Military Forces of the Republic of Armenia

[Haykakan]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

RIP and i hope theothers get better soon.

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

18.10.13 | 10:08
Analysis: Armenia combines cooperation with former Soviet allies and NATO to boost its security



By Naira Hayrumyan
ArmeniaNow correspondent
On October 17 Tsahkadzor hosted the 35th meeting of the Council of heads of security and intelligence services of the CIS countries. The same day, perhaps not as a coincidence, Yerevan saw a gathering of heads of information and resource centers of NATO in post-Soviet countries.
President Serzh Sargsyan met with both the heads of the delegations attending the meeting of the CIS countries, and the special representative of the NATO Secretary General for the South Caucasus and Central Asia, James Appathurai. Sargsyan spoke with them about common security threats, noting that the main challenges for Armenia are the “escalation of confrontation, the rhetoric of hatred and an arms race in conditions of prolonged unresolved conflicts.” The issue of security is becoming a dominant theme in the foreign relations of Armenia. It is for security reasons that Armenia made its decision to join the Russia-led Customs Union (even though it is already a member of the Collective Security Treaty Organization - CSTO). If the main problem of Armenia’s security is the arms race in the region, then Armenia’s security partners should be, in theory, the countries and the alliances that contain this arms race. Meanwhile, every day brings new information on military contracts between Russia and Azerbaijan. In August, Azeri President Ilham Aliyev revealed that the sum of these contacts has reached $4 billion. With the beginning of the military conflict in the region in 1988 the United States adopted Section 907 to the Freedom Support Act, banning the sale of arms to Azerbaijan. For 25 years now Baku has failed to achieve the repealing of this section: its effect is only partially suspended, and the weapons sold to Azerbaijan can only be used for the protection of the Caspian Sea. Meanwhile, Armenia continues to be in one and the same military-political bloc with Russia, while its cooperation with NATO is limited to Individual Partnership. Though, Armenian armed forces have limited participation in peacekeeping operations in Afghanistan and Kosovo and Yerevan plans to continue promoting peacekeeping in Afghanistan beyond 2014. However, Yerevan on every occasion declares that it has no long-term goal of joining NATO. Though, while receiving the NATO official in Yerevan, President Sargsyan said that close cooperation with the Alliance significantly helps Armenia to improve its system of defense and security. It is noteworthy that the forums related to security take place in Armenia in the period when there is a public discourse on the likelihood of CSTO peacekeepers entering Karabakh and the transition of Karabakh to the “zone of influence” of Russia. At the meeting with Minister of Foreign Affairs Edward Nalbandian NATO’s Appathurai confirmed the Alliance’s support for efforts being made by the OSCE Minsk Group to resolve the problem. Meanwhile, Iranian Ambassador to Armenia Mohammad Reis wished to meet with Armenia’s National Security Council Secretary Artur Baghdasaryan the same day. Analysts believe that Iran is concerned about the rumored intention to change the status quo in the Nagorno-Karabakh region and the possible stationing of foreign troops there. The Nagorno-Karabakh Republic borders on Iran and Tehran will have to reckon with any foreign troops in Nagorno-Karabakh.

Source URL: http://www.armenianow.com/commentary..._nato_karabakh

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Ադրբեջանի ծանր զինտեխնիկայի գնումները 2012-ին՝ ըստ ՄԱԿ-ի սովորական սպառազինության ռեգիստրի
Հոկտեմբեր 28, 2013 by Անի Մարգարյան

http://razm.info/page/2

ՄԱԿ-ի սովորական սպառազինության ռեգիստրի` 2012-ի ընթացքում գրանցված ծանր ռազմական տեխնիկայի առքուվաճառքի բաժնում նշված է, որ Ադրբեջանը սպառազինություն է ձեռք բերել Բելառուսից, ՌԴ-ից, Ուկրաինայից, որոնք էլ համապատասխան տվյալները ներկայացրել են ՄԱԿ-ին։

2Ս31 «Վենա» ԻՀՀ
2Ս31 «Վենա» ԻՀՀ
Ըստ զեկույցի՝ 2012 թվականին Ադրբեջանը Բելառուսից գնել է 62 միավոր Տ-72 տանկ, ինչպես նաև 1 միավոր Սու-25 գրոհիչ ինքնաթիռ։

Նկատենք, որ 2008-ի դեկտեմբերին բելառուսական «Տետրաէդր» ընկերությունը Ադրբեջանի ԶՈւ-ի հետ առաջին պայմանագիրն էր կնքել 27 միավոր Ս-125Մ զենիթահրթիռային համակարգերը (ԶՀՀ) «Պեչորա-2ՏՄ»-ի փոխակերպելու համար: 2009-ի հունվարին «Տետրաէդր» ընկերությունը հայտնել էր, որ իրականացնում է երեք պայմանագիր՝ 80 համալիր «Օսա-ԱԿ/ԱԿՄ» արդիականացնելու համար: Այս նպատակով ընկերությունն Ադրբեջանում համատեղ ձեռնարկություն էր հիմնել: Ադրբեջանական կողմից Սումգայիթում տեղակայված ձեռնարկության համահիմնադիր էր դարձել «Ազէյրտեխսերվիս» ընկերությունը:

Բացի Բելառուսից, Ադրբեջանին ռազմական տեխնիկա է տրամադրել նաև Ուկրաինան։ Ըստ ՄԱԿ-ի ռեգիստրի տվյալների՝ Ուկրաինայից Ադրբեջանը գնել է 14 միավոր ԲՏՍ-5Բ բազմաթիրախային քարշակ։

Նշենք, որ դեռևս հունիսի կեսերին հայտնի էր ռեգիստրի տվայներով ՌԴ-ի՝ Ադրբեջանին տրամադրած սպառազինության քանակն ու տեսակը։ Ըստ այդմ՝ Ադրբեջանը Ռուսաստանից գնել է 8 հարվածային ուղղաթիռ, խոշոր տրամաչափի 18 հրետանային համակարգ, 200 հատ դյուրակիր ԶՀՀ և 1000 հրթիռ։

Հիշեցնենք, որ ռուսական «Վեդոմոստի» պարբերականը դեռևս 2013-ի հունիսի սկզբներին տվյալներ էր հրապարակել։ Ըստ դրանց՝ Ադրբեջանը Ռուսաստանի հետ պայմանագիր էր կնքել՝ 94 միավոր Տ-90Ս տանկեր, 100 միավոր ԲՄՊ-3 հետևակի մարտական մեքենա, 18 միավոր «Մստա-Ս» ինքնագնաց հրետանային համակարգ, 18 միավոր «Սմերչ» համազարկային կրակի ռեակտիվ համակարգ, 18 միավոր «Վենա» ինքնագնաց հրետանային համակարգ և 6 միավոր «Բուռատինո»-ի արդիականացված տարբերակի՝ «ՏՕՍ-1Ա Սոլնցեպեկ» հրանետի ձեռքբերելու վերաբերյալ։

Նշենք նաև, որ «Ռազմարդյունաբերական սուրհանդակ» հրատարակության հրապարակած տվյալների համաձայն՝ Ադրբեջանը 2012-ի կտրվածքով ՌԴ-ի զենք-զինամթերքի սպառողների ցուցակում գրավում է 5-րդ տեղը, և գնել է ՌԴ-ից 6 միավոր Մի-17Վ-5 ուղղաթիռ։

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Ռուզինսկու հայտարարությունները «չեն կարող զսպել Բաքվի ցանկությունը»

Ադրբեջանում մեկնաբանում են Հայաստանում ռուսական ռազմակայանի հրամանատարի հայտարարությունները:

http://www.armenialiberty.org/content/article/25154926.html

Գեւորգ Ստամբոլցյան
Հրապարակված է՝ 01.11.2013

«Նորմալ երկրում գնդապետ Ռուզինսկուն պարզապես պաշտոնանկ կանեին», - «Թուրան» գործակալությանը տված հարցազրույցում ասում է Ադրբեջանի իշխող «Ենի Ազերբայջան» կուսակցության գործադիր քարտուղարի տեղակալ, Միլի մեջլիսի պատգամավոր Մուբարիզ Ղուրբանլին` անդրադառնալով Գյումրիում տեղակայված ռուսական 102-րդ ռազմակայանի հրամանատարի սկանդալային հարցազրույցին:

«Երբ շարքային զորամասի հրամանատարն իրեն արտաքին գործերի նախարարին կամ պետության ղեկավարին բնորոշ հայտարարություններ է թույլ տալիս, դա վկայում է ռուսական պետության քաղաքական վերնախավում առկա վատ սուբորդինացիայի մասին», - ասել է Ղուրբանլին:

Ադրբեջանցի պատգամավորի պնդմամբ՝ նորմալ պետական համակարգի գոյության պայմաններում նման հայտարարություններով հանդես եկած զինվորականը «պարզապես դուրս կթռչեր բանակից»:

Ինչ վերաբերում է Ռուզինսկու աղմկահարույց հայտարարության դրդապատճառներին, ապա այն, ըստ Մուբարիզ Ղուրբանլիի, մեկ հիմնական շարժառիթ ունի՝ «Մոսկվան փորձում է մեղմել Հայաստանում վերջին շրջանում նկատվող հակառուսական տրամադրությունները»: «Կարող եմ միայն նշել, որ մի ինչ-որ զորամասի հրամանատարի հայտարարությունները չեն կարող զսպել Բաքվի ցանկությունը՝ վերականգնել իր տարածքային ամբողջականությունը», - ասել է ադրբեջանցի պատգամավորը:

Բաքվեցի հայտնի փորձագետ Արաստուն Օրուջլուի կարծիքով էլ՝ Ռուզինսկու հայտարարությունները «անպատասխանատու էին և անտրամաբանական»:

«Լեռնային Ղարաբաղում ադրբեջանական իշխանության վերահաստատումը մեր երկրի ներքին գործն է, ուստի Ռուսաստանի միջամտությունն այդ պարագայում անտրամաբանական է և անօրինական: Այս հայտարարությունը, սակայն, մեկ անգամ ևս գալիս է ապացուցելու, որ Ռուսաստանը շարունակելու է խրախուսել Ադրբեջանի դեմ իրականացվող ագրեսիան և աջակցելու է անջատականներին», - ասել է Օրուջլուն:

90-ականներին Հեյդար Ալիևի խորհրդականի պաշտոնը զբաղեցրած Վաֆա Գուլուզադեի համոզմամբ էլ՝ Գյումրիի ռուսական ռազմակայանի հրամանատարի հայտարարությունները չպետք է մտահոգեն ադրբեջանական կողմին:

«Ռուզինսկու հայտարարության հիմնական հասցեատերը Հայաստանի հանրային կարծիքն է, քանի որ այստեղ Մոսկվայի դիրքերը վերջին շրջանում թուլացել են», - նշել է Գուլուզադեն` հավելելով․ - «Մի կողմից՝ Ռուզինսկու շուրթերով Մոսկվան փորձում է հանգստացնել հայերին, մյուս կողմից՝ հստակորեն հասկացնում է հայերին` «առանց մեր աջակցության պատերազմում Ադրբեջանն է հաղթելու»:

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Քարվաճառն ազատագրած մարդը բանտում է. ազատամարտիկները՝ «Նուբարաշեն» քրեակատարողականի մոտ




Նոյեմբեր 01, 2013

Նոյեմբերի 1-ին «Ի պաշտպանություն Վոլոդյա Ավետիսյանի» նախաձեռնությունը դրոշներով և պաստառներով, նաև Վոլոդյա Ավետիսյանի համար նախատեսված սննդի տոպրակներով, ակցիա անցկացրեց «Նուբարաշեն» քրեակատարողական հիմնարկի մոտ` հայտնելու իրենց զորակցությունը ազատամարտիկին։

«Մենք եկել ենք այստեղ, որպեսզի գոտեպնդենք իրեն, և հայտնենք մեր խոսքը, որ Վոլոդյայի գործը ճիշտ էր, նրա պահանջները ճիշտ էին, և նրա կալանավորումը ապօրինի է»,- ասաց «Խաչակիր» ՀԿ նախագահ, ազատամարտիկ Գագիկ Սարուխանյանը:

Ազատամարտիկը հայտարարեց, որ պայքարը շարունակվելու է, և իրենք իշխանություններին «պահելու են լարվածության մեջ», որպեսզի նրանք ուշադրություն դարձնեն Վոլոդյա Ավետիսյանի գործին:

Ազատամարտիկների խոսքով՝ Վոլոդյա Ավետիսյանի դեպքն անցնում է բոլոր սահմանները` Արցախի ազատամարտի հերոս, Քարվաճառը ազատագրած, Ազգալդյանի աջ ձեռքը համարվող, եւ իր ամբողջ գիտակցական կյանքը պետականությանը նվիրած մարդը գտնվում է բանտում:

«Վոլոդյա Ավետիսյանը գտնվում է այս պատերի հետևում միայն մի բանի համար, որ ասել է, որ ազատամարտիկը, որը ազատագրել է Հայաստանը և Արցախը, իրավունք ունի իր իսկ ազատագրած երկրում ապրել արժանապատիվ»,- ասաց Գագիկ Սարուխանյանը:

Ազատամարտիկը հույս հայտնեց, որ Վոլոդյա Ավետիսյանը կիմանա իրենց ակցիայի մասին։ «Թող իմանան, որ եթե նույնիսկ բոլորիս էլ ձերբակալեն, մեր գործը շարունակողներ միշտ կլինեն»,- ասաց ազատամարտիկը։

Ակցիայի ավարտին ազատամարտիկները տեղափոխվեցին քրեակատարողական հիմնարկի հետևի հատվածը, որտեղից երևում էին բանտախցերը և բարձրախոսով Վոլոդյա Ավետիսյանին հայտնեցին իրենց աջակցությունը:

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

«Ինձ դե յուրե-մե յուրե չի հետաքրքրում, ինձ դե ֆակտոն է հետաքրքրում. սատկացնել, ջարդել դրանց, որ սսկվեն»
01 Նոյեմբերի 2013


Երեկ նախատեսված էր ՀԱՊԿ խորհրդարանական վեհաժողովի պաշտպանության և անվտանգության հարցերով հանձնաժողովի նիստի մասնակիցների այցը հայ-ադրբեջանական սահման` Նախիջևանի ուղղությամբ:
Նրանց ուշացման առիթից օգտվելով` HayNews.am-ը զրուցեց ՀՀ ԶՈՒ չորրորդ բանակային կորպուսի հրամանատար, գեներալ-մայոր Անդրանիկ Մակարյանի հետ:


- Պառավաքարի միջադեպից հետո որոշ փորձագետներ առաջ քաշեցին առավել վտանգավոր հատվածներում պաշտպանական գոտիներ ստեղծելու հարցը, ոմանք էլ նկատեցին, թե նման գաղափարի գործադրումը հեշտ բան չէ, քաղաքական խնդիրներ կարող է առաջացնել, ասել է թե` մեզ «ագրեսորի» տեղ կդնեն, ուստի պետք է ճիշտ հաշվարկներ կատարել: Ըստ Ձեզ` որպես զինվորական և ինչու չէ չինարեցի, արժե՞ նման քայլի գնալ ներկա ռազմաքաղաքական իրավիճակում:

- Այն ամենը, ինչն ուղղված է պաշտպանությանը, չպետք է խնայել` ոչ մարդկային, ոչ ֆինանսական, ոչ տեխնիկական, ոչ էլ բարոյահոգեբանական: Պաշտպանական գոտիներ ամեն տեղ էլ կան, իսկ նորերը, իհարկե, հնարավոր են: Ինչքան պաշտպանական գոտիները լինեն խորը, այնքան հակառակորդի կողմից դրանք «ջարդելը» անհնարին կդառնա: Ցանկացած պաշտպանական կառույց փրկում է մարդու կյանքը 4-5 անգամ, այլ կերպ` մեր ապահովության հնարավորությունները 4-5 անգամ ավելացնում է: Դրա համար ցանկացած հասարակ պաշտպանական կառույց` սկսած մարդու տան դիմաց քաղաքացիական թաքստոցից, արդեն կյանքեր փրկելու երաշխիք է: Մենք պարտավոր ենք ներդնելու մեր տեխնիկական, ինժեներական և մարդկային ռեսուրսներն այս ուղղությամբ գործի դնելու, քանի որ շրջապատված ենք նման հարևաններով: Մենք ունենք այնպիսի հարևան, որին գիշեր-ցերեկ պարտավոր ենք խփել ու ջարդել: Ամեն մի հայ պիտի իմանա, թե իր դեմ ով է կանգնած: Այլ ճանապարհ չեմ տեսնում: Ես զինվորական եմ և ինձ դե յուրե-մե յուրե չի հետաքրքրում, ինձ դե ֆակտոն է հետաքրքրում. սատկացնել, ջարդել դրանց, որ սսկվեն:

- Իսկ, ընդանուր առմամբ, ի՞նչ կասեք մեր և հակառակորդի աշխարհագրական և դիրքային հնարավորությունների մասին, ո՞վ է առավել շահեկան վիճակում այս առումով:

- Տարբեր ուղղություններում պատկերը տարբեր է. կա տեղ, որտեղ մենք ենք իշխում, կա տեղ` իրենք ինչ-որ առավելություն ունեն: Ի դեպ, բարձրության մասին է խոսքը և ոչ թե… չի կարելի ասել, թե ով բարձր է, նա է շահողը, իշխողը: Ամեն մի աշխարհագրական դիրք իր առավելությունն ունի կոնկրետ տիպի զենք օգտագործելու համար:

- Բարոյահոգեբանական առումով, միանշանակ, գերազանցությունը հայկական կողմինն է, ինչում համոզվում ենք ամեն օր, ավելին` սրանում նաև օտարներն են համոզվել: Բայց ներսում երբեմն սոցիալ-տնտեսական խնդիրներով պայմանավորված անհանգստություններ են հնչում:

- Մենք չունենք նման խնդիր: Այն կողմն, ում պահանջի, պայքարի մեջ արդարություն կա, բարոյահոգեբանական առավելությունը նրա կողմում է: Կա՞ մի հայ, ով կասկածում է, որ մեր այսօրվա իրադրաթյունը, 22 տարվա մեր պայքարը արդարացի չեն, նման հայ չկա: Ամեն հայ գիտակցում է, որ այդ տարածքները հայկական աշխարհի մասն են և, որ Հայաստանի Հանրապետությունը պարտավոր է լինել Արցախի կողքին: Մեր մարտական ոգին, բարոյահոգեբանական վիճակը բարձր է, թող չկասկածեն: Մենք ագրեսիվ քաղաքականություն չենք վարում, մենք ընդամենը պաշտպանում ենք մեր հայրենիքը, մեր սրբությունները: Էդ հակառակորդն է գոռգոռում, թե սա իրանց տարածքն է, ասա քոչվորը ո՞նց կարող է նման իրավունքներ ունենա: Թող իրանք մտածեն:

- Նավթի հոտը միջազգային հանրությանը պահում է Ադրբեջանի կողքին, ինչը հերթական անգամ հաստատեցին ադրբեջանական կողմի մեղքով ԵԱՀԿ ձախողված դիտարկումից և Պառավաքարի միջադեպից հետո ԵԱՀԿ Մինկսի խմբի համանախագահների հայտարությունները: Եվ հետո մի այսպիսի ճշմարտություն կա` զինվորականները ստիպված են ճաշակել դիվանագիտության պտուղները:

- Մի հատ ասեք` ե՞րբ ենք մենք ստացել միջազգային հանրության աջակցությունը, ե՞րբ, դե իհարկե, երբ ուժեղ ենք եղել: Ուրեմն` եկեք ուժեղ լինենք և կտեսնենք, որ միջազգային հանրությունը կասի` ապրեք, դուք ճիշտ եք: Վազգեն Սարգսյանն էր ասում չէ՞` ուժն է ծնում դիվանագիտություն: Եթե հույսներս դնենք միջազգային հանրության վրա, թե ի՞նչ կասեն, մեզ կպաշտպանե՞ն, թե՞ ոչ, ոչ մի բան չի ստացվելու: Մեր ուժը մեր միասնության մեջ է: Ուժեղ պետություն, ուժեղ բանակ, տեսեք, թե ինչ կասեն: Իսկ, եթե մինչև հիմա չեն կարողացել ճիշտն ու սխալը տարբերել, դա ուրիշ ուժերի մեղքն է, զինվորականությանը չէ:

- Հիմա վերջին դեպքերից հետո տեղը տեղին ջարդե՞լ եք:

- Մենք միշտ էլ իրանց լավ ենք ջարդում, դրա մասին կասկածել չի կարելի: Մենք ունենք նյութատեխնիկական , մարդկային բավարար բազա մեր առջև դրված մարտական խնդիրները կատարելու համար:

- Պարոն գեներալ, «տեղափոխվենք» բանակի ներքին խնդիրների հարթություն. իրավապաշտպանները պնդում են, որ հիվանդ զինվորներին տանում են բանակ և, որ նրանք քիչ թիվ չեն կազմում:

- Արցախի ՊԲ-ն և ՀՀ ԶՈՒ-ն կենտրոնացրել է իր ուժերը, որպեսզի հիվանդ զինվոր, որն օրենքով պետք է ազատվի, չգնա բանակ, ինչ-որ ասում են, դա սուտ է: Ամոթ այն հային, ով բանակի մասին միայն վատն է խոսում: Մի հատ տեսեք այլ պետությունների ֆիլմերը` ոնց են չեղած տեղից հերոս «ծնում»: Աշխարհում սենց բանակ չկա, որ 20 տարի խրամատում լինի:

-Բայց բանակում արձանագրվում են մահվան դեպքեր, որոնք ոչ կանոնադրական հարաբերությունների հետևանք են: Ո՞վ է սրա գլխավոր մեղավորը, ո՞վ է թերանում իր գործում:

- Առաջին հերթին թերանում է ընտանիքը, մանկապարտեզը, դպրոցը, բուհը: Նորակոչիկը բանակից մաքրված և լիարժեք մարդ դարձած է վերադառնում, որովհետև այստեղ կան օրենքներ, չի կարելիներ: Երբ զինվոր եմ ճանապարհում տուն, միշտ ասում եմ` այսօրվանից ձեր գլխի տերն եք, էլ ոչ մեկ չի ասելու, թե սա կարելի է, սա չի կարելի, ուստի զգույշ եղեք, որ բանակում թույլ տված սխալները չկրկնեք, էլ սպա չկա, որ անընդհատ զգուշացնի:

- Իսկ սպաներին ի՞նչ եք հիշեցնում, հորդորում:

- Փառք ու պատիվ մեր սպաներին, որ այս ծանր պայմաններում կարողանում են իրենց ուսերին տանել հայենիքի անվտանգության բարդ խնդիրը:

- Զինվոր-սպա հարաբերությունների ֆոնին նրանց ոչինչ չե՞ք զգուշացնում:

- Միայն ճիշտ մանկավարժություն և համբերություն: Ես ուզում եմ վերևում ասած միտքս շարունակեմ` զինվորականը մահապարտ է, ով իր սեփական ձեռքերով գրել է. «Ես պարտավոր եմ իմ ամբողջ հասուն կյանքի տարիները լինել ազնիվ մահապարտ և առաջինը դեմ կանգնել բոլոր տեսակի արհավիրքներին»: Ասա տեսնեմ, սենց մասնագիտություն կա՞, իհարկե ոչ: Զինվորականը թիվ մեկ մարդն է ազգի:

- Բայց իրականությունն այլ բան է հուշում` սոցիալական խնդիրների համար պայքարող ազատամարտիկներ, զինծառայողներ, ովքեր լավ պայմաններում չեն ապրում և նրանց կողքին….Դուք համարում եք, որ լավ սպան գնահատվա՞ծ է:

- Չեմ ասում 100 տոկոսով, բայց գնահատված են:

- Իսկ հերոսների կերպարի փչացման, ոչնչացման միտումները չե՞ն անհանգստացնում:

- Անազնիվ մարդիկ են, չի կարելի հերոսներին կպնել, որոնցով դաստիարակվել ենք: Սա ազգը քայքայելու ճանապարհներից մեկն է: Ուրիշները չեղածից հերոս ենք սարքում, մենք էլ մեր հերոսներին վարկաբեկում ենք:

- Բայց թացը չորի հետ խառնված գնում են չէ՞, պատերազմին մի կարգին չմասնակցածն իրեն քաջագործություններ է վերագրում:

- Կռվածների տոկոսը մեծ է: Դա արտասավոր երևույթ էր, նման բան չենք ունեցել: Դա պիտի պահել և պատրաստ լինեն հետագա արհավիրքներին, որովհետև պատերազմը դեռ չի վերջացել:

ՀԱՊԿ ԽՎ պատվիրակները ժամանեցին, ուստի պետք էր ավարտել հարցազրույցը և անցնել հաջորդ խնդրի կատարմանը, պատրաստվում էի, երբ գեներալ-մայոր Անդրանիկ Մակարյանը մոտեցավ կրկին.

- Հիմա, մինչև գնալդ, մի բան էլ ես հարցնեմ ու հետո ես իմ ասածը կասեմ` դու ամուսնացա՞ծ ես:

- Ոչ:

-Բա դե մի զինվորականի հետ ամուսնացի կամ մինչև այդ մի զինվորականի կնոջ հետ զրուցի և տես, թե ինչ ասել է զինվորական լինել: Շաբաթներով ընտանիքի, կնոջ, երեխայի երես չենք տեսնում: Հենա, ես 21 օր համարյա տան երես չեմ տեսել: Դե լավ, գնացինք:


Մարիամ Պետրոսյան

HayNews.am

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Ազատամարտիկ, ռազմական բժիշկ Վալերի Մարությանի ծննդյան 70-ամյակն է
Նոյեմբեր 3, 2013 by Գևորգ Պետրոսյան

Նոյեմբերի 3-ին լրանում է, բժիշկ, ազատամարտիկ, գնդապետ, Արցախի բուժծառայության և ռազմադաշտային վիրաբուժության հիմնադիր Վալերի Մարությանի ծննդյան 70-ամյակը:



Այդ կապակցությամբ նոյեմբերի 2-ին ՀՀ պաշտպանության նախարարության վարչական համալիրում կազմակերպվել էր հուշ-ցերեկույթ` նվիրված զինվորական բժշկի հերոսական կյանքին:
Միջոցառմանը ներկա էին ՀՀ պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը, բարձրաստիճան զինվորականներ, ռազմաուսումնական հաստատությունների կուրսանտներ, ժամկետային զինծառայողներ, հասարակական կազմակերպությունների ներկայացուցիչներ, լեգենդար բժշկի հարազատները և զինակից ընկերներ:

Հարգանքի և երախտիքի խոսքերով հանդես եկան Վալերի Մարությանի մարտական ընկերները, գրող-հրապարակախոս Զորի Բալայանը, պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը: Վերհիշելով և արժևորելով արցախյան ազատամարտի դրվագները, ՀՀ պաշտպանական գերատեսչության ղեկավարն իր խոսքում ազատամարտի մասնակից բազմաթիվ քաջորդիների շարքում կարևորեց Վալերի Մարությանի դերը, ընդգծելով, որ հայրենիքի հանդեպ նրա նվիրումը պետք է վառ օրինակ ծառայի ներկա և գալիք սերունդների համար:

«Վալերի Մուրաթյանի անմիջական ջանքերի շնորհիվ Լեռնային Ղարաբաղում հիմնադրվել են բազմաթիվ զինվորական հոսպիտալներ: Արցախյան պատերազմի տարիներին Վալերի Մարությանը դաշտային հոսպիտալներում կատարել է հազարավոր վիրահատություններ և ավելի քան 8 հազար մարտիկների վերադարձրել է ռազմի դաշտ»,- իր խոսքում մասնավորապես նշեց նախարարը:

Հուշ-ցերեկույթի ընթացքում ներկայացվեց ՀՀ ՊՆ տեղեկատվության և հասարակայնության հետ կապերի վարչությունում պատրաստված «Այրվելով լույս եմ տալիս ուրիշներին» փաստավավերագրական ֆիլմը` նվիրված Վալերի Մարությանին: Ֆիլմը ռազմական բժիշկի գործունեության ամփոփ գնահատականն է, հայրենիքի նվիրյալ սքանչելի մարդու և ընկերոջ նկարագիրը:

Հուշ-ցերեկույթի ավարտին ՀՀ պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանի հրամանով Վալերի Մարությանի որդին` Արթուր Մարությանը, ռազմաբժշկության զարգացման գործում ունեցած ավանդի համար պարգևատրվեց «ՀՀ զինված ուժեր 20 տարի» հոբելյանական մեդալով:
Հատկանշական է, որ ինչպես Վալերի Մարությանի որդին` Արթուր Մարությանը, այնպես էլ նրա թոռը` Մարութ Մարությանը, այսօր շարունակում են լեգենդար բժիշկի սկսած գործը: Մարութ Մարությանն այժմ ծառայում է զինված ուժերում, բուժծառայության լեյտենանտ է:

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Итоги возможной агрессии Азербайджана не вызывают сомнений

http://voskanapat.info/?p=4434

В разные периоды истории мы вырабатывали тактику и правила ведения войны с захватчиками или соседними народами (государствами). То же самое делали наши соседи и приходящие издалека враги. Правила ведения войны вырабатывались исходя из ее целей, с учетом религии, мировоззрения, быта и традиций противника. Мы приноравливались к противнику, противник пытался приноровиться к нам. Так было до прихода турок.

Приспособиться к войне с турками у нас не получалось почти тысячу лет. Даже в годы Первой Мировой войны, после 600-летнего заключения в темнице Османской империи, после Геноцида армянского народа, мы пытались воевать с турком по-старому. Наверное, так может только армянский народ: провести 600 лет в заключении, и не оказаться в состоянии понять, с кем имеет дело. Стоило нашему народу попробовать выпрямить растерзанную от кнута тюремщика – турка спину, он, как и все прошлые века, принимался вырезать наших детей и матерей, подрубал наш этнический корень. Мы воевали с их армией, они – с нашим народом. Для нас жизненно необходимо понять и осознать, что, в случае с турком, враг не делится на отдельные составные: вооруженные силы, правительство и так далее. К сожалению, мы пока в основном думаем по-старому.

Я не первый, кто пишет об этой нашей ошибке. Об этом писал Шаган Натали, призывавший армян «воспитывать в нас «бесчеловечность» - трезвый взгляд на вещи». Об этом писал Левон Мелик-Шахназарян, указывая на то, что «армяне воспринимали в качестве врагов лишь вооруженных мужчин пришельцев, а турки считали врагами все армянское население». Понятно, что в данном случае решающую роль играет менталитет народа, но и времени для того, чтобы научиться адекватно воспринимать врага, прошло достаточно.

В самом деле, был многовековой невыносимый гнет, была Османская империя, был султан, и … было уничтожение свыше 300 тысяч мирных армян только в 1894 - 1896 годах.

Появились младотурки, создавшие правительство под лозунгами «свободы, равенства и братства всех народов Османской империи» и был Геноцид армянского народа, унесший жизни полутора миллионов безвинных людей в Турции и 250 тысяч армян на территории современной Азербайджанской республики.

Был Ататюрк, была республика, и… агрессия против Армениив 1920 году, был Дерсим 1937-1938 годах, Стамбул в 1953 году.

Прошло 50 лет после Дерсима, мир, казалось многим, изменился, и турок вместе с ним, но наступил 1988 год, и начался растянувшийся на шесть лет «сумгаит». И произошло это уже в другой империи – Советской – воспринимаемой многими армянами как гарантия безопасного существования армянского народа. А империя Горбачева совершила операцию «Кольцо», отняла у нас и передала туркам армянские районы. Как это уже было 70 лет назад, в 1921 году, во время империи Ленина.

В чём проблема, наверное, задается вопросом каждый армянин, почему снова мы? Наивность, убивающая бдительность? Или, все же, национальный менталитет? Возможно, но я бы объяснил это проблемой собственного мировоззрения и устоев с той реальностью, с которой мы сталкиваемся извне! Мы смотрим на мир, проецируя на него собственное мировоззрение, будто мир состоит из таких как мы. Мы враждуем с врагом так же, как делаем это внутри нашей нации, когда ссора не распространяется на детей и родственников, когда не трогают детей и не унижают женщин. Это – благородная жизнь! Но в этом кроется наша беда, ибо мы со всеми строим взаимоотношения по тому же принципу, по которому живём сами. Это было правильно и даже необходимо тогда, когда мы еще не знали самого слова «турок», ибо перед нами находился исповедующий те же ценности противник: перс, ассириец, албанец, грек… Турок, своим появлением в нашем регионе, изменил понятие войны. Мы все – армяне, греки, албанцы, персы – не поняли этого.

И даже в Арцахской войне, в которой мы одержали убедительную войну над турком, мы воевали по-старому, «по-армянски», с выраженным желанием уничтожать только вторгнувшегося к нам вооруженного агрессора. Аскер, находящийся за пределами нашей Родины, был для нас неприкасаем. Между тем (приведу еще одну цитату Левона Мелик-Шахназаряна): «Мы все, гражданские и военнослужащие, должны осознать одну простую и важную истину: все, что находится в форме азербайджанского аскера, подлежит уничтожению».

12 октября 2013 года, наша Армия, наша политическая элита, наконец-то пересмотрела принципы ведения войн с турком.

В полдень 12 октября сего года, у приграничного с Азербайджаном села Неркин Кармирахпюр Тавушской области Республики Армения, была обстреляна гражданская легковая машина, управляемая гражданином Армении, жителем села Навур той же области Айком Косакяном. Азербайджанский снайпер укрывался в селе Юхары Ойсюзлер, в помещении, которое можно было принять за жилое.

Итог этой провокации: огневая точка укрытия снайпера была уничтожена. Вместе с самим снайпером.

На первый взгляд, вроде, ничего необычного и нестандартного для погранвойск: вражеский снайпер активировался, что в свою очередь привело к уничтожению его боевой позиции. Однако в данном событии есть два любопытных нюанса, которые затрагивают как международное право, так и нехарактерные для Армянской армии действия:

1) Азербайджан обстрелял гражданский объект (автомобиль) на территории нашей страны. Армения с конца 1920 года официально не находится в состоянии войны с Азербайджаном, и не имела его с самого образования СССР, по сей день. Согласно международному праву действия Азербайджана по отношению к Армении квалифицируются как акт агрессии, определённый резолюцией 3314 (xxxix) Генеральной Ассамблеи ООН от 14 декабря 1974 года.

2) Впервые вооружённые силы Армении, подавляя огневую точку азербайджанского снайпера, уничтожили объект гражданского назначения, из которого вёлся обстрел территории Армении.

12 октября 2013 года свершилось то, что не давало нам возможности решить турецкий вопрос на нашей Родине более vi веков – наша Армия впервые уничтожила противника не как военный объект, а как объект исходящей угрозы. Система опознавания и ликвидация угрозы для вооружённых сил Армении упрощена! Думаю, что всё же следует раскрыть скобки: что это может означать для закавказских турок?

Наша элита, наконец-то сделала исключение в войне с турками, и, впервые за четыре с половиной тысяч лет, Армянская армия получила приказ уничтожать любой объект (любую зону), откуда будет исходить угроза для мирного населения страны! Турок, веками считавший благородство участью «слабых», можно сказать, поставил точку на привычной для себя истории взаимоотношений с армянами и нашими бойцами. Отныне безопасность мирного турецкого населения будет зависеть от того, насколько далеко их поселение расположено от боевых позиций аскерни. Случай с Юхары Ойсюзлер – точка отсчёта новой военной истории между нашими народами. Начиная с этого дня, огневая позиция врага будет уничтожаться нашими войсками несмотря ни на какие «сдерживающие обстоятельства»: будет это армейское укрепление (дот, дзот, блиндаж), или гражданский объект (село, город, район).

Как это отразится на турках, знаем только мы, ибо они такого ещё не испытывали. Смогут ли турки воевать с нами, не скрываясь среди гражданского населения, как это они делали в годы агрессии против Республики Арцах, и, недавно, в Юхары Ойсюзлер? Вопрос кажется риторическим.

Попробуем, пусть даже поверхностно, рассмотреть позиции закавказских турок, начиная с ландшафта территории расселения, демографической составляющей Азербайджана, его экономики и вооруженных сил.

В Азербайджане закавказские турки компактно заселяют преимущественно правобережье Куры. Левобережье, в особенности его горные регионы, заселены вражескими для турок и дружественными для нас автохтонными народами и «азербайджанского» Талышистана. Несмотря на то, что значительная часть Талышистана находится на правобережье Куры, регион этот расположен на значительном отдалении от нашей границы. Это – более чем удачное обстоятельство, ибо мирное население автохтонных народов Азербайджана находится в относительной безопасности, и не может оказаться под огнем наших вооруженных сил. То есть любые наши ответные и, почему бы и нет, превентивные военные меры могут угрожать лишь вражеским военнослужащим и покрывающим их преступления закавказским туркам.

Экономика Азербайджана на 90 процентов зависит от экспортируемых углеродов, более чем чувствительных к боевым действиям. Прекращение потока углеродов к зарубежному потребителю (чего возможно добиться несколькими путями) полностью парализует и введет в коллапс экономику Азербайджана.

Азербайджан испытывает острую нехватку водных ресурсов, и это при том, что значительная часть потребляемой ныне этой республикой воды притекает к ним из армянских государств. Данное обстоятельство, в случае возобновления военных действий, способно стать причиной масштабной гуманитарной катастрофы на территории Азербайджана, от которой, кстати, автохтонные народы не пострадают.

Ни в качестве, ни в количестве вооружения между нами и Азербайджаном нет существенной разницы, если не считать того, что на вооружении у Армении находятся высокоточные БР, способные покрыть всю вражескую территорию, вплоть до расположенных за Баку нефтегазовых месторождений. Средств ПВО, способных сколько-нибудь эффективно перехватить эти ракеты, у Азербайджана нет.

Армянского населения в Азербайджане больше нет, что развязывает руки нашим вооруженным силам и освобождает наш народ от тревоги за находящихся под угрозой геноцида соотечественников. Впервые в истории наши войска остались лицом к лицу с закавказскими турецкими племенами без заложников в турецком стане. То есть возможная война будет носить характер столкновения вооруженных сил, без привычных для турка актов геноцида.

ПВО нашей Армии не только покрывает всю территорию армянских государств, но и, по признанию многих специалистов, является наиболее «густонаселенным» во всем регионе. Что касается эффективности нашей ПВО, то она была подтверждена во время Арцахской войны. Учтем также, что качество наших противоздушных систем с тех пор улучшилось на несколько порядков. Сегодня мы способны уничтожать военные самолеты Азербайджана задолго до того, как они приблизятся к нашим границам.

Согласно военной науке, для обеспечения успешной военной кампании наступающая сторона должна иметь, как минимум, трёхкратное преимущество над обороняющейся стороной, и это без учета. В горных условиях численное преимущество нападающей стороны должно быть как минимум четырехкратным, обеспечить которое Азербайджан просто не в состоянии. При этом мы не учитываем общеизвестное преимущество военной подготовки Армянской армии над азербайджанской аскерней, при которой даже десятикратное преимущество в живой силе не является гарантией победы Азербайджана.

Исходя из всего вышесказанного, можно утверждать, что возобновление агрессии со стороны Азербайджана неминуемо приведет к поражению агрессора со всеми вытекающими необратимыми последствиями. Недостаток живой силы, часть которой Баку будет вынужден сосредоточить в Талышистане и Южном Лезгистане, а также отсутствие военно-технического преимущества у Азербайджана не оставляют сомнений в итоге возможной агрессии. И если в предыдущей агрессии Азербайджан потерял только убитыми 37 с половиной тысяч аскеров, то потери этого образования, в случае, если Баку предпримет новую агрессию, будут исчисляться шестизначными цифрами.

Напомним еще раз: 12 октября наша Армия приняла новую доктрину ведения войн с турками, и теперь наличие жертв среди мирного населения Азербайджана будет зависеть от действий их вооруженных сил.

Аристотель писал - «Варвар это существо более низкого интеллекта, грубое и признающее только физическую силу». Жаль, что мы это поняли и приняли совсем недавно.

Роман КЕЛЬЯН, военный эксперт АЦ «Восканапат»

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

«Մշտապես մտածում ենք ՀՀ ԶՈՒ զինանոցը նոր ռազմատեխնիկայով համալրելու և զինվորների կողմից այն արագ յուրացնելու մասին»
09 Նոյեմբերի 2013

Երիտասարդության համաշխարհային օրվան ընդառաջ ՀՀ ՊՆ վարչական համալիրում կազմակերպված տոնական միջոցառումից հետո ՀՀ պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը համաձայնեց պատասխանել HayNews.am-ի հարցերին:
- Քիչ առաջ վարչական համալիրում հավաքված երիտասարդությանը շնորհավորեցիք և հիշեցրեցիք առկա արտաքին մարտահրավերների մասին, որոնք պետք է հաղթահարեն: Իսկ, ըստ Ձեզ, և որպես պաշտպանության նախարար, և որպես ՀՀ քաղաքացի, երկրի ներսում երիտասարդության առաջնային խնդիրները որո՞նք են:

- Նախ` ճիշտ դաստիարակություն ստանալը, իսկ այստեղ կարևոր դերակատարը և պատասխանատուն ուսումնադաստիարակչական համակարգն է` դպրոց, բուհ: Բնականաբար, կարևոր է նաև կրթությունը, որովհետև առանց գիտելիքի հնարավոր չէ ունենալ աշխարհայացք: Կավելացնեի նաև գաղափարականությունը, որտեղ նրանց համոզմունքներն են, մոտեցումներն այս կամ այն հարցին:

- Բայց նման երիտասարդներն են հաճախ լքում երկիրը, օրինակ` սոցիալ-տնտեսական իրավիճակից ելնելով:

- Կարծում եմ` տարբեր պատճառներով են լքում, բայց մենք ունենք նաև դրա հակառակը: 2013 թվականի գարնանային զորակոչի շրջանակում մեր խնդիրները կատարել ենք 111 տոկոսով: Երբեք նման բան չի եղել: Այսինքն` մարդիկ դուրս են գալիս աշխատելու և ծառայության ժամանակ վերադառնում: Բազմաթիվ են նման դեպքերը: Աստված մի արասցե, եթե պատերազմը վերսկսի, գնացողներից շատերը վերադառնալու են և պաշտպանելու հայրենիքը:

- Պարոն նախարար, վերջին հարցը` հաշվի առնելով անձրևային եղանակը: Բոննի Կոնվերսիայի միջազգային կենտրոնը հրապարակել է Ռազմականացման 2013 թվականի ինդեքսը, որն արտահայտում է 2012 թվականի իրադրությունը և այստեղ Հայաստանն ամենառազմականացված պետությունների առաջին հնգյակում է` 4-րդ տեղում, իսկ Ադրբեջանը` 8-րդ: Համաձա՞յն եք այս արդյունքների հետ:

- Մեկնաբանները երևի ավելի լավ գիտեն: Իհարկե, մեր բանակը ռազմականացված կառույցի հիմնական կրողն է, երկրի անվտանգության երաշխավորը, և մենք մշտապես մտածում ենք մեր զինված ուժերի զինանոցն արդիականացնելու և նոր ռազմատեխնիկայով համալրելու մասին, ինչպես նաև` մեր զինվորների կողմից ստացված զինատեսակները գործնականում արագ յուրացնելու և հմուտ օգտագործելու: Միաժամանակ, պետք է նշեմ, որ մեզ համար փոքր ուժերով մեծ խնդիրներ կատարելու կարողությունը նորություն չէ: Ամբողջ պատմության ընթացքում և արցախյան պատերազմում կարողացել ենք փոքր ստորաբաժանումներով մեծ խնդիրներ լուծել և հասնել հաջողությունների` մարտավարական տարբեր հնարքների կիրառմամբ, ինչին դիմում ենք նաև այսօր: Մեր պաշտպանական քաղաքականության հիմքում խելացի պաշտպանությունն է, ինչը ենթադրում է կրթության և գիտության առաջատար չափանիշների համատեղում և հեռահար ու ճշգրիտ հրթիռներով համալրման ծրագրի իրականացում:

Մարիամ Պետրոսյան

HayNews.am

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

«Զենք չի նշանակում միայն տանկ, զենքը տնտեսությունն է, կրթված երիտասարդությունը, զենքը ներքին միասնությունն ու ճիշտ դիվանագիտությունն է»
09 Նոյեմբերի 2013


Երիտասարդության համաշխարհային օրվան ընդառաջ` ՀՀ ՊՆ վարչական համալիրում կազմակերպվել էր հանդիսավոր միջոցառում, որին մասնակցում էին ՀՀ ՊՆ և ԳՇ ղեկավարությունը, բարձրագույն ուսումնական հաստատությունների ուսանողներ, երիտասարդական կառույցների անդամներ:
Պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը ներկաներին հիշեցնում է` շուրջ 20 տարի առաջ 20-25 տարեկան տղաներն արցախյան պատերազմում կերտեցին մեր հաղթանակը, այսօր` չհայտարարված պատերազմի պայմաններում, երկրի անվտանգությունը դարձյալ երիտասարդների ձեռքում է:

Ավելին` նորագույն տեխնոլոգիաների դարում նրանց առջև ավելի խիստ մարտահրավերներ կան: Ասել է թե` 21-րդ դարի երիտասարդը պետք է կրթված և բանիմաց լինի` մատն աշխարհի զարկերակի վրա:

«Որքան գիտես, այնքան կարող ես»,- լրացրեց նախարար Օհանյանը:

Այնուհետ, տեղափոխվելով ռազմաքաղաքական հարթություն նկատեց, թե հայկական բանակը տարածաշրջանում ամենամարտունակն է և կարողանում է պատշաճ կերպով իրականացնել իր առաքելությունը, սակայն աշխարհաքաղաքական ներկա իրադրությունը ստիպում է առավել մեծ տեմպերով զարգանալ:

«Մեզ անհրաժեշտ են թռիչքային զարգացում ապահովող պայմաններ: Զենք չի նշանակում միայն տանկ, զենքը տնտեսությունն է, կրթված և հայրենասեր երիտասարդությունը, զենքը ներքին միասնությունն ու ճիշտ դիվանագիտությունն է: Երբ 94-ին հրադադար հաստատվեց, ես ասեցի` էստաֆետը ձեզ ենք հանձնում, բայց Աստված չանի, որ դուք` դիվանագետներդ, այն նորից զինվորականներիս հանձնեք: Իհարկե, մենք պատրաստվում ենք, քանի որ խաղաղություն ունենալու համար պետք է պատրաստվել պատերազմի: Ես երբեմն կատակում եմ, թե պատրաստվում եմ լինել հավերժ նախարար, հիմա կասեմ` երբեմն փորձում եմ լինել նաև հակագրոհի, որպեսզի հետո դառնամ հաշտության հաստատման նախարար»,- շեշտեց Սեյրան Օհանյանը:

Այս համատեքստում նախարարը ներկա երիտասարդներին կոչ արեց համատեղ ուժերով պայքարել քաղաքացիական կյանքում առկա արատավոր բարքերի դեմ, որպեսզի դրանք չներմուծվեն բանակ: Ըստ նրա` մեր թիկունքում առկա այդ «թշնամուն» պետք է ոչնչացնել, որպեսզի արտաքինի դեմն առնելը խաղ ու պար լինի:

HayNews.am