When do we return Lenin Statue to Lenin Square??

[Vrej1915]

Re: When do we return Lenin Statue to Lenin Square??

Անաստաս Միկոյանի լավ գործերից մեկը
Lragir.am
Ուրբաթ, 06 Հունիսի 2014,



Հայաստանում բանավեճ է ծավալվել բոլշեւիկ Անաստաս Միկոյանի արձանի տեղադրման շուրջ: Արձանի տեղադրմանը դեմ արտահայտվողները հրապարակում են բազմաթիվ փաստեր ու փաստաթղթեր, որոնք վերաբերվում են Միկոյանի գործունեությանը: Օրինակ, հազարավոր հայերի գնդակահարությունները: Միկոյանը նպաստել է հայկական անկախ պետականության ոչնչացմանը եւ Ղարաբաղն ու Նախիջեւանը Ադրբեջանին հանձնելուն:
Արձանի տեղադրման կողմնակիցները հակափաստարկներ չունեն, այլ ընդամենը՝ արդարացումներ, որոնք հանգում են հետեւյալին՝ դե ժամանակներն էին այդպիսին: Այսինքն, նրանք կողմ են գնդակահարություններին եւ հայկական անկախ պետականության ոչնչացմանը:
Կողմնակիցներից մեկն ասել էր, թե Միկոյանը Մոսկվայից շուտ-շուտ զանգում էր Երեւան եւ հրամայում աղբը հավաքել ու փոշի չանել: Թերեւս, սա խիստ հոգեհարազատ է Երեւանի քաղաքապետին, որը աղբ հավաքելու մակարդակից այդպես էլ չաճեց: Կարելի է հիշել, որ նրան քաղաքապետ նշանակելիս որպես դրական հատկանիշ ասում էին, որ Ավան համայնքում ժամանակին աղբը հավաքում էր:
Սակայն, Տարոնը մեկ այլ փաստարկ էր գտել՝ նա ասել էր, որ եթե Միկոյանը չկանխեր Կարիբյան ճգնաժամը, լիքը հայեր կզոհվեին:
Միկոյանի արձանի տեղադրման կողմնակիցներին այս նվաստացուցիչ վիճակից հանելու համար որոշեցինք օգնել, ներկայացնելով մի լավ նախաձեռնություն, որի հեղինակը Միկոյանն է:
1932 թ. սեպտեմբերին խորհրդային միության Նարկոմսնաբը ընդունեց մի որոշում, որով երկրում հաստատվեց Ձկան օրը: Քանի որ մսի արտադրությունն անկում էր ապրում, գտնվեց հանճարեղ լուծում՝ մարդիկ պետք է շաբաթը մեկ օր ձուկ ուտեին (կապ չուներ՝ ձուկ կար, թե ոչ):
Հետագայում, նաեւ որոշվեց Ձկան օրը՝ յուրաքանչյուր շաբաթվա հինգշաբթին: Այդ օրը խանութներն ու ճաշարանները պետք է ձուկ մատուցեին հաճախորդներին, իսկ միս՝ ոչ:
Ինչպես նշեցինք, այս նախաձեռնության հեղինակը Անաստաս Միկոյանն է: Նա հաճախ էր այցելում Մուրմանսկ, որպեսզի ձկնարդյունաբերությունը զարգացնի: Մուրմանսկում նրա անունով մի ողջ շրջան ու փողոց կային, որոնք սակայն հետագայում անվանակոչվեցին, անարդարաբար:
Ի դեպ, հատուկ էր արված, թե ոչ, հետագայում նրա անունով կոչվեց ոչ թե ձուկ, այլ «կալբաս», որը խորհրդային ժողովրդի երազած ուտելիքն էր, որի դեֆիցիտն էլ ԽՍՀՄ փլուզման պատճառ դարձավ:
Այս տարվա սեպտեմբերին լրանում է Ձկան օր-ի 82-ամյակը: Կարելի է հենց այդ ժամանակ էլ տեղադրել Միկոյանի արձանը, ընդ որում՝ Ձկան խանութի մոտ, որը երեւանցիների սիրած վայրերից մեկն էր:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/soc....2vQczZCv.dpuf

[Vrej1915]

Re: When do we return Lenin Statue to Lenin Square??

Ակտիվիստի համար տարբերություն չկա՝ Էնվեր փաշա, թե Անաստաս Միկոյան

Անաստաս Միկոյանի անվան փողոցում տեղադրված ցուցատախտակի վրա Վիլեն Գաբրիելյանը թողել է «Էնվեր փաշա» գրառումը: Նրան դրա համար ոստիկանություն են հրավիրել։


Սարգիս Հարությունյան
Հրապարակված է՝ 07.06.2014

Քաղաքացիական ակտիվիստ Վիլեն Գաբրիելյանին, ով Facebook-ում հայտնի է «Նավակ ճոճող» անունով, հրավիրել են ոստիկանություն:

Ինչպես «Ազատությանը» տեղեկացրեց Գաբրիելյան, հրավիրել են հունիսի 5-ի իր ակցիայի հետ կապված:

Երևանի Անաստաս Միկոյանի անվան փողոցում տեղադրված ցուցատախտակի վրա, ուր գրված է «Ա․Միկոյան փողոց», ակտիվիստը թողել է «Էնվեր փաշա» գրառումը:

«Տարբերություն չկա՝ Էնվեր փաշա, թե Անաստաս Միկոյան, որովհետև Միկոյանը նույն կերպ պետական հանցագործ է, ընդ որում միջազգային մակարդակի։ Դա ապացուցող փաստաթղթերը կան, ես երեք հատ տեսել եմ. Թուղթ են ուղարկում Ստալինին՝ խնդրելով, որ ևս 700 հոգի մարդ գնդակահարվի, չնայած փոխքաղաքապետ կար՝ Կամո Արեյան, ասաց, որ արժանահավատ չեն, բայց Ազգային արխիվի տնօրենը հաստատեց, որ բոլոր փաստաթղթերը արժանահավատ են»,- ասաց Գաբրիելյանը։

Երևանի իշխանությունների որոշումը մայրաքաղաքում տեղադրել խորհրդային բռնապետ Ստալինի թիմակից, բոլշևիկ Անաստաս Միկոյանի արձանը բուռն բողոք է առաջացրել հանրությունում:

Հայտնի օրինակ է՝ 1940թ․ գարնանը Ռուսաստանի Սմոլենսկի մարզի Կատին գյուղի մոտ գերի լեհ զինվորականների՝ հիմնականում սպաների, զանգվածային գնդակահարությունը: 1992թ․ գաղտնազերծված փաստաթղթի համաձայն, գնդակահարվել է մոտ 22 հազար լեհ զինվորական, և գնդակահարություն պահանջող փաստաթղթի վրա առկա է նաև Անաստաս Միկոյանի ստորագրությունը:

«Ինձ ուղղակի այս փաստը դուր չի գալիս, որ իր նման հանցագործ մարդու անունով Երևանում պետք է փողոց լինի։ Կոնկրետ այդ ցուցատախտակը վերցնում եմ իմ վրա, ինչքան բերեն դնեն, պարտադիր չէ, որ էլի «Էնվեր» գրեմ, կարող է ուրիշ բան գրեմ, բայց ցույց կտամ, որ չպետք է այդ մարդու անունով Երևանում կամ ընդհանրապես Հայաստանում փողոց լինի»,- ասաց ակտիվիստը։

«Նավակ ճոճող»-ը ասաց՝ ոստիկանությունից հրավերը եղել է հեռախոսային խոսակցության միջոցով, ինքը հրաժարվել է գնալ՝ պահանջելով ուղարկել ծանուցագիր:

«Զանգեցին, ասացին՝ երևի գիտես ինչի համար է, ասացի՝ չէ, հետո բացատրեցին, որ Միկոյանի ցուցանակի հետ է կապված, հրաժարվեցի, հիմա սպասում եմ ծանուցագրին, որ գնամ բացատրություն տամ»,- ասաց Գաբրիելյանը։

Այսօր ոչ աշխատանքային օր է, և ոստիկանությունից արձագանք ստանալ չհաջողվեց:

[Vrej1915]

Re: When do we return Lenin Statue to Lenin Square??

Միկոյանը դեմ է եղել, որ Երևանում նշվի Ցեղասպանության 50-րդ տարելիցը

http://www.armenialiberty.org/content/article/25411920.html

Անուշ Մկրտչյան
Հրապարակված է՝ 05.06.2014

Ստալինի աջակից Անաստաս Միկոյանը դեմ է եղել, որ Երևանում նշվի Հայոց ցեղասպանության 50-րդ տարելիցը: Այս մասին, ըստ Ցեղասպանության թանգարանի տնօրեն Հայկ Դեմոյանի, բազմաթիվ փաստեր կան:

Նշենք, որ Դեմոյանը Երևանի ավագանու միակ հանրապետական անդամն է, որ դեմ է քվեարկել Միկոյանի արձանի տեղադրմանը:

«Եվ փորձել է համոզել այն ժամանակվա Սովետական Հայաստանի Կենտկոմի առաջին քարտուղար Յակոբ Զարոբյանին: Եվ սա փաստագրված է հուշագրության մեջ, ոչ թե խոսում եմ բանավոր պատմությունների լեզվով: Փաստագրված է, որ բազմիցս փորձել է հորդորել ձեռնպահ մնալ այդ միջոցառումները կազմակերպելուց: Ի վերջո նա չլսեց, և որպես վերապրողի զավակ հուշարձանի այդ մրցույթը կազմակերպեց», - «Ազատության» հետ զրույցում ասաց Հայկ Դեմոյանը:

Նա փոխանցեց, որ մի քանի օրից փաստերի մի ամբողջ փաթեթ է ներկայացնելու քաղաքապետարան, որտեղ հստակ նշված կլինեն բոլոր այն հանցանքները, որոնց հետևում կանգնած է եղել Միոկյանը:

Ի դեպ, երեկ քաղաքապետ Տարոն Մարգարյանն ասել էր, որ Միկոյանի չարագործությունների վերաբերյալ փաստեր չի տեսել: Մինչդեռ օրեր առաջ գիտնականները 4 այդպիսի փաստաթուղթ և 200 ստորագրությամբ նամակ էր ներկայացվել քաղաքային իշխանություններին: Դեմոյանը ևս առանձնացրել է առնվազն 4 ակնառու փաստ, որոնք, ըստ պատմաբանի, անհերքելի են :

«Միկոյանը եղել է բոլշևիկների այն խմբակում, ովքեր փորձել են ամեն կերպ խոչընդոտել Արցախի և Նախիջևանի վերամիավորման հարցում: Երկրորդ կետը այն է, որ, այո, 37 թվականին, բազմաթիվ փաստաթղթեր կան, այդ թվում հայաստանյան արխիվներում, որտեղ կան ռեպրեսիաների իրականացման գործողությունները հաստատող փաստաթղթեր հենց Միկոյանի ստորագրությամբ: Իսկ ինչ վերաբերում է այն փաստաթղթերին, որ որպես հակափաստարկ ներկայացվում են, որ Միկոյանի ստորագրությունը չկա, կամ միայն հղումը, ես ասեմ, որ կա նաև այդ փաստաթղթի առաջին հիմքը: Ինչի՞ հիման վրա է Ստալինը Եժովին գրել, որ Միկոյանը առաջարկում է: Որովհետև Երևանից կա հեռագիր Ստալինի անունով, Միկոյանի ստորագրությամբ`առաջարկում եմ 700 հոգով ավելացնել գնդակահարվողների քանակը, որովհետև 500-ը քիչ է: Լեհերի դրվագը դրվագ երեքն է, որը ունենալու է միջազգային հնչեղություն: Սա է ինձ համար ուղղակի անընդունելի: 100-ամյակի նախաշեմին մենք չենք կարող դնել հուշարձան մի մարդու, որի ստորագրությունը հստակ երևում է մի փաստաթղթի վրա, որ մեկ ժողովրդի համար իրոք ողբերգություն էր, գլխատում էր փաստորեն»:

Հայկ Դեմոյանը փոխանցեց, որ անպայման փորձելու է իր գործընկերներին համոզել. - «Փորձելու եմ հիմնավորել, փորձելու եմ բերել հավելյալ նյութեր, փաստեր, պատմաբանների լեզվով ասած` անհերքելի վկայություն, հիմք»:

Հայկ Դեմոյանից հետաքրքվեցինք՝ ինչո՞ւ այդ աղաղակող փաստերը չեն ներկայացվել ավագանու մշակույթի ենթահանձնաժողով մինչև կկայացվեր արձանի տեղադրման որոշումը: Ըստ Դեմոյանի, հանձնաժողովի այդ հանդիպումը տեղի է ունեցել ապրիլի 24-ից երկու օր առաջ, և զուտ զբաղվածության պատճառով ինքը չի կարողացել ներկայանալ. - «Ես, պարզ է, լինելով այնտեղ, անպայման կբարձրաձայնեի: Բայց այն, ինչ եղել է, եղել է: Այո’, ավագանին կայացրել է որոշում: Բայց պետք է փորձենք գտնել օրինական ճանապարհներ, որպեսզի վերանայենք այդ որոշումը»:

«Յուրաքանչյուր արձան ուղերձ է հաջորդ սերունդներին: Անաստաս Միկոյանի արձանը տեղադրելով՝ մենք փորձում ենք դարաշրջանի որոշ հանցագործություններ արդարացնել», - ցավով նշում է պատմաբանը և ավելացնում. - «Մի էպոխա, որը կապված էր զանգվածային սպանությունների հետ, որը վերջին տվյալներով շուրջ 30 միլիոն մարդու կյանք արժեցավ: Մենք խոսում ենք վախի մթնոլորտի մասին, մենք խոսում ենք յուրաքանչյուրիս ընտանիքին որևէ կերպ անդրադարձած ցավի, հիշողության կորստի մասին»:

Ցեղասպանության թանգարանի տնօրենը չի պատրաստվում դառնալ սպիտակ ագռավ, սակայն խոստանում է ՝ դեմ չի գնա իր սկզբունքերին. - «Ես գործ ունեմ մի պատմության հետ, որը կոչվում է Հայոց ցեղասպանություն… Ես ինձ չէի ների և իրավունք չէի վերապահի լուռ մնալ այդ պարագայում` լինելով որպես մասնագետ տեղեկացված այդ բազում, բազմապիսի փաստերի մասին»:

[Vrej1915]

Re: When do we return Lenin Statue to Lenin Square??

«Միկոյանի արձանից հետո կարելի է տեղադրել Սամվել Ալեքսանյանի արձանը»


Հովհաննես Մովսիսյան
Հրապարակված է՝ 02.06.2014

Վահան Հովհաննիսյանի հայրը տասնամյակներ առաջ միայն մեկ անգամ հանդգնել էր ընկերոջ հետ առանձնազրույցում կասկածի տակ առել Ստալինի մեծությունն ու հզորությունը, օրեր անց հայտնվել էր աքսորավայրում և ընտանիք վերադարձել միայն բռնապետի մահվանից հետո։

Հոր դաժան ճակատագիրը Հովհաննիսյանը վերջերս գրեթե ամեն օր է մտաբերում Երևանի Մոսկովյան պուրակով անցնելիս, որտեղ ըստ քաղաքային իշխանությունների, առաջիկայում տեղադրվելու է ստալինյան բռնաճնշումների մասնակից Միկոյանի արձանը։

Միկոյանը, Հովհաննիսյանի համոզմամբ, պարզապես հանցագործ է, իսկ նրանք, ովքեր հավանություն են տվել արձանի տեղադրմանը՝ Միկոյանին հավասար մարդիկ։

Մայրաքաղաքի Մոսկովյան պուրակում՝ Դրամատիկական թատրոնից մի քանի մետր վերև Անաստաս Միկոյանի արձանը տեղադրելու շուրջ վեճը տեղափոխվել է նաև Միկոյանների ընտանիք։ Կրտսեր Միկոյանը՝ երաժիշտ Ստաս Նամինը դեմ է արտահայտվել արձանի տեղադրմանը, մինչդեռ ավագ Միկոյանները նրան վիրավորել են և շնորհակալություն հայտնել Երևանի քաղաքապետարանին այս նախաձեռնության համար։

Ավագ Միկոյանը՝ Ստեփանը, Հայաստան ուղարկած իր նամակում որևէ բառ չի ասում բռնադատված ու գնդակահարված ընտանիքների մասին, փոխարենը պնդում է, թե Անաստասը մշտապես հայրենանվեր գործունեություն է ծավալել և երկար տարիներ սպառողական ապրանքներ ապահովել ԽՍՀՄ-ին ու հայերին:

Ազգագրագետ Հրանուշ Խառատյանն ասում է՝ ստացվում է մի օր էլ Երևանի կենտրոնում կարող ենք տեսնել գործարար-պատգամավոր, «Երևան Սիթի» սուպերմարկետների ցանցի սեփականատեր Սամվել Ալեքսանյանի արձանը, քանի որ նա էլ է հիանալի մատակարար։

«Եթե ինքը հիանալի մատակարար է և չափման միավորը սա է, մենք էլ ունենք մատակարար, մատակարարում է բացարձակապես ամեն ինչ, ինչ խելքը փչում է, շուկայից դուրս է թողնում բոլոր մյուս մատակարարներին, ինքը միահեծան է...»։

Հրանուշ Խառատյանն անձամբ արխիվային փաստաթղթեր է հրապարակել Միկոայանի կատարած հանցագործությունների, այդ թվում՝ Ղարաբաղի հարցում նրա ոչ հայանպաստ դիրքորոշման վերաբերյալ։

«Կարծեք իր կյանքի խնդիրն էր, որ Ղարաբաղն ու Զանգեզուրը Հայաստանին չտրվի։ Ի՞նչ էր պատահելու, ԽՍՀՄ-ը չէր կայանալո՞ւ, եթե Ղարաբաղն ու Զանգեզուրը Հայաստանի տարածքում լինեն։ Միկոյանի մանկության բոլշևիկյան երազա՞նքն էր խաթարվելու, ի՞նչ էր պատահելու բայց այն, որ նա ըստ երևույթին Մուսաֆաթ Սուլթանովի հետ համատեղ էր քայլում, և հետո Սուլթանովի զինվորները դարձան Միկոյանի զինվորները, դարձան 11-րդ բանակ և մտան Հայաստան»,- ասաց ազգագրագետը։

Խառատյանին հատկապես զայրացնում է իշխանությունների հաստատակամությունը արձանի տեղադրման հարցում, ինչպես նաև հնչող պնդումները, թե Միկոյանի բացասական քայլերի մասին որևէ փաստ չի ներկայացվել։ Դրանք բազմաթիվ են, ընդամենը իրականությանը առերեսվելու ցանկություն է պետք, նկատում է ազգագրագետը։

[Eddo211]

Re: When do we return Lenin Statue to Lenin Square??

I can return the statue dragging it behind my truck pulled by chains to Moscow.

[Vrej1915]

Re: When do we return Lenin Statue to Lenin Square??

Հրանուշ Խառատյանը՝ Միկոյանի թոռանը. «Նույնիսկ անբարոյական է հարցի դրվածքը»


Հունիս 9 2014


Ըստ Հրանուշ Խառատյանի, Անաստաս Միկոյանը հանուն իր կարիերայի արել է արարքներ, որոնց վերաբերյալ հետագայում կարող էր ինքն իրեն «սրիկա» մեղմ անվանումը տալ «Միկոյանի թոռան փաստարկը տարօրինակ է: ՀՀ բնակչության այն մասը, որը արձանին դեմ լինելով՝ Միկոյանին գնահատում է, ոչ թե ասում է, որ նա Հայաստանի համար ոչինչ չի արել, այլ ասում է, որ նա Հայաստանի համար շատ վատ բաներ է արել եւ բերում է դրա բազմաթիվ օրինակներ: Ես արդեն 5 փաստաթուղթ եմ հրապարակել, թե ինչպես է նա Ղարաբաղը եւ Զանգեզուրը Հայաստանին ոչ մի դեպքում չտալու մասին ասում: Խորհրդային Հայաստանում նա ինչքան բացասական դեր է խաղացել հենց Հայաստանի խնդիրներում` սա հարցի մի կողմն է: Իսկ թե ինչ են արել Սարոյանը, Բաղրամյանը, որը չի արել Միկոյանը՝ առնվազն այդ մարդիկ չեն խառնվել Հայաստանի ներքին եւ արտաքին կյանքին: Այդ մարդիկ Հայաստանի համար վճռորոշ, կարեւորագույն հարցի շուրջ Հայաստանի համար բացասական պատվեր չեն ունեցել: Ամեն ինչից զատ, այդ մարդիկ ուրիշներին կառափնարան չեն ուղարկել, ինչպես Միկոյանը: Այս համեմատությունը ընդհանրապես շատ տարօրինակ է: Համեմատության խնդիր չի, նույնիսկ անբարոյական է հարցի դրվածքը»,- ազգագրագետ Հրանուշ Խառատյանը Aravot.am-ի հետ զրույցում այսպես պատասխանեց Անաստաս Միկոյանի թոռան՝ Վլադիմիր Միկոյանի գնահատականներին, թե ի՞նչ են արել Հայաստանի համար Վիլյամ Սարոյանն ու Հովհաննես Բաղրամյանը, որ նրանց արձանները կան, իսկ Միկոյանի արձանի շուրջ այսպիսի աղմուկ է բարձրացել: Այն փաստաթղթի առնչությամբ, որտեղ Միկոյանը Ստալինին խնդրում է լրացուցիչ գնդակահարել 700 հայի, Միկոյանի թոռն ասել էր, որ դա ոչ թե Միկոյանն է խնդրել, այլ Եժովը՝ վկայակոչելով Միկոյանին, եւ որ Եժովը ստոր դրդապատճառները կարող էր ունենալ: Տիկին Խառատյանի մեկնաբանությամբ՝ «Դրանք շատ ծիծաղելի են: Եժովն ո՞վ էր, քանի՞ գլխանի էր, որ Միկոյանի գլխի վրայով թռներ, Միկոյանը տեղյակ չպիտի լիներ այդ թղթից, այդքանից հետո էլ լռեր, չասեր, որ դա ես չեմ ասել, Եժովն իր գլխից է դա հնարել: Կա՞ դա հաստատող երեւույթ, ընդհանրապես, որեւէ ակնարկ կա՞»: Ինչ վերաբերում է ապաստալինացման գործընթացում Միկոյանի դերին, Հրանուշ Խառատյանը այս հարցում էլ համաձայն չէ Վլադիմիր Միկոյանի հետ. «Իրենք ասում են, թե նա էր այս հարցում Խրուշչովին աղաչում-պաղատում, նա ամենաակտիվ դերն է ունեցել միլիոնավոր մարդկանց ազատելու գործում եւ այլն: Խրուշչովի փաստարկները նայեք եւ տեսեք, էլի, ո՞րն է Միկոյանի դերն այդտեղ»: Հրանուշ Խառատյանը համաձայնեց, որ բոլորն ուղղակիորեն ժամանակին ենթարկված են եղել Ստալինին. «Խորապես վստահ եմ, որ կադրերի մաքրման ցուցակները Միկոյանի սրտով չէր, նա չէր ուզում, ինչպես շատերը չէին ուզում: Հենց միայն նրանով, որ իրենց առկայությունը Ստալինի համար երաշխիք էր խմբային ներկայացնելու դա՝ դրանով արդեն նրա մասնակցությունը բավարար է: Ես ուզում եմ հասկանալ՝ եթե մի բանդա գործում է, մեկի մեղքը մյուսին զիջելու խնդիր կա՞ այստեղ: Կարող է մեկը շատ է մասնակցել, մյուսը քիչ է մասնակցել, երրորդը հարկադրաբար է մասնակցել, 30 տարի հարկադրաբար մասնակցել է»: Միկոյանի թոռը նշել է Անաստաս Միկոյանի արած լավ գործերի մասին, ինչպես է Չարենցավանը հիմնադրել, Սեւանա լիճը ճահճացումից փրկել եւ այլն: Հրանուշ Խառատյանի խոսքերով՝ «Ես չեմ ուզում ասել, որ նա այդ ամենի մեջ դեր չի ունեցել, բայց այդ բոլորը եղել են կուսակցական ֆունկցիաներ, դա եղել է նրա ադմինիստրատիվ աշխատանքի ուղղակի պրոդուկտները: Մասնավորեցնել Հայաստանի դեպքը այն դեպքում, երբ Միկոյանը միշտ շատ զգույշ հայ է եղել, իր հայ լինելու հանգամանքը ուզել է իր գործունեության մեջ չշեշտվի..եկեք համեմատենք, թե նա տարածաշրջանում ինչեր է արել: Իհարկե, արել է: Ի՞նչ պիտի աներ, որ չաներ: Պետք է Հայաստանի ամեն մի ծրագրի վրա վետո՞ դներ»: Միկոյանի թոռան այն դիտարկումը, որ նրա անունով փողոց է անվանակոչվել, ինչո՞ւ այդ ժամանակ աղմուկ չեն բարձրացրել, այս ամենը քաղաքականացվում է եւ կապ ունի Հայաստանի՝ ՄՄ մտնելու հետ՝ Հրանուշ Խառատյանը պատասխանեց. «Ես դա չեմ կապում ոչ ՄՄ-ի հետ, ոչ մի գործընթացի հետ: Կարծում եմ, որ մեր բարձրաստիճան անձերից մեկը ինչ-որ մի տեղ ինչ-որ մեկին խոսք է տվել, հիմա այդ խոսքի տակ ինքն էլ է կրակն ընկել»: Մեր հարցին՝ համաձա՞յն եք Վլադիմիր Միկոյանի այն պնդման հետ, որ եթե չլիներ Միկոյանը, ապաստալինացման քաղաքականությունը չէր լինի, Միկոյանն ասել էր՝ «մենք բոլորս էինք այն ժամանակ սրիկաներ» եւ մաքրել է իր խիղճը՝ Հրանուշ Խառատյանը պատասխանեց. «Հիանալի է: 30 տարի մարդկանց կառափնարան է ուղարկել, մի անգամ ասել՝ մենք սրիկա ենք եղել եւ սրանով արդեն մաքրված կերպար լինել: Իհարկե, Միկոյանը տանջվել է, իհարկե, խիղճը իրեն կերել է, բայց խիղճը կերել է ու շարունակել է անել: Նա, օրինակ, գնացել էր Եժովի հոբելյանական ժողովին ու գովել Եժովին: Ես ուզում եմ հասկանալ, ասում են՝ ենթակա է եղել Ստալինին, բայց եթե նա չգնար ու ասեր, որ 37 թվին փայլուն է գործել Եժովը, փառահեղ է աշխատել, եթե չասեր, Ստալինն իրեն ի՞նչ էր անելու՝ գնդակահարելո՞ւ էր, պաշտոնից ազատելո՞ւ էր, ի՞նչ էր անելու: Չեմ ասում նա երազում էր, որ այդպես լինի, բայց նա հանուն իր կարիերայի արել է արարքներ, որոնց վերաբերյալ հետագայում կարող էր ինքն իրեն «սրիկա» մեղմ անվանումը տալ: Ընդհանրապես հանցագործությունները պատժվելո՞ւ հասկացողություններ են, թե՞ միայն բարոյական կատեգորիաներ»: Հռիփսիմե ՋԵԲԵՋՅԱՆ

Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այս հասցեով՝ http://www.aravot.am/2014/06/09/469055/

© 1998 - 2014 Առավոտ – Լուրեր Հայաստանից

[Vrej1915]

Re: When do we return Lenin Statue to Lenin Square??

http://www.youtube.com/watch?v=ga2WFadWhw8

[londontsi]

Re: When do we return Lenin Statue to Lenin Square??

http://rutube.ru/video/efb41fa243f8de733e9245e154696560/?ref=logo

[Artashes]

Re: When do we return Lenin Statue to Lenin Square??

Let's sell it on eBay instead of returning it.

[Vrej1915]

Re: When do we return Lenin Statue to Lenin Square??

Կհրապարակվեն նոր, ավելի ահավոր փաստեր

ՍԻՐԱՆՈՒՅՇ ՊԱՊՅԱՆ, Հարցազրուցավար
Հարցազրույց - Երեքշաբթի, 10 Հունիսի 2014,

Մեր զրուցակիցն է ազգագրագետ Հրանուշ Խառատյանը

Տիկին Խառատյան, Ձեր կարծիքով պատահակա՞ն էր, որ Միկոյանի արձանը Երևանում տեղադրելու նախաձեռնությունը համընկավ Եվրասիական տնտեսական միության ինտերգացիոն գործընթացներին, Աստանայի հանդիպմանը, Նախիջևանի սահմանի կրակոցներին: Որքանո՞վ են այս ամենը փոխկապակցված միմյանց հետ, հաշվի առնելով, որ կա տեսակետ, որ այս ամենը թելադրված է Մոսկվայից:
Ես էլ շատ հաճախ եմ մտածում այդ հարցի շուրջ, բայց գրեթե վստահ եմ, որ կապ չկա: Միկոյանի թոռներն ասում են, որ 2008-ից ի վեր նրանք փորձում են Միկոյանի արձանի տեղադրման խնդիրն առաջ մղել: Կարծում եմ՝ սա նրա թոռների կողմից իրենց նախահոր սոցիալական ռեաբիլիտացիայի կամ սոցիալական կերպարի ձևավորման փորձ է, որը վաղուց է սկսվել. ֆիլմեր են նկարում, հոդվածներ են տպագրում և այլն: Ես այս շղթայի մեջ եմ տեսնում իրականությունը:
Ինչպիսի՞ն պետք է լիներ մեր, մասնավորապես քաղաքապետարանի արձագանքը այդ նախաձեռնությանը:
Ես տպավորություն ունեմ, որ մեր երկրում այս հարցերը ընդհանրապես կանոնակարգված չեն: Կարծում եմ՝ մի բարձրաստիճան պաշտոնյա, հնարավոր է նաև երկրի նախագահը, խոսք է տվել, նույնիսկ առանց մտածելու և խնդրի խորքը տեսնելու, ու հիմա բոլորը լծվել են այդ խոսքը կատարելուն: Ես տեսա, թե ինչ թղթեր են ներկայացվել Երևանի ավագանուն, այդ մարդիկ ամբողջ օրը նման թղթեր են քվեարկում առանց առարկության: Այս դեպքում էլ ոչ մի առարկություն չի եղել, նույնիսկ Հայկ Դեմոյանն այդ քվեարկությանը չի եղել: Այսինքն՝ ոչ մի բան, որը ուշադրություն կհրավիրեր խնդրի վրա, չի եղել: Մյուս կողմից էլ հայտնի է, որ ոչ ոք չի առաջնորդվում սկզբունքներով, նույնիսկ հայտնի չեն այդ սկզբունքները կամ չափանիշները: Այսինքն՝ ամեն ինչ տեղի է ունեցել մեր երկրում ստեղծված արատավոր ավանդույթով՝ մեկը մի բան է ասել, մյուսները փորձում են այդ ասածը պաշտպանել:
Հայտարարվեց, որ Ռուսաստանում հայտնի հայեր կողմ են արտահայտվել, որ Միկոյանի արձանը տեղադրվի Երևանում, այդ թվում նշվեց Արմեն Ջիգարխանյանի անունը: Ըստ Ձեզ, ինչո՞ւ են նրանք շահագրգռված այդ հարցում:
Ես չեմ տեսել որևէ թուղթ, որտեղ նշված կլինի, որ Ջիգարխանյանը կամ մեկ ուրիշը կողմ է արտահայտվել արձանի տեղադրմանը: Ասում են, որ կա, բայց ես այն չեմ կարդացել: Երկրորդ՝ չեմ բացառում, որ Միկոյանների ընտանիքն է նման բաներ շրջանառության մեջ դնում: Հայտնի է, որ Պրահայում նրանք ստորագրահավաքներ են կազմակերպում այդ հարցով և այլն: Այսինքն՝ չեմ բացառում, որ մոսկվահայերն էլ են այդ շղթայի մի մասը, Միկոյանների ընտանիքի սուպերակտիվության դրսևորում է սա: Եվ վերջապես, երրորդը՝ քանի դեռ ասպարեզում չկային Միկոյանին առնչվող կոնկրետ փաստաթղթեր, քանի դեռ չկար որոշակի ձևավորված կարծիք, ես չեմ բացառում, որ մարդկանց մեծ մասը դատում էր շատ ընդհանուր տեղեկություններով: Հատկապես, որ հայ ժողովրդի մեջ, և մասնավորապես Հայաստանում, ընդհանրապես չի քննարկվել բռնաճնշումների ընթացքն առհասարակ, և Միկոյանի մասնակցությունը դրանց մասնավորապես: Առավել ևս չի քննարկվել, որևէ դասագրքում չկա վաղ շրջանում Միկոյանի մոտեցումները տարբեր խնդիրներին: Կարծում եմ, որ հասարակության մեծ մասը մեղք էլ չունի, որ տեղյակ չի դրանից:
Բայց Արխիվի տնօրենն է դրա մասին բարձրաձայնում, նաև Հայկ Դեմոյանը, տարբեր գործիչներ:
Այդ բոլորը հիմա են բարձրաձայնում, երբ արդեն Երևանի ավագանիում քվեարկությունը տեղի է ունեցել: Իսկ երբ այդ թղթերը պատրաստվում էին, երբ մոսկվահայերը թուղթ էին ստորագրում, երբ այս խնդիրն առաջ էին տանում, այդ ժամանակ Միկոյանի գործունեությունը բացահայտող փաստերը հրապարակի վրա չկային: Դրանք հայտնվեցին Երևանի ավագանու որոշումից հետո: Այժմ այդ որոշումը պետք է նաև հաստատվի, ու երբ շատ փաստերի մասին արդեն բարձրաձայնված է, ես չգիտեմ, արդյոք հնարավո՞ր է, որ որոշում կայացնելիս այս ամենը հաշվի չառնվի:
Եթե, այնուամենայնիվ, արձանը տեղադրվի, արդյոք այն կյանք կունենա՞, հաշվի առնելով, որ արդեն հիմա խոսում են արդարացված վանդալիզմի մասին:
Վանդալիզմը ինչ-որ արժեքի պղծումն է: Այս պահին ներհասարակական տրամադրություններում Միկոյանի արձանի շուրջ կատարվող քննարկումներն ակնհայտորեն ցույց են տալիս, որ մեր հասարակությունն այն ընկալում է որպես բացասական արժեք: Այս պայմաններում եթե իսկապես դնեն արձանը և իսկապես հասարակական զայրույթի հողի վրա արձանի նկատմամբ կատարվեն որոշ գործողություններ, չեմ կարծում, որ դա վանդալիզմ է: Հակառակը՝ դա լինելու է հասարակական վրդովմունքի արտահայտման այն հնարավորությունը, որը չի դրսևորվում որոշում կայացնելիս: Հասարակությանը հնարավորություն չեն տալիս իր կարծիքն արտահայտել և այդ կարծիքով փորձել ազդել որոշումների վրա:
Ձեր կարծիքով, ո՞ւմ արձանները պետք է դնեն Երևանի փողոցներում, որո՞նք են չափանիշները:
Անկեղծ ասած, չէի ցանկանա իմ մասնավոր կարծիքը փաթաթել ինչ-որ մեկի վրա: Ես կարծում եմ, որ սա շատ լավ լակմուսի թուղթ էր՝ ցույց տալու, որ մենք ընդհանրապես պետք է այս հարցերի վերաբերյալ սկզբունքային որոշում կայացնենք, ինչ-որ չափանիշներ սահմանենք, ինչ-որ հարաբերակցություններ լինեն: Օրինակ, քաղաքական գործիչների արձաննե՞ր պետք է լինեն, հասարակական գործիչների՞, կամ արդյոք գործիչների արձաններ պետք է լինեն ընդհանրապես, թե սիմվոլների ու գաղափարների: Կամ դրանք ի՞նչ համամասնությամբ պետք է լինեն: Ով և որտեղ է ասել, որ մեր պատմության մեջ գլխավոր դերակատարներն, այսպես կոչված, քաղաքական գործիչներն են, կամ մեր հասարակության կյանքում նրանց ներդրումն ավելի մեծ է, քան կոմպոզիտոների, նկարիչների, գրողների կամ գյուղացու: Սրանք հարցեր են, որոնք պետք է քննարկվեն, և ես չեմ կարծում, որ դա մեկ անգամ ընդունվող որոշում պետք է լինի: Այն պետք է քննարկվի, միշտ փոփոխություններ արվեն, բայց ինչ-որ հստակ չափանիշներ և որոշումներ լինեն, որոնցով մարդիկ կողմնորոշվեն: Նույնիսկ կարող է հարցը դրվել այսպես՝ հանրապետության տարածքում արժեքների համամասն բաշխումը արձանի՞ տեսքով է, սիմվոլիկ երևույթների՞, դպրոցում կրթության միջոցով տրվելի՞ք է, ի՞նչ համամասնությամբ, և այլն: Այսինքն ես հիմա չէի ուզենա իմ կարծիքն ասել, թեև ունեմ իմ կարծիքը և այդ կարծիքի մեջ ամենալուսավոր դերը չի վերապահված առհասարակ քաղաքական գործիչներին, լավ կամ վատ: Այս հարցում վճռորոշ պետք է լինի հանրային քննարկման միջոցով հանձնաժողովային խմբի կողմից ձևավորվող սկզբունքը, որը հավանություն կստանա, բայց որը ևս քարացած չպետք է լինի:
Իսկ ինչո՞ւ այս թեման այսքան արդիական ու քննարկվող դարձավ:
Բուն քննարկման առիթների մեջ մեկն էլ, այսպես կոչված, ռուսաստանյան ակտիվությունն է Հայաստանի ճակատագրի վրա ազդելու առումով: Հնարավոր է, որ այդ ազդեցությունն իր դերն ունի: Երկրորդն այն է, որ օրինակ ես, դեպքերի բերումով, վերջին 4 տարիներին աշխատում էի ԽՍՀՄ քաղաքական բռնությունների հասարակական ընկալումների թեմայի վրա և հիմա բավական հարուստ նյութ ունենք և փաստաթղթերի, և վերլուծությունների, և եղած գրականության: Սա մի երևույթ է, որը, ցավոք, ԽՍՀՄ շատ հանրապետություններում շատ ավելի լավ է վերլուծված, իսկ Հայաստանում դրա վերաբերյալ ոչինչ չկա: Չկա նաև հասարակական կարծիք, որովհետև նյութ էլ չկա մտածելու, մասնագիտորեն էլ մատուցված չէ, փաստորեն դասագրքից այն կողմ որևէ բան չկա, և սա նույնպես բաց տարածք է: Հիմա մեր այն նոթերը, որոնց մի մասը որոշել էինք չհրատարակել, եկան համընկան հենց այս քննարկումներին: Այսինքն ձեռքի տակ կար ահռելի նյութ, որը ցույց է տալիս որոշ երևույթներ, որոնք ուղղակիորեն ընդունվող որոշմանը հակասում են: Օրինակ, այդ նամակը պատրաստող Գայանե Շագոյանը և մյուսները, այդ թվում ես, հսկայական նյութ ունենք, այդ թվում մասնավորապես Միկոյանի արած-չարածի վերաբերյալ: Անգամ այդ փաստերի շատ քիչ մասն է, որ շրջանառության մեջ ենք դրել: Մենք չենք ուզում հասարակությանն անընդհատ ռմբահարել այդ նյութերով, ուղղակի ինձ էլ թվում էր, որ եթե առաջին մի քանի փաստաթղթերը հրապարակվեն, մի փոքր ավելի զսպվածություն կլինի արձանը տեղադրելու որոշում կայացնողների կողմից: Բայց պարզվում է, որ դա դեռևս նրանց կարծիքի վրա չի ազդում, և անհրաժեշտ կլինի ավելի շատ նյութեր հրապարակ հանել:
Այսինքն՝ Միկոյանին ավելի դաժան կտեսնենք, քան մի քանի հազար հայերի գնդակահարությանը նրա մասնակցությո՞ւնն է:
Խնդիրը միայն դա չէ: Այո, փաստաթղթեր կան, որոնց մի մասն ինքն է ստորագրել, մյուսներին մասնակցություն է ունեցել և, մյուս կողմից, կա նրա ընտանիքը, որը Միկոյանին ներկայացնում է որպես ամբողջ աշխարհը փրկող կերպար: Ներկայում մեր մամուլում նրա մասնակցությունը ստալինիզացիայի շրջանում փորձում են ներկայացնել, թե իբր ինքն առաջինն կերպարն էր, որ Խրուշչովին համոզեց ձնհալ սկսել, ինքը սկսեց բանտերից ազատել մարդկանց: Գիտե՞ք, թե այս ամենի մեջ ինչքան շատ սուտ կա: Դա շատ ցավալի է, ու ես չեմ ուզում առայժմ խոսել այդ մասին, բայց հրապարակ են հանում երևույթներ, որոնք մեղմ ասած, իրականությանը հակասում են: Մարդկանց շատ քիչ բան է հայտնի ստալինիզացիայի շրջանում նրա գործունեության մասին, սակայն ուզենք թե չուզենք նա մասնակից է եղել այդ ամենին: Ավելի վաղ՝ լենինյան շրջանում ևս նրա գործունեությունը քիչ հայտնի է: Դրանք նյութեր են, որոնք ուրիշների կողմից հրապարակված են:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/int....7E9ZqmCY.dpuf