Military Forces of the Republic of Armenia

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Սերժ Սարգսյան. Ադրբեջանում դրված ականները սպառնում են պայթել միաժամանակ

Հրապարակված է՝ 05.06.2013

Հայաստանի նախագահ, ՀՀ ազգային անվտանգության խորհրդի նախագահ Սերժ Սարգսյանն այսօր Ազգային անվտանգության խորհրդի նիստ էր հրավիրել:

Նախագահի աշխատակազմի տեղեկատվության միջոցների հետ կապերի վարչությունը փոխանցում է, որ նիստին ներկա են եղել վարչապետ Տիգրան Սարգսյանը, Սահմանադրական դատարանի նախագահ Գագիկ Հարությունյանը, փոխվարչապետ Արմեն Գեւորգյանը, Ազգային անվտանգության խորհրդի քարտուղար Արթուր Բաղդասարյանը, նախագահի աշխատակազմի ղեկավար Վիգեն Սարգսյանը, Ազգային անվտանգության ծառայության տնօրեն Գորիկ Հակոբյանը, ոստիկանապետ Վլադիմիր Գասպարյանը, Զինված ուժերի գլխավոր շտաբի պետ Յուրի Խաչատուրովը:

Ի դեպ, Անվտանգության խորհրդի նիստին այսօր դարձյալ չի մասնակցել «Բարգավաճ Հայաստան» կուսակցության առաջնորդ Գագիկ Ծառուկյանը: Նրա խոսնակ Իվետա Տոնոյանը փոխանցեց, որ Ծառուկյանի` նիստին չմասնակցելու պատճառների մասին տեղեկություն չունի:

Օրակարգի հարցերի շրջանակում քննարկվել են Հայաստանի էներգետիկ անվտանգության եւ տեղական ինքնակառավարման ինստիտուցիոնալ ամրապնդման հարցերը:

Սերժ Սարգսյանը իր բացման խոսքում ասել է, որ ոչ ոք չի վիճարկում երկրում առկա բազմաթիվ դժվարությունները, սակայն նաեւ շեշտել էր, որ Հայաստանի տնտեսական զարգացման միտումներ խոստումնալից են եւ որ տնտեսությունում վերականգնվել է նախաճգնաժամային վիճակը: Սակայն, Սերժ Սարգսյանի խոսքով, դա չի նշանակում, որ իրենք «պետք է բավարարված լինեն կամ անգամ գոհ»:

«Մենք պետք է ոլորտ առ ոլորտ մեր տնտեսությունը վերափոխենք թե՛ ձեւի, թե՛ բովանդակության առումով: Աստիճանաբար կարկուտների հետեւանքների դեմ պայքարելու փոխարեն մենք պետք է սկսենք հակակարկտային ցանցեր արտադրել հենց տեղում, ոռոգում սուբսիդավորելու փոխարեն հենց տեղում կաթիլային ոռոգման համակարգեր արտադրել, սկսել իրենց հետեւից ամբողջական ոլորտներ առաջ տանող նախագծեր՝ արագ եւ էժան ջերմոցներ հավաքելու համար, օրինակ, անհրաժեշտ սարքավորումների արտադրությունից մինչեւ, ասենք, արեւային մարտկոցների հավաքում: Եվ այդպես շարունակ», - ասել է Սերժ Սարգսյանը:

Հայաստանի նախագահն անդարձել է նաեւ Ադրբեջանին` մասնավորապես, այն հանգամանքին, որ «այդ երկրի իշխանությունները փոխանակ զբաղվեն սեփական պրոբլեմներով, լծվել են Հայաստանի դարդին դարման լինելու գործին»: Սերժ Սարգսյանն ասել է, որ 3-4 տարուց տարածաշրջանում պատկերը լիովին փոխվելու է, եւ Հայաստանը պետք է պատրաստ լինի դրան:

«Փորձագետներն ադրբեջանական անխուսափելի ֆիասկոյին արդեն երկու-երեք տարուց են սպասում: Շարժվելով դասական բռնապետության կանոններով՝ այդ երկրի իշխանությունները զբաղված են միայն սեփական ժողովրդին հայկական թշնամու կերպարի հրամցմամբ, գարշահոտ պատկերացումներ տարածելով մեր մասին: Մինչդեռ հենց Ադրբեջանում դրված հասարակական-քաղաքական եւ տնտեսական ականներն են սպառնում պայթել եւ պայթել շատ արագ ու կարծես՝ միաժամանակ: Նավթի ու գազի արդյունահանման քրոնիկ անկման պայմաններում հարեւան պետության իշխանությունները շարունակում են կուտակած միջոցները այնպես ծախսել, ինչպես չէին կարող ծրագրել անգամ նրանց հակառակորդները: Մյուս կողմից գալիս են անթաքույց բռնապետության կամ բռնապետական ռեժիմի հետեւանքները: Ընդդիմախոսների բանտարկելը, ազատ մամուլի գոյության մասին գրեթե տեղյակ չլինելը, հարկադրանքը, ահռելի կոռուպցիան կրկնակի ուժգնությամբ են հիշեցվելու այս երկրում նավթադոլարների նվազմանը զուգընթաց», - ասել է Հայաստանի նախագահը` հավելելով, որ եթե երկու տարի առաջ ադրբեջանցի երիտասարդները վախենում ու լռում էին, այսօր արդեն թեկուզ փոքր խմբերով, բայց արդեն քննարկում են, որ խոսք ասելու ժամանակը շուտով գալու է:

«Մենք պիտի շարունակենք մեր տնտեսության արդիականացումը եւ դիվերսիֆիկացումը մի քանի տարի հետո սպասվող տարածաշրջանային նոր վերադասավորումներում ավելի նպաստավոր պայմաններ ստանալու համար: Եվ մենք այդ ճանապարհին ենք, որտեղ վայրկյան անգամ կանգնել չի կարելի: Չի կարելի հապաղել», - ամփոփել է Սերժ Սարգսյանը:

Հիշեցնենք, մեկ շաբաթ առաջ Հանրապետության տոնի առթիվ Բաքվում հնչեցրած ուղերձում Իլհամ Ալիեւը ակնարկել էր, թե Լեռնային Ղարաբաղի հարցում Ադրբեջանի գլխավոր նպատակը առաջիկայում ոչ այնքան բանակցությունների սեղանի շուրջ բեկում ապահովելն է, որքան Հայաստանի հետագա թուլացմանը հասնելը:

«Մենք պետք է շարունակենք Հայաստանին մեկուսացված պահել բոլոր միջազգային ծրագրերից: Մեր այդ ռազմավարությունն արդյունավետ է: Պաշտոնական վիճակագրության համաձայն` Հայաստանը տարեկան լքում է 80-100 հազար մարդ, եւ այդ մարդիկ Հայաստանը լքում են ընդմիշտ` զրոյին հավասարեցնելով երկրի տնտեսության վերածննդի հեռանկարները», - նշել էր Ալիեւը` պնդելով նաեւ թե, ժողովրդագրություննն այսօր իր երկրի զինանոնցում առկա գլխավոր զենքերից մեկն է:

«Եթե Ադրբեջանի բնակչության աճի ներկայիս տեմպերը պահպանվեն, ապա 5-7 տարի հետո մեր երկրի բնակչությունը տասնապատիկ ավելին կլինի, քան Հայաստանինն է: Նման տարբերությունն ինքնին մեծ ուժ է», - հայտարարել էր Ադրբեջանի նախագահը:

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Sarkisian Predicts Decline Of Azerbaijan

Հրապարակված է՝ 05.06.2013

Azerbaijan will lose much of its economic might in the next few years because of dwindling oil revenues and a massive waste of public money, President Serzh Sarkisian claimed on Wednesday.

“The picture in the region will totally change within three or four years, and we must be prepared for that,” he said, opening a session of Armenia’s National Security Council. “Experts anticipate the inevitable Azerbaijani fiasco already in the next two or three years.”

“Amid a chronic decline in oil and gas production the authorities of our neighboring country are continuing to spend their accumulated resources in a way that could not have been planned even by their adversaries,” he said.

Oil output in Azerbaijan, the backbone of the domestic economy, is on track to decrease for a third consecutive year in 2012 after a decade of rapid expansion that has earned the country tens of billions of dollars in revenue. Some of that money has been spent on a military build-up which the Azerbaijani government says will eventually help it win back Nagorno-Karabakh and other Armenian-controlled territories.

Sarkisian claimed that President Ilham Aliyev’s regime will also increasingly face anti-government protests in the coming years despite jailing scores of its political opponents and stifling free speech. “Azerbaijani youths were scared and silent as recently as two years ago but are now discussing, albeit in small groups, that the time to have their say will come soon,” he said. “And tomorrow is very close.”

The Armenian leader indicated that his comments are a response to Aliyev’s regular statements about a widening wealth gap between Armenia and Azerbaijan and its implications for the Nagorno-Karabakh conflict.

Aliyev has repeatedly stated that his country will eventually force the Armenians to make serious concessions because of having one of the fastest-developing economies in the world. Armenia remains mired in poverty and cannot compete with Azerbaijan anymore, he has said.

Sarkisian laughed off such claims, saying that Armenia’s economy grew much faster than Azerbaijan’s in 2012 and will continue expanding robustly in the years ahead. “We need to continue modernizing and diversifying our economy in order to gain more favorable positions in new regional regroupings anticipated in several years from now,” he told the National Security Council.

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Սերժ Սարգսյանը հեղափոխություն է կանխատեսում
ՀԱԿՈԲ ԲԱԴԱԼՅԱՆ
Չորեքշաբթի, 05 Հունիսի 2013,

Հունիսի 5-ին Սերժ Սարգսյանն անվտանգության խորհրդի նիստ է հրավիրել, որտեղ հանդես է եկել գրեթե սենսացիոն հայտարարություններով: Սերժ Սարգսյանը հայտարարել է առաջիկա տարիներին տարածաշրջանի նոր վերադասավորումների մասին: «3-4 տարուց տարածաշրջանում պատկերը լիովին փոխվելու է: Մենք պետք է պատրաստ լինենք դրան», հայտարարել է Սարգսյանը եւ խոսել Ադրբեջանին սպասվող ֆիասկոյի մասին:
Այս հայտարարությունները ուշագրավ են թե Հայաստանի ներքին իրավիճակի, թե արտաքին զարգացումների, եւ թե նաեւ նույն Սերժ Սարգսյանի ավելի վաղ արած հայտարարությունների ֆոնին:
Մասնավորապես, Ադրբեջանի «ավագ եղբոր» մոտ լուրջ խնդիրներ են, որոնք շատ են նման «արաբական գարնան» սինդրոմին: Հետաքրքրականն այն է, որ մի քանի ամիս առաջ Սերժ Սարգսյանը Թուրքիայի համար էր «կանխագուշակել» ծանր ու դժվարին ժամանակներ: Այժմ Սարգսյանը նույնը կանխագուշակում է Ադրբեջանի համար, հայտարարելով, թե նավթի սպառմանը զուգահեռ սոցիալական ցանցերն այս երկրում հռչակվելու են թշնամի: Այլ կերպ ասած, Սերժ Սարգսյանն «արաբական գարնան» սինդրոմ է կանխատեսում նաեւ Ադրբեջանի համար:
Ընդ որում, այդ ելույթը ուշագրավ է ոչ միայն Թուրքիայի մասին նրա վեցամսյա վաղեմության «մարգարեության» ֆոնին, այլ նաեւ նախօրեին Վաշինգտոնում Ջոն Քերրիի հայտարարությունների, որ նա արել էր Ադրբեջանի արտգործնախարարին ընդունելով: Քերրին Ադրբեջանին գովել էր տարբեր կրոնների ժողովուրդների համակեցություն ապահովելու համար, իրականում իհարկե ակնհայտորեն հիշեցնելով Բաքվին, թե ի դեմս այդ ժողովուրդների ու նրանց լրջագույն խնդիրների ինչպիսի ականներ ունի Բաքուն իր տակ, որոնք կարող են պայթել անհրաժեշտ դեպքում:
«Մենք պիտի շարունակենք մեր տնտեսության արդիականացումը և դիվերսիֆիկացումը մի քանի տարի հետո սպասվող տարածաշրջանային նոր վերադասավորումներում ավելի նպաստավոր պայմաններ ստանալու համար», հայտարարել է Սերժ Սարգսյանը:
Ինչ վերադասավորումների մասին է նա խոսում՝ տարածաշրջանի տնտեսական, թե քաղաքական վերադասավորումների մասին: Իսկ գուցե դրանք շաղկապված են միմյանց, եւ Ադրբեջանի նավթի սպառումը հանգեցնելու է նաեւ լիովին նոր վարչական վերաձեւումների: Սերժ Սարգսյանը խոսում է 3-4 տարվա հեռավորության կտրվածքով, ինչը աշխարհաքաղաքական ընդգրկման տեսանկյունից չափազանց կարճ ժամանակահատված է: Փաստացի ստացվում է, որ Սերժ Սարգսյանը տարածաշրջանի համար հեղափոխություն է կանխատեսում:
Թե ինչն է նրա վստահության աղբյուրը, այդքան էլ պարզ չէ: Միգուցե Ադրբեջանին ԱՄՆ-ի այդ հիշեցում-զգուշացումը, նաեւ բավական բաց եւ ուղղակի աջակցության տեքստերը Հայաստանին, որ Ջոն Քերրին հղել էր արդեն Էդվարդ Նալբանդյանին Վաշինգտոնում ընդունելով: Չի բացառվում, որ Սերժ Սարգսյանին հեղափոխական վերադասավորումներ կանխատեսելու հարցում ոգեւորել են թուրքական իրադարձությունները, հատկապես հայերի ցեղասպանության մոտեցող 100-րդ տարելիցի համատեքստում, երբ սպասվում է Թուրքիայի վրա միջազգային ճնշման առավել ուժգնացում, ինչը կբերի քրդական խնդրի առավել արդիականացմամբ, լիովին փոխելով տարածաշրջանում շահերի հարաբերակցությունը:
Չի բացառվում, որ Սերժ Սարգսյանը պարզապես ոգեւորվել է Թուրքիայի մասով իր իսկ կանխատեսումների իրականանալուց եւ մտածել, որ մնում է ընդամենը կանխատեսել նույնը Ադրբեջանի մասով՝ եւ այդ ամենը հաշված ժամանակում կիրականանա:
Այդուհանդերձ, համաշխարհային զարգացումները ներկայում իսկապես դինամիկ բնույթ են կրում, եւ այդ տեսակետից միանգամայն հիմնավոր են շատ կարճ իրավիճակում տարածաշրջանի լիովին նոր պատկերի սպասումները, որ ներկայացնում է Սերժ Սարգսյանը:
Այդ տեսանկյունից հիշարժան է օրեր առաջ Բաքվում ԱՄՆ դեսպան Ռիչարդ Մորնինգսթարի հայտարարությունը, թե պետք չէ կարծել, որ էներգակիրները ԱՄՆ արտաքին քաղաքականության առանցքային գործոնն են: Մորնինգսթարը, ով մասնագիտացել է հենց էներգետիկ դիվանագիտության ոլորտում, փաստացի ակնարկել է, որ տարածաշրջանում ԱՄՆ քաղաքականությունն ամենեւին ադրբեջանական նավթով չէ, ու առաջնորդվում է:
Միեւնույն ժամանակ, սակայն, գլոբալ այդ գործընթացների տիրույթում Հայաստանի կարեւորության աճին զուգահեռ, Հայաստանի ներքին վիճակն իսկապես մտահոգիչ է: Մենք պետք է արդիականացվենք եւ փոխվենք, ասում է Սերժ Սարգսյանը, նշելով, որ այդ ճանապարհին ենք ու կանգ առնել չի կարելի:
Բայց իսկապե՞ս այդ ճանապարհին ենք, ու իսկապե՞ս կանգնած չենք: Այստեղ է, որ առաջանում են բավական մտահոգիչ հարցեր, նայելով Հայաստանի սոցիալ-տնտեսական ու բարոյա-քաղաքական պատկերին, հատկապես Սյունիքում տեղի ունեցած միջադեպի ու դրան իշխանության առայժմ մեղմ ասած անորոշ արձագանքի համատեքստում:
Առաջին հայացքից անհամադրելի են տարածաշրջանային գլոբալ զարգացումները, աշխարհաքաղաքական մրցավազքը եւ Լիսկան, բայց այդ ամենը համադրվում են առնվազն այն առումով, որ Սերժ Սարգսյանը տարածաշրջանային գլոբալ վերադասավորումների հեռանկարի եւ դրան պատրաստ լինելու մասին է խոսում հենց Լիսկայի աղմկոտ պատմության ֆոնին: Իսկ գուցե գլոբալ տեսլականները այդ պատմությունից ուշադրություն շեղելու փո՞րձ է, որով Սերժ Սարգսյանը փորձում է ցույց տալ, որ ինքը գլոբալ, ծանր ու լուրջ խնդիրներով է զբաղված եւ ժամանակ անգամ չունի Լիսկայի մասին մտածելու, եւ պետք չէ հանրային պահանջներով շեղել նրան այդ բախտորոշ գլոբալիզմից:
Գուցե: Բայց գոբալ խնդիրներին Հայաստանի պատրաստվածությունը ներքին լոկալ մակարդակներում է ուրվագծվում, հայկական դիմադրունակության բջիջները Հայաստանի լոկալ խնդիրներն են: Եվ Սյունիքի դեպքն այդ առումով իսկապես խորհրդանշական է, եթե տեղի է ունենում գլոբալ գործընթացների այդ դինամիկայի ֆոնին: Այն դեպքում, երբ դա ընդամենը մի օրինակ է բազմաթիվներից՝ սոցիալականից մինչեւ իրավա-քաղաքական:
Հայաստանն արդիական ու պատրաստ կարող է լինել այդ խնդիրների լուծման դեպքում միայն, մինչդեռ դրանց լուծման փոխարեն, հասարակությունը տեսնում եւ լսում է բոլորովին այլ բաներ:
Մի բանում Սերժ Սարգսյանն իսկապես իրավացի է՝ Հայաստանի համար ձեւավորվել է տարածաշրջանում ռազմավարական կարեւոր խնդիրներ երկարաժամկետ հեռանկարի համար լուծելու բացառիկ հնարավորություն, աշխարհաքաղաքական գերակա շահերը բավական ներդաշնակվել են Հայաստանի պետական շահին, եւ պահը բաց թողնելն իհարկե կլինի աններելի, ճակատագրական վրիպում: Բայց այդ պահերը պետություններն օգտագործում են միայն այն դեպքում, երբ աշխարհաքաղաքական ու պետական գերակա շահերի համադրությունը փորձում են սպասարկել իշխանական ու հանրային գերակա շահերի համադրմամբ: Եվ այստեղ հարմարվելու պատասխանատվությունն իշխանությանն է, որովհետեւ հասարակական շահը ինչ որ առումով արժեքներից ու իրավագիտակցության մակարդակից բաղկացած մի խմոր է, որ հունցում են իշխող էլիտաները:
Ժամանակը ստեղծել է մի բարենպաստ միջավայր, իդեալականից հեռու, բայց շատ հարմար մի ջերմությամբ, որտեղ խմորն ունի իդեալականին մոտ եփվելու հնարավորություն: Մինչդեռ իշխանությունն այդ խմորը հունցելու փոխարեն, մի քանի տարի շարունակաբար ընդամենը ջուր է խառնում դրան:

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Georgia And Azerbaijan Strengthening Military Ties?
June 5, 2013 , by Joshua Kucera

Georgia and Azerbaijan have been publicly cooperating a lot lately, with presidential meetings and news of co-producing military jets and armored personnel carriers. That military cooperation, in particular, is projected to grow, writes Azerbaijani analyst Zaur Shiriyev. In a two-part series in Today's Zaman, Shiriyev looks at some of the details of the increasing cooperation, in particular in the military-industrial sphere. Shiriyev traces the increased cooperation to the 2008 war between Russia and Georgia:

[S]ince 2008, new opportunities have arisen. Prior to 2008, Baku had long demanded that Tbilisi stop letting Armenia repair its battle tanks and other armored techniques at a Russian munitions factory in Tbilisi. Once Georgia cut ties with Moscow and agreed, high level ministry of defense visits from Azerbaijan to Georgia commenced and both sides reached a compromise. This stimulated the development of their defense industry cooperation.

Shiriyev doesn't mention the political component of this, but it's certainly also the case that shifts in geopolitics have helped. This is particularly true with respect to both countries' relations to Russia and the West. Until recently, at least, Georgia's foreign policy could be described as 100 percent oriented toward the West, Armenia's as maybe 90 percent toward Russia, and Azerbaijan's as roughly balanced. That has caused problems for Georgia, in the form of the 2008 war, and for Armenia, in the form of its continued isolation. (Yes, the latter has more to do with its conflicts with Azerbaijan and Turkey, but a Western geopolitical orientation certainly would have helped to extract Armenia from that situation.) My EurasiaNet colleague Giorgi Lomsadze suggests that it's in fact Armenia who has been doing the best balancing act, and things could be moving that way, but I would still argue that until now Azerbaijan has best been able to chart its own path. (Of course having lots of resources that other countries want makes that job easier.)

Anyway, this has been changing a bit. The election of Bidzina Ivanishvili as prime minister has prompted a tentative thawing of Georgia's relations with Russia. Meanwhile, Baku's ties with Russia have suffered. That has moved Georgia and Azerbaijan into somewhat more comparable positions.

So where is all this going? Reliance on one another (as well as Turkey, a point Shiriyev expands on in his piece) for military equipment would allow Georgia and Azerbaijan to both become less dependent (both militarily and politically) on both the West and Russia. As if things weren't already geopolitically complicated in the South Caucasus, seems like they're getting even more so.

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Ռուսական Իսքանդերներն ու Քերրիի ժպիտը
Նաիրա Հայրումյան
Հինգշաբթի, 06 Հունիսի 2013,

ԱԳ նախարար Նալբանդյանի այցն ԱՄՆ առավել կոնկրետ է ստացվել, քան անցյալ տարվա դեկտեմբերին վարչապետ Տիգրան Սարգսյանի այցը: Այն ժամանակ դեռ պարզ չէր, թե ինչ է լինելու նախագահական ընտրությանը եւ դրանից հետո, ինչպես է Հայաստանի նոր իշխանությունը արձագանքելու Ռուսաստանի համառ պահանջներին:
Ներկայում, երեւում է, շատ բան է պարզ դարձել, եւ Ջոն Քերրին հստակ խոսել է Հազարամյակի մարտահրավեր կորպորացիայի Հայաստան վերադառնալու հնարավորության մասին: Սակայն, ամենագլխավորը՝ նա հայտարարել է, որ ԱՄՆ մտադիր է ապահովել բարեկամական Հայաստանի անվտանգությունը:
Այս արտահայտությունը հնչել է այն տեղեկատվության ֆոնին, ըստ որի Ռուսաստանը Հայաստանում գտնվող իր բազաներին մատակարարել է Իսքանդեր համակարգեր: Դրանք ամերիկյան Փեթրիոթ համակարգերի անալոգն են, եւ ռազմական փորձագետները տեսակետ են հայտնել, որ այդպիսով վերականգնվել է Հայաստանի ու Ադրբեջանի միջեւ ռազմական հավասարակշռությունը:
Ո՞ւմ դեմ կարող է կիրառել Ռուսաստանն այդ համակարգերը: Որտեղի՞ց է սպասում հարձակում: Ադրբեջանից, Թուրքիայից, Վրաստանից, թե Իրանից: Վարկածները կարող են բազմաթիվ լինել, սկսած նրանից, որ Թուրքիայում սկսել են «անջատման» գործընթացներ, որոնք կարող են հանգեցնել պետության փլուզմանը, եւ վերջացրած նրանով, որ Իրանի դեմ կարող են սկսել ռազմական գործողություններ:
Այսպես թե այնպես, Իսքանդերները Հայաստանին պաշտպանելու համար չեն (թեեւ դրանց առկայության մասին տեղեկատվությունը հովացրել է շատ գլուխներ): Դրանք բերվել են տարածաշրջան այն դեպքի համար, եթե Մերձավոր Արեւելքում սկսած տեկտոնական գործընթացները մոտենան ԱՊՀ սահմաններին, որոնք Ռուսաստանը համարում է իրենը:
Այս կապակցությամբ, Քերրիի հայտարարությունն այն մասին, որ ԱՄՆ պատրաստ է ապահովել Հայաստանի անվտանգությունը, բավական հատկանշական է: Ումի՞ց է ԱՄՆ-ն մտադիր պաշտպանել Հայաստանին: Առաջինը, որ կարելի է ենթադրել՝ Ադրբեջանից: Սակայն, ամենայն հավանականությամբ, համատեքստն առավել լայն է: ԱՄՆ չի բացառում, որ ինչ որ ժամանակ անց ռազմական գործողությունները եւ անկարգությունները կարող են տարածվել Թուրքիայում: Եւ այդ դեպքում Հայաստանին պետք կլինի օգնություն ոչ միայն պաշտպանության, այլեւ «հարձակման» համար:
Մեծ Մերձավոր Արեւելքի սահմանների վերաձեւման ծրագրերը հեւտեւողականորեն իրագործվում են, եւ հերթն ակնհայտորեն հասնում է Թուրքիային: Եւ եթե այլ երկրների պարագայում Հայաստանը կարող էր պահպանել չեզոքություն, Թուրքիայում որոշակի գործընթացների դեպքում դա չի հաջողվի:
Եւ պատահական չէ, որ հենց այս օրերին Իտալիան առաջարկել է Հայաստանին խաղաղապահներ ուղարկել Լիբանան: Դա նշանակում է, որ Հայաստանի համար սկսում է բարդ աշխարհքաղաքական ժամանակաշրջան, որը պահանջում է համարժեք դիվանագիտական ջանքեր ու նախաձեռնություններ:

[Haykakan]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

So Russia puts iskander missiles in Armenia and all the Russia bashers fall silent. All the Russia bashing prowest guys love their onesided arguments based on nothingness but when something with substance happens they fall silent-so silent that you can hear the crickets in the background. So Russia puts the most advanced ballistic missiles in Armenia while the USA, whose coolaid many here have been drinking, puts the patriot missiles in Turkey. Hmm I wonder how long it will take before such obvious and significant moves become nothing more then senseless jibber jabber again by the barevolution gang here. Sometimes the facts speak for themselves much louder then all the bs surrounding them.

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Թե ինչպես ԱՄՆ-ն ու ԵՄ-ն կանխեցին արցախյան կապիտուլյացիան
ՀԱԿՈԲ ԲԱԴԱԼՅԱՆ
Ուրբաթ, 07 Հունիսի 2013,

Ելույթ ունենալով Եվրամիություն-Ադրբեջան համաժողովի ընթացքում, ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի ամերիկացի նախկին համանախագահ Մեթյու Բրայզան հայտարարել է, թե Եվրամիությունն ու ԱՄՆ սխալ արեցին, երբ 2009 թվականին հայ-թուրքական հարաբերության տիրույթում նկատվող ջերմացման ընթացքում այդ գործընթացը կտրեցին Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման գործընթացից:
Բրայզան համարում է, որ երկու հարցերը կապված են միմյանց եւ չի կարելի դրանք դիտարկել իրարից առանձին: Փաստորեն, ամերիկացի նախկին համանախագահը մեղադրում է Եվրամիությանն ու ԱՄՆ-ին:
Իսկ Ռուսաստա՞նը: Ինչ էր անում այդ ժամանակ Ռուսաստանը: Մոսկվան չէ՞ր կտրում իրարից հայ-թուրքական եւ արցախյան գործընթացները: Ինչո՞ւ է Բրայզան խոսում միայն ԱՄՆ ու Եվրամիության սխալի մասին: Ուրեմն Ռուսաստանն այդ սխալի մասնակից չէ՞ր:
Ամենայն հավանականությամբ՝ ոչ:
Ռուսաստանը ոչ միայն մասնակից չէր այդ «սխալին», որն իրականում Հայաստանը հետ պահեց ճակատագրական սխալներից, այլ հանդիսանում էր այդ «սխալի» բացառման աշխույժ ջատագովը:
Ամենեւին պատահական չէ, որ 2008 թվականի հունիսին Մոսկվայից հայտարարելով Գյուլին հրավիրելու մասին, սեպտեմբերին արդեն Երեւանում Սերժ Սարգսյանը նրան հորդորել էր կամ խնդրել աջակցել արցախյան հակամարտության կարգավորմանը:
Մինչ այդ, ՌԴ արտգործնախարար Լավրովը հասցրել էր հայտարարել, որ եթե փոխզիջումներ գտնվեն տարածքների հարցում, ապա հայ-թուրքական սահմանի հարցում կլինի էական առաջընթաց: Սեպտեմբերին Հայաստան Գյուլի ժամանումից մոտ մեկ ամիս առաջ էլ Մոսկվան գործնականում վախեցրեց Հայաստանի աչքը՝ ռուս-վրացական հնգօրյա պատերազմով, որի ընթացքում Հայաստանը քիչ էր մնում կանգներ էներգետիկ ճգնաժամի առաջ:
Եվրամիությունն ու ԱՄՆ փաստորեն Հայաստանին հետ պահեցին արցախյան կապիտուլյացիայից, ինչը տեղի էր ունենալու որպես հայ-թուրքական հարաբերության կարգավորման գին, որը սահմանել էր Մոսկվան:
Այդ ամենի մասին Հայաստանում ոչ ոք ոչինչ չխոսեց: Սերժ Սարգսյանը, որ իշխանության էր եկել մարտի 1-ի արյունով, պատրաստ էր վճարել ցանկացած գին, միայն թե ստանա արտաքին լեգիտիմություն եւ իշխանության արտաքին երաշխիք:
Օրվա ընդդիմությունը որոշեց չխանգարել Սերժ Սարգսյանին, որպեսզի նա կարգավորի հարաբերությունը Թուրքիայի հետ: Այն, որ ընդդիմության համար ընդունելի էր այն գինը, որ Հայաստանը պետք է վճարեր տարածքներով, ակնհայտ դարձավ Վիկիլիքսի հրապարակումներից, որոնցում նշված էր, թե ինչպես է Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը ԱՄՆ դեսպան Մարի Յովանովիչին հորդորել օգտագործել Սերժ Սարգսյանի թույլ ժամանակը եւ ճնշում բանեցնել արցախյան կարգավորման ուղղությամբ:
Հավանաբար հենց դրանից հետո ԱՄՆ ու Եվրամիության համար պարզ դարձավ, որ Հայաստանում ընդդիմություն չկա, որը կկանխի Ռուսաստանի սահմանած գնի վճարումը, եւ այդ հարցը պետք է լուծել արդեն սեփական ձեռքերով, ինչն էլ արեցին՝ հայ-թուրքական գործընթացը տանելով բարեհաջող սառեցման:
Ներկայում իրավիճակը բավական ջերմ է Թուրքիայի ներսում: Գրեթե կասկած չկա, որ անկախ այդ իրադարձությունների որեւէ վերջնարդյունքից, ներկայիս իրադարձություններից հետո Թուրքիան այլեւս չի լինելու եւ չի կարող լինել այն Թուրքիան, որը կար մինչեւ Ստամբուլի կենտրոնական հրապարակի քաղաքաշինական ծրագիրը:
Թե ինչպիսին կլինի դրանից հետո եկող Թուրքիան՝ Էրդողանի գլխավորությամբ, թե առանց նրա, պարզ չէ: Իսկ դա նշանակում է, որ Հայաստանի համար ներկայում արդիական է հայ-թուրքական արձանագրություններից հրաժարումը, որովհետեւ դրանք լավ թե վատ, կնքվել են մի Թուրքիայի հետ, որն արդեն չկա եւ չի լինելու: Ու ստացվում է, որ Հայաստանը կարեւորագույն թղթեր է ստորագրել մի պետության հետ, որի ինչ լինելը դեռ հայտնի չէ: Դա առնվազն անխոհեմություն է, հետեւաբար տրամաբանությունը պահանջում է անհապաղ հրաժարվել հայ-թուրքական արձանագրություններից, հանել դրանք խորհրդարանի օրակարգից:
Եվրամիությունն ու ԱՄՆ Հայաստանին հետ են պահել ճակատագրական սխալից, որ Սերժ Սարգսյանը պատրաստ էր գործել հանուն իշխանության: Եվրամիությունն ու ԱՄՆ նրան տվել են իշխանություն, գոնե իրենց մասով: Ռուսաստանը Սերժ Սարգսյանի իշխանությունը պարբերաբար դնում է կասկածի տակ, Հայաստանում ակտիվացնելով իր թե քաղաքական, թե հարակից «քաղաքացիական» ռեսուրսը: Եթե Հայաստանը շարունակի հավատարմությունը հայ-թուրքական արձանագրություններին, ապա նրա իշխանությունը կասկածի տակ է դնելու նաեւ Արեւմուտքը, ընդ որում դա էլ չի նշանակելու, որ Ռուսաստանն ինքնաբերաբար սկսելու է վստահել: Սկսելու են կասկածել երկու կողմից, իսկ դա արդեն չի ավարտվի ոչ մի լավ բանով:
Փոխարենը, Սերժ Սարգսյանն ունի թե իր, թե նաեւ պետության համար լավ բան անելու հնարավորություն, մեծացնելով Հայաստանի մանեւրի հնարավորությունն առաջիկա բարդ քաղաքական ժամանակահատվածում:
Ընդհանրապես, Հայաստանի համար եկել է քայլերի ժամանակը, թե արտաքին հարցերում, թե ներսում, քանի որ դրանք սերտորեն փոխկապակցված են, եւ մի տիրույթից բխում է մյուսը, մի հարցից բխում է հաջորդը:
Սերժ Սարգսյանն իհարկե մտածում է բացառապես իր իշխանության մասին, բայց բանն այն է, որ ներկայում նա ունի իր իշխանության մասին մտածելու մեկ հուսալի ճանապարհ՝ վերջապես մտածել Հայաստանի մասին:
Ի դեպ, այդ դեպքում Հայաստանն էլ կարող է մտածել Սերժ Սարգսյանի հետիշխանական ճակատագրի մասին, այլապես, Հայաստանն այդ առումով մտածելու բան չի ունենա:

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Սեյրան Օհանյան. «Անպատժելիությունը մոտենում է մինիմումի»


07.06.2013
«Անպատժելիությունը մոտենում է մինիմումի», - հայտարարեց Հայաստանի պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը` այսօր ասուլիսի ժամանակ պատասխանելով Գորիսի հայտնի դեպքերի եւ դրանց հետեւանքով երկրում անպատժելիության մթնոլորտի հնարավոր խորացման վերաբերյալ «Ազատություն» ռադիոկայանի հարցին:

Նախարարը նաեւ ասաց, որ դատապարտում է միջանձնային ցանկացած բռնություն:

Սեյրան Օհանյանը նշեց, որ հանդիպել եւ զրուցել է հունիսի 1-ի արյունոտ միջադեպի ժամանակ վիրավորված զորամասի հրամանատար Արտակ Բուդաղյանի հետ: Այդուհանդերձ, նա ձեռնպահ մնաց հանդիպման վերաբերյալ մանրամասներ հրապարակելուց:


Սարգիս Հարությունյան, Տավուշի մարզից

[Vrej1915]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

Ադրբեջանցիների հետախուզական-դիվերսիոն գործողությունը տապալվել է
ունիս 7, 2013
by Անի Մարգարյան

Արցախի պաշտպանության բանակի մամուլի ծառայությունից հայտնում են, որ հունիսի 6-ի լույս 7-ի գիշերը` ժամը 2-ի սահմաններում, հայ-ադրբեջանական շփման գծի հարավային հատվածում՝ Հորադիզի ուղղությամբ, հակառակորդի կողմից ձեռնարկվել է դիվերսիոն-հետախուզական գործողության փորձ:

Պաշտպանության բանակի առաջապահ ստորաբաժանումների ձեռնարկած աչալուրջ գործողությունների շնորհիվ՝ ադրբեջանական բանակի հերթական սադրանքը ձախողվել է:

Հակազդիչ գործողությունների արդյունքում պաշտպանության բանակը կորուստներ չի ունեցել։

[Haykakan]

Re: Military Forces of the Republic of Armenia

I found this article interesting so I decided to post it here and see what you guys think of it.

ARMY VS. CRIMINAL OLIGARCHY

For the second time the same nuance happened: this time in the tragedy
in front of the house of Syunik governor. One of the odious figures of
the ruling power or their relative confronts the army. In Harsnakar,
Ruben Hairapetyan's bodyguard killed an army officer. In Syunik, the
one injured in front of Surik Khachatryan's house is an army officer,
whose brother, Avetiq Budaghyan, was killed in the same incident.

This is the second time the criminal oligarchy clashes with the army.

Sure, all is relative, both the notion of clash and the division
between criminal oligarchy and army, since very often, army
representatives are also members of the criminal oligarchy.

But the fact that two segments of the united solid pyramid,
willingly or unwillingly, face each other, is interesting and worth
consideration, especially against the background of Serzh Sargsyan's
recent speeches, in which he said that the army should become the
axis of state management. Serzh Sargsyan is making an attempt to
legitimize and formalize the force character of the power.

For now, the force support of the power was not the army or the
police, but the criminal oligarchic gangs. No accident, they were in
the first rows on March 1.

After that, determined by both internal and external factors, Serzh
Sargsyan faced the necessity to change the status quo in the system
somehow. One of the reasons was also his desire to establish his own
power, since if he kept what he had inherited from Robert Kocharyan, he
would have just been a vicar. So the change of the criminal oligarchic
essence of the power became strategic for Serzh Sargsyan.

He found the solution to this issue in the enhancement of the role
of the police and the army declaring the latter the axis of the state
management. In terms of content, it has not yet been expressed anyhow.

The idea in case of Armenia, which is in an ongoing war, is logic,
sure depending on its nuances, value base, mechanisms of civil control
etc. Serzh Sargsyan has not provided other details, because he didn't
find in them his interest. The only interest he sees is the declarative
statement about the special role of the army.

Here, the greater part of the criminal oligarchic system found their
interest endangered. The point is that being the basis of the force
nature of the system, this segment had big political power. Once
ceased being this basis, the criminal-oligarchic segment will lose
the political power and will have to either obey to Serzh Sargsyan
and play with his rules, or lose everything.

Here we can see an evident clash of interests. Despite many cases
of cohesion of these two segments, nevertheless, in case Serzh
Sargsyan's policy is continued, the clash of interest of both groups
is inevitable.

It is evident that Serzh Sargsyan will have to make huge efforts
to repress that process; otherwise, no doubt the aforementioned two
incidents will speed up the process. But Serzh Sargsyan does not need
that speed, because he does not have necessary resources to manage
the process at high speed.

Hakob Badalyan 14:38 07/06/2013 Story from Lragir.am News:

http://www.lragir.am/index/eng/0/comments/view/30079