Caucasian Albania

[ninetoyadome]

Re: Caucasian Albania

Strabo: Geography Book XVI Chapter 1, section 13 page 215

Now the Tigris receives from the southernmost parts of Armenia, which are near Babylonia, the water of the melted snows, which is not much, since it comes from the southern side, and this river would therefore be flooded less than the Euphrates; but the Euphrates receives the water from both parts, and not merely from one mountain, but from many, as I made clear in my description of Armenia, where I added the length of that river, giving first the length of its course in Greater Armenia and Lesser Armenia, and secondly its length from Lesser Armenia and Cappadocia through the Taurus as far as Thapsacus, where it forms the boundary between Lower Syria and Mesopotamia, and, thirdly, the rest of its length as far as Babylon and the outlet, a length, all told, of thirty-six thousand stadia. So much, then, for the canals.

no mention of azerbaijan and he mentions Greater and Lesser Armenia, but azeris say Armenians made it up. Who to believe?

The country of the Babylonians is surrounded on the east by the Susians and Elymaeans and Paraetacenians, and on the south by the Persian Gulf and the Chaldaeans as far as the Mesenian Arabians, and on the west by the Arabians called Scenitae, as far as Adiabenê and Gordyaea, and on the north by the Armenians and the Medes as far as the Zagrus and the tribes about that river.

in the book institute of history, Academy of Sciences of Azerbaijan SSR volume 3 even talks about Artsakh, not Karabakh.

In the 2nd-1st centuries BC, the area of Artsakh was a part of the Armenian Kingdom. Strabo mentions Orhistene as one of three Armenian provinces in his "Geography" (the other two being Phavneni and Kombiseni.) Armenia, according to him, had originally been "a small country" on the sources of the Tigris and Euphrates rivers, but was expanded by the kings Artaxias (Artashes) and Zariadres {Zareh) (2nd century BC)(Strabo XI, 14, 5).

[Raynec]

Re: Caucasian Albania

I can tell by that Pushkin quote you have no knowledge what so ever. Pushkin said that in a book quoting a Chechen father calling his son an Armenian because, like Armenians, he didnt kill an innocent person. Take your propaganda elsewhere.
Vasili Lvovich Velichko was a Russian nationalist, journalist, and editor of the semi-official Armenophobe Kavkaz gazette.
Known as a Russian chauvinist, he demonstrated blatant intolerance to the Armenians and tried to set them on other populations in the Caucasus. He was active during the period when the imperial Russian authorities carried out a purposeful anti-Armenian policy.
According to the Russian historian V. Shnirelman, "it is curious that his works were re-published in Azerbaijan in the early 1990s and received wide popularity there". Velichko's "forgotten racist tract" was reissued by Ziya Bunyadov's academy.
why dont you quote some of bunyadov's quotes while ignoring the works of Strabo and others? damn ignorant azeris

OK
Strabo: ( 71, f.14, 5, c.528)

"... at first Armenia was little , but later on that was broadened in the result of wars of Artaxi (Artases) and Thariadr .They broadened the boundaries of the they kingdom to calculation of land where they tore away from neighbours - Provinces of Kaspiana, Favnitida, Basoropeda, Media (Medes), Pariadra mountain slopes of the Iberia, Khorzena, Province of Qaqorena in other side of the Kur." damn ignorant armenians

[ninetoyadome]

Re: Caucasian Albania

I can tell by that Pushkin quote you have no knowledge what so ever. Pushkin said that in a book quoting a Chechen father calling his son an Armenian because, like Armenians, he didnt kill an innocent person. Take your propaganda elsewhere.
Vasili Lvovich Velichko was a Russian nationalist, journalist, and editor of the semi-official Armenophobe Kavkaz gazette.
Known as a Russian chauvinist, he demonstrated blatant intolerance to the Armenians and tried to set them on other populations in the Caucasus. He was active during the period when the imperial Russian authorities carried out a purposeful anti-Armenian policy.
According to the Russian historian V. Shnirelman, "it is curious that his works were re-published in Azerbaijan in the early 1990s and received wide popularity there". Velichko's "forgotten racist tract" was reissued by Ziya Bunyadov's academy.
why dont you quote some of bunyadov's quotes while ignoring the works of Strabo and others? damn ignorant azeris

[Raynec]

Re: Caucasian Albania

The famous Russian historian, V.L.Velichko, wrote: "Especially interesting is also the question of Caucasian Albania, or, in Armenian, Aghvank. This country, which incorporated contemporary Elizavetpol' Guberniia, as well as part of Tiflis [Guberniia] and Daghestan, was populated by nations of non-Armenian ancestry.... Until the beginning of XIX century a separate Aghvan or Gandzasar Catolicosat existed, which competed with the Echmiadzin [Armenian Catholicosat].... Currently, the Christians who were before of Aghvan Catholicosat, are considered Armenians, and after mixing with them [assimilating], adopted their character." (p. 66). Velichko later continues: "An exception were the inhabitants of Karabakh (Albania or Aghvania), incorrectly (in relation to history) called Armenians, who professed the Armenian-Gregorian faith, but were descendants of [Caucasian] Mountaneer and Turkic tribes, and who had gone through the process of Armenianization only three to four centuries earlier." (p.154)

V.L. Velichko, "Caucasus: Russian affairs and interethnic questions." St.Petersburg, 1904, pp. 66, 154. IN RUSSIAN: Vasilii L'vovich Velichko "Kavkaz. Russkoe delo i mezhduplemennie voprosi."

In 1828 prominent Russian poet, diplomat, philosopher, then Russian ambassador to Persia, A.Griboedov had masterminded the resettlement of Armenians from Persia to Karabagh, Nakhichevan and Irevan, along with Georgia, and described this operation in his books. Griboedov expressed concern over the possible conflict that might have broken out "between indigenous Muslims (Azeris) and the Armenian immigrants if the latter decided to stay forever in the lands where they were once let in".
A.S.Griboedov, Zapiski o pereselenii armian iz Persii v nashi oblasti. 1828, [Notes on the Re-settlement of Armenians from Persia in Our Provinces] in Sochineniia v 2 tomakh, vol.2, Moscow, 1971, p.314)

According to the ancient Albanian historian, Moisey Kalankatuyski (Musa Kalankatly, Movses Dasxuranci), southern border of Caucasian Albania was along the Araz/Araxes river, not Kura (I, 4), and did not change until the [Arab invasion of] VII-VIII century (II, 21).
Also, the "Father of Armenian history," as Movses Khorenatsi (Movses of Khorene) is known, confirms Caucasian Albania's border along Araxes in his chronicle about the I century A.D. (II, 8).

Also it is interesting to note that according to maps included in the "History of the Armenian people" (Vol I, Erevan, 1951-52) by the well-known Armenian historian, S.T. Eremyan, both banks of Kura were included as part of Caucasian Albania in II century B.C. It depicted the regions of the right bank of Kura, such as Sakashena, Otena (Utik), Caspiana (Paytakaran) and Orhistena (Artsakh) as Albanian.

[Raynec]

Re: Caucasian Albania

V.L.Velichko: Who are Armenians?
Who are Armenians? Their authentic origin is not definite yet. Historical datas show their unification with xxxs during Vavilonian Captivity, and also after Jerusalem had been ruined. From the anthropological point of view, in majority, they are brahicefals, i.e. short-headed, so, they are very similar to mountainous xxxs (dagli cuut) and siro-haldeys (i.e. Aysors); all these are according to Schantre, Erkert, Pantyukhov’s research. English scientist Bertin considers them as people of the same type with xxxs of prepalestinian period. Professor D.N.Anuchin writes, that Armenians are- tribe not Arian, but Arianized (by language). Moreover, absolutely not all those, who consider themselves as Armenians, belong to aboriginal Armenian population. In the end of 90es of XIX century, Armenian magazine “Moorch”*, talking about Armenians’ significant capability for assimilation of another nations, points out the fact of presence between them of big percentage of assimilarized gitanes. To the much more interesting conclusion, concerning big Armenian groups, came Caucasