի ներխուժման արդյունքում, Թուրքիայի ու Ադրբեջանի ակտիվ աջակցությամբ:
Ի՞նչ է կատարվում ներկայում:
Ինչպես տեսնում ենք՝ գրեթե նույնը, միայն մի տարբերությամբ, որ իշխանությունը չունի այն որակները, ինչ Առաջին հանրապետության ղեկավարությունը:
Մնացյալը ողբերգականորեն նույնն է: Կուսակցությունները, օլիգարխները, զանազան մաստի «քաղաքագետներն ու վերլուծաբանները», հայ-ռուսական քարոզչությունը, բացահայտ ու վատ քողարկված ագենտուրան,- երկիրը սաբոտաժով, շանտաժով ու սպառնալիքներով հանձնում են արտաքին հովանավորին: Իսկ այդ գործընթացի քաղաքական ցուցանակը՝ Հայաստանի Արտաքին գործերի նախարարությունը, ավելի ճիշտ՝ նրա ղեկավարը, Մոսկվայում քննարկում է Հայաստանի պետականության լուծարման սխեման: Եվ 6 միլիոն դրամ է ստանում Առաջին հանրապետության տոնը նշելու համար:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....aAqKLEDX.dpuf

[Vrej1915]

Re: Problems related with the MFA of Armenia

600 տարի երազած անկախությունն ուղղակի ապամոնտաժվում է մեր աչքի առջև

ՍԻՐԱՆՈՒՅՇ ՊԱՊՅԱՆ, Հարցազրուցավար
Երկուշաբթի, 26 Մայիսի 2014,


Մեր զրուցակիցն է ԱՄՆ-ում ՀՀ նախկին փոխդեսպան, ՀՀ ԱԳՆ ռազմաքաղաքական վարչության նախկին պետ, վաշինգտոնաբնակ միջազգայնագետ Արմեն Խարազյանը

Պարոն Խարազյան, ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի ամերիկացի համանախագահ Ջեյմս Ուորլիքի ելույթը ԼՂՀ խնդրի կարգավորման ուղղությամբ ինչպե՞ս եք գնահատում:
Ես ներկա եմ եղել այս հայտարարությանը: Ըստ իս՝ կշռադատված հայտարարություն է, որն արտահայտում է ԼՂ խնդրի կարգավորման վերաբերյալ ամերիկյան կողմի սկզբունքային քաղաքական մոտեցումը: Նոր տարրեր չկան, բայց կան եղած տարրերի շատ ավելի հստակ ձևակերպումներ՝ կապված հատկապես հանրաքվեի, զորքերի հետքաշման, Լաչինի միջանցքի, Ղարաբաղի կարգավիճակի հետ: Վստահ եմ՝ այս սկզբունքներից բացի կան շատ ավելի լայն հարցադրումներ և ավելի կոնկրետ մանրամասներ, որոնք չեն հրապարակվել այս հայտարարությամբ, բայց բանակցությունների տրամաբանությունն այս հայտարարության մեջ ցայտուն երևում է: Հայտարարությունը որևէ մեկի համար, ով 1994-ից մինչ օրս եղել է բանակցություններում, որևէ անակնկալ չի պարունակում: Կարևորն այն է, որ համանախագահներից մեկը որոշել է քաղաքական հայտարարությամբ հանդես գալ և սեղանին դնել իր դիրքորոշումը, տալ կողմերին հստակ տեսլական, որ եթե կողմերն իրենց շահերին համահունչ գտնեն ներկայացված սկզբունքները, ապա հակամարտության կարգավորմամբ ինչ հեռանկարներ են բացվում: Հասկանալի է, որ խնդիրը կա՝ ապահովել կարգավորման անշրջելիությունը՝ հատկապես այն մտահոգությունների առումով, որոնք վերաբերում են հետքաշումներին, փոխզիջումներին, կամ դրանց համարժեքությանը. օրինակ՝ ինչ կլինի, եթե հայկական կողմը քայլ կատարի, սակայն ադրբեջանական կողմը, որը պետք է պատասխան քայլ աներ, հրաժարվի դրանից…

Կան հակամարտության կարգավորման այս ձևակերպված սկզբունքների կոնտեքստում տարբեր այլ միջոցառումներ ու խնդիրներ, որոնք միահյուսված կերպով պետք է ապահովության ցանց տան այդ սկզբունքների վրա հիմնված կարգավորմանը:
Այդ կետերից ամենախնդրահարույցը տարածքների վերադարձին է վերաբերում, որը շատերն են անընդունելի համարում:

Տարածքների վերադարձի դրույթը բանակցությունների անբաժանելի մասն է. եթե պետք է բանակցել ու հասնել փոխադարձաբար ընդունելի, փոխզիջման վրա հիմնված խաղաղ ելքի, ապա ճանապարհին կան զիջումներ, որ պետք է անել: Կան խնդիրներ, որտեղ ոչ ոք չի պատրաստվում որևէ բան զիջել, սակայն որոշ տարածքների վերադարձ իհարկե պետք է լինի, եթե դրա դիմաց հայկական կողմերը համարժեք փոխզիջում են ստանում։ Տեսեք, մեթոդաբանորեն երեք խումբ խնդիր կա, որոնց շուրջ կողմերը կցանկանան փոխհամաձայնության հասնել: Ըստ էության՝ դրանք անվտանգության ու կարգավիճակի խնդիրներն են, սակայն մեթոդաբանորեն դրանք երեք խմբի են պատկանում՝ կենսական շահեր, կարևոր շահեր և տրամաբանական շահեր: Կենսական շահերի շուրջ փոխզիջման մասին խոսակցություն չի կարող լինել: Հայաստանի համար նման կենսական շահ է, օրինակ, Լաչինի միջանցքը, որի շուրջ փոխզիջում չի կարող լինել: Տարիներ շարունակ հայկական կողմը պնդել է նաև Զանգելանի և Քելբաջարի որոշ տարածքների մասին իբրև կենսական շահ, որովհետև այդ տարածքներն ապահովել են Հայաստանի և Ղարաբաղի միջև ֆիզիկական կապ և ունեն գրեթե կենսական պաշտպանական նշանակություն: Լաչինի միջանցքն այս կենսական շահերի կիզակետն է, որի վերաբերյալ չկա կոմպրոմիս, և Ուորլիքի հայտարարության մեջ էլ ասվում է, որ պետք է Լաչինի միջանցքով Հայաստանի և Ղարաբաղի միջև ցամաքային կապը պահպանվի: Խնդիր կա միջանցքի լայնության մասին, սակայն սա արդեն բանակցային խնդիր է, որն ավելի լավ կլինի զերծ պահել շահարկումներից:

Իհարկե, բոլորն ազատորեն կարող են իրենց կարծիքը հայտնել, բայց եթե պետք է մեկը նստի և բանակցի, ապա նա պետք է լրջորեն մոտենա իր խնդրին, ոչ թե սիրողական մակարդակով: Երկրորդ կարգի տարածքները, որոնք նույնպես կարևոր են, սակայն տարբեր են Լաչինից իրենց նշանակությամբ, կարծում եմ, ներառում են այնպիսի տարածքներ, ինչպիսին, օրինակ, Աղդամն է։ Այդ տարածքներն ունեն կարևորագույն ֆունկցիոնալ նշանակություն։ Օրինակ, Աղդամի վերահսկողությունն ապահովում է Ստեփանակերտի ու Ասկերանի ֆիզիկական անվտանգությունը, ինչպես նաև ԼՂ հարավի ու հյուսիսի միջև ենթակառուցվածքային ամբողջականությունը։ Բայց այստեղ խնդիրներ կան, որ եթե հնարավոր լինի լուծել և թույլ տալ, որպեսզի մեր կողմի մտահոգությունները փարատվեն, ես չեմ կարծում, որ կա մի այնպիսի կենսական շահ, որը թույլ չէր տա Հայաստանին որևէ կերպ քննարկել Աղդամի տարածքի վրա վերահսկողության ռեժիմի փոփոխության խնդիրը, եթե հայկական կողմին չտրվեր այն, ինչի համար հենց հայկական կողմը ժամանակին վերահսկողություն է սահմանել ու պահում է այն Աղդամի վրա:

Հրադադարից 20 տարի անց ինչպիսի՞ իրավիճակ ունենք. ավելի տկարացա՞ծ ենք, թե ավելի ուժեղ: Ի՞նչ է ցույց տալիս այս 20 տարիների պատմությունը:

Եթե որևէ մեկն ուզում է դուրս գալ այս 20 տարվա իրավիճակից և հրադադարը դարձնել տևական խաղաղություն, ապա պետք է գնա փոխզիջումների՝ պահել այն, ինչը չես ուզում տալ, նաև կարողանալ տալ այն, որը տալու դիմաց կարող ես միայն խաղաղությամբ ստանալ այն, ինչ ուզում ես ստանալ: Կա նաև մյուս տարբերակը, եթե ընդհանրապես չես ուզում որևէ մեկի հետ խոսել, կարող ես ոչինչ չտալ, բայց կարող են ուժով վերցնել, և այդ դեպքում ոչինչ չես կարող անել:
Կա երեք տարբերակ՝ բացարձակ հաղթանակ, անվերապահ պարտություն, և փոխզիջում: Եթե մենք բացարձակ հաղթանակի ենք գնում, ապա որևէ մեկի հետ խոսելու կարիք չունենք, բայց պետք չի դա տարանջատել հայ-ռուսական հարաբերությունների ենթատեքստից: Ադրբեջանի նկատմամբ թվացյալ բացարձակ հաղթանակը կարող է գալ Ռուսաստանին հանձնվելու պայմանով: Սա ես համարում եմ պարտությանը հավասարարժեք: Չի կարող Հայաստանը Ադրբեջանի նկատմամբ հաղթանակ տանել Ղարաբաղի հարցում՝ իր անկախությունը հանձնելով ռուսներին: Սա անհեթեթություն է:

Երկրորդ տարբերակը Հայաստանի պարտությունն է, որը ևս անհեթեթություն է, որովհետև դա պարզապես հակասում է մեր տրամաբանության ու ղարաբաղյան պատերազմում հայկական հաղթանակին:

Երրորդը փոխզիջումների տարբերակն է: Այստեղ էլ եղած առաջարկների մեջ միակ տրամաբանական տարբերակն է՝ տեսնել, թե որոնք են այն խնդիրները, որտեղ մենք չենք զիջելու, որոնք են այն խնդիրները, որտեղ կարող ենք զիջել, եթե համարժեք փոխզիջում լինի, և որոնք են այն խնդիրները, որտեղ ավելի հեշտ է զիջել, և որտեղ կարելի է հակառակորդի հետ ավելի դյուրին պրակտիկ խոսակցություն վարել:

Անհրաժեշտ է նաև քննարկել մեր ձեռքի տակ եղած այն միջոցները, որոնք խնդիրների խումբը փոխզիջման մի կատեգորիայից կտանեն մեկ այլ կատեգորիա, կդյուրացնեն կամ կբարդացնեն դրանց լուծումները: Սրանք մասնագիտական բանակցային խնդիրներ են: Այսօր Հայաստանում զարմանալի կոչեր կարելի է լսել։ Նախկին զինվորականները կատեգորիկ սահմաններ են գծում ներկա դիվանագետների համար՝ փոխզիջումների մասին որևէ խոսակցություն իսկ դարձնելով արգելված թեմա։ Կարծում եմ՝ այստեղ լուրջ մոլորություն և վտանգ կա։ Մինչ զենքը կռվում է ռազմաճակատում, կամ պահում է երկրի դիրքերը ճակատային գծում, ապա դիվանագիտությունը նույն խնդիրն է լուծում միջազգային ասպարեզում: Ինչպես դիվանագետը չի կարող զինվորին խորհուրդ տալ, թե ռազմի դաշտում ինչ քայլ կատարել, նույնկերպ զինվորը չի կարող դիվանագետի գործը կատարել։ Դիվանագիտությունն ու զինվորական գործը նույն խնդիրներն են լուծում տարբեր մեթոդներով: Այս ամենի գլխին կանգնած է երկրի քաղաքական ղեկավարությունը, որը պետք է կարողանա իր ազգային շահի առաջմղման համար գործիքների միջև այս ներդաշնակությունը պահել: Որ դիվանագետներն անվտանգության մարմիններից չբողոքեն, անվտանգության մարմիններն էլ դիվանագետներին չանհանգստացնեն, զինվորականներն էլ չսպառնան թե սրան, թե նրան: Սրանք ազգային անվտանգության երեք գործիքներն են, որոնք բոլորն էլ պիտի ենթարկվեն երկրի քաղաքական ղեկավարությանը: Իհարկե, կա մշտական մրցակցություն այս երեք ուժերի միջև՝ քաղաքական ղեկավարության ուշադրության և գնահատականի համար:

