Who owns what in Armenia

[Vrej1915]

Re: Who owns what in Armenia

PS: Vartan Ayvazyan is "official low class thief" style, ex natural resources minister, having privitased dozen of mines to himself, and fined a record 35 Million USD by a US court...., an ecology minister, enemy of nature.
Seems he and some of his oligarkh friends (name of LFIG repeatedly quoted on this chapater too), found an other lucrative sector, by definition individual work sector. Nevertheless, they have decided to force elimination of 'prived' dentists, to impose big structures of their own... things have arrived at a level, where non monopolistic spheres by definition are forcefully and illetrately being dismenteled...

-------

VARDAN AYVAZYAN'S REVELATION

Business - Wednesday, 06 February 2013, 16:02

Head of NA standing committee on economic issues Republican Vardan
Ayvazyan said today in parliament that the purpose of boosting taxes
on dentists is to reduce the number of dentists and consolidate this
branch. In answer to worries that dentists will eventually emigrate,
Ayvazyan said worried but answered with a question whether it worries
anyone that the number of dentists in Armenia is much higher than
in the United States. Reporters asked why they adopt a law without
discussions with beneficiaries. He said that the National Assembly
discussed this law for one and a half months. There are experts in
parliament, plus this is a law initiated by the government, so the
government was supposed to carry out public hearings, said Ayvazyan.

Vardan Ayvazyan entered into a debate with Artsvik Minasyan of ARF
who said that dentists used to pay 15,000-20,000 AMD for each dental
chair, after the amendments they will have to pay 80,000. Ayvazyan
said he would like to see a document signed by the minister of health
confirming that dentists used to pay 15,000-20,000 because he did not
know about it. Artsvik Minasyan proposes to tax dentists not per dental
chair but per employee. Vardan Ayvazyan agreed, and Minasyan informed
that the ARF will come up with a proposal in the National Assembly.

http://www.lragir.am/index.php/eng/0/economy/view/28836

----------

[Vrej1915]

Re: Who owns what in Armenia

HOW DID YOUNG DEPUTY MINISTER GET SO RICH?
Grisha Balasanyan

14:40, January 30, 2013

Even though Deputy Justice Minister Aram Orbelyan is just 29, he~Rs
amassed a fairly sizeable financial holding.

According to his 2011 financial disclosure, he had 5.450 million AMD
in revenues.

Orbelyan started off the year with 65 million in the bank and winded
up with 24 million by year~Rs end, in addition to 5,500 Euros and
$27,000.

Orbelyan told Hetq that the deposits were amassed over the years when
he worked for the International Red Cross and various legal service
companies.

He explained the drop in AMD bank deposits as the result of a 39
million apartment purchase.

http://hetq.am/eng/news/22821/how-did-young-deputy-minister-get-so-rich?.html

[Vrej1915]

Re: Who owns what in Armenia

«Կարֆուրի» մուտքը կասեցնել հնարավոր չէ
Ռոզա Հովհաննիսյան
Հարցազրույց - Շաբաթ, 16 Փետրվարի 2013,

Հարցազրույց ԱԺ նախկին պատգամավոր, տնտեսագետ Վարդան Բոստանջյանի հետ
Պարոն Բոստանջան, եթե անդրադառնանք տնտեսական հարցերին, ապա այս տարվա համար իշխանություններն արդեն մոտ 6 տոկոս տնտեսական աճ են կանխատեսում: Որքանո՞վ է դա իրատեսական և ի՞նչ պետք է անել այդ աճի արդյունավետությունը բարձրացնելու համար:
Դա իսկապես լինելու է, չկասկածեք: Ես ոչ թե արդարացնում եմ իշխանություններին, այլ տեսնում եմ, որ Հայաստանի Հանրապետությունն ակնհայտորեն ունի այն պոտենցիալը, այն ներուժը, որն ի զորու է այդ աճն ապահովել: Իսկ ինչ վերաբերում է որակական բաղադրիչին, այո, դա այդպես կլինի, որովհետև արդեն գործունեության մեջ են մտնում արդյունաբերության զարգացման և բարձր տեխնոլոգիաների զարգացման մի քանի ինստիտուտներ, որոնք առաջվա նման շինարարություն չեն: Դրանք զարգացման այնպիսի ուղղություններ են, որոնք, եթե իսկապես զարգանան, աշխատատեղերի առումով, եկամուտների բարձրացման առումով ակնհայտորեն կլինի ավելի ցանկալի վիճակ, քան մինչև հիմա ունեցել էինք: Ես հավատացնում եմ, որ մոտ ապագայում դա տեսանելի է: Նվնվալը, փնովելը վատագույն մոտեցումն է: Ես հասկանում եմ, որ մենք չենք գտնվում զարգացման լավագույն տիրույթում, բայց բոլոր դեպքերում դա ոչ միայն պայմանավորված է իշխանությամբ ու առանձին մարդկանցով, դա պայմանավորված է նաև մեզանով: Մենք պետք է աշխատենք՝ մեծացնելու պատրաստակամությունը և ընդհանրապես գործին նվիրվելու ցանկությունը: Այս ամեն ինչի պարագայում հաստատ կարելի է հասնել հաջողության: Մենք մեթալիտետով շատ լավն ենք, բայց միևնույն ժամանակ շատ նվնվան ժողովուրդ ենք, աշխատելու, ստեղծելու, արարելու փոխարեն ավելի շատ հակված ենք մեր ուժերը փոշիացնել վատ իրավիճակները նկարագրելու վրա:
Այս փուլում քննարկվում է ֆրանսիական «Կարֆուր» սուպերմարկետների ցանցի՝ հայաստանյան շուկա մուտք գործելու հարցը: Հնարավո՞ր է, որ դա խոչընդոտվի, քանի որ արդեն նման խոսակցություններ կան:
Ես հասկանում եմ, որ չի կարող չթափանցել: Դա տեղի կունենա: Միայն կան, այսպես ասած, ընդերքային բախման տիպի բաներ: Եվ դա բնական է, էդպես պետք է լինի: Բոլոր այն սուբյեկտները, որոնք տվյալ տիրույթում ունեցել են գործունեություն և գործունեության ծավալ, բնականաբար նոր մուտքի պարագայում պետք է իրենք որոշակիորեն զիջեն: Իսկ ընդհանրապես տնտեսական մրցակցության պայմաններում, օրինական կամ ոչ օրինական, միշտ այդ բախումները սպասելի են: Բայց բոլոր դեպքերում, «Կարֆուրի» մուտքը կասեցնել հնարավոր չէ, կմտնի Հայաստանի շուկա:
Պարոն Բոստանջյան, ինչպե՞ս եք գնահատում նախորդ տարեվերջին կատարված հարկային փոփոխությունները, որոնցով հարկային բեռի ավելացում է եղել: Ի՞նչ կտա դա մեր բյուջեին:
Հայաստանի Հանրապետությունն այս ամբողջ ազատականացման ժամանակահատվածում, լիբերալիզմի ընթացքում ունեցել է սուղ հնարավորություններ: Անկախ այն հանգամանքից, որ ամենամյա բյուջեների կտրվածքով և արտաքին պարտքի հաշվին մենք փոքր-ինչ բարձրացնում ենք մեր ծախսերը, բայց հիմնկանում դա պետք է տեղի ունենա քո սեփական եկամուտների շնորհիվ: Հայաստանը չափազանց ցածր մակարդակի վրա է գտնվում հարկեր-ՀՆԱ հարաբերակցության առումով՝ 16-17 տոկոսի շրջանակներում է, այն դեպքում, երբ զարգացած երկրներում դա հասնում է 30-45 տոկոսի: Մենք պետք է սեփական եկամուտների մակարդակը բարձրացնենք, ինչը հնարավոր է անել հիմնականում հարկերի միջոցով: Ճանապարհներից մեկը դրույքաչափերի բարձրացումն է: Որպեսզի դրույքաչափերը չբարձրանան, պետք է նորմալ կատարվեն հարկային պարտավորությունները, այսինքն՝ ստվերային տնտեսություն չունենանք: Մենք գտնվում ենք աշխարհաքաղաքական ոչ միանշանակ իրավիճակում, մենք ունենք հակառակորդ, պաշտպանվելու հրամայական: Այդ պարագայում պետք է ունենանք նաև միջոցներ պաշտպանվելու: Հիմնական փողն այդտեղ ենք ուղղում և սոցիալական հատված: Բայց այդքանով հանդերձ, մենք դեռևս չենք գտնվում ցանկալի վիճակում: Դա պարտադրում է վարչարարության կատարելագործում, ինչպես նաև հարկային բեռի բարձացում:
Բայց դա չի նշանակում, որ փոքր ու միջին բիզնեսի հաշվին պետք է տեղի ունենա այդ բարձրացումը: Այս փուլում հարկերի բարձրացումից դժգոհում է փոքր ու միջին բիզնեսը, դա նորմա՞լ է:
Ես այս ամենի վերաբերյալ ակնհայտորեն չեմ կարող հակառակ կարծիքն արտահայտել: Ես էլ այդ կարծիքին եմ, դա այդպես է: Փաստորեն, փոքր ու միջին բիզնեսն ամբողջ աշխարհում ձևավորում է եկամուտների 70-75 տոկոսը: Փոքր ու միջին բիզնեսը միայն եկամուտների ձևավորման տեղամաս չի, դա ինստիտուտ է, որն ուղղակիորեն հոմանիշ է դառնում միջին խավի հետ: Միջին խավը հասարակության ճնշող այն մեծամասնությունն է, որը որոշում է տվյալ երկրի դեմքը, նրա ապրելու մակարդակը, բարեկեցության չափը: Բոլոր պարագաներում, փոքր ու միջին բիզնեսը վտանգելը նշանակում է վտանգել միջին խավի գոյությունը, վտանգել արժանավայել ապրելու հեռանկարը: Դա այդպես է, Հայաստանի Հանրապետությունում փոքր և միջին բիզնեսի առումով մենք ունենք շատ տխուր վիճակ: Որքան էլ որ ուզենան նկարագրել, թե իբր մենք էդ ոլորտում ձեռքբերումներ ենք ուզում գրանցել, իրականում այդպիսի բան գոյություն չունի: Միաժամանակ, յուրաքանչյուր անձ պետք է պետության առաջ իր պարտավորությունները պատշաճ կատարի: Եթե մենք խոսում ենք խոշորի մասին, դա չի նշանակում, որ խոշորի մոտ հարկային ինստիտուտը պետք է ավելի անարդարացի կամ ավելի ուրիշ ձև լինի: Տնտեսական քաղաքականությունն առաջին հերթին պետք է ապահովի արդարացիություն և պայմանների ապահովում բոլոր նրանց համար, ովքեր գործունեություն են ծավալում: Երբ չի լինում իմ ասած պայմանները, բնականաբար հասարակության մի ստվար զանգված գտնվում է ծանր վիճակում, ինչի լուծումներից մեկը հենց տվյալ պարագայում դարձել է արտագաղթը: Իսկ սարսափելի քիչ տոկոս մարդիկ տիրապետում են հարստության հիմնական մասին:
Մյուս կողմից, մենք այս հարկերի բաձրացումը չպետք է լարվածություն ընկալենք: Ուրեմն մենք բարոյահոգեբանորեն խոցելի կերպարներ ենք, որովհետև երկար տասնամյակներ շարունակ կենտրոնացված կառավարման պարագայում մենք սովորել ենք պարտավորություն չունենալու ինստիտուտին: Հիմա սա մեր առանձին երկիրն է, ինքնիշխան պետություն է: Վերջը մենք պե՞տք է պահենք մեզ ու մեր երկիրը: Մեր հասարակությունը հակված չէ իր պարտավորությունների կատարմանը:

[Vrej1915]

Re: Who owns what in Armenia

http://www.azg.am/AM/2013012916

ՀԱՆՔԱՎԱՅՐ ՔԱՂԱՔԻ ԿԵՆՏՐՈՆՈ՞ՒՄ

ՄԱՆԱՆԱ ՀՈՎԱԿԻՄՅԱՆ

Բազմիցս քննարկվել է Երիտասարդական պալատի փոխարեն կառուցվող հյուրանոցային համալիրի հարցը, սակայն վերջնական նախագիծ դեռ չի հաստատվել: Ավելին, ինչպես ասաց Երիտասարդական պալատի համահեղինակ-ճարտարապետ Հրաչիկ Պողոսյանը , այժմ Երիտասարդական պալատի տեղում բազալտի շահագործման հանքավայր են կառուցել. «4 հա տարածքը տասը մետր քանդեցին եւ բազալտի շահագործման հանքավայր կառուցեցին` բազալտը դարձնում են բազալտի խիճ: Քաղաքի կենտրոնում ստեղծվել է հանքավայր, եթե դա Թռչկանում լիներ, ապա աղմուկ կբարձրացնեին: Ի՞նչ է, քաղաքը պաշտպանության կարիք չունի՞»:

Իհարկե, քաղաքը պաշտպանության կարիք ունի եւ կպաշտպանվի, եթե գործի օրենքը: Իսկ արդյոք գործո՞ւմ է օրենքը եւ որքանո՞վ, չենք էլ ցանկանում խոսել այդ մասին...

Հ. Պողոսյանը վրդովված ասում էր, եթե «Ավանգարդ մոտորս» ընկերության նախագահ Էդվարդ Ավետիսյանը ցանկանում էր բարձրակարգ հյուրանոց կառուցել եւ Երիտասարդական պալատը չէր բավարարում իր պահանջներին, ապա ինչո՞ւ գնեց մի բան, որն իրեն հարկավոր չէր, որին ի պատասխան Պողոսյանին սեփականատերն ասել է. «Դիմել եմ նախկին նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանին` 5-աստղանի հյուրանոց կառուցելու նպատակով, որն էլ ասել է, եթե ավելի լավն ես կառուցելու, ապա կարող ես քանդել»: Հ. Պողոսյանի փոխանցմամբ, այդ ժամանակ քաղաքապետի եւ գլխավոր ճարտարապետի կողմից ստեղծվեց փաստաթուղթ, ըստ որի վթարային վիճակում է գտնվում երիտասարդական պալատը եւ պետք է քանդվի, սակայն ըստ նրա շենքը վթարային վիճակում չէր գտնվում. «Եթե նույնիսկ վթարային վիճակում լիներ, պետք է քանդեի՞ն վերականգնելու փոխարեն»:

Այս հարցի շուրջ «Ազգը» զրուցեց Ճարտարապետների միության նախագահ Մկրտիչ Մինասյանի հետ, որն էլ ի տարբերություն Պողոսյանի ասաց, որ շենքը վթարային վիճակում էր. «Շենքը միաձույլ երկաթից կառուցված չէր, այլեւ հավաքովի կառուցվածք էր եւ ուներ վթարային խնդիրներ: Սակայն մինչ քանդելը պետք է քննարկվեր, որից հետո որոշվեր շենքի հետագա ճակատագիրը»: Ճարտարապետների միության նախագահն ընդգծեց, որ Երիտասարդական պալատը սեփականաշնորհվել է առանց պայմանագրի. «Երբ վաճառում են, պայմանագիր են կնքում` ինչ կարելի է անել, ինչ` ոչ, որը ներառված է մեր օրենքում, սակայն ոչ ոք այդ օրենքին չի հետեւում, այդ պատճառով էլ թե՛ Երիտասարդական պալատը, թե՛ Սեւան հյուրանոցը կորցնում ենք, այսօր էլ` Փակ շուկան»:

Արդյոք ճիշտ էր քանդելն ու նորը կառուցելը, թե՞ պետք է վերականգնեին: Ի պատասխան Մ. Մինասյանն ասաց. «Ըստ իս, շենքը նույնությամբ վերականգնելն ուղղակի անմտություն է»:

Վերջին շրջանում համացանցում շրջանառվում էին Երիտասարդական պալատի տեղում կառուցվող հյուրանոցային համալիրի լուսանկարները, սակայն Հրաչիկ Պողոսյանն ասաց, որ դա նախագծերից մեկն է եւ դեռ հստակեցված չէ, թե ի՞նչպիսի հյուրանոցային համալիր է կառուցվելու այդտեղ:

«Ազգը» հետաքրքվեց, եթե հաստատվի ինտերնետում շրջանառվող նախագիծը, ապա այն որքան էլ համապատասխանում է միջազգային ճարտարապետության միտումներին, որքանո՞վ է հոգեհարազատ երեւանյան ճարտարապետության դիմագծին հարցին ի պատասխան Հ. Պողոսյանն ասաց. «Միանշանակ ասեմ, որ դա հոգեհարազատ չէ երեւանյան ճարտարապետական դիմագծին, քանի որ ճարտարապետը ճապոնացի է, նրա հոգեբանությունն ուրիշ է, նա չի կարող ստեղծել այնպիսի բան, ինչը հոգեհարազատ է մեզ: Նախագիծը, որը ներկայացվել է, միջին եվրոպական ժամանակակից ճարտարապետական ոճի է, որի նմանները Եվրոպայում շատ կան»:

Նշենք, որ նոր հյուրանոցային համալիր կառուցելու նպատակով հայտարարված միջազգային մրցույթի հաղթող է ճանաչվել ճապոնացի ճարտարապետ Արայ Յոկազայը:

Իսկ հայերի սիրելի Երիտասարդական պալատի` «Կուկուռուզնիկի» ճարտարապետներն էին Հրաչիկ Պողոսյանը, Սպարտակ Խաչիկյանը եւ Արթուր Թարխանյանը, որոնց նախագծով 1976 թվականին Երեւանում կառուցվեց այն:

Սկզբից կառուցվեց հյուրանոցը, հետո ակումբային մասը, լողավազանը, ավելի ուշ` էստրադային դահլիճըՙ 1 000 նստատեղով: Ակումբային մասում կառուցվեց մեկ այլ դահլիճՙ նախատեսված 300 հոգու համար: Հետո բացվեցին ակումբային հատվածը, լողավազանը, դահլիճը: 1980-ականների կեսերին համալիրն արդեն ամբողջությամբ պատրաստ էր:

[Vrej1915]

Re: Who owns what in Armenia

Armenia Sees Only Oligarchs in Its Dreams of Carrefour
March 7, 2013 -
, by Marianna Grigoryan Armenia EurasiaNet's Weekly Digest Corruption International Investors


The Armenian government is in negotiation with French supermarket giant Carrefour to open one of its grocery and department stores, such as this one in the southwestern French town of Beauzelle, in the Armenian capital, Yerevan. The company opened in 2012 its first store in the Caucasus – a Carrefour hypermarket outside of Tbilisi. (Photo: Carrefour)
Are Armenia’s oligarchs using their financial and political power to block the world’s second-largest retail empire, the French-owned Carrefour Group, from entering the country’s largely monopolized foodstuffs sector? For Armenian consumers beset by high food prices and low incomes, the question has become a matter of principle.

For roughly the past six months, billboards at one of Yerevan’s luxury shopping centers, the Dalma Garden Mall, owned by Russia-based billionaire Samvel Karapetian, have announced the arrival of a 10,000-square-meter Carrefour hypermarket, a facility combining a large supermarket with departments selling electronics, household items, clothes, toys and more.

The discount retail giant, second in size only to Wal-Mart, has already taken a first step into the South Caucasus; in 2012, along with its United-Arab-Emirates-based partner, Majid Al Futtaim, it opened a Carrefour hypermarket outside of Tbilisi, the capital of Armenia’s northern neighbor, Georgia.

The Armenian government, still struggling to boost foreign investment after the 2009 financial crisis, has made its interest plain in Carrefour, Europe’s biggest retailer, but, still, the facility has not opened. Reasons for the delay remain unclear.

But some Armenian observers believe the reason is entirely human – namely, 44-year-old Samvel Alexanian, the alleged owner of the country’s largest supermarket chain, Yerevan City, and of the country’s largest food importer, Alex Grig, which ranks as one of Armenia’s biggest taxpayers (in 2012, roughly 17.43 billion drams, or $42.4 million).

Compared with Carrefour, which owns 14,000 hypermarkets and posted a 2012 profit of $1.6 billion, Alexanian, a member of parliament for the ruling Republican Party of Armenia, might not appear a formidable opponent. But within this country of just over 3 million people, his assumed influence – most directly reflected in the prices of flour and sugar – is legendary.

Yet one senior Republican Party of Armenia member argues that Alexanian has no bearing on Carrefour’s decision to enter Armenia or not. As a member of parliament, Alexanian is banned from directly owning any businesses. (The MP claims that his wife, Shoghine Alexanian, owns Alex Grig, and has described himself as a poor man with seven children.)

“You know, the word ‘oligarch’ is a matter of perspective… depending on what we imply by saying ‘oligarch,’” cautioned RPA parliamentary faction leader Galust Sahakian. “The emergence of economic pillars in Armenia cannot be considered an oligarchy.”

Critics counter, though, that Alexanian, commonly known as “Lfik Samo” (“Lfik” taken from the Russian word “lifchik” for bra; a reference to a lingerie company popularly linked to the Alexanians – ed), is more than just an “economic pillar.”

Not known for his legislative activity – no record exists of his work on draft laws – Alexanian nonetheless does his part for the government in exchange for being allowed wide play with food imports, they allege. Local election observers and media charge that Alexanian paid for buses to transport voters to take part in carousel voting for the RPA during Armenia’s February 18 presidential election. His representatives said that Alexanian only “helped” voters get to the polls.

So long as powerful businesspeople like Alexanian work with the RPA, the “link” between the government and Armenia’s oligarchs “will be maintained like a vicious circle,” fumed human rights activist Arthur Sakunts, chairperson of the Helsinki Assembly’s Vanadzor office. “There seems to be no end to this at the moment.”

A 2012 Investment Climate Statement from the US Department of State noted that “well-connected businessmen … enjoy government-protected market dominance [which] raises barriers to new entrants, limits consumer choice, and discourages investments by multinational firms that insist on partnering with politically independent businesses.”

The list of such businessmen is as motley as it is short on exact details. Arguably, the best known figure is 55-year-old entrepreneur Gagik Tsarukian, the flamboyant head of the Prosperous Armenia Party, a former government ally, and chairperson of Armenia’s Olympic Committee, who holds interests in multiple companies, ranging from beer to furniture.

Other such businesspersons range from Mikhail Bagdasarov, an oil and gasoline tycoon who owns the national airline Armavia, to the former boss of HayRusGazArd, Karen Karapetian, a onetime Yerevan mayor.

Popular anger against the “permissiveness” granted Armenia’s oligarchs on everything from tax breaks to accountability before the law surfaced most visibly last summer, when Yerevan residents took to the streets to protest the death of army doctor Vahe Avetian at the hands of security guards employed by businessman Ruben Hayrapetian, chairperson of the Armenian Football Federation. Hayrapetian later resigned from parliament over the scandal.

Even before that outcry, opposition members, civil society representatives and the Diaspora have urged the government to diversify the economy and push back against the oligarchs’ influence, but, as yet, no tangible progress has been made.

Arguably, though, reasons apart from Alexanian could explain any reluctance by Carrefour to charge full-steam into Armenia. More than a third of its population lives in poverty, according to official data. Although the World Bank has ranked Armenia second in the region (after Georgia) for ease of doing business, the country has high import costs (thanks in part to its blockaded borders with Turkey and Azerbaijan) and a reputation for corruption, including within customs.

In a February 20 comment to reporters, though, State Revenue Committee Chairperson Gagik Khachatrian asserted that the reasons why Carrefour has not yet entered Armenia “are not related to the customs service.”

In late December 2012, Vache Arsen, the project’s Armenia-based representative, stressed to the newspaper Zhogovurd that the Carrefour hypermarket would open, but did not elaborate. Representatives of Majid Al Futtaim did not respond to requests for comment from EurasiaNet.org about their plans in Armenia.

To many observers, that brings the blame right back onto Alexanian, given his presumed control of food imports, and other Armenian oligarchs.

“These people will vanish from the system if rules of the game are changed,” argued Stepan Safarian, a senior member of former presidential candidate Raffi Hovhannisian’s opposition Heritage Party, who lost his seat in parliament to Hayrapetian in 2008.

Editor's note: Marianna Grigoryan is a freelance reporter based in Yerevan and editor of MediaLab.am.

[Vrej1915]

Re: Who owns what in Armenia

More on Armenia's Corrupt Supermarket Economy
March 11, 2013
by Yigal Schleifer


Eurasianet corespondent Marianna Grigoryan's recent piece about hypermarket chain Carrefour's struggle to break into the Armenian market because of a group of oligarchs' control over the food supply chain, provided a fascinating glimpse into how rotten politics can impact the most mundane daily chores, such as shopping and cooking. Interested in hearing more about this story, I sent Marianna a list of followup questions. Our exchange is below:

1. What made you think about reporting on this subject?
When nearly six months ago it was announced that Carrefour is coming to Yerevan, many people were curious to see if that at least will happen. In Armenia, where in many spheres there is the heavy existence of monopolies, Carrefour’s possible existence became some kind of question of principa. I was excited, as were many others, to have Carrefour in Yerevan as a competitive hypermarket next to Yerevan's existing two or three supermarket networks. But at the other side speculations started as expected and severak months later there is still nothing exact – only Carrefour's “Opening soon.” So I decided to write about the situation in light of a story I had already started about Armenian oligarchs.
2. In general, where do Armenians shop for their food?
In general in Armenia, especially in Yerevan, the biggest network of supermarkets-hypermarkets is 'Yerevan City,' which belongs to the pro-government oligarch Samvel Aleksanyan, a member of parliament who controls sugar, flour and other spheres of food import and dictates the “prices.” For example, officially 99.9 percent of sugar imports and domestic sales belong to his family. There are also two other supermarket networks but they have been mostly empty in recent months.
3. Do you think Armenians are looking for the kind of shopping experience a Carrefour would offer?
Yes, sure. Carrefour can bring new quality, competitive prices, and new products. Besides, as Carrefour itself imports the products, it means that hypermarket will be able to get around monopolistic prices.
4. What are the practical implications of the oligarchs influence for Armenian food shoppers?
Mainly there is an impact on quality and prices. Presently, grains, flour, and sugar, and recently also meat and even fruit, are obviously artificially high. For example, because of Samvel Aleksanyan’s sugar monopoly, every shop – even small ones – sell the sugar imported by him. That means that because of his monopoly he can control the prices and the quality. The same is in wheat flour market, which is also controlled mainly by Aleksanyan. As a result, in Armenia we have high flour prices. For example, as shows a study entitled “Monopolies in Armenia” by the Hrayr Maroukhian Foundation (HMF), international wheat price fell by 23 percent during February-March 2011. But what do we have in Armenia? After Parliamentary elections on May 2011, the prices on wheat flour increased by almost 30-40 % over the last year.
5. Have Armenian food sellers come up with any creative ways to get around the influence of the oligarchs on the market?
When food importers are mainly the oligarchs, food sellers cannot easily win customers over; they simply cannot sell the products for less than they themselves bought them for.

[Artashes]

Re: Who owns what in Armenia

More on Armenia's Corrupt Supermarket Economy
March 11, 2013
by Yigal Schleifer


Eurasianet corespondent Marianna Grigoryan's recent piece about hypermarket chain Carrefour's struggle to break into the Armenian market because of a group of oligarchs' control over the food supply chain, provided a fascinating glimpse into how rotten politics can impact the most mundane daily chores, such as shopping and cooking. Interested in hearing more about this story, I sent Marianna a list of followup questions. Our exchange is below:

1. What made you think about reporting on this subject?
When nearly six months ago it was announced that Carrefour is coming to Yerevan, many people were curious to see if that at least will happen. In Armenia, where in many spheres there is the heavy existence of monopolies, Carrefour�s possible existence became some kind of question of principa. I was excited, as were many others, to have Carrefour in Yerevan as a competitive hypermarket next to Yerevan's existing two or three supermarket networks. But at the other side speculations started as expected and severak months later there is still nothing exact � only Carrefour's �Opening soon.� So I decided to write about the situation in light of a story I had already started about Armenian oligarchs.
2. In general, where do Armenians shop for their food?
In general in Armenia, especially in Yerevan, the biggest network of supermarkets-hypermarkets is 'Yerevan City,' which belongs to the pro-government oligarch Samvel Aleksanyan, a member of parliament who controls sugar, flour and other spheres of food import and dictates the �prices.� For example, officially 99.9 percent of sugar imports and domestic sales belong to his family. There are also two other supermarket networks but they have been mostly empty in recent months.
3. Do you think Armenians are looking for the kind of shopping experience a Carrefour would offer?
Yes, sure. Carrefour can bring new quality, competitive prices, and new products. Besides, as Carrefour itself imports the products, it means that hypermarket will be able to get around monopolistic prices.
4. What are the practical implications of the oligarchs influence for Armenian food shoppers?
Mainly there is an impact on quality and prices. Presently, grains, flour, and sugar, and recently also meat and even fruit, are obviously artificially high. For example, because of Samvel Aleksanyan�s sugar monopoly, every shop � even small ones � sell the sugar imported by him. That means that because of his monopoly he can control the prices and the quality. The same is in wheat flour market, which is also controlled mainly by Aleksanyan. As a result, in Armenia we have high flour prices. For example, as shows a study entitled �Monopolies in Armenia� by the Hrayr Maroukhian Foundation (HMF), international wheat price fell by 23 percent during February-March 2011. But what do we have in Armenia? After Parliamentary elections on May 2011, the prices on wheat flour increased by almost 30-40 % over the last year.
5. Have Armenian food sellers come up with any creative ways to get around the influence of the oligarchs on the market?
When food importers are mainly the oligarchs, food sellers cannot easily win customers over; they simply cannot sell the products for less than they themselves bought them for.

Of course the monopolies in Armenia orchestrated by the oligarch / micro garch are rotten .
And yes , Carrefour can help bust up the fraudulent monopolies and fifer Armenians better food prices and quality .
But , in my opinion that is not the correct way to address the oligarch / monopoly problem in Hayastan .
The wealth ( profit ) extracted from the small economy of Armenia should stay in Hayastan whenever possible and not be sent out of country .
Carrefour is a large multi national and like virtually all multi national co does not care at all about the well being of the people they purport to serve . The shareholders are their real concern . There is no heart in this system .
Also , by consolidating most food shopping to a few "super stores " means that if for any reason these stores don't open , a potential GREAT disruption ( chaos ) can be accomplished with relative ease .
Any " bump " in the economy ( fraudulent economy ) can manifest suddenly into confusion and panic by the general population .
There is nothing Carrefour does that a group of honest , intelligent Armenians can't do ( and probably better) .
I understand the arguement and motivations here (but) seeking multi national corp help is like seeking help from the devil .
These evil ones are doing me wrong , I'll go ask the devil to help me ??? Something wrong there .
Artashes

[Vrej1915]

Re: Who owns what in Armenia

Ծաղիկ Ռուբոն դավթաշենցիների փողով այգի է հիմնել, օրերս էլ կտրել ծառերը
Ներքին կյանք - Չորեքշաբթի, 13 Մարտի 2013,
Երեւանի Դավթաշեն համայնքում Դեյզի այգու ծառերը հատվել են: Այս մասին Lragir.am-ին տեղեկացրին Դավիթաշեն վարչական շրջանի բնակիչները, ովքեր նշեցին, որ այգում մոտ 100 ծառ կար, սակայն այսօր մարդիկ զարմանքով տեսել են, որ դրանք հատվել են: Դավիթաշենցիների տեղեկություններով, ծառերը հատել է ԲՀԿ-ական պատգամավոր Ռուբեն Գևորգյանը, ով այգու սեփականատերն է:
Մեզ ահազանգած քաղաքացիները տեղեկացրին, որ այգին իրենց կողմից սիրված վայր էր, սակայն արդեն մոտ երկու տարի էր չէր գործում, դարպասները կողպված էին: Ռուբեն Գևորգյանն ավելի վաղ տեղեկություն էր տարածել, թե այգին բարեկարգվում է, սակայն ի զարմանս ժողովրդի, հակառակ գործընթացն է տեղի ունեցել:
Դավիթաշենցիները կասկածներ ունեն, որ Ռուբեն Գևորգյանն այգու տեղում շենք կամ որևէ օբյեկտ է ուզում կառուցել: Այգին մոտ 15 տարվա պատմություն ունի, այն կառուցել էր Ռուբեն Գևորգյանը՝ համայնքի ղեկավար աշխատած տարիներին ու վրան հետևյալ գրությամբ ցուցանակ փակցրել. «Նվեր սիրելի դավիթաշենցիներին»:
Դավիթաշենցիներն ասում են, որ այգին ժամանակին կառուցվել է համայնքի գումարներով: Հետագայում Ռուբեն Գևորգյանն այգին սեփականաշնորհել է:

[Artashes]

Re: Who owns what in Armenia

I am not saying to abandon Carrefour attempt .
Utilize Carrefour to our advantage now , (but) look for a permenent , more honest and practical solution as a real basis of change .
Multi national corporations from other countries is not the solution for our fraudulent oligarch/monopoly problems .
Artashes

[Vahram]

Re: Who owns what in Armenia

Look who owns all the cognac? Idiots!

Enjoy the brandy, just pay the French to have your drink! Don't any of you idiots dare to pay an Armenian!