Re: Problems related with the MFA of Armenia
Խեղճ Նալբանդյանը կարոտել է Հայաստանին
ՀԱԿՈԲ ԲԱԴԱԼՅԱՆ, Մեկնաբան
Երկուշաբթի, 09 Հունիսի 2014,
Գալուստ Սահակյանը գրեթե ընդունել է խորհրդարանի քառօրյա նիստերի օրակարգում Աստանայում տեղի ունեցածի եւ ՀԱՊԿ-ի հարցի առաջնային քննարկում անելու Նիկոլ Փաշինյանի առաջարկը: Փաշինյանն առաջարկել է, որ Աստանայից հետո Նախիջեւանում սահմանային միջադեպերի առիթով առաջ բերվի քառօրյա նիստերի օրակարգում ընդգրկված ՀԱՊԿ-ի վերաբերյալ հարցն ու քննարկմանը հրավիրվի նաեւ արտաքին գործերի նախարարy:
Արտաքին գործերի նախարարը դեռեւս չի պատասխանել Աստանայում տեղի ունեցածի վերաբերյալ ԲՀԿ խմբակցության քարտուղար Նաիրա Զոհրաբյանի հարցմանը, թեեւ Զոհրաբյանը նշել է, որ պատասխանելու ժամկետներն անցել են:
Թեեւ, կարծես թե այն իրավիճակն է, երբ պատասխաններն արդեն ավելորդ են եւ այն, ինչ տեղի է ունենում, արդեն իսկ ինքնին բավական խոսուն է եւ ամեն ինչ դրանով էլ պարզ է: Ինչ ասի Հայաստանի արտաքին գործերի նախարարը, եթե Հայաստանի արտաքին գործերի վիճակն ամեն ինչ ասում է:
Երբ ավարտվում է տարին, Հայաստանի արտաքին գործերի նախարարությունը սկսում է վիճվարչության գործառույթներ իրականացնել ու հասարակությանը մատուցում է, թե ասենք քանի երկիր է այցելել Նալբանդյանը, քանի երկրի նախարար է Հայաստան այցելել, քանի նախագահ է այցելել Հայաստան, քանի երկիր է Սերժ Սարգսյանն այցելել, քանի հոդված է հրապարակվել Հայաստանի մասին, Նալբանդյանի քանի հարցազրույց, քանի հեռուստաելույթ: Երեւի մնում է թվերով ներկայացնել նաեւ, թե ինչքան է կարոտում Նալբանդյանը Հայաստանին, գտնվելով օտար երկրներում:
Վիճակագրությունը մնում է Հայաստանի ԱԳՆ-ի վերջին հանգրվանը, որովհետեւ արդյունավետ գործունեության այլ ցուցիչ չկա: Եթե լինեն այլ, որակական ցուցիչներ, ապա վիճակագրության կարիք չի լինի, որովհետեւ հասարակության մոտ էլ հարց չի լինի, թե ինչով է զբաղված ԱԳՆ-ն:
Իսկ մինչ ԱԳՆ-ն զբաղված է տարին թվերի վերածելով, Հայաստանը վերածվում է տարածաշրջանային եւ համաշխարհային հետնապահներից մեկի, դադարում է լինել միջազգային քաղաքականության սուբյեկտ, օրակարգում են հայտնվում հակամշակութային նախաձեռնություններ, որոնք Հայաստանի հասարակությանը սկսում են ադապտացնել խորհրդային «կարոտալի» անցյալին, երեւի ի կատարումն այն խորհրդակցությունների, որ Մոսկվայում ունենում է Հայաստանի արտգործնախարարը վիճակագրությունից ազատ ժամանակ եւ քննարկում Ռուսաստանին կից Հայաստանի տարատեսակ հեռանկարները:
Ինչ է ասելու կամ անելու Նալբանդյանը խորհրդարանում, վիճակագրությունից բացի: Մյուս կողմից, սակայն, ենթադրենք խորհրդարանը լսեց Նալբանդյանին, իսկ ի՞նչ է անելու խորհրդարանը: Եթե Հայաստանում խորհրդարան լիներ, ապա այն վաղուց ինչ որ բան արած կլիներ, կամ ավելի շուտ՝ շատ կարեւոր բաներ արած չէին լինի: Օրինակ, եթե Հայաստանում խորհրդարան լիներ, ապա այդ խորհրդարանը չէր վավերացնի ՀԱՊԿ-ի համաձայնագիրը, որով Հայաստանին արգելվում է երրորդ երկրների հետ ռազմական ենթակառուցվածքային ծրագրերի իրականացումն առանց ՀԱՊԿ երկրների հավանության:
Այսինքն, օրինակ Նազարբաեւը, որ Ալիեւի «հոգեւոր հոր» դերում է հայտնվել, պետք է հավանություն տա, թե Հայաստանը ՆԱՏՕ-ի հետ որեւէ բան անելու է, թե չի անելու: Եվ առանց Նազարբաեւի հավանության, Հայաստանը չի կարող որեւէ բան անել երրորդ երկրների հետ ռազմական ենթակառուցվածքային ծրագրերի տեսանկյունից:
Եվ այդ համաձայնագրին կողմ է քվեարկել ոչ միայն խորհրդարանի մեծամասնությունը, այլ ոչիշխանական այն փոքրամասնությունը, որն այսօր հարցեր ունի Նալբանդյանին: Մինչդեռ, Նալբանդյանին լսելու փոխարեն, խորհրդարանը շատ ավելի կարեւոր գործ արած կլինի, եթե նախաձեռնի ՀԱՊԿ-ի այդ համաձայնագրի վերանայումը, առնվազն պայմանով, քանի դեռ ՀԱՊԿ-ը հանդես չի եկել Ադրբեջանի գործողությունների հստակ դատապարտումով եւ չի հայտարարել, որ Հայաստանի տարածքի դեմ Ադրբեջանի որեւէ հաջորդ ոտնձգություն կարժանանա արդեն ՀԱՊԿ պատասխանին:
Հայաստանի արտաքին քաղաքականության բեռը մնացել է բանակի վրա: Հայաստանն օրերս վերհաստատեց իր հանձնառությունը ՆԱՏՕ-ի խաղաղապահ առաքելություններին մեր ստորաբաժանումների մասնակցության մասով: Հայաստանը պատրաստվում է Իտալիայի միավորման կազմում ներգրավվել նաեւ Լիբանանում խաղաղապահ ծառայության մեջ: ՆԱՏՕ աջակցությամբ ստեղծված խաղաղապահ զորագունդը երեւի թե մնացել է Հայաստանի արտաքին քաղաքականության հավասարակշռող վերջին նժարը: Պատահական չէ, որ ռուսները ցանկանում էին Քեսապի առիթն օգտագործել այդ նժարը վերացնելու համար եւ փորձում էին գեներացնել միտքը, թե հայ խաղաղապահներին Աֆղանստան կամ այլ տեղեր ուղարկելու փոխարեն թող Հայաստանն ուղարկի Քեսապը պաշտպանելուն: Այդ ավանտյուրան բարեբախտաբար աջակցություն չգտավ հայկական բանակում:
Պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը մեկնել է Մոսկվա, որտեղ մասնակցելու է ՀԱՊԿ պաշտպանության նախարարների հավաքին: Մեղմ ասած տարօրինակ կլինի, եթե Օհանյանն այդ հավաքին չբարձրացնի ՀԱՊԿ-ի ադեկվատության հարցը Ադրբեջանի գործողությունների մասով: Մյուս կողմից, երբ պետությունը զրկված է արտաքին քաղաքականության կամ ավելի ճիշտ ընդհանուր պետական քաղաքականության օրգանական ամբողջությունից, դժվար է այդ առումով բանակից սպասել դիվանագիտական ձեռքբերումներ: Առավել եւս, որ բանակի խնդիրը դիվանագիտական ձեռքբերումներին աջակցող գործոն լինելն է, ոչ թե արտգործնախարարությանը փոխարինելը: Հայկական բանակը սակայն ստիպված հայտնվել է այդ բարդ իրավիճակում:
Մոսկվայում Օհանյանին զգալի աջակցություն կլիներ Հայաստանի խորհրդարանում ՀԱՊԿ-ի համաձայնագրի վերանայման հարցի բարձրացումը: Բայց, Հայաստանի խորհրդարանը «չարություն» չի անի, որովհետեւ մանկավարժ Գալուստ Սահակյանը լավ գիտե, թե ինչքան կբարկանա Պուտինը: Այնպես որ, բոլորը խելոք կսպասեն Սեյրան Օհանյանի վերադարձին, հուսալով, որ նա կկարողանա գոն հանգստացնող մի որեւէ «կոնֆետ» բերել Մոսկվայից, թեկուզ այն լինի ժամկետանց:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....ees9AqF1.dpuf
Խեղճ Նալբանդյանը կարոտել է Հայաստանին
ՀԱԿՈԲ ԲԱԴԱԼՅԱՆ, Մեկնաբան
Երկուշաբթի, 09 Հունիսի 2014,
Գալուստ Սահակյանը գրեթե ընդունել է խորհրդարանի քառօրյա նիստերի օրակարգում Աստանայում տեղի ունեցածի եւ ՀԱՊԿ-ի հարցի առաջնային քննարկում անելու Նիկոլ Փաշինյանի առաջարկը: Փաշինյանն առաջարկել է, որ Աստանայից հետո Նախիջեւանում սահմանային միջադեպերի առիթով առաջ բերվի քառօրյա նիստերի օրակարգում ընդգրկված ՀԱՊԿ-ի վերաբերյալ հարցն ու քննարկմանը հրավիրվի նաեւ արտաքին գործերի նախարարy:
Արտաքին գործերի նախարարը դեռեւս չի պատասխանել Աստանայում տեղի ունեցածի վերաբերյալ ԲՀԿ խմբակցության քարտուղար Նաիրա Զոհրաբյանի հարցմանը, թեեւ Զոհրաբյանը նշել է, որ պատասխանելու ժամկետներն անցել են:
Թեեւ, կարծես թե այն իրավիճակն է, երբ պատասխաններն արդեն ավելորդ են եւ այն, ինչ տեղի է ունենում, արդեն իսկ ինքնին բավական խոսուն է եւ ամեն ինչ դրանով էլ պարզ է: Ինչ ասի Հայաստանի արտաքին գործերի նախարարը, եթե Հայաստանի արտաքին գործերի վիճակն ամեն ինչ ասում է:
Երբ ավարտվում է տարին, Հայաստանի արտաքին գործերի նախարարությունը սկսում է վիճվարչության գործառույթներ իրականացնել ու հասարակությանը մատուցում է, թե ասենք քանի երկիր է այցելել Նալբանդյանը, քանի երկրի նախարար է Հայաստան այցելել, քանի նախագահ է այցելել Հայաստան, քանի երկիր է Սերժ Սարգսյանն այցելել, քանի հոդված է հրապարակվել Հայաստանի մասին, Նալբանդյանի քանի հարցազրույց, քանի հեռուստաելույթ: Երեւի մնում է թվերով ներկայացնել նաեւ, թե ինչքան է կարոտում Նալբանդյանը Հայաստանին, գտնվելով օտար երկրներում:
Վիճակագրությունը մնում է Հայաստանի ԱԳՆ-ի վերջին հանգրվանը, որովհետեւ արդյունավետ գործունեության այլ ցուցիչ չկա: Եթե լինեն այլ, որակական ցուցիչներ, ապա վիճակագրության կարիք չի լինի, որովհետեւ հասարակության մոտ էլ հարց չի լինի, թե ինչով է զբաղված ԱԳՆ-ն:
Իսկ մինչ ԱԳՆ-ն զբաղված է տարին թվերի վերածելով, Հայաստանը վերածվում է տարածաշրջանային եւ համաշխարհային հետնապահներից մեկի, դադարում է լինել միջազգային քաղաքականության սուբյեկտ, օրակարգում են հայտնվում հակամշակութային նախաձեռնություններ, որոնք Հայաստանի հասարակությանը սկսում են ադապտացնել խորհրդային «կարոտալի» անցյալին, երեւի ի կատարումն այն խորհրդակցությունների, որ Մոսկվայում ունենում է Հայաստանի արտգործնախարարը վիճակագրությունից ազատ ժամանակ եւ քննարկում Ռուսաստանին կից Հայաստանի տարատեսակ հեռանկարները:
Ինչ է ասելու կամ անելու Նալբանդյանը խորհրդարանում, վիճակագրությունից բացի: Մյուս կողմից, սակայն, ենթադրենք խորհրդարանը լսեց Նալբանդյանին, իսկ ի՞նչ է անելու խորհրդարանը: Եթե Հայաստանում խորհրդարան լիներ, ապա այն վաղուց ինչ որ բան արած կլիներ, կամ ավելի շուտ՝ շատ կարեւոր բաներ արած չէին լինի: Օրինակ, եթե Հայաստանում խորհրդարան լիներ, ապա այդ խորհրդարանը չէր վավերացնի ՀԱՊԿ-ի համաձայնագիրը, որով Հայաստանին արգելվում է երրորդ երկրների հետ ռազմական ենթակառուցվածքային ծրագրերի իրականացումն առանց ՀԱՊԿ երկրների հավանության:
Այսինքն, օրինակ Նազարբաեւը, որ Ալիեւի «հոգեւոր հոր» դերում է հայտնվել, պետք է հավանություն տա, թե Հայաստանը ՆԱՏՕ-ի հետ որեւէ բան անելու է, թե չի անելու: Եվ առանց Նազարբաեւի հավանության, Հայաստանը չի կարող որեւէ բան անել երրորդ երկրների հետ ռազմական ենթակառուցվածքային ծրագրերի տեսանկյունից:
Եվ այդ համաձայնագրին կողմ է քվեարկել ոչ միայն խորհրդարանի մեծամասնությունը, այլ ոչիշխանական այն փոքրամասնությունը, որն այսօր հարցեր ունի Նալբանդյանին: Մինչդեռ, Նալբանդյանին լսելու փոխարեն, խորհրդարանը շատ ավելի կարեւոր գործ արած կլինի, եթե նախաձեռնի ՀԱՊԿ-ի այդ համաձայնագրի վերանայումը, առնվազն պայմանով, քանի դեռ ՀԱՊԿ-ը հանդես չի եկել Ադրբեջանի գործողությունների հստակ դատապարտումով եւ չի հայտարարել, որ Հայաստանի տարածքի դեմ Ադրբեջանի որեւէ հաջորդ ոտնձգություն կարժանանա արդեն ՀԱՊԿ պատասխանին:
Հայաստանի արտաքին քաղաքականության բեռը մնացել է բանակի վրա: Հայաստանն օրերս վերհաստատեց իր հանձնառությունը ՆԱՏՕ-ի խաղաղապահ առաքելություններին մեր ստորաբաժանումների մասնակցության մասով: Հայաստանը պատրաստվում է Իտալիայի միավորման կազմում ներգրավվել նաեւ Լիբանանում խաղաղապահ ծառայության մեջ: ՆԱՏՕ աջակցությամբ ստեղծված խաղաղապահ զորագունդը երեւի թե մնացել է Հայաստանի արտաքին քաղաքականության հավասարակշռող վերջին նժարը: Պատահական չէ, որ ռուսները ցանկանում էին Քեսապի առիթն օգտագործել այդ նժարը վերացնելու համար եւ փորձում էին գեներացնել միտքը, թե հայ խաղաղապահներին Աֆղանստան կամ այլ տեղեր ուղարկելու փոխարեն թող Հայաստանն ուղարկի Քեսապը պաշտպանելուն: Այդ ավանտյուրան բարեբախտաբար աջակցություն չգտավ հայկական բանակում:
Պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը մեկնել է Մոսկվա, որտեղ մասնակցելու է ՀԱՊԿ պաշտպանության նախարարների հավաքին: Մեղմ ասած տարօրինակ կլինի, եթե Օհանյանն այդ հավաքին չբարձրացնի ՀԱՊԿ-ի ադեկվատության հարցը Ադրբեջանի գործողությունների մասով: Մյուս կողմից, երբ պետությունը զրկված է արտաքին քաղաքականության կամ ավելի ճիշտ ընդհանուր պետական քաղաքականության օրգանական ամբողջությունից, դժվար է այդ առումով բանակից սպասել դիվանագիտական ձեռքբերումներ: Առավել եւս, որ բանակի խնդիրը դիվանագիտական ձեռքբերումներին աջակցող գործոն լինելն է, ոչ թե արտգործնախարարությանը փոխարինելը: Հայկական բանակը սակայն ստիպված հայտնվել է այդ բարդ իրավիճակում:
Մոսկվայում Օհանյանին զգալի աջակցություն կլիներ Հայաստանի խորհրդարանում ՀԱՊԿ-ի համաձայնագրի վերանայման հարցի բարձրացումը: Բայց, Հայաստանի խորհրդարանը «չարություն» չի անի, որովհետեւ մանկավարժ Գալուստ Սահակյանը լավ գիտե, թե ինչքան կբարկանա Պուտինը: Այնպես որ, բոլորը խելոք կսպասեն Սեյրան Օհանյանի վերադարձին, հուսալով, որ նա կկարողանա գոն հանգստացնող մի որեւէ «կոնֆետ» բերել Մոսկվայից, թեկուզ այն լինի ժամկետանց:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....ees9AqF1.dpuf
Comment