-
Ադրբեջանն ուզում է, որ ապրիլյան քառօրյայի նման իրավիճակ լինի, Ռուսաստանը Հայաստանի ձեռքերը ոլորի, իրենք էլ ԼՂ-ն վերցնեն. Մանվել Սարգսյան (տեսանյութ)
22:27 • 29.09.17
Ադրբեջանը հասկանում է, որ եթե Լեռանային Ղարաբաղի հակամարտությունը խաղաղ ճանապարհով կարգավորելու տարբերակն ընտրի, ապա պետք է ճանաչի ԼՂ ժողովրդի ինքնորոշման իրավունքը, հակառակ դեպքում աշխարհում որևէ մեկը մյուս հարցերին չի անդրադառնա: Tert.am-ի հետ զրույցում այս մասին ասաց քաղաքագետ Մանվել Սարգսյանը: Նա նշեց, որ Ադրբեջանի համար կա հակամարտության կարգավորման մեկ տարբերակ՝ պատերազմը, բայց Ռուսաստանի ու Թուրքիայի աջակցությամբ: Նա նշեց, որ պաշտոնական Բաքուն հույս ունի ռուս-թուրքական իշխանությունների օգնությամբ Հայաստանի ձեռքից վերցնել Ղարաբաղը: Ըստ Սարգսյանի՝ Ռուսաստանը, սակայն, այս գործարքին չի համաձայնի, որովհետև Հայաստանը միակ երկիրն է, որով ՌԴ-ն կարողանում է զսպել թուրքական նկրտումները:
- Կարծիքներ կան, որ Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման գործընթացում Ադրբեջանի ակնկալիքները չեն բավարարվում: ԵԱՀԿ Մինսկի խումբն առաջարկներ է անում, որոնց Ադրբեջանը համաձայն չէ: Հակամարտությունն իր օգտին կարգավորելու ի՞նչ տարբերակներ է, Ձեր կարծիքով, քննարկում Ադրբեջանը:
- Ադրբեջանի նախագահը ՄԱԿ-ի ամբիոնից օրերս պարզ ու հստակ ասաց, թե որն է իրենց համար խնդիրը, ինչպես են իրենց պահելու Հայաստանի նկատմամբ՝ պատժելու են Հայաստանին, արդարացնելու են իրենց ագրեսիան, այսինքն՝ լեգալիզացնելու են ռազմական ուժի կիրառումը: Չգիտեմ՝ ինչքանով է Հայաստանը սա լուրջ ընդունել, բայց սա շատ կարևոր մեսիջ էր: Եթե հիշում եք, տարիներ առաջ Սերժ Սարգսյանը ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի ամբիոնից հայտարարեց, որ եթե Ադրբեջանը պատերազմ սկսի Ղարաբաղի դեմ, ապա Հայաստանը կճանաչի ԼՂ անկախությունը: Սա կարելի է անվանել դիրքորոշումների հստակեցման փուլ:
Ադրբեջանը հասկանում է, որ եթե չի ճանաչում ՄԽ առաջարկած Մադրիդյան սկզբունքները, ապա բանակցային գործընթացից դուրս է մնում, իսկ եթե ճանաչում է, կորցնում է Ղարաբաղը: Եթե Ադրբեջանը ցանկանում է խաղաղ ճանապարհով լուծել այս խնդիրը, ապա պետք է ճանաչի ԼՂ ժողովրդի ինքնորոշման իրավունքը, իսկ եթե ճանաչի, ապա աշխարհում որևէ մեկը մյուս հարցերին չի անդրադառնա:
Հիմա, ի՞նչ պետք է անի Ադրբեջանը: Ադրբեջանը պետք է փորձի պայմաններ ստեղծել ուժ կիրառելու համար: Պատերազմ Ադրբեջանին պետք չէ: Ադրբեջանին Ղարաբաղը գրավել է պետք: Սրանք տարբեր բաներ են: Ադրբեջանը հույսեր է կապում Թուրքիայի, ինչ-որ տեղ նաև Ռուսաստանի հետ, որ նրանք կաջակցեն, կստեղծեն իր համար շահավետ պայմաններ, որ իրենք էլ գրավեն Արցախը: Ադրբեջանը հասկացել է, որ սա միակ ձևն է իր համար: ԱՄՆ հերթական նահանգը ճանաչեց ԼՂ անկախությունը, սա միջազգային տենդենց է, որը Ադրբեջանում զգում են, իրենք հասկանում են, որ կկորցնեն ամեն ինչ այնպես, ինչպես Սերբիան կորցրեց Կոսովոն: Ադրբեջանը հույսը դրել է Թուրքիայի վրա, բայց պրոբլեմները հենց Թուրքիայում են: Ադրբեջանը բանակ է ստեղծել, հարաբերություններ է ստեղծել ՌԴ հետ, կորցրել է արևմտյան աշխարհի հետ կապը, լուրջ պրոբլեմներ ունի ԵՄ հետ։ Բայց Թուրքիան հայտնվել է մեծ խնդիրների մեջ, ինչպես քրդական հարցը և հայտնի չէ, թե ինչպես է Թուրքիան իր ապագան լուծելու, ինչպես է լուծելու Ադրբեջանի խնդիրները:
- Ասացիք, որ Ադրբեջանին պատերազմ պետք չէ, որ նրանք ուզում են հարցը կարգավորել Թուրքիայի ու Ռուսաստանի միջոցով, որ վերջիններս Ղարաբաղը տան իրենց: Ի՞նչ եղանակով պետք է տան:
- Պատերազմի միջոցով. ապրիլյան պատերազմի նման մի իրավիճակ կստեղծեն, Հայաստանի ձեռքերը կոլորեն, Ադրբեջանին բաց կթողնեն, կասեն՝ դե գնա, վերցրու: Հիմա իրենք հույս ունեն, որ հայերի ձեռքերը նորից կբռնեն, իրենք էլ կգնան ու հանգիստ կվերցնեն:
- Բայց Ադրբեջանի նպատակներն ապրիլին չհաջողվեցին:
- Հաջողվեց: Իրենք ուզում էին միջազգային մեխանիզմը ստուգել, տեսնեն՝ աշխատո՞ւմ է, թե ոչ ու տեսան, որ փայլուն աշխատում է, գնում են, կանգնում են դիրքերում, հետո ռուսները հայերին ասում են՝ հանգիստ նստեք: Ադրբեջանի հույսը սա է, իրենք ուզում են նման համաձայնությունների գան, պայմանավորվեն, որ Ղարաբաղը իրենց տան: Իրենց հույսը՝ Ռուսաստան-Թուրքիա մերձեցումն է, որ երկուսը լեզու կգտնեն, Ադրբեջանին նվեր կանեն:
- Ինչո՞ւ եք կարծում, որ Ռուսաստանը կմասնակցի այդ պայմանավորվածություններին ու Ադրբեջանի հետ համաձայնության կգա, կկապի Հայաստանի ձեռքերը ու Ադրբեջանին, ինչպես ասացիք, կթողնի գրավել տարածքները:
- Ռուսաստանը Սիրիայի հարցում արդեն ականատես է եղել, թե ինչ բարդ վիճակ կարող է ստեղծվել Թուրքիայի հետ հարաբերությունների վատթարացման դեպքում: Դրանից հետևություններ են արել, ու Պուտինն էլ խոսել է այդ մասին, ասել է, որ Թուրքիային ու Ռուսաստանին թշնամացնել են ուզում: Ռուսաստանը փորձում է իր ազդեցությունը ամրացնել այս տարածաշրջանում, ամրացնել իրենց դիրքերը՝ Արևմուտքի հետ հակադրության մեջ: Նրանք միայն դրանով են զբաղված, դրա համար տեսեք, թե ոնց է վազելով Պուտինը երեկ Թուրքիա գնացել: Հայկական խնդիրներն այս համատեքստում ելնում են, բոլորս էլ գիտենք, որ երբ Թուրքիան ՌԴ-ի հետ հարաբերություններ է ստեղծում, հայկական խնդիրները հիշվում են: Եթե պետք լինի Հայաստանի շահերից որևէ բան զոհել, դա վայրկենապես կկատարվի ու կատարվել է: Սա պետք է մեզ մտահոգի, մենք չենք կարող Ռուսաստանի վրա ազդել Թուրքիայի ու Ադրբեջանի հետ բարեկամանալու հարցում, որովհետև դա իրենց համար կյանքի հարց է: Ռուսաստանը ԱՄՆ-ի, Եվրոպայի հետ դիմակայության մեջ է, իր թիկունքում թուրքալեզու պետություններն են, սարսափում է, որ ԱՄՆ ձեռքերը կհասնեն Ղազախստան, Թուրքիա, Ադրբեջան, Կենտրոնական Ասիա, որովհետև ապագա չեն ունենա: Պուտինը փորձում է թուրքական պետություններին իրենց ծրագրում պահել, որ չկորի: Իսկ Հայաստանը ռուս-թուրքական հարաբերությունների քաղաքականության մեջ է խարսխված: Թուրքալեզու բոլոր պետությունները պահանջում են պատժել Հայաստանին, վերացնել, բայց Հայաստանն էլ Ռուսաստանի համար հենց նույն թուրքերի դեմ գործոն է: Հայաստանը ստանձնել է այդ դերը՝ Թուրքիայի դեմ գործիքի դերը ու Հայաստանը օրինականացրել է այս քաղաքականությունը, վերցրել է այդ դերը:
- Ինչո՞ւ է ՀՀ-ն ստանձնել այդ դերը:
- Ալտերնատիվ չեն տեսել կամ միամիտ են կամ էլ կարծում են, որ դա լավ է: Փաստն այն է, որ Հայաստանին օգտագործում են Թուրքիայի դեմ:
- Գուցե այդ դերը Հայաստանին անվտանգության երաշխիքնե՞ր է տալիս:
- Այնպես չէ, որ դա Հայաստանին անվտանգության երաշխիքներ չի տալիս կամ խոչընդոտում է մեր զարգացումը, ոչ: Պարզապես սա վտանգավոր դեր է, որովհետև չկա երաշխիք, որ Ռուսաստանը մեզ չի «քցի»: Պատմությունը ցույց է տվել, որ անընդհատ «քցել է»: Եթե լինեին երաշխիքներ, այլ բան… Թուրքիայի ու Ադրբեջանի հետ պայմանավորվել Հայաստանը չի կարող: Հայաստանը Ռուսաստանի միջոցով է խոսում Ադրբեջանի ու Թուրքիայի հետ: Հայաստանի հետ անմիջականորեն խոսելու բան չունեն, ՌԴ միջոցով խոսելն իրենց համար ավելի հեշտ է:
- Հիմա Ռուսաստանը Ղարաբաղը Ադրբեջանին տալու գործարքի շուրջ Ադրբեջանի ու Թուրքիայի հետ պայմանավորվելու պատճառներ ունի՞:
- Ռուսաստանը չի կարող նման բան անել, որովհետև բացի Հայաստանից Ռուսաստանը Թուրքիայի դեմ որևէ այլ լծակ չունի, Հայաստանն իր համար գանձ է, ՌԴ-ն չի կարող ոչնչացնել այդ գանձը: Ռուսաստանի հետ վեճեր են անում, ամեն ամիս մի խնդիր են գտնում, որ սրեն՝ լեզվի հարց, Նժդեհի արձան։ Ինչո՞ւ, որ ցույց տան, որ Հայաստանին անկյուն են կանգնեցրել: Բայց Թուրքիային դա չի բավարարում, ասում են՝ 100 տարի առաջ ոնց ենք մորթել, կրկնենք: Բայց Ռուսաստանը չի գնա դրան: Սա բարդ իրավիճակ է: Եթե Հայաստանը սուվերեն չլինի, ինքնուրույն որոշումներ չկայացնի, պիտի րոպեն մեկ հրաժարվի մի բանից, որ Ռուսաստանը նվեր անի Ադրբեջանին, Թուրքիային: Ապրիլյան պատերազմը սրա դասական օրինակն էր. ինչպե՞ս Հայաստանի ձեռքերը բռնեցին, որ Ադրբեջանը գա ու վերցնի, նվեր արեցին Ադրբեջանին, որ հնազանդվեն: Բայց Հայաստանում կարծես թե չկա սուվերենության դրսևորման քաղաքականություն:
- Լավ, եթե Հայաստանը Թուրքիայի դեմ Ռուսաստանի համար գործիք է ծառայում, դրանից չի՞ կարող օգտվել՝ իմանալով, որ ՌԴ համար, ինչպես ասացիք, ՀՀ-ն միակ գործիքն է:
- Իհարկե կարող է: Միջազգային հարաբերություններում փոքր ու մեծ չկա: Եղել են սուվերեն քայլեր, որոնց դեմ որևէ մեկը ոչ մի բան չի կարող անել: Ռուսաստանը 94թ.-ից հետո ուզել է զորքեր տեղադրել, չեն կարողացել, չեն թողել: Հայաստանի իշխանությունները կախվածություն ունեն, քաղաքական կախվածություն Ռուսաստանից, դրա համար Հայաստանին հեշտ է մի բան զիջել, Ռուսաստանին տալ, ՌԴ-ն էլ տա Ադրբեջանին:
- Իսկ Ադրբեջանի համար կա՞ «պլան բ»: Եթե Ադրբեջանը չկարողանա Ռուսաստանի ու Թուրքիայի միջոցով հասնել իր նկրտումներին՝ ստանալ Ղարաբաղը, իրենց համար կա՞ մեկ այլ տարբերակ:
- Երբ նայում ես ադրբեջանական հեռուստատեսությամբ պտտվող հոլովակներին, երևում է իրենց հոգեբանական իրավիճակը: Դա այն է, որ աշխարհը հանկարծ փլուզվում է, բոլորը հայերին մոռանում են, ու Ադրբեջանն իր հզորությամբ գալիս կոտորում է… Նման հեքիաթներով են ապրում, մտածում են՝ դե մեկ էլ տեսար մի այդպիսի իրավիճակ ստեղծվեց: Հետամնաց ազգ է, ինչ ասես… Մտածում են՝ պահը կգա, նապաստակի նման նստեն, կտեսնեն՝ կպոկեն: Միամտություն է, ժամանակներն այլ են, Հայաստանի ու Ղարաբաղի դերն աշխարհում հիմա այլ է:
Մանրամասները՝ տեսանյութում։
Leave a comment:
-
Caucasus States, and Kurds, Assess Kurdistan's Independence Drive
September 26, 2017 - 2:04pm, by Emil Sanamyan
Kurdistan Regional Government Prime Minister Nechirvan Barzani meets with Armenian special envoy Levon Sargsyan in Erbil in 2015. Barzani's uncle, Masoud, the leader of Kurdistan, has met with the leadership of both Armenia and Azerbaijan in 2017. (photo: Kurdistan Regional Government)
In the wake of Iraqi Kurdistan's vote to declare independence, Armenia and Azerbaijan – both countries with Kurdish minorities of their own – appeared to be taking time to develop their formal positions, mindful of the regional and global implications.
The larger regional states – Iraq, Iran and Turkey – all have strongly opposed the referendum, threatening various sanctions and rattling sabers. The United States also called for the referendum to be delayed; Russia expressed support for both territorial integrity and the peaceful expression of Kurdish self-determination. In the region itself, only Israel expressed support for both the referendum and the establishment of a Kurdish state.
Armenia’s foreign ministry spokesman Tigran Balayan told Eurasianet.org that Armenia “was carefully watching the developments,” and that a more concrete position was forthcoming. In the meantime, veteran politician Aram G. Sargsyan was reported to be in Kurdistan as an observer to the vote.
Unusually, Baku’s official position was expressed by its top Muslim cleric. “Azerbaijan, as a country suffering terrorism, is resolutely against the Kurdistan Regional Government's (KRG) referendum on independence,” Sheikh-ul-Islam Haji Allahshukur Pashazade, chairman of the Caucasian Muslims Office was quoted as saying at a conference in Turkey.
But as in Turkey, where in spite of the tough official rhetoric some ethnically Kurdish members of the ruling party were sympathetic to the referendum, in Azerbaijan some Kurdish community leaders praised the referendum and KRG president Masoud Barzani.
One local official in the Lachin district, Fizuli Tanriverdiyev, expressed his support for Kurdish independence on Facebook and as a result was under investigation by law enforcement.
“There is freedom of speech in Azerbaijan, everybody speaks what he wants. And I said what I thought was right. What I have said is not a manifestation of separatism, but freedom of speech,” Tanirverdiyev said after being attacked in Azerbaijani media for his posts.
Officially there are only about 6,000 Kurds living in Azerbaijan. But considering that this number was at more than 40,000 in 1920s, the ethnically Kurdish population – concentrated in northern Nakhichevan and western district east and north of Nagorno Karabakh, as well as Baku – is likely to be larger, though with most having gradually adopted an Azerbaijani identity. Some of the key Azerbaijani political figures, including Heydar Aliyev, are believed to be of Kurdish descent, though the Aliyevs have never formally acknowledged that.
There is also some important personal history to Barzani and the ex-USSR. After the collapse of the Soviet-backed Republic of Kurdistan in 1946, Mustafa Barzani, the father of the current KRG president, along with his extended family fled to Soviet Azerbaijan. Two years later, after falling out with the Soviet Azerbaijani leadership, the Barzanis were dispatched to Uzbekistan. Eventually the Barzanis returned to Soviet favor, relocating to Moscow in 1953 before returning to Kurdistan in 1958.
Armenia’s relations with Kurdistan are no less complex. According to the 2011 census, there are more than 35,000 Kurds in Armenia, making them the second largest ethnic group. The vast majority of Armenia’s Kurds are Yezidis, whose ancestors settled in what is now Armenia after fleeing persecution in the Ottoman Empire, including by Muslim Kurds.
The Kurdish community now has two representatives in Armenia’s National Assembly: Knyaz Hasanov on behalf of the Kurds and Rustam Mahmudyan on behalf of the Yezidis. A supporter of the referendum, Hasanov said that he believed that Armenia would also support Kurdistan’s independence, pointing to the decision to open an Armenian consulate in Erbil as evidence of such support.Leave a comment:
-
Արցախը ողջունել է Իրաքյան Քրդստանում անկախության հանրաքվեն- Lragir.am
- Քաղաքականություն - 27 Սեպտեմբերի 2017
Արցախի ԱԳՆ-ն ողջունել է Իրաքյան Քրդստանի հանրաքվեն: «Ողջունում ենք Իրաքյան Քրդստանի անկախության հանրաքվեի անցկացումը՝ որպես ՄԱԿ Կանոնադրությամբ և մի շարք միջազգային հիմնարար փաստաթղթերով ամրագրված ժողովուրդների ինքնորոշման և իրենց զարգացման ուղին ինքնուրույն ընտրելու իրավունքի իրացման ակտ:
Հուսով ենք, որ հանրաքվեի արդյունքում ստեղծված իրավիճակը կկարգավորվի խաղաղ միջոցներով՝ հաշվի առնելով տարածաշրջանում կայունության և անվտանգության ապահովման անհրաժեշտությունը»։Leave a comment:
-
BREAKING: Russia officially rejects Iraqi Kurdish breakaway
By Andrew Illingworth
-
27/09/2017
BEIRUT, LEBANON (10:29 A.M.) – The Russian Foreign Ministry has released an official statement which rejects attempts by the Kurdistan Regional Government to unilaterally cede from Iraq.
The foreign ministry statement says that whilst Russia respects Kurdish desires for an independent nation, it does not believe that such a goal should be achieved at the risk of further destabilizing an already war-stricken Iraq.
Russian foreign ministry officials are concerned that the brazen separatist actions of the Kurdistan Regional Government will only serve to encourage more conflict and political insecurity.
According the Russian foreign ministry, the issue of Kurdish independence in Iraq should be discussed through “constructive and respectful dialogue” and solved in a way that maintains the integrity of a unified Iraq.
The Russian statement comes after 90 percent of Iraqi Kurds living under the Kurdistan Regional Government apparently voted in favor of breaking away from Iraq in order to form an independent Kurdish state.
Leave a comment:
-
Erdogan Warns of ‘Ethnic War’ Risk over Iraqi Kurdish Independence
By News Desk
-
26/09/2017
Turkish President Recep Tayyip Erdogan on Tuesday warned the Iraqi Kurdish leader against pushing for independence after holding a non-binding referendum, saying such a move risked sparking an “ethnic war” in the region.
“If (Massud) Barzani and the Kurdish Regional Government do not go back on this mistake as soon as possible, they will go down in history with the shame of having dragged the region into an ethnic and sectarian war,” Erdogan said in a televised speech.
Iraq’s Kurds on Monday voted in a historic independence referendum despite fierce opposition from Baghdad and neighboring countries Iran and Turkey.
Turnout was 72 percent, with 3.3 million of the 4.58 million registered voters taking part, election commission spokesman Shirwan Zirar said late Monday.
Results were expected within 24 hours, with an overwhelming ‘yes’ vote not in doubt.
Erdogan described the vote as a “treason to our country” since it had come at a time of good relations between Ankara and its neighbor the KRG.
He urged Barzani to “give up on an adventure which can only have a dark end.”
Erdogan reaffirmed that Turkey — which fears the effects of the vote on its own sizable Kurdish population — would consider all options from economic sanctions to military measures.
“Airspace and ground (options) are all on the table,” he said, in apparent reference to his past threats to close the border.
“All options are on the table right now and being discussed,” he said. “You (the KRG) will be stuck from the moment we start implementing the sanctions.”
The Turkish president said no other country would recognize Iraqi Kurds’ independence other than Israel, which had warmly supported the referendum.
“Who will recognize your independence? Israel. The world is not about Israel,” he said.
But Erdogan warned Barzani that the support of the Jewish state would not be enough. “You should know that the waving of Israeli flags there will not save you.”
Source: AFP
Leave a comment:
-
Breaking: Kurdish leader announces ‘yes’ vote won for independence referendum
By Leith Fadel
-
26/09/2017
BEIRUT, LEBANON (8:45 P.M.) – The President of Iraqi Kurdistan, Masoud Barzani, announced on Tuesday that the ‘yes’ vote won regarding the independence referendum.
According to the figures released by the Kurdistan Democratic Party (KRG), more than 93 percent of voters had voted in favor of the referendum on September 25th.
The Iraqi government has already condemned the vote; however, they have yet to issue a comment about the results.
Iraqi Premier, Haider Al-‘Abadi, demanded on Tuesday that the KRG give Baghdad full control of their airports and borders or else the central government will close off airspace to Iraqi Kurdistan.Leave a comment:
-
Additional Activities and Options
Recent meetings with experts on the South Caucasus in the United States and Europe, as well as with UN and EU officials, have identified additional steps that nongovernmental organizations, UN agencies, and others can take independently to mitigate the severity and impact of hostilities and to build a broader foundation for a peaceful settlement. These include the following initiatives:
Humanitarian contingency planning. There is a need for UN agencies and nongovernmental organizations to carry out contingency planning to prepare for likely flows of refugees and internally displaced persons and humanitarian needs should large-scale conflict erupt. These issues have already been broached in Armenia, Azerbaijan, and Georgia. Such steps represent not only due diligence on the part of international actors, but serve to highlight to the conflicting parties growing international concern about bellicose action, as well as their potentially substantial human cost. Given the proximity of fighting in April 2016 along the Iranian border, it might be useful to consider similar discussions with Tehran.
Military-to-military contacts. Outside states that may be drawn into a conflict in this region should be encouraged to develop specific military-to-military communications to mitigate prospects for unwarranted escalation. Such links have already proven valuable for Russia and Turkey in Syria. This could include periodic face-to-face encounters, as well as the establishment of communication hotlines. Restoring consistent communications links between the general staffs of Armenia and Azerbaijan would also be beneficial.
Confidence- and security-building measures. The Minsk Group co-chairs should coordinate more broadly to pressure the parties to weigh additional measures that might reduce the risk of violence along the line of contact and the Armenian-Azerbaijani border. This could include each side meeting their commitments on notifying the other of planned military exercises made under the 1999 OSCE Vienna Document on the Negotiations on Confidence- and Security-Building Measures [PDF].
UN secretary-general envoy. To keep UN Secretary-General Antonio Guterres fully apprised of developments in this vital region and to underscore his personal concern regarding renewed warfare, thought should be given to the appointment of a UN special advisor focused specifically on Nagorno-Karabakh or the South Caucasus. UN specialized agencies will be called upon to perform essential tasks here if there is greater fighting (or, optimistically, should peace efforts advance).
Elders group. There could be merit in exploring the contribution that might be made by a so-called elders group of well-respected public figures who could offer valuable counsel and perhaps provide technical mediation assistance. A more formal ink between the official OSCE negotiating process and the NGO community could also help with coordination activities.
Technical dialogues. Bilateral dialogue should be facilitated between Armenian and Azerbaijani experts (and, where relevant, trilateral with Georgian experts) on broad technical issues ranging from water management and development of transportation infrastructure to ecosystem research and regional natural disaster response.
Civil society. Finally, nongovernmental organizations should further expand efforts to foster contact between civil society groups that include youth, educators, businessmen, and journalists. There has been a steady ongoing effort in this direction, funded by the European Union, via the European Partnership for Nagorno-Karabakh. The September 8 Moscow dialogue, arranged by Patriarch Kirill with the religious leaders of Armenia and Azerbaijan, represents a step in this direction. Conclusion
It remains open whether the Armenian and Azerbaijani presidents will come together in 2017. Both men were present this week in New York, but did not meet. Instead, they spoke before the General Assembly and used their presentations to underscore their principal irreconcilable demands (self-determination vis-à-vis territorial integrity), to recount massacres and war crimes committed against their people, and to blame the opposite side for instigating the April 2016 clash. While each leader spoke briefly of a commitment to peaceful resolution of the conflict, their messages illuminated how distant that goal remains.
In any case, this month’s gathering at Turtle Bay will have provided an excellent occasion for other diplomatic delegations—namely the Minsk Group and its co-chairs, the Organization of Islamic Cooperation, as well as Turkey and Iran —to meet on the margins and further explore how best to address the challenges posed by Nagorno-Karabakh. The General Assembly also presents an opportune moment for the new U.S. administration to reconfirm its commitment to performing a vital role in this peace process.
If there is no near-term progress on the diplomatic front, many of the initiatives detailed above can and should be taken to highlight international concern, better prepare for renewed fighting, and to expand the space for progress on peace. Fortunately, some of these activities have already begun.Leave a comment:
-
from Center for Preventive ActionA Simmering Crisis Over Nagorno-Karabakh
Talks later this year between President Serzh Sargsyan and President Ilham Aliyev can reduce the likelihood of renewed armed conflict between Armenia and Azerbaijan.
Expert Brief by Carey Cavanaugh and Paul B. Stares
September 22, 2017
An ethnic Armenian soldier in the disputed Nagorno-Karabakh region. Reuters Carey Cavanaugh
Professor of Diplomacy and Conflict Resolution, University of KentuckyPaul B. Stares
General John W. Vessey Senior Fellow for Conflict Prevention and Director of the Center for Preventive Action
The likelihood of renewed armed conflict between Armenia and Azerbaijan over Nagorno-Karabakh may be diminished if progress can be achieved at an expected meeting between their foreign ministers on the margins of this year’s United Nations General Assembly. The principal task before these two officials is to organize talks later this year between Armenian President Serzh Sargsyan and Azerbaijani President Ilham Aliyev. Their efforts are backed by the United States, Russia, and France (the three OSCE Minsk Group co-chair countries charged with advancing peaceful settlement of this dispute). Such a summit could signal a step away from potential fighting and a return to the negotiating table. Basic Background
The political challenge here pits Armenian demands for ethnic self-determination against Azerbaijan’s sovereignty and territorial integrity. Even before the collapse of the Soviet Union gave Armenia and Azerbaijan independence in 1991, Nagorno-Karabakh—an autonomous region in Muslim-majority Azerbaijan populated mostly by Christian Armenians—broke away from central government control. Hostilities here triggered intense warfare from 1992 to 1994, during which Nagorno-Karabakh forces, with support from Armenia, gained control over most of the autonomous region plus seven adjacent provinces, totaling roughly 20 percent of Azerbaijan’s geographic area. Some twenty to thirty thousand people were killed and more than a million displaced before Russia successfully brokered a cease-fire in 1994. For the past twenty-five years, the Organization for Security and Cooperation in Europe (OSCE) has been the principal international entity charged with advancing a peace settlement, primarily via the three Minsk Group co-chairs. While this group has largely managed the conflict and identified the central elements required for a settlement, little headway has been made on achieving a definitive peace agreement.
This long-standing dispute in the South Caucasus—the region comprising Armenia, Azerbaijan, and Georgia—is complicated by an intricate web of actors and alliances. Russia is bound by treaty to defend Armenia and maintains a military base there, but sells substantial arms to both sides. Russia also serves, as noted above, as one of the three co-chairs of the OSCE Minsk Group. In addition, Armenia is a member of the Collective Security Treaty Organization (CSTO) under which an act of aggression against one member requires all other members to render support and military assistance. Turkey, a NATO member, has pledged to defend its ethnic brethren in Azerbaijan. Georgia, nominally neutral, receives substantial U.S. military financing and training assistance and engages in trilateral military exercises with Azerbaijan and Turkey (most recently in June near its capital, Tbilisi).
Share Delicate Situation
Tensions between Armenia and Azerbaijan over the contested region of Nagorno-Karabakh have remained alarmingly high following large-scale fighting in April 2016. Although the cease-fire established after that violence remains in place, mortar and small arms fire along the heavily fortified line of contact is a near-daily occurrence. Both sides have reported thousands of cease-fire violations in the past few months, keeping the potential for more widespread fighting high—whether deliberate or inadvertent. Leaders in Armenia and Azerbaijan claim they will not shy away from military action if provoked.
In an unwelcome development, Azerbaijan announced on September 17 that significant military exercises would coincide with the opening of the UN General Assembly. These would include fifteen thousand military personnel, combat aircraft, and more than 150 tanks and armored personnel carriers. Turkish Air Force F-16 fighters and C-130 transport aircraft will also participate in these maneuvers. Referencing Armenian provocations, Aliyev stressed in his September 20 UNGA statement that the country would “if necessary, punish the aggressor once again, as it had done in April 2016.”
The armaments now amassed in this region are formidable, with Azerbaijan’s military expenditures in recent years approaching $2 to $3 billion annually. Arms imports by Azerbaijan were twenty times higher than those of Armenia from 2012 to 2016, as Azerbaijan has acquired Israeli drones and air defense systems, Russian surface-to-air missiles, and other advanced weaponry. Armenia cannot begin to match its rival’s spending power, but has recently acquired additional heavy weapons and sophisticated missile systems from Russia, which it believes help maintain a rough military balance between the two.
The ramifications of a significant clash over Nagorno-Karabakh would not be confined to the combatants or to the South Caucasus. Outflows of refugees may be generated that could seriously impact nearby Georgia, which counts substantial Armenian and Azerbaijani minorities among its populace. Georgia has also become highly dependent upon natural gas from Azerbaijan. Intense fighting could disrupt the region’s energy transportation network, which carries Azerbaijan’s resources across Georgia to Turkey and beyond. This network is now in the midst of a large expansion to help build European Union energy independence from Russia.
For Washington, greater instability in the South Caucasus would further complicate already strained relations with Russia, Turkey, and Iran. An introduction of Russian troops to the conflict would also reverse long-standing U.S. efforts to deter Russian revanchism. Diplomatic State of Play
Peace efforts to resolve the Nagorno-Karabakh dispute remain deadlocked. Since the violent April 2016 flare-up along the line of contact, political attitudes on both sides have hardened, offering scant potential for a compromise settlement. In response to the fighting, the Minsk Group co-chairs met with the conflicting parties and advocated confidence- and security-building measures intended to reduce the likelihood of violence. Two such measures—expanding the OSCE field mission by a few monitors and establishing an investigation mechanism for violent incidents—were accepted by the presidents of Armenia and Azerbaijan. These measures remain a top priority for negotiators, but more than a year after Russian President Vladimir Putin reconfirmed their acceptance, neither has been implemented.
The Minsk Group co-chairs’ diplomatic focus in 2017 has centered on getting Sargsyan and Aliyev back to the bargaining table. Both France and Russia have expressed their preparedness to organize and host this session. On July 11, the three mediators huddled with the foreign ministers of Armenia and Azerbaijan in Brussels to encourage both presidents to meet later this year. Sargsyan remarked to the press on July 17 that he was prepared to participate in such a meeting, but that “expectations were not high.” He insisted that there would be no new approach from Armenia. Azerbaijan has made clear its view that further discussions must be substantive, with some genuine prospect of moving forward. Putin met in Sochi with Aliyev on July 21 and with Sargsyan on August 23, discussing bilateral relations as well as concerns about Nagorno-Karabakh. Still there was no public announcement confirming a possible Armenia-Azerbaijan presidential summit.
Although such an encounter alone would not indicate progress toward resolving this long-standing conflict, it could augur high-level willingness to dampen the risk of renewed violence. The Minsk Group mediators are expected to rendezvous again should the foreign ministers meet in New York this month.
There are some concerns about how high of a priority this conflict is for the Donald J. Trump administration. The interim U.S. Minsk Group co-chair, Ambassador Richard Hoagland, stepped down on August 28 and was immediately replaced by Andrew Schofer, most recently the chargé d’affaires at the U.S. mission to the UN offices in Vienna, Austria. Nevertheless, U.S. Secretary of State Rex Tillerson’s August letter to Senate Foreign Relations Committee Chairman Bob Corker has led to speculation that this special envoy position may be cut [PDF] as part of his pending reorganization of the State Department. Even if the position remains, Schofer may not be put forward for ambassadorial rank. This would place the U.S. mediator in a visibly inferior position to his Russian and French counterparts and could be interpreted as signaling waning U.S. interest in or support for the OSCE settlement process.
OSCE and EU officials involved with the Nagorno-Karabakh dispute have voiced broad support for recent Minsk Group co-chair activities and the diplomatic measures—reestablishing a direct dialogue between the two presidents and advancing the already agreed confidence- and security-building measures—that are now in play. Civil society organizations and experts on the region, in contrast, have been more critical, underscoring the urgent need for greater action in light of an increasingly fragile peace.Leave a comment:
-
Kurdistan is becoming a reality! The US, Brits and shekelistan are backing it up indirectly for their own geopolitical foothold in the region.
The new capital will be Erbil. The state will eventually extend into turkey on the along term.
I was surprised when I saw images of the new capital that they are building. See images.
Leave a comment:
Leave a comment: