Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

[Vrej1915]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

28 October 2013

Iraqi Kurdistan: State-in-the-making?


By Kevin Connolly

BBC Middle East correspondent, Irbil, northern Iraq
Wherever you are in the world it takes nerve to invest in the amusement park industry - roller coasters can go down as well as up.
But the Chavy Land Park in the Iraqi-Kurdish city of Sulaymaniyah offers a particularly challenging balance of risk and reward.
On the one hand there isn't much competition for the leisure dollar in the Iraqi tourism industry - not yet at least.
On the other, the violence and chaos of the last few decades is still a painfully recent memory.
You get an echo of that in the recorded announcement at the gate which reminds you that you're not allowed to bring weapons into the park.
But Chavy Land is an impressive achievement.
The neon lights of an imposing Ferris Wheel and an eye-wateringly high roller coaster gleam against the inky night sky like precious stones on a xxxeller's cushion.
A haven of peace
It is attracting Iraqis from southern cities like Baghdad and Basra. Slowly the Kurdish region of Northern Iraq has already established a reputation for being more stable and more secure than the rest of the country.
It's beginning to look as though the Kurdish people of the region are quietly working to build a new nation-state here which would represent a challenge to the boundaries and borders created by the Great Powers at the end of World War One.
Hassan Mohamed Darner, chief executive of Chavy Land is in no doubt: "The Northern part of Iraq is... Kurdistan," he says proudly. "It's safe - people come here to study and they come here to trade."
Asked if the rest of the world should go ahead and grant Iraqi Kurdistan official diplomatic recognition he says simply, "Yes, definitely. And they should do it now."
It's certainly true that this is a time of renewed upheaval in the Middle East but the change is not yet on the scale of the deal-making and nation-building that followed the Great War.
The Kurds emerged as losers from that process, specifically because a secret carve-up between Britain and France called the Sykes-Picot agreement, made no provision for an independent Kurdish state.
They were divided between Syria and Turkey, Iran and Iraq - a tough diplomatic neighbourhood in which to nurse forbidden dreams of statehood.
There is no doubt that the chaos in modern Iraq and the weakness of the federal government in faraway Baghdad presents the Iraqi Kurds, at least, with an opportunity to take their regional autonomy and quietly turn it into something more.
Every round of sectarian violence in the rest of the country - like the car-bombings at the weekend which killed at least 50 people - underlines that weakness and deepens Kurdish resolve.
'New rules'
The Turkish political scientist Soli Ozel offers this judgement on the importance of this moment in the Middle East.
"For all intents and purposes," he argues, "they have their own state in Northern Iraq and they're likely to have some kind of autonomous zone in Syria.
Therefore the Kurds as a nationality have now re-appeared on the world stage. They're undoing Sykes-Picot for themselves."
On this changing political landscape it feels as though everyone is learning the rules of a new game.
Turkey, for example, fought for decades to crush an armed Kurdish insurgency within its borders and as part of a kind of cultural war it tried to ban the very word "Kurd", preferring the ludicrous 'Mountain Turk' instead.
Turkish operations have in the past included incursions into neighbouring Iraqi Kurdistan which it's accused of providing safe havens for the Kurdish fighters.
But Turkey is also Iraqi Kurdistan's most important trading partner - buying its oil and gas and investing heavily in its construction boom.
The relationship works - for the moment - because each side has something that the other needs.
But there is clearly an underlying tension there too.
United Kurdistan?
Many Kurds still harbour the dream of a homeland which unites the Kurdish elements of Turkey, Syria and Iran as well as Iraq - although they're pragmatic enough to recognise that as no more than a distant pipe dream.
Turkish support will only continue as long as the aspirations to nation-building are strictly confined to Iraqi Kurdistan.
The regional government in the capital Irbil is playing its cards skilfully.
Hemin Hawrami from the country's largest political party, the Kurdistan Democratic Party (KDP), says its all a matter of balancing those long-term political dreams against the practical diplomatic realities of the moment.
"If you ask any Kurd whether they want to have an independent Kurdistan, definitely you will get the answer 'Yes'," he told me. "But Kurdistan's strategy is to pursue this path in a peaceful way. We don't want to be the reason for the break-up of Iraq."
Of course you don't have to be a political genius to spot that that leaves open the possibility that they'd be pleased enough if Iraq broke up for other reasons.
For now, it feels as though Iraqi Kurdistan believes it can work on building a new nation-state as long as it doesn't say out loud that it is building a new nation state.
It takes in refugees - mostly fellow Kurds - from neighbouring Syria. It has its own flag, anthem and armed forces, and most importantly of all, it has oil.
A new pipeline is being built to take Kurdish oil to Turkey although it's impossible for an outsider to establish if that's going to be a joint project with the rest of Iraq or an independent pipeline with oil going direct to Turkey and money coming direct to Irbil.
However that issue is decided, you get a clear sense that in Iraqi Kurdistan there is suddenly a renewed energy to the old dream of statehood.
But it's a dream which is struggling to come to life at a difficult time in a dangerous region

[Vrej1915]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

13 November 2013

Syrian Kurdish party plans transitional administration



Syria's largest Kurdish party has said it plans to form an transitional administration.

The administration would rule Kurdish-majority areas in the northeast until the broader conflict is over.

Kurdish groups in northern Syria have tried to stay out of the civil war between the government and rebels.

However, Islamist rebels have moved into Kurdish-controlled areas in recent months, causing increasing clashes between them and Kurdish militias.

The Kurdish Democratic Union party (PYD) announced the move after two days of talks in the town of Qamishli in north-eastern Syria.

Alan Semo, the PYD's UK-based representative, told the BBC his party was not seeking to carve out a separate Kurdish state.

Mr Semo said the region would be "integrated in future in a united, democratic, plural Syria", adding that neighbouring Turkey, which has fought a long war against Kurdish rebels, had nothing to fear from the move.

"I think Turkey will realise that this step is not a threat to any regional or international or global stability, it is temporary," he added.

The PYD planned to introduce a constitution and regional parliament, with representation for non-Kurds in the area, he went on.

However, it is not clear whether all Kurdish factions will take part in the administration.

"I think that such a rushed, one-sided move will be seen as... an obstacle to the Syrian opposition," Nuri Brimo, a member of another Kurdish grouping, the Kurdish National Council (KNC), told AFP.

A de facto autonomous Kurdish zone was created when government forces withdrew from the area in the summer of 2012.

Last month Kurdish fighters took control of a border crossing with Iraq from an Islamist rebel group.

Syria's Kurdish minority makes up around 10% of the population and is largely concentrated in the country's far north-east, near the borders with Turkey and Iraq.

The fighting between jihadist rebels and armed Kurdish militia has added another layer to Syria's complex civil war.

[Vrej1915]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

13 June 2014

http://www.bbc.com/news/world-middle-east-27836520

Could Iraq conflict boost Kurdish dreams of independence?


By Jim Muir
BBC News, Irbil


As Iraq descends deeper into chaos and the fires burn closer to Baghdad, the Kurds in the north have quietly taken advantage of the tumult to expand and tighten their control in the oil-rich Kirkuk province, long the object of their dreams and aspirations.

The move was both defensive and ambitious, carrying strong elements of both opportunity and risk.

"Part of the motivation was to avert a humanitarian disaster," said a senior source in Irbil.

"Had we not filled the vacuum left by the Iraqi army's departure, everybody would have flooded into the Kurdistan region. We had half a million people banging on our doors.

"It's a lot simpler to send 100 peshmergas (Kurdish military forces) to hold the fort and keep security, so that people could stay put. Once our units went in, the displaced started going back."

But there's clearly more to it than that. The Kurdish media have been hailing the step as a historic reunification of Kurdish lands.

xxxel in their crown
Kirkuk city, which has a mixed population of Kurds, Arabs and Turkmen, has long been a thorny issue in Iraqi politics.

Iraqis walk on a street in the northern city of Kirkuk on 13 June 2014
Iraq's Kurds have long-hoped to control the oil-rich city of Kirkuk
Its special status as a disputed city was recognised in the post-Saddam Hussein Iraqi constitution, which called for the situation in the city to be "normalised" by:

The return to the south of Arabs settled there by the deposed ruler
The restoration of expelled Kurds
A census
A referendum on whether the province should join the Kurdistan autonomous region.
But that has never happened, and Kirkuk, as well as other disputed areas along the Arab-Kurdish ethnic fault line, have been flashpoints for friction between Kurdish forces and Iraqi government troops.

Now, the latter have melted away, leaving Kirkuk to fall into the hands of the Kurds like a ripe fruit.

Map showing the Kurdish inhabited areas on the borders of Iran, Iraq, Turkey, Syria and Armenia.
With the rest of Iraq apparently disintegrating along sectarian lines, and the central government in Baghdad in disarray, it will clearly be a long time before an Iraqi authority can challenge the Kurds' absorption of what they have long seen as the rightful xxxel in their crown.

The Kurdistan region has already angered Baghdad by going its own way and selling its oil and gas directly to and through its northern neighbour Turkey, with which the regional government (KRG) has developed a close partnership despite historic Turkish suspicions of Kurdish nationalism.

Now it seems likely that the acquisition of Kirkuk, both the city and the province with its rich oilfields, will boost the trend towards outright independence for the Kurdistan region.

Dominant forces
"Absolutely, it brings independence a step closer," said a well-placed source.

"We have lost hope in the sanity of the people governing Iraq. We don't want to be part of the failure of something for which we're not responsible. Nobody gave more than us in the effort to keep Iraq together, but now we're giving up, there's no hope."

But the move is not without risks.

It brings Kurdish forces into direct proximity with the militants who have taken over in Mosul and other adjacent areas.

In recent years, Kirkuk has already seen many suicide and other bomb attacks attributed to Sunni radicals, which are very rare inside the KRG autonomous area itself.

Kurdish Iraqi security forces patrol a street in Kirkuk on 13 June 2014
Iraqi Kurdish forces say they took control of Kirkuk as the army fled
If instability spreads, it could affect the current boom in investment and economic activity in Kurdistan, which has flourished while the rest of Iraq has largely stagnated and been mired in turmoil.

If the Sunni areas are starting to go their own way, much will depend on the composition of the dominant forces taking part in that process.

Other strands
So far, the public face that has resonated around the world has been that of the ultra-radical al-Qaeda offshoot known as ISIS, the Islamic State in Iraq and the Levant.

But as with the anti-US insurgency from 2004 on, there are clearly other strands to the revolt, which explains the resonance it is having, and the speed of its movement through the mainly Sunni areas on which it is concentrating.

The Kurds have no sympathy for the ISIS radicals, but they are in touch with other elements, including tribal leaders and commanders of the Military Councils of Iraqi Revolutionaries (MCIR), which includes many experienced former Iraqi army officers.

The Kurds have been given assurances from the latter that they will not encroach on the borders of the KRG autonomous region, according to an MCIR spokesman.

Images allegedly showing ISIS militants in the northern Iraqi city of Samarra
Tribal leaders and former army officers are believed to be fighting alongside ISIS militants in the Sunni revolt
The MCIR claims that overall, its fighters are the most significant element in the revolt, with tribal militants in second place, and ISIS only third despite the media attention they command.

When Sunni rebels took over the city of Fallujah, west of Baghdad, in January, Prime Minister Nouri Maliki asked the Kurds to send peshmerga forces to help drive them out, sources say.

But the request was turned down. The Kurdish leadership's message to the MCIR conversely was that Irbil would not be against the Sunnis taking the road of establishing their own autonomous area, following the lead of Kurdistan itself.

That would clearly not apply if ISIS emerged as the dominant force in self-administering Sunni areas. Its philosophy and practices are so extreme that it has even been disavowed by its parent leadership, the international al-Qaeda movement headed by Osama Bin Laden's successor Ayman al-Zawahiri.

A future scenario where the Kurdish forces helped "moderate" elements such as the MCIR to oust ISIS is not hard to envisage.

Already there are signs of a potential conflict between strands of the rebel movement, although they are cooperating for the time being.

"There is no friction or clashes between us at the moment, but we plan to avoid them until we are settled and operations are finished, then we will kick them out of Mosul," said an MCIR source.

"We are warning their leaders that if they perpetrate any violations, they will become our first enemy, so they are behaving so far."

Stir hostility
Politically, the clerical body which is the spiritual point of reference for mainstream militant Sunni groups, the Association of Muslim Clerics (AMC), has put out a statement which clearly takes issue with the radical declaration put out by the ISIS spokesman, Abu Muhammad al-Adnani, the day before.

He called for revenge and score-settling in Baghdad, and for the militants to march on the holy Shia city of Karbala to the south of the capital.

That would clearly be a recipe for sectarian carnage and civil war between Sunnis and Shias, something the AMC said is absolutely not on the agenda.

Iraqi Shia pilgrims crowd the streets of Karbala in 2005
Karbala is among the holiest cities for Shia Muslims
"Calls for the revolutionaries to head for Karbala, Najaf and elsewhere are rejected, unacceptable and irresponsible on the part of those issuing them," the AMC statement said.

"It would stir hostility to the revolution and make it fail, diverting its goal from helping the oppressed to stirring up sectarian conflict between the sons of our one people, quite apart from the fact that everybody knows that most of the Iraqi people in the south reject Maliki and his gang, and suffer his oppression like the rest of us."

The AMC insisted that forgiveness and tolerance should be the keynote in administering the "liberated" areas, and that nothing should be done to prejudice people's livelihoods or impose dress codes on them, even if they were not in line with strict Islamic precepts.

In another clear reference to ISIS, it said that no group should claim to represent the entire revolt and take strategic decisions without consultation.

It also called for the immediate release of the 49 Turkish nationals seized by ISIS from the consulate in Mosul, saying this risked alienating a powerful neighbour and provoking intervention.

But even the AMC embraced the goal of reaching Baghdad, "because the ruling regime is there, the source of oppression and crimes against the people, so there is no other way of lifting the yoke as long as the regime fails to look after others."

Room for compromise
So the seeds of an incipient struggle within the rebel movement are clearly there, though the AMC stressed the need to avoid the kind of chaos and in-fighting afflicting opposition groups in the anti-government uprising in Syria.

Clearly, the current Sunni revolt has much more to it than the intrusion of foreign jihadist "terrorists", as Prime Minister Maliki has claimed.

The Americans and others are aware that the turmoil reflects Mr Maliki's failure to draw major Sunni political forces into the political process and give them a stake, one of several factors inhibiting them from producing a forceful and determined response to his appeals for help.

Despite their visible differences, the various elements in the Sunni revolt are agreed on the need to push towards Baghdad, a campaign that is likely to see movement from the western side - Anbar province - as well as from the north.

But as with the Kurds in the north, the course of events will depend a great deal on which strand predominates within the rebel movement.

If ISIS prevails, open-ended sectarian strife can be expected. But if the more moderate groups assert themselves, there may be room for compromise and accommodation.

[Vrej1915]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

Ո՞ւմ է հանձնելու Թուրքիան Արևմտյան Հայաստանը

ՆԱԻՐԱ ՀԱՅՐՈՒՄՅԱՆ, Մեկնաբան
Մեկնաբանություն - Չորեքշաբթի, 02 Հուլիսի 2014,

Այս ամիս աշխարհը նշելու է Առաջին համաշխարհային պատերազմի 100-ամյակը, որի հետևանքով փլուզվեցին կայսրություններ, այդ թվում, Օսմանյանը: Հայկական տարածքները բաժանվեցին Խորհրդային Ռուսաստանի և նորաստեղծ Թուրքիայի Հանրապետության միջև: Վիլսոնի նախագծով՝ ի դեմս Հայաստանի տարածաշրջանում հզոր տեխնոլոգիական ու քաղաքակրթական կենտրոն ստեղծելու ամերիկացիների փորձերը ռուս-թուրքական դավադրության պատճառով հաջողության չհասան: 100 տարի անց տարածաշրջանում նույն բանն է տեղի ունենում:

Իրաքն ակնհայտորեն 3 մասի է բաժանվում, իսկ Թուրքիան շտապում է պայմանավորվել քրդերի ու սուննի առաջնորդների հետ: Թուրքիան պատրաստ է ճանաչել Իրաքի մասնատումը, սակայն պայմանով, որ քրդական հավակնությունները չեն տարածվի Թուրքիայի վրա:

Օգոստոսին Թուրքիայում նախագահական ընտրություններ են, և ներկայիս վարչապետ Էրդողանն արդեն առաջադրել է իր թեկնածությունը: Նրա հակառակորդ Ֆեթուլլահ Գյուլենը լռում է: Նա կամ վճռորոշ պահին է սպասում, կամ էլ պայմանավորվածություն կա: Թուրքիայի ընտրությունները, հնարավոր է, համընկնեն Իրաքի մասնատման ու Քրդական պետության ստեղծման հետ:

Կմտնի՞ արդյոք ներկայիս Թուրքիայի մի մասը նոր Քուրդիստանի կազմ: Չի բացառվում, դատելով նրանից, որ Թուրքիայի խորհրդարանում իրավական հիմքեր են նախապատրաստում Օջալանի հետ բանակցությունների համար: Իսկ դա նշանակում է, որ Առաջին աշխարհամարտից 100 տարի անց Թուրքիան պահպանվելու համար կարող է քրդերի օգտին զիջել իր մի մասը: Ընդ որում, չի բացառվում, որ Թուրքիան կհամաձայնվի Քրդստանին տալ Արևմտյան Հայաստանը:

Հայաստանը կրկի՞ն բաժանված կմնա Ռուսաստանի ու Թուրքիայի միջև: Մյուս տարի նշվելու է Հայոց ցեղասպանության 100-ամյակը, և հիմա արդեն խոսվում է Թուրքիայի դեմ Հաագայի դատարանում իրավական փաթեթ ներկայացնելու մասին: Անկարան չի սպասելու, սահմանին սադրելու է Հայաստանին, սակայն գլխավորը՝ փորձելու է նորից պայմանավորվել Ռուսաստանի հետ:

Նախնական պայմանավորվածությունն արդեն կա: 2011 թվականին՝ Մոսկվայի պայմանագրի 90-ամյակին, որով Հայաստանը բաժանվել է Ռուսաստանի ու Թուրքիայի միջև, ՌԴ նախկին նախագահ Դմիտրի Մեդվեդևը վարչապետ Էրդողանին նվիրեց փաստաթղթի բնօրինակը, որպեսզի ոչ ոք այն չկարողանա վիճարկել: Դա նշան էր այն բանի, որ ռուս-թուրքական գործարքը շարունակվում է:

Տարածաշրջանը, սակայն, արագ փոխվում է: Նույնիսկ թուրքական խորամանկ դիվանագիտությունը չի հասցնում իրադարձությունների հետևից: Իրաքի մասնատումը կարող է տարածաշրջանային պայթյունի դետոնատոր դառնալ, և Թուրքիան Ռուսաստանի հետ միասին լրջորեն կարող է տուժել թեկուզ միայն այն պատճառով, որ աշխարհում ոչ ոք այլևս չի թաքցնում այդ երկու երկրների միջազգային մեկուսացման քաղաքականությունը: Երկուսն էլ ժամանակին կայսրություններ են եղել, սակայն այդպես էլ աշխարհին նորարարական ոչ մի բան չեն առաջարկել՝ հույս դնելով միայն բիրտ ուժի և ուղղահայացի վրա: Այժմ նրանց համար դժվար է պահել նույնիսկ տարածաշրջանային տերության կարգավիճակը:

Թուրքիան, սակայն, տեղում նստած չէ: Վերջին մի քանի տասնամյակների ընթացքում օգտվելով Արևմուտքում հակառուսական ու հակաիրանական տրամադրություններից՝ Անկարան կարողացել է կոմունիկացիոն կենտրոն դառնալ՝ իր տարածքն առաջարկելով որպես տրանզիտ: Ողջ խնդիրը, սակայն, այն է, որ թուրքական, ինչպես նաև ռուսական տրանզիտը դուր չի գալիս Արևմուտքին ու Իրանին: Եթե տարածաշրջանում պայթյուն լինի, նրանք կփորձեն տրանզիտի այլ ճանապարհներ գտնել, իսկ այդ ճանապարհներն անցնում են միայն Հայաստանով ու Նախիջևանով:

Մինչդեռ ինչ-որ անձնական պատճառներով Հայաստանը հեռացրել է Իրաքում իր դեսպանին և դեռ չի նշանակել նորին: Այս կերպ ասած, մի երկրում, որի վրա կարող է Արևմտյան Հայաստանի հողերին հավակնող պետություն առաջանալ, Արևելյան Հայաստանը դեսպան չունի: Շատ իմաստուն քաղաքականություն է:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....pjcgbbVu.dpuf

[Vrej1915]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

Հայաստանը կհասցնի՞ ներկայացնել իր հայտը
Lragir.am
26 Օգոստոսի 2014,


Հայաստանի հինգերորդ հարեւանը

Մերձավոր Արևելքում թեժացող իրադարձությունների ֆոնին Արևմուտքը կարծես դեռ չունի հստակ աշխարհքաղաքական լուծումներ, և տպավորությունն այնպիսին է, թե նա սպասում է բոլոր հնարավոր գործոնների ի հայտ գալուն (կամ որ նույնն է՝ հայտերին), որպեսզի անցնի վճռական գործողությունների: Քաղաքագետների վերլուծություններից և տեղեկատվական հոսքերից կարելի է եզրակացնել, որ առայժմ ամենախնդրահարույց հայտերը երեքն են՝ Թուրքիայի տարածաշրջանային հավակնությունները, Իսլամական պետության հայտը և Քրդական պետության հայտը: Հայաստանն անհայտ պատճառներով հայտ չի ներկայացրել և հայտնի էլ չէ, կհասցնի՞ դա անել մինչև «դեդլայն»: Սակայն ակնհայտ է, որ ուշանալու դեպքում ընդմիշտ փակվելու է հայկական հարցը՝ իր տնտեսաքաղաքական հետևանքներով հանդերձ:

Թուրքիայի աշխարհքաղաքական հավակնությունների մասին շատ է խոսվել: Այն իրենից մոտավորապես ներկայացնում է օսմանյան կայսրության «վերականգնումը»՝ արաբական թերակղզուց մինչև Սև և Կասպից ծովերի միջև ընկած ամբողջ տարածքներն ու ծովածոցերը վերահսկելու իր մտադրությունները: Արդեն հարյուրամյա այդ ռևանշ-նախագիծն իր ակտիվության տարբեր փուլերն է ունեցել, իսկ Եվրամիության հետ հարաբերությունների սառեցման և Էրդողանի նախագահ ընտրվելուց հետո ներկայացվել է որպես տարածաշրջանային հայտ: Ինչքան էլ Արևմուտքը դրան բացասական կամ նույնիսկ անլուրջ վերաբերվի, միևնույն է, Հայաստանն իրավունք չունի աչք փակելու դրա վրա:

Իսլամական պետության հայտը հավանաբար չի ընդունվի ոչ Արևմուտքի և ոչ էլ այլ քաղաքական կենտրոնների կողմից: Օբամայի և Եվրամիության վերջին խիստ բացասական հայտարարությունները հիմք են տալիս կարծելու, որ այդ հայտը կմերժվի: Եվ թերեւս կմերժվի հօգուտ մեկ այլ՝ Քրդական պետության հայտի: Իսկ հայկական հայտի բացակայության պայմաններում այն կարող է ամենատարբեր լուծումներ ստանալ՝ ընդհուպ միչև հայկական հարցի իսպառ մոռացում:

Հետևելով միջազգային լրատվամիջոցների վերլուծություններին, չի կարելի չնկատել, որ Քրդական պետության ստեղծումն ուղեկցվում է «Պատմական արդարության վերականգնման» հիմնավորմամբ: Պետք է նաև նկատել, որ այդ հիմնավորումներից բոլորն անխտիր սկսվում են հետևյալ նախաբանով. Քրդերն ամենամեծաքանակ ազգն են, ովքեր չունեն պետականություն: Համապարփակ ապրող ավելի քան 40 մլն քրդերի բնակության աշխարհագրական տարածքը կազմում է 450 հազ. քառ.կմ, որն ավելի մեծ է, քան օրինակ Շվեդիան, Մեծ Բրիտանիան, Իտալիան: Իսկ բնակչությամբ գերազանցում է այնպիսի երկրների, ինչպիսիք են օրինակ Կանադան, Աֆղանստանը, Ալժիրը:

Քրդերի ծագման մասին բավական հակասական տեղեկություններ ու կարծիքներ կան: Այնուամենայնիվ, նրանց լեզուն պատկանում է հնդեվրոպական լեզվաընտանիքի իրանական ճյուղին: Նրանց մեծ մասը դավանում է սուննի իսլամ (85 %), փոքր մասը շիա իսլամ (5 %), և քրիստոնեություն (2 %): Շատ պատմաբաններ եզդիներին համարում են քրդեր՝ եզդիական կրոն դավանող (8 %):

Փաստորեն ստացվում է այնպես, որ եթե որևէ էթնոս ունի Կանադայի բնակչությունից ավելի բնակչություն և համապարփակ ապրում է Մեծ Բրիտանիայի տարածքից ավելի ընդարձակ տարածքում, ապա այդ էթնոսի նկատմամբ կիրառելի է «պատմական արդարության վերականգնում»-ը, իսկ այն էթնոսը, որին կոտորել, սարքել են մի բուռ, վտարել են իր պատմական տարածքներից, բայց ճանաչել «անկախ Քարաստան»-ը, չունի որևէ «պատմական արդարության վերականգնման» խնդիր:

Սառը դատելու դեպքում կարելի է համոզվել, որ այդ վերաբերմունքի հիմնական մեղավորներին պետք է փնտրել հենց Հայաստանում: 23 տարվա անկախությունն այդպես էլ չի ծնել պետական գործիչ, իսկ իշխանական խաչմերուկներում ու հանգույցներում հանգրվանածներից որևէ մեկին հնարավոր չէ մատնացույց անել ըստ այդ հատկանիշի:

Հավանաբար սխալ կլինի հայտարարել, թե պատմաբանների ու քաղաքագետների շուրթերից չի հնչում տարածաշրջանային «խաղերին» Հայաստանի կողմից հայտ ներկայացնելու անհրաժեշտության մասին: Սակայն նրանց կողմից «թրոլլինգ»-ը ոչ մի կերպ չի ստացվում (դրական իմաստով): Ոչ լայն հասարակական-քաղաքական շրջանակներում և ոչ էլ առավել ևս պետական այրերի մոտ որևէ վտանգի, կամ նույնիսկ մարտահրավերի զգացողություն չի արթնանում: Հաճախ էլ հնչում են հակառակ ռեակցիոն մտքեր՝ որ քրդական պետության ստեղծումը հայկական պատմական տարածքներում դա միայն բարբաջ է:

Քրդական պետության ստեղծման հարցն ունի հարյուրամյա պատմություն: Այն նախատեսված էր դեռևս 1920-ին՝ Սևրի պայմանագրով և դիտարկվել է հիմնականում երկու տարբերակով. Առաջին՝ չորս պետություններից որևէ մեկի (Թուրքիա, Սիրիա, Իրան, Իրաք) տարածքում անկախանալու տարբերակը, կամ երկրորդ՝ միացյալ Քրդական պետության ստեղծման տարբերակը: Քրդական պետության ստեղծման խնդիրը հատկապես ակտիվ փուլ է մտել 80-ական թվականներից:

Վերջին իրադարձությունները Սիրիայում և Իրաքում ցույց են տալիս, որ չնայած ներքին որոշ հակասություններին՝ քրդերը հակված են վերամիավորման և Մեծ Քրդական պետության ստեղծման գաղափարին: Այդ խնդիրը չի կարող լուծվել առանց արևմտյան տերությունների աջակցության: Արևմուտքը չի թաքցնում, որ տարածաշրջանում աճող իսլամական ֆունդամենտալիզմը մեծ գլխացավանք է դարձել ողջ աշխարհի համար, և դրա դեմը հնարավոր է առնել մեկ այլ ուժեղ կենտրոն ստեղծելու ճանապարհով:

Չխորանալով Արևմուտքի աշխարհքաղաքական «էքսպերիմենտների» վերաբերյալ պատմական էքսկուրսների մեջ, նշենք միայն, որ նման «սինթետիկ» պետության օրինակ էր հենց ինքը՝ Իրաքը, որն Անգլիան 1914 թ. ձեռք էր գցել Օսմանյան կայսրությունից՝ միայն որպես նավթի երակ և որը 1932-ին անկախության արժանացավ հենց հակակշիռ ստեղծելու նպատակով: Իրաքն այդպես էլ չկարողացավ կատարել իր առաքելությունը և կատարել արաբ-իսլամիստական ֆունդամենտալիզմին հակակշռող դեր: Եվ այսօր դրված է այն «լուծարելու» խնդիրը: Նման օրինակները բազմաթիվ են, հատկապես Մերձավոր Արևելքում: Արևմուտքը կարծես թե դեռ չի գիտակցում, որ էներգետիկ երակներում հակակշիռներ ստեղծելիս պետք է առաջնորդվել միայն քաղաքակրթական չափորոշիչներով:

Ամենայն հավանականությամբ, հակակշռող դեր չի կարողանալու ապահովել նաև Մեծ Քրդական պետությունը: Եվ ցավալին այն է, որ «քրդական էքսպերիմենտի» տապալումն այս անգամ շատ ավելի մեծ ու անուղղելի գլխացավանք է դառնալու քաղաքակիրթ աշխարհի համար: Նավթի երակների վրա նստած քրդական սուննի ֆունդամենտալիզմը չափազանց հաջող կերպով քայլելու է Թուրքիայի լադին համաքայլ՝ մանավանդ որ նավթային ուղիները անցնելու են Թուրքիայի տարածքով: Իսկ այն, որ Թուրքիան առայժմ դիմադրում է իր տարածքները զիջել քրդերին՝ բնական է՝ նա փորձում է կորուստները հասցնել նվազագույնի: Հետաքրքիր իրավիճակ կարող է ստեղծվել՝ եթե դրվի կտրուկ ընտրության հարց՝ հայերին թե քրդերին, ապա պատասխանը կարող է լինել բավական անսպասելի: Եվ քանի դեռ հայկական հայտը ներկայացված չէ, ապա քրդերի հետ բանակցելը կարելի է երկարաձգել:

Որքան էլ ֆանտաստիկ թվա, բայց մերձավորարևելյան հակակշիռների ստեղծման միակ լուծումը «հայկական պատմական արդարության վերականգնման» հայտի ընդունումն է: Քաղաքակիրթ աշխարհն իսկապես կստանա մի հզոր հակակշիռ, ում հետ հնարավոր կլինի առանց զենքի լուծել Աստծո կողմից բոլորին տրված էներգետիկ պաշարների բաշխման քաղաքակրթական խնդիրները: Արևմուտքը հավանաբար գերազանց հասկանում է նորվեգացու և արաբ իսլամիստի քաղաքակրթական տարբերությունները, որոնցից առաջինը գերադասում է ապրել երկհարկանի իր համեստ ու երջանիկ խրճիթում՝ իր էներգետիկ ռեսուրսներով կիսվելով սեփական ժողովրդի եւ մյուսների հետ, իսկ երկրորդը գերադասում է իր նավթը փոխանակել զենքի հետ ու կառուցել ամենաբարձր ու շքեղ շենքը:

Ի դեպ՝ չմոռանանք մեր հայտում նշել, որ Հայաստանում նորվեգացիներ են ապրելու:

ԱՂԱՍԻ ԻՎԱՆՅԱՆ

- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....Y5t92Xbj.dpuf

[Vrej1915]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

19 February 2015
Iraq-Kurdish force of 25,000 'to retake Mosul from IS'

A joint Iraqi-Kurdish military force of up to 25,000 fighters is being prepared to retake the Iraqi city of Mosul from Islamic State (IS), a US official says.

The senior military official has said that the operation to recapture the northern city would probably take place in April or May.

Iraq's second largest city was currently being held by 1,000 to 2,000 IS militants, the official added.

Mosul, which was home to more than a million people, fell to IS last June.

The unnamed official told reporters that no decision had been made on whether a small group of US military advisers would be needed on the ground to direct air support.

The official said all of the fighters in the force would have gone through training by the US.

The official added that the operation would be needed by May, otherwise it would be compromised by the summer heat, although he added that it could be delayed if the Iraqi forces were not ready.

Iraqi security forces on Anbar-Najaf border
Iraqi security forces, trained and backed by the US military, have been trying to retake territory from IS
The BBC's Gary O'Donoghue in Washington says that telegraphing the timing of the attack is unusual, but the US insists that IS forces are now in retreat and Washington needs to show that its efforts to rebuild Iraqi military capacity are bearing fruit.

Earlier in the week, Iraq's Prime Minister Haider al-Abadi confirmed that his forces were "planning an offensive on Mosul".

In an interview with BBC World Affairs editor John Simpson, Mr Abadi said that he hoped Mosul would be liberated in a few months' time, with a minimum of casualties.

He added that the actions of the US-led coalition against IS had improved in the past four or five weeks.

"I think the air campaign has increased in its quality and intensity," he said.

Map showing airstrikes against IS in Syria and Iraq since 8 Aug 2014
Meanwhile, military chiefs from more than 20 countries gathered in Saudi Arabia on Thursday to discuss how to strengthen the Iraqi army against IS.

An official told AFP news agency that a "firm plan" was being looked at to empower the Iraqi army.

On Thursday, the Syrian Observatory for Human Rights said that bombing raids by US-led coalition aircraft in Syria had played a key role in the recapture of 19 villages from IS in Raqqa province.

Fighters from the Kurdish Popular Protection Units (YPG) and three other rebel groups have advanced steadily into IS-held territory since securing control of Kobane on 26 January.

The YPG and its allies were also now in control of about 35km of the motorway connecting the cities of Aleppo and Hassakeh, the UK-based Syrian Observatory added.

Ain Issa and the motorway are 56km (35 miles) from the city of Raqqa, the de facto capital of the "caliphate" declared by IS in June after it captured large parts of Syria and Iraq.

[Vrej1915]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

Kurdistan's right to secede
The case for a new state in northern Iraq
Feb. 19, 2015

THE Kurds, at least 25m-strong, are one of the world's most numerous
peoples without a state. Other small nations in their region have a
home alongside the Arabs, the Persians and the Turks: the xxxs created
(or, in their book, recreated) Israel after the second world war;
Armenia and Georgia re-emerged as independent as the Soviet Union fell
apart.

The Kurds have twice come close to fulfilling their dream, once after
the first world war and the Ottoman empire's collapse, when they were
promised a state by the treaty of Sèvres, and again after the second
world war, when for ten brief months the Kurdish republic of Mahabad
rose up in what is now north-western Iran. Today the Kurdish Region of
Iraq, home to at least 6m people, is independent in all but name (see
article). It is that benighted country's only fully functioning part.
Since 1991, when the West began to protect it from Saddam Hussein, it
has thrived. In due course, it deserves its place in the community of
independent nations.

The principle, promoted by America's President Woodrow Wilson a
century ago, is that nations should have the `unmolested opportunity
of autonomous development'. A country should be able to gain
independence if it can stand on its own feet, has democratic
credentials and respects its own minorities. To qualify, Iraq's Kurds
should confirm (again) in a vote that they want their own homeland. As
well as being economically and democratically viable, the new state
must be militarily defensible and disavow any intention to create a
Greater Kurdistan by biting chunks off Turkey, Iran and Syria. It
needs its neighbours' endorsement. And it must settle terms with
Iraq's government, including where to draw its boundary.

Marriage misguidance

A sustainable economy is within the Kurds' grasp. They are exporting
increasing amounts of oil, and Iraq's central government in Baghdad
has at last agreed a formula that will let them keep the lion's share
of the profits. Soon they hope to produce 800,000 barrels a day, worth
$17 billion a year at today's prices.

Democracy is established, though still rough-edged. Iraqi Kurdistan
has regular elections, a boisterous parliament, an array of political
parties and a raucous media. Certainly its courts are weak, its
leaders' habits feudal, its journalists sometimes harassed and its
human-rights record far from spotless. But it is more democratic than
most of the region--and far safer than the rest of Iraq, even though
the fanatics of Islamic State press against its long border.
Suicide-bombings and atrocities of the sort committed by sectarian
militias in Baghdad and elsewhere in Arab Iraq are mercifully rare.

The regional politics are trickier. Turkey and Iran have long been
opposed to an independent Kurdistan carved out of Iraq, lest their own
Kurds try to follow suit, if Iraqi Kurdistan becomes a magnet for
neighbouring Kurdish rebel movements.

Yet even here there has been progress for the Kurdish cause. Syria,
which is unlikely soon to recreate a centralised state, is hardly in a
position to object to secession for Iraq's Kurds. Iran has forged a
pragmatic relationship with them. Relations between Iraqi Kurdistan
and Turkey, the most concerned of its neighbours, have warmed
remarkably. For now, the Kurds of south-east Turkey, far more numerous
than those in Iraq, seem genuinely to have forsaken their desire for a
separate state, seeking autonomy instead. Moreover, most of Turkey's
Kurds, assimilated in Istanbul and elsewhere, do not want secession.
Hence Turkey might accept an independent Kurdistan across its
south-eastern border.

The longer-term prospects are also good. Other countries based on an
ethnic group--Albania, for instance--have resisted the temptation to
incorporate the territory of their brethren in neighbouring states.
Landlocked Iraqi Kurdistan will need access to markets for its oil,
making it all the more vital that it is on decent terms with its
neighbours, especially Turkey. Western countries should make plain
that an independent Kurdistan will get no help if it stirs up
secessionist Kurds across its border.

As for Iraq's Arabs, the longer they fail to govern their bit of the
country the less right they have to stop the Kurds governing theirs.
Secession sets a precedent in the Middle East. Even so, the Iraqi
Kurds know they must work with the powers in Baghdad and go through a
difficult negotiation over oil. Since the fall of Mosul (where Islamic
State holds sway), Kurdistan has crept towards de facto independence,
with its capital in Erbil. While Islamic State's maniacs are howling
at the gates of Baghdad, a divorce cannot take place. But in due
course separation would give the Kurds international protection from
any violent Iraqi Arab attempt to reassert control. The Kurds want a
country of their own. They have earned it.

http://www.economist.com/news/leaders/21644151-case-new-state-northern-iraq-set-kurds-free

[Vrej1915]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/88/Syrian_civil_war.png

[Vrej1915]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

PKK commander warns about clashes with KDP in Shingal
http://kurdpress.com/En/NSite/FullSt...09%09%09%09PKK commander warns about clashes with KDP in Shingal%0A%09%09%09%09%09%09%09
A leading commander of the Kurdistan Workers’ Party (PKK) warned about the eruption of clashes between forces in his party with the Peshmerga fighters of the Kurdistan Democratic Party (KDP) in Shingal, northern Iraq.

PKK forces took control of region in Shingal and around the city after defeating militants of the Islamic State (IS) who controlled the regions and some others in a sweeping attack in August last year when the KDP forces left the region without fighting against the militants.

PKK has repeatedly stated it should decide about the regions as it has retake their control. Officials in Kurdistan Region, including Prime Minister Massoud Barzani and Intelligence Agency Chief Masrour Barzani has recently called the PKK a quest in the regions and have asked the party to quit the regions for Peshmerga forces.

Heval Agid told Awina News that tensions are hight between the PKK and the KDP, warning about possible clashes between the two sides.

He stated that the KDP should respect the PKK decisions as it was the PKK that liberated the regions that KDP allowed to fall to the control of the IS radicals.
He further blamed Kurdistan Region President Massoud Barzani’s statement against Turkey attacks on the PKK bases in Kurdistan Region and said the statement had not only no benefit for Kurds but it was also in Turkey ruling Justice and Development Party (AKP) interests.

[Vrej1915]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

3 turkish askars killed, and six wounded in Paghesh (Occupied Western Armenia), and 3 others in Kurdistan (Hakkari) today.
Total turkish losses according their official accounts since end of truce by Erdogan for reelection purposes is 38.