Announcement

Collapse

Forum Rules (Everyone Must Read!!!)

1] What you CAN NOT post.

You agree, through your use of this service, that you will not use this forum to post any material which is:
- abusive
- vulgar
- hateful
- harassing
- personal attacks
- obscene

You also may not:
- post images that are too large (max is 500*500px)
- post any copyrighted material unless the copyright is owned by you or cited properly.
- post in UPPER CASE, which is considered yelling
- post messages which insult the Armenians, Armenian culture, traditions, etc
- post racist or other intentionally insensitive material that insults or attacks another culture (including Turks)

The Ankap thread is excluded from the strict rules because that place is more relaxed and you can vent and engage in light insults and humor. Notice it's not a blank ticket, but just a place to vent. If you go into the Ankap thread, you enter at your own risk of being clowned on.
What you PROBABLY SHOULD NOT post...
Do not post information that you will regret putting out in public. This site comes up on Google, is cached, and all of that, so be aware of that as you post. Do not ask the staff to go through and delete things that you regret making available on the web for all to see because we will not do it. Think before you post!


2] Use descriptive subject lines & research your post. This means use the SEARCH.

This reduces the chances of double-posting and it also makes it easier for people to see what they do/don't want to read. Using the search function will identify existing threads on the topic so we do not have multiple threads on the same topic.

3] Keep the focus.

Each forum has a focus on a certain topic. Questions outside the scope of a certain forum will either be moved to the appropriate forum, closed, or simply be deleted. Please post your topic in the most appropriate forum. Users that keep doing this will be warned, then banned.

4] Behave as you would in a public location.

This forum is no different than a public place. Behave yourself and act like a decent human being (i.e. be respectful). If you're unable to do so, you're not welcome here and will be made to leave.

5] Respect the authority of moderators/admins.

Public discussions of moderator/admin actions are not allowed on the forum. It is also prohibited to protest moderator actions in titles, avatars, and signatures. If you don't like something that a moderator did, PM or email the moderator and try your best to resolve the problem or difference in private.

6] Promotion of sites or products is not permitted.

Advertisements are not allowed in this venue. No blatant advertising or solicitations of or for business is prohibited.
This includes, but not limited to, personal resumes and links to products or
services with which the poster is affiliated, whether or not a fee is charged
for the product or service. Spamming, in which a user posts the same message repeatedly, is also prohibited.

7] We retain the right to remove any posts and/or Members for any reason, without prior notice.


- PLEASE READ -

Members are welcome to read posts and though we encourage your active participation in the forum, it is not required. If you do participate by posting, however, we expect that on the whole you contribute something to the forum. This means that the bulk of your posts should not be in "fun" threads (e.g. Ankap, Keep & Kill, This or That, etc.). Further, while occasionally it is appropriate to simply voice your agreement or approval, not all of your posts should be of this variety: "LOL Member213!" "I agree."
If it is evident that a member is simply posting for the sake of posting, they will be removed.


8] These Rules & Guidelines may be amended at any time. (last update September 17, 2009)

If you believe an individual is repeatedly breaking the rules, please report to admin/moderator.
See more
See less

Regional geopolitics

Collapse
X
 
  • Filter
  • Time
  • Show
Clear All
new posts

  • Re: Regional geopolitics

    GEORGIA AND TURKISH-AZERBAIJANI MILITARY AND POLITICAL ALLIANCE


    04.04.2013

    Lia Evoyan

    Doctoral Candidate at the Institute of Oriental Studies of NAS of
    Armenia South Caucasus still remains one of the most important targets
    in the foreign policy of Turkey. This is stipulated in the electoral
    programme (Secim Beyannamesi) of the Justice and Development Party
    issued on June 12, 2011 on the eve of the parliamentary elections,
    in which South Caucasus is announced the third in importance among
    the neighboring regions1, and promotion of the further development
    of the relations with Azerbaijan and Georgia is presented as one of
    the priority courses of the foreign policy of JDP2.

    It should be mentioned that if according to the Turkish-Azerbaijani
    military political agreement signed in 2010 the relations with
    Azerbaijan reached their peak the relations between Turkey and Georgia
    have not been formalized yet. Nevertheless in a result of consecutive
    Turkish-Azerbaijani policy Georgia is gradually being involved in
    their military and political alliance.

    Georgia is of great strategic importance for Turkey as a transition
    country. Territory of Georgia serves as a kind of corridor to
    Azerbaijan and Central Asian countries, especially under the closed
    Turkey-Armenia-Azerbaijan borders.

    In this aspect the Armenian populated Samtskhe-Javakhq region of
    Georgia where Turkey carries out the policy directed to changing
    of the demographic situation by contributing to the "repatriation"
    of Meskhetian Turks (Ahıska Turkleri) deported in 1944 is of great
    importance. It is remarkable that back in 1999 when Georgia became
    the member of the CE it undertook such a responsibility and today it
    plans to re-populate Meskhetian Turks all over its territory but Turkey
    insists on the necessity of their re-population in Samtskhe-Javakhq.

    The prospect of mass re-population of Meskhetian Turks in Javakhq
    especially in case if they constitute the majority of population will
    bring to the creation of an integral Turkic corridor. As a result
    the administrative regions of Samtskhe-Javakhq and Qvemo-Qartli
    (Azerbaijani populated border territory adjoining Azerbaijan) will
    connect Turkey and Azerbaijan by a parallel line3 at the same time
    crossing the perpendicular line connecting Armenia in the northern
    direction. At the same time it is particularly Samtskhe-Javakhq
    region that has been chosen for the initiation of two energy projects
    of geo-strategic importance - Baku-Tbilisi-Ceyhan oil pipeline and
    Baku-Tbilisi-Erzurum gas pipeline. Today Baku-Tbilisi-Kars railway
    is being built at this territory; the completion of the construction
    had been planned by the end of 2012. By the way due to that project
    Nakhichevan Autonomous Republic will set a direct land connection
    with Azerbaijan, thus making the strategic partnership of Turkey and
    Azerbaijan even easier.

    Georgia is of strategic importance for Azerbaijan too, thus being a
    link between its strategic ally - Turkey, and West. In the relations
    of Azerbaijan and Georgia mutual interest, based on the principle
    of recognition of the territorial integrity of each other plays a
    key role. De-jure recognition of independence of South Ossetia and
    Abkhazia in a result of "Five days war" in 2008 and loss of control
    over the Armenian territories unites Georgia and Azerbaijan around one
    and the same issue. Georgia and Azerbaijan are also de-jure connected
    by the GUAM political block as an alternative to the CIS membership4.

    Baku carries out a distinct policy of strengthening and expanding of
    its leverages of influence using the fact of alternative cooperation
    in definite spheres of economy, particularly, energy.

    The strengthening of the leverages is also contributed by the
    Azerbaijani community in Georgia which is considered to the first
    among the national minorities in Georgia and in particular Azerbaijani
    populated region of Qvemo-Qartli (Borcalu), the Azerbaijani community
    of which is also supported by Turkey. It should be mentioned that
    the Azerbaijanis considered this region (which is bordering in the
    east with Azerbaijan, in the south - with Armenia, in the west -
    with Javakhq and in the north with the capital city of Georgia)
    "motherland of the hero Turks" and call it a "disputable territory
    between Azerbaijan and Georgia" which "in the Soviet period was
    unfairly given to Georgia"5. In this aspect the expression "Borcali
    is the shortest way from Azerbaijan to Turkey", which from time to
    time can be seen on the web-site of the Azerbaijani community of
    Borcali is remarkable6.

    According to the studies carried out in 2008 by the the Department
    of Statistics of the Ministry of Economy and Sustainable Development
    of Georgia, by the volume of money turnover of small enterprises
    Qvemo-Qartli is the second after Tbilisi; the share of the region
    is 13% of the money turnover of the small enterprises of the whole
    country7. It should be mentioned that support of the private (i.e.

    Azerbaijani) enterprises in Qvemo-Qartli is implemented through a
    number of Azerbaijani NGOs financed by Baku.

    Thus, due to the consecutive Turkish-Azerbaijani policy Georgia is
    gradually being involved in their military and political alliance
    which is preconditioned by the high-level cooperation almost in
    all the spheres. Thus, Baku-Tbilisi-Ceyhan oil pipeline which is
    of great strategic significance in the energy sphere connects the
    Caspian Sea with the Mediterranean Sea8 and cooperation on the issue
    of Baku-Tbilisi-Erzurum gas pipeline unites these three countries. In
    2010 the highest leadership of Georgia and Azerbaijan took a decision
    of a creation of a common energy system of two countries9. At the same
    time Turkish EMCT Pazarlama InÅ~_aat Taahut Ticareti (Ð~UÐ~\СТ)
    company together with the Ministry of Energy of Georgia signed
    an agreement within the framework of which building of Gubazouli
    Hydro-Electric Power Plant was initiated10. On June 29, 2012 the
    Ministers of Energy of Turkey and Azerbaijan signed the agreement on
    building a new Trans-Anatolian gas pipeline (TANAP) which would cost
    $7-8 billion and which would surpassingly export Azerbaijani natural
    gas to Europe through the Georgian-Turkish border by connecting it with
    Nabucco; nevertheless some problems connected with the realization of
    Nabucco programme still question the implementation of Trans-Anatolian
    gas pipeline.

    It is obvious that the programmes are directed to the neutralization
    of the Russian energy monopoly in the South Caucasus which in its turn
    will bring to the lowering of not only economic but also political
    dependence of the regional states on the Russian Federation11.

    In the sphere of trade today Turkey is the priority partner of Georgia,
    thus taking the place once occupied by Russia. In 2002-2010 the volume
    of commodity turnover between these two states grew considerably,
    thus reaching $1 billion instead of previous $24012.

    Besides by its investments in Georgia Turkey is the second after the
    U.S. The Turkish investments include building (including the airport
    terminals), glass manufacturing, telecommunications, and establishment
    of different small and medium business enterprises in Georgia.

    Currently the biggest investments were made into the realization of
    Kars-Tbilisi railway and Rize-Poti optical fiber cable projects13.

    Besides, Turkey plans to build near Tbilisi a number of elite suburban
    areas14.

    After 2010 Tbilisi promoted and initiated the project of the
    Georgia-Azerbaijan confederation taking into consideration the
    appropriate character of the bilateral relations - from economy to
    the foreign policy15.

    These are those main preconditions which allow the Ministers of
    Foreign Affairs of three countries at the annual protocol meetings
    to formalize Turkey-Azerbaijan-Georgia relations in the form of new
    agreements. In particular, on June 8, 2012 in Trabzon the Ministers
    of Foreign Affairs of Turkey, Georgia and Azerbaijan signed a
    declaration (TRABZON DECLARATION) which taking as a ground respect
    for sovereignty and territorial integrity, peaceful settlement of
    disputes, inviolability of internationally recognized borders and
    sovereign equality of states and refraining from the threat or use
    of force against territorial integrity and political independence of
    states, secures the following provisions16:

    Continue to support each other's candidacies in international
    organizations; Note the importance of the earliest resolution
    of the conflict in and around Nagorno-Karabakh region of the
    Republic of Azerbaijan, and the conflict over Abkhazia, Georgia and
    Tskhinvali region/South Ossetia, Georgia on the basis of respect
    for the sovereignty, territorial integrity and inviolability
    of internationally recognized borders of Azerbaijan and Georgia
    respectively and emphasize the right to safe and dignified return
    of the refugees and internally displaced persons to their places of
    origin17; Promote further development of their relations in every
    field, especially in the field of trade, energy, transport, finance
    and banking, environment by means of joint projects and cooperation
    plans and if needed through trilateral cooperation mechanisms; Express
    their support for the TRACECA (Transport Corridor Europe-Caucasus-Asia)
    and work towards restoration of the Great Silk Road and the full-scale
    functioning of the Euro-Asian Transport Corridor as well as other
    integrated trilateral transport projects consisting of highways
    and railways in order to create trilateral economic integration and
    contribute to socio-economic development; underline the importance
    of completion in due times of the Baku-Tbilisi-Kars railway project;
    Acknowledge the construction of the new Baku International Sea Trade
    Port which will become an important gate on the East-West Transport
    corridor after the completion of the Baku-Tbilisi-Kars Railway Project.

    It should be mentioned that the joint expert group initiated the
    elaboration of the programme for 2013-2015 and works in order to submit
    them for signing of the three ministers18. The second meeting of the
    Ministers of Foreign Affairs of this three coutnries took place in
    the second half of 2012 in Georgia and the third meeting will be held
    in the first half of 2013 in Azerbaijan19.

    The Trabzon declaration is the first official public document signed
    by Turkey, Azerbaijan and Georgia which is equal by its content to
    the military-strategic document.

    In consequence of the parliamentary elections held on October 1, 2012
    in Georgia "Georgian Dream" block leaded by the representative of the
    international oligarchy billionaire Bidzina Ivanishvili celebrated
    the victory. He assumed the office of a prime-minister which has
    become a priority post after the recent constitutional changes. Such
    a course of events revealed a number of issues connected with further
    political position of Georgia. It is referred to the prospects of
    improving relations between Georgia and Russia and reconsidering of
    the relations with Turkey and Azerbaijan. It should be mentioned that
    the policy carried out by Bidzina Ivanishvili and his government yet
    provides no grounds for seeing any essential changes in the issue of
    Georgia's involvement in Turkish-Azerbaijani alliance.

    Thus on December 26, 2012 B.Ivanishvili stated within the framework
    of his official visit to Baku: "I decided to first visit Azerbaijan
    because historically we have friendly relations. Our goal is to deepen
    these relations, to take them to the level when in the international
    instances our common positions are always taken into consideration. We
    will do our best in order to strengthen our relations"20.

    The range of the question of the Georgian-Azerbaijani cooperation
    in different spheres is remarkable - active construction of highways
    from Azerbaijan to Georgia, Azerbaijani project of fertilizer plant
    building in Georgia, intention of Georgia to increase the volume of
    electricity bought from Azerbaijan21, issues of broadening of the
    frames of "Azerbaijan-Georgia-Turkey "Energy Bridge" project and
    Azerbaijani electricity export to Greece and Bulgaria through the
    territories of Georgia and Turkey22, deepening of the cooperation
    in the military sphere23. The strategic significance and character
    of the aforementioned goals can easily be seen. As for the possible
    improvement of Russia-Georgia relations, it should be mentioned that
    in this aspect no considerable changes can be observed yet.

    Thus, the facts prove that the new elite which assumed the office
    in Tbilisi on practice continues the process of deepening of
    Turkey-Azerbaijan-Georgia relations.

    On this assumption the following conclusions can be drawn:

    a. Turkey and Azerbaijan carry out consecutive and committed policy
    of creating the political and economic leverages in the relations
    with Georgia;

    b. Today Georgia continues the way to the military and political
    alliance with Turkey and Azerbaijan;

    c. In case if the Turkic population dominates of Samtskhe-Javakhq
    Turkey-Azerbaijan alliance will set a control in Samtskhe-Javakhq
    and Qvemo-Qartli.

    Taking as a basis all aforementioned one can drive to the following
    conclusion: in a result of the current processes Georgia maximum in
    a mid-term perspective will appear in the zone of a full influence
    and control of Turkey-Azerbaijan alliance. There can be only one
    conclusion - such a course of events is a threat to the national
    security of Armenia.

    Comment


    • Re: Regional geopolitics

      Russian Embassy in Baku is waiting for clarification from Ministry of
      Foreign Affairs of Azerbaijan's on deportation of Russian

      17:30 06/04/2013 » REGION


      Russian embassy in Baku commented on the information that appeared in
      the media about the fact that the embassy has sent a protest note to
      the Azerbaijani Foreign Ministry, in connection with the incident that
      took place in Baku with a journalist of "Nezavisimaya Gazeta" Milrad
      Fatullayev, the Azerbaijani news agency "Trend" reports.

      As press attaché of the Russian Embassy Alina Zolotarev told the
      agency, Embassy of Russia had really sent a note to the Foreign
      Ministry of Azerbaijan to help clarify the reasons of the fact that
      the citizen of Russian Federation Milrad Fatullaev, who possessed
      valid documents for entering the territory of Azerbaijan was not
      allowed to get such entry, and was deported to Russia.

      According to her, the Embassy of Russia in Azerbaijan expects a rapid
      response of the Foreign Affairs of Azerbaijan to the note. At the same
      embassy employee noted that the word "protest" was not mentioned in
      the note.

      Russian Foreign Ministry spokesman Alexander Lukashevich also told the
      Azerbaijani news agency "APA" that the Russian embassy in Baku asked
      the Azerbaijani Foreign Ministry to clarify the incident, but it was
      not a note of protest.

      According to the "Trend" agency, earlier the media reported that the
      Russian Embassy in Baku, had sent a note of protest to Azerbaijani
      Foreign Ministry in connection with the incident that occurred to
      Milrad Fatullayev at the Airport of Heydar Aliyev.
      According to the agency, a columnist of "Nezavisimaya Gazeta"
      Fatullayev was arrested at the Airport of Heydar Aliyev in Baku, and
      then was deported from the country.

      According to Milrad Fatullaev the cause of his deportation from
      Azerbaijan served his visits to Armenia, articles of Levon
      Melik-Shahnazaryan which were published in the newspaper "Real Time"
      headed by Fatullayev , as well as his Lezgin origin. "The third reason
      is my nationality. I am a Lezgin. Lezgins in Azerbaijan are
      discriminated minority, which are subject by the official Baku to
      violent Turkisation ", said the journalist.

      Source: Panorama.am
      Hayastan or Bust.

      Comment


      • Re: Regional geopolitics

        Russian Troops In Karabakh?

        The balance of forces in the area of the Karabakh conflict has changed
        sharply which may lead to breach of the military equilibrium. The
        handover of Gabala Radar station between Azerbaijan and Russia is
        complete. Recently Azerbaijan has been said to have stopped buying
        weapons from Russia.

        Balance in the area of the Karabakh conflict was kept as Russia sold
        weapons to both Armenia and Azerbaijan. Moreover, neither one, nor the
        other side received technologies of how to use these weapons, and they
        were operated exceptionally by Russian militaries.

        Now that Azerbaijan has decided to buy weapons from other countries,
        probably from Israel, the Russian component of the military-political
        balance disappeared. Now Russia should either strengthen its presence
        in Armenia and become the official guarantor of security of Armenia
        and Karabakh or join the U.S. and France force Azerbaijan to sign a
        non-aggression pact.

        Russia will prefer the first version, and everything will be done to
        have Russian military forces within the CSTO in Karabakh. It is
        unknown what their excuse will be. The first, apparently, is operation
        of the airport of Stepanakert and provision of its defense by CSTO
        forces. But it is possible that the option of border incidents is also
        considered. Rumors on mobilization of Azerbaijani troops on the border
        with Armenia fit in this context.

        Perhaps, this is the reason of the unprecedented long visit of the
        Iranian special representative to Armenia. The main message of his
        visit was the appeal to find a peace solution to the Karabakh
        conflict. In other words, Iran does not want to see foreign forces,
        Russian, NATO or Turkish, in Karabakh, with which it has more than
        100km of common border.

        Western analysts predict resumption of the armed conflict in Karabakh
        in 2014 after the presidential elections in Azerbaijan due this fall.
        Russian experts predict war earlier. A representative of the Russian
        parliament Mitrofanov says war is approaching. Perhaps, he knows
        Russia's intentions to appear in Karabakh soon.

        There was information that Foreign Minister Edward Nalbandyan has been
        invited to Moscow on April 25-26. Perhaps, the issue of the presence
        of Russian troops in Karabakh will also be discussed. It is not ruled
        out that Moscow will try to convince Armenia that if Russian troops
        are there, Azerbaijan and Turkey won't dare launch a war.

        The Washington Times published a symptomatic article. It states that
        Secretary Kerry needs to address immediately the smoldering conflict
        of Nagorno-Karabakh. Kerry is going to visit Turkey this weekend. Who
        knows, perhaps he may call in on Armenia too?

        Naira Hayrumyan
        11:03 06/04/2013
        Story from Lragir.am News:
        Hayastan or Bust.

        Comment


        • Re: Regional geopolitics

          Interesting

          Comment


          • Re: Regional geopolitics

            Originally posted by Vahram View Post
            Interesting

            Is this not the same Antranik Mihranian that sold his soul for 1 million USD in 2001 in TARC along with Van Krikorian of the AAA?

            Just to remind the infamous team:

            TARC (US sponsored, at least Armenian members paid 1 MUSD each, Turkish/ Armenian "reconciliation" group.... project boss: David Philipps)
            Founding Members:

            Gunduz Aktan (Ankara)
            Alexander Arzoumanian (Yerevan)
            Ustun Erguder (Istanbul)
            Sadi Erguvenc (Istanbul)
            David Hovhannissian (Yerevan)
            Van Z. Krikorian (New York)
            Andranik Migranian (Moscow)
            Ozdem Sanberk (Istanbul)
            Ilter Turkmen (Istanbul)
            Vamik D. Volkan (Charlottesville)


            Members (2003-2004)

            Alexander Arzoumanian (Yerevan)
            Emin Mahir Balcioglu (Geneva)
            Ustun Erguder (Istanbul)
            Ahmet Evin (Istanbul)
            David Hovhannissian (Yerevan)
            Ersin Kalaycioglu (Istanbul)
            Van Z. Krikorian (New York)
            Sule Kut (Istanbul)
            Andranik Migranian (Moscow)
            Ilter Turan (Istanbul)
            Ilter Turkmen (Istanbul)
            Last edited by Vrej1915; 04-08-2013, 09:55 PM.

            Comment


            • Re: Regional geopolitics

              Why Israel and Turkey Got Back Together

              The Coming Cooperation on Syria and Energy

              Michael J. Koplow
              March 23, 2013

              Exploratory drilling near the coasts of Cyprus, Egypt, Israel,
              Lebanon, Syria, and Turkey has unearthed vast reserves of natural gas.
              Competition over the rights to tap those resources is compounding
              existing tensions over sovereignty and maritime borders. The eastern
              Mediterranean is quickly becoming as volatile as its eastern cousin,
              the South China Sea.

              Turkish Prime Minister Recep Tayyip Erdogan (Umit Bektas / Courtesy Reuters)

              After nearly three years of intense political feuding following the
              Israeli raid on the Mavi Marmara -- a ship carrying international
              activists who were trying to break Israel's blockade on Gaza -- Turkey
              and Israel agreed yesterday to resume diplomatic ties. In a phone call
              with Turkish Prime Minister Recep Tayyip Erdogan, Israeli Prime
              Minister Benjamin Netanyahu apologized for the deaths of nine Turkish
              citizens at the hands of Israeli forces and agreed to pay
              compensation. In return, Erdogan agreed to normalize relations between
              the two countries and to drop the prosecutions of Israeli officers in
              connection with the flotilla raid. Turkey had previously demanded
              that, in addition to apologizing and paying compensation, Israel lift
              the blockade. In order to get around this last -- and thorniest --
              condition, Netanyahu stressed that Israel has recently eased
              restrictions on civilian goods coming into Gaza, and he agreed to work
              with Turkey on improving the humanitarian situation there. The details
              of the arrangement still need to be worked out, but it appears that
              the two countries are well on their way to resuming cooperation in a
              number of areas.

              It has been clear for some time that Israel was willing to make an
              apology to Turkey, but less clear whether Turkey would accept it. Now
              that election season is over in Israel, Netanyahu no longer has to
              worry about nationalist criticism over repairing ties with Turkey, and
              the temporary exclusion of former Foreign Minister Avigdor Lieberman
              from the cabinet removed the biggest obstacle to reconciliation on the
              Israeli side. But the politics in Turkey are a different story. The
              Palestinian issue has made Israel deeply unpopular there, and the feud
              has been politically valuable for Erdogan, who has been able to blast
              Israel any time he has wanted to divert attention away from sensitive
              domestic issues. Last month, for example, Turkish headlines were
              dominated by the government's negotiations with Abdullah Ocalan, the
              leader of the separatist Kurdistan Workers' Party (PKK). When Erdogan
              publically called Zionism a crime against humanity, he chased the
              talks right off the front pages.

              Given these domestic political benefits, Ankara has had little reason
              to reconcile with Israel until now. This week's news, however, signals
              that Turkey has finally come to realize that it has more to lose than
              to gain from turning a cold shoulder to Israel. This is largely
              because Turkey can use Israel's help on its most pressing foreign
              policy dilemma, the Syrian civil war, and on its top economic concern,
              energy security.

              Sometimes, a reliable friend is better than a reliable adversary.

              For Ankara, the Syrian crisis has been a major headache. Turkey has
              suffered a loss in trade, been forced to rely on NATO for Patriot
              missiles to defend against border threats, and accepted just under
              half a million Syrian refugees. Ankara's demands for Assad to step
              down have fallen on deaf ears, and its requests for NATO intervention
              in the form of a no-fly zone and heavy arms for the Syrian rebels have
              also been brushed aside.

              All this has been unfortunate for Turkey's leaders, but it was the
              recent introduction of Syrian chemical weapons into the equation that
              really changed Turkey's calculus; now more than ever, the country
              needs better intelligence and allies to bring an end to the civil war
              or at least prevent it from spilling over. Turkey cannot afford to
              have chemical weapons used anywhere near its border with Syria, and
              the longer the fighting goes on, the greater the chances of a chemical
              weapons strike gone awry. Israel simply has better intelligence on
              regional developments than Turkey does, and Turkey can use that help
              to monitor Assad's weapons stores and troop movements on both sides.
              In addition, whereas the United States and other NATO countries have
              been reluctant to support the Syrian rebels in any meaningful way,
              Israel has a greater incentive to make sure that the moderate Sunni
              groups prevail over the more radical jihadist elements of the
              opposition. As the situation in Syria heats up, Turkey and Israel will
              be thankful that they can talk to each other and coordinate.

              Another area in which Turkey needs Israel's assistance is energy.
              Turkey's current account deficit, which stood at $48.8 billion in
              2012, is almost entirely a result of the country's reliance on oil and
              natural gas imports; Turkey has no natural resources of its own.
              Furthermore, Turkey is paying through the nose for both Russian and
              Iranian natural gas, due to onerous price contracts. Earlier this
              month, I talked with a number of people in Turkey -- government
              ministers, opposition politicians, business tycoons, and trade group
              leaders -- and they all mentioned Turkey's growing energy needs and
              lamented the country's overreliance on Russian and Iranian natural
              gas. Israel, meanwhile, has just discovered two major natural gas
              basins, the Tamar and Leviathan fields, off its coast in the Eastern
              Mediterranean. Since Turkey has no hope of smoothing over ties with
              Cyprus, its longtime adversary, which has been the other main
              beneficiary of the Mediterranean gas boom, it will likely turn to
              Israel as a natural gas supplier. With Turkey's economic growth
              slowing, Israel's potential as a partner makes reconciliation more
              attractive now than at any point in recent years.

              Other factors also made this week the ideal timing for Turkey to
              accept an Israeli apology. For starters, doing so during President
              Barack Obama's trip to the region allowed Erdogan to hand the
              president a political victory. At the same time, Erdogan gets to claim
              that he brought Israel to its knees just as Turkish nationalists were
              gearing up to criticize him over negotiating with Ocalan and taking a
              softer line with the Turkish Kurds. A significant segment of the
              Turkish population still denies that there is a Kurdish problem and
              sees any government effort toward easing tensions as capitulating to
              terrorists. Following Ocalan's speech on Thursday, which signaled a
              genuine break from the past by transforming the PKK's fight against
              Turkey into a political struggle rather than an armed struggle,
              Erdogan now has both the political space to resume ties with Israel
              and the ability to spin the rapprochement with Israel as a nationalist
              victory in which Israel has ceded to Turkish demands.

              Squabbling with Israel had its benefits for Erdogan, but with so many
              challenges facing Turkey, and with Obama pressuring both sides to make
              up, the time was finally right to do so. For the first time since the
              Mavi Marmara set sail, the economic and foreign policy gains that
              Turkey will realize by patching things up with Israel far outweigh the
              domestic political benefits of staying apart. Sometimes, a reliable
              friend is better than a reliable adversary.

              Israel apologized, Turkey accepted, and the two countries have resolved a three-year dispute -- all because Turkey's leaders realized that they stood to benefit more from cooperating with Israel than from exploiting the dispute for domestic political gain.

              Comment


              • Re: Regional geopolitics

                Syria: A Multi-Sided Chess game


                Dispatches From The Edge

                March 31, 2013

                In some ways the Syrian civil war resembles a proxy chess match
                between supporters of the Bashar al-Assad regime - Iran, Iraq, Russia
                and China - and its opponents - Turkey, the oil monarchies, the U.S.,
                Britain and France. But the current conflict only resembles chess if
                the game is played with multiple sides, backstabbing allies, and
                conflicting agendas.

                Take the past few weeks of rollercoaster politics.

                The blockbuster was the U.S.-engineered rapprochement between Israel
                and Turkey, two Washington allies that have been at loggerheads since
                Israeli commandos attacked a humanitarian flotilla bound for Gaza and
                killed eight Turks and one Turkish-American. When Tel Aviv refused to
                apologize for the 2010 assault, or pay compensation to families of the
                slain, Ankara froze relations and blocked efforts at any NATO-Israeli
                cooperation.

                Under the prodding of President Obama, Israeli Prime Minister Benjamin
                Netanyahu phoned his Turkish counterpart, Recep Tayyip Erdogan, and
                buried the hatchet. The apology `was offered the way we wanted,'
                Erdogan said, and added `We are at the beginning of a process of
                elevating Turkey to a position so that it will again have a say,
                initiative and power, as it did in the past.'

                The détente will align both countries with much of Washington's agenda
                in the region, which includes overthrowing the Assad government, and
                isolating Iran. Coupled with a Turkish push to resolve the long
                simmering war between Ankara and its Kurdish minority, it was a
                `Fantastic week for Erdogan,' remarked former European Union policy
                chief Javier Solana.
                It was also a slam dunk moment for the Israelis, whose intransigence
                over the 2010 incident and continued occupation of Palestinian and
                Syrian lands has left the country more internationally isolated than
                it has been in its 65 year history.

                Israel's apology might lay the groundwork for direct intervention in
                Syria by NATO and Israel. In recent testimony before Congress, Admiral
                James Stavridis, the head of U.S. European Command and NATO's top
                commander, said that a more aggressive posture by the Obama
                administration vis-à-vis Syria `would be helpful in breaking the
                deadlock and bringing down the regime.'

                According to the Guardian (UK), Netanyahu raised the possibility of
                joint U.S.-Israeli air strikes against Syria, which Israel accuses of
                shifting weapons to its ally Hezbollah in Lebanon. There is no
                evidence that Syria has actually done that, and logic would suggest
                that the Assad regime is unlikely to export weapons when it is
                fighting for its life and struggling to overcome an arms embargo
                imposed on it by the EU and the UN. But Tel Aviv is spoiling for a
                re-match with Hezbollah, the organization that fought it to a
                standstill in 2006. `What I hear over and over again from Israeli
                generals is that another war with Hezbollah is inevitable,' a former
                U.S. diplomat told the Guardian.

                There is some talk among Israelis about establishing a `buffer zone'
                inside Syria to prevent Islamic groups becoming a presence on the
                border. A similar buffer zone established after Israel's 1982 invasion
                of Lebanon turned into a strategic disaster for Tel Aviv.

                Admiral Stavridis's suggested that a more aggressive posture would
                almost certainly not include using U.S. ground troops. According to
                former Indian diplomat M. K. Bhadrakumar, a more likely scenario would
                be for NATO air power to smash Assad's air force and armor - as it did
                Mummer Khadafy's in Libya - and `if ground forces need to be deployed
                inside Syria at some stage, Turkey can undertake that mission, being a
                Muslim country belonging to NATO.'

                The Gulf monarchies - specifically Saudi Arabia, Qatar, and Jordan - have
                increased arms shipments to the anti-Assad insurgents, and France and
                Britain are considering breaking the embargo and arming the Free
                Syrian Army. If this were a normal chess game, it would look like
                checkmate for Assad, Hezbollah, and Iran. But this game is
                three-dimensional, with multiple players sometimes pursuing different
                goals.

                Qatar and Saudi Arabia are pouring what one American official called
                `a cataract of weaponry' into Syria, but the former apparently
                double-crossed the latter in a recent leadership fight in the Syrian
                National Coalition (SNC), the umbrella organization for the various
                groups fighting against the Damascus government. Qatar derailed Saudi
                Arabia's candidate for the SNC's prime minister and slipped its own
                man into the post, causing the organization's president, Ahmed Moaz
                al-Khatib, to resign. While most the western media reported Khatib
                resigned because SNC was not getting enough outside help, according to
                As-Safir, the leading Arabic language newspaper in Lebanon, it was
                over the two big oil monarchies trying to impose their candidates on
                the Syrians.

                Qatar ally Ghassan Hitto, a Syrian-American was anointed prime
                minister, causing a dozen SNC members to resign. The Free Syrian Army,
                too, says it will not recognize Hitto.

                Khatib also objected to the Qatari move to form a Syrian government
                because it torpedoed last June's Geneva agreement that would allow
                Assad to stay on until a transitional government is formed. The Qatari
                move was essentially a statement that the Gulf monarchy would accept
                nothing less than an outright military victory.

                Qatar is close to the Syrian Muslim Brotherhood, while Saudi Arabia
                favors the more extremist Islamic groups, some with close links to
                al-Qaida, that the U.S. and the European Union have designated as
                `terrorist.' Tension between extremist and more moderate insurgents
                broke into an open firefight Mar. 24 in the northern border city of
                Tal Abyad. The secular Farouq Battalions, which favors elections and a
                civil government, were attacked by the Jabhat al-Nusra, or Nusra
                Front, that wants to impose Sharia Law and establish an Islamic
                emirate. Four people were killed, and the leader of the Farouq
                Battalions was severely wounded.

                The Nusra Front has also tangled with Kurdish groups in Syria's
                northwest, and its militias currently control much of the southern
                border with Iraq, Jordan, and the Golan Heights that borders Israel.
                It was the Nusra Front that recently kidnapped UN peacekeepers for
                several days and attacked Iraqi soldiers escorting members of the
                Syrian military who had fled across the border. There have also been
                clashes between secular and Islamic forces in the Syrian cities of
                Shadadeh and Deir el Zour.

                The Turkish government backing of the Syrian insurgency is not popular
                among most Turks, and that has to concern Erdogan, because he is
                trying to alter the Turkey's constitution to make it more
                executive-centered and to himself become the next president. Although
                he is currently riding a wave of popularity over the Kurdish
                ceasefire, that could erode if the Syria war drags on.

                And without direct NATO-Israeli intervention there does not appear to
                be any quick end to the civil war in sight. Assad still has support
                from his minority ethnic group, the Alawites, as well as among
                Christian denominations and many business groups. All fear an Islamic
                takeover. `If the rebels come to this city,' one wealthy Damascus
                businessman told Der Spiegel, `they'll eat us alive.'

                The longer the war goes on, the more the region destabilizes.

                Fighting has broken out between Shiites and Sunnis in northern
                Lebanon, a Sunni-extremist fueled bombing campaign is polarizing Iraq,
                and Jordan is rent by an internal opposition that poses a serious
                threat to the Hashemite monarchy. Even Saudi Arabia has problems. A
                low-level but persistent movement for democracy in the country's
                eastern provinces is resisting a brutal crackdown by Saudi
                authorities. As National Public Radio and GlobalPost reporter Reese
                Erlich discovered, some of those regime opponents are being given a
                choice between prison and fighting the Assad government, a strategy
                that the Saudi government may come to regret. It was jihadists sent to
                oppose the Soviets in Afghanistan who eventually returned to
                destabilize countries in the Middle East, South Asia, and Africa, and
                who currently form the backbone of al-Qaida associated groups like the
                Nusra Front .

                Aaron Zelin, Middle East expert and Fellow at the Washington Institute
                told Erlich that fighters from Saudi Arabia, Libya, Tunisia, and
                Jordan are being funneled into Syria.

                Chess with multiple players can get tricky.

                Turkey wants regional influence and Assad out, but it does not want a
                neighbor dominated by the Gulf monarchies. It may also find that
                talking about Turkish `power' doesn't go down well in the Middle East.
                Arab countries had quite enough of that during the Ottoman Empire.

                The Gulf monarchies want to overthrow the secular Assad regime,
                isolate regional rival Iran, and insure Sunni supremacy over xxxxes in
                the region. But they don't agree on what variety of Islam they want,
                nor are they the slightest bit interested in democracy and freedom,
                concepts that they have done their best to suppress at home.

                The French and British want a replay of Libya, but Syria is not a
                marginal country on the periphery of the Middle East, but a dauntingly
                complex nation in the heart of the region that might well atomize into
                ethnic-religious enclaves run by warlords. That is not an outcome that
                sits well with other European nations and explains their hesitation
                about joining the jihad against Assad.

                Even the Israeli goal of breaking out of its isolation, destroying
                Hezbollah, and strangling Iran may be a pipe dream. Regardless of
                Turkish-Israeli detente, the barriers that keep Palestinians out of
                Israel also wall off Tel Aviv off from the rest of the Middle East,
                and that will not change until there is an Israeli government willing
                to remove most of the settlements and share Jerusalem.

                As for Hezbollah, contrary to its portrayal in the western media as a
                cat's paw for Teheran, the xxxxe group is a grassroots organization
                based in Lebanon's largest ethnic group. It is also being careful not
                to give the Israelis an excuse to attack it. In any case, any Israeli
                invasion of Lebanon would automatically rally international sentiment
                and Arab public opinion - xxxxe, Sunni, Alawite, etc. - against it.

                If Assad falls, Iran would lose an ally, but Teheran's closest friend
                in the Middle East is Baghdad, not Damascus. And despite strong
                American objections, Teheran recently scored a major coup by inking an
                agreement with Pakistan's government to build a $7.5 billion gas
                pipeline to tap Iran's South Pars field. The pact will not only blow a
                hole in western sanctions against Iran, it will play well in the May
                11 Pakistani elections. `The Pakistani government wants to show it is
                willing to take foreign policy decisions that defy the U.S.,' says
                Anthony Skinner of the British-based Maplecroft risk consultants. `The
                pipeline not only caters to Pakistan's energy needs but also logged
                brownie points with the many critics of the U.S. among the
                electorate.'

                In the end, the effort to knock Syria off the board may succeed,
                although the butcher bill will be considerably higher than the current
                body count of 70,000. But establishing a pro-western government in
                Damascus and inflicting damage on Iran is mostly illusion.
                `Victory' - particularly a military one - is more likely to end in chaos
                and instability, and a whole lot more dead chess pieces.

                Comment


                • Re: Regional geopolitics

                  «Նոր դոկտրին» Անկարայից
                  Իգոր Մուրադյան
                  Երկուշաբթի, 08 Ապրիլի 2013,


                  Կենտրոնական Ասիայում (ներառյալ Աֆղանստանը) առաջիկա արմատական փոփոխություններն ինտրիգային ազդեցություն են գործում Թուրքիայի վրա, որն ընդհանուր պատկերացումներով տապալել է «նեոօսմանիզմի» դոկտրինը եւ գտնվում է այլընտրանքային դոկտրինի որոնումների մեջ: Թեեւ, «նեոօսմանիզմի» դոկտրինն ինքնին համարվում էր պանթյուրքիզմի «այլընտրանք»:
                  Եվրոպացի եւ ամերիկացի տասնյակ քաղաքագետներ, սերտ կապված լինելով Թուրքիայի կողմից վճարվող հետազոտական ծրագրերին, տարիների ընթացքում «փրփուրը բերաններին» ապացուցում էին, որ պանթյուրքիզմը առասպել է եւ հորինվածք, եւ իրականության մեջ նման բան գոյություն չունի:
                  Իսկապես, ժամանակի ընթացքում պարզվել է, որ պանթյուրքիզմն ավելի շուտ պրոռուսական դոկտրին է, քանի որ թյուրքական աշխարհի պետությունների ու ժողովուրդների մեծ մասը գտնվում է ռուսական քաղաքականության ծիրում (սկսած 16-րդ դարից):
                  Նույն այդ քաղաքագետները տարբեր համաժողովներում ապացուցում էին, որ նեոօսմանիզմը ոչ թե քաղաքական, այլ էթնոմշակութային դոկտրին է: Այս անգամ էլ այդ դոկտրինն ընկավ Արեւմտյան հանրության պետությունների լատենտային հարվածներից, արաբական պետությունների օգնությամբ:
                  Արեւմտյան քաղաքագետները շարունակում են դրամաշնորհներ եւ բարձր հոնորարներ ստանալ, սակայն նրանց գաղափարներն ու գնահատականներն արդեն ոչ մեկին չեն հետաքրքրում: Քաղաքացիական փորձագիտությունը որպես այդպիսին Արեւմուտքում հետեւողականորեն դադարեցնում է իր գոյությունը, իհարկե, բազմաթիվ պատճառներով, սակայն թուրքամետ «թիմի» մանիպուլյացիաներն արել են իրենց գործը:
                  Գտնվելով շփոթվածության եւ տնտեսական խոր ճգնաժամի սպասումների մեջ, Սիրիայում հայտնվելով իր «Վիետնամում», թուրք առաջնորդները փորձում են գտնել ընդունելի նոր գաղափար, որը քիչ թե շատ իրական կլիներ նրա տնտեսական ու քաղաքական հնարավորությունների համար:
                  ԱՄՆ-ն արդեն հասցրել է Թուրքիային առաջարկել հրաժարվել Մերձավոր Արեւելքից եւ «վերադառնալ» Կենտրոնական Ասիա: Այս տարածաշրջանում, Աֆղանստանից ՆԱՏՕ-ի զորքերի դուրսբերումից հետո, Թուրքիային սպասում է շարունակական մղձավանջ, եթե ոչ քաղաքական աղետ: Դա նշանակում է, որ հայտնվելով Ռուսաստանի ու Չինաստանի մրցակցի դերում, Թուրքիան կենթարկվի արմատականների հարվածներին, որոնք մեծամասամբ պատկանում են իրանական քաղաքակրթությանը:
                  Թուրքական ծագում ունեցող եվրոպացի որոշ փորձագետներ, խուսափելով հրապարակային ելույթներից, փորձում են Թուրքիային զգուշացնել վերահաս աղետի մասին, կապված Կենտրոնական Ասիա «վերադառնալու» հետ: Օրինակ, ազատական մտածողությամբ այդպիսի փորձագետներից մեկը բավական ապացույցներով պնդում էր, որ Թուրքիայում ստեղծվել է քաղաքական գործիչների, լրագրողների եւ քաղաքագետների խումբ, որն ակնհայտորեն կատարում է արտաքին պատվեր եւ երկիրը մղում է այդ հիմարությանը:
                  Ըստ էության, պարզվում է, որ թուրքական էքսպանսիոնիզմը հայտնվել է փակուղում բոլոր ուղղություններով: Թուրքիան միշտ «վերադառնում է» նախկին դոկտրիններին ու գաղափարներին, սակայն եթե նախկինում դա տեղի էր ունենում տասնամյակների կտրվածքով, ապա 21-րդ դարում հարկ է «վերադառնալ» առավելագույնը 10 տարի անց: Դա էլ հենց աշխարհքաղաքական փակուղու գլխավոր նշանն է:

                  Comment


                  • Re: Regional geopolitics

                    ԼՂՀ կորսված հեռանկարները
                    Իգոր Մուրադյան
                    07 Ապրիլի 2013,


                    Լ Ղ Հ խորհրդարանական, նախագահական և տեղական մարմինների ընտրությունների անցկացման առնչությամբ միջազգային արձագանքը միշտ մի տեսակ խտացած է լինում ուշադրությամբ և արտահայտչաձևերի առումով։ Եվրոպական կառույցները` Եվրամիությունն ու Եվրախորհուրդը, մի շարք եվրոպական պետություններ և Թուրքիան միանգամայն բացասական վերաբերմունք են ունեցել այդ ընտրությունների նկատմամբ։
                    Ռուսաստանը համեմատաբար չափավոր ձևակերպումներ է օգտագործել, իսկ ԱՄՆ-ը, փաստորեն, իր վերաբերմունքը հայտարարության ձևով չի արտահայտել, պատրաստակամություն հայտնելով շարունակելու «ֆինանսական օգնությունը Կովկասի այդ շրջանի հայ բնակչությանը»։ Միջազգային արձագանքը հայտնի չափով հուզականություն է պարունակում, ինչը կարող է ներգործել ԼՂՀ-ում ու Հայաստանում քաղաքական շրջանակների, ընդհանուր առմամբ նաև հասարակայնության անվստահության մեծացման վրա։
                    Հարկ է նշել, որ պետությունների ու տարածաշրջանային կազմակերպությունների կողմից ԼՂՀ ցանկացած մակարդակի ընտրությունների հանդեպ նման վերաբերմունքը ԼՂՀ-ի քաղաքական ղեկավարության պատասխան արձագանքին չի արժանացել, որը, երևի, նախընտրել է գրավել նույնիսկ ոչ թե սպասողական, այլ ուղղակի հայեցողական դիրք։ Այդ դիրքորոշման պատճառը, հնարավոր է, հետևանք է իր քաղաքական ռեսուրսների թերագնահատման, նախագահի բուն ընտրությունների գործոնի, Հարավային Կովկասում քաղաքական իրավիճակի անորոշության և տարաուղղություն արտքաղաքական վերլուծության բացակայության։
                    ԼՂՀ-ի քաղաքական ղեկավարության դիրքորոշումը, փաստորեն, խրախուսում է արտաքին միջավայրի այդ վերաբերմունքը այնպիսի կարևոր գործի նկատմամբ, ինչպիսին ներկայացուցչական և գործադիր մարմինների ընտրություններն են։ ԼՂՀ արձագանքը հիմնականում արտահայտվել է քաղաքացիական հասարակության հաստատությունների կողմից։ Մեր խնդիրն է որոշակի վերլուծություն կատարել, գնահատել ստեղծված իրավիճակը և, թերևս, որոշ առաջարկություններ անել։
                    Հարկ է ուշադրության առնել հետևյալ հանգամանքը. վաղուց է հասկանալի դարձել, որ ո՛չ Հայաստանը, ո՛չ Հայաստանի իշխանությունների հետ միաբան սփյուռքյան կազմակերպությունները ոչ մի ջանք չեն գործադրել ԼՂՀ-ի ճանաչման խնդիրներն առաջ տանելու ուղղությամբ, ինչը, իհարկե, պայմանավորված է արտաքին կողմերի առաջարկություններին չհակառակվելու ցանկությամբ։
                    Դա նպաստել է Հայաստանի իշխանությունների հարմարավետ գոյատևմանը, և նրանք, անմռունչ ու շատ հետևողական, խաղացել են իրենց դերը ղարաբաղյան հարցի շուրջ իրավիճակի ծավալման գործում։ Ընդ որում, ԱՄՆ-ը, Ռուսաստանն ու Ֆրանսիան միանգամայն համերաշխորեն Հայաստանին արգելել են անգամ ակնարկ անել ԼՂՀ-ի անկախության ճանաչման մասին։
                    Նման վիճակում չեն եղել ո՛չ Աբխազիան, ո՛չ Օսիան, ո՛չ էլ, առավել ևս, Կոսովոն։ Դրա պատճառով կորսվել է այն արժեքավոր ժամանակը, երբ ուժերի հաշվեկշիռը Հարավային Կովկասում ավելի նպաստավոր էր։ Դրա հետ մեկտեղ, անցել է նաև այն շրջանը, երբ հայացքները ԱՄՆ-ում և Եվրոպայի որոշ երկրներում ժամանակավրեպ էին, և ԼՂՀ-ի անկախության հարցը ենթարկված էր միարժեք դիրքորոշման։ ԱՄՆ-ը բացահայտորեն վերանայել է այն կանխադրույթները, որոնք երկար ժամանակ իր աշխարհաքաղաքականությունը փակուղի էին մտցնում։
                    Եվ այսպես, ԼՂՀ-ի ճանաչման հարցը կարող է միանգամայն օրախնդիր դառնալ, եթե այդ ուղղությամբ աշխատանք տարվի։ Իսկ գոնե մեկ անգամ այդ հարցը բարձրացվե՞լ է առաջատար պետությունների խորհրդարաններում։ Ո՞վ պետք է զբաղվի դրանով։
                    Կասկած չկա, որ շահագրգիռ պետությունները բավական տեղեկացված են ԼՂՀ-ում տեղի ունեցող քաղաքական ու սոցիալական գործընթացների մասին։
                    Այդ տեղեկությունները կան ԱՄՆ-ի, Մեծ Բրիտանիայի և Ռուսաստանի ոչ միայն պետական հիմնարկություններում, այլև առաջատար վերլուծական և հետազոտական կենտրոններում։ Խզում կա համաշխարհային լրատվամիջոցների և Արևմուտքի ու Ռուսաստանի վերլուծական ընկերակցության տեղեկացվածության մակարդակում։ Դա նշանակում է, որ ԼՂՀ իրավիճակի մասին այդ տեղեկությունները ծառայողական են և, հնարավոր է, փակ։
                    Վերջին ժամանակներս շահագրգիռ պետությունների դիվանագիտական ներկայացուցչությունները ակտիվորեն զբաղվում էին ԼՂՀ-ի մասին տեղեկություների հավաքմամբ ու համակարգմամբ` օգտվելով քաղաքական-գաղափարախոսական տարբեր ուղղությունների փորձագետների ծառայություններից։ Եթե առաջ Արևմտյան ընկերակցության պետությունների հիմնարկներում ստանդարտ, հանրահայտ գնահատականներ էին հնչում Հայաստանում և ԼՂՀ-ում շարունակվող և խորացող տնտեսական ու սոցիալական ճգնաժամի մասին, որոնք հիմնված էին ՀՀՇ-ակենտրոն ընդդիմության և հայկական սփյուռքի որոշ «քաղսպասարկման» կազմակերպությունների քարոզչական գործունեության վրա, ապա հիմա այդ գնահատականներն արմատապես փոխվել են այլընտրանքային փորձագետների պրոֆեսիոնալ գործունեության շնորհիվ։
                    Մասնավորապես, ԱՄՆ-ի ու Եվրոպական ընկերակցության գործառական կառույցներն ու հիմնարկները հասկացել են, որ ԼՂՀ-ում տեղի են ունենում քաղաքացիական հասարակության ձևավորման, տնտեսական ոլորտի և վարչակազմի բարեփոխման ակտիվ գործընթացներ, ամրապնդվում են իշխանության օրենսդիր ու գործադիր կառույցները, բարձրանում է նախագահի, կառավարության, քաղաքական և հասարակական խմբերի հեղինակությունը։ Շարունակում են կատարելագործվել զինված ուժերը։
                    ԼՂՀ բնակչությունը զգալի քաղաքական և քաղաքացիական հասունություն է հանդես բերում, ցուցաբերվում են տարբեր քաղաքական և հասարակական նախաձեռնություններ։ ԼՂՀ իշխանություններն այն հետևությանն են հանգում, որ իրենք պետք է ավելի շատ համագործակցեն հանրային հատվածի և քաղաքական «դաշտի» ավելի հուսալի գործընկերների հետ։ Պետք է ասել, որ ԼՂՀ 2010 թ. խորհրդարանական ընտրությունները, փաստորեն, անցան աննկատ և՛ Հայաստանում, և՛ արտերկրում։ Դրանք ոչ ոքի չհետաքրքրեցին, որովհետև պարզապես ծաղր էին, ԼՂՀ-ի «քաղաքական պատմության» ամփոփ պատկերը։
                    Ղարաբաղի հանրությունն ապրում է իր կյանքով, մեծ նշանակություն չտալով իշխանությունների դերին ու գործունեությանը։ ԼՂՀ-ում ձևավորվել է զինվորական մի վերնախավ, կաստա, որոնք նույնպես նշանակություն չեն տալիս իշխանության դիրքորոշմանը, հասկանալով, որ ԼՂՀ-ի ճակատագիրը զինվորական կաստայի և հասարակության ձեռքին է։ Իշխանությունների դիրքորոշումը, որը պայմանավորված է Երևանի հետ հարաբերություններում սպասարկում ապահովելով, ըմբռնումով է ընդունվում զինվորականների ու հասարակության կողմից։
                    ԼՂՀ-ն ու ղարաբաղյան հարցը մնում են հայ ազգի գերակա խնդիրը, որը, չնայած Հայաստանում և մի շարք արտերկրյա համայնքներում տիրող տնտեսական բարդ իրավիճակին, շարունակում է պաշտպանել «ղարաբաղյան գաղափարը» որպես, փաստորեն, համազգային գաղափար։ ԱՄՆ-ում ու Եվրոպայում ուշադրության են առել այն, որ ղարաբաղյան իրադրության անավարտության, Ադրբեջանի կողմից պատերազմի սպառնալիքի պայմաններում ԼՂՀ հասարակությունը իշխանության տեղական մարմինների, խորհրդարանի և նախագահի ընտրություններ է անցկացնում, որպես գերակա առաջադրելով սոցիալական և տնտեսական պահանջները։
                    Այս հանգամանքը Արևմուտքում ¥հնարավոր է նաև Ռուսաստանում, Թուրքիայում և Իրանում¤ ընդունվել է զարմանքով և ստեղծված նոր իրավիճակի նկատմամբ տարակուսանքով։ Միջազգային ընկերակցությունը հայտնվել է, փաստորեն, ծայրահեղ պայմաններում Հարավային Կովկասի մի ոչ մեծ տարածքում լիարժեք ինքնիշխանության ստեղծման իրողության առջև։ Մյուս «չճանաչված» պետությունների` Կոսովոյի, Չեչնիայի, Բոսնիայի, Մերձդնեստրի տարածքում քրեական միջավայրի և ծայրահեղականության օջախների կազմավորման օրինակների կողքին ԼՂՀ-ում ստեղծվել է ազգային ժողովրդավարական պետականություն։
                    Կարևոր գործոն է այն, որ ԼՂՀ-ն հարմարվել է միջազգային պայմաններին և զարգացման ներկա փուլում որպես գերակա առաջադրում է ոչ թե անվտանգության կամ միջազգային ճանաչման խնդիրները, այլ տնտեսական։ Դա անհանգստացնում է Եվրամիությանն ու Եվրախորհրդին, որոնք Հարավային Կովկասը դիտարկում են իբրև եվրոպական կառույցներին ինտեգրվող տարածաշրջան և որտեղ, հակառակ եվրոպական վարքագծի կանոնների, ստեղծվում է պետական ինքնիշխանության նոր մոդել։ Դա կասկածի տակ է դնում Եվրոպական ընկերակցության բուն համակարգը, որն ստիպված է զիջումներ անել Թուրքիային, ինչպես նաև դիմակայել Մերձավոր Արևելքում և այլ տարածաշրջաններում ԱՄՆ-ի որդեգրած ռազմավարությանը։
                    Ներկա աշխարհաքաղաքական ռազմավարությունը ամենևին ձեռնտու չէ ԱՄՆ-ին, որը չի կարող բավականաչափ արդյունավետորեն գործել, հատկապես մի շարք տարածաշրջաններում։ ԱՄՆ-ը հասկացել է, որ առկա աշխարհաքաղաքական կառուցվածքը պետք է վերանայվի, և նոր պետությունների ստեղծումը, գոյություն ունեցող որոշ պետությունների մասնատումը, մի շարք տարածաշրջաններում սահմանների վերաձևումը շուտով կդառնան ԱՄՆ-ի օրախնդիր արտաքին քաղաքականության խնդիրները։ Ընդ որում, այդ գործընթացը սկիզբ կառնի Հարավային Ասիայում։
                    Ի տարբերություն ԱՄՆ-ի, Եվրոպական ընկերակցությունը ընդունակ չէ իրատեսական, հետևողական քաղաքականություն վարելու այնպիսի տարածաշրջաններում, ինչպիսիք են Հարավային Կովկասն ու Կենտրոնական Ասիան։ Այդ և որոշ այլ շրջաններում ակտիվ, «իրատեսական» քաղաքականություն կարող են վարել միայն այն տերությունները, որոնք ապահովել են իրենց ռազմական ներկայությունը։
                    Եվրոպական պետություններն ու կառույցները (այդ թվում` ձևավորվող արագ արձագանքման եվրոպական ուժերը) այդ տարածաշրջաններում չունեն ո՛չ համապատասխան նպատակներ, ո՛չ համարժեք շահեր։ Եվրակառույցները նաև Արևելյան Եվրոպայի պետությունների ակնառու հովանավորներ չեն։ Այս կապակցությամբ, եվրոպացիները կարող են իրենց թույլ տալ բացառապես քաղաքական քայլեր, որոնց քչերն են ուշադրություն դարձնում։
                    Հարկ է նշել, որ տարիներ ի վեր ԱՄՆ-ը ջանքեր է գործադրել չեզոքացնելու ԵԱՀԿ-ի գործունեությունն ու դերը, միջազգային մի կազմակերպության, որտեղ Ռուսաստանն ու եվրոպացիներն ունեն վետոյի իրավունք և որը սահմանափակիչ դեր է խաղում ԱՄՆ-ի արդյունավետ արտքաղաքական որոշումների իրականացման գործում։ Բացի ԵԱՀԿ-ից, ԱՄՆ-ը ջանում է այդ նպատակներին հասնելու համար չեզոքացնել նաև ՄԱԿ-ի և անգամ ՆԱՏՕ-ի դերը։
                    Միաժամանակ, ԵԱՀԿ-ն Եվրոպայի անվտանգության բազային կառույց է, և եվրոպացիները ձգտում են վերականգնել նրա դերը։ Դա ամբողջ եվրոպական քաղաքականության կարևոր խնդիրն է։ 2001 թ. գարնանը ԱՄՆ-ը կարողացավ առավելագույնս նվազեցնել Մինսկի խմբի և ամբողջությամբ վերցված ԵԱՀԿ-ի դերը ղարաբաղյան խնդրի կարգավորման գործում, և այդ խնդիրը դեպի իրեն «քաշել», ընդ որում բավական «սառեցված» տեսքով։
                    Եվրոպացիների այդ խնդիրը պահանջում է այլ, ամերիկյանից տարբերվող դիրքորոշում, ինչը ենթադրում է ԼՂՀ-ի և համանման այլ պետությունների համընդհանուր չճանաչման մոդել, Հայաստան-Ադրբեջան ձևաչափով անիմաստ բանակցային գործընթացի պաշտպանություն։ Ներկայումս ԱՄՆ-ը «վերակենդանացրել է» Մինսկի խումբը իբրև «Մեծ եռյակի»` ԱՄՆ-ի, Ֆրանսիայի (Եվրոպայի) և Ռուսաստանի դիրքորոշումների համաձայնեցման շատ հարմար ասպարեզ։
                    Եվրոպացիների մյուս խնդիրն է մերժել որոշակի ազգային տարածքների «նոր կարգավիճակի» ճանաչումը։ Սա հրատապ է դառնում, քանի որ ԱՄՆ-ը, երևում է, որոշում է ընդունել ազգային հակամարտությունները կարգավորել այդ տարածքներին որոշակի կարգավիճակ տալու միջոցով, ինչը կապված է Կոսովոյում, Բոսնիայում, Իրաքյան Քրդստանում և այլ տարածաշրջաններում երկարաժամկետ ռազմական բազավորում ապահովելու ԱՄՆ-ի աշխարհառազմավարական խնդիրների հետ։ Կասկած չկա, որ նման տարածքների թիվը կաճի։
                    Հնարավոր է, որ դա շոշափի Թուրքիայի, Կենտրոնական Ասիայի, Հյուսիսային Աֆրիկայի, Հարավարևելյան Ասիայի և Հարավային Եվրոպայի երկրների շահերը։ ԱՄՆ-ն այդ տարածքների մի մասը աշխարհառազմավարական հեռանկարի առումով համարում է օրախնդիր հարց, մյուսները` ռեզերվային։ Եվրոպայի համար, նրա քաղաքական առանձնահատկությունները հաշվի առնելով, դա շատ անհաճո, անորոշ հեռանկար է։
                    ԱՄՆ-ը երկար ժամանակ ոչ միայն ԼՂՀ-ն, այլև Հայաստանը համարում էր իր աշխարհառազմավարական ռեզերվ, և այս կապակցությամբ ղարաբաղյան հարցը ԱՄՆ-ի համար խնդիր չէ որպես այդպիսին։ Հայաստանը, ինչպես նաև ղարաբաղյան հարցը ԱՄՆ-ի կողմից հանվեցին ռեզերվից և վերածվեցին Թուրքիայի հավակնությունների զսպման կարևոր գործոնի` թուրք-ամերիկյան հարաբերություններում «բանը բանից անցնելուց» հետո միայն։
                    Եվրոպացիների դիրքորոշման վրա ազդող գործոնների թվին կարելի է դասել, օրինակ, Կովկասի վրա Եվրոպայի և Ռուսաստանի ազդեցության հավասարակշռման ձգտումը, ինչը հազիվ թե կարելի լինի կարևոր գործոն համարել, չնայած Հարավային Կովկասի երկրներին «մերձավոր հարևանի» կարգավիճակի «շնորհմանը»։
                    Եվրոպացիները վերջին 20 տարում ամեն ինչ արել են, որ նվազագույնի հասցնեն Հայաստանի սպասելիքները, և բազմիցս ցուցադրել են իրենց պատրաստակամությունը ամենաայլանդակ ձևով անտեսելու Հայաստանի շահերը։
                    Դրա հետ մեկտեղ, երբ ԱՄՆ-ն սկսեց նոր քաղաքականություն վարել Թուրքիայի առնչությամբ, Եվրոպան էլ սկսեց ավելի բաց քննարկել Հայաստանի դերը որպես Եվրամիություն մտնելու Թուրքիայի փորձերի զսպման գործոնի։ Եվրոպացիների այդ հեղհեղուկ դիրքորոշումը, այսպես թե այնպես, դարձավ գործիք ԱՄՆ-ի ռազմավարության ձեռքին, Թուրքիայի նվաճողամտության զսպման գլխավոր հակազդող գործոն։
                    Քանի որ եվրոպական քաղաքական դաշտը կարևոր չէ Հայաստանի, առավել ևս ԼՂՀ-ի շահերի համար (բացի ԼՂՀ-ի հանդեպ եվրոպական կառույցների դրական վերաբերմունքի թույլ հույսերից), կարելի է եվրոպացիների հետ հարաբերությունների օրինակով ցույց տալ Ստեփանակերտի քաղաքականության արդյունավետությունը, նրանց քայլերին ու հայտարարություններին համարժեք արձագանքելու ԼՂՀ-ի ընդունակությունը։
                    Մեր կարծիքով, անհրաժեշտ է եվրոպացիների այդ դիրքորոշումը շաղկապել ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի և առհասարակ ԵԱՀԿ-ի գործունեության հետ։ ԼՂՀ-ում արտքաղաքական հարաբերությունների սուբյեկտը, առաջին հերթին, երկրի նախագահն է։ Երբ մերժվում է ԼՂՀ նախագահի կամ խորհրդարանի օրինակարգությունը անգամ որպես չճանաչված պետության ընտրված մարմինների, ապա դա կասկածի տակ է դնում ԵԱՀԿ-ի որպես նախ և առաջ Եվրոպան ներկայացնող կազմակերպության հետ հարաբերությունների հնարավորությունը։
                    Կարող են առարկություններ առաջանալ այն առնչությամբ, որ այդ ուղին հանգեցնում է ԼՂՀ-ի մեկուսացման և նվազեցնում նրա ազատության ու արտքաղաքական ճկունության աստիճանը։ Իրականում, ԼՂՀ-ն ոչ մի գնահատելի ասպարեզ չունի արտքաղաքական շփման համար, բացի ԱՄՆ-ից։ Միայն այդ պետությունն է ԼՂՀ-ին կառավարական օգնություն տրամադրում։ Ինչի՞ կարող է հանգեցնել այս դիրքորոշումը։ Նախ, շատ ծանր հետևանքների` ԵԱՀԿ-ի համար, ինչը, անկասկած, կհանգեցնի եվրոպացիների դիրքորոշման վերաիմաստավորման։
                    Հնարավոր է, դրա համար կպահանջվի որոշ ժամանակ և մի ինչ-որ «ճգնաժամային» շրջան կառաջանա ԼՂՀ արտաքին քաղաքականության մեջ։ Դրանով իսկ ԼՂՀ-ն կհայտարարի իր մասին որպես հակամարտության կողմի, առանց որի բանակցելն անիմաստ է։ Մինսկի խումբը ԼՂՀ է այցելում ասես մի «կիսաարգելված գոտի», ինչը, փաստորեն, ոչինչ չի տալիս ԼՂՀ-ի դիրքերի ամրապնդման առումով։ Այդ իրավիճակը կործանարար է, և ԼՂՀ-ի ղեկավարները պատասխանատվություն են կրում դրա համար։
                    Այդուամենայնիվ, հենց եվրոպական «դաշտը» հեռանկարում կարևորագույն տնտեսական դեր կխաղա Հայաստանի համար, որքան էլ վճռորոշ լինի ԱՄՆ-ի դերը ԼՂՀ-ի միջազգային ճանաչման գործում, չճանաչված հանրապետությունը հենց Եվրոպայից պետք է անկախության «արտոնագիր» ստանա, թեկուզ ձևական։ ՈՒստի, եթե ԱՄՆ-ի համար ժողովրդավարությունը ԼՂՀ-ում սոսկ ինքնուրույն և ապահով գոյության պատրաստության նշան է, ապա Եվրոպայի համար ղարաբաղյան ժողովրդավարությունը կարևորագույն պայման է։
                    Եվրոպացիները կցանկանային հեռանկարում ունենալ երկու անհամատեղելի իրավիճակ. նախ, չճանաչված պետությունների անվտանգություն և նրանց շուրջ հակամարտության բացակայություն, ապա ժողովրդավարության բացակայություն և հանդիմանության, ցուցումների ու քաղաքական հաշտարարության առիթ։ Հարկավոր է, որ ԼՂՀ-ի ընտրությունները վերջնականորեն խառնեն եվրոպացիների խաղաթղթերը, նրանց դնեն միանգամայն փակուղային վիճակի մեջ։
                    Եվրոպացիներն ուղիներ են որոնում ԼՂՀ-ին «ժողովրդավարության ավելի բարձր նշաձող» պարտադրելու համար, ինչը նշանակում է ԼՂՀ-ն վերածել հանրույթի, անվերապահորեն ճանաչել կեղծ մարդասիրական արժեքները (օրինակ` ադրբեջանցի փախստականների վերադարձը), սակայն ստիպված կլինեն ընդունել ԼՂՀ-ի առանձնահատկությունները և ճանաչել նրա անկախությունը։
                    Կարելի է չճանաչել «ինքնահռչակ» հանրապետությունները, բայց անհնար է չճանաչել ընտրությունները, այլապես ո՞ւմ հետ պետք է շփվեն արտաքին շահագրգիռ կողմերը։ Սա առանցքային փաստարկ է, և այս բանը պիտի պնդեն ԼՂՀ իշխանությունները, չնայած վտանգների գոյությանը։ ԼՂՀ իշխանություններին մերժել այդ քաղաքականության վարումն ու այդ դիրքորոշումը` քաղաքական հանցագործություն է։

                    Comment


                    • Re: Regional geopolitics

                      Vetsnik Kavkaza, Russia
                      April 6 2013

                      South Caucasus in nearest future

                      6 April 2013 - 8:12pm
                      VK talked to political scientist Andrey Areshev and doctor of history,
                      senior researcher at the Russian Academy of Sciences Alla Yazkova.

                      Alla Yazkova


                      I think that, in general, results in Azerbaijan, most probably, to
                      some extent, are pre-set, because there is a succession of generations
                      and a continuity of government there, therefore, most likely the
                      situation will remain the same as now. However, it must be said that
                      there are opposition groups in Azerbaijan, which most probably will
                      become more active on the eve of the elections. Although at the
                      present time, indeed, when it comes to Russia and Azerbaijan,
                      relations are generally stable, there are a number of problems. They
                      are becoming more and more distinctive, particularly in the sphere of
                      energy. These problems, certainly, will be touched upon in the run-up
                      to the elections. The problematic issue of the Caspian Sea... I think
                      that in general, the question of the legal status of the Caspian Sea
                      has been on the agenda certainly not for one year and even not for a
                      decade now. But so far it has been very difficult to solve it
                      precisely due to certain reasons which are shared by the Caspian
                      states, including reticence between Russia, Azerbaijan and
                      Turkmenistan. In this regard, the position of Iran would certainly be
                      very significant if it were possible to somehow begin to address this
                      issue on a legal basis.



                      Andrey Areshev

                      In connection with the continuing presidential cycle in all the three
                      countries in the region, in the South Caucasus... We know that while
                      elections in Armenia have already taken place, they are still to take
                      place in Georgia and Azerbaijan. These elections are an important step
                      in the political processes in the South Caucasus, in a certain
                      reconfiguration of social forces. Of course, any political event
                      directly affects the economic situation in the region, because, as I
                      said, the elections are the focal point, which actualize the diverse
                      demands of different groups, allow different groups to advance their
                      claims. Against the background of a number of unresolved conflicts,
                      above all, of course, of Nagorno-Karabakh, the process and
                      preparations for elections in several countries have a direct impact
                      on the current situation regarding the unresolved conflicts. On the
                      one hand, this is politics. On the other hand, this is economics. The
                      issues of economic integration become more significant in relation to,
                      if not directly competing, then, at least, alternative integration
                      projects that are offered by external forces, are advanced by external
                      forces - forces which are involved in the events in the South Caucasus
                      and are somehow interested in their specific dynamics. On the one
                      hand, there is the Eurasian Union which is promoted by Russia, and, on
                      the other hand, in various forms, there is the Eastern Partnership and
                      the Association Agreement, which accordingly are promoted by the EU.
                      It should be said that both projects, in my opinion, are not fully
                      articulated, because Russia is experiencing some problems, and the EU,
                      as we know, is in crisis. It certainly impacts on their approach to
                      cooperation with partners in the South Caucasus.
                      In my view, there is a tendency for all these projects, the Eurasian
                      and European ones, to be viewed without any high expectations, to be
                      considered from a pragmatic perspective and the perspective of
                      specific benefits that they can offer to the countries' economies.
                      Thirdly, there is certainly the humanitarian, cultural, informational
                      aspect. Not everything comes down to economic pragmatism - it is
                      certainly OK, but economic pragmatism and economic projects should go
                      hand in hand with cultural and information-oriented communication,
                      with a dialogue between societies, which are of great importance. It
                      is particularly important, on the one hand, for Russian-Georgian
                      relations, because in the absence of diplomatic relations and given
                      the current situation of the inability to solve the directly opposite
                      views of the sides on the issue of Abkhazia and South Ossetia, a
                      social dialogue and a partial restoration of economic ties is a
                      channel which in the end will help normalize relations between the two
                      countries. It is a very difficult task to, for example, gather
                      deputies of the three or, according to some estimates, of the five
                      independent states, and if we take into consideration the existing de
                      facto Nagorno-Karabakh, then even more so. In addition, you need to
                      realize, in my opinion, that the political structure of each of the
                      three countries of the South Caucasus is not limited to the
                      parliaments and other bodies of the executive and legislative
                      branches. There are numerous very developed representative bodies of
                      the civil society, there are different strata in a number of countries
                      - social, religious and national. In my view, their participation in a
                      hypothetical All-Caucasian forum must be considered and secured, while
                      the goals and objectives that could underline the event must be
                      defined. The task is serious, but, in my opinion, with good will and
                      interests, as well as organizational support and, most importantly,
                      with a clear understanding of the goals and objectives, it might be
                      very successful. This is an idea which in the conditions of tensions
                      in the region could increase a certain level of constructive
                      cooperation and at least partially diminish the existing tension.
                      In my view, the idea that governments and societies of the region can
                      do it on their own, without the participation of external actors, is
                      certainly tempting, but currently hardly realizable, because based on
                      what has been happening in the South Caucasus for the past 20 years,
                      all the processes were directly linked to the strengthening of the
                      influence of foreign players, which manifested itself in many forms,
                      which were often not constructive. For example, we all remember the
                      situation related to what happened in Georgia in the early 2000s
                      before the second Chechen war. It has also had a significant external
                      impact. I think that here we need to talk about optimization and
                      harmonization of external participation, about reaching an agreement
                      between the non-regional powers, certainly, with the direct
                      involvement of the states and political actors of the South Caucasus,
                      about the rules of the game, the breaking of which could cause huge
                      problems due to the complexity, the composite character of the region,
                      due to the fact that it is directly linked to the North Caucasus.
                      There is a boundary, of course, but it is very arbitrary, and what is
                      happening in the South Caucasus directly affects the interests of
                      Russia. Russia cannot remain indifferent to what is happening in the
                      lands of its southern neighbors. Accordingly, the framework should be
                      strictly and clearly spelled out. As for the integration model, the
                      European Union may be active, but the EU is not always able to back up
                      the promises it distributes, concrete actions. Without the speeding of
                      the economic and industrial development of countries in the region, of
                      Georgia, Armenia and Azerbaijan... And I will stress that in the
                      Soviet era, Armenia was to some extent a technological leader of the
                      South Caucasus, which in many ways, by the way, preconditioned the
                      survival of the republic in the difficult early and mid-1990s, during
                      the blockade and in the war with Azerbaijan to mutual exhaustion. I
                      think that nevertheless the South Caucasus was fully integrated into
                      the general Soviet economic system. It gives priority to European
                      integration, its greater effectiveness, of course, provided that the
                      Eurasian project becomes more nuanced, more comprehensive and of
                      greater interest to the societies of the South Caucasus.
                      The post-election processes in Armenia were associated with the
                      activation of the "silver medallist" of the elections, Raffi
                      Hovanisian. They also seem to be coming to an end. The present day
                      important task for Armenia is the formation of a new government and
                      objectives in the socio-economic sphere, because the situation in
                      Armenia is quite complicated, and in fact no one is concealing it.
                      Migration processes that are an indicator of the state of the society,
                      not only of the economy but also of social consciousness, are
                      continuing to develop. Therefore, it is very important what the
                      question of what the new government of Armenia will look like and how
                      the current power system, which many observers in the country
                      characterize as clan-oligarchic, will be reformed. There are some
                      positive changes, and I would like to hope that changes will become
                      even more apparent in the near future.
                      Mikhail Saakashvili and his UNM are unlikely to recover from their
                      defeat, largely because the legitimacy of Saakashvili's regime relied
                      on external and not internal factors. Accordingly, having lost
                      external support, which he would have definitely lost anyway with
                      time, it was clear, he automatically turned into a "lame duck." So I
                      do not think that the current Georgian president will take any drastic
                      steps to dissolve the parliament or dismiss the government, which he
                      will be able to do, as you know, in April, in April which has just
                      started. Moreover, Georgia also faces very serious problems. Its
                      problems are largely similar to the problems of Armenia, despite the
                      fact that Georgia has a much more favorable geopolitical position, is
                      the communication core of the region, has access to the sea and is
                      integrated into a great number of communication projects with
                      Azerbaijan and Turkey. By the way, this results not only in advantages
                      but also in disadvantages: the Georgian leadership is becoming a
                      hostage to a large extent. The new Georgian leadership inherited the
                      problems of its predecessors: having completely broken off relations
                      with Russia, including economic relations, they have become dependent
                      on their neighbors, stronger and more assertive in economic matters
                      and not only. As for Azerbaijan, in my opinion, there is little chance
                      of the presidential election, which are going to take place in
                      October, having an unusual scenario. This will certainly not happen.
                      But the current events, those public speeches, those corruption
                      scandals that regularly appear on the surface, suggest that certain
                      processes are taking place in Azerbaijan that might have an impact on
                      the neighboring countries as well, the neighbors of Azerbaijan. This
                      is important for Russia, because there is a distant... the most
                      problematic subject of the Russian Federation which has a long border
                      with Azerbaijan. We know that in the past there have been several
                      tendencies indicating a certain cooling in the relations and the
                      dialogue between Moscow and Baku. One of the indicators is the Gabala
                      NPP, but not only. I think that Russia will benefit if the events in
                      Azerbaijan, the election campaign, the electoral process itself and
                      all the possible post-electoral processes, certain protests which
                      cannot be overlooked, are dealt with in a peaceful, democratic and
                      constitutional manner.

                      Comment

                      Working...
                      X