Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

[Vrej1915]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

Քրդերը ձեւացնում են, թե Մոսկվան բարեկամ է


1994-ի աշնանը, Չեչնիայի պատերազմից առաջ, Ռուսաստանի արտաքին հետախուզական ծառայության (ԱՀԾ) ղեկավար Եվգ. Պրիմակովը և Անվտանգության դաշնային ծառայության (ԱԴԾ) ղեկավար Ս. Ստեպաշինն այցելեցին Անկարա և թուրք պաշտոնակիցների հետ համաձայնագիր ստորագրեցին Հյուսիսային Կովկասի գործերին Թուրքիայի չմիջամտելու մասին, փոխարենը պարտավորվելով չմիջամտել Թուրքիայում քրդական գործերին։ Պետք է ասել, որ Ռուսաստանը լիովին կատարեց իր պարտավորությունները, իսկ Թուրքիան, ընդհակառակը, մինչև օրս էլ առանցքային դեր է խաղում ամբողջ Հյուսիսային Կովկասում։ Այսպես թե այնպես, Ռուսաստանը «հանձնեց» քրդերին, որոնք չեն մոռացել այդ բանը։ Ռուսաստանը կորցրեց, հնարավոր է առհավետ, իր առանց այն էլ թույլ ազդեցությունը քրդական շարժման վրա։ Այս ամենին ավելացավ քրդերի ուղղակի պատմական դժգոհությունն այն առթիվ, որ Ռուսաստանը մասնակից եղավ Աբդուլա Օջալանի շրջափակմանն ու հանձնմանը Թուրքիային։ Քրդերն այս բանն էլ չեն մոռացել և ընդամենը ձևացնում են, թե Ռուսաստանն իրենց «պոտենցիալ բարեկամն» է։ Ինչ էլ ասելու լինեն ամերիկացիները «տարածքային ամբողջականության» առնչությամբ, քրդերն ամերիկյան նախագիծ են, իսկ իսրայելցիներն ու բրիտանացիներն ունեն իրենց նախագծերը։ Կան նաև իրանական, թուրքական, եվրոպական, հնարավոր է նաև հայկական նախագծեր, չկա միայն ռուսականը։

Քրդական հարցում ԱՄՆ-ը պաշտոնապես թուրքամետ դիրք է գրավում։ ԱՄՆ-ը ազդարարել է, որ անհնար է ոչ միայն քրդական պետության ստեղծումը Թուրքիայում և Իրաքում, այլև լայն իրավունքներով ինքնավարության ստեղծումը։ ԱՄՆ-ը ենթադրում է, որ Թուրքիան կպահպանվի որպես միասնական պետություն, և, ի տարբերություն Եվրամիության և եվրոպական առաջատար պետությունների, չի մտածում անգամ իրենց լեզվի ու մշակույթի օգտագործման ոլորտում թուրքաքրդերի իրավունքների ընդլայնման մասին։ Լավագույն դեպքում ԱՄՆ-ը ենթադրում է Թուրքիայում քրդական հարցը կարգավորել երկրի քրդաբնակ շրջաններում բնակչության սոցիալ-տնտեսական խնդիրների լուծման միջոցով։

ԱՄՆ-ի այդ դիրքորոշումն անփոփոխ է մնում վերջին 20 տարում, սակայն Ջորջ Բուշի վարչակազմն այդ դիրքորոշման մասին հայտարարել էր ավելի որոշակիորեն, ինչը, երևում է, հաստատվում է Բարաք Օբամայի վարչակազմի դիրքորոշման մեջ։ ԱՄՆ-ը հարկադրված է Թուրքիայում քրդական խնդիրների հետ հաշվի նստել միայն այն կապակցությամբ, որ Եվրամիությանը Թուրքիայի անդամակցությունը պայմանավորվում է քրդական խնդրի կարգավորմամբ։ Դրան զուգընթաց, ԱՄՆ-ը և Մեծ Բրիտանիան բախվել են բարդ խնդիրների` կապված Իրաքի քրդաբնակ շրջանների հետ։

ԱՄՆ-ի և Մեծ Բրիտանիայի ջանքերով Իրաքի հյուսիս-արևելքում ստեղծվել է քրդական պետություն, որը պաշտպանում են Իրանը և Իսրայելը` որպես Իրաքին դիմակայության գործոն։ Պետական այդ կազմավորումը թեև տնտեսապես դեռևս ինքնաբավ չէ և թույլ է անվտանգության տեսակետից, սակայն ապացուցել է իր ընդունակությունը` կազմավորելու իշխանության մարմիններ, կառուցելու արևելյան տիպի քաղաքացիական հասարակություն, իրականացնելու արտաքին քաղաքական հարաբերություններ։ ՈՒժեղ կախման մեջ լինելով ԱՄՆ-ից ու Մեծ Բրիտանիայից` քրդերի այդ պետական կազմավորումը հարաբերություններ է կառուցում բոլոր շահագրգիռ պետությունների` Իրանի, Սիրիայի, Իսրայելի և անգամ Թուրքիայի հետ։ Կանոնավոր կապեր կան Իրաքյան Քրդստանի առաջատար քաղաքական կուսակցությունների, տարածաշրջանային կառավարության և այդ պետությունների ներկայացուցիչների միջև։

ԱՄՆ-ի վերլուծական ոլորտում չկան քրդական խնդրի փոքրիշատե փորձառու մասնագետներ։ Մի շարք մասնագետներ կան հետախուզական ոլորտում, որոնց վերլուծական կարողությունները, ըստ երևույթին, սահմանափակ են։ Վարչակազմի պատվերով, ԱՄՆ-ում քրդական խնդրի վրա աշխատում է երեք հետազոտական հիմնարկ` «Միջին Արևելքի ինստիտուտը», «Վաշինգտոնի մերձավորարևելյան քաղաքականության ինստիտուտը» և «Ռազմավարական ու միջազգային հետազոտությունների կենտրոնը», ինչպես նաև որոշ համալսարանների առանձին հետազոտողներ։ Մտահղացումների ոլորտում հիմնական մրցակցությունն ընթանում է «Միջին Արևելքի ինստիտուտի» (ընդհանուր առմամբ` արաբամետ) և «Վաշինգտոնի մերձավորարևելյան քաղաքականության ինստիտուտի» միջև։ Վերջինս իսրայելամետ հիմնարկ է և ավելի լուրջ դիրքեր ունի ամերիկյան քաղաքականության մեջ։ ԱՄՆ-ում հետազոտական հիմնարկությունները մեծ դեր են խաղում արտաքին քաղաքականության ձևավորման գործում, այն դեպքում, երբ Նահանգները տվյալ խնդրի առնչությամբ քաղաքական որոշումների կիրառման բավականաչափ փորձ չունի։

Քրդական խնդրի առնչությամբ մեծ դեր են խաղում իսրայելամետ կենտրոններն ու մասնագետները, բացի այդ, Իսրայելն ու հրեական կազմակերպությունները միշտ էլ կարևոր դեր են խաղում ամերիկացիների կողմից Մերձավոր Արևելքի բոլոր խնդիրների քննարկման գործում։ Դրանց զուգընթաց, Իսրայելն իր շահերն ունի մի շարք իսլամական տարածաշրջաններում։ Հայտնի է, որ Իսրայելը հարաբերություններ է հաստատել Թալիբանի վարչակազմի հետ` շարունակելով վաղեմի հարաբերությունները, փաստորեն, բոլոր քրդական, կրոնական և զինված կազմակերպությունների հետ։ Նա ձգտում է ավելի արդյունավետ օգտագործել քրդական գործոնն ընդդեմ Իրաքի, Իրանի ու Սիրիայի, և այդ նպատակով կոնկրետ օգնություն է ցուցաբերում Իրաքյան Քրդստանի կառավարությանը, այդ թվում` հետախուզական ոլորտում։

Իսրայելը միակ պետությունն է, որը շահագրգռված է Իրաքի հյուսիս-արևելքում քրդական անկախ պետության ստեղծմամբ, որը կընդգրկեր ոչ միայն զգալի տարածություն, այլև կվերահսկեր Քիրկուկի նավթարդյունահանման շրջանը։ Քրդական խնդրում Իսրայելը Թուրքիայի հետ իր հարաբերությունները կառուցում է բոլոր` սիրիական, իրաքյան և իրանական քրդերի նկատմամբ թուրքական (ըստ էության, թուրք-իսրայելական) խնամակալության ստեղծման ուղղությամբ։

Թուրքիայի համար դա խիստ կասկածելի նախագիծ է, բայց Իսրայելը հույսեր է կապում ԱՄՆ-ի հետ, որին մտադիր է շահագրգռել այդ նախագծով։ Ընդ որում, Թուրքիայում քրդական խնդիրը լուծելու Եվրամիության ջանքերը` քրդերի սոցիալ-մշակութային իրավունքների ընդունման հիմքի վրա, նպաստում են իսրայելական այդ նախագծի իրագործմանը։ Այսպիսով, քրդական խնդիրը քննության առնելիս անհրաժեշտ է հաշվի առնել Իսրայելի շահերն ու ձգտումները։ Միաժամանակ, ԱՄՆ-ի, մասամբ նաև Եվրամիության առջև նոր ռազմավարական խնդիր է ծառացել` ապահովել թուրքական նկրտումների զսպումը, և այդ նպատակին է ենթարկված թուրքական ուղղությունում ԱՄՆ-ի քաղաքական ջանքերի ողջ զինանոցը։

Հիմքեր չկան պնդելու, թե ԱՄՆ-ն ունի իրաքյան գործողության միջոցով քրդական խնդրի լուծման մանրամասնորեն մշակված ծրագիր։ Ամերիկյան մի շարք փորձագետների կարծիքով, մինչև իրաքյան նավթի ճակատագրի վերջնական պարզումն Իրաքում քրդական խնդրի լուծման մասին մանրամասն պատկերացում ակնկալելն անիմաստ է, քանի որ իրավիճակն ավելի քան անկանխատեսելի է։ Ակնհայտ է, որ ԱՄՆ-ը և Մեծ Բրիտանիան ավելի քիչ են հակված հրապարակայնորեն քննարկելու քրդական խնդիրն Իրաքում և բացահայտորեն կրճատել են իրենց տված խոստումները քրդական քաղաքական կազմակերպություններին։

Միաժամանակ պակասել են խոստումները նաև շիական կազմակերպություններին։ ԱՄՆ-ը հակված է մտորելու Իրաքի ապագայի մասին` որպես միասնական պետության։ Սակայն ամերիկյան քաղաքականության այդ արտաքին դրսևորումն ամենևին չի արտացոլում Իրաքի հանդեպ ԱՄՆ-ի իրական մտադրությունները։ ԱՄՆ-ը մտադիր չէ հետպատերազմյան Իրաքում ստեղծելու ուժեղ կենտրոնացված պետություն։ Այսպես թե այնպես, ամերիկացիները ենթադրում են ստեղծել իշխանության մի քանի համարժեք կենտրոն` ձևականորեն պահպանելով Իրաքի ամբողջականությունը։ ՈՒստի քրդերի համար բավականին նպաստավոր հեռանկար է բացվում, համենայն դեպս, քրդերն Իրաքում և այլ երկրներում ավելի լավ հեռանկար չունեն։

Հետպատերազմյան շրջանում քննարկվում է Իրաքի քաղաքական-պետական կառուցվածքը` մի ժողովրդավարական գործընթաց, որում ներգրավվելու են իրաքյան հասարակության բոլոր խավերն ու խմբերը։ Հենց այդ կարգով է ենթադրվում լուծել քրդերի ճակատագիրը, որոնք կստանան քաղաքական իրավիճակով պայմանավորված իրավունքներ։ Դրան զուգընթաց, ԱՄՆ-ը անպայման տեսանելի ապագայում քրդական գործոնը կօգտագործի Թուրքիայի վրա ճնշում գործադրելու համար։ Սակայն ներկայումս ԱՄՆ-ը շահագրգռված չէ Թուրքիայում քրդական գործոնի այդքան ակտիվ արծարծմամբ, թեև թուրքերի հետ երկխոսությունում այդ գործոնը լռելյայն օգտագործվում է։

Ներկայում քրդական պետական կազմավորման կառավարությունն իր զինված ուժերն ամրապնդելու խնդիր է առաջադրում։ Խնդիր է առաջադրվում մարտունակ ուժերի թվակազմը հասցնելու 60 հազարի։ Նախկինում այդ թիվը ձևականորեն էր նշվում, իսկ իրականում մարտունակ էր 12-15 հազարը միայն։ Քրդական տարածաշրջանային կառավարությունն ԱՄՆ-ից ու Մեծ Բրիտանիայից զգալի քանակությամբ սպառազինություն է ստացել և այն յուրացնում է այդ տերությունների ներկայացուցիչների հսկողությամբ։ Իրաքյան Քրդստանում ստեղծվել են ԿՀՎ-ի և Մեծ Բրիտանիայի արտաքին հետախուզության գրասենյակներ, որոնք գործում են տեղական իշխանությունների հետ շփումով։ Տարածաշրջանի կառավարությունն ԱՄՆ-ին և Մեծ Բրիտանիային առաջարկում է «օրինականացնել» այդ գրասենյակների գործունեությունը, ստորագրելով համապատասխան պայմանագրեր, բայց երկու տերություններն էլ հրաժարվում են` խուսափելով տարածաշրջանի կառավարության հետ պաշտոնական հարաբերությունների հաստատումից։

Հարկ է նշել, որ ԱՄՆ-ը և Մեծ Բրիտանիան հանդուրժողաբար են վերաբերվում Իրաքյան Քրդստանի և Իրանի միջև տնտեսական հարաբերությունների զարգացմանը, քանի որ այդ հարաբերությունների բացակայությունը նրանց ուսերին կբարդի այդ տարածքը պարենամթերքով և այլ նյութական ռեսուրսներով ապահովելու հետ կապված խնդիրների լրացուցիչ և շատ ծանր բեռ։ Հետաքրքրություն է ներկայացնում նաև այն, որ ԱՄՆ-ը և Մեծ Բրիտանիան չեն ձգտում սահմանափակել քրդերի շփումները Սիրիայի հետ։

Կարելի է ենթադրել, որ դրանով իսկ ստեղծվում է արաբների հետ քրդերի շփումների փորձ, ինչը կարող է դրական նշանակություն ունենալ Իրաքի քաղաքական նոր ղեկավարության հետ քրդերի հարաբերությունների հաստատման հարցում։ Քրդերի քաղաքական ճակատագիրը որոշակի չափով կախված է ԱՄՆ-ի և Մեծ Բրիտանայի կողմից իրաքյան նավթի ու գազի վերահսկողության և օգտագործման հեռանկարներից։ Հակառակ Իրաքում ամերիկյան քաղաքականության ձախողման մասին տարբեր գնահատականներին, ԱՄՆ-ը լուրջ նախապայմաններ է ստեղծել էներգապաշարների օգտագործման ասպարեզում իր նպատակներին հասնելու ճանապարհին։ ՈՒստի` ներկա փուլում ԱՄՆ-ին ձեռնտու է Իրաքը փրկել փլուզումից։ Փլուզումը վրա կհասնի, երբ ԱՄՆ-ը կսկսի կորցնել վերահսկողությունը Իրաքի նկատմամբ։

Քրդական խնդիրն ԱՄՆ-ի քաղգործիչների և փորձագետների կողմից ընկալվում է որպես ամերիկյան քաղաքականության ավելորդ ու անհարմար կցուկ։ Փաստորեն, Մերձավոր Արևելքով զբաղվող փորձագետներից ոչ մեկը շատ թե քիչ որոշակի պատկերացում չունի «ԱՄՆ-ի քաղաքականության մեջ քրդական խնդրի դերի ու տեղի մասին»։ Արաբական, թուրքական կամ իրանական ծագում ունեցող ամերիկացի փորձագետներն անգամ, ովքեր աշխատում են «Միջին Արևելքի ինստիտուտում» և քաջ ծանոթ են քրդական խնդրին, դժվարանում են ձևակերպել քրդերի վերաբերյալ ԱՄՆ-ի դիրքորոշումն ու մտադրությունները։ Ակներև է, որ քրդական թեման օրախնդիր չէ ամերիկյան քաղաքականության համար, թեև մեծ տեղ է գրավում Իրաքում ամերիկացիների գործունեության մեջ։ ԱՄՆ-ը ձգտում է պահպանել Իրաքի տարածքային և քաղաքական ամբողջականությունը, սակայն, միաժամանակ այնքան էլ համոզիչ ջանքեր չի գործադրում` ավելի շուտ գրավելով սպասողական դիրք։

Իրաքի պետության փլուզումը շատ անհարմար իրադրության մեջ կդներ ԱՄՆ-ին, որը միջազգային ընկերակցության և հատկապես արաբական աշխարհի աչքում կդառնար երբեմնի ամուր արաբական պետության փլուզման նախաձեռնող։ ԱՄՆ-ն աշխատում է չպնդել Իրաքի այս կամ այն պետական կառուցվածքի հաստատումը, սպասելով երկրում տեղի ունեցող գործընթացների արդյունքներին։ Բայց ամեն ինչ կախված է նրանից, թե Իրաքի փլուզումը կամ նրա ամբողջականության պահպանումը որքանո՞վ օգտակար կլինի նավթի պաշարների վերահսկողության հարցում։ ԱՄՆ-ի համար առավել ընդունելի մոդելը կդառնա ապակենտրոնացած համադաշնությունը` Իրաքում քաղաքական կենտրոնի անվանական պահպանումով։

«Միջին Արևելքի ինստիտուտի» փորձագետները համոզված են, որ Իրաքը կմնա որպես միասնական պետություն, և բերում են քաղաքական ու ազգային-ժողովրդագրական բնույթի հիմնավորումներ, որոնք այնքան էլ համոզիչ չեն։ Այդ կարծիքները, անշուշտ, արտացոլում են այն արաբ փորձագետների ու քաղգործիչների ակնկալիքները, որոնք մասնակցում են այդ ինստիտուտի աշխատանքին։ «Վաշինգտոնի մերձավորարևելյան քաղաքականության ինստիտուտի» փորձագետները ևս այն կարծիքին են, որ Իրաքը կարող է դիտվել որպես ամբողջական պետություն, սակայն հնարավոր են համարում ոչ հեռու ապագայում Իրաքի հնարավոր փլուզման այլևայլ տարբերակներ։

Փորձագետները կարծում են, որ Իրաքում գլխավոր անելիքն անվտանգությունն է, և երկրի ամբողջականության պահպանման հարցը որոշակիորեն կախված կլինի անվտանգության հարցից, բայց եթե Իրաքի բաժանումը նպաստի ժողովրդավարության զարգացմանը, արմատականների դեմ պայքարին և նավթային նախագծերի իրականացմանը, ապա գուցե հնարավոր լինի քննության առնել նաև այդ հեռանկարը։

Առայժմ ԱՄՆ-ը և նրա գործընկերները, նախ և առաջ Մեծ Բրիտանիան, ջանում են Իրաքը փրկել փլուզումից։ Բայց ամեն ինչ կփոխվի, երբ կոալիցիայի զորքերը հեռանան Իրաքից։ Որքան շատ են ամերիկացիները խոսում Իրաքի և առհասարակ որևէ պետության տարածքային ամբողջականության մասին, այնքան շատ են կասկածներ հնչում քաղաքական այդ «հնոտու» հանդեպ։

Թուրքիան չի կարող ընդարձակ տարածքով, Սիրիայի հետ սահմանակից և Քիրկուկը վերահսկող քրդական ինքնիշխան պետության ստեղծում թույլ տալ։ Առայժմ ԱՄՆ-ն ընդամենը կասեցնում է Թուրքիայի պահանջները, ձգտելով իր քաղաքականությունն անցկացնել Իրաքում, ուր հաշվի են առնվում նաև Թուրքիայի շահերը։ Բայց միանգամայն հնարավոր է, որ ԱՄՆ-ի ու Թուրքիայի միջև ավելի լայն բանավեճ սկսվի, երբ հարց դրվի քրդերի անկախությունը «փոխանակելու» Հյուսիսային Կիպրոսի անկախության ճանաչման, ինչպես նաև Հարավային Կովկասում նրա դիրքերի ուժեղացման հետ։ Ամերիկացիները երկյուղում են, որ քրդական հարցը կդառնա Իրանի ու արաբական պետությունների հետ Թուրքիայի ավելի սերտ համագործակցության գործոն, իսկ Իրաքի քրդաբնակ նահանգները, Իսրայելի նման, կդառնան ԱՄՆ-ի «ռազմավարական հոգածության» առարկա։

Կարելի է վստահորեն պնդել, որ ԱՄՆ-ը և Մեծ Բրիտանիան որոշակի առաջարկություններ կամ հանձնարարականներ չունեն քրդական խնդրի առնչությամբ։ Երկու տերություններն էլ հասկանում են, որ, այսպես թե այնպես, Իրաքի հյուսիսում ստեղծվելու է ինքնիշխան քրդական պետություն, բայց խնդիրն այն է, թե երբ դա տեղի կունենա և քաղաքական զարգացման ինչ պայմաններում։ Ամերիկյան փորձագետների խոստովանությամբ` ԱՄՆ-ը բարոյական պատասխանատվություն է կրում քրդերի քաղաքական ճակատագրի ու անվտանգության համար և չէր ցանկանա, որ ուրիշ ժողովուրդներ իր վարքագիծը գնահատեին որպես երախտամոռություն քրդերի հանդեպ և անպատասխանատվություն։ Մեծ Բրիտանիան ավելի շատ է հակված Իրաքում քրդական պետության ստեղծմանը, բայց անզոր է դա իրականացնելու առանց ԱՄՆ-ի, ինչպես նաև չէր ցանկանա, որ Իսրայելն ազդեցություն ունենար Քրդստանում։

ԱՄՆ-ում իսրայելամետ կազմակերպություններն ու խմբերը դարձել են քրդական շահերի հետևողական լոբբիստներ, ինչը նյարդայնացնում է Թուրքիային։ Իսրայելը, առաջ ընկնելով իրադարձություններից, ձգտում է քրդական գործոնն օգտագործել ոչ միայն Իրանի, այլև Թուրքիայի դեմ։ Փորձագետ Վեյն Մերրիի կարծիքով, վաղ թե ուշ քրդական խնդիրն անհրաժեշտ կլինի քննարկել ու որոշում ընդունել, բայց քանի դեռ պատկերացումներ չկան լուծման տարբերակների մասին, ԱՄՆ-ը կարող է անսպասելի ճգնաժամի բախվել` կապված ամբողջ Մերձավոր Արևելքը քրդական խնդրի լուծման մեջ ընդգրկելու հեռանկարի հետ։

Իգոր ՄՈՒՐԱԴՅԱՆ, Իրատես դե ֆակտո

[Vrej1915]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

Թուրքիայում զինյալները 24 զինվորի եւ ոստիկանի են սպանել
19.10.2011
Առնվազն 24 թուրք զինվորներ եւ ոստիկաններ զոհվել, եւս 18-ը վիրավորվել են այսօր Թուրքիայի հարավ-արեւելքում զինյալների հարձակման հետեւանքով։

Տեղական լրատվամիջոցների փոխանցմամբ` անվտանգության ուժերի վրա Քրդական աշխատավորական կուսակցության (PKK) զինյալները հարձակվել են Իրաքին սահմանակից Հաքյարի նահանգում։

Հաղորդագրությունների համաձայն` թուրք զինվորականները փախուստի դիմած ապստամբներին հետապնդելիս հատել են Իրաքի հյուսիսային սահմանը։

Տեղեկանալով կատարվածին` Թուրքիայի վարչապետ Ռեջեփ Էրդողանը հետաձգել է նախապես ծրագրված այցը Ղազախստան։

Այսօրվա հարձակումը Թուրքիայում վերջին տարիներին արձանագրված ամենաարյունալի միջադեպերից է։

Քուրդ անջատողականները թուրքական պետության դեմ զենք են բարձրացրել 1984 թվականից, եւ անցած 27 տարիների ընթացքում սպանվել է ավելի քան 40 հազար մարդ։

Քրդական աշխատավորական կուսակցությունը ահաբեկչական խմբավորում է համարվում Թուրքիայի, ԱՄՆ-ի եւ Եվրամիության կողմից։

[Vrej1915]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

Kurdish rebels kill 24 Turkish soldiers in Hakkari

President Gul, who visited the area of the attacks just days ago, has vowed revenge
Continue reading the main story
Related Stories

Bomb blast kills eight in Turkey
Turkey strikes 'killed 160 rebels'
Turkey country profile
At least 24 Turkish soldiers have been killed in clashes with Kurdish rebels at police and army posts in south-east Turkey, the government says.

The attacks, in the mainly Kurdish province of Hakkari, are thought to have inflicted the biggest loss on Turkish security forces in years.

In response, Turkish troops are reported to have crossed into northern Iraq where the rebels are based.

President Abdullah Gul has vowed a "great vengeance".

The attacks come a day after a blast in the south-east Bitlis province killed five police officers and three others.

They come only days after President Gul visited troops in the region to boost morale in an area that has recently seen a spike in violence by Kurdish rebels.

Turkey has responded to this with a police crackdown on suspected rebel sympathisers and air strikes on Kurdish sites in northern Iraq.

Rebels are seeking greater autonomy in the country's Kurdish-dominated south-east, and have killed dozens of members of the country's security forces, and at least 17 civilians, since mid-July.

Tens of thousands of people have died in the conflict since 1984.

Bases 'bombed'
The latest violence - thought to be simultaneous overnight attacks - took place in several locations in Cukurca and the district of Yuksekova overnight on Tuesday to Wednesday.

The ministry of interior said 24 soldiers had died and 18 were injured.

There has been no immediate claim of responsibility from the Kurdish rebel movement, the PKK, reports said.


Security sources say Turkish planes are bombing Kurdish rebel bases in northern Iraq, while local news sources say soldiers have also entered the area.

"No-one should forget that those who make us suffer this pain will be made to suffer even stronger," President Gul told reporters. "They will see that the vengeance for these attacks will be great."

The prime minister and foreign minister had both cancelled overseas trips in response to the bloodshed, reports said.

In response to a mid-August rebel attack in Cukurca which killed nine Turkish soldiers, Turkish jets bombed Kurdish rebel bases in northern Iraq, killing up to 160 rebels, Turkish officials said.

Correspondents say the latest rebel attacks will add to pressure on the government to devise a more effective strategy for combating the PKK.

The government has already said it will ask the police to play a bigger role in counter-insurgency, but this idea has been challenged by critics who argue that the police are no better equipped to tackle the PKK than the army is.

The BBC's Jonathan Head, in Istanbul, says there is little talk now of renewing the so-called "democratic opening", an initiative from two years ago, which aimed to end the conflict in the south-east by expanding the rights of the Kurdish minority.

[arakeretzig]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

http://www.thejournal.ie/turkey-launches-iraq-incursion-after-fatal-border-attacks-report-257571-Oct2011/

make it 26 soldiers.

good to see PKK on the move again, fight the mongols!

[Vrej1915]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

It would be very interesting to have the details.
Was this an ambush, or the the crush of a helicopter?
Or was this the result of sustained, well organized operations, on large scale.
26 is a significant number, but yet not huge...
In this kind of gerilla prone terrain, if a well planed ambush trapped a column of more or less armored vehicles, you may have this kind of figure in a couple of minutes, but yet, it is not significant tactically.
But if they did this while being attacked on large front, while the turks used air power, helicopter gunships, uavs, etc... then it is quite important number.
Good news is the redondance.
As a matter of fact, war is on there.

[Joseph]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

It would be very interesting to have the details.
Was this an ambush, or the the crush of a helicopter?
Or was this the result of sustained, well organized operations, on large scale.
26 is a significant number, but yet not huge...
In this kind of gerilla prone terrain, if a well planed ambush trapped a column of more or less armored vehicles, you may have this kind of figure in a couple of minutes, but yet, it is not significant tactically.
But if they did this while being attacked on large front, while the turks used air power, helicopter gunships, uavs, etc... then it is quite important number.
Good news is the redondance.
As a matter of fact, war is on there.

From what I've gathered, it was a well-coordinated ambush conducted by about 200 PKK troops/peshmerga. If the Kurds can get a hold of more armor piercing weapons (as well as the means to shot down more aircraft---hem,hem Israel?), they'll be able to attack armored convoys and their airborne escorts. Turkish morale is certainly going to sink a bit after the initial fury. Conscripts already do not want to serve in S.E Asia Minor especially closer to Iraq. This will have the opposite effect on Kurdish morale and increase membership. A classic guerilla struggle is rarely defeated- the Tamils in Sri Lanka are the only modern day exception- and only because the conflict took place on an island which isolated the rebels who were subsequently liquidated piecemeal.

The Turks will begin more concentrated, larger and prolonged incursions into Southern Kurdistan (N. Iraq). If that happens, the PKK should intensiy attacks in Asia Minor as a counter-measure. By keeping the attacks numerous, however large or small as they might be, the Turkish forces can be bled.

Guerilla warfare is effective when executed the right way. Hit and run, mobile, spread panic and confusion, attack enemy at weakest points, not engaging head-on versus numerically superior forces, attack supply lines and communication, destroy enemy morale, build momentum. Remember, this is how the Armenians began in 1989 against the Azeris, OMON, and Soviets.

Good on the Kurds. Keep going, we don't want to be the only ones holding back the Turkish/Azeri scourge.

[AstalaVist]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

Recorded 2 mounths ago by PKK rebels.. (it was in the same region, according to the Turkish sources 9 soldiers have been killed after this attack)

[Vrej1915]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

Զազաներին նվիրված գիտաժողով` Երևանում
10:33, 20 հոկտեմբերի, 2011
Հոկտեմբերի 28-30-ը Երևանում տեղի կունենա «Զազա ժողովուրդը. պատմություն, լեզու, մշակույթ, ինքնություն» վերտառությամբ միջազգային գիտաժողովը: Այն նվիրված է ծագումով հայ, գերմանացի ակնառու արևելագետ, ոլորտի առաջամարտիկ, ակադեմիկոս Կառլ Ֆրիդրիխ Անդրեասի (Բագրատունի) 155-ամյակին:

Այս գիտաժողովը Iran and the Caucasus (BRILL, Leiden-Boston, պրոֆ. Գառնիկ Ասատրյանի խմբագրությամբ) միջազգային գիտական պարբերականի 15-ամյակին նվիրված և դրա կողմից իրականացվող հերթական գիտական միջոցառումն է: Միջոցառման կազմակերպմանը օժանդակում են Modus Vivendi կենտրոնը (Երևան), Իրանագիտության Կովկասյան կենտրոնը (Երևան), Թուրքիայի, Իրանի և Կովկասի ուսումնասիրությունների միջազգային ասոցացիան և ԱՐՄԱԿԱԴ-ը (Ակադեմիական համագործակցության ու օժանդակության հայկական ասոցացիա): Միջոցառման հովանավորն է Հիքսոս հիմնադրամը:

Բոլորովին վերջերս՝ այս տարվա հուլիսին, «Իրան և Կովկասը» նախաձեռնեց արևելագիտությանը նվիրված խոշոր միջազգային ֆորում, որին մասնակցեցին մոտ 80 գիտնականներ ավելի քան 20 երկրներից, իսկ զազաներին նվիրված գիտաժողովից հետո՝ նոյեմբեր ամսին, կկայանա թալիշագիտական միջազգային գիտաժողով:

Այս բոլոր միջոցառումները, իրականում, կազմակերպվում և իրականացվում են հիմնականում Երևանի պետական համալսարանի Իրանագիտության ամբիոնի աշխատակիցների ջանքերով: Հազիվ թե մեկ այլ գիտական դպրոց այսօր հայտնի է ակադեմիական նման խոշոր միջոցառումների իրականացմամբ: Հենց Իրանագիտության ամբիոնում է, որ գիտնականներին հաջողվում է կադրերի պատրաստումը համատեղել տարբեր ոլորտներում ակտիվ գիտական փնտրտուքներով, արշավախմբերով, հեղինակավոր միջազգային գիտական պարբերականների հրատարակմամբ և գիտաժողովների պարբերաբար կազմակերպմամբ, որոնց մասնակցում են մասնագետներ ամբողջ աշխարհից:

Այս միջոցառումը, անշուշտ, ունի իր առանձնահատկությունը: Զազաների ուսումնասիրությունը իրանագիտության հայկական դպրոցի եզակի բրենդերից է: Դեռևս արևելագիտության արշալույսին հայ մտավորականներն ու գիտնականները դարձան այս ոլորտի առաջամարտիկները և թողեցին զազաների լեզվի ու մշակույթի վերաբերյալ անգնահատելի նյութ, որն արդիական է մինչև օրս: Նրանցից մեկն էլ ակադեմիկոս Անդրեասն էր, ակնառու գիտնական, արտասովոր անձնավորություն, հանճար, որն իր ողջ կյանքի ընթացքում անընդհատ նորանոր գաղափարներ էր ծնում: Տարբեր ոլորտներում աշխատող նրա աշակերտների մի ամբողջ աստղաբույլ, իրականում, կազմեց 20-րդ դարի եվրոպական արևելագիտության կորիզը: Այս իսկ պատճառով կազմկոմիտեն որոշեց գիտաժողովը նվիրել գիտնականի 155-ամյակին: Գիտաժողովին բացի հայ գիտնականներից կմասնակցեն նաև հայտնի դեմքեր Գերմանիայից, Իտալիայից, Ավստրիայից, Նիդեռլանդներից, Ռուսաստանից, Ամերիկայի Միացյալ Նահանգներից, Ավստրալիայից, Թուրքիայից և Իրանից:

Հետաքրքրական է, որ զազայագիտության զարգացման նոր փուլը, որը սկսվեց նախորդ դարի 70-80-ական թթ., կրկին մեծապես պայմանավորված էր հենց հայ արևելագետների, և առաջին հերթին, պրոֆ. Գ. Ասատրյանի գործունեությամբ:

Զազաները իրանական ժողովուրդ են, որոնք բնակվում են Կենտրոնական Անատոլիայում (պատմական Դերսիմի շրջանում, այժմ Թունջելի, Թուրքիա): Նրանք դեյլամցիների հետնորդներն են, որոնք այստեղ են տեղափոխվել Կասպից ծովի հարավային շրջաններից, մոտ 11-րդ դարում և գրեթե մեկ հազարամյակ խաղաղ բնակվել են հայերի կողքին: Հայկականության ազդեցությունը զազաների մշակույթի վրա զգալի է և՛ նրանց ժողովրդական հավատալիքներում, և՛ լեզվի մեջ, և՛ մշակությում և այլն: Զազաների հատուկ վերաբերմունքը հայերի հանդեպ հատկանշվում է այն փաստով, որ նրանք մինչև այժմ էլ երկրպագում ենԱրևմտյան Հայաստանի հայկական սրբատեղիները, էլ չասենք այն մասին, որ հայերի ցեղասպանության ժամանակ նրանք մշտապես հանդես են եկել հայերի կողմից:

Զազաների մոտավոր թիվը 5-6 միլիոն է: Սկսած 1980-ական թթ. քաղաքական գաղթի արդյունքում Եվրոպայում ձևավորվել է զազաների բավականին մեծաքանակ սփյուռք, ի հայտ են եկել քաղաքական կուսակցություններ, մշակութային կամակերպություններ, հրատարակվում է մամուլ զազաերենով:

Զազաների յուրօրինակ մշակույթի ուսումնասիրումը շարունակում է մնալ հայ իրանագետների ուշադրության կենտրոնում: Նրանք մեկ անգամ չէ, որ գիտարշավ են կազմակերպել այդ չափազանց հետաքրքիր տարածաշրջան, հավաքել արժեքավոր նյութեր նոր ուսումնասիրությունների համար:

Այսպիսով, զազայագիտական առաջին միջազգային գիտաժողովի անցկացումը հենց Երևանում, պատահական չէ: Այն արտացոլում է և՛ մեր դպրոցի պոտենցիալը, և՛ նրա ձեռքբերումները, բայց և առաջին հերթին, մեր մեծ հետաքրքրությունը եղբայրական ժողովրդի նկատմամբ, որի հետ մեզ կապում են մեկհազարամյա խաղաղ հարևանությունն ու վստահելի հարաբերությունները:

[Vrej1915]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

Mistrust at the centre of Turkey's Kurdish strife
By Jonathan Head
BBC News, Istanbul

http://www.bbc.co.uk/news/world-europe-15374778

These were well-planned attacks, carried out simultaneously a little after midnight, on military and police posts close to the border with Iraq.

About 100 fighters from the Kurdistan Workers' Party (PKK) took part, some crossing the border from Iraq, some moving from inside Turkey.

The toll - of 24 dead and 18 injured - is the largest suffered by the Turkish security forces since 1993.

The response by the Turkish military has been a predictable one: more raids by jets and helicopters on targets inside Iraq, with ground forces moving around 8km (five miles) across the Iraqi border.

The military says it killed 15 of the PKK insurgents; it claims to have killed as many as 160 in air raids carried out since July.

Failed peace initiative
The PKK has proved before that it is capable of such an attack, and of inflicting heavy losses.

In June last year, it carried out a very similar night-time raid, using large numbers of fighters, and killed 13 soldiers stationed at a remote outpost along the border.

Continue reading the main story
RISING VIOLENCE

19 Oct: At least 26 soldiers killed in attacks on police and army posts in Hakkari province, triggering military incursion into northern Iraq
18 Oct: Five soldiers and three civilians killed in roadside bomb in Bitlis
17 Aug: Nine Turkish troops killed and 14 injured in attack in Cukurca, Hakkari province - sparking series of retaliatory air strikes that Turkish officials say kill up to 160 rebels
14 July: 13 soldiers die in rebel ambush in south-eastern Turkey; seven rebels also die
5 July: Presumed PKK gunmen shoot dead two Turkish sergeants in Hakkari province
12 June: Parliamentary elections: Turkish Kurd nationalists do well but success sours as one deputy stripped of seat over terrorism charge, and others delayed from taking up seats
4 May: PKK attack PM Erdogan's election bus, killing policeman
Early May 2011: Army ambushes kill seven PKK fighters in south-eastern Tunceli, then 12 more just over the Iraq border; no military casualties
The government vowed then that the soldiers would be better protected, and questions were posed about the suitability of a young, conscript army for tackling an entrenched insurgency.

If lessons were learned, they do not appear to have helped those battling the PKK in the latest attacks.

Bigger questions hang over why the PKK has escalated its operations against the military over the past four months, and why the Turkish government, which repeatedly says it wants to pursue reconciliation, has been unable to stop the harsh treatment of Kurdish nationalist figures by the judiciary.

Time and again, apparent windows for peace have been shut down abruptly.

In October 2009, following Prime Minister Recep Tayyip Erdogan's unprecedented offer of a new beginning for relations between Turkey's largest minority and the state, 34 Kurdish activists, including eight PKK fighters, crossed the border from Iraq, and turned themselves over to the Turkish authorities.

It was presented as a gesture, a test of the government's intentions. The activists were allowed to go free, instead of being prosecuted.

But then it all went wrong.

A jubilant welcome for the activists by tens of thousands of Kurds, waving PKK symbols, provoked a strong nationalist reaction in a Turkish public conditioned to think of the PKK only as an evil, terrorist organisation.

The government had rushed into a badly thought-out peace initiative, without preparing the Turkish people for it.

Vacuum filled
By the end of 2009, the main Kurdish party had been banned - for the seventh time - by the constitutional court, and dozens of Kurdish community leaders were being prosecuted under the draconian, catch-all anti-terror laws.


One Kurdish editor was sentenced to 166 years in prison, merely for the pro-PKK sentiments published in his newspaper.

It was a similar situation after the general election in June this year, in which Kurdish candidates did well.

This opened the possibility of Kurds pressing their demands through parliament, and working with the government on a new constitution - one of their central demands.

But a court decision to strip one Kurdish MP of his seat, and give it to the ruling AK party, poisoned the atmosphere.

Kurdish MPs boycotted parliament, and announced what they called their own "democratic autonomy" initiative, taking greater control of local government.

There has never been a constructive dialogue between the AK, Turkey's most successful democratic party, and Kurdish leaders.

They just seem to talk, or shout, past each other, even though both have acknowledged that the use of military force by both sides has brought about nothing but hatred and the loss of more than 40,000 lives.

This despite the fact that the AK is the first party to attempt to address the grievances of the Kurds, and has managed to ease some of the restrictions on Kurdish expressions of identity.

The terrible atrocities committed against Kurdish communities in the 1990s have left a searing anger towards the Turkish state, compounded by the poverty, unemployment and ill-treatment that blight the Kurdish south-east.

But such is the engrained hostility of millions of Turks towards the Kurdish nationalist movement, that any attempt to negotiate with it could cost a government significant numbers of votes.

The lack of leadership on the Kurdish issue has left a vacuum, now filled by the armed hardliners of the PKK.

It is hard to interpret its decision to increase its attacks on the army and police as anything else but an attempt to sabotage any future peace initiative, should it ever get off the ground.

In the current, bitter climate of mutual recriminations, that is unlikely to happen.

[Tigranakert]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

Recorded 2 mounths ago by PKK rebels.. (it was in the same region, according to the Turkish sources 9 soldiers have been killed after this attack)

It's impossible to fight against the rebels. Their inside the mountains, hard to find, almost invisible. If they had some Strela's or Igla's, they would have also shot down the helicopters!