Military Forces of the Republic of Armenia

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

«ՉՔՆԵ՛Ք, ՏՂԱՆԵ՛Ր, ՉՔՆԵ՛Ք...»

ՀԱՍՄԻԿ ԳՈՒԼԱԿՅԱՆ, Մարտակերտ, «Եղնիկներ» զորամաս

ԼՂՀ արեւելյան սահմանների պաշտպաններին

ՀՀ ՊՆ եւ գիտական ու ուսումնական հաստատությունների համատեղ ծրագրի շրջանակում արդեն երեք տարի մասնագետները ՀՀ եւ ԼՂՀ զորամասերում դասախոսություններ են կարդում «Պատմություն եւ մշակույթ» թեմայով: Այս տարվա շրջայցը ԼՂՀ արեւելյան սահմանն էր: «Եղնիկներ» զորամասում սահմանապահների հետ հանդիպել է «Վէմ» ռադիոկայանի լրագրող-մեկնաբան Հասմիկ Գուլակյանը, որի ուշագրավ խոսքից լայն մեջբերումներՙ ստորեւ:

Հողն իմ ոտքերի տակ ավելի ամուր եմ զգում հայոց Արցախում, որովհետեւ մեր հայրենիքի այս հատվածում պետականության տարրերը երբեք չենք կորցրել: Իսկ 1991-ին ստեղծված հայկական երկրորդ պետությունն այսօր պաշտպանում եք դուք, սիրելի զինվորնե՛ր:

Ամեն անգամ, երբ առիթ է լինում խոսելու մեր անկախության մասին, անմիջապես ընդգծում եմ նրա երկու խոշորագույն` մարտավարական եւ ռազմավարական նվաճումները. նախ` երկիրը մաքրվեց թուրքական տարրից, երկրորդ` ստեղծեցինք ազգային բանակ: Եվ քանի որ ՀՀ-ն եւ ԼՂՀ-ն, ըստ էության, ինձ համար նույն պետությունն են, ես խոսելու եմ միայն «մենք»-ի մասին:

Դուք լավ գիտեք, որ հայոց նորանկախ երկրի բանակը կազմավորվել է մեզ համար ծանր եւ օրհասական իրավիճակում, անցել թեեւ կարճ ու դժվարագույն, սակայն իրականում նախանձելի ուղի: Տիգրան Մեծից հետո` մինչեւ 1921 թվականը, մենք Հայկական լեռնաշխարհը կորցրել ենք մաս-մաս: Եվ, ահա, Հայոց արքայից արքայի ժամանակներից ավելի քան 2 000 տարի անց` xx դարի վերջին, առաջին անգամ կարողացանք փոքր-ինչ ընդլայնել մեր երկրի սահմանները` ազատագրելով թեեւ փոքր, բայց մեզ համար անչափ կարեւոր տարածք` հարավից հուսալիորեն ամրացնելով Արցախի թիկունքը: Փառք ու պատիվ հայ զինվորներին: Խունկ ու աղոթք Արցախյան ազատամարտի զոհերի հիշատակին:

Մեր բռնագրավված հայրենիքի շատ ավելի մե՛ծ տարածքներ կազատագրեինք գերությունից, եթե 1994-ին ռազմական գործողությունները չդադարեցվեին հայ զինվորի համար ոգեղեն թռիչքի պահին: Այդ շրջանում օրակարգում առաջնահերթը Հյուսիսային Արցախի ազատագրումն էր: Սակայն փոխվեց իրադարձությունների ընթացքը, եւ մեր երիտասարդ ու հաղթանակած բանակն անցավ իր կազմավորման մեկ այլ փուլի, որն իր դժվարություններով չէր զիջում պատերազմականին: Սա բոլորս ենք տեսել: Գիտենք նաեւ, որ այսօր էլ մեր բանակը, ինչպես եւ մեր երկիրը, կայացման փուլում է, ունի բազում հիմնախնդիրեր:

Ես չեմ եկել լուծման կարոտ այդ հարցերի մասին ձեզ հիշեցնելու. դուք այդ ամենն ինձանից շատ ավելի լավ գիտեք, գուցե նաեւ լուծման ուղիները: Այսօր, սիրելի զինվորնե՛ր, ուզում եմ մեկ անգամ եւս ձեզ հիշեցնել մեր անցյալի փառքի պատմությունը` մի մեծագույն, ավելի ճիշտ` երանելի ցանկությամբ. ամե՛ն ինչ անենք, որ կարողանանք հպարտանալ մեր արածով, ստեղծածով, ամե՛ն ինչ անենք, որ մեր բոլոր լավ գործերի մասին խոսենք միայն ներկա ժամանակով, այսինքն` ամե՛ն օր լավ գործ անենք, որպեսզի ունենանք դրա իրավունքը:

Իմ կարծիքով` ի՛նչ պետք է իմանա եւ ի՛նչ պետք է անի հայոց բանակի զինվորը:

Այսօր հայ զինվորը գաղափարական իմաստով իր թիկունքում ունի հայկական բանակի բազմահազարամյա օրինակելի պատմություն, որի շարունակական գոյությունը, ցավոք, երբեմն, նույնիսկ տեւական ժամանակաշրջան, ընդհատվել է, երբ կորցրել ենք մեր պետականությունը: Հայկական բանակի փառահեղ անցյալի մասին վկայում են թե՛ մեր եւ թե՛ օտար հնագույն սկզբնաղբյուրները: Հայ զինվորը պետք է հպարտ լինի սրա համար եւ մեր բանակի տարիքը չափի ո՛չ թե երկու տասնամյակով, ինչպես ընդունված է այսօր պաշտոնական փաստաթղթերում (այդպես է հուշում նաեւ մեր բանակի անվանումը` Հայկական բանակ), այլ հազարամյակներով, ինչպես սովորեցնում է մեր պատմությունը: Ուզում եմ որ հատկապես զինվորնե՛րդ սա լավ հասկանաք: Իսկ ՀՀ բանակի տարիքը, այո, համաձայն եմ, երկու տասնամյակից փոքր-ինչ ավելի է:

Հայ զինվորն իր թիկունքում ունի նաեւ ազգային-ազատագրական պայքարի պատմության հարուստ եւ անկրկնելի փորձ, որը լավ էին յուրացրել Արցախյան ազատամարտի մեր նվիրյալները: Այդ դպրոցի դուռը ձեր առաջ միշտ բաց է...

Ինչ-որ չափով ծանոթ եմ հայոց մարտարվեստի պատմությանը, նրա առանձին դրվագների: Կուզենայի, որ այն այսօ՛ր էլ նույնքան բարձր մակարդակ ունենար, որպիսին արձանագրել է պատմությունը: Դա մի ողջ մշակույթ է, որը ներառում է ոչ միայն սոսկ մարտական գործողությունները, այլեւ զինվորական փոխհարաբերությունները: Խոսքս անցյալի մեր ասպետ ու ասկետ զինվորների, նրանց վարքականոնի, բանակում նրանց ձեւավորած բարոյահոգեբանական մթնոլորտի մասին է: Իսկ այսօր ես ամաչում եմ, երբ լսում եմ մեր բանակում տեղի ունեցող անբարո արարքների, էլ չեմ ասում հանցավոր գործարքների ու ամենաահավորի` սպանությունների մասին... 1988-ի աստեղային օրերին կամ Արցախյան պատերազմի տարիներին ոչ մի խելագար չէր պատկերացնի, որ հայ զինվորը երբեւէ զենքը կուղղի իր զինակցի, այսինքն` եղբոր դեմ: Սա դավադրություն է պետականության դեմ, սա ազգայի՛ն դավաճանություն է... Անվանեք` ինչպես ուզում եք... Աստված մարդուն տվել է խոսելու ունակություն եւ բանականություն, որպեսզի առաջացած բոլոր հարցերը լուծի քաղաքակի՛րթ ձեւով...

Ասում են` բանակը մեր կյանքի հայելին է: Բայց ինչո՛ւ միայն բանակը: Մի՞թե մեր կյանքի արտացոլանքը չենք տեսնում դպրոցում, բուհական կառույցներում եւ այլուր: Սակայն հատկապես կարեւորում եմ դպրոցն ու բանակը, որովհետեւ մարդը` որպես անհատականություն, կայանում է այս երկու բացառիկ կարեւոր հաստատություններում` ավելացրած ընտանիքը: Այսինքն` արական սեռի չափահաս ներկայացուցիչը, որ զորակոչվում է բանակ, ներկայացնում է հասարակության պատկերն ընդհանրապես եւ իր ընտանիքի ու դպրոցի պատկերը` մասնավորապես: Այսինքն` ընտանիքն ու դպրոցն են դաստիարակում ապագա զինվորին: Իսկ տղամարդու կերպարը լիովին ձեւավորվում, կոփվում, ամբողջանում է բանակում: Այստեղ արդեն զինվորը նաեւ հասարակության բարոյակա՛ն նկարագրի համար է պատասխանատու դառնում` լինելով նրա մի մասնիկը կամ, ինչպես ասում են, հայելային արտացոլումը:

Այս առումով առանձնացնում եմ մի քանի գործոններ, որոնցից կնշեմ երկու ամենակարեւորը. առաջին` բանակում դուք ձեւավորում եք տղամարդկանց հասարակություն, որի յուրաքանչյուր անդամը վաղը դառնալու է ամուսին եւ հայր, որեւէ հաստատության ղեկավար կամ իր գործի պատասխանատու անձ, գուցե նաեւ պետության ղեկավար: Այսինքն` հասարակության դեմքը տղամարդն է կերտում, իսկ կանայք ստեղծում կամ ձեւավորում են բարքերը:

Մյուս կարեւոր գործոնը, որ առանձնացրել եմ, հետեւյալն է. անկախ զինվորական կոչումներից` բոլորդ զինվորներ եք, այսինքն` գործընկերներ, բառիս ամենատարողունակ իմաստով` ըն-կեր-ներ: Նշանակում է` բանակում բոլոր տեսակի հարաբերությունները պետք է խարսխվեն ընկերականի հիմքի վրա: Ես այն կարծիքին եմ, որ առհասարակ, եթե ուզում ես ինչ-որ գործում հաջողել, առաջին հերթին պետք է հաստատես ընկերական հարաբերություններ: Ընկերական հարաբերությունները կարեւորում եմ ամենուր` տանը` ընտանիքներում` ամուսինների, ընտանիքի մյուս անդամների միջեւ... Ընկերական հարաբերություններ պետք է լինեն նաեւ ուսուցչի եւ աշակերտի, դասախոսի եւ ուսանողի, հրամանատարի եւ զինվորի, ըստ իս` պետության ղեկավարի ու ժողովրդի միջեւ` պաշտպանելով, իհարկե, պարկեշտության ու պատշաճության սահմանները:

Եթե գիտակցեք այս երկու գործոնի, այսինքն` տղամարդկանց առողջ հասարակության ու ընկերական հարաբերությունների կարեւորությունը եւ անձնական պատասխանատվություն կրեք դրանց համար, ձեր առաջ կնահանջեն բոլոր տեսակի դժվարությունները, ավելին, անհաղթահարելի թվացող գործերը կդառնան խաղ ու պար, իսկ իրականացնելը` պատվաբեր` սկսած հայրենիքի պաշտպանությունից, որը յուրաքանչյուր տղամարդու առաջնահերթ եւ սրբազան պարտքն է: Հայրենիքի պաշտպանություն` նշանակում է ամե՛ն ինչի պաշտպանություն: Պաշտպանված երկում ապահով ու անվտանգ են քո բոլոր հարազատները, մտերիմները, հայրենակիցները, սրբությունները, հոգեւոր ու նյութական մշակույթի բոլո՛ր-բոլոր արժեքները: Այս ամենի գիտակցության դեպքում միայն դուք` որպես ազգային անվտանգության երաշխավորներ, գերազանց կկատարեք ձեր գերագույն գործառույթը:

Սիրելի զինվորնե՛ր, բանակում ձեզ ամենապատասխանատու գործն է բաժին ընկել` պաշտպանել մեր երկրի սահմանները, որի համար ողջ կյանքում հպարտ եք լինելու, վստահեցնում եմ... Ես երանի եմ տալիս այն օրվան, երբ հայ զինվորը կպաշտպանի ոչ թե մեր հայրենիքի այս փոքր կտորի, այլ ողջ Հայաստան աշխարհի` Հայկական բարձրավանդակի ամբողջակա՛ն սահմանները: Երանի բախտ վիճակվի ինձ ապրել այդ պահը, հայ խիզախ զինվորին տեսնել ու հանդիպել Հայկական լեռնաշխարհը եզերող սահմանները հսկելիս... Իսկ դրա համար կա միայն մե՛կ ճանապարհ. հարկավոր է շատանալ եւ հզորանալ... Վանե՛ք ձեր ուղեղներից հոռի եւ պարտվողական մտքերն ու մտայնությունները, ոչնչացրե՛ք ճամպրուկային եւ այլ երկրներում երբեւէ բախտ որոնելու հանցավոր տրամադրությունները. մեր երկիրը մե՛նք պետք է հզորացնենք, դա միայն մե՛ր պարտքն է, ո՛չ ուրիշի: Օտար երկրում, անգամ գերազանց կենսապայմանների ու բարձր աշխատավարձերի պայմաններում, հիշե՛ք մեկընդմիշտ, ձեր ստեղծած ամեն ինչը օտարի համար է... Օրինակները դաժան են ու բազմաթիվ` Թիֆլիս, Բաքու, Կոստանդնուպոլիս...

Հիշեք` հողը նրանն է, ով այնտեղ ապրում ու արարում է: Այսօր դուք եք հնարավորություն ստեղծում մեզ համար, որ մենք հանգիստ ապրենք ու աշխատենք մեր երկրում: Իսկ հայրենի ինչքա՜ն տարածքներ են տոչորվում հարազատ մշակի կարոտից, սեփական զինվորի պահապան աչքից:

Ես սիրում եմ մեր բանակը, թեեւ սա ամենեւին էլ իմ երազած բանակը չէ: Ես երազում եմ գրագե՛տ բանակ, ազգայի՛ն բանակ, արժանապատի՛վ բանակ, արիակա՛ն բանակ, այնպիսի՛ բանակ, որպիսին փափագում էր «Ազատագրական բանակ» ռազմական կազմակերպության անզուգական հերոս-հրամանատարը` Լեոնիդ Ազգալդյանը (թող ինձ ներեն մյուս բոլո՜ր-բոլոր արժանավորները): Լեոնիդին անձնապես ծանոթ չեմ եղել, բայց գաղափարական առումով հարազատացել եմ նրան այնպես, որ ծանր պահերին առաջին հերթին դիմում եմ նրա՛ խորհրդին` չհաշտվելով նրա ֆիզիկական բացակայության մտքի հետ...

Սիրելի զինվորնե՛ր, դո՛ւք պետք է կերտեք մեր երազանքի բանակը` ներսից` ստեղծելով օրինակելի բարքեր, հայ զինվորականությանը վայել այնպիսի կարգ ու կանոն, որպիսին սահմանել էին նաեւ Մամիկոնյան սպարապետները: Համոզված եմ` դուք չեք զիջում նրանց ո՛չ ձեր հայրենասիրությամբ, ո՛չ էլ հայրենանվիրությամբ... Թող որ ավագ` բարձրաստիճան զինվորականներն էլ իրենք իրենց հաշիվ տան այս առումով, որովհետեւ կշեռքի նժարին մեր արժանապատվության, մեր լինելիության, մեր հայրենիքի ու նրա արժանապատիվ ապագայի հարցն է: Հայրենիքը հավիտենական արժեք է, ասել է մեր ամենաինտելեկտուալ սպարապետը` Գարեգին Նժդեհը: Համաձայնելով նրան` ուզում եմ ավելացնել, որ ազգը նո՛ւյնպես հավիտենական եւ անանց արժեք է, իսկ պետությունը` բացարձակ արժեք: Մենք բավական պատասխանատու կացության մեջ ենք հայտնվել` մեր երթի շարունակականության պահպանման ճանապարհին: Ճիշտ է, այն չի ընդհատվել ազգի գոյաբանության եւ հայոց մշակույթի առումով, մի բան, որ, ցավոք, չես ասի պետականության մասին, եւ այսօր մենք պարտավոր ենք ապահովելու այս եռամիասնության շարունակականությունը մեր գոյընթացի հետագա հոլովույթում այնպես, որ ոչ միայն ներկա լինենք պատմության թատերաբեմում, այլեւ կարողանանք հետ բերել մեր կորցրածը, որը հիշելիս ամաչում ես ինքդ քեզանից:

Սիրելի զինվորնե՛ր, հայոց հայրենիքը շենացնելու մեր պարտքը կատարենք սիրով ու նվիրումով, որպեսզի հետագա սերունդները հպարտությամբ հիշեն մեզ` այս դժվար ժամանակներում ապրած հայերիս, որ ազգովին երկրապահ ենք ու զինվոր, որ անկախ պետականություն ենք կերտում` իրականացնելով մեր նախնիների դարավոր երազանքը: Ուզում եմ այսօր այնպե՛ս ամրացնենք մեր պետականության հիմքերը, որ հաջորդ սերունդները վստահաբար, հուսալի հիմքերի վրա կառուցեն նրա հետագա հարկերը:

Շնորհակալություն բոլորիդ, որ ապահովում եք մեր երկրի անդորրն ու խաղաղությունը` բավական նենգ հարեւանների օղակում... Մաղթում եմ ձեզ առողջություն, տոկունություն, ուժ ու կորով... Եվ ավարտելով խոսքս, ձեզ` որպես սահմանապահների, որպես սթափության կոչ, ուզում եմ հիշեցնել արցախցի իմ լավ բարեկամ, բանաստեղծ Յուրի Սահակյանի տողերը, որը մեկ այլ արցախցի` հանգուցյալ Գուրգեն Գաբրիելյանը, վաղուց վերածել է երգի.

«Չքնե՛ք, տղանե՛ր, չքնե՛ք,

Ով քնի, հազիվ թե արթնանա»:

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Ռուսական բանակի Տ-80 տանկերը կարող են փոխարինվել Տ-72Բ տանկերով
Սեպտեմբեր 9, 2013 by Գարիկ Հարությունյան

Տ-80 տանկերը կհանվեն Ռուսաստանի ԶՈւ ցամաքային զորքերի սպառազինությունից: Դրանց հետ միասին սպառազինությունից կհանվեն ու պահեստ կուղարկվեն նաև Տ-54 ու Տ-62 ընտանիքի տանկերը:
Այս մասին «Էխո Մոսկվի» ռադիոկայանի հետ զրույցում հայտնել է ՌԴ ՊՆ գլխավոր ավտոզրահատանկային վարչության պետ Ալեքսանդ Շևչենկոն:

Տ-80Ու տանկը՝ «տանկային բիատլոնի» ժամանակ
Տ-80Ու տանկը՝ «տանկային բիաթլոնի» ժամանակ
Վերջինիս խոսքերով ՌԴ ԶՈւ գլխավոր շտաբը նախատեսում է այս տանկերը փոխարինել Տ-72Բ տանկերով: Այսպիսով 2015-ի ավարտին ռուսական ցամաքային զորքերում կլինեն միայն Տ-72Բ և Տ-90 տանկեր: Շևչենկոյի խոսքերով սա կատարվում է բանակային սպառազինության նույնականացման (ունիֆիկացիայի) նպատակով:

Սա կարող է կապված լինել նաև Տ-80 տանկերի ծախսատարության հետ: Տ-80-ների վրա տեղադրված ԳՏԴ-1000Տ գազատուրբինային 1000 ձիաուժանոց շարժիչի ծախսը շատ ավելի մեծ է, քան դիզելային շարժիչներինը, ինչպիսիք դրված են Տ-72-ի ու Տ-90-ի վրա:

Նշենք, որ դեռևս 2011-ի հոկտեմբերին ՌԴ այն ժամանակվա պաշտպանության նախարար Անատոլի Սերդյուկովը հայտարարել էր, որ բանակը հրաժարվելու է Տ-80 տանկերի արդիականացումից ու Տ-90-ների գնումից՝ դրանց առավել ծախսատար լինելու պատճառով:

Դրանց փոխարեն նախատեսվում էր Տ-90-ների մակարդակի արդիականացնել Տ-72 տանկերը, ինչը զգալիորեն ավելի էժան կարժենար: Դրանք միաժամանակ չէին զիջի ժամանակակից տանկերին իրենց բնութագրերով:

Հիշեցնենք, որ վերջերս ՌԴ արևմտյան ռազմական շրջանը ստացել է նորացված Տ-72Բ3 տանկեր: Վերջինս Տ-72-ի ժամանակակից արդիականացումն է: Նորացված տանկի վրա տեղադրված է 840 ձիաուժանոց շարժիչ բազային 780 ձիաուժանոցի փոխարեն: Տանկը սարքավորված է «Կոնտակտ-5» դինամիկ զրահով, կապի նորագույն սարքավորմամբ, կատարելագործված են ընթացամասն ու թրթուռները: Բացի այդ, տանկի սպառազինությունը թույլ է տալիս կիրառել զինամթերքի նոր, ավելի մեծ զրահահարությամբ տեսակներ:

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Ադրբեջանում Արցախյան պատերազմի մասնակիցների ցուցակը վերանայելու են
Սեպտեմբեր 10, 2013 by Անի Մարգարյան


Ադրբեջանական ԱՊԱ գործակալությունը, հղում տալով Ադրբեջանի զորակոչի ու մոբիլիզացիայի պետական ծառայության սեփական աղբյուրներին, գրում է՝ մոտ ժամանակներս Ադրբեջանի մարդկային կորուստներն Արցախյան պատերազմում կվերանայվեն։

Արցախյան պատերազմի Ադրբեջանի վետերաններ

Ընդ որում, համաձայն աղբյուրի՝ «Արցախյան պատերազմում զոհված ադրբեջանցիների թիվը կկրճատվի, քանի որ այդ շարքում ընդգրկվել են պատահական մարդիկ՝ ռազմաճակատից հեռու, ավտովթարներում մահացածներ, ռազմական գործողություններին անմիջական մասնակցություն չունեցած անձինք»։

Նոր ցուցակներում ներառվելու են ադրբեջանցիներ, որոնք մարտական գործողություններին մասնակցել են։ Այս նպատակով էլ, ըստ աղբյուրի, մինչև ընթացիկ տարվա վերջ Ադրբեջանի զորակոչի ու մոբիլիզացիայի պետական ծառայության աշխատակիցներն այցելելու են հին ցուցակներում ընդգրկված, զոհված կամ սպանված քաղաքացիների հարազատներին՝ ունեցած տեղեկությունները հստակեցնելու համար։ Նոր կազմված ցուցակն ամփոփելուց հետո տեղադրվելու է զորակոչի ու մոբիլիզացիայի պետական ծառայության պաշտոնական կայքում։

Հետաքրքիր է այն հանգամանքը, որ նոր ցուցակում ներառելու են նաև հրադադարի պայմանագրի կնքումից հետո սահմանին «զոհված» զինծառայողներին։

Ինչպես գիտենք, Ադրբեջանն Արցախի պատերազմի ու ներկայումս հրադադարի ռեժիմի հետևանքով զոհված կամ սպանված իր ԶՈւ զինծառայողներին ներկայացնում է որպես «շեհիդներ»։ Ընդ որում, շատ հաճախ ադրբեջանական մամուլում «շեհիդ» են անվանում նույնիսկ ոչ մարտական պայմաններում սպանված զինծառայողների։

Նշենք, որ Ադրբեջանը կիրառում է «շեհիդ» բառը զուտ քարոզչական նպատակներով։ Խնդիրն այն է, որ «շեհիդ»-ն արաբերեն բառ է, նշանակում է «թշնամիների դեմ պատերազմում հանուն Ալլահի զոհված հավատացյալ»։ Վերջին շրջանում բառը կիրառում են իսլամիստական ահաբեկչական խմբավորումների զինյալները՝ սեփական կորուստների մասին խոսելիս, ինչպես նաև Ադրբեջանը՝ փորձելով Արցախյան պատերազմի ու սահմանային միջադեպերի հետևանքով մարդկային կորուստները բնորոշել՝ որպես «հանուն Ալլահի կյանքը տված զինվորների»։ Նպատակը տպավորություն թողնելն է, որ Արցախյան պատերազմը կռիվ էր իբր «հանուն Ալլահի»՝ այսինքն` «մուսլուլմանական աշխարհի» «անհավատների»՝ հայերի դեմ։

ԱՊԱ-ն շեշտում է նաև, որ նոր ցուցակը կփաստի՝ Ադրբեջանն ավելի քիչ կորուստ է կրել պատերազմում, քան մինչ այդ հրապարակվում էր։

Փորձենք հասկանալ Ադրբեջանի այս քայլի իրական պատճառները։

Դեռևս սեպտեմբերի 9-ին Միլլի Մեջլիսի՝ սոցիալական քաղաքակության գծով պետական հանձնաժողովի նախագահ Հադի Ռաջաբլին հայտարարել էր. «Պետությունը պատրաստ է աջակցել ու սոցիալապես ապահովել Արցախյան պատերազմի վետերաններին, սակայն նրանց դասակարգել է պետք, քանի որ մեկ օր ռազմաճակատում կռվածին ու 5-6 տարի մարտնչողին մենք բնորոշում ենք նույն «վետերան» անունով»։ Ռաջաբլին նշել է, որ ներկա դրությամբ Ադրբեջանում կա Արցախյան պատերազմի շուրջ 60 հազար գրանցված վետերան։

Հավելենք, որ օգոստոսի 28-ին Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը հրամանագիր էր ստորագրել, որի համաձայն «շեհիդների» ընտանիքների նախագահական ամսական նպաստը 2013-ի սեպտեմբերի 1-ից բարձրացվելու է՝ կազմելո 200 մանաթ (256 ԱՄՆ դոլար)։ Հարկ է նշել, որ այս հրամանագիրը ստորագրվել է նախընտրական թեժ շրջանում։

Ուշագրավ է, որ դեռևս ընթացիկ տարվա հունիսից ադրբեջանական մամուլում քննարկման թեմա է վետերանների թվի անհասկանալի նվազումները։ Նախարարության պաշտոնական տվյալներով՝ Արցախի պատերազմի վետերանների թիվը ներկա դրությամբ 49,892 է, մինչդեռ 2012-ին այն 50, 978 էր, իսկ 2011-ին՝ մոտ 76 հազար:

2013-ի մայիսի 24-ին Միլլի Մեջլիսում պատգամավոր Էլման Մամեդովն իր ելույթում հայտնել էր, որ Ադրբեջանում Արցախյան պատերազմի վետերաններին հատկացված օգնությունը չնչին է՝ կոչ անելով խորհդարանին այս խնդիրը պահել ուշադրության կենտրոնում:

Եվ այս խոսքերն անհիմն չէին. հուլիսի 29-ին 1991-1994 թթ. Արցախյան պատերազմում Ադրբեջանի անհայտ կորած զինվորականների ավելի քան 100 ընտանիք Սահմանադրական դատարանի շենքի առջև ցույց էր կազմակերպել՝ պահանջելով իրենց հատկացված ապահովագրական վճարները՝ վկայելով, որ առանց դրանց իրենք հայտնվել են ճգնաժամային ֆինանսական վիճակում։

Ստացվում է՝ Ադրբեջանում փորձում են արհեստականորեն նվազեցնել վետերանների թիվը, ուստի մամուլում ու պաշտոնական աղբյուրներում միմյանց հակասող տվյալներ են հայտնվում։ Որքան քիչ թվով վետերաններ գրանցված լինեն, պետությունը թերևս գումարներ կխնայի, իսկ որպեսզի այդ գործընթացը չհանգեցնի հասարակական դժգոհության, նոր ցուցակներ կազմելու որոշում են կայացրել։

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

«Պիոն» ԻՀՀ-ներ՝ հայ-ռուսական համատեղ զորավարժության ժամանակ
Սեպտեմբեր 12, 2013 by Գևորգ Պետրոսյան

ԱՊՀ-ի «Միր» հեռուստաալիքը օգոստոսին անցկացված հայ-ռուսական համատեղ զորավարժությանը նվիրված ռեպորտաժ է հեռարձակել, որը բավական ուշագրավ նորություն է պարունակում։

Օգոստոսի 19-24-ն Ալագյազի լեռնային զորավարժարանում ընթացած զորավարժության մասին պատմող ռեպորտաժից հետո հաղորդավարը նշում է, որ զորավարժության ընթացքում կիրառվել է նաև խոշոր տրամաչափի 2Ս7 «Պիոն» ինքնագնաց հրետանային համակարգը։

Հաղորդման մեջ չի հստակեցվում, թե արդյոք այդ համակարգերը հայկական, թե ռուսական կողմին են պատկանում, սակայն նախկինում երբևէ ոչ հայկական բանակում, ոչ էլ Հայաստանում տեղակայված ռուսական 102-րդ ռազմաբազայում «Պիոններ» չեն եղել։

203 մմ 2Ս7 «Պիոն» ինքնագնաց հրետանային համակարգը սպառազինության է ընդունվել 1976 թվականին։ Ներկայումս այն սպառազինության մեջ գտնվող ամենահզոր փողային հրետանային համակարգն է աշխարհում։ Համակարգն ունի բեկորային, բեկորա-ֆուգասային և միջուկային արկեր։ Հեռահարությունը կազմում է մինչև 37.5 կմ, իսկ ակտիվ-ռեակտիվ արկերով` մինչև 47.5 կմ։

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Ի՞նչ եք զգում, երբ մարդու ուղղությամբ կրակ եք բացում.Բացառիկ հարցազրույց հայ դիպուկահարի հետ
13 Սեպտեմբերի 2013

«Եկեք տարանջատենք վարձու մարդասպանին ու դիպուկահարին: Ես մարդասպան չեմ: Ես զինվոր եմ»: Սա 18 տարվա դիպուկահարի փորձ ունեցող պարոն Մ.-ի ինքնաբնութագրականն է: Նա դիպուկահարի մասնագիտությանը տիրապետում է 1987 թվականից, աշխատել սկսել է 1991թ-ից: Նրա իրական անուն ազգանունը հասկանալի պատճառներով նյութում նշված չէ, գրում է Panorama.am-ը:
Դիպուկահարը (սնայպեր)` հատուկ մարտական պատրաստություն ստացած զինվոր է, որ ունակ է դիպուկ կրակել և հմտորեն կողմնորոշվել մարտական իրադրությունում: Նա «որսորդ» է, իսկ որսորդը պարտավոր է աննկատ ու համբերատար լինել, ինչը կարևոր պայման է վերջինիս համար: Առաջին համաշխարհային պատերազմի ժամանակ դիպուկահարների կիրառությունը լայն թափ ստացավ և հետզհետե ձեւավորեց իր պարտադիր կանոնները:

-Պարոն Մ, Տարածված կարծիք է, որ կանայք ավելի լավ դիպուկահարներ են լինում, արդյո՞ք կին լինելը մասնագիտական առումով առավելություն է:

-Երբևէ առիթ չեմ ունեցել անձամբ ճանաչել կին դիպուկահարի: Միայն ֆիլմերում եմ հանդիպել: Սակայն կարող եմ միայն մի քանի ենթադրություն անել: Բնականաբար, կինը, լինելով ավելի կոկիկ, նուրբ ու ավելի խնամքով էակ, պետք է որ ավելի լավ տիրապետի այս գործին: Բայց դա քիչ է: Բացի ձեռք չդողալուց ու հրացանը քարի պես անշարժ պահելուց, էնտեղ կան մի շարք այլ հմտություններ, որոնց պետք է տիրապետել բացարձակ նպատակի հասնելու համար:

-Ես միշտ հակառակ կարծիքի եմ եղել` կին և զենք հասկացության վերաբերյալ…

-Թերևս այո, կա մի բան, որն ըստ իս շատ կխանգարի կնոջը այս ասպարեզում. դա ավելի փխրուն հոգին ու ավելի բարի սիրտն է, որով կինը գերազանցում է տղամարդուն: Այսինքն, եթե Ձեր հարցը դիտարկենք միայն մասնագիտական անկյունից, ապա, հստակ ԱՅՈ, իսկ եթե հոգեբանական կողմից նայենք, կարծում եմ, որ ՈՉ: Համենայն դեպս, կինը, լինելով ավելի զգույշ, պետք է որ ավելի լավ տիրապետի.. այնպես ինչպես, իմ համոզմամբ, կանայք ավելի լավ վարորդներ են, քան տղամարդիկ: Չգիտեմ:

-Ինչքան էլ կինը զգացմունքայնությամբ գերազանցի տղամարդուն, միևնույն է` տղամարդն էլ զգալ գիտե: Ի՞նչ եք զգում կամ զգացել, երբ մարդու ուղղությամբ կրակ եք բացել:

-Եկեք տարանջատենք վարձու մարդասպանին ու դիպուկահարին: Ես մարդասպան չեմ: Ես զինվոր եմ: Իսկ պատերազմի դաշտում ոչ ոք մարդասպան չէ, իհարկե, եթե ազնիվ ես կռվում: Սակայն… այս հարցը կարելի էր տալ ցանկացած զինվորի, ով գոնե մեկ անգամ եղել է պատերազմի դաշտում: Կարևոր չէ, դիպուկահար է նա, թե հրետանավոր: Այստեղ խնդիրը այն է, թե ով ինչ փիլիսոփայությամբ է մոտենում այդ հարցին: Բնականաբար, դա անտանելի զգացողություն է: Բայց պետք է մեջդ ուժ գտնես, ու կրակ բաց անելիս հստակ գիտակցես քո արարքի պատճառն ու նպատակը: Մարդ սպանելը շատ վատ բան է: Չի կարելի մարդ սպանել:

-Մասնագիտական նրբություններ. ինչ գիտեք այսօր, որ չգիտեիք 18 տարի առաջ:

-Ես համոզված եմ, որ ֆիլմեր դիտելիս, շատերին թվում է, թե դիպուկահարը ընդամենը օպտիկայի միջի խաչը համընկացնում է նշանակետի հետ ու կրակում… Հենց այդպիսի համոզման էի ես, երբ մանուկ հասակում, ֆիլմից տպավորված, պատրաստեցի իմ առաջին պարսատիկը: Սկզբում ծիտիկներ էի որսում, հետո, պատանի տարիներին սկսեցի հաճախել լուրջ հրազենային դասընթացների: Սա իմ մասնագիտությունը չէ, բայց միաժամանակ, հոբբի էլ չէ: Ուղղակի, ես լավ եմ տիրապետում այդ գործին: 90-ականների սկզբին մասնակցելով Ղարաբաղյան պատերազմին, էլ ավելի ամրապնդեցի գիտելիքներս: Դրանից հետո, երկար ժամանակ ձեռքս զենք չեմ վերցրել: Չէի վերցրել մինչ վերջերս, երբ ինձ ու էլի շատ ու շատ զենքի մասնագետների սկսեցին հրավիրել սահմանամերձ գոտիներ, զորամասեր, փոքրիկ դասընթացներ անցկացնելու: Եվ զարմանալիորեն նկատեցի, որ բացարձակ չեն կորել գիտելիքներս, ու համոզվեցի, որ դա լողալ իմանալու, կամ մեքենա վարելու պես մի բան է. սովորեցիր – ուրեմն դա հավերժ է:

-Ընտանեկան հարաբերությունների վրա ինչպե՞ս է ազդում ձեր աշխատանքը:

-Երբ ես ակտիվ էի այդ ասպարեզում, այդ ժամանակ դեռ ամուսնացած չէի, ու որևէ խնդիր չունեի: Իսկ հիմա, դա ինձ մոտ այլ բնույթ է կրում: Մեզ կանչում են հավաքների, սեմինարների, դասընթացների: Բայց համոզված եմ, որ եթե հանկարծ թշնամին գլուխ բարձրացնի, մենք բոլորս պատրաստ ենք պաշտպանել մեր տունը, ու դա կլինի միայն մեր ընտանիքների օրհնությամբ: Հիվանդ ուղեղ ունի այն ընտանիքը, որն իր որդուն կթաքցնի պատերազմից: Չէ՞ որ, եթե մենք չգնանք, թշնամին ինքը կգա.. Կգա ու ավելի դառը հարված կհասցնի: Խաղաղություն թող լինի…

Հարցազրույցը` Թեհմինե Հարությունյանի

HayNews.am

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Ռուսաստանը զինաթափու՞մ է Հայաստանին
ՀԱԿՈԲ ԲԱԴԱԼՅԱՆ
Ուրբաթ, 13 Սեպտեմբերի 2013,


Հայաստանի կառավարությունը սեպտեմբերի 13-ին կայացրել է բավական ուշագրավ մի որոշում: Դրա մասին հայտարարել է էներգետիկայի նախարար Արմեն Մովսիսյանը: Նա ասել է, որ Հայաստանի ատոմակայանում են գտնվում թարմ միջուկային վառելիքի հավաքվածքներ, որ Ռուսաստանից ներկրվել են 1979 եւ 1987 թվականներին: Դրանք հնարավոր չի եղել օգտագործել, որովհետեւ ունեցել են որոշակի թերություններ:
Ըստ Արմեն Մովսիսյանի, միջուկային չօգտագործված այդ հավաքվածքները Հայաստանի Ատոմակայանում պահելը առաջացնում է «որոշակի դժվարություններ»: Ըստ այդմ, պայմանագիր է կքնվել Ռուսաստանի «Տվել» ընկերության հետ՝ դրանք ՌԴ տեղափոխելու համար: Բայց դրա համար էլ անհրաժեշտ է, որ ՀԱԷԿ-ն ունենա արտահանման արտոնագիր: Կառավարությունն էլ տվել է այդ արտոնագիրը: Ի դեպ, միջուկային այդ հավաքվածքները ռուսական կողմին են հատկացվել շուկայականից էժան գնով՝ մեկ կիլոգրամը 5000 դոլարով:
Թե հատկապես քանի կիլոգրամի մասին է խոսքը, պարզ չէ: Լավ է գոնե, որ շուկայականից էժանով է տրամադրվում ռուսական կողմին, ոչ թե ձրի: Չէ որ կարող էր նաեւ այդպես լինել, ասենք որեւէ բանի դիմաց:
Բայց խնդիրը գինը չէ, այլ երեւույթն ինքնին: Այն բավական հետաքրքրական է: Փաստացի, միջուկային վառելիքի այդ չօգտագործված հավաքվածքները Հայաստանում պահվում են երկու տասնամյակից ավելի, ու հանկարծ առաջանում է դրանք պահելու «որոշակի դժվարություններ»: Ընդ որում հետաքրքրական է, որ այդ դժվարությունները «որոշակի» են, ոչ թե կոնկրետ: Սա առնվազն տարօրինակ է, երբ պետական կառավարման բարձրագույն մարմիններից մեկը՝ կառավարությունը, որոշում է կայացնում ոչ թե կոնկրետ, այլ «որոշակի» հիմքերից ելնելով:
Հարց է առաջանում՝ իսկ երբ առաջացան այդ «որոշակի դժվարությունները»: Ինչու մի քանի տասնյակ տարի պահվել են, իսկ հիմա հանկարծ հնարավոր չէ դրանք պահել Հայաստանի տարածքում: Իսկ ինչպե՞ս են պահվել մինչեւ հիմա:
Ընդհանրապես, հայկական ատոմակայանի շուրջ տեղի են ունենում բավական հետաքրքրական զարգացումներ: Դեռեւս 2011 թվականի հոկտեմբերին, երբ Երեւան էր այցելել Ֆրանսիայի նախագահ Նիկոլա Սարկոզին, հայտարարեց, որ Ֆրանսիան պատրաստ է Հայաստանին աջակցել նոր ատոմակայանի շինարարության գործում եւ պատրաստ է այդ հարցն ուսումնասիրելու համար աշխատանքային խումբ գործուղել Հայաստան: Խումբը եկավ, թե ոչ, այդպես էլ պարզ չդարձավ: Ֆրանսիացի բարձրաստիճան մի դիվանագետ՝ Հայաստանի եւ Կովկասի հարցերով զբաղվող, մասնավոր մի զրույցի առիթով նշեց, որ Ֆրանսիան Հայաստանին ատոմակայանի շինարարության հարցում կարող է օգնել եւ օգնում է թափոնների կառավարման մասով, իսկ այլ մասով էական օգնություն երեւի թե դժվար է սպասել:
Հետո հայ-ամերիկյան տնտեսական գործակցության հանձնաժողովի շրջանակում ստորագրվեց ատոմակայանի գործունեությունը տասը տարով երկարաձգելու հարցում ամերիկյան աջակցության մասին հուշագիր, ինչը նշանակում էր, որ նոր ատոմակայանի հեռանկարներն են առնվազն տասը տարով հետաձգվում:
Սեպտեմբերի 3-ին էլ հայտարարվեց, որ Ռոսատոմն է օգնելու պահպանել ատոմակայանը մինչեւ 2026 թվական:
Եվ ահա առաջին քայլը՝ Հայաստանի ատոմակայանից հեռացվում են միջուկային չօգտագործված վառելիքի հավաքվածքները:
Մասնագետները կասեն իհարկե, թե Հայաստանի համար այդ հավաքվածքները անվտանգության սպառնալիք կարող էին լինել, թե անվտանգության երաշխիք՝ որ հնարավոր կլիներ անհրաժեշտության դեպքում դնել միջուկային տեխնոլոգիաների հիմքում: Իհարկե, այդ տեխնոլոգիաները դեռ պետք է ունենալ, բայց առկա վառելիքն, ինչպես ասում են, կարող էր գործի կեսը լինել:
Այդ առումով, անկասկած հետաքրքիր կլիներ մասնագիտական քննարկումների ծավալումը, հասկանալու համար՝ Ռուսաստանը տանելով հավաքվածքները, Հայաստանին զրկու՞մ է ինչ որ բանից, այսինքն ըստ էության զինաթափու՞մ է Հայաստանը՝ որին ադրբեջանական «Սմերչներից» հետո այլ բան չի մնում, քան գոնե մտածել միջուկային տեխնոլոգիաների մասին, թե՞ Հայաստանից հեռացնում է միջուկային այդ վառելիքի վտանգը, որ կառաջանար պահելու հարմար պայմաններ չունենալու դեպքում:
Եվ արդյոք Ֆրանսիան ու ԱՄՆ Հայաստանին հենց այդ վառելիքի պահպանման առաջարկներ չէին ներկայացնում, որոնք մեկընդմիշտ չեզոքացնում է Ռուսաստանը՝ վառելիքը տանելով իր մոտ:
Համենայնդեպս, կառավարության որոշման առաջացրած հարցերն իսկապես բազմաթիվ են, որոնց պատասխանները կարող են բավական էական նշանակություն ունենալ Հայաստանի անվտանգության ներկայիս մակարդակի վերաբերյալ հանրային պատկերացման համար:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....CpUFLJ9j.dpuf

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Ռուսաստանն Ադրբեջանին նոր խմբաքանակ զենք կմատակարարի
Երկուշաբթի, 16 Սեպտեմբերի 2013,


Կուրգանմաշզավոդ գործարանն Ադրբեջանի համար սկսել է Վենա ինքնագնաց հրետանային համակարգերի արտադրությունը: Այս մասին տեղեկացնում է arm-expo.ru կայքը:
Վենա համակարգն առաջին անգամ ներկայացվել է 1997 թվականին, սակայն այն ժամանակ պատվիրատու չի գտնվել:
Ադրբեջանը 2C31 ԻՀՀ-ի առաջին պատվիրատուն է: Այն կմատակարարվի 18 օրինակով:
Վենա համակարգը նախատեսված է կենդանի ուժի, հրետանակային եւ ականանետային մարտկոցների, հրթիռային համակարգերի, զրահապատ թիրախների, կրակային միջոցների եւ ղեկավարման կենտրոնների խոցման համար, որոնք տեղակայված են մինչեւ 13 կմ հեռավորության վրա: Այն կարող է ինքնուրույն հետախուզական գործողություններ իրականացնել թե ցերեկը, թե գիշերը, փակ դիրքերից դիպուկ կրակ բացել առանց կրակային դիրքի նախնական պատրաստության:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/pol....smuvUTkP.dpuf

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Ինչպես հայ թարգմանիչները 700-ից ավել թուրք զինծառայող վերացրին
16, 2013 by Գևորգ Պետրոսյան

Թուրքիայի զինված ուժերի՝ 5000-ից ավել զինծառայող է մասնակցել 1950-1953 կորեական պատերազմին։ ԱՄՆ-ի հրամանատարության ներքո թուրքական զորախումբը կռվել է Չինաստանի և Հյուսիսային Կորեայի բանակների դեմ՝ կրելով զգալի կորուստներ։

1950 թվականի նոյեմբերի 26-29-ին Չինաստանի՝ մի քանի հարյուր հազարանոց բանակը հյուսիսկորեական ստորաբաժանումների հետ սկսել է առաջխաղացումը ամերիկացիների և թուրքերի դիրքերի ուղղությամբ։

Այս ընթացքում ԱՄՆ-ի ուժերը սկսել են նահանջել, սակայն 5000 հոգանոց թուրքական գունդն այդ մասին չի տեղեկացել, քանի որ, ըստ «Ասքերհաբերի», ազգությամբ հայ թարգմանիչները միտումնավոր չեն ասել նրանց այդ մասին։ Չինական և հյուսիսկորեական զորքերի հետ մարտերիի ժամանակ թուրքական գունդը կորցրել է 700-ից մարդ և մեծ թվով գերիներ ու վիրավորներ ունեցել, իսկ մնացած մասն էլ դիմել է փախուստի։

Աղբյուրը նաև նշում է, որ ԱՄՆ-ի հրամանատարությունն օգտվում էր թուրքերեն և անգլերեն իմացող հայերի ծառայություններից, որոնք որպես թարգմանիչ էին հանդես գալիս անգլերենի թույլ իմացությամբ թուրք զինծառայողների և ամերիկյան հրամանատարության միջև։

Նշենք, որ Կորեական պատերազմի ընթացքում Թուրքիան դարձավ ՆԱՏՕ-ի անդամ։

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

«Առանց ՌԴ-ի Հայաստանի անվտանգության ապահովումը չափազանց դժվար կլինի»


Հասմիկ Գրիգորյան
Հրապարակված է՝ 17.09.2013

«Հայաստանը չի ուզում երկրորդ անգամ լինել պարտադրված վիճակում։ Առաջին անգամ մեզ պարտադրել են պատերազմ և այդ պատերազմում մենք հաղթել ենք։ Որպեսզի երկրորդ անգամ բանակցային գործընթացը հաջողությամբ ավարտվի, այն պետք է կառուցվի երկխոսության, փոխադարձ հասկացության շրջանակներում, և եթե լինելու են զիջումներ, ապա պետք է լինեն փոխադարձաբար»,- այս մասին երեքշաբթի իր ելույթում նշեց պաշտպանության նախարար Սերյան Օհանյանը Հայ-ռուսական (Սլավոնական) համալսարանի ուսանողների հետ հանդիպման ժամանակ։

«Բայց, ցավոք սրտի, մեր հարևանները փորձում են մեզ հետ նորից ուժի միջոցով խոսել, պարտադրել իրենց ուժը, հասնել նրան, որ զիջումները լինեն միակողմանի, ինչն անընդունելի է»,- հավելեց նախարարը։

Խոսելով հայ-ռուսական հարաբերությունների մասին՝ Օհանյանը նշեց, որ Ռուսաստանի հետ Հայաստանի համագործակցության ամենակարևոր ուղղությունը ռազմական ու ռազմատեխնիկական համագործակցությունն է, առավել ևս, որ Հայաստանը Ադրբեջանի և Թուրքիայի նման հարևաններ ունի։ Նախարարը նաև հավելեց, որ 2010 թվականին Ռուսատանի և Հայաստանի պաշտպանության նախարարների միջև ստորագրվել է համաձայնագիրը, որով Ռուսաստանը պարտավորվել է ապահովել Հայաստանի Հանրապետության անվտանգությունն ամբողջությամբ։

«Որովհետև նույն մեր հարևանների արդեն իսկ այն ժամանակահատվածի պաշտպանական կարողությունները հետզհետե վերածվում են հարձակողական կարողությունների, և այդ առումով առանց ՌԴ-ի մեր անվտանգության ապահովումը չափազանց դժվար կլինի, եթե միայն Ադրբեջանը լիներ, մենք խնդիր չունեինք»,- ասաց նախարարը։

Նախարարը նշեց, որ Ռուսաստանի հետ կնքված ռազմավարական գործընկերության համաձայնագիրը երկարաժամկետ է և միացյալ զորախմբի կազմով և Հավաքական անվտանգության պայմանագրի կազմակերպության համակարգում իրականացնում են համատեղ անվտանգության ապահովումը։

«Արդեն երկար տարիներ իրականացվում է ժամանակակից և համատեղելի սպառազինության մատակարարումը Հայաստան, որպեսզի մենք կարողանանք տարածաշրջանում համապատասխան հավասարակշռություն պահպանենք, և այն շարունակելի է լինելու, և այդ խնդիրներում ներառված են նաև հրթիռային համակարգերը, որոնց ուղղությամբ մենք այսօր բանակցություններ և համապատասխան աշխատանքներ ենք տանում»,- նշեց Օհանյանը։

Ելույթից հետ նախարարը պատասխանեց ուսանողների հարցերին։

Հարցին, թե հնարավո՞ր է ռուսական բանակի օրինակով Հայաստանում էլ պարտադիր զինվորական ծառայության ժամկետը կրճատել մեկ տարով, նախարարը պատասխանեց.- «Մեր իրականությունը մի քիչ այլ է։ Գիտեք, որ անվտանգության այն միջավայրը, որը գոյություն ունի, մեզ ստիպում է, որպեսզի բանակի համալրմանը մենք լուրջ վերաբերվենք։ Երկու տարին այն ժամանակահատվածն է, որ զինծառայողները կարող են 6 ամիս սովորել ուսումնական տարբեր զորամասերում, ձեռք բերել մասնագիտություն և մնացած մեկ ու կես տարին համապատասխան ծառայություն տանել։ Նաև դա կապված է մեր ժողովրդագրական խնդիրների հետ»։

Իսկ ուսանողների այն մտահոգությանը, թե ըստ շրջանառվող լուրերի՝ այս տարի ձմռան զինակոչ չի լինելու, որի արդյունքում ձմռանը զորացրվողները իրենց ժամկետից երկար են ծառայելու, նախարարը պարզաբանեց.- «Զորակոչի ամիսների փոփոխությունները կապված են 12-ամյա կրթության հետ, որպեսզի հնարավորություն տրվի դպրոցն ավարտելուց հետո ընդունվել բուհ։ Մայիս-հունիս ամսվա զորակոչը մենք ստիպված ենք անցկացնել հուլիս-օգոստոս ամիսներին, նաև ձմեռային զորակոչն իրականացվելու է դեկտեմբերի վերջից մինչև փետրվարի սկզբները։ Մեկ տարի, ովքեր զորացրվելու են, մեկ ամսով ավելի պետք է իրենց ծառայությունը տանեն, բայց մեկ ամիս ավելացված ծառայության համար իմ հրամանով առաջին գծում ծառայություն չեն իրականացնելու։ Վերջին մեկ ամիսը զորամասի ներսում են լինելու, այնուհետև զորացրվելու են։ Մենք ստիպված ենք, դա մեկ տարի կտևի, որից հետո արդեն հունի մեջ կմտնի»։

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Ռուս քաղաքագետ. Ադրբեջանը ամեն տեսակի սպառազինություններ է ձեռք բերում՝ Ղարաբաղը հետ նվաճելու նպատակով



Ռուս քաղաքագետ. Ադրբեջանը ամեն տեսակի սպառազինություններ է ձեռք բերում՝ Ղարաբաղը հետ նվաճելու նպատակովՍեպտեմբեր 18, 2013

Ադրբեջանը ամեն կերպ սպառազինվում է, որպեսզի հետ նվաճի Լեռնային Ղարաբաղը: Այդ մասին NEWS.am-ի թղթակցի հետ զրույցում հայտարարել է ռուս քաղաքագետ Ալեքսանդր Խրամչիխինը՝ անդրադառնալով Արդբեջանի կողմից Ռուսաստանին 18 ինքնագնաց 2С31 «Վենա» հրատանային սարքավորումների պատվերին:

Նրա խոսքով, եթե պատվերը կա, համապատասխանաբար, սպառազինությունը կարտադրվի: Ի պատասխան այն նկատառմանը, որ Ռուսաստանը նախկինում «Վենա» չէր թողարկում, Ալեքսանդր Խրամչիխինը ընդգծել է, որ դեպքը արտակարգ չէ: «Լինում են դեպքեր, երբ երկիրն այս կամ այն տեսակի զենք չի կիրառում, սակայն պատվերի դեպքում արտադրում է»,- կարծիք է հայտնել քաղաքագետը:

Ինչ վերաբերում է ադրբեջանական կողմին, Ալեքսանդր Խրամչիխինը նշել է. «Ադրբեջանը ամեն տեսակի սպառազինություններ է ձեռք բերում, որպեսզի հետ նվաճի Լեռնային Ղարաբաղը: Այդ պետությունն այլ նպատակ չի հետապնդում»:

Նշենք, որ ռուսական «Կուրգանմաշզավոդը» Ադրբեջանի համար սկսել է ինքնագնաց 2С31 «Վենա» հրետանային սարքավորումներ արտադրել: