Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

[bell-the-cat]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

I see you have received a paycheck from Turkey, didn't you? Stirring up troubles between Turkey and Syria!

Go act the troll in one of your joke threads.

[Tigranakert]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

Go act the troll in one of your joke threads.

[Armanen]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

Go act the troll in one of your joke threads.

Take your own advice and leave this forum.

[Vrej1915]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

Քրդական պետության խնդիրը


Փաստորեն, Իրաքում քրդական պետական կազմավորման գոյության միակ երաշխիքն ամերիկա-բրիտանական միությունն է։ Իրաքի հյուսիս-արևելքում շարունակվում է տարբեր պետությունների ու շարժումների պայքարն ազդեցության համար։ Իրանը թույլ չի տա իրեն հանել Իրաքում քրդերի գործընկեր երկրների ցանկից։ Իրանը չի կարող թույլ տալ Իրաքի հյուսիս-արևելքում հիմնել իր հանդեպ թշնամական պետություն կամ ռազմաքաղաքական հենադաշտ։ Իրաքաքրդերը սերտորեն կապված են Իրանի հետ տնտեսապես և քաղաքականապես։ Քրդերը չեն կարող հրաժարվել Իրանի հետ համագործակցելուց` գոնե մինչև Արևմուտքի կողմից Իրաքում քրդական պետության պաշտոնական ճանաչումը։ Այդ տարածաշրջանում Իրանի ազդեցությունը բնավ չի նվազում, այլ նույնիսկ մեծանում է, ինչը պայմանավորված է նրանով, որ քրդերը հազիվ թե կարողանան հարթ հարաբերություններ կառուցել Իրաքի և Թուրքիայի հետ, և նոր պետության գլխին հաղորդուղիների լիակատար շրջափակման սպառնալիք է կախված։ ՈՒստի Իրանի հետ հարաբերությունները կարևոր կլինեն։ Իրանում պանիրանական շարժումների ակտիվ զարգացումը, որոնք քրդերին համարում են իրանական աշխարհի մաս, հնարավորություն է տալիս հուսալու, որ Իրանի հետ գործընկերային հարաբերություններ կհաստատվեն։ Իրանը միակ պետությունն է, ուր առավելապես քրդաբնակ տարածքը կոչվում է Քրդստան, իսկ քրդերը համարվում են դաշնակիցներ` ընդհանուր քաղաքակրթության շրջանակներում։ Իրաքյան Քրդստանի ղեկավարների ու քաղգործիչների կողմից հեռանկարի սթափ գնահատումը պայմանավորել է նրանց դիրքորոշումն Իրանի հանդեպ, որի հետ նրանք ձգտում են պահպանել կայուն, կանխատեսելի հարաբերություններ և օգտագործել Իրանի հետ տնտեսական համագործակցության բոլոր առավելությունները։ Հատկանշական է, որ արաբական շատ փորձագետներ, որոնց դերը քաղաքական միջավայրում փորձագիտությամբ չի սահմանափակվում, կարծում են, որ ներկա փուլում ապակենտրոնացած դաշնությունը կամ համադաշնությունը կդառնա առկա իրավիճակի ձևակերպում և կարող է հանգեցնել Իրաքում եղած առավել կարևոր խնդիրների կարգավորմանը։ Ըստ էության, արաբական հանրության բոլոր խավերը, որոնք կողմնորոշված են դեպի քաղաքական և սոցիալական գործընթացների մի ինչ-որ արդիական տարբերակ, չեն բացառում Իրաքի փլուզման հնարավորությունը, բայց, այնուամենայնիվ, ակնկալում են, որ բոլոր երեք համայնքները կարող են շահագրգռված լինել պետության պահպանմամբ` դաշնայինի շրջանակներում, քանի որ այդ պարագայում տնտեսական հարցերի և արտքաղաքական խնդիրների լուծումն ավելի ընդունելի կլինի։ Այս կապակցությամբ հետաքրքրական է ամերիկացի հեղինակ Ջորջ Ֆրիդմանի կարծիքն այն մասին, թե իբր ԱՄՆ-ը ձգտում է իրենից թոթափել Իրաքի հյուսիսում քրդական պետական կազմավորման գոյության երաշխավորի պատասխանատվությունը։ Սակայն դա բացարձակապես հակասում է Մերձավոր Արևելքում ամերիկյան օրախնդիր քաղաքականության տրամաբանությանը։

Դաշնայնացման խնդիրն ինքնըստինքյան բնավ էլ ստանդարտ կամ ունիվերսալ բնույթ չի կրում։ Այդ նախագիծն առանձին պետություններում կիրացվի, ելնելով տվյալ պետությունների (այսինքն` Սիրիայի, Իրաքի, Թուրքիայի) հետ ԱՄՆ-ի հարաբերություններից։ Այն ԱՄՆ-ի և Մեծ Բրիտանիայի աշխարհաքաղաքականության մի հզոր գործիք է։ Ներկայումս Իսրայելը, որպես տարածաշրջանում ամերիկյան շահերի սպասարկու, կորցրել է իր նշանակությունը և ընդունակ չէ խաղալու ակտիվ իրական գործոնի դեր։ Իսրայելն անցել է «ռազմավարական պաշտպանության» և մտադիր չէ լուծելու ամերիկյան ազդեցության խնդիրը տարածաշրջանում։ Այդ նպատակով ամերիկացիներին անհրաժեշտ է ավելի էական ու դինամիկ գործոն, որպիսին քրդերն են։ Քրդերը բնակվում են ռազմավարական տեսակետից կարևոր և ընդարձակ տարածքներում, փաստորեն, վերահսկում են էական ու հեռանկարային էներգահաղորդուղիներ և ազդեցություն են գործում Մեծ Մերձավոր Արևելքի, փաստորեն, բոլոր պետությունների վրա։ Քրդերին հատուկ են ներքին պայքարն ու համախմբվածության բացակայությունը, նրանց քաղաքական կազմակերպությունների տրոհվածությունը և քաղաքական պարագլուխների հավակնությունը։ Քրդերը, բնութագրվում են բավականին մեծ նպատակասլացությամբ, միաժամանակ նաև հարմարվողականության ու տարբեր պետությունների հետ փոխզիջումների հակում ունեն։ Մերձավոր Արևելքում ստեղծված ցանկացած քրդական պետություն երկար ժամանակ տնտեսական լուրջ խնդիրներ կունենա, ինչը կպայմանավորի նրա կախումն ԱՄՆ-ից։ Այդ պետությունների կողմից սպառազինության ձեռքբերումը նույնպես խնդրահարույց է լինելու և նույնպես կախված է լինելու ամերիկացիներից։ Ցանկացած պարագայում, Իրաքն ամենևին էլ անմիջապես չի համաձայնելու քրդական պետության ստեղծմանը, ինչը ԱՄՆ-ի և Մեծ Բրիտանիայի կողմից երաշխիքների երկարաժամակետ ապահովման անհրաժեշտություն կառաջացնի։ Հնարավոր է, որ քրդերի հենց այդ հավակնություններն էլ հանգեցնեն սուննիների ու շիաների որոշ համախմբմանը, որոնց կաջակցեն Թուրքիան, Սիրիան և Իրանը։ Բայց Իրաքի երկու արաբական համայնքների հակասություններն այնքան խոր են և անկարգավորելի, իսկ քրդական հողերն արաբների կողմից դիտվում են որպես նրանց համար կորսված, որ արաբ քաղգործիչները մոտ են այն բանի անշրջելիության ըմբռնմանը, որ ստիպված են լինելու ճանաչել քրդական պետությունը։ Բացի այդ, և՛ շիաները, և՛ սուննիները, որոնք ձգտում են իրենց պետությունների ստեղծմանը, շահագրգռված կլինեն քրդական պետության ստեղծման նախադեպով։ Իրաքի արաբական համայնքների կողմից քրդական պետության ճանաչումը մեծապես կախված է այն տարածքների մեծությունից, որոնց հավակնում են քրդերը (34 կամ 84 հազար քառակուսի կմ), ինչպես նաև Քիրկուկի ճակատագրից։ «Միջազգային հարաբերությունների թագավորական ինստիտուտը» (Լոնդոն) 2005-ին անցկացրել է քրդական խնդրի հետազոտություն` մասնակցությամբ այդ հարցի առաջատար մասնագետներ Քլեր Սփենսերի, Ռոզմարի Հոլլիսի, Ալի Անսարիի, Նադիմ Շեհադիի, Գարեթ Ստենֆիլդի։ Հետազոտության ընթացքում հարցվել են տասնյակ քաղգործիչներ, փորձագետներ և ուժային կառույցների ղեկավարներ։ Հետազոտության շնորհիվ, Մեծ Բրիտանիայի ու Եվրոպայի տարբեր ինստիտուտներում ստացված տվյալների մշակման ընթացքում 2005-ի վերջին արվեցին հետևյալ հետևությունները.

1. Իրաքի հյուսիսում արդեն ստեղծվել է ինքնուրույն քրդական պետություն, որի հասարակությունն ու վերնախավը քաղաքական այլ նպատակ չունեն, բացի նրա անկախության հռչակումից, իսկ մյուս բոլոր քաղաքական գծերն ունեն մարտավարական նշանակություն, ընդ որում, քրդերը վարել են հետևողական քաղաքականություն և բարեհաճություն են դրսևորել ԱՄՆ-ի և Մեծ Բրիտանիայի հանդեպ, զարգացնելով հարաբերությունները Մերձավոր Արևելքի ու Եվրոպայի տարբեր պետությունների հետ որպես անկախ միջազգային սուբյեկտ։

2. Իրաքում և Թուրքիայում քրդական խնդիրը մոտ ժամանակներս ավելի նշանակալի և օրախնդիր կդառնա արևմտյան ժողովրդավարական ընկերակցության համար, որը չկարողացավ ժամանակին և համարժեք գնահատել այդ հեռանկարը և մշտապես ուշացել է այդ մարտահրավերների առնչությամբ։ Ի շահ տարածաշրջանային անվտանգության, անհրաժեշտ է ավելի հստակ պատկերացումներ ունենալ իրադարձությունների զարգացման հնարավոր սցենարների մասին, քանի որ առաջիկա 15-20 տարում քրդական կուսակցություններն ու հասարակական շարժումները կնախընտրեն շարունակել պայքարը այնպիսի պետության ստեղծման համար, որը ներառի ներկա պետությունների ընդարձակ տարածքներ, իսկ այդ պետություններին, ընդհակառակը, սպասում է թուլացում և փլուզում տարբեր հայտանիշներով։

3. Եթե արևմտյան պետությունները ջանքեր չգործադրեն այդ հեռանկարի նկատմամբ վերահսկողություն սահմանելու ուղղությամբ, ապա Մերձավոր Արևելքի տարածաշրջանում կարող է մեծ պատերազմ ծագել` մասնակցությամբ մի շարք պետությունների, կկորսվեն տարբեր քաղաքական ու տնտեսական նախագծերի իրականացման հետ կապված այլ նախագծեր։ Դրա հետ մեկտեղ նշվում է, որ տարածաշրջանի պետությունները պատրաստ չեն անգամ մոտավորապես ընկալելու այն սկզբունքներն ու արժեքները, որոնց հիմքի վրա Արևմուտքը փորձում է լուծել այդ շրջանում մարդու իրավունքների և ազատությունների խնդիրը։ Հետազոտողները նշում են, որ Մեծ Մերձավոր Արևելքի ժողովրդավարացման ծրագիրը, որ մտադիր է իրականացնել ԱՄՆ-ը, կարող է հանգեցնել լայն ցնցումների և քրդերի կողմից կընկալվի որպես տարածաշրջանը սասանելու ազդանշան։ ՈՒշագրավ է, որ քրդերի քաղաքական կազմակերպություններն ու խմբավորումները, առանց բացառության, ԱՄՆ-ի այդ ծրագիրը համարում են իրենց «ազգային ծրագիր», որը կարող է հանգեցնել միացյալ քրդական պետության ստեղծման։

4. Հետազոտողները հնարավոր չեն համարում քրդերի տևական բաժան գոյությունը, երբ տարածաշրջանում քրդերի ինքնիշխան պետություն է ծնունդ առնում, և նախընտրում են քննության առնել ազգային ազատագրական պայքարի հերթական փուլի ծավալումը Թուրքիայում, որը կբախվի իր պետության ամբողջականությանը սպառնացող աննախադեպ վտանգի։ Որքան շատ է ակտիվանում Թուրքիայի քաղաքականությունն Իրաքյան Քրդստանում ռազմական միջամտության հարցում, այնքան ավելի են քրդերը համոզվում, որ դա վաղ թե ուշ հանգեցնելու է տարածաշրջանում խոշոր ռազմական բախման, քանի որ լիովին սպասելի է ԱՄՆ-ի, Իրանի և Սիրիայի մասնակցությունը։ Այդ աշխատանքում առաջին անգամ գնահատվում է Իրաքյան Քրդստանի նկատմամբ Իսրայելի քաղաքականությունը, որը ձգտում է իր գործընկերների հետ չհամաձայնեցված ծրագրեր իրականացնել այն դեպքում, երբ տարածաշրջանում լարվածությունը շարունակում է մեծանալ։ Եթե քրդերի նկատմամբ Վաշինգտոնի և Լոնդոնի քաղաքականությունն արաբական աշխարհում ընդունվում է որպես շատ թե քիչ չեզոք, անգամ չափավոր և քրդական հավակնությունները զսպող, ապա Իսրայելի ակտիվությունն արաբական պետությունները միանգամայն այլ կերպ են ընդունում։ Հետազոտողները կարծում են, որ ներկա պայմաններում Իսրայելի գործողությունները միտված են ոչ թե անվտանգության խնդիրների, այլ, ըստ էության, իսրայելական խնդիրների լուծմանը` կապված տարածաշրջանում Իսրայելի դիրքերի ամրապնդման հետ։

5. Այդ հետազոտության մասնակիցներից մեկը` դոկտոր Նադիմ Շեհադին, համոզված է, որ խնդիրն այն է նաև, որ ԱՄՆ-ը, 2003-ին սկսելով իր ռազմավարությունը Մերձավոր Արևելքում, ամենևին չէր մշակել իր անելիքը` կապված քրդական խնդիրների հետ, որոնք ծառացել էին նոր որակով ու նոր հեռանկարով։ Եթե պաղեստինյան խնդրի առնչությամբ կային որոշակի հայացքներ ու մշակումներ, ապա քրդական հարցում ԱՄՆ-ը նախընտրել էր խնդիրները լուծել դրանց առաջացմանը զուգընթաց։ Նախազգուշացումները, որոնք այն պահին հնչեցնում էին Լոնդոնից, որն ավելի իրական պատկերացում ուներ քրդերի մասին, ամենևին ուշադրության չէին առնվում, որովհետև այն ժամանակ չկար ո՛չ ժամանակ, ո՛չ ցանկություն, քանի որ ամերիկացիներն Իրաքում և Մերձավոր Արևելքում` առհասարակ, լիակատար ռազմական հաղթանակի հույս ունեին։ Այդ հետազոտողի կարծիքով, քրդական խնդիրն օբյեկտիվորեն ունի որոշակի առանձնահատկություններ ու գործառույթներ։ Դրա ծավալումը չի վերացնի ո՛չ պաղեստինյան, ո՛չ իրանական, ո՛չ էլ շիա-սուննիական ծրագրերը, այլ կսաստկացնի տարածաշրջանի ապակայունացումը։ Հետազոտողն առաջարկում է մշակել Իրաքյան Քրդստանին կարգավիճակ տալու օրինական ծրագիր` որպես ինքնիշխան պետության, որը սերտորեն ինտեգրված լինի Իրաքի հետ, ճանաչված` Թուրքիայի, Սիրիայի և Իրանի կողմից, և որն Արևմտյան ընկերակցության պետությունների հետ լինի այդ ինքնիշխանության ապահովման երաշխավոր (այսինքն, այս ցանկություններն ավելի շուտ արտացոլում են արաբական քաղաքական վերնախավի դիրքորոշումները)։

6. 2006-ի մայիսին Էրբիլ քաղաքում, քրդական խորհրդարանի հատուկ նստաշրջանում, օրենսդիրները քվեարկեցին նախարարների միասնական կաբինետի ձևավորման օգտին` գլխավորությամբ Քրդստանի ժողովրդավարական կուսակցության ղեկավարներից մեկի` Նիջիրվան Բարզանիի։ Նիստին մասնակցում էր 111 պատգամավոր։ Հրավիրված էին ԱՄՆ-ի, Ռուսաստանի, Գերմանիայի և Իրաքում ներկայացված այլ պետությունների դեսպաններ։ Փոխվարչապետի պոստն ստացավ Օմար Ֆաթահը` Քրդստանի հայրենասիրական միությունից։ Ստեղծվեց 27 նախարարություն։ ՔԺԿ-ի և ՔՀՄ-ի ներկայացուցիչները ստացան 11-ական նախարարական աթոռ։ Նոր կառավարությունում հինգ աթոռ էլ ստացան մյուս, պակաս նշանակալի քաղաքական կուսակցությունները։ Սա ցույց է տալիս ոչ միայն քրդերի ընդունակությունը` պահպանելու կայունությունն ու առաջատար քաղաքական ուժերի համերաշխությունը, այլև լիակատար անկախության նվաճման կուրսի շարունակման կամքը։ Քուրդ քաղաքական գործիչները միջազգային ընկերակցությանը ցույց են տալիս, որ ԱՄՆ-ին ու նրա գործընկերներին պարզապես ժամանակի ու վստահության «վարկ են տվել» իրենց երկրի անկախությունը ճանաչելու համար։
Դաշնայնացման խնդիրը, իհարկե, մշակվել էր Քրդստանի աշխատավորական կուսակցության բարձրագույն կառույցներում, և հնարավոր է, Աբդուլա Օջալանի անձնական մասնակցությամբ։ Բայց այդ խնդիրն արագորեն դարձավ նաև քրդական նպատակը` ինչպես թուրքաքրդերի միջավայրում, այնպես էլ Իրաքում և Սիրիայում։ Տեղեկություններ չկան, թե այդ գաղափարը որքան է տարածում գտել Իրանական Քրդստանում, սակայն, ավելի շուտ, այն քննարկվում է իրանաքրդերի միջավայրում ևս։ Բայց ինքնըստինքյան դաշնայնացման գաղափարը չի կարող իրացվել, քանի որ անհրաժեշտ է որոշակի քաղաքական սուբյեկտ, կամ մի շարք սուբյեկտներ, որոնք կարողանային այդ գաղափարի կրողները դառնալ այդ պետություններում ընթացող լեգալ քաղաքական բանավեճում։ Ըստ էության, Իրաքյան Քրդստանում տարածաշրջանային պետական կազմավորման ստեղծումը դարձել է դաշնայնացման ծրագրի կարևորագույն տարրերից մեկը, թեև դժվար է ենթադրել, թե արտաքին աշխարհում քրդերի գործընկերները, նախ և առաջ ԱՄՆ-ը, այդ նախագիծը համաձայնեցրել են Քրդստանի աշխատավորական կուսակցության ներկայացուցիչների հետ (հատկապես Իրաքի առնչությամբ)։ Լիովին հնարավոր է, որ այդ գործընթացներն Իրաքում տեղի են ունեցել ՔԱԿ-ի ղեկավարությունից անկախ, բայց հնարավոր է նաև այն վարկածը, որ իրաքաքրդերի երկու առաջատար կուսակցությունները թուրքաքրդերի և աշխատավորական կուսակցության հետ սերտ համագործակցության մեջ են գտնվել այդ կարևոր հարցում։ Ինչ վերաբերում է ԱՄՆ-ին, ապա Նահանգներն այդ նախագծի մեջ գուցե և ավելի կարևոր տարր է մտցրել, այսինքն` նախաձեռնել և նպաստել է Թուրքիայում ժողովրդավարության և խաղաղության կուսակցության ստեղծմանը` որպես դաշնայնացման հարցի իրացման գործում առավել ներկայացուցչական և հավանական սուբյեկտի։

Ներկայում Իրաքյան Քրդստանի ղեկավարները չեն շտապում անկախության նվաճման հարցում, քանի որ միջազգայնորեն ճանաչված անկախությունն այդ պետությունը մեկուսացման մեջ կգցի Թուրքիայի, Իրաքի և Իրանի կողմից։ Իրաքի քրդական ինքնավարությունը, որը, ըստ էության, ԱՄՆ-ի խնամարկյալն է, գոյության շատ հարմար ձև է և հենակետ` Թուրքիայում, Սիրիայում և Իրանում քրդական շարժման ծավալման համար։ 2006-2011 թթ. ընդգրկող ժամանակաշրջանն անցավ Թուրքիայում քրդական նոր` ժողովրդավարության և խաղաղության կուսակցության զարգացման շրջանակներում, որը ներկայացված է երկրի խորհրդարանում և Թուրքիայի հարավ-արևելքի տեղական մարմիններում։ Հնարավոր է, այժմ, քրդաբնակ շրջաններում, այդ թվում` խոշոր քաղաքներում, ընտրովի պաշտոնատար անձանց մեծամասնությունն այդ կուսակցության բացահայտ կամ ծածուկ անդամ է։ 2011-ի ժողովրդավարության և խաղաղության կուսակցության ժողովը որոշում ընդունեց Թուրքիայի այդ շրջաններում ինքնավարություն ստեղծելու մասին։ Ընդ որում, այդ պահանջները զուգորդվում են քրդական աշխատավորական կուսակցության կողմից պարտիզանական զինված գործունեության ընդլայնման հետ։ Հարց է ծագում` ինչո՞ւ է այս բարդ իրավիճակում աշխատավորական կուսակցությունը նախընտրել միաժամանակ սկսել զինված գործունեությունն ընդդեմ Իրանի։ Հնարավոր է` խնդիր է դրված աշխարհում ստեղծել աշխարհաքաղաքական նոր իրավիճակ և քրդական հարցը Մերձավոր Արևելքում դարձնել ունիվերսալ, համախմբել և ընդհանուր նպատակին ծառայեցնել քրդական նորանոր քաղաքական ուժեր, բայց, ավելի շուտ, երևի գործ ունենք արտաքին ուժերի նախաձեռնած առաջադրանքի կատարման հետ։ Համենայն դեպս, արտաքին շատ հզոր միջամտության հանգամանքներ են հասունանում, առավել ևս, որ Իրաքում ԱՄՆ-ի զինված ուժերի հետագա անելիքները կասկած են հարուցում։ Պետք է նշել ևս մեկ կարևոր հանգամանք. քրդերը տեսնում են Լիբիայում ՆԱՏՕ-ի ուժգին ռազմական միջամտությունը և Սիրիայում ու արաբական այլ երկրներում նրա քաղաքական միջամտությունը։ Հավանաբար փորձ է արվում առիթ ու պատճառներ ստեղծելու քրդական իրադրությանն Արևմուտքի պետությունների անմիջական միջամտության համար, որը կարող է մեծ ողբերգության հանգեցնել։

Իգոր ՄՈՒՐԱԴՅԱՆ, Իրատես դե ֆակտո

[Artsakh]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

Is it time for an anti-Turkey coalition?
by Michael Rubin
The Kurdistan Tribune
October 27, 2011

Kurds and Kurdistan have never felt so much promise. Federalism in Iraq is secure. Iraqi Kurdistan attracts billions of dollars in investment, Masud Barzani no longer needs a borrowed Turkish passport to travel abroad, and the Kurdistan Regional Government has offices which act as virtual embassies in Washington, London, and other major capitals. It is ironic, therefore, that against this progress, Kurds wield so little influence over the issues about which Kurds inside and outside Iraqi Kurdistan most care.

After Kurdistan Workers Party [PKK] members attacked Turkish military outposts in the early morning hours of October 19, Nechirvan Barzani, a former prime minister who retains the power of that post, rushed to Ankara to try to defuse any retaliation. He failed. So too did regional president Masud Barzani, who placed an emergency phone call to Prime Minister Recep Tayyip Erdoğan. Turkish President Abdullah Gül vowed revenge and dispensed with the notion for proportionality that Turkey demands from others. "No one should forget that those who are inflicting this pain upon us will suffer in multitudes," Gül declared. Thereafter, Turkish jets bombed targets in Iraqi Kurdistan and Turkish tanks reportedly crossed the border. While Turkish officials say they have killed several hundred PKK members, such declarations cannot be taken at face value. Turkish authorities label any Kurd killed in such bombardment as a terrorist, regardless of reality. Civilians often pay the price. Turkey has yet to apologize or pay compensation, for example, to the families of the seven Kurdish civilians killed in an August strike. Nor has the Kurdish government forced Turkey to provide proof the any recent attacks inside Turkey had a cross-border component.

The failure of Kurdish leaders to fulfill their diplomatic agenda extends beyond the latest Turkish incursion. After all, even before the Hakari attacks, the Turkish Army stationed more than 1,000 troops stationed on mountains and around villages several kilometers across the Iraqi and Iraqi Kurdish border. Indeed, as much as Turkey's Foreign Minister Ahmet Davutoğlu frames his country's foreign policy as seeking good relations with all its neighbors, the fact remains that Turkey is the only aspirant to the European Union that unabashedly occupies other countries. Turkish occupation in Iraq and Iraqi Kurdistan, as well as in Cyprus suggests the true meaning of neo-Ottomanism.

Turkey's occupations, however, provide the Kurdistan Regional Government with an opportunity. On September 2, 2011, Egemen Bağış, Turkey's Minister for European Union Affairs, threatened Cyprus with military action. Should that European Union member not stop oil exploration in international waters off its coast, Bağış said, that Turkey might respond militarily. "That's what a navy is for," he quipped.

While Arab states focused on the simultaneous rupture in the Israel-Turkey partnership, Turkey's bellicosity toward Cyprus was the subject of greater concern not only in Nicosia and Athens, but also in many other European capitals. Apart, neither Cyprus nor Kurdistan has much leverage. Turkey's 37-year occupation of Cyprus is seldom front page news in Washington, London, or any other country. While former Australian Foreign Minister Alexander Downer tries to broker an agreement, and occasionally UN Secretary General Ban Ki-moon makes statements about the need to resolve the conflict, lack of international interest condemns Cyprus to continued division.

Of all Turkey's neighbors, it is the Armenians who have the greatest influence in Washington. Corollary Armenian Diaspora groups are also influential in London, Paris, and across Europe. In the United States, at least, the Armenian lobby has failed repeatedly in its principle goal to win American recognition of Armenian genocide by Ottoman Turks in World War I.

Alas, the Armenians can join the Kurds, Cypriots, and perhaps Greeks as well in eschewing coalitions in a failed attempt to go it alone. If those victimized or threatened by Turkey, however, would pool their resources and demands, each group may find its influence amplified exponentially. Kurds who seek recognition of the Anfal as genocide might solicit the support of Armenian counterparts, but also must be willing to offer support as well. Kurdish officials should be outspoken in support of Greek Cyprus, and should leverage Cypriot and Greek influence to ensure that a Turkish withdrawal from Iraq and Kurdistan becomes a European Union platform.

In mature diplomacy, coalitions are essential. The Kurdish Caucus in Congress is more symbolic than effective. True diplomacy should extend beyond wining and dining congressmen whose concern about Kurdistan is fleeting and limited by the next election. With the Americans withdrawing from Iraq—a milestone that should evoke memories of 1975 in Kurdistan and 1991 in Iraq—it is essential that Kurdistan's rulers understand their limitations. There are issues more important than oil deals and real estate. While it is natural that rulers inexperienced on the world stage fret more about the intricacies of protocol than broader issues, it is time the Kurdish representatives stationed abroad are able to talk fluently about broader issues. Kurdish communities should lend their support to Greek Cypriots, and demand that they, in exchange, make clear that Turkish policy has gone awry not only in the Eastern Mediterranean, but in other areas as well.

Kurds should be proud of their achievements, but they are not as solid as they once were. That the Kurds have no friends but the mountains will simply be an epitaph unless Kurdish leaders become far more apt at building alliances than they are now.

http://www.michaelrubin.org/10589/anti-turkey-coalition

[Artsakh]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

Commentary: Armenians, Kurds, Cypriots, Greeks can form anti-Turkey coalition

October 28, 2011 - 17:30 AMT
PanARMENIAN.Net - Kurds and Kurdistan have never felt so much promise. Federalism in Iraq is secure. Iraqi Kurdistan attracts billions of dollars in investment, Masud Barzani no longer needs a borrowed Turkish passport to travel abroad, and the Kurdistan Regional Government has offices which act as virtual embassies in Washington, London, and other major capitals. It is ironic, therefore, that against this progress, Kurds wield so little influence over the issues about which Kurds inside and outside Iraqi Kurdistan most care, says a commentary posted on the website of the American Enterprise Institute for Public Policy Research.

“After Kurdistan Workers Party [PKK] members attacked Turkish military outposts in the early morning hours of October 19, Nechirvan Barzani, a former prime minister who retains the power of that post, rushed to Ankara to try to defuse any retaliation. He failed. So too did regional president Masud Barzani, who placed an emergency phone call to Prime Minister Recep Tayyip Erdoğan,” Michael Rubin writes in the article titled “Is It Time for an Anti-Turkey Coalition?”

“The failure of Kurdish leaders to fulfill their diplomatic agenda extends beyond the latest Turkish incursion. After all, even before the Hakari attacks, the Turkish Army stationed more than 1,000 troops stationed on mountains and around villages several kilometers across the Iraqi and Iraqi Kurdish border,” the article says.

“While Arab states focused on the simultaneous rupture in the Israel-Turkey partnership, Turkey's bellicosity toward Cyprus was the subject of greater concern not only in Nicosia and Athens, but also in many other European capitals. Apart, neither Cyprus nor Kurdistan has much leverage. Turkey's 37-year occupation of Cyprus is seldom front page news in Washington, London, or any other country. While former Australian Foreign Minister Alexander Downer tries to broker an agreement, and occasionally UN Secretary General Ban Ki-moon makes statements about the need to resolve the conflict, lack of international interest condemns Cyprus to continued division.”

“Of all Turkey's neighbors, it is the Armenians who have the greatest influence in Washington. Corollary Armenian Diaspora groups are also influential in London, Paris, and across Europe. In the United States, at least, the Armenian lobby has failed repeatedly in its principle goal to win American recognition of Armenian Genocide by Ottoman Turks in World War I,” it says.

According to the author, the Armenians can join the Kurds, Cypriots, and perhaps Greeks as well in eschewing coalitions in a failed attempt to go it alone. “If those victimized or threatened by Turkey, however, would pool their resources and demands, each group may find its influence amplified exponentially. Kurds who seek recognition of the Anfal as genocide might solicit the support of Armenian counterparts, but also must be willing to offer support as well. Kurdish officials should be outspoken in support of Greek Cyprus, and should leverage Cypriot and Greek influence to ensure that a Turkish withdrawal from Iraq and Kurdistan becomes a European Union platform.”

“Kurds should be proud of their achievements, but they are not as solid as they once were. That the Kurds have no friends but the mountains will simply be an epitaph unless Kurdish leaders become far more apt at building alliances than they are now,” the article concludes.

http://www.panarmenian.net/eng/news/82178/

[Vrej1915]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

TURKISH JOKE of the Day

Turkey: Kurd with lemon accused of supporting terror


A Turkish prosecutor has demanded that a Kurdish man who is deaf, illiterate and unable to speak be jailed for 25 years for supporting terrorism.

Possession of a half-lemon was cited as evidence against Mehmet Tahir Ilhan. Lemon can ease the effects of tear gas.

Mr Ilhan is charged with making propaganda for the banned Kurdistan Workers' Party (PKK) and with taking part in an illegal organisation.

Mr Ilhan, a bazaar porter from the city of Mersin, denies the charges.

Using sign language at a hearing in the south-eastern city of Adana, he said he had got caught up in a violent pro-Kurdish demonstration.

Under Turkey's anti-terrorism law it is an offence to show any sign of support for the PKK.

Laws criticised
The BBC's Jonathan Head in Istanbul says Turkey's judiciary often administers harsh penalties on bafflingly slight evidence.

However, even by Turkish standards, this case is extraordinary, he says.

If Mr Ilhan is found guilty, the court is expected to pass a sentence close to the 25 years that the prosecutor has asked for.

Over the past 18 months, hundreds of Kurdish activists, journalists and politicians have been detained under anti-terrorism legislation.

The use of Turkey's anti-terrorism laws has been widely criticised. The Council of Europe said it was having a "chilling effect" on freedom of speech.

Our correspondent says the Turkish government is trying to encourage Kurdish moderates with such concessions as Kurdish language classes in school, while at the same time isolating the more hard-line PKK members.

But the sometimes incomprehensible actions of its judiciary will inevitably undermine such efforts, he adds.

http://www.bbc.co.uk/news/world-europe-18462421

[Vrej1915]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

4 TURKISH SOLDIERS KILLED IN PKK CLASHES

PanARMENIAN.Net
June 27, 2012 - 14:01 AMT

PanARMENIAN.Net - Four Turkish soldiers were killed in clashes with
suspected members of the outlawed Kurdistan Workers' Party (PKK) on
June 27 in the southeastern province of Siirt, according to Hurriyet
Daily News.

The fighting occurred in Siirt's Eruh neighborhood, with militants
attacking military personnel with heavy weapons. Although the Turkish
troops fired back, four of them were killed. Additional security
forces were sent to the area as clashes continued, the report said.

[Vrej1915]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

Turkey: For Ankara, Will Drones Be a Military Blessing or Curse?
June 28, 2012 - 5:28pm, by Yigal Schleifer The Turko-file Kurdish Issue Turkey-U.S. Relations Turkish Domestic Politics Turkish Military
Are armed drones the answer to Turkey's continuing fight against the militants of the Kurdistan Workers' Party (PKK)? That certainly seems to be the signal coming out of Ankara, which has been pushing Washington to provide it with American-made Predator unmanned aerial vehicles, which can be armed with air-to-ground missiles.

To a large extent, Ankara's military strategy regarding the PKK fight seems to be evolving in a direction that mimics that used by the United States in Pakistan and Yemen, where drones have become a central weapon in Washington's counterterrorism efforts. Like the US has learned in Pakistan, though, Turkey has recently also discovered that relying on drones can lead to trouble. As described in this previous post, the use of UAV's has become a topic of intense debate in Turkey after the Turkish military last December killed 34 Kurdish villagers that were mistakenly thought to be PKK militants. The deadly attack on the 34, part of a convoy of smugglers heading towards the Turkish border from Iraq, came as a result of intelligence provided by an American drone on loan to Turkey that first noticed the convoy.

In a highly illuminating article, Turkey-basd analyst Aaron Stein takes a look at Turkey's efforts to develop its drone fleet and some of the politics behind it, asking the important question of whether Turkish policymakers have really thought through the implications of introducing armed UAV's into their country's military strategy. From Stein's article:

In keeping with unofficial policy, the Obama administration has refused to submit an arms sale package to Congress that includes the armed drones. Even if the administration were to submit such a package, however, its uncertain if it would pass given Turkey’s diminished reputation among some Republican lawmakers. Thus the Obama administration has opted for compromise half-measures. To its valuable ally, Turkey, the U.S. opted to loan and pilot unarmed predator drones used in the Iraq War. Eager to address Turkish needs but unwilling to buck convention, the Obama administration’s policy enabled it to bypass Congressional approval while reassuring Turkey of the United States’ commitment to its most pressing security threat.

The domestic backdrop for Turkey’s repeated requests has been the breakdown of the Justice and Development Party’s (AKP) Kurdish opening and the re-militarization of the Kurdish issue. After appearing to change tactics and address the issue politically in his first term, Erodgan’s approach has reverted back to that of Turkey’s old gaurd: defeating the PKK militarily. This approach leads Ankara to covet armed drones as the weapon of choice for its own “war on terror.”

Yet, adding armed drones to Turkey’s vast arsenal will yield few, if any, greater successes in its military campaign against the Kurdish insurgency. At the same time, use of armed drones poses a threat of unconsidered and unintended political and security consequences. For example, the United States has received permission from the Pakistani, Yemeni, and Somali leadership to violate their respective sovereign airspaces when conducting drone missions. Will Turkey conclude similar agreements with Iraq, Iran, or Syria? Turkey’s ongoing political difficulties with all three countries are likely to complicate such a request. Is Turkey willing to carry out cross border attacks without permission? If not, where does the military plan to use these drones and what are the legal implications of the Turkish military using missile strikes to assassinate its own citizens? How will Turkey handle the fall out after the first drone strike misses its target and kills civilians in the Kurdish majority southeast?

Beyond these pressing domestic concerns, Turkey’s leadership has paid far too little attention to the spread of drone technology globally. Countries like China, Russia, India and Pakistan have invested in drone technology as part of a larger effort to replicate the capabilities of the United States’ current UAVs. Iran has also developed drones to help compensate for its weak air force. Hezbollah has acquired Iranian-made drones capable of carrying out kamikaze attacks. In the United States, a 26-year-old man was charged with plotting to load explosives on a remotely controlled plane and fly it into the Pentagon or the Capitol.

Already, the capability for similar small scale attacks using unmanned aircraft is within reach of terrorist organizations like the PKK—or its more radical offshoots. A terrorist group could simply purchase a large radio-controlled aircraft, attach plastic explosives, and fly it into a public area. Given the history of reprisal killings in Turkey and the PKK’s history of attacking civilian targets, a scenario involving some sort of radio controlled response to future Turkish drone strikes is a possibility worthy of consideration by the government, academics and military tacticians.

http://www.eurasianet.org/node/65614

[Vrej1915]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

Flying Blind: Why Armed Drones May Detract from Turkish Security
By Aaron Stein on June 27, 2012




Eager to land the decisive blow in its long-standing battle with its Kurdish insurgency, Turkey is seeking to purchase armed drones from the United States. Intent on replicating the central element of the United States’ counterterrorism strategy in Pakistan and Yemen, Ankara aims to use targeted strikes to thwart the Kurdistan Worker’s Party (PKK) insurgency. While Turkey’s procurement effort dates back to 2010, the issue has become more complex following the ill-fated raid that killed 34 smugglers near the town of Uludere in December of last year.
After months of relative quiet, the issue was recently thrust back into the collective consciousness of Turkey’s non-Kurdish majority when a piece by Adam Entous and Joe Parkinson appeared in the Wall Street Journal. The article cites Pentagon sources claiming that a video feed from an American-piloted unarmed drone provided the initial intelligence that led to the disastrous strike. The unarmed drones were loaned to Turkey in 2012 to provide intelligence coverage of Turkey’s porous border with Iraq. The four drones are flown by pilots from the private American company Battlespace Flight Services from a facility in Ankara dubbed the data fusion cell. The cell, which was established in 2007 and is jointly manned by American and Turkish military personnel, is responsible for transmitting intelligence gleamed from American manned and unmanned airplanes operating in Iraq.
Turkish Prime Minister Recep Tayyip Erdogan dismissed the claims of American involvement, arguing instead that the intelligence that led to the strike came from a Turkish—i.e. Israeli-made Heron—unmanned aerial vehicle (UAV). The Prime Minister—backed by reports and op-eds in sympathetic media outlets—claimed the WSJ story was a political ploy by some in the Pentagon and on Capitol Hill to prevent the sale of armed drones to Turkey.
Yet, Erdogan manipulated the American position for entirely domestic reasons. Unofficially, the United States has opposed the sale of armed drones in general; instead, the U.S. markets unarmed variants to its allies abroad. Turkey has been no exception. The United States’ unstated policy seeks to balance concerns of defense contractors—who are obviously eager to market all forms of drones abroad—with international norms intended to limit the proliferation of drone technology.
In keeping with unofficial policy, the Obama administration has refused to submit an arms sale package to Congress that includes the armed drones. Even if the administration were to submit such a package, however, its uncertain if it would pass given Turkey’s diminished reputation among some Republican lawmakers. Thus the Obama administration has opted for compromise half-measures. To its valuable ally, Turkey, the U.S. opted to loan and pilot unarmed predator drones used in the Iraq War. Eager to address Turkish needs but unwilling to buck convention, the Obama administration’s policy enabled it to bypass Congressional approval while reassuring Turkey of the United States’ commitment to its most pressing security threat.
The domestic backdrop for Turkey’s repeated requests has been the breakdown of the Justice and Development Party’s (AKP) Kurdish opening and the re-militarization of the Kurdish issue. After appearing to change tactics and address the issue politically in his first term, Erodgan’s approach has reverted back to that of Turkey’s old gaurd: defeating the PKK militarily. This approach leads Ankara to covet armed drones as the weapon of choice for its own “war on terror.”
Yet, adding armed drones to Turkey’s vast arsenal will yield few, if any, greater successes in its military campaign against the Kurdish insurgency. At the same time, use of armed drones poses a threat of unconsidered and unintended political and security consequences. For example, the United States has received permission from the Pakistani, Yemeni, and Somali leadership to violate their respective sovereign airspaces when conducting drone missions. Will Turkey conclude similar agreements with Iraq, Iran, or Syria? Turkey’s ongoing political difficulties with all three countries are likely to complicate such a request. Is Turkey willing to carry out cross border attacks without permission? If not, where does the military plan to use these drones and what are the legal implications of the Turkish military using missile strikes to assassinate its own citizens? How will Turkey handle the fall out after the first drone strike misses its target and kills civilians in the Kurdish majority southeast?
Beyond these pressing domestic concerns, Turkey’s leadership has paid far too little attention to the spread of drone technology globally. Countries like China, Russia, India and Pakistan have invested in drone technology as part of a larger effort to replicate the capabilities of the United States’ current UAVs. Iran has also developed drones to help compensate for its weak air force. Hezbollah has acquired Iranian-made drones capable of carrying out kamikaze attacks. In the United States, a 26-year-old man was charged with plotting to load explosives on a remotely controlled plane and fly it into the Pentagon or the Capitol.
Already, the capability for similar small scale attacks using unmanned aircraft is within reach of terrorist organizations like the PKK—or its more radical offshoots. A terrorist group could simply purchase a large radio-controlled aircraft, attach plastic explosives, and fly it into a public area. Given the history of reprisal killings in Turkey and the PKK’s history of attacking civilian targets, a scenario involving some sort of radio controlled response to future Turkish drone strikes is a possibility worthy of consideration by the government, academics and military tacticians.
Absent international norms on the use of armed drones, the proliferation of UAV technology creates new abilities for destructive and harder to prevent terrorist attacks. However, discussion of precedent has been wholly absent from debates in Turkey. While Washington is the ultimate trendsetter, Turkey’s procurement and development of armed drones would add to the perceived international legitimacy of targeted killings from 10,000 meters above ground. If Turkey were to use armed drones in Kurdish areas, it would lose standing to challenge such strikes elsewhere. While the idea of Turkey challenging American strikes against mutually-loathed al Qaeda operatives is unlikely, a scenario involving China using armed drones to attack separatist Uighurs would certainly elicit concern from Ankara.
Turkey’s current policy elevates short-term tactical gains over the long-term implications of using armed drones. With the GDP growth rate expected to slow down, Ankara should be asking tougher questions about the price of its military procurements compared with their expected payoff. Armed drones are more expensive to fly than the F-16, are more prone to crashing, and carry fewer munitions. Its vaunted sensors are less effective at border monitoring than cheaper manned airplanes outfitted with thermal imaging technology.
Equally important, the quality of drone video is too poor to accurately assess the difference between friend and foe. Turkey will have the luxury of operating in an environment with no air defenses—so the drone will be able to operate at lower altitudes—but that does not preclude accidental airstrikes on civilians. After Uludere, Turkey’s leadership should proceed more cautiously in its effort to arm itself with a similar platform that features the same intelligence capabilities that led to the killing of 34 people.
Is Ankara prepared to endure a repeat of Uludure? Without careful delineation of the legality and chain of command, the government is bound to repeat its recent mistakes. Without a public debate over whether it supports armed drone warfare, the government can expect a backlash at least as strong as the one it experienced in recent months. At the very least, the AKP should mimic the tactics of the Obama White House and release details about the drone kill list, the chain of command, and the involvement of the Prime Minister in authorizing strikes to friendly media outlets. Thus far, Turkey has opted to cloak these details in a shroud of secrecy, rather than address questions posed by the local media and the political opposition.
Before pressing forward in its quest for drones, Turkey might consider the global and domestic ramifications of deploying these weapons. Politically, introducing and using armed drones belies the optimism, rhetoric, and messaging on which the ruling party campaigned in previous elections. Attacking the PKK issue politically and investing in more effective tools to protect its citizens would better serve Ankara’s long and short-term political interests. A sustained political effort to engage Turkey’s Kurds without using armed drone strikes would likely yield greater political and military returns than short-term tactics using platforms that duplicate Turkey’s current capabilities. Doing so would indicate that Turkey’s leadership is serious about its pledges to increase minority rights and deepen Turkish democracy.
__
Aaron Stein is a Ph.D candidate at King’s College, London and the Nonproliferation Program Director at the Center for Economics and Foreign Policy Studies an independent think tank in Istanbul. You can follow him on Twitter @Aaronstein1.

http://www.e-ir.info/2012/06/27/flying-blind-why-armed-drones-may-detract-from-turkish-security/