Իսկ Հայաստանի ղեկավարությունը, ըստ Ձեզ, կարողանո՞ւմ է հավասարակշռություն ապահովել այդ գործիքների միջև:

Ցավոք, Հայաստանում կարծես բացակայում է հենց քաղաքական ղեկավարությունը: Հայաստանում այս առումով վակուում կա: Անկախության գաղափարի արժեզրկումը այստեղից է սկսում: Զինվորականները ժամանակին լավ կռվել են, դիվանագետները ժամանակին լավ պահել են Հայաստանի դիրքերը, անվտանգությունն էլ փոքր-ինչ ավելի պակաս արդյունավետությամբ, բայց փորձել է իր գործառույթները կատարել, սակայն, ցավոք, բացակայում է քաղաքական ղեկավարությունը: Չկա ազգային ռազմավարության մշակման, ռեսուրսների և նպատակների համապատասխանեցման ըմբռնումը, արժևորման և իմաստավորման տեսլականը: Չկա կարողությունը՝ տեսնելու նպատակների ու ռեսուրսների միջև կա անհամապատասխանություն, և աշխատել, որ ռեսուրսները բազմապատկվեն ու համահունչ դառնան այդ նպատակներին: Կամ եթե անգամ ռեսուրսների բազմապատկումը բավարար չէ նպատակների իրագործման համար, ինչպես կարողանալ ավելի ռեալ նպատակներ դնել: Որտեղ է բաժանարար գիծը երևակայության և իրականության միջև: Ահա այս խնդիրներն են, որ պետք է լուծի երկրի քաղաքական ղեկավարությունը՝ հասարակության հետ իր մշտական խորհրդակցության միջոցով, որի կրող ուժը ՀԿ-ներն են, մամուլն է, քաղաքական կուսակցություններն են: Մամուլի ազատության և քաղաքական գործընթացների ազատության խնդիրն ահա այդքան կենսական է: Եթե դա չլինի ազատ, ապա կվերանա կապը ժողովրդի և քաղաքական ղեկավարության միջև: Ղեկավարությունը կմեկուսացվի և կանի քայլեր, որոնք ժողովուրդը չի ընդունի: Դա էլ բերում է հեղափոխական իրավիճակի կամ լճացման:

Կա՞ այդ հեղափոխական իրավիճակը, թե մենք լճացման մեջ ենք:

Դե դրանք ցիկլային զարգացումներ են: Սիրիայում քանի տարի էր լճացումը շարունակվում, բայց հանկարծ դա բերեց հեղափոխական իրավիճակի: ԽՍՀՄ-ում քանի տարի լճացում էր, հետո տեղի ունեցավ հեղափոխություն, ու երկիրը փլուզվեց: Նույնը՝ Ռումինիայում, Լիբիայում: Սրանք մեկը մյուսին հաջորդող փուլեր են, և լճացման մեջ գտնվող ոչ մի երկրի ղեկավարություն չպետք է իրեն ապահովագրված զգա հեղափոխությունն իր վրա զգալու հեռանկարից: Աշխարհում ոչինչ հավերժ չէ: Իմիջիայլոց, նույն տրամաբանությամբ, մի օր Հայաստանն էլ կարող է չլինել, եթե այսպես շարունակվի: Մենք ունենք պատմական հնարավորություն, որը 25 տարի առաջ ծնվեց մեզ մոտ, բայց մենք վերջին 100 տարվա մեջ երկրորդ անգամ այդ հնարավորությունը մեզնից վանում ենք: Ես չգիտեմ, երբևէ երրորդ անգամ մեզ կտրվի այդ հնարավորությունը, թե ոչ: Հիմա գնալ Շուշի ու նշել Շուշիի տոնը, երբ երկրիդ անվտանգությունն ու անկախությունը վտանգի տակ է, ես համարում եմ ցինիկություն: Չի կարող նման բան լինել: Երկրորդ համաշխարհային պատերազմում հաղթանակն են տոնում, երբ նույն պահին սեփական երկրի 600 տարի երազած անկախությունն ուղղակի ապամոնտաժվում է աչքի առջև:

Իսկ Ռուսաստանի ակտիվացումը Հայաստանում, մասնավորապես ՌԴ դեսպանի հայտարարությունը որքանո՞վ են վտանգում մեր անկախությունը:

Դա հռետորական հարց է, որի պատասխանն ակնհայտ է: Իհարկե, ՌԴ դեսպանի ասածներին պետք է տալ համարժեք հակազդեցություն: Պետք է կարողանալ սեփական պետության արժանապատվությունը պահել: Եթե որևէ մեկը մի բան է ասել, որը խախտում է քո նորմերն ու ստանդարտները, արժանապատվությունը, ապա պետք է համարժեք պատասխան տաս և կարգի հրավիրես մարդկանց, որոնք թույլ են տալիս իրենց արտահայտություններ, որոնք հարիր չեն մեր պետական փիլիսոփայությանը: Ես չեմ ասում, որ պետք է փոխադարձաբար անպատվել ՌԴ դեսպանին, բայց արժե, որ հնարավորինս բարձրագույն մակարդակով հայտարարություն արվի այն մասին, որ Հայաստանը խոսքի ազատության սկզբունքներին համատարիմ է մնում և կարծում է, որ ՀԿ-ների գործունեության ազատությունը մարդու իրավունքների և հիմնարար ազատությունների շրջանակներում Հայաստանի անկախության և անվտանգության ամենակարևոր կռվաններից մեկն է, և Հայաստանը չի պատրաստվում վերանայել այդ մոտեցումները և ակնկալում է, որ իր գործընկերները կհարգեն Հայաստանի այդ որոշումը: Սա Հայաստանի հավաքական կամքն է ու ՀՀ իշխանությունների հավատամքը: Պետք էր պարզապես ասողին այսպես տեղը դնել, առանց վիրավորելու: Ռուսաստանը Հայաստանին խորհուրդ չպիտի տա, թե մարդու իրավունքների և հիմնարար ազատությունների խնդրում ինչպես վարվել: Ռուսաստանն ինքն այդ ոլորտում խնդիրներ ունի, և Հայաստանը չպետք է գնա այդ ճանապարհով:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/int....nHoj3Ltr.dpuf

[Vrej1915]

Re: Problems related with the MFA of Armenia

Հայկական բանակի բարդ խնդիրը

ՀԱԿՈԲ ԲԱԴԱԼՅԱՆ, Մեկնաբան
Ուրբաթ, 06 Հունիսի 2014,

Պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը ԵԱՀԿ գործող նախագահի անձնական ներկայացուցիչ Անջեյ Կասպրչիկին Նախիջեւանի միջադեպից հետո հրավիրել է պաշտպանության նախարարություն եւ հորդորել, որ միջոցներ ձեռնարկեն Ադրբեջանին հանդարտեցնելու համար:

Թվում է, որ այդ քայլն առաջինը պետք է աներ Հայաստանի արտգործնախարարությունը: Եթե իհարկե կա այդպիսին: Իսկ այդպիսին լինելու կապակցությամբ կան լուրջ կասկածներ: Հայաստանի արտգործնախարարությունն աստիճանաբար ստանձնում է էկոնոմիկայի նախարարության վարչության գործառույթ: Նոր վարչապետ Հովիկ Աբրահամյանն ասում է, որ դեսպանատները պետք է ներդրում բերեն Հայաստան:

Չնայած, այդպես գոնե արտգործնախարարությունը կսկսի ինչ որ իմաստ ստանալ Հայաստանի համար, որովհետեւ այժմ այն ընդհանրապես բյուջեից միջոցներ կլանող անիմաստ մի կառույց է, որը բավական «հեղինակավոր» աշխատավայր է զանազան պաշտոնյաների հարազատների եւ բարեկամների համար:

Սեյրան Օհանյանն իր վրա է վերցրել նաեւ արտգործնախարարի գործառույթներ: Թե ուր է «նոմինալ» արտգործնախարարը, պարզ չէ: Աստանայից հետո նրա ձայնը գրեթե չի լսվել: Այն դեպքում, երբ բառացիորեն նախօրեին թե ադրբեջանական զինուժն է տվել դրա ողբերգական առիթը, թե Նազարբաեւն է առիթ տվել, Բոդրումում հայտարարելով, որ Թուրքիան կարող է դառնալ Եվրասիական միության Ասոցացված անդամ:

Խորհրդանշական է, որ Կասպրչիկին Սեյրան Օհանյանն է հրավիրում, իսկ ԱԳՆ-ն լուռ է: Հայաստանում ստեղծվել է մի վիճակ, երբ չափազանց պարզ է դարձել, որ Հայաստանի արտգործնախարարությունը սպասարկում է բոլորովին այլ պետության շահեր: Հայաստանում արտգործնախարար չկա, կա Ռուսաստանի հատուկ հանձնարարությունների գծով դեսպան:

Հայաստանի արտգործնախարարության գործառույթը դե ֆակտո մնացել է բանակի վրա: Ինչ որ մասով դա օբյեկտիվ է, այսինքն հենց սկզբից հայկական զինուժի վրա օբյեկտիվորեն ընկած է արտաքին քաղաքական գործառույթ: Դա բխում է պատերազմող երկրի հանգամանքից: Միեւնույն ժամանակ, սակայն, խնդիրն այն է, որ բանակն այդ գործառույթում փաստացի մնացել է մենակ: Եվ ընդհանուր առմամբ պետք է ասել, որ այդ «մենակությունը» առաջացել է ընդհանրապես Արցախի կարգավորման գործընթացում Հայաստանի այսպես ասած քաղաքական դիրքորոշման ձեւակերպումով կամ դրա բացակայության պատճառով:

Եթե պետության իշխանությունները բանակի հաղթանակը, ինչը նույնն է թե բանակի արժանապատվությունը դնում են բանակցային սեղանին՝ անկախ նրանից, թե դրա դիմաց ինչ են ստանում թղթի տեսքով, ապա բանակն արտաքին քաղաքական գործառույթում փաստացի մնում է մենակ:

Նորմալ իրավիճակում, բանակն ու ԱԳՆ-ն պետք է աշխատեին փոխլրացված, բազմազանեցնելով Հայաստանի արտաքին քաղաքական պոտենցիալը: Սակայն, Հայաստանում իշխող համակարգը զինված ուժերը պարբերաբար խառնել է ներքին գործերին, իսկ ահա արտաքին գործերից զերծ պահել, այդպիսով նաեւ խթանելով զինուժի որակական դեգրադացիան՝ հատկապես գեներալակազմում:

Բանակը ներկայում անկասկած զգում է այդ ամենի հետեւանքը, եւ հատկապես արտգործնախարարության փաստացի բացակայության պայմաններում զինուժի համար ակնհայտ է դառնում, որ արտաքին քաղաքական խնդիրներից հեռու մնալը արդեն դարձել է չափազանց վտանգավոր:

Միեւնույն ժամանակ, այդ առաքելության կամ գործառույթի լիարժեք ստանձնումը Հայաստանում առաջացնելու է ներհամակարգային մեծ դիմադրություն, հատկապես այն շրջանակներում, որոնց համար արտաքին հարցերն ընդամենը անձնական բիզնեսի ոլորտների շրջանակում են եւ դրանից դուրս դիտարկվում են որպես ավելորդ գլխացավանք:
Բայց, զինուժի արդյունավետության համար պատասխանատուները պարտավոր են պահել այդ հարվածը եւ իրականացնել իրենց վրա մնացած առաքելությունը: Դա թե հասարակական մեծ աջակցության հիմք է լինելու, թե հանդիսանալու է լավագույն պաշտպանությունը նաեւ արտաքին ագրեսիայի դեպքում:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....DnjNRoHp.dpuf