Russians will manage, what they do best: turn their friends into enemies....

[Vrej1915]

Re: Russians will manage, what they do best: turn their friends into enemies....

What a shame.
The villain US is conspiring against good boy Russia, and tries to undermine its rights in Russian emperial lands, by forcing poor russians to arm to the teeths even better boy azaris.
How dare can the US media use such an argument against good boys??
======

By the way, in this russian perspective, what did the US to support Armenia??

[Vrej1915]

Re: Russians will manage, what they do best: turn their friends into enemies....

Ո՞ւմ վրա եք հույս դնում, Ռուսաստանի՞.Նա աչքը կփակի ու կասի՝ ինչ անեմ

2016-04-15

«Նման գործողությունների վերսկսկման սպառանլիքը դեռ կա: Բազմիցս եմ ՀՀ իշխանությանը խնդրել՝ շուտափույթ ճանաչել ԼՂՀ անկախությունը, դուրս գալ Մինսկի խմբի ձևաչափից՝ ասելով, որ ինչ քննարկում եք, Արցախի հետ քննարկեք: Սակայն, տարիներ ի վեր մեր իշխանությունները շարունակել են Լևոն Տեր-Պետրոսյանի սխալ սկսած քաղաքականությունը, այն է՝ մի կողմից ձևացնում է, թե Արցախն անկախ է, մյուս կողմից ասում է՝ չէ, ես եմ բանակցությունների մեջ»,-այսօր՝ լրագրողների հետ հանդիպման ժամանակ ասաց քաղաքագետ Սերգեյ Շաքարյանցը:

Քաղաքագետի խոսքով՝ Ռուսաստանին ձեռնտու չէր այս պատերազմը.

«Նույնը նաև Իրանի դեպքում, քանի որ այս երկու պետությունները չեն ավարտել շատ կարևոր խնդիր, այն է՝ նրանք Թուրքիայի տարածքում պատրաստվում են նոր պատերազմի:

Փաստ է, որ Իրանը մեծ զորախումբ է կուտակում Թուրքիայի սահմանագլխին, Ռուսաստանն էլ ուժեղացնում է իր բոլոր ռազմաբազաները Թուրքիայի հետ սահմանին: Նրանք, երևի, շատ լավ գիտեն, որ քրդական ապստամբության զարգացումը կհասնի իրենց սահմաններին: Ինչ վերաբերում է ԱՄՆ-ին, ապա ինչո՞ւ են բոլորը լռում ու չեն խոսում այն մասին, որ ԱՄՆ «Հատուկ նշանակության զորքեր»-ի բազա կա ադրբեջանական գյուղում ՝ Ֆիզուլիի շրջանում: Չհասկացանք, ով է պատերազմում Ադրբեջանի հետ, Իրանը, թե՞ դուք: Գոնե գիտե՞ք, թե ինչի համար է այդ բազան օգտագործվում: Իրանի աղբյուրներն ասում են, որ այնտեղ Իսրայելից, Մեծ Բրիտանիայից են հատուկ ջոկատայիններ գալիս»:

Անդրադառնալով «Կազանի փաստաթղթին» ու «Մադրիդյան սկզբունքներ»-ին, Սերգեյ Շաքարյանցը նկատեց.

«Կազանի փաստաթուղթ»-ը «Մադրիդյան սկզբունքների» մի տարբերակ է, որի մանրամասները երբեք չեն լուսաբանվել: Մեկ բան կա, Մինսկի խումբն ու Ադրբեջանը տարածքների հարցն Արցախի հետ պետք է քննարկեն:

Մի բան լավ հիշե՛ք, էականը ոչ թե «Մադրիդյան սկզբունքներ»-ն են, այլ այն, որ 2001 թվականին նույն ԱՄՆ-ն համաձայնել է, որ բոլոր կարգի փոփոխությունները նա պարտավորվում է ժամանակին տեղյակ պահել ու քննարկել Իրանի հետ: Այսինքն, այս սկզբունքները չկատարելու համար են: Իրանը 24 տարի է ՝ասում է.«Ես չեմ հանդուրժի ոչ մի օտարերկրյա զորքեր իմ սահմաններում»: Այսինքն, դու թույլտվություն պետք է ստանաս ոչ թե ՀՀ-ից կամ Ադրբեջանից, այլ գնաս Թեհրան, ծնկի գաս ու խնդրես, որ ստորագրի: Իսկ, եթե խախտվի պայմանավորվածությունը, կլինի այն, ինչ Իրանը սպառնում է ցանկացածի: Իրանը ընդամենը 2 անգամ է զգուշացնում: Եթե չես կարգավորում ամենը, ապա ես կգամ ու կկարգավորեմ: Ո՞ւմ վրա եք հույս դնում, Ռուսաստանի՞: Նա աչքը կփակի ու կասի՝ արա', ի՞նչ անեմ»:

Անի Կարապետյան

[Vrej1915]

Re: Russians will manage, what they do best: turn their friends into enemies....

[Vrej1915]

Re: Russians will manage, what they do best: turn their friends into enemies....

A designer's analyse:

---------

http://www.tert.am/am/author/110/1991869

ՔԱՌՕՐՅԱ ՊԱՏԵՐԱԶՄԻ ԴԱՍԵՐՆ ՈՒ ԱՌԱՍՊԵԼՆԵՐԸ ՄԵՐ ՀԱՍԱՐԱԿՈՒԹՅԱՆ ՄԵՋ
Մենք շատ անելիք ունենք՝ հաշվի առնելով անցած պատերազմական գործողությունների դասերը, փորձելով հասկանալ մեր թույլ ու ուժեղ կողմերը, ինչպես նաև թույլ ու ուժեղ կողմերը, որ ունի թշնամին։ Դրա համար նախ պետք է մեր ազգի ուղեղներից դուրս հանել ամրացած մի շարք թերի առասպելներ։


Առասպել 1. Հայաստանը չափազանց կարևոր է Ռուսաստանի համար


Նախ պետք է մի կողմ դնել եզրույթների պաշտամունքը։ «Ռազմավարական դաշնակից», «բարեկամ պետություն», «եղբայրական հարաբերություններ»՝ սրանք գտնվում են մարդկային հարաբերությունների հարթության մեջ։ Հավանաբար, օգնում են մարդկանց հասկանալու քաղաքականության մեջ տեղի ունեցող գործընթացները, սակայն միակ եզրույթը, որը իրոք ազդում է միջպետական հարաբերությունների վրա՝ շահն է։ «Շահ» եզրույթը չեզոքացնում է բոլոր համամարդկային արժեքները։ Ամեն պետություն վարում է իր քաղաքականությունը ելնելով սեփական շահից։ Ունես մի բան, որ կարող ես տալ մյուսին, ու նա ունի մի բան, որ կարող է տալ քեզ, կարելի է խոսել փոխադարձ ձեռնտու «եղայրական» կամ «բարեկամական» հարաբերությունների մասին։ Չունե՞ս։ Մի խաբիր ինքդ քեզ անհիմն երազներով։


Իրականություն. Ռուսաստանը կախված չէ Հայաստանից


*Ռուսական ռազմաբազան անհրաժեշտ է այսօր միայն Հայաստանին։ Մերձավոր Արևելք ու Թուրքիա հրթիռներ ու օդուժ ուղարկելու համար Ռուսաստանին լիովին բավական է Հյուսիսային Կովկասում իր ռազմաբազաները ու Սիրիայում Խմեյմիմ ավիաբազան։



* Իրանի հետ կապվելու համար շատ ավելի հարմար է Դաղստան-Ադրբեջան-Իրան ուղին, որն արդյունավետ շրջանցում է բացահայտ արևմտյան կողմնորոշում ունեցող Վրաստանի տարածքը։


* Ռուսական բիզնեսը Հայաստանում չնչին ծավալներ ունի ռուսական մասշտաբով։ Դրա ներկայությունը անհրաժեշտության դեպքում Ռուսաստանը կարող է կասեցնել, եթե ստանա ավելի արժեքավոր այլընտրանք։


Իրականություն. Հայաստանը կախված է Ռուսաստանից


13 տարի անընդմեջ Թուրքական օդուժը ու հրետանին օգտագործում են Իրաքը որպես քրդերի վրա նոր զենքի տեսակներ փորձարկելու կրակադաշտ։ Արդեն շուրջ 4 ամիս է, ինչ թուրքական զորքի զգալի ստորաբաժանումները գտնվում են Իրաքում, ու նույնիսկ ՄԱԿ-ի մակարդակով Իրաքի իշխանությունների բողոքը չստիպեց այդ կառույցին գոնե հայտարարության տեսքով քննադատելու Թուրքիային հարևան պետության տարածքային ամբողջականությունը խախտելու համար։ Արդեն մի քանի տարի է թուրքական «Գորշ գայլերը» տեղակայված են նաև Սիրիայի հյուսիսում՝ Լաթաքիայում ու Իդլիբում։ Զգալի տարածք գտնվում է իրենց ու Ջաբհաթ ալ-Նուսրայի հսկողության տակ։ Պաշտոնական Դամասկոսի բողոքները, արդարության պահանջները լսելի չեն։ Թուրքիան չի ընդունում իր ներկայության փաստը ո՛չ Սիրիայում, ո՛չ Իրաքում, ու հանդիսանալով ՆԱՏՕ լիիրավ անդամ, ԱՄՆ ռազմավարական դաշնակից տարածաշրջանում, նույնիսկ զուտ հայտարարությունների մակարդակով չի հնչում քննադատություն Թուրքիայի գործողությունների դեմ։


Եթե որևէ մեկը կարծում է, որ այս ամենը հավերժ պատերազմների մեջ մխրճված Մերձավոր Արևելքի պետությունների հետ կարող է տեղի ունենալ, իսկ Հայաստան թուրքական զորքը մուտք գործել չի կարող, չարաչար սխալվում է, կամ ստում է կամ շուրջը գտնվողներին, կամ ինքն իրեն։ Թուրքական ուղիղ ագրեսիայի վտանգն է, որ սահմանում է Հայաստանի ռուսական վեկտորը։ «Ինձ չի թվում՝ Թուրքիան կարող է հարվածել Հայաստանին» բացահայտումը չի գործում, սակայն ես այն լսել եմ մի քանի անգամ տարբեր բավական լուրջ վերլուծություն իրականացնող մարդկանցից։ Այսօր մեր ողջ ռազմական ներուժը ուղղված է Ադրբեջանի հետ սահմանի պահպանմանը։ Ռուսական զորքերում ծառայում են շատ ավելի քիչ հայ զինվորներ։ Եթե Ադրբեջանից բացի մենք ստիպված լինենք հսկելու նաև Թուրքիայի սահմանը խաղաղ ժամանակ կամ, ինչն ավելի անիրական է, պատերազմի դեպքում, Հայաստանը կկանգնի կործանման եզրին։


Իրականություն. Հակառուսական տրամադրություններ

Տրամաբանական են հակառուսական տրամադրությունները վերջին օրերին, հաշվի առնելով այն փաստը, որ տասնյակ հայ զինվորներ զոհվում են այդ թվում նաև ռուսական զենքից։ Ողջունելի է, որ ամենաբարձր մակարդակներից հնչում են դժգոհություններ, որ մեր ՀԱՊԿ դաշնակիցը ՆԱՏՕ-ի խոշորագույն բանակներից մեկի՝ Թուրքիայի դաշնակից Ադրբեջանին զենքի զգալի քանակ է վաճառում։ Սակայն պետք է գիտակցել, որ Ադրբեջանի հետ համագործակցության կարևորության գիտակցումը Ռուսաստանում ավելի ամուր է, քան ՀԱՊԿ հիմնադիր փաստաթղթերում Ռուսաստանի դրած ստորագրությունը։ Հիմնական հանգամանքներից մեկը, որ ստիպում է Ռուսաստանին պահելու Հայաստանի ու Ադրբեջանի միջև պարիտետը՝ ՀԱՊԿ հեղինակությունը, ինչպես նաև սեփական հեղինակությունը որպես վստահելի դաշնակցի։ Կա նաև «դարավոր եղբայրությունը», որը սակայն որպես քաղաքականության որոշիչ հանգամանք պետք չէ հաշվի առնել։



Իրականությու՞ն. հակաիսրայելական տրամադրություններ


Հայաստանում հակաիսրայելական տրամադրությունները նկատելի չեն։ Կան իհարկե, սակայն այն տպավորությունն է, որ առանձնապես բան չունենք անելու Իսրայելի հետ. չունենք դեսպանություն Իսրայելում, Հայաստանում նրանք նույնպես չունեն դեսպանություն։ Անելիք չունենք։


Ինչպե՞ս թե։ Չունենք դեսպանությո՞ւն։ Մի երկրում, որտեղ ունենք դարերից եկող հսկայական եկեղեցական ու դրանք պահպանելու խնդիր։ Մի երկիր, որի մայրաքաղաքը բաժանված է 4 մասի, որոնցից մեկը հայկական է։ Մի երկիր, որը հանդիսանում է տարածաշրջանի ամենազարգացած պետությունը ու ունի ռազմավարական դիրք։ Ինչպե՞ս թե անելիք չունենք։ Մեր անգործության արդյունքում ու մեր աչքի առաջ ԱՄՆ-ի հրեական համայնքը դարձավ Ադրբեջանի համայնքի հիմնական գործընկերը, որը իր ողջ հզորությունը այսօր օգտագործում է հայկական գործոնի դեմ։


Այս առումով մենք՝ մեր դիվանագիտական կորպուսը, հասարակությունը, համացանցը, ունենք անելիք, ասելիք, պայմանավորվելիք ու արդյունքի պետք է հասնել որքան հնարավոր է շուտ։


Առասպել 2. Ադրբեջանը պատրաստ է լայնամասշտաբ պատերազմի


Այն ինչ տեղի ունեցավ ապրիլի քառօրյա պատերազմի օրերին, փայլուն ապացույց էր նրա, որ Ադրբեջանը պատերազմի պատրաստ չէ։ Ներքին սպառման համար են արվում Զաքիր Հասանովի հայտարարությունները այն մասին, որ Ադրբեջանին մեկ օր է անհրաժեշտ Արցախը գրավելու համար։ Պետք է հասկանալ մի բան. այն օրը, երբ Ադրբեջանը պատրաստ լինի հաղթելու կսկսվի նոր մեծ պատերազմ։ Ալիևի ռեժիմը այսօր ունի մի շարք խնդիրներ
* Ուշադրությունը դեպի իրեն սևեռելու, խոսելու օկուպացիայի մասին, իր կողմը քաշելու որոշում կայացնող միջազգային հանրությանը,
* Տապալելու Մինսկի Խմբի ձևաչափը ու մեկ այլ կառույցի ձեռքը տալու պատերազմի կարգավորումը, որի վրա ազդեցությունը կարող է լինել ավելի ուժեղ, ու հույս ունենալով, որ նոր ձևաչափը իր հիմքում չի ունենա ազգերի ինքնորոշման ու ուժի չկիրառման սկզբունքները,


Լայնամասշտաբ երկարատև պատերազմ Ադրբեջանին պետք չէ, ու հաղթանակը նման պատերազմում ներկայանում է չափազանց մշուշոտ։ Մեծ հարցականի տակ են դրվելու Ադրբեջանի տարածաշրջանային նախագծերը, նոր գազամուղի կառուցումը՝ նավթի գների անկման ու արտադրության ծավալների նվազման պայմաններում։


Նման հարձակումները կարող են կրկնվել մոտ ապագայում, սակայն դրանք բոլորը պետք է ավարտվեն օրերի ընթացքում։ Որքան հաջողվի գրավել, այդքան լավ։ Սակայն այս ամենը միայն այն իրավիճակում, որ Թուրքիան հակամարտությանը ուղիղ կերպով չի մասնակցում։ Իսկ եթե մասնակցու՞մ է։


Առասպել 3. Թուրքիան ավելի փոքր վտանգ է ներկայացնում, քան Ադրբեջանը


Հայաստանի համար մեկ թշնամին Թուրքիան է եղել, կա ու առնվազն մոտ ապագայում կլինի։ Թուրքիայի հարձակման հավանականությունն է ձևավորում Հայաստանի արտաքին քաղաքականության վեկտորը։ Այդ հավանականության նվազեցման փորձ էր Սերժ Սարգսյանի նախաձեռնած ֆուտբոլային դիվանագիտությունը՝ իր ընտրվելու առաջին իսկ տարվանից սկսած։ Գործընթացի ձախողումից անցել է շուրջ 7 տարի, իսկ սայլը դեռ նույն տեղում կանգնած է։ Ու քանի դեռ նեոօսմանիստ Էրդողանը իր ախորժակները միայն ավելացնում է, պետք է գտնենք հենց Թուրքիայի թույլ տ տեղերը ու հարվածենք դրանց։


Իրականություն. Հայաստանը պետք է աջակցի Քրդստանի ստեղծմանը Թուրքիայի տարածքում


Ցեղասպանության ժամանակ քրդերը մեզ ոչ պակաս են կոտորել։ Այո։ Իսկ այսօր քրդերը Թուրքիայի ռեժիմի ներքին համար մեկ թշնամիներն են ու այսօր միակ ուժը, որ ունակ է Թուրքիան կազմալուծելու։ Եթե չես կարող թշնամուդ հետ խաղաղ ապրել, եթե նույն տարածքում քո ու նրա համատեղ կյանքը բացառում են միմյանց, պետք է նախահարձակ լինել։ Ու սա այն հազվագյուտ դեպքերից է, երբ թշնամուդ թշնամին պարտավոր է դառնալ քեզ համար բարեկամ։


* Եթե Թուրքիայի ռեժիմի ղեկավարները իրենց թույլ են տալիս ամենաբարձր հարթակներից Հայաստանի դեմ կոչեր հնչեցնել, նույն տիպի կոչեր պետք է հնչեն Հայաստանի բարձրագույն իշխանության կողմից։ Ու դրա նպատակն է քրդերի համար լսելի դառնալ։



* Պետական մակարդակով ռազմական աջակցություն է անհրաժեշտ տրամադրել այսօր Թուրքիայի հարավարևելքում լիարժեք պատերազմի մեջ գտնվող Քրդական աշխատավորական կուսակցությանը։ Պետք է ապահովել քրդերի համար բուժում Հայաստանում, վարժանքների համար հարթակ, ու եթե անհրաժեշտ է հայկական որոշակի քանակով ստորաբաժանումների ոչ բացահայտ ներկայությունը քրդերի շարքերում Թուրքիայում՝ ֆիդայիների տեսքով։ Նույն տեսքով, որով թուրք գորշ գայլերը իրենց հերթին կազմաքանդում են Սիրիայի հյուսիսը։ Իրական հաղթանակը տանելու են Թուրքիայի տարածքում բնակվող շուրջ 20 միլիոն քրդերը անշուշտ, սակայն Հայաստանից ստացվող պետական աջակցությունը իր դերակատարությունը կունենա ապագա Քրդստանի ստեղծման ընթացքում։ Որևէ զգալի տարածք Արևմտահայաստանից մենք չենք ստանա, քանի որ ոչ քրդերը կհամաձայնվեն դրան, ոչ էլ մենք կարող ենք տիրել թրքա-քրդաբնակ որևէ զգալի շրջանի։ Մի գուցե տասնյակ տարիներ հետո, երբ մեր քանակը լինի մի քանի միլիոնով ավելին, քան այսօր, կարելի է կրկին դրա մասին խոսել։ Իսկ այսօր միայն Թուրքիայի վտանգը մեր սահմաններից հեռացնելը արժի յուրաքանչյուր զոհողության, որին այսօր կգնանք։


* Աջակցություն է պետք տրամադրել նաև Սիրիայի ու Իրաքի քրդական ուժերին։ Վերջիններս չունեն դեռ կազմավորված պետություն, ու չնայած ստանում են ԱՄՆ ուղիղ օժանդակություն, Իրաքի քրդերի առաջներդ Մասուդ Բարզանին չունի նույն կարգավիճակը միջազգային ատյաններում, որն ունի Հայաստանի Հանրապետության նախագահը։ Տնտեսական համագործակցությունը, որ այժմ ունենք Իրաքի քրդերի հետ պետք է տեղափոխվի քաղաքական հարթություն։


Քրդական խաղաքարտը պարտավոր ենք խաղարկել քանի դեռ.


* Հայաստանում ռուսական ռազմաբազան պահում է Թուրքիայի սահմանը, ու Թուրքիայի պատասխան հակահարվածը սպասելի չէ,
* Քանի դեռ ռուս-թուրքական հարաբերությունները գտնվում են վատթարագույն վիճակում։ Ռուսաստանը մեր ձեռքով նաև կօգնի իր Թուրքիայի թշնամիներին, կարող է ապահովել սահմանով անցումները,
* Քանի դեռ քրդերը չեն ստացել անկախություն առանց մեր օգնության,
* Թուրքիան գտնվում է միջազգային մեդիայի ու իրավապաշտպանների քննադատության թիրախում։


Իրանի հետ ռազմական համագործակցություն


Ռուս-իրանական ռազմական համագործակցությունը նոր թափ է առել Իրանի պատժամիջոցների վերացումից ի վեր, ինչպես նաև Սիրիայում ռազմական օպերացիաների շրջանակներում, որտեղ Սիրիայի արաբական բանակի կողքին իրենց գործողություններն են կանոնակարգում իրանցի հրամանատարական կազմը ու ռուսական օդուժի ու, ըստ որոշ հրապարակումների, նաև ռուս ցամաքային ստորաբաժանումները։


Գլխավոր հետաքրքրությունը, որ իրենից ներկայացնում է Հայաստանը Իրանի համար Եվրոպայի հետ կապող այլընտրանքային ուղին է, որը շրջանցում է Ադրբեջանին ու Թուրքիային։ Ադրբեջանը Իսրայելի՝ Իրանի ոխերիմ թշնամու դաշնակիցն է ու իրավիճակի սրման դեպքում կարող է լուրջ վտանգ ներկայացնել Իրանի համար։ Այս երկուսի շահերի բախումների մասին բազմիցս է գրվել, ու տվյալ հոդվածում դրան չեմ անդրադառնա։


Պետք է նշել միայն, որ Հայաստանը Իրանի համար այլընտրանք է, ու լինելով այլընտրանք՝ պետք է ստեղծել Իրանի հետ որևէ ուժային կառույցի մակարդակով համագործակցության, որը հետագայում պարտավոր ենք լայնացնել ու զարգացնել։ ՀԱՊԿ ձևաչափի նպատակահարմարությունը Իրանի համար մեծ հարցականի տակ է, սակայն երկկողմ համագործակցությունը, ռազմաարդյունաբերական ոլորտում աշխատանքը, ոստիկանության, ոստիկանական զորքերի կամ ԱԻՆ ուժերի մակարդակով համագործակցությունը կարող է լինել լավ սկիզբ։


Իրանի հետ համագործակցությունը չափազանց բարդ ուղղություն է, որն իր մեջ ներառում է նաև մի շարք ռիսկեր, սակայն Իրանին տարածաշրջան ներգրավելը չափազանց կարևոր է, որը կարող է օգտակար լինի թե Հայաստանի, թե Իրանի համար ապագայում։


Մենք ունենք ոչ թե 4 հարևան, այլ շատ ավելի շատ, որոնց թվում են թուրքերը, Ադրբեջանի թուրքերը, վրացիները, իրանցիները, ինչպես նաև Իրանի թուրքերը, Թուրքիայի քրդերը, Իրաքի ու Սիրիայի քրդերը, Ադրբեջանի թալիշներն ու լեզգիները։ Այս բոլորը խաղաքարտեր են, որոնք օգտագործելու համար մենք պետք է պատրաստվենք այսօր, ու կիրառենք այն ժամանակ, երբ հարմար կլինի մեզ, այլ ոչ մեր ռազմավարական դաշնակիցներին կամ դարավոր թշնամիներին։

[Vrej1915]

Re: Russians will manage, what they do best: turn their friends into enemies....

Преодолеть наш стокгольмский синдром

http://voskanapat.info/?p=14909

Четырёхдневная война открыла нам глаза на реальность. Мы узнали, что у нас нет союзников. Это ни плохо и ни хорошо, а факт, как бы нас ни убеждали в обратном. Реальность не повод для сведения межпартийных счётов, а данность, которую надо учитывать. Иллюзии, как и всё на свете, имеют цену. Как сказал мой дорогой отец, “есть лишь один способ не разочаровываться - не очаровываться”.

12-13 лет назад, когда у нас появились сомнения в оправданности наших упований на спасительную роль России в выживании Армении, парламентарии, посещавшие Москву, дружно заверяли общество в том, что все российские деятели, с которыми они беседовали, сознают необходимость союза с Арменией для России (ни один из них не поставил под сомнение необходимость союза с Россией для Армении).

Но межгосударственные отношения не строятся на мантрах или клятвах в верности идеалам, существующим в воспалённом воображении, не диктуются страхом перед переходом союзника на сторону врага. Такая возможность предполагалась, иначе у нас не возникало бы вопросов. Верить в несуществующее добро легче, чем увидеть реальные интересы и их конкретных носителей в России или где угодно ещё.

Так же легкомысленно бросаться в обратную крайность, обвиняя наше руководство в потакании Кремлю в ущерб развитию “дружбы” с Западом. Выбирать следует не между плохой Россией и хорошим Западом (можно поменять местами эти эпитеты без ущерба для истины и объективности, памятуя о том, что хрен редьки не слаще), а только Армению. Никаких между! Лебезить перед Западом не лучше, чем перед РФ. Оставим эти недостойные нас игры обожающим их туркам и грузинам.

Межгосударственные отношения, в частности, наши отношения с Россией, должны зиждиться лишь на объективном анализе исторического опыта. Это особенно уместно в применении к гордому народу-победителю. Попытаемся осмыслить события, не впадая в крайности.

Алгоритм наших рассуждений должен начинаться с констатации очевидного факта несовместимости нашего права на жизнь с существованием государства-имбецила под придуманным Сталиным названием “Азербайджан”. Это уродство создавалось с единственной целью - покончить с армянами на территории, которую османам не удалось захватить после октябрьского путча 1917 года. У “Азербайджана” не было, нет и не будет другой миссии, кроме окончательного решения Армянского вопроса по рецептам Талаата и Энвера. Разговоры о том, что в нашем конфликте с турками не должно быть победителей и побеждённых, бессмысленны, ибо они игнорируют “спор между шеей и ятаганом”, в котором Андрей Нуйкин выбрал шею. Остальное даже не от лукавого, а от Горбачёва.

Проблемы в наших отношениях с РФ порождены не только политикой Кремля, но и нашей боязнью подвергнуть их строгому непредвзятому анализу. Необходимость их осмысления назрела уже после интриг Паскевича против Нерсеса Аштаракеци и травли армян Голицыным, увенчавшейся погромами в Баку, но нежелание касаться язвы привело к разделу Армении, её насильственной советизации, деарменизации Нахиджевана и войнам в Арцахе.
Отсутствие у нас внешнеполитической стратегии, адекватно отражающей угрозы существованию армянского народа, выявляется при рассмотрении теории ядерного противостояния США и СССР, разработанной в период холодной войны Теллером и Канном. Возможности США несопоставимы с нашими, но противопоставление стратегии Америки нашему топтанию на месте полезно по двум причинам:

1. Американская стратегия увенчалась победой над СССР и крахом коммунизма;

2. Исходным пунктом рассуждений Теллера и Кана была, как в случае с Арменией, презумпция невозможности мирного сосуществования систем, их принципиальная несовместимость, порождённая взаимоисключающим характером идеологий.

Теория Теллера-Кана акцентировала достоверность угроз нанесения США первого и второго (ответного) ядерного удара по Союзу. Это означало, что Америка должна быть готова и к ядерному нападению на СССР, и к отражению такого нападения с его стороны с недопустимо высоким ущербом для агрессора. Догматизм старцев из Кремля, бубнивших о “коммунизме как могильщике капитализма”, усилил доводы в пользу этой теории, а война Судного дня и последовавший за ней энергетический кризис, вызванный подстрекательством Москвы, укрепили решимость Вашингтона раз навсегда покончить с Советами. Последний гвоздь в крышку гроба Союза вбил Рейган, обогативший теорию Теллера-Кана идеей перенесения войн в космос. Этот вызов нанёс дышавшей на ладан советской экономике удар милосердия.

Наша слабость состоит в отсутствии стратегии противостояния с Азербайджаном и опекающей его (называя всё своими именами) Россией. Стратегию противостояния со странами, одна из которых не скрывает планов стереть Армению с карты мира, а вторая шантажирует её поставками современного оружия в Азербайджан, заменило ситуативное реагирование на форсмажорные обстоятельства и угрозы.

Апрельская война показала, что в конфликте с Азербайджаном мы ведём себя, как в 1991 г., когда нас вынудили отражать наступление врага. Мы показали, что умеем наносить второй, и боимся заикнуться о праве нанести первый упреждающий удар, на который, как писал Левон Грантович, Устав ООН даёт нам полное право. Наша политика не продолжает войну иными средствами, как говорил Клаузевиц, а сводит на нет плоды наших геройских побед ещё до начала мирных переговоров. Армения оказалась в глупой роли стороны, заинтересованной в мире и ищушей его больше, чем разбитый ею наголову Азербайджан.

Баку ведёт беспроигрышную игру, убивая нас даже после заключения соглашения о прекращении огня, обстреливая Арцах и даже Армению тяжёлой артиллерией, но вымаливая перемирие при посредничестве России, когда терпит поражение на поле боя. Алиев понимает, в терминах теории игр, что платить за поражение придется не агрессору в лице/роже Азербайджана, а подвергшейся агрессии Армении.

МИД занял удобную позицию. Его “работа” состоит в принуждении к миру нашей армии, а не врага, причём ответственность за гибель молодых солдат, цвета нации, возлагается на МО, а не дармоедов, соглашательство которых стало первопричиной наших потерь в войне. МИД обязан разработать и провозгласить новую стратегию внешней политики Армении, диктуемой её интересами, а не окриками из Москвы и прочих столиц. Право на нанесение первого удара по Азербайджану – начало всех начал, необходимое условие перелома в работе дипломатии МИД, но это далеко не всё. Ещё необходимее новая стратегия наших отношений с Кремлём.
Политику России в отношении нас можно назвать горбачёвщиной без Горбачёва. Мы не обратили особого внимания на факт передачи РФ Азербайджану лезгинских сёл и водозабора реки Самур, дававший обильную пищу для размышлений. Какими соображениями руководствовалась Госдума, принимая безответственное решение о дарении Азербайджану этих территорий? РФ по всему периметру границ окружают страны, зарящиеся на части её территории. Можно ли представить себе, чтоб США подарили Мексике Ларедо с водозабором реки Рио-Гранде? Этот подвиг идиотизма совершила Госдума, ратифицируя срамное соглашение с Алиевым за счёт лезгин, и так не слишком довольных своим непонятным статусом в Дагестане.

Мотивы этого решения не могли быть бескорыстными. Скорее всего, его приняли с целью склонить Азербайджан к подписанию договора о приобретении российского вооружения с видами на усиление влияния РФ на берегах Каспия. Кремль не мог не понимать, что, поставляя смертоносное оружие режиму, изрыгающему ненависть к армянам, ставит под угрозу их безопасность, но пошёл на эту сделку, рассматривая нашу страну как пешку на шахматной доске своей странной геополитики.

Рационализации Медведева в связи с вооружением смертельного врага армян мало отличаются от самооправданий наркоторговцев в фильмах с Ч. Бронсоном – “Если наркотики не буду продавать я, это сделает другой”. В Нюрнберге нацистов судили за преступления против мира, против человечности и военные преступления. Баку и Москва работают по принципу разделения труда. В этом тандеме Россия взяла на себя совершение преступлений против мира, а Азербайджан делает грязную работу на местах. Медведев несёт личную ответственность за гибель наших солдат, мы же принимаем этого убийцу в Ереване! В этом нет ни логики, ни достоинства.

Наш союз с Россией оказался крышеванием Армении Кремлём, ведущим себе даже менее честно, чем Коза Ностра. Поставив смертоносное оружие Азербайджану, РФ дала Алиеву добро на агрессию против Арцаха. Пробный шар запустил не Алиев, а Путин, явно ожидавший победного блицкрига Азербайджана, дававшего ему шанс предстать в роли “спасителя” Армении. Говорить, что мы – единственный союзник РФ, некорректно. Для Кремля мы карманный союзник, заложник с которым можно не считаться. Надо преодолеть стокгольмский синдром, сложившийся у нас после захвата Еревана армией Паскевича.

Детальный анализ политики кремлёвских уголовников выходит за рамки темы этой статьи. Но уже сейчас очевидно, что у нас нет права на дорогостоящую ошибку, на которые нас умело провоцируют люди Алиева в Кремле. Их задача – вытеснить нас из ЕАЭС и ОДКБ, заполнив нишу Азербайджаном. Этого нельзя допустить! Выход из этих структур освободит Кремль от необходимости соблюдать даже формальные союзные обязательства перед Арменией. На нас, как в правление Горбачёва, тотчас посыпятся обвинения в неблагодарности и прочих смертных грехах. Не исключено и прямое участие РФ в новой войне в Арцахе. Выход из ЕАЭС и ОДКБ даст врагам мощный козырь в игре против Армении. Мы должны оставаться в этих структурах, пока это нам нужно. Это надо сделать назло Алиеву и его опекуну в Кремле, а не из вассальских соображений, как может показаться неискушённым юнцам.

Пусть Путин возьмёт на себя личную ответственность за изгнание Армении из этих структур, если хочет опозорить себя перед общественным мнением России и всего мира. Нам же остаётся твёрдо заявить, что не Путину решать, где будут проходить границы Арцаха. Если нас хотят принудить к миру за счёт отказа от родины, пусть нам подадут похвальный пример миролюбия, отрёкшись от Кёнигсберга, Курил и Крыма. Арцах имеет отнюдь не меньшее право на территориальную целостность и существование, чем Россия или Америка.

Александр МИКАЭЛЯН

[Vrej1915]

Re: Russians will manage, what they do best: turn their friends into enemies....

While in Armenia, against the protests of the villagers, the regime refuses to get rid of Nazarbayev's name from a village street......
Life in Eurasia is cooler than predicted.
==========

16.04.2016
Ղազախստանում նախկին ղեկավար, արցախահայ Լևոն Միրզոյանի անունը կրող կենտրոնական պողոտան վերանվանվել է

Ապրիլի 10-ին Ղազախստանի մայրաքաղաք Աստանայի կենտրոնական պողոտան վերանվանվեց Ղազախստանի Գիտությունների Ազգային Ակադեմիայի առաջին նախագահ Քանիշ Սատպաևի անունով...Այս լուրը մեզ՝հայերիս,այդքան էլ չէր հետաքրքրի,եթե չլիներ մեկ հանգամանք..Իսկ այդ "հանգամանքն" այն է, որ նախկինում այդ պողոտան կրել է Ղազախստանի նախկին ղեկավար ԼԵՎՈՆ ՄԻՐԶՈՅԱՆԻ անունը...Երկար ժամանակ է ազեր-կոյունլուների մամլո խոսնակ և միևնույն ժամանակ Ղազախստանի նախագահ Ն.Նազարբաևը պատրաստվում էր այս քայլին...Հարմար պահի էր նայում,որ իրականացնի Բաքվից ստացած պատվերը՝վերանվանել ԱՐՑԱԽԱՀԱՅ քաղաքական գործչի անունը կրող պողոտան Աստանայում...Արդեն երկու տարի է Բաքվի էմիսարները բանակցում ու համոզում էին ղազախ պաշտոնյաներին...Եվ ահա,ապրլի 10-ին Ի.Ալիևը ստացավ իր երկար սպասված "նվերը" Ն.Նազարբաևից...

Կից նյութն՝ այստեղ
Նյութի աղբյուր՝ https://web.facebook.com/roman.melik...08126984966772

[Vrej1915]

Re: Russians will manage, what they do best: turn their friends into enemies....

16.04.2016

Երբ պետությունը չունի արտաքին քաղաքականություն, բողոքի նոտա հղել-չհղելուց ոչինչ չի փոխվի

Arman Melikyan

«Բողոքի նոտա հղել» բառակապակցությունը շարքային քաղաքացու մոտ կարող է խորհրդավոր սարսափի զգացողություն առաջացնել, սակայն դա պարզապես ինչ-ինչ հարցերի վերաբերյալ դժգոհություն արտահայտելու դիվանագիտական պրակտիկայում ընդունված ձև է, այդ նոտան էլ ընդամենը հատուկ տիպային շարադրանք պարունակող պաշտոնական նամակ է իրենից ներկայացնում: Երբ պետությունը չունի արտաքին քաղաքականություն, ուզում ես նոտա հղիր, ուզում ես մի հղիր, դրանից ոչինչ չի փոխվի: Կարևոր է, որ, վերջապես, թե մեր իշխանական դասը, թե մեր քաղաքացիները հասկանան, որ արդյունավետ արտաքին քաղաքականությունը պաշտոնական նամակագրության վիճակագրական ցուցանիշներից կախված չէ: Դրա արդյունավետությունը կախված է բացառապես նրանից, թե երկրի իշխանությունը որքանով է տիրապետում իրավիճակին արտաքին քաղաքական միջավայրում, որքանով է կարողանում այդ միջավայրի հետ ունեցած փոխազդեցությունների դաշտում սեփական երկրի անվտանգության, տնտեսական բարգավաճման և բազում այլ հարցերի լուծման համար նպաստավոր պայմաններ ստեղծել: Ռուսաստանին բողոքի նոտա չհղվեց, Իսրայելին բողոք կարծես թե հղվեց, սակայն երկու դեպքում էլ արդյունքը նույնն է՝ Ադրբեջանին զենքն ԱՐԴԵՆ ՎԱՃԱՌՎԵԼ Է:

Նյութի աղբյուր՝ https://web.facebook.com/arman.melik...991316961?_rdr

[Vrej1915]

Re: Russians will manage, what they do best: turn their friends into enemies....

Is Russia Really Armenia’s Ally?

Azerbaijan’s recent military attacks on Artsakh/Karabagh and Armenia call into serious question the Armenian-Russian defense pact and relationship.

Russia has been selling Azerbaijan billions in advanced weapons that Azerbaijan is using against Armenians.

Russia has repeatedly failed to rebuke Azerbaijan for breaking the ceasefire that it agreed to two decades ago.

Russia has done nothing substantive to stop Azerbaijan’s frequent shelling of towns within Armenia itself.

In 2013, Col. Andrey Ruzinsky, commander of Russia′s 102nd military base in Armenia, said that Russia “may” not permit Azerbaijan “to restore jurisdiction over Nagorno-Karabakh by force.” Russia has yet to take any such actions.

Indeed, Russia may not care whether Azerbaijan overruns Artsakh as that, by itself, would not create a Turkish-Azeri corridor across Armenia that would threaten Russia’s position in the Caucasus.

What would Russia do if Azeri soldiers advanced into Armenia and swam in Lake Sevan? We don’t know.

More Armenian reaction needed

To their credit, Armenia’s top leaders and some MPs have expressed their dismay to Russia. As of this writing, however, Armenian citizens and diasporan organizations have been virtually silent about Russian duplicity. Twelve days after the initial Azeri assaults, there has been but one demonstration at the Russian Embassy in Yerevan. This is incomprehensible. Though Armenians do care deeply, the Kremlin may be concluding the exact opposite.

Armenians often express appreciation for and solidarity with Russia. Similar sentiments, however, are seldom returned by Russians. The popular, flashy Russian TV network, RT.com, staffed by Western and Russian journalists, rarely reports anything—especially anything positive--about Armenians. These should be warning signs to Armenians.

Some Russians and Armenians argue that their defense treaty is only with Armenia, not Artsakh. Yet Russia has not countered Azeri attacks even on Armenia itself. Does the defense pact exempt Russia from acting against Azeri attacks? We don’t know. And the belief is widespread that Russia is secretly making deals with Azerbaijan at Armenians’ expense.

True, Armenia must be extremely careful because it is highly dependent upon Russian natural gas, the Russian-controlled Metsamor nuclear power plant, advanced weapons, Russian-manned bases near the Armenian-Turkish border, and more. Yet without Armenia, Russia would ultimately be surrounded, and perhaps even destroyed, by NATO.

Armenia goes NATO, Russia goes under

Georgia and Azerbaijan are hostile to Russia, have close relations with the US and Europe, and wish to join NATO. Azerbaijan and NATO member Turkey already call themselves “one nation, two states.”

Suppose Armenia, voluntarily or otherwise, left the Russian orbit. Georgia, Azerbaijan, and Armenia would soon be sucked into the NATO alliance. Separating the Muslim north Caucasus from the Russian Federation would become a top NATO priority.

NATO would create a Baku-based navy in the gas and oil-rich Caspian Sea. Reaching across the Caspian, NATO would link up with Kazakhstan, Turkmenistan, Uzbekistan, and Kyrgyzstan. This is Pan-Turkism under a NATO fig-leaf.

Virtually surrounded by NATO and China, Russia would be ripe for destruction. The Kremlin may not totally understand this.

Armenians know that Soviet Russia gifted Armenian territories to Turkey and Azerbaijan in the 1920s. As Armenia once again perceives Russia as unreliable, it will naturally look elsewhere. The West has, however, historically always broken its promises to Armenians and ultimately favored Turkey. So while Armenia’s someday joining NATO might be dangerous and improbable, it’s not impossible. Russia can twist Armenia’s arm and support its adversaries only up to a point.

Russian naïveté

Russian strategy is to ingratiate itself with Azerbaijan and pull it back into the Russian orbit. Throughout the past decade, Russia has tried the same misguided strategy with Turkey.

Predictably, the Russian–Turkish love affair crashed and burned last year when Turkey shot down a Russian jet over Syria. This, declared President Putin, was the “betrayal of a friend.” Putin’s belief that President Erdogan and Turkey were truly his “friends” is breathtakingly naïve. It tells us that the Kremlin is delusional about Turkey and, by extension, its Azeri kin.

The Putin-Lavrov-Aliyev ménage à trois will culminate in a similar disaster for Russia, but not before Armenia is damaged, perhaps fatally.

Some Kremlin circles have been influenced by Aleksandr Dugin’s Eurasia Movement which espouses a grand union of Slavs/Russians and Turks.

No one, including me, is suggesting that Armenia separate itself from Russia at this time. It is impractical and unwise. But the current relationship lacks symmetry. The people of Armenia, Artsakh, and the Diaspora must not remain silent while Russia implicitly supports Azeri aggression.

Rebalancing Armenia-Russian relations

Rebalancing Armenian-Russian relations must begin with large and continuing protests against Russian betrayals, similar to the pro-Artsakh demonstrations of the late 1980s. Moscow will respect this. Moscow does not respect people who, while being kicked in the teeth by a “friend,” pretend that they’re being kissed on the lips.

Yerevan must take bigger steps towards economic and political independence from Moscow and a more evolved relationship with the West. The Armenian Diaspora could help Armenia and Artsakh immensely more if only Armenia’s leaders, including its lethargic “ambassadors,” saw diasporans as kindred spirits rather than as interlopers.

The West, too, must confess its own horrendous transgressions against Armenians. The leaders and citizens of Armenia and Artsakh must be blunt about the West’s past and present betrayals and sickening Turkophilism. Why no Armenian protests in front of Western embassies? Why the hesitation to speak the plain truth? Yet what is the West offering Armenia? Very little.

A more balanced path involves risks for Yerevan, but so does subservience to Moscow as recent events have shown.

http://hetq.am/eng/news/67324/is-rus...nias-ally.html

[Vrej1915]

Re: Russians will manage, what they do best: turn their friends into enemies....

[Vrej1915]

Re: Russians will manage, what they do best: turn their friends into enemies....

Վլադիմիր Ժիրինովսկին խոսել է արցախյան 4-օրյա պատերազմի մասին

2016-04-17
Ռուսաստանի հայերի միությունը տարածել է տեսանյութ, որտեղ Վլադիմիր Ժիրինովսկին ներկայացնում է իր կարծիքն արցախյան 4-օրյա պատերազմի մասին: