Re: Russians will manage, what they do best: turn their friends into enemies....
Մոսկվայի քարոզչության նպատակը Հայաստանում արյուն թափելն է
Իգոր Մուրադյան
Երկուշաբթի, 23 Սեպտեմբերի 2013,
Մոսկվան բավական անհանգստացած է Արեւմուտքի հետ երկարաժամկետ դիմակայության առաջացման հեռանկարով: Պուտինը փորձում է ինքզինքը որոշակի գոտում պահել որպես «օրենքից դուրս» քաղաքական գործիչ, սակայն դա այնքան էլ համոզիչ չի թվում:
Իրականում ռուսական քաղաքական դասը, ինչպես նաեւ չինովնիկական ապարատը, ավելի ու ավելի է ցուցադրում նախագահի հանդեպ լոյալության բացակայություն, իսկ ինչ վերաբերում է ակտուալ էլիտային՝ այն չի կարող չծրագրել իշխանական նոր խմբեր, քանի որ ներկայիս խմբերը լիակատար տապալվել են ինչպես տնտեսության, այնպես էլ արտաքին քաղաքականության մեջ:
Ռուսաստանի դեմ ճնշման նոր թեմաների ու սցենարների առաջացումը շատ համեստ հաջողության այնքան էլ բարենպաստ արդյունք չէ, ինչպիսին կարող է դիտարկվել ներկայում Հայաստանի վերջնական թվացող աբսորբցիան: Ռուսական քարոզչությունը չունի որեւէ քիչ թե շատ լուրջ փաստարկ Արեւմուտքի ճնշումն ու քննադատությունը հետ մղելու համար: Բացի այդ, տասնամյակների ընթացքում ռուսաստանցի լրագրողներին ու մեկնաբաններին ամենաայլանդակ ձեւով երես են տվել հայ «գործընկերները», որոնք իրենցից ներկայացնում են բարոյապես ավարտված մարդիկ:
Արեւմուտքի ճնշումը հետ մղելու համար Մոսկվային անհրաժեշտ են ապացուցված եւ համոզիչ փաստեր, որ Հայաստանի բնակչության 80 տոկոսը կողմ է Մաքսային միությանը (կամ ինչպես արդեն Երեւանում են ասում՝ «Тамошний союз»), եւ որ ընդհանրապես Հայաստանի պարագայում խնդիրներ չկան, բացի մի քանի ոչ ակտուալ քննադատներից:
Ներկայում հավաքվում եւ տեղեկատվական շրջանառության մեջ են նետվում հնարավոր բոլոր հորինվածվածքները տվյալ թեմայով, երեւում է՝ ամրացվում են պրո-ռուսական քաջարի քարոզիչների շարքերը:
Սակայն, Մոսկվան շատ լավ հասկանում է, որ խնդիրը լուծված չէ: Հայաստանում Մոսկվայի, եւ հիմա արդեն՝ ռուսների հանդեպ, որպես ազգի, ատելությունը դառնում է հայ ժողովրդի մշտական ու ոչ անցողիկ հատկանիշը:
Հայկական ակտուալ ղեկավարությունը եւ հայկական առանց բացառության ողջ էլիտան, ներառյալ Մոսկվայի գործընկերները, Ռուսաստանը դիտարկում են որպես խոշոր հայտերով մանր շանտաժիստի, որից պետք է զգուշանալ:
Սերժ Սարգսյանի համաձայնությունը «Тамошний союз»-ին բացառապես պայմանավորված է Ռուսաստանի ամենաթշնամական քայլերը թույլ չտալու հանգամանքով, ներառյալ պատերազմի վերսկսումը:
Հայաստանի պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանն ուսանողների հետ հանդիպմանը գործնականում փորձեց պատասխանել նախագահի փոխարեն, բացահայտորեն հասկացնել տալով, թե ինչ կարող էր սպասվել Հայաստանին, նկատի առնելով Ռուսաստանի ագրեսիան, եթե Հայաստանը ստորագրեր ԵՄ հետ ասոցիացիայի համաձայնագիրը:
Նախարարը գործնականում ընդունեց, որ Հայաստանը պատրաստ չէ պատերազմին, սակայն չպարզաբանեց, թե ինչու պատրաստ չէ, եւ որքանով է Ռուսաստանի հետ երկար տարիների համագործակցությունը նպաստել նրան, որ Հայաստանը պատրաստ չլինի պատերազմին:
Երբեւէ Սերժ Սարգսյանը անկեղծորեն կխոստովանի եւ մանրամասն կպատմի այն մասին, թե ինչ պայմաններում է համաձայնվել այդ չլսված շանտաժին ու թելադրանքին: Ռիսկերը չափազանց մեծ էին, եւ սպառնալիքի տակ էր հայտնվել ազգային անվտանգությունը: Խոսքը մեր երկրի դեմ տարբեր ձեւերով Ռուսաստանի ագրեսիայի ոչ թե սպասվող, այլ լիովին իրական սպառնալիքի մասին է:
Ներկայում Ռուսաստանը Հայաստանից պահանջում է ոչ միայն ֆորմալ հաստատում, այլեւ անկեղծ եղբայրական հարաբերություններ ու երախտագիտություն «Тамошний союз»-ի համար: Հնարավոր բոլոր պսեւդոփաստարկների սպառվելուց հետո ռուսներն ավելի ու ավելի են փորձում առաջ մղել այնպիսի չափանիշ, ինչպես «երախտագիտությունը»:
Պետք է ասել, որ նկատելիորեն փոխվել է Հայաստանում Ռուսաստանի դեսպանատան գործունեությունը, որը ստիպված է ավելի ակտիվ ու առարկայական ուսումնասիրել իրավիճակը եւ «հայկական նոր հարցի» կապակցությամբ առավել զուսպ ազդակներ ուղարկել Մոսկվա: Առավել ողջախոհ ռուս դիվանագետները եւ քաղաքական ֆունկցիոներները հասկանում են, որ Հայաստանի հանդեպ Ռուսաստանի քաղաքականությունը տապալվել է, եւ ամեն ինչ կարող է ավարտվել ամոթալի հետեւանքներով, եւ ամենեւին էլ ոչ կարճաժամկետ բնույթի: Հայաստանում բարձրանում է հակառուսական ելույթների ալիքը, որը բավական ոգեշնչում է նախագահի շրջապատից շատերին եւ երեւում է նաեւ նախագահին: Սակայն, որքան էլ Սերժ Սարգսյանն իր շրջապատին երդումներ տա, թե թույլ չի տալու Ռուսաստանի թելադրանքը, գործն արդեն արվել է, եւ ներկայում մնում է միայն տապալել այնպիսի տուֆտայի ինքնին գոյությունը, ինչպիսին «Тамошний союз»-ն է:
Ռուսները համոզված են, որ խնդիրը սխալ եւ անարդյունավետ տեղեկատվական քաղաքականությունն է: Կարելի է կարծել, թե հայերը հավատում են որեւէ տեղեկատվության եւ քարոզչության: Նման եզրահանգումներ ու ենթադրություններ կարող են անել միան Ռուսաստանի տեղեկատվական կորպորացիաների ներկայացուցիչները, որոնք հայտնաբերել են եկամտի նոր, ճարպոտ աղբյուր, եւ նաեւ հայերի հաշվին ապրելու հնարավորություն: Սակայն տեղեկատվական քաղաքականությունն այնքան էլ անմեղ բան չէ, որքան կարող է թվալ հայ սպասարկու մեկնաբաններին:
Ըստ էության, ի՞նչ կցանկանար անել Ռուսաստանը Հայաստանում, եւ ինչի՞ն է տանում նրա քարոզչությունը: Կասկած չկա, որ Ռուսաստանը պատրաստվում է արյուն թափել, բառի իսկական նշանակությամբ: Օրինակ, ինչո՞ւ ռուսական ծրագրերում չնախատեսել մի քանի պրո-ռուսական քարոզիչների սպանությունը: Հնարավոր է՝ թեկնածություններն արդեն որոշվել են:
Քաղաքական գործիչների սպանությունը նշանակություն չունի, քանի որ քաղաքական գործիչներն ու կուսակցությունները չեն արտահայտվել եւ վախվորած մտել են իրենց առնետային բույնը, սպասելով կոալիցիոն նոր կառավարության ստեղծմանը «Тамошний союз»-ի ներքո:
Իսկ այ քարոզիչները բավական հարմար նյութ են, նրանց «պառկեցնելու» եւ Արեւմուտքին քաղաքացիական դիմակայության հրահրման մեջ մեղադրելու համար:
Ո՞րն է Ռուսաստանի արտաքին քաղաքականության մեջ տոտալ փակուղու պատճառը: Ինչպես հայտնի է, ականավոր գրող Լեւ Տոլստոյը իր «պատերազմ եւ խաղաղություն» վեպը գրել է միայն մեկ նպատակով՝ ապացուցել, որ Մոսկվան պետք է վառել: Եթե նրա կինը՝ Սոֆիա Անդրեեւնան վեպը չարտագրեր 15 կամ 20 անգամ, կարելի կլիներ տեքստում գտնել վառելու գլխավոր գաղափարախոսի՝ Միխայիլ Կուտուզովի խոսքը՝ «Մոսկվան Ռուսաստան չէ, Մոսկվան վառենք՝ կփրկենք Ռուսաստանը»:
Վերաձեւակերպելով ռուս մեկ այլ դասականի արտահայտությունը՝ «սահմանադրություն եւ սեւրյուգա խրենով»՝ «հրեաները ռուսներին տվեցին սահմանադրություն, ադրբեջանցիները՝ սեւրյուգա, իսկ խրենը դա զուտ ռուսական գաղափար է»:
Կճեղքենք, տղերք, ավելի վատն էլ է եղել:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....wQIdhW7t.dpuf
Մոսկվայի քարոզչության նպատակը Հայաստանում արյուն թափելն է
Իգոր Մուրադյան
Երկուշաբթի, 23 Սեպտեմբերի 2013,
Մոսկվան բավական անհանգստացած է Արեւմուտքի հետ երկարաժամկետ դիմակայության առաջացման հեռանկարով: Պուտինը փորձում է ինքզինքը որոշակի գոտում պահել որպես «օրենքից դուրս» քաղաքական գործիչ, սակայն դա այնքան էլ համոզիչ չի թվում:
Իրականում ռուսական քաղաքական դասը, ինչպես նաեւ չինովնիկական ապարատը, ավելի ու ավելի է ցուցադրում նախագահի հանդեպ լոյալության բացակայություն, իսկ ինչ վերաբերում է ակտուալ էլիտային՝ այն չի կարող չծրագրել իշխանական նոր խմբեր, քանի որ ներկայիս խմբերը լիակատար տապալվել են ինչպես տնտեսության, այնպես էլ արտաքին քաղաքականության մեջ:
Ռուսաստանի դեմ ճնշման նոր թեմաների ու սցենարների առաջացումը շատ համեստ հաջողության այնքան էլ բարենպաստ արդյունք չէ, ինչպիսին կարող է դիտարկվել ներկայում Հայաստանի վերջնական թվացող աբսորբցիան: Ռուսական քարոզչությունը չունի որեւէ քիչ թե շատ լուրջ փաստարկ Արեւմուտքի ճնշումն ու քննադատությունը հետ մղելու համար: Բացի այդ, տասնամյակների ընթացքում ռուսաստանցի լրագրողներին ու մեկնաբաններին ամենաայլանդակ ձեւով երես են տվել հայ «գործընկերները», որոնք իրենցից ներկայացնում են բարոյապես ավարտված մարդիկ:
Արեւմուտքի ճնշումը հետ մղելու համար Մոսկվային անհրաժեշտ են ապացուցված եւ համոզիչ փաստեր, որ Հայաստանի բնակչության 80 տոկոսը կողմ է Մաքսային միությանը (կամ ինչպես արդեն Երեւանում են ասում՝ «Тамошний союз»), եւ որ ընդհանրապես Հայաստանի պարագայում խնդիրներ չկան, բացի մի քանի ոչ ակտուալ քննադատներից:
Ներկայում հավաքվում եւ տեղեկատվական շրջանառության մեջ են նետվում հնարավոր բոլոր հորինվածվածքները տվյալ թեմայով, երեւում է՝ ամրացվում են պրո-ռուսական քաջարի քարոզիչների շարքերը:
Սակայն, Մոսկվան շատ լավ հասկանում է, որ խնդիրը լուծված չէ: Հայաստանում Մոսկվայի, եւ հիմա արդեն՝ ռուսների հանդեպ, որպես ազգի, ատելությունը դառնում է հայ ժողովրդի մշտական ու ոչ անցողիկ հատկանիշը:
Հայկական ակտուալ ղեկավարությունը եւ հայկական առանց բացառության ողջ էլիտան, ներառյալ Մոսկվայի գործընկերները, Ռուսաստանը դիտարկում են որպես խոշոր հայտերով մանր շանտաժիստի, որից պետք է զգուշանալ:
Սերժ Սարգսյանի համաձայնությունը «Тамошний союз»-ին բացառապես պայմանավորված է Ռուսաստանի ամենաթշնամական քայլերը թույլ չտալու հանգամանքով, ներառյալ պատերազմի վերսկսումը:
Հայաստանի պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանն ուսանողների հետ հանդիպմանը գործնականում փորձեց պատասխանել նախագահի փոխարեն, բացահայտորեն հասկացնել տալով, թե ինչ կարող էր սպասվել Հայաստանին, նկատի առնելով Ռուսաստանի ագրեսիան, եթե Հայաստանը ստորագրեր ԵՄ հետ ասոցիացիայի համաձայնագիրը:
Նախարարը գործնականում ընդունեց, որ Հայաստանը պատրաստ չէ պատերազմին, սակայն չպարզաբանեց, թե ինչու պատրաստ չէ, եւ որքանով է Ռուսաստանի հետ երկար տարիների համագործակցությունը նպաստել նրան, որ Հայաստանը պատրաստ չլինի պատերազմին:
Երբեւէ Սերժ Սարգսյանը անկեղծորեն կխոստովանի եւ մանրամասն կպատմի այն մասին, թե ինչ պայմաններում է համաձայնվել այդ չլսված շանտաժին ու թելադրանքին: Ռիսկերը չափազանց մեծ էին, եւ սպառնալիքի տակ էր հայտնվել ազգային անվտանգությունը: Խոսքը մեր երկրի դեմ տարբեր ձեւերով Ռուսաստանի ագրեսիայի ոչ թե սպասվող, այլ լիովին իրական սպառնալիքի մասին է:
Ներկայում Ռուսաստանը Հայաստանից պահանջում է ոչ միայն ֆորմալ հաստատում, այլեւ անկեղծ եղբայրական հարաբերություններ ու երախտագիտություն «Тамошний союз»-ի համար: Հնարավոր բոլոր պսեւդոփաստարկների սպառվելուց հետո ռուսներն ավելի ու ավելի են փորձում առաջ մղել այնպիսի չափանիշ, ինչպես «երախտագիտությունը»:
Պետք է ասել, որ նկատելիորեն փոխվել է Հայաստանում Ռուսաստանի դեսպանատան գործունեությունը, որը ստիպված է ավելի ակտիվ ու առարկայական ուսումնասիրել իրավիճակը եւ «հայկական նոր հարցի» կապակցությամբ առավել զուսպ ազդակներ ուղարկել Մոսկվա: Առավել ողջախոհ ռուս դիվանագետները եւ քաղաքական ֆունկցիոներները հասկանում են, որ Հայաստանի հանդեպ Ռուսաստանի քաղաքականությունը տապալվել է, եւ ամեն ինչ կարող է ավարտվել ամոթալի հետեւանքներով, եւ ամենեւին էլ ոչ կարճաժամկետ բնույթի: Հայաստանում բարձրանում է հակառուսական ելույթների ալիքը, որը բավական ոգեշնչում է նախագահի շրջապատից շատերին եւ երեւում է նաեւ նախագահին: Սակայն, որքան էլ Սերժ Սարգսյանն իր շրջապատին երդումներ տա, թե թույլ չի տալու Ռուսաստանի թելադրանքը, գործն արդեն արվել է, եւ ներկայում մնում է միայն տապալել այնպիսի տուֆտայի ինքնին գոյությունը, ինչպիսին «Тамошний союз»-ն է:
Ռուսները համոզված են, որ խնդիրը սխալ եւ անարդյունավետ տեղեկատվական քաղաքականությունն է: Կարելի է կարծել, թե հայերը հավատում են որեւէ տեղեկատվության եւ քարոզչության: Նման եզրահանգումներ ու ենթադրություններ կարող են անել միան Ռուսաստանի տեղեկատվական կորպորացիաների ներկայացուցիչները, որոնք հայտնաբերել են եկամտի նոր, ճարպոտ աղբյուր, եւ նաեւ հայերի հաշվին ապրելու հնարավորություն: Սակայն տեղեկատվական քաղաքականությունն այնքան էլ անմեղ բան չէ, որքան կարող է թվալ հայ սպասարկու մեկնաբաններին:
Ըստ էության, ի՞նչ կցանկանար անել Ռուսաստանը Հայաստանում, եւ ինչի՞ն է տանում նրա քարոզչությունը: Կասկած չկա, որ Ռուսաստանը պատրաստվում է արյուն թափել, բառի իսկական նշանակությամբ: Օրինակ, ինչո՞ւ ռուսական ծրագրերում չնախատեսել մի քանի պրո-ռուսական քարոզիչների սպանությունը: Հնարավոր է՝ թեկնածություններն արդեն որոշվել են:
Քաղաքական գործիչների սպանությունը նշանակություն չունի, քանի որ քաղաքական գործիչներն ու կուսակցությունները չեն արտահայտվել եւ վախվորած մտել են իրենց առնետային բույնը, սպասելով կոալիցիոն նոր կառավարության ստեղծմանը «Тамошний союз»-ի ներքո:
Իսկ այ քարոզիչները բավական հարմար նյութ են, նրանց «պառկեցնելու» եւ Արեւմուտքին քաղաքացիական դիմակայության հրահրման մեջ մեղադրելու համար:
Ո՞րն է Ռուսաստանի արտաքին քաղաքականության մեջ տոտալ փակուղու պատճառը: Ինչպես հայտնի է, ականավոր գրող Լեւ Տոլստոյը իր «պատերազմ եւ խաղաղություն» վեպը գրել է միայն մեկ նպատակով՝ ապացուցել, որ Մոսկվան պետք է վառել: Եթե նրա կինը՝ Սոֆիա Անդրեեւնան վեպը չարտագրեր 15 կամ 20 անգամ, կարելի կլիներ տեքստում գտնել վառելու գլխավոր գաղափարախոսի՝ Միխայիլ Կուտուզովի խոսքը՝ «Մոսկվան Ռուսաստան չէ, Մոսկվան վառենք՝ կփրկենք Ռուսաստանը»:
Վերաձեւակերպելով ռուս մեկ այլ դասականի արտահայտությունը՝ «սահմանադրություն եւ սեւրյուգա խրենով»՝ «հրեաները ռուսներին տվեցին սահմանադրություն, ադրբեջանցիները՝ սեւրյուգա, իսկ խրենը դա զուտ ռուսական գաղափար է»:
Կճեղքենք, տղերք, ավելի վատն էլ է եղել:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....wQIdhW7t.dpuf
Comment