Re: Russians will manage, what they do best: turn their friends into enemies....
Չքննարկել այլեւս չենք կարող
Lragir.am
Մեկնաբանություն - 18 Հունվարի 2015,
Գյումրիի սպանդից հետո կատարվածը չքաղաքականացնելու, հայ-ռուսական դարավոր բարեկամությունը չխաթարելու եւ Հայաստանի անվտանգության երաշխավորման գործում Ռուսաստանի դերը չմոռանալու մասին հիշեցումները հնչող ցավակցությունների անբաժան մասն են: Այդ հիշեցումները, սակայն, ողբերգության հաջորդ իսկ օրվանից անիմաստ էին, քանզի Ռուսաստանն ինքը քաղաքականացրեց կատարվածը՝ ի դեմս իր քաղաքական ղեկավարության՝ դեպքին անմիջապես հաջորդած օրերին ցուցադրական-անտարբեր լռության եւ սպանդի քննությունը հայկական կողմին չհանձնելու որոշման:
Չցավակցելով եւ նվաստացնելով սգացող մի ամբողջ ժողովրդի եւ նրա քաղաքական էլիտային՝ Մոսկվան խաթարեց հայ-ռուսական առանց այդ էլ պարբերաբար ճաքեր տվող բարեկամությունը: Ռազմակայանում տիրող բարքերի հետեւանքով հնարավոր դարձած ոճիրն անարձագանք թողնելով, ոճրագործին ՀՀ իրավապահներին չհանձնելով եւ ՀՀ օրենսդրությունը ոտնահարելելով՝ Ռուսաստանը նաեւ հարցականի տակ դրեց ռազմակայանի՝ որպես Հայաստանի անվտանգության համաերաշխավորի մեր ընկալումը: Ավելին, դրանով նա հրատապ դարձրեց որոշ հարցադրումներ բարձրաձայնելու անհրաժեշտությունը:
Ի՞նչ կարող է անել Հայաստանի Հանրապետությունը, եթե Ռուսաստանը որոշի իքս իրավիճակում մեր անկայուն եւ կոնֆլիկտներով լի տարածաշրջանում իր շահերի սպասարկման համար գործի դնել իր բազան առանց ՀՀ-ի շահն ու կարծիքը հաշվի առնելու: Կարո՞ղ է ՀՀ-ն նրա շարժն ու գործողությունը սահմանափակել:
Ինչպե՞ս, եթե ՀՀ օրենսդրությունն այս պահին բախվում է ռազմակայանի պարսպին ու հետ շպրտվում,եթե հայ իրավապահները ստիպված սպասում են, թե երբ Մոսկվայից թույլտվություն կստանան եւ թե արդյո՞ք կստանան...
Ռազմակայանի ներկայությունը Հայաստանում հիմնավորվում է ադրբեջանական եւ թուրքական վտանգի առկայությամբ: Ռուսաստանի՝ Ադրբեջանին զենք վաճառելը հիմնավորվում է «բիզնես է» տրամաբանությամբ:
Ռուսաստանը պատրաստվում է ադրբեջանական բանակի զինվորների հմտությունների զարգացմանը մասնակցել:
Դրան հիմնավորում կարծես թե դեռ չի տրվել, բայց կգտնվի: Հայաստանի անվտանգության համաերաշխավոր Ռուսաստանին չի հաջողվում կամ չի ուզում գոնե իր նախագահի նախաձեռնությամբ կայացող հայ-ադրբեջանական հանդիպումների ժամանակ ադրբեջանական դիվերսիաները սահմանագծին բացառել:
Ո՞ր դեպքում եւ կոնկրետ ինչպե՞ս է ռուսական ռազմակայանը Հայաստանի անվտանգությանը սպառնալիքի դեպքում մեզ աջակցելու:
Եթե, օրինակ, Ադրբեջանը Արցախում հարձակում սկսի, համարվելո՞ւ է, որ դրանով վտանգված է Հայաստանի անվտանգությունը, ռուս զինվորը մարտնչելո՞ւ է ադրբեջանցի զինվորի դեմ... Եթե իր մի ստահակի կատարած ոճրի դեպքում Ռուսաստանի նժարի ծանր կողմը շարքային Պերմյակովն է, ապա պատկերացնելն անգամ հուսահատեցնող է, եթե Հայաստանի հետ նժարի մյուս կողմին լինի Ալիեւը, էլ չեմ ասում՝ Էրդողանը....
Ուրեմն, եկեք քննարկենք, եկեք հասկանա'նք անվտանգության համաերաշխավորից մեր սպասելիքների իրական չափը (քննարկենք նաեւ ռուսական կողմի մասնակցությամբ) եւ համադրենք այն հանուն դրա արվող զիջումներին ու կորուստներին, մեր՝ որպես անկախ պետություն որոշումներ կայացնելու սահմանափակումներին, որոնց հետեւանքները բեռնել ենք մեր երկրի ապագայի ուսերին:
Եկեք քննարկենք ու հասկանանք նաեւ, թե ինչպե՞ս է, որ հպարտանում ենք տարածաշրջանում ամենամարտունակի համբավ վայելող մեր բանակով, որը կարողանում է մեր անվտանգությունն ապահովել Ադրբեջանի հետ պատերազմական սահմանում, բայց նրան չենք պատվիրակում նաեւ Հայաստանի Հանրապետության բոլոր սահմանների հսկողությունը, մեր անվտանգության ՄԻԱԿ, ԱՄԵՆԱՀՈՒՍԱԼԻ ու ԱՆԴԱՎԱՃԱՆ երաշխավորի դերը:
Հասկանանք՝ ի վիճակի չե՞նք, թե՞ պարզապես չենք ուզում ջանք թափել՝ արմատախիլ անել մեր արատները՝ հովանավորվող տնտեսություն, կոռուպցիա, պետական միջոցների վատնում եւ յուրացում, ու ստեղծել անհրաժեշտ ռեսուրսները մեր անվտանգությունն ինքնուրույն ապահովելու համար:
Թող մեր հայրենիքի պաշտպանության գործի պատասխանատուները, փորձագետները պարզաբանեն, բացատրեն՝ ինչքան մարդկային ու նյութական ռեսուրս է պետք դրա համար, ինչ ժամկետներում է հնարավոր դրան հասնել, հի՞նգ տարի, տա՞սը տարի, քսա՞ն տարի.... Եկեք ի վերջո քննարկենք այն, ինչը պիտի քննարկեինք ռազմակայանի մասին պայմանագիրը կես դարով երկարաձգելուց առաջ: Գուցե քննարկման արդյունքում պարզվի, որ ռուսական զորախմբի քանակը պետք է դեռ մի բան էլ ավելացնե՞լ, պայմանագիրն էլ 99 տարով երկարացնե՞լ, բայց չքննարկել այլեւս չենք կարող:
ԻՐԻՆԱ ՂՈՒԼԻՆՅԱՆ
Հ.Գ. Այն, ինչ ռուսները ոճիրից 6-7 օր անց փորձում են անել՝ բժիշկներ ուղարկել հայ բժիշկների ճիգերով արդեն գոնե կայուն ծանր վիճակում գտնվող երեխայի բուժմանն աջակցելու, ռազմաբազայի կայազորային եկեղեցում հոգեհանգստի արարողություն, ռուսական լրատվամիջոցներում արձագանքներ եւ այլն, ուշացած հրահանգով սուգ ու վշտակցության բեմադրություն է հիշեցնում: Իսկ ՌԴ նախագահի՝ դրանց հաջորդած մեկշաբաթյա ուշացումով ցավակցությունը կարելի է ամեն ինչ, բայց ոչ մի դեպքում ցավակցություն համարել: Այն ընդամենը պատասխան էր, որ ոճրագործը ՀՀ իրավապահներին չի հանձնվելու...
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....sE2rUCnl.dpuf
Չքննարկել այլեւս չենք կարող
Lragir.am
Մեկնաբանություն - 18 Հունվարի 2015,
Գյումրիի սպանդից հետո կատարվածը չքաղաքականացնելու, հայ-ռուսական դարավոր բարեկամությունը չխաթարելու եւ Հայաստանի անվտանգության երաշխավորման գործում Ռուսաստանի դերը չմոռանալու մասին հիշեցումները հնչող ցավակցությունների անբաժան մասն են: Այդ հիշեցումները, սակայն, ողբերգության հաջորդ իսկ օրվանից անիմաստ էին, քանզի Ռուսաստանն ինքը քաղաքականացրեց կատարվածը՝ ի դեմս իր քաղաքական ղեկավարության՝ դեպքին անմիջապես հաջորդած օրերին ցուցադրական-անտարբեր լռության եւ սպանդի քննությունը հայկական կողմին չհանձնելու որոշման:
Չցավակցելով եւ նվաստացնելով սգացող մի ամբողջ ժողովրդի եւ նրա քաղաքական էլիտային՝ Մոսկվան խաթարեց հայ-ռուսական առանց այդ էլ պարբերաբար ճաքեր տվող բարեկամությունը: Ռազմակայանում տիրող բարքերի հետեւանքով հնարավոր դարձած ոճիրն անարձագանք թողնելով, ոճրագործին ՀՀ իրավապահներին չհանձնելով եւ ՀՀ օրենսդրությունը ոտնահարելելով՝ Ռուսաստանը նաեւ հարցականի տակ դրեց ռազմակայանի՝ որպես Հայաստանի անվտանգության համաերաշխավորի մեր ընկալումը: Ավելին, դրանով նա հրատապ դարձրեց որոշ հարցադրումներ բարձրաձայնելու անհրաժեշտությունը:
Ի՞նչ կարող է անել Հայաստանի Հանրապետությունը, եթե Ռուսաստանը որոշի իքս իրավիճակում մեր անկայուն եւ կոնֆլիկտներով լի տարածաշրջանում իր շահերի սպասարկման համար գործի դնել իր բազան առանց ՀՀ-ի շահն ու կարծիքը հաշվի առնելու: Կարո՞ղ է ՀՀ-ն նրա շարժն ու գործողությունը սահմանափակել:
Ինչպե՞ս, եթե ՀՀ օրենսդրությունն այս պահին բախվում է ռազմակայանի պարսպին ու հետ շպրտվում,եթե հայ իրավապահները ստիպված սպասում են, թե երբ Մոսկվայից թույլտվություն կստանան եւ թե արդյո՞ք կստանան...
Ռազմակայանի ներկայությունը Հայաստանում հիմնավորվում է ադրբեջանական եւ թուրքական վտանգի առկայությամբ: Ռուսաստանի՝ Ադրբեջանին զենք վաճառելը հիմնավորվում է «բիզնես է» տրամաբանությամբ:
Ռուսաստանը պատրաստվում է ադրբեջանական բանակի զինվորների հմտությունների զարգացմանը մասնակցել:
Դրան հիմնավորում կարծես թե դեռ չի տրվել, բայց կգտնվի: Հայաստանի անվտանգության համաերաշխավոր Ռուսաստանին չի հաջողվում կամ չի ուզում գոնե իր նախագահի նախաձեռնությամբ կայացող հայ-ադրբեջանական հանդիպումների ժամանակ ադրբեջանական դիվերսիաները սահմանագծին բացառել:
Ո՞ր դեպքում եւ կոնկրետ ինչպե՞ս է ռուսական ռազմակայանը Հայաստանի անվտանգությանը սպառնալիքի դեպքում մեզ աջակցելու:
Եթե, օրինակ, Ադրբեջանը Արցախում հարձակում սկսի, համարվելո՞ւ է, որ դրանով վտանգված է Հայաստանի անվտանգությունը, ռուս զինվորը մարտնչելո՞ւ է ադրբեջանցի զինվորի դեմ... Եթե իր մի ստահակի կատարած ոճրի դեպքում Ռուսաստանի նժարի ծանր կողմը շարքային Պերմյակովն է, ապա պատկերացնելն անգամ հուսահատեցնող է, եթե Հայաստանի հետ նժարի մյուս կողմին լինի Ալիեւը, էլ չեմ ասում՝ Էրդողանը....
Ուրեմն, եկեք քննարկենք, եկեք հասկանա'նք անվտանգության համաերաշխավորից մեր սպասելիքների իրական չափը (քննարկենք նաեւ ռուսական կողմի մասնակցությամբ) եւ համադրենք այն հանուն դրա արվող զիջումներին ու կորուստներին, մեր՝ որպես անկախ պետություն որոշումներ կայացնելու սահմանափակումներին, որոնց հետեւանքները բեռնել ենք մեր երկրի ապագայի ուսերին:
Եկեք քննարկենք ու հասկանանք նաեւ, թե ինչպե՞ս է, որ հպարտանում ենք տարածաշրջանում ամենամարտունակի համբավ վայելող մեր բանակով, որը կարողանում է մեր անվտանգությունն ապահովել Ադրբեջանի հետ պատերազմական սահմանում, բայց նրան չենք պատվիրակում նաեւ Հայաստանի Հանրապետության բոլոր սահմանների հսկողությունը, մեր անվտանգության ՄԻԱԿ, ԱՄԵՆԱՀՈՒՍԱԼԻ ու ԱՆԴԱՎԱՃԱՆ երաշխավորի դերը:
Հասկանանք՝ ի վիճակի չե՞նք, թե՞ պարզապես չենք ուզում ջանք թափել՝ արմատախիլ անել մեր արատները՝ հովանավորվող տնտեսություն, կոռուպցիա, պետական միջոցների վատնում եւ յուրացում, ու ստեղծել անհրաժեշտ ռեսուրսները մեր անվտանգությունն ինքնուրույն ապահովելու համար:
Թող մեր հայրենիքի պաշտպանության գործի պատասխանատուները, փորձագետները պարզաբանեն, բացատրեն՝ ինչքան մարդկային ու նյութական ռեսուրս է պետք դրա համար, ինչ ժամկետներում է հնարավոր դրան հասնել, հի՞նգ տարի, տա՞սը տարի, քսա՞ն տարի.... Եկեք ի վերջո քննարկենք այն, ինչը պիտի քննարկեինք ռազմակայանի մասին պայմանագիրը կես դարով երկարաձգելուց առաջ: Գուցե քննարկման արդյունքում պարզվի, որ ռուսական զորախմբի քանակը պետք է դեռ մի բան էլ ավելացնե՞լ, պայմանագիրն էլ 99 տարով երկարացնե՞լ, բայց չքննարկել այլեւս չենք կարող:
ԻՐԻՆԱ ՂՈՒԼԻՆՅԱՆ
Հ.Գ. Այն, ինչ ռուսները ոճիրից 6-7 օր անց փորձում են անել՝ բժիշկներ ուղարկել հայ բժիշկների ճիգերով արդեն գոնե կայուն ծանր վիճակում գտնվող երեխայի բուժմանն աջակցելու, ռազմաբազայի կայազորային եկեղեցում հոգեհանգստի արարողություն, ռուսական լրատվամիջոցներում արձագանքներ եւ այլն, ուշացած հրահանգով սուգ ու վշտակցության բեմադրություն է հիշեցնում: Իսկ ՌԴ նախագահի՝ դրանց հաջորդած մեկշաբաթյա ուշացումով ցավակցությունը կարելի է ամեն ինչ, բայց ոչ մի դեպքում ցավակցություն համարել: Այն ընդամենը պատասխան էր, որ ոճրագործը ՀՀ իրավապահներին չի հանձնվելու...
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....sE2rUCnl.dpuf
Comment