Myth of Khojaly "Massacre"

[Vrej1915]

Re: Myth of Khojaly "Massacre"

Չեխահայ համայնքը տապալել է ազերիների ակցիան` Խոջալուի վերաբերյալ
21:05 . 25/02
Չեխահայ համայնքի ներկայացուցիչները տապալել են Խոջալուի վերաբերյալ ադրբեջանական ակցիան: Ադրբեջանի դեսպանությունն ու ադրբեջանա-չեխական միությունը, այսպես ասած, հիշատակի միջոցառում է կազմակերպել՝ նվիրված Խոջալուի դեպքերի 21-րդ տարվան:
Պրահայի հրապարակի անկյուններից մեկում տեղադրվել է 2 վրան, բաժանվել են Խոջալուի դեպքերի վերաբերյալ ստահոդ քարոզչական նյութեր:
Ակցիան սկսելուն պես հայ համայքի մի քանի ներկայացուցիչներ սկսել են նույն վայրում անցորդներին բաժանել Խոջալուի իրադարձությունների մասին իրականությունը ներկայացնող "Խոջալու. քարոզչություն ողբերգության միջոցով" խորագրով թռուցիկներ՝ չեխերենով:
Իրավիճակի վերահսկողությունը կորցրած ադրբեջանցիները ոստիկանություն են կանչել: Իրավապահները, սակայն, փաստել են. հայերի գործողություններում օրինախախտում չկա: Սակայն իրավիճակի սրումից խուսափելու համար հերթապահություն են սահմանել:
Մինչ այդ, Վիեննայի Հայ առաքելական եկեղեցու համայնքային սրահում նախօրեին կազմակերպվել է հիշատակի միջոցառում` նվիրված սումգայիթյան ջարդերին եւ Արցախյան շարժման սկզբնավորման 25-ամյակին: Ավստրիահայ կազմակերպությունների ներկայացուցիչները լռության երթով քայլել են դեպի Վիեննայի կենտրոնական հրապարակ:

http://www.yerkirmedia.am/?act=news&lan=hy&id=12597

[Vrej1915]

Re: Myth of Khojaly "Massacre"

Алиевым не привыкать шагать по трупам соплеменников

http://voskanapat.info/?p=1029

Каждый год к концу февраля Азербайджан начинает поиски «справедливости Ходжалам» в разных странах мира. Платные функционеры азербайджанской государственной пропаганды ищут «справедливости» в России, Европе, США, Пакистане, Мексике.., а в текущем году добрались и до Южной Африки. Сам поселок Иванян (некогда Ходжалу), а также Акна (некогда Агдам), в котором и имели место факты убийства жителей Ходжалу и последующего осквернения трупов отрядами Народного фронта Азербайджана, в географию «поисков справедливости» не входят. У Баку своя логика. Столь же лживая, сколь преступными были действия Азербайджана в феврале 1992 года. Какую же «справедливость» ищет сегодня Азербайджан вдали от себя?

25 февраля 1992 года в 23:30 началась военная операция отрядов Армии обороны Нагорно-Карабахской Республики (АО НКР), целью которой было разблокирование единственного в республике аэропорта, спасение населения столицы – Степанакерта – от голодной смерти, восстановление снабжения Арцаха медикаментами и продуктами питания, обеспечение безопасности транспортных коммуникаций в НКР. Поставленные перед АО НКР задачи возможно было решить одним способом: уничтожением и/или вытеснением за пределы Республики Арцах окопавшихся в Ходжалу незаконных вооруженных террористических формирований, «командированных» туда руководством Азербайджана. Отмечу, что данные действия военного и политического руководства Азербайджана являлись прямым нарушением международного права.

В самом деле, международное право требует оказания помощи и создания необходимых условий для свободного волеизъявления борющегося за реализацию права на самоопределение народа. Между тем, Азербайджан не только не оказал этой помощи, но и пытался, используя военную силу, воспрепятствовать законному праву населения Арцаха. Так, 10 декабря 1991 года, когда в Арцахе проводился всенародный референдум по определению политического статуса края, Азербайджан подверг ракетному обстрелу и автоматно-пулеметному огню большую часть населенных пунктов Карабаха. В тот день в Арцахе погибли 27 мирных жителей, чему были свидетелями многочисленные международные наблюдатели. Тем не менее, население Арцаха практически единогласно – 99,89% - высказалось за провозглашение независимой и суверенной Нагорно-Карабахской Республики – Республики Арцах.

Раздосадованный произошедшим, Азербайджан, за 70 истекших лет привыкший считать Арцах своей «неотъемлемой частью», резко нарастил количество обстрелов населенных пунктов молодой республики, а также сосредоточил на границах НКР огромное количество войск. Только в Акне Азербайджан сосредоточил свыше 35 тысяч военнослужащих, несколько десятков танков и иной бронетехники, пакетные установки залпового огня БМ-21 «Град» и другое оружие. В Баку было принято окончательное решение об уничтожении изнемогающего беспрестанных ракетных и артиллерийских обстрелов, многолетней осады и голода населения Арцаха. Азербайджан готовил военную операцию по захвату Степанакерта, Аскерана и прилегающих к ним армянских поселений.

О готовящейся Азербайджаном военной операции в Степанакерте, естественно, знали. Об этом же свидетельствуют и рассказы бывших жителей Ходжалу. Так, в изданной в Баку книге «Разгром Ходжалу» (Насиман Ягублу. Разгром Ходжалу, (на азерб. яз.) Баку, 1992, стр. 74.) командир отряда добровольцев Ходжалу Эльбрус Алиев показал: «В тот день, то есть 25 февраля, мы получили сообщение из Агдама о том, что в 5 часов наши начнут наступление. Мы с нетерпением ждали начала наступления. Но из Агдама ни слуху, ни духу». Подобных свидетельств было немало, в том числе и рассказ мэра Ходжалу.

Безусловно, политическое и военное руководство Республики Арцах было обязано нейтрализовать засевшие в Ходжалу вооруженные бандформирования Азербайджана: защита населения и обеспечение его физической и продовольственной безопасности является первейшей обязанностью любого государства в мире. Вместе с тем, Степанакерт вынужден был считаться и с огромным скоплением войск Азербайджана в непосредственной близости от Ходжалу, Аскерана, да и Степанакерта. Операцию по ликвидации бандформирований необходимо было провести быстро и эффективно, чтобы не дать врагу времени на ответные меры. Одновременно было необходимо по возможности избежать жертв среди мирного населения поселка. Этого требовали как обыкновенная гуманность, так и естественное нежелание оказаться обвиненным в жестокостях по отношению к минным людям.

Данная дилемма была решена с ущербом для бойцов Армии обороны НКР. Было принято решение предупредить население Ходжалу о готовящейся операции, что и начало делаться более чем за месяц до начала штурма укреппозиций вооруженных сил Азербайджана в поселке. Одновременно до жителей Ходжалу о наличии свободного направления, по которому они могли безопасно покинуть зону боевых действий. О том, что жители Ходжалу знали о гуманитарном коридоре, а также о том, что большинство из них воспользовалось предоставленной возможностью, существуют десятки показаний бывших ходжалинцев. Однако, спустя день после окончания операции стало известно о нескольких погибших ходжалинцах на территории армянского села Нахиджеваник, а еще через сутки в Степанакерте узнали о значительном количестве убитых в Агдаме жителей Ходжалу.

Ландшафт и логика пути отступления ходжалинцев в сторону Агдама не предполагали «постой» в Нахиджеванике, находящемся на довольно отдаленном расстоянии от железнодорожного пути и русла реки Кар-Кар, вдоль которых и двигались покинувшие поселок люди. О том, как и почему часть их оказалась на подступах к Нахиджеванику, стало известно лишь после публикации в Баку книги «Ходжалу. Хроника геноцида» (Составитель – Эльмира Ахундова, «Азербайджанское государственное издательство», Баку, 1993, стр. 16). В книге приведены показания одного из членов дислоцированного в Ходжалу азербайджанского бандформирования Сулеймана Аббасова, находящегося в той самой группе, что, вопреки логике и здравому смыслу, свернула с короткого пути и двинулась в сторону Нахиджеваника. «…Мы с частью жителей дошли до села Нахиджеваник, надеясь здесь найти пристанище: до того по рации нам сообщили, что это село отбито у боевиков. Раздались первые выстрелы… Завязался короткий бой, в ходе которого нам удалось пробить этот заслон…».

Как видим, из Агдама по рации попросту обманули отходящих ходжалинцев и направили их в сторону армянских постов села Нахиджеваник, спровоцировав столкновение с армянскими защитниками села. Ополченцы села Нахиджеваник также были застигнуты врасплох неожиданным изменением маршрута уходящих в сторону Агдама людей. В ходе завязавшегося короткого боя погибли двое и ранены десять находящихся на посту жителей этого армянского села. Потери – семь-десять человек – понесла и противная сторона.

Подавляющая часть погибших жителей Ходжалу были обнаружены в пригороде города Агдама (Акна), на территории, полностью контролируемой враждующими между собой вооруженными отрядами Народного фронта Азербайджана и правительства этой республики. Почему было совершено это преступление, и какие цели преследовали преступники, мы писали не раз. Точно так же, как и о том, кто и зачем осквернил некоторые трупы убитых жителей Ходжалу.

Собственно говоря, ответы на все эти вопросы прекрасно известны и руководству, и компетентным органам Азербайджана. Именно поэтому по требованию «общенационального вождя» Азербайджана Гейдара Алиева уголовное дело по факту гибели жителей Ходжалу было прекращено 31 марта 1994 года. Нам же остается добавить, что сегодня сын того самого «общенационального вождя», вовлеченность которого в трагедию при Агдаме не вызывает сомнений, вторично оскверняет трупы погибших соплеменников, превратив их в средство для получения политических дивидендов. Впрочем, этой семейке не привыкать шагать по трупам собственных соплеменников.

Левон МЕЛИК-ШАХНАЗАРЯН

[hipeter924]

Re: Myth of Khojaly "Massacre"

Well I suppose the only adequate response would be to condemn the Azeri dictatorship for its human rights abuses, and showcase massacres by Azeri forces during the war.

[Vrej1915]

Re: Myth of Khojaly "Massacre"

Հայ զինվորը դիակների հետ չի կռվել. Լևոն Մելիք-Շահնազարյան

26 փետրվարի, 2013

http://hetq.am/arm/news/23868/hay-zinvory-diakneri-het-chi-krvel-levon-meliq-shahnazaryan.html

Այսօր լրագրողների հետ հանդիպմանը քաղաքագետ Լևոն Մելիք-Շահնազարյանը, խոսելով Խոջալուի դեպքերի և Ադրբեջանի կողմից իրականացվող քարոզչության մասին, նշեց, որ Ադրբեջանը այսօր բազմաթիվ՝ թե՛ ֆինանսական, թե՛ մարդկային ռեսուրսներ է օգտագործում՝ փորձելով մեղադրել ՀՀ-ին Խոջալուի դեպքերի համար. «Նրանք փորձում են համոզել, ապացուցել միջազգային հանրությանը, որ իրենք ագրեսիա չեն կիրառել և չեն հարձակվել, այլ Հայաստանն է հարձակվել Ադրբեջանի վրա»:

Քաղաքագետի խոսքերով, Խոջալույում իրականում եղել են զոհեր, բայց ոչ 613 կամ հազարավոր, ինչպես իրենք են ներկայացնում, այլ, ըստ երևույթին, 438 զոհ է եղել, սակայն դա ևս հստակ չէ: Զոհերը հիմնականում բնիկ ադրբեջանցիներ են՝ Անդրկովկասի ևԿովկասի թուրքեր:

Քաղաքագետը վստահեցրեց, որ տարածքը գտնվել է ադրբեջանցիների վերահսկողության տակ, հայերը պարզապես չէին կարող դա իրականացնել. «Տեղի բնակիչները փորձել են դուրս գալ ռազմական գործողությունների տարածքից Աղդամ հասնելու համար: Բայց ադրբաջանական կողմից կրակոցներ են եղել իրենց բնակիչների վրա: Քանի որ ձմեռ էր, դուրսը շուտ էր մութ: Տեսանելիությունը վատ է եղել»:

Իսկ ինչ վերաբերում է դիակների դեմքերն այլանդակաված լինելուն, Լ. Մելիք-Շահնազարյանը նշեց, որ հավանաբար հետքերը վերացնելու համար իրենք էլ այլանդակել էին դիակները, հայ զինվորը դիակների հետ չի կռվել:

Մեր հարցին, թե ինչպիս քարոզչություն է անում հայկական կողմը, քաղաքագետը կարևորեց «Սովի և կրակի միջև» ֆլիմի պատրաստումը, ինչպես նաև հավելեց, որ պետք է կարողանանք քարոզչական ծրագիրը տեղավորել մեր համեստ հնարավորությունների մեջ. «Մի պետություն թանկ զենքեր է ձեռք բերում, իսկ մյուս պետությունը պաշտպանական վահան է կառուցում, որի վրա ջարդվում են բոլոր զենքերը և կարողանում է արդեն հակահարված տալ, դա ավելի էժան է նստում: Այդպես է նաև քարոզչության դեպքում՝ մեզ պետք չէ հորինել, կաշառել, մեզ պետք է, որ մենք իմանանք ճիշտը, ինչը, ցավոք սրտի, չեմ նկատում»,-նշեց Լ.Մելիք-Շահնազարյանը, իսկ ֆիլմի ստեղծումը համարց լուրջ հաջողություն, քանի որ այն ռուսերեն է, արդեն թարգմանվել է անգլերեն, և 10 օրվա ընթացքում արդեն 250 հազար մարդ է դիտել:

Անդրադառնալով ադրբեջանցիների կողմից իրականացվող հակահայկական քարոզչությանը՝ քաղաքագետը նշեց, որ դա ավելի շատ ատելության սերմանում է հայերի նկատմամբ, քան հակահայկական քարոզչություն. «Դպրոցական տարիքից սկսած ատելություն են սերմանում բնակիչների մոտ հայերի նկատմամբ: Երբ առաջին դասարանից երխաներին Խոջալուում սպանվածների նկարներ են ցույց տալիս՝ առաջացնելով հիվանդ սերունդ»:

Ելենա Թորոսյան

[Mher]

Re: Myth of Khojaly "Massacre"

this has been posted before, but its worth it, because nothing pierces through the wall of bullxxxx like a citizen of your own country, telling you are lying, even after you torture him, his family, and destroy everything he knows

http://www.rferl.org/content/fatullayev_says_im_still_here/24347732.html

[Vrej1915]

Re: Myth of Khojaly "Massacre"

«Մենք դիակների հետ, երբեք չենք կռվել». Խոջալուի օպերացիայի իրական պատկերը
26 Փետրվարի 2013 - 17:05

1992-ի փետրվարի 26-ին ԼՂՀ ինքնապաշտպանական ուժերը փայլուն օպերացիայի շնորհիվ ազատագրեցին Խոջալուն:
Վերջինի ազատագրման ռազմական նախնական ծրագիրը մշակվել է 1991 թվականի աշնան վերջին` Գերագույն խորհրդի նախագահության շենքում` Վազգեն Սարգսյանի, Սմբատ Հակոբյանի, Աստվածատուր Պետրոսյանի ներկայությամբ: Այն ենթադրում էր հատուկ նշանակության խմբի ներխուժում, որից հետո արդեն մյուս ջոկատները պետք է տարածվեին` վերցնելով հակառակորդի բոլոր հենակետերը: Սակայն ինչպես պատմում է Հատուկ նշանակության խմբի հիմնադիր, հրամանատար Վովա Վարդանովը, այդ օպերացիան մնաց թղթի վրա, պատճառներից մեկը` խաղաղ բնակչությանը մեծ վնաս չհասցնելու մտավախությունն էր: Հետախույզի պնդմամբ` ռազմական գործողության դադարեցման կամ խոչընդոտման հրաման չի եղել, այլ` հետաձգման:

Ավելին` Արցախի ղեկավարության խոսքը որոշիչ էր: Վարդանովը պնդում է` ադրբեջանական կողմն օպերացիայի մասին իմացել է և խաղաղ բնակչության տարհանման կամ դուրս գալու համար միջանցք է եղել. «Մի քանի անգամ է մշակվել ազատագրման պլանը, և ամեն անգամ գլխավոր խնդիրն եղել է խաղաղ բնակչության ապահով դուրսբերումը: Մենք գազաններ չենք եղել: Ավելին ասեմ` դեպքից մեկ օր առաջ ես նկատեցի , որ բնակչության համար նախատեսված միջանցքով զինամթերք է տեղափոխվում դեպի Խոջալու, բայց անգամ այդ կալոնայի վրա հարձակում չի եղել` հանուն խաղաղ բնակչության անվտանգության: Ասկերան-Աղդամ ուղղությունը մենք շատ լավ էինք պաշտպանում, բայց կար վտանգ, որ Նախիջևանիկի ուղղությունից ադրբեջանցիները կարող էին հարվածել մեր թիկունքին և ես ուղևորվեցի այդ շրջան: Աղդամում այդ ժամանակ ադրբեջանցիներն ունեին 35.000-անոց, ի դեմս` «Գորշ գայլեր» -ի, սակայն ադրբեջանցիներն ոչ միայն օգնության չհասան Խոջալուին, այլև` մտածելով, թե Խոջալուի օպերացիայից հետո հայկական ուժերը փորձում են շարժվել դեպի Աղդամ՝ կրակ արձակեցին Խոջալուից դուրս եկող իրենց իսկ ժողովրդի վրա»:

Օպերացիայի մեկ այլ մասնակից` Մկրտիչ Տոնոյանը հաստատում է մարտական ընկերոջ ասածը` օպերացիայի նպատակը բնավ խաղաղ բնակչության կոտորածը չէր, այլ` հակառակորդի բոլոր կրակակետերը և հենակետերի գրավումը և Խոջալուի ազատագրումը, առանց որի հետագայում անհնարին էր լինելու իրականացնել Շուշիի օպերացիան:

«Մենք խաղաղ բնակչություն կարելի է ասել չենք էլ տեսել բուն գործողությունների ժամանակ: Ավելի ուշ` այո, և կարող եմ ասել, որ նրանցից շատերը ցրտահարվել էին, որովհետև այդ տարի սարսափելի ցուրտ ձմեռ էր: Մի քանիսը նաև մեզ մոտ գերի էին ընկել, բայց նրանց վիճակը սարսափելի էր` շատերի մոտ փտախտ էր սկսել և ոսկորներն անգամ երևում էին: Մենք նրանց մեր քնապարկերն ենք տրամադրել, Դուշմանը նույնիսկ մեր բաժին խտացրած կաթն էր երեխաներին տալիս: Արվել է հնարավոր ամեն ինչ, որ նրանք ապրեն: Մեր զինվորների էությանը հակասում է գերու կամ խաղաղ բնակչության վրա ուժ կիրառելը: Եթե մի պահ վերանանք սրանից և այլ տեսանկյունից նայենք, ապա գերիների կենդանի մնալը մեզ ձեռնտու էր` Արցախում վառելիքի կարիք կար, իսկ մեկ գերուն կարող էինք 5 կանեստր բենզինի հետ փոխանակեինք»,- ասում է Մկրտիչ Տոնոյանը:

Քաղաքագետ Լևոն Մելիք-Շահնազարյանն, ով ևս օպերացիայի մասնակից է եղել` լինելով շտաբում, շարունակում է` Խոջալուից դուրս եկող բնակչությանն Ադրբեջանի պատասխանատուները խաբել էին, թե իբր Նախիջևանիկ գյուղն իրենք գրավել են, մինչդեռ այն հայերի ենթակայության տակ էր և ոչ մի հարձակում չէր էլ եղել: Այստեղ բախումներ են լինում, իսկ հիմնական զարգացումները և զոհերն Աղդամին կից տարածքում են լինում, որը Ադրբեջանի հսկողության տակ էր. «Խոջալուի բնակչությունը սպանվել է ոչ թե Խոջալուում, այլ՝ Աղդամում: Այդ ժամանակ Աղդամն ամբողջությամբ գտնվում էր ադրբեջանական ուժերի հսկողության տակ: Ամենակարևոր փաստը ադրբեջանցի լրագրող Չինգիզ Մուստաֆաևի ներկայացրածն է: Նա ադրբեջանցիների հետ ազատ շրջել է այդ տարածքներում՝ դիակների մեջ: Փետրվարի 29-ին նկարահանումներ կատարել և զրուցել է Աղդամի քաղաքացիների հետ: Դեպքից երկու օր հետո` մարտի 2-ին, Աղդամում կրկին նկարահանումներ են արվել և այդ դիակներն արդեն այլանդակված էին: Ես, որպես Խոջալուի ազատագրման մասնակից, ասում եմ, որ հայկական կողմն այդ հանցագործության հետ որևէ կապ չունի: Մենք չէինք կարող բնակչությանը բաց թողնել, հետո հետապնդել մինչև Աղդամ, այնտեղ սպանել և երկու օր հետո, վտանգելով մեր զինվորների կյանքը, վերադառնայինք՝ միայն նրա համար, որ այդ դիակներն այլանդակեինք: Մենք դիակների հետ, երբեք չենք կռվել»:

Մելիք-Շահնազարյանն, ով անձամբ մոտ 700 ադրբեջանցու իր ձեռքով ադրբեջանական կողմին է հանձնել, հիշեցնում է նաև Ադրբեջանի նախկին նախագահ Մութալիբովի վկայությունը, թե միջանցք միշտ էլ բացվել է նման դեպքերում և, որ հայերը նման գազանություն չէին կարող իրենց թույլ տալ:

Ի դեպ, 92-ին Բաքվում քրեական գործ է հարուցվում Խոջալուի դեպքերի վերաբերյալ: Ճշմարտության կծիկը բացվում էր և դա կանխելու համար` սպանվում է Աղդամի ադրբեջանցի հրամանատարը և նկարահանումներ կատարած լրագրողը, ում ավելի վաղ` Մութալիբովն անձամբ նախազգուշացրել էր, որ չասի այն ամենն, ինչ տեսել է և գիտի, այլապես կսպանեն: Ավելի ուշ, երբ իշխանության գլուխն անցավ Ալիև ավագը հարուցված քրեական գործը փակվեց` չափազանց շատ փաստեր էին ի հայտ եկել, որը ձեռնտու չէր հենց Ալիևին, ով ամրապնդեց իր իշխանական դիրքերը` Խոջալուում սեփական ժողովրդի վրա «սուր բարձրացնելու» ճանապարհով:

Մարիամ Պետրոսյան

[Vrej1915]

Re: Myth of Khojaly "Massacre"

Interesting detail:
Not so widely publicized shots of Karindak victory aftermaths:
Torkish asgar corpses, presented as shot a month later in Ivanian..;

http://xocali.net/RU/h19.html

[Vrej1915]

Re: Myth of Khojaly "Massacre"

Azerbaijan: Baku Presses Campaign for Khojaly Recognition

March 1, 2013 - 3:00pm, by Joshua Kucera [1]
Azerbaijan [2] US [3] EurasiaNet's Weekly Digest [4] Nagorno Karabakh [5] US-Azerbaijani Relations [6]
Copyright show:
No
March 1, 2013 - 2:57pm
The government of Azerbaijan, backed by activists abroad, is engaging in a campaign to gain international recognition of the 1992 massacre of over 400 Azeri civilians by Armenian forces in the village of Khojaly during the Nagorno-Karabakh conflict. While the promoters of Khojaly recognition say their goal is to honor the victims of the massacre, there is also a clear foreign policy element to the campaign.

On the night of February 25-26, 1992, hundreds of Azeri residents of Khojaly were killed as they tried to flee from their village, which had been encircled by Armenian forces. By Azerbaijani official accounts, 485 died in the incident.

Azerbaijan's top foreign policy goal today is regaining administrative control over Karabakh, and obtaining recognition [7]for the Khojaly massacre has become a key component in the campaign. Baku has even used the term “genocide” to describe what happened at Khojaly -- a move apparently calculated to weaken the moral authority [8]that Armenians have gained as a result of the killings of between 600,000 and 1.5 million by Ottoman forces in 1915, an event far more widely considered to have been a genocide.

“As a result of the short-sighted and destructive policy, the Armenian leadership [9]nullified their own attempts to create an image of a long-suffering Armenian nation,” a spokesman for Azerbaijan's Foreign Ministry, Elman Abdullayev, said at a press briefing in Baku on March 1.

Thomas de Waal, author of a history of the Karabakh war titled “Black Garden” and a scholar at the Carnegie Endowment for International Peace, notes that the Khojaly anniversary is “marked with ever-increasing gravity each year and has become a central pillar of Azerbaijan's case to the world that it is the victim of aggression.”

“The use of the term 'genocide' to describe it -- I would call it a war-crime -- is also relatively new and seems a deliberate decision to counter the Armenians with something equivalent to their own genocide,” de Waal added.

The Khojaly campaign has included lobbying efforts to convince legislative bodies at various levels to recognize the massacre formally, as well as public awareness campaigns. This year it also included a petition to the White House to recognize the tragedy formally. So far this year state legislatures in Arkansas and New Mexico have adopted resolutions commemorating Khojaly. Since 2010, legislatures in Massachusetts, Texas, New Jersey, Maine, and Georgia also have recognized Khojaly, with another “two to three” states working on them, said Adil Baguirov, co-founder and managing director of the US Azeris Network. In addition, national parliaments in Mexico, Colombia, Pakistan, and the Czech Republic have formally recognized the massacre.

Baguirov said that it is “probably too early” to assess the success of the campaign in achieving concrete progress in support for Azerbaijan's position on Karabakh.

A February 26 event in Washington commemorating Khojaly, organized by the Embassy of Azerbaijan and the US Azeris Network, featured US Representative Randy Hultgren, a Republican from Illinois, who expressed his “heartfelt sympathy” for the massacre. He also said he was working to remove Congressional restrictions on US military aid to Baku. Azerbaijan's ambassador to Washington Elin Suleymanov told the audience that “to gain justice for the victims of Khojaly would be to have lasting peace” and “if anyone thinks that if 10 years, 20 years, 30 years pass, that we will forget, that is wishful thinking.”

The campaign has not always proceeded smoothly. A petition calling on the White House to “issue a proclamation commemorating and recognizing the war crime of the Khojaly massacre, and its victims” received more than 125,000 signatures. It was the second-most popular petition in the short history of the White House's public petition program, under which the presidential administration will respond to any petition gaining more than 100,000 signatures. But the official White House response was tepid: “while we will not be issuing a Presidential Proclamation, the United States deeply regrets the tragic losses of life in the war between Azerbaijan and Armenia.”

Azerbaijan's disappointment was clear. “This statement indicates that the United States does not have concrete position on the Khojaly genocide and it remains indifferent to the crimes committed against humanity,” Abdullayev, the Foreign Ministry spokesman, told the website Trend.az.

In Mexico City, a memorial to Khojaly features a plaque that describes the massacre as genocide [10]. An advisory board appointed by the city government has recommended that the word “genocide” be removed from the monument. The issue hasn’t been resolved, so the plaque remains for the time being.

Some supporters of Azerbaijan say privately that a Khojaly advertising campaign – which features signs in Washington, DC, metro stations and bus stops, and trucks painted with the message “Khojaly – A Human Tragedy Against Azerbaijan” driving around Washington and New York – may be a bit blunt for a public not very aware of the Caucasus.

"The Khojaly ads may have been a case of 'too much, too soon,'” said a Washington public relations consultant who has worked on Azerbaijan-related issues, and asked not to be named. “Ideally, the first ads would have built up the national brand by introducing Azerbaijan to Washingtonians.” The consultant suggested that a more effective strategy would have been a photo of Presidents Obama and Aliyev shaking hands, with a caption describing the two countries' joint interests.

Editor's note: Joshua Kucera is a Washington, DC-based writer who specializes in security issues in Central Asia, the Caucasus and the Middle East. He is the editor of EurasiaNet's Bug Pit blog
2012 © EurasiaNet
Source URL: http://www.eurasianet.org/node/66628
Links:
[1] http://www.eurasianet.org/taxonomy/term/1725
[2] http://www.eurasianet.org/resource/azerbaijan
[3] http://www.eurasianet.org/taxonomy/term/2727
[4] http://www.eurasianet.org/taxonomy/term/3279
[5] http://www.eurasianet.org/taxonomy/term/3010
[6] http://www.eurasianet.org/taxonomy/term/4101
[7] http://www.eurasianet.org/department...v022410a.shtml
[8] http://www.eurasianet.org/department...0602a.shtml%20
[9] http://www.eurasianet.org/node/65055%20
[10] http://www.eurasianet.org/node/66091

[Vrej1915]

Re: Myth of Khojaly "Massacre"

KHOJALU IS AZERBAIJAN'S LIE TO CONCEAL SUMGAIT CRIME

Aysor.am
February 26, 2013

"We must shout about the Sumgait genocide. The time of keeping silence
is over as we have been left alone with our pain," Chairman of the
Assembly of Azerbaijani Armenians Grigory Aivazian said at the meeting
with journalists today when he spoke about the 25th anniversary of
the Sumgait massacres.

According to him, Azerbaijani Armenians paid a dear price for the
Karabakh movement, while Azerbaijan tells lies about Khojalu in order
to conceal the Sumgait crime.

"By releasing and glorifying the murderer Ramil Safarov, Azerbaijan
has admitted responsibility for genocide committed against Azerbaijani
Armenians in 1988-1990," Aivazian said.

He said they have asked various government bodies of Armenia,
including the National Assembly, to recognize the actions committed
against Azerbaijani Armenians as genocide.

"The Azerbaijanis shouts about the so-called Khojalu genocide all
over the world, but what have we done so far?" G. Aivazian asked.

[Vrej1915]

Re: Myth of Khojaly "Massacre"

THE INTERNATIONAL COURT WILL ONCE UNCOVER THE FALSIFICATION OF KHOJALY EVENTS
Alisa Gevorgyan

"Radiolur"
17:02 26.02.2013

"I do hope that the independent international court will one uncover
the falsification of Khojaly, which Azerbaijan speculates for political
reasons," said Vova Vardanov, participant of the Khojaly liberation
operation. Freedom fighter Mkrtich Tonoyan said he regrets that we
speak about Khojaly only when we have to counter the Azerbaijan's
bluster, ignoring the strategic significance of this operation.

Starting from spring 1991 the settlements of Nagorno Karabakh were
being attacked by Azerbaijani OMON (Special Purpose Mobile Unit). To
de-blockade the only airport near Khojaly the Armenian side organized
military actions on February 25-26, 1992.

The self-defense forces of NKR opened a corridor to allow peaceful
Azerbaijanis leave the city, previously warning the Azerbaijani side.

This fact has been confirmed on many occasions even by Azerbaijani
officials, namely the then President Ayaz Mutalibov.

Nevertheless, the Azerbaijani side failed to undertake anything to
evacuate the peaceful population from the zone of military actions.

Moreover, the peaceful residents were killed near Aghdam.

In the course of the past 21 years Azerbaijan has been speculating
these events to conceal its own crimes, accusing the Armenian side
of massacring the peaceful population.

"We've never been beasts and we've always dismiss those with such
inclinations from our ranks," Vova Vardanov said.

He avoids reading anything about the Khojaly events; he has seen
the truth with his own eyes, and is eager to present it to the
international court.

"We never received an order to open fire at the peaceful population.

Moreover, we opened corridor to allow people to leave the city. The
same approach was used during the liberation of Shushi," Mkrtich
Tonoyan told reporters.

"We possessed information that Azerbaijanis were transporting weapons
through the corridor opened for the peaceful population. But even
then we refrained from shooting at the cars carrying weapons not to
frighten the civilians," he added.

By speculating the Khojaly events, official Baku is trying to deviate
the attention of the international community from the Armenian
massacres of Sumgait, Baku, Kirovabad and other settlements of
Azerbaijan, as well as the border regions of Nagorno Karabakh,
particularly the village of Maragha.

Unfortunately, the international community has not yet given a proper
assessment to all these crimes committed by Azerbaijan.