Russians will manage, what they do best: turn their friends into enemies....

[Vrej1915]

I think that I need to do this just to feel good about myself, if nothing else.
Vrej, Հայրենակից...
In the past I have argued hard with you about Russian involvement in Artsakh war and Russia’s conduct against Armenia and people, and damage that Russia has caused us in our history.
Even though I still think that we have had many positive results from allying with Russia, but it’s clear to me now that also we as a nation received many blows from Russia in our history.
Not understanding based on ignorance or rather not accepting this facts is a result of naive , and yes, slave mentality resulting from a couple of centuries of pro Russian propaganda on us.
There is still a lot to learn in order to root out many perceptions or feelings that have become part of our identity and resulted in where we are now. But I am still learning and hope we all are for our own sake.
This is not anti Russia, let nobody argue about it, it’s rather pro Armenia. For me, at least.
I apologize for giving you hard time, but want you to know that your efforts put the seeds of looking at my own history closer and seeing many ignored but crustal points.
This apology was long overdue by me.
Thank You.

- The day our society will make half the road you've done, we will be saved as a nation....
-This said, coming from you, it goes right to the heart.
- But no need to excuses, I myself did pass the same intellectual path, only might be a decade earlier...
- Our russian friends would be wise, to think about their own interests first: if people as "pro-russian" as ourselves are forced to open eyes, due to their behavior.... they will have to blame only themselves.

[Vrej1915]

Ռուսաստանի Պարտադրմամբ 7 Շրջանների Մոտակա Հանձնման Տարբերակը Կարող է Աշխատել․ Արա Պապյան

[Vrej1915]

A new russian cheap manipulation.....
The Armenians were not the winners, we russians did it for them.....

[Vrej1915]

23 Март, 2018Хроники Невзорова и сенсационные мемуары: кто в Карабахе окружил Геранбойский батальон


В марте 1993 года, после длительной командировки в Карабах, я шел привычным маршрутом на работу, в ереванскую студию А1. Проходил мимо офиса представителя Верховного Совета НКР в Армении и узнал карабахского оператора — Беника Караханяна.

— Видел вчера репортаж Невзорова "Геранбойский батальон"? – поинтересовался он.

— Нет, света не было. А что?

— Вы же бои у плотины на Сарсангском водохранилище снимали? Так и он тоже. Вы друг против друга работали. Ты посмотри, сегодня еще раз покажут. Это запись программы "600 секунд". Кассету супруга российского посла на днях с собой из Москвы привезла.

Вечером я постучался к соседям. Они подключали маленький телевизор к автомобильному аккумулятору. В условиях энергодефицита Гостелерадио Армении вещало всего два часа в сутки, из которых 30 минут отводились новостям. Репортаж повторили. И действительно — пейзаж на пленке Невзорова был тот же, что и у нас с оператором Артуром Апресовым. А когда в кадре появилась белая "Нива", служившая для наших бойцов ориентиром, я смекнул, что это могла быть машина съемочной группы. Невзоров подчеркивал, что Карабах — исконная часть Азербайджана, но при этом очень обидно комментировал бегство азербайджанских солдат. Использовал такие фразы, как "запах отары", "стадное чувство"…

Следующим утром на студии решили сделать свой сюжет и предложить его главной информационной программе страны. Репортаж получился на славу. Вечером фильм Невзорова показали в третий раз, а следом дали нашу версию. Так, что своим бенефисом в Армении, Невзоров отчасти обязан и мне…

Сенсационные мемуары

На днях я вспомнил про 25-летний юбилей этого репортажа. Даже позвонил Невзорову и предложил провести пресс-конференцию в виде видео-моста из Москвы, на тему региональных конфликтов в начале 90-х. Но Александр Глебович отказался, аргументировав свое решение уважительной причиной.

В тот же день, в интернете, я нашел его откровения про тот бой и сильно удивился новым подробностям, которые Невзоров тогда в своем материале почему-то скрыл. Оказывается, в самый разгар боевых действий он лицом к лицу встретился с псковскими "нанятыми армянами" десантниками и спас жизнь командиру геранбойского батальона, походатайствовав за него.

Не буду ставить под сомнения воспоминания Невзорова. По случаю четвертьвекового юбилея его действительно впечатляющей документальной хроники просто поделюсь снятыми нами в тот день видеокадрами. Без закадрового текста. На них отчетливо видно, кто тогда на самом деле обратил в бегство геранбойский батальон.



Из личных воспоминаний

…Теперь уже заработала карабахская бронетехника. Неприятель притих. Немного пригибаясь и всматриваясь вдаль, бойцы передового отряда побежали по дороге к Сарсангской плотине. Минут через пятнадцать все наше подразделение удачно перешло на другой берег. Водохранилище осталось позади и чуть левее. По пути уже стали попадаться признаки недавнего пребывания противника. У дороги лежали ящики с патронами и гранатами, бушлаты, толстые ватные штаны… Словом все то, что мешало быстро бежать.

Преодолев несколько километров в вязкой дорожной грязи, батальон растянулся цепью. Недалеко были замечены неприятельские позиции. Раздались первые, неуверенные одиночные выстрелы. Противник явно бил наугад, интуитивно чувствуя приближение опасности. Через пару десятков метров язычки трассиров и бронебойно-зажигательных пуль можно было заметить уже над головой.

— Ложись! — приказал командир передового отряда, и повернулся к связисту:

— Передай танкистам, чтобы всыпали!

Мы спрятались за бугорком, слева от дороги. На противоположной стороне в гору уходил лес. Впереди раздавался треск и поднимались дымки. Было понятно, что это стреляют с сопредельных позиций. Где-то там маячила белая "Нива". Она и стала ориентиром для наступавших. Скорей всего это был автомобиль съемочной группы Александра Невзорова, снимавшего бой с той стороны.

После форсированного штурма плотины продвижение в глубь пробуксовывало. И вот — очередной перекур. Бойцы разлеглись вдоль дороги. Танк выехал вперед и взял на прицел дальнюю сопку, в окрестности которой отправилась разведгруппа.

Бездействие приводило к беспокойству. По нам били залпом две пушки. Услышишь два дальних хлопка — начинаешь нервничать. Вслушиваешься в даль, улавливаешь нарастающий свист — жмешься к земле. Лицо сжимается в гримасу. Ощущаешь, что превращаешься в ничтожество. Начинаешь проклинать себя за то, что приехал сюда. Зарекаешься, что больше никогда на войну не поедешь: "Зачем мне это надо? Все, больше сюда ни ногой!".

Чем ближе свист, тем сильнее ощущение того, что снаряд упадет именно туда, где ты лежишь. Реально чувствуешь, как страх обостряет большую и малую нужду. Инстинктивно стискиваешь зубы и пальцами вонзаешься в землю. Я оглянулся: кругом все молча лежали. Теперь для бывших земледельцев давно не паханая карабахская земля, из-за которой собственно и шла война, становилась убежищем, спасающим от смертоносных осколков. Чем крепче прижмешься, обнимешь ее, тем больше надежды, что она сохранит тебе жизнь.

В голове роились философские мысли: " Но окоп похож на могилу, погибших предают все той же земле…". Впрочем, как только снаряд пролетал над головой, все неприятные ощущения и растерянность мигом улетучивались. Становилось перед собой же стыдно: как это я мог так испугаться? Но это бравое состояние длилось до очередного нарастающего свиста, снова превращавшего тебя в ничтожество…

После очередного залпа взрыв прогремел не так уж и близко, но я почувствовал, как кольнуло в икре правой ноги. На штанине появилась маленькое отверстие.

— Везет тебе на осколки, — произнес Артур.

Я поковырялся в дырке и на удивление достал из штанов маленький, размером в спичечную головку, кусочек металла. Осколок был горячий и я его сразу выбросил. Застряв в штанах, он слегка лишь обжег кожу. Парадоксально, но факт.

Дмитрий ПИСАРЕНКО
Руководитель Sputnik Армения

[Vrej1915]

[Vrej1915]

Բոզի կալգոտկա

• 
• • ՀԱՅԿԱԶՆ ՂԱՀՐԻՅԱՆ, Գլխավոր խմբագիր
  • Մեկնաբանություն - 02 Ապրիլի 2018

Բոզի կարգոտկա. Այսպես է կոչվում սահմանի այն հատվածներից մեկը, որտեղ երկու տարի առաջ ծավալվեցին արյունալի մարտեր:



Քառօրյա ռազմական գործողությունները վերջնականապես բացեցին իշխող համակարգի, քաղաքական դասի մեծագույն մասի հանցագործություններն ու կլեպտոկրատական բնույթը:



Դրանք բացեցին նաեւ հայերի աչքերը եւ ստիպեցին այլ կերպ նայել երեւույթներին ու արմատացած պատկերացումներին: 4 օր հանրությունը մի կողմ էր դրել ամեն ինչ ու կազմակերպում էր իր պաշտպանությունն ու ապրելու իրավունքը՝ Հայաստանում ու Արցախում: Այդ օրերին չկար իշխանություն, ավելի ճիշտ՝ բացահայտվեց, որ Հայաստանն իշխանություն չունի՝ մորթապաշտների այդ հանցախումբը սսկվել ու մտածում էր միայն իր կաշին փրկելու մասին:



Պատերազմն այդպիսին է՝ դրա կրակների մեջ այրվում, զտվում է կեղտը, եւ մարդիկ տեսան, որ սեփական պետության եւ իրավունքների պաշտպանությունն այն բարձրագույնն է, որ կարող է դրսեւորել ազգը՝ հենվելով սեփական ուժերի վրա: Այն, ինչ կատարվեց այդ 4 օրերին, ցույց տվեց, որ մեր մեջ դեռ չի մեռել այդ գիտակցումը, չնայած ներքին ու արտաքին քարոզչական ու «գաղափարական» մանիպուլյացիաներին:



Սա պատերազմի ամենամեծ արդյունքն էր, որը ձեռք բերվեց մեր զինվորների կյանքի գնով: Դրանից հետո իրավիճակը կտրուկ փոխվեց թե շփման գծի, թե ռեգիոնալ անվտանգության տրամաբանության մեջ: Տապալվեց Ռուսաստանի ու Ադրբեջանի քաղաքականությունը, եւ չնայած նրանց ջանքերին, առայժմ չի հաջողվում իրավիճակը հետ վերադարձնել նախաապրիլյան տրամաբանության:



Ռուսաստանը Հայաստանի ուղղությամբ տապալեց իր քաղաքականությունը եւ հայտնվեց փակուղում: Ինչպես ասում է Մուշեղ Սաղաթելյանը, ռուսները հասկացան, որ հայերը հասկացել են, որ իրենց թշնամին ոչ թե թուրքն է, այլ իրենք: Կոշտ է ասված, բայց իր մեջ ունի պատմա-քաղաքական փաստերի լուրջ բազա, մասնավորապես այն առումով, որ Ադրբեջանը չէր հարձակվի առանց ռուսական երաշխիքների: Մասնավորապես, որ Ռուսաստանը թույլ չի տա Ադրբեջանի պարտությունը:



Ռուսները ձեռքները ծալած չեն նստում, եւ թիրախը նախեւառաջ հայերի մտածողության «շեղումը» թույլ չտալն է: Ռուսները զենք են տալիս, հավաստիացնում, որ չեն կրկնի նույն սխալը, բայց բոլորը հասկանում են, որ կարմիր կովը կաշին չի փոխելու:



Ապրիլին հանրությունը «ներեց» իշխանությանը, որը սակայն երկու տարում չարդարացրեց այդ «վստահության քվեն»: Հաջորդ պատերազմում մաքրվելու է բոզի կալգոտկան՝ Ադրբեջանի ջախջախիչ պարտության ու Հայաստանի իշխող համակարգի պատժի տեսքով:

[Vrej1915]

Պուտինը Թուրքիայում կմասնակցի «Աքքույու» ԱԷԿ-ի հիմնարկեքի արարողությանը

• Lragir.am
• Քաղաքականություն - 31 Մարտի 2018,

Ռուսաստանի Դաշնության նախագահ Վլադիմիր Պուտինը ապրիլի 3-4-ը կայցելի Թուրքիա: Մայրաքաղաք Անկարայում նա կմասնակցի Ռուսաստան-Թուրքիա բարձր մակարդակի համագործակցության խորհրդի 7-րդ նիստին: Ինչպես հաղորդում է «Արմենպրես»-ը, այս մասին հայտնում է Թուրքիայի նախագահի պաշտոնական կայքը:



Էրդողանն ու Պուտինը կնախագահեն խորհրդի նիստում, որի ժամանակ քննարկվելու են երկկողմ հարաբերությունները, տարածաշրջանային և միջազգային հարցեր:



Այցի շրջանակում նույն օրը՝ ապրիլի 3-ին տեղի կունենա «Աքքույու» ատոմային էլեկտրակայանի հիմնարկեքի արարողությունը:



Արդեն ապրիլի 4-ին Իրանի նախագահ Հասան Ռոհանիի մասնակցությամբ տեղի կունենա Թուրքա-Իրան-Ռուսաստան եռակողմ հանդիպում Սիրիայի թեմայով:



Թուրքիայի Մերսին նահանգում «Աքքույու» ատոմային էլեկտրակայանի կառուցման և շինարարության մասին համագործակցության վերաբերյալ Ռուսաստանի և Թուրքիայի միջև միջկառավարական համաձայնագիր է ստորագրվել 2010 թվականին: «Աքքույու» ԱԷԿ-ի նախագիծը ներառում է չորս էներգաբլոկ, որոնցից յուրաքանչյուրի հզորությունը կկազմի 1200 մեգավատ: Նախագծի արժեքը շուրջ 20 մլրդ ԱՄՆ դոլար է:



Թուրքական կողմը հույս ունի ԱԷԿ-ի առաջին էներգաբլոկը շահագործման հանձնել 2023 թվականին՝ Թուրքիայի Հանրապետության հիմնադրման 100 ամյակին։

[Vrej1915]

Պուտինի մկանը Հայաստանում. նա ուժ է ցույց տալիս Թուրքիային

• 
• • ՀԱԿՈԲ ԲԱԴԱԼՅԱՆ, Մեկնաբան
  • Մեկնաբանություն - 02 Ապրիլի 2018

Ապրիլի 3-4-ը ՌԴ նախագահ Պուտինը կայցելի Անկարա: Փաստացի, դա Պուտինի առաջին այցն է ՌԴ նախագահի պաշտոնում վերընտրվելուց հետո եւ հատկանշական է, որ այցը տեղի է ունենում հենց Թուրքիա: Միեւնույն ժամանակ, այստեղ թերեւս չկա անսպասելի բան, քանի որ Արեւմուտքի հետ հակադրության մեջ գտնվող Պուտինը գործնականում այցելելու շատ տեղ չունի էլ: Մյուս կողմից, Թուրքիան Ռուսաստանի համար այդ իմաստով ոչ թե հասանելի «արտասահման» է, այլ թերեւս գլխացավանք:



Ներկայումս հաճախ է խոսվում ռուս-թուրքական դաշինքի, ռազմակավարական գործընկերության մասին, բայց խորքային առումով Թուրքիան Ռուսաստանի համար ներկայումս գլխացավանք է եւ խորհրդանշական է, որ Պուտինը ապրիլի 3-ին մեկնում է Անկարա, իսկ ապրիլի 2-ին ՌԴ հարավային ռազմական օկրուգը հայտարարում է Հայաստանի «Ալագյազ» բարձրլեռնային զորավարժարանում զորավարժություն սկսելու մասին, որը բավականին մասշտաբային է, ներառելու է մոտ 300 միավոր տեխնիկա, ավիացիա, հակաօդային պաշտպանության միջոցներ:



Խորհրդանշական նաեւ, որ Պուտինի այցի եւ զորավարժության «համատեղ» մեկնարկը համընկավ ապրիլի քառօրյա պատերազմի երկրորդ տարելիցին: Բանն այն է, որ այդ պատերազմը ի թիվս թե աշխարհաքաղաքական, թե ռեգիոնալ առումով խոշոր նշանակություն ունեցող մի շարք հանգամանքների, նաեւ վկայեց, որ Ռուսաստանը Կովկասում այլեւս անզոր է Թուրքիայի ու Ադրբեջանի դեմ եւ բարեկամանալու քաղաքականությամբ, նաեւ Հայաստանի «խայծով» ոչ թե նրանց է ներառել իր պլանների ազդեցության գոտի, այլ ինքն է հայտնվել Թուրքիայի եւ Ադրբեջանի պլանների ազդեցության գոտում:



Ապրիլի քառօրյայից հետո Ադրբեջանի հետ հարաբերության հարցում աստիճանական զսպվածությունն ու դրան զուգահեռ Հայաստանին զսպող սպառազինության մատակարարումը պայմանավորված էին նաեւ հենց այդ հանգամանքով: Հայաստանի հաշվին Թուրքիան ու Ադրբեջանը «շուրջկալելու» ՌԴ քաղաքականությունը տապալվեց ապրիլյան քառօրյայում եւ պարզվեց, որ Ռուսաստանն ինքն է թուրք-ադրբեջանական «շուրջկալում», այն էլ ուշագրավ դասավորությամբ:



Ռուսաստանը մնաց այդ շուրջկալում, իսկ Հայաստանը՝ ոչ: Հայաստանը հայկական դրանից դուրս մնաց հայկական զինուժի՝ թե Մոսկվայի, թե Անկարայի ու Բաքվի համար թերեւս անսպասելի ահեղ դիմադրության շնորհիվ: Ընդ որում, եթե մինչ այդ Ռուսաստանը դիմադրության փոխարեն սպասում էր օգնության կոչ, այդ միջոցով Արցախում ռազմական ներկայություն ապահովելու եւ Թուրքիան, Ադրբեջանը, ու նաեւ Իրանը ռեգիոնալ «շուրջկալի» մեջ վերցնելու համար, հայկական դիմադրությունից հետո թերեւս հասկացավ, որ փրկվել է հենց հայկական դիմադրությամբ եւ թուրք-ադրբեջանական «շուրջկալից» դուրս գալ կարող է միայն Հայաստանի շնորհիվ:



Այդ իմաստով հատկանշական է, որ այս անգամ Անկարա մեկնելուց առաջ Պուտինը Հայաստանից մկան է ցույց տալիս Թուրքիային: Դա հատկանշական է Պուտինի այցից օրեր առաջ Թուրքիա Ադրբեջանի պաշտպանության նախարարի այցի ֆոնին: Միեւնույն ժամանակ, տեղեկություն է տարածվում Հայաստանում ռուսական ռազմական ոստիկանության տեղակայման մասին, որը ըստ բացատրության ունի ՌԴ ռազմակայանում կարգուկանոնը բարձրացնելու նպատակ: Ընդ որում, թեեւ մի կողմից Հայաստանի ՊՆ-ն պարզաբանել էր, որ ներկայումս քննարկվում է տեղակայման իրավական հիմքի հարցն ու քանի դեռ այն հստակ չէ, ոչինչ որոշված չէ, մյուս կողմից արդեն իսկ կան վկայություններ, որ ՌԴ ռազմական ոստիկանները Հայաստանում են, Գյումրիում, որտեղ ՌԴ ռազմակայանն է:շ



Տպավորություն է, որ Ռուսաստանի համար խնդիրը շտապ է եւ չկա իրավական ընթացակարգերը հարմարեցնելու ժամանակ: Ստացվում է, որ Պուտինը Թուրքիա մեկնելուց առաջ մի կողմից Հայաստանից մկան է ցույց տալիս Թուրքիային, մյուս կողմից Հայաստանում ապահովագրվում է ինչ որ բանից, նկատելի հապճեպությամբ ռազմակայան բերելով ռազմական ոստիկանություն:



Ի՞նչ է սպասում Պուտինը ռազմակայանում եւ որն է փաստորեն ռազմակայանի կարգուկանոնի հանդեպ այդ փաստացի հապճեպ անվստահության պատճառը, ի՞նչ է նա պատրաստվում խոսել Անկարայում Էրդողանի հետ, որին նախորդ տարի հունիսին հորդորել էր հույս չունենալ Ադրբեջանին տարածքի վերադարձի մասով:

[Vrej1915]

Բլեֆ է, Ռուսաստանը մեզ հարիֆի տեղ է դրել

[Vrej1915]

Ռուսաստանի միայնությունը. Մոսկվան հիշել է Հայաստանի մասին

• • ՆԱԻՐԱ ՀԱՅՐՈՒՄՅԱՆ, Մեկնաբան
  • Մեկնաբանություն - 09 Ապրիլի 2018,

Ռուսաստանի նախագահի օգնական Վլադիսլավ Սուրկովը հոդված է հրապարակել Ռուսաստանի ապագայի մասին: Սուրկովի կարծիքով, սկսվում է Ռուսաստանի դարավոր աշխարհքաղաքական միայնությունը: Նա գրում է, որ Մոսկվան 4 դար փորձել է Արեւելք գնալ, հետո եւս 4 դար՝ Արեւմուտք, բայց անհաջող: Հիմա Ռուսաստանը պետք է միայնակ մնա, թեեւ դա մեկուսացում չէ, դա նույնիսկ հետաքրքիր է, գրել է նա:



Ռուսաստանը դժվար օրեր է ապրում: ԱՄՆ պատժամիջոցներից հետո ռուսական բորսաները 10-15% անկում են ապրել, ամենահարուստ ռուսները 1 օրում 12 միլիարդ դոլարով աղքատացել են: Ֆինանսական համակարգը ցնցվում է, եւ ռուս ղեկավարները փորձում են ձեւավորվել երկրի ապագայի տեսլականը եւ քայլեր մշակել, որոնք կօգնեն գոյատեւել «արկտիկական ձմռան» պայմաններում:



Ռուսաստանի լիբերալ-դեմոկրատական կուսակցության առաջնորդ Ժիրինովսկին, օրինակ, առաջարկել է վերացնել նախագահի պաշտոնը եւ լիազորությունները դնել Պետական խորհրդի վրա: «Նախագահի ինստիտուտը Ռուսաստանի օտար ինստիտուտ է: Այն հարմար է միայն ԱՄՆ համար: Ռուսաստանին ո՞րն է մոտ: Կառավարման կոլեկտիվ մարմինը, Պետական խորհուրդը», - ասել է Ժիրինովսկին:



Չի բացառվում, որ Ժիրինովկսին հնչեցրել է գաղափարը, որը շուտով իրագործվելու է: Մինչեւ ընտրությունները փորձագետները բազմիցս նշել են, որ այս ընտրությունները կարող են վերջինը լինել Պուտինի համար: Նրա համար այլ պաշտոն կհորինեն, վերպետական, Չինաստանի, Իրանի նմանությամբ: Ժիրինովկսին անգամ խոսել է միապետությունը վերականգնելու մասին, բայց դրա համար հարկ կլինի Պուտինի համար համապատասխան ծագումնաբանություն ապահովել:



Պետական խորհուրդն այն է, ինչ պետք է: Պետխորհրդի ղեկավարը կարող է հավերժ կառավարել, իր ձեռքերում կենտրոնացնել տնտեսությունը, իրավունքը, սեփականությունը, արտաքին քաղաքականությունը եւ անվտանգությունը եւ պահել «հողերը»:



Ինչպե՞ս կդասավորվի երկրների ճակատագիրը, որոնք իրենց կապել են Ռուսաստանի հետ, եթե Մոսկվան իրոք «աշխարհքաղաքական միայնության» մեջ հայտնվի: Սերգեյ Լավրովը նախօրեին հիշեցրել է, որ Հայաստանն ու Ռուսաստանը կապված են ոչ միայն երկկողմ պայմանագրերով, այլ նաեւ ՀԱՊԿ-ում ու ԵՏՄ-ում համագործակցությամբ: Ռուսաստանն ու Հայաստանը շարունակելու են ռազմաքաղաքական համագործակցությունը, ասում է Լավրովը եւ կոչ անում ԵՄ-ին Հայաստանին կամ-կամ-ի ընտրության առաջ չդնել:



Լավրովը նաեւ շնորհակալություն է հայտնել ՀԱՊԿ երկրներին Սկրիպալի գործով Ռուսաստանին աջակցելու համար: Հիշեցնենք, որ դաշինքի անդամները ՄԱԿ-ում Ռուսաստանի օգտին են քվեարկել, ինչպես նաեւ Ադրբեջանը:



Աշխարհքաղաքական միայնության պայմաններում Ռուսաստանը կարծես թե սկսել է գնահատել դաշնակիցներին: Հիշեցնենք, որ վաղը Հայաստանը մտադիր է վավերացնել ԵՄ հետ համաձայնագիրը, իսկ Լավրովի հայտարարությունը յուրատեսակ նախազգուշացում է, որ Ռուսաստանը չի պատրաստվում «բաց թողնել» Հայաստանը:



Ռուսաստանի միայնությունը գնալով ավելի ակնհայտ է դառնում անվտանգության ոլորտում: Ռուսաստանի պաշտպանության նախարար Սերգեյ Շոյգուն Միջազգային անվտանգության մոսկովյան համաժողովում նշել է, որ հակահրթիռային պաշտպանության գլոբալ համակարգը ծավալվում է այդ թվում ԱՄՆ սահմաններից դուրս՝ Եվրոպայում ու Ասիայում:



«Մեր սահմանների մոտ աճում է ՆԱՏՕ-ի ռազմական ներուժը, փորձ է արվում արգելակել Ռուսաստանի մասնակցությամբ ինտեգրացիոն գործընթացները, հետխորհրդային տարածքում եւ Ռուսաստանի հարեւան տարածաշրջաններում նոր հակամարտություններ սադրել եւ հները բորբոքել», - ասել է Վլադիմիր Պուտինը Անվտանգության խորհրդի նիստին:



«Պետք է հասնել սահմանային կառույցների ներդաշնակ եւ հստակ փոխգործակցության, գործընկերության նոր ձեւեր առաջարկել, նախ եւ առաջ ՀԱՊԿ, ՇՀԿ եւ ԵՏՄ մեր գործընկերների հետ: Խոսքն ամենալայն համագործակցության մասին է՝ տեղեկատվության փոխանակումից սկսած մինչեւ համատեղ գործողությունների անցկացում, իսկ հեռանկարում՝ սահմանային անվտանգության եւ կայունության ապահովման ամբողջական համակարգի ստեղծում մեր երկրների ձեւավորած միավորումների արտաքին սահմաններին», ասել է Պուտինը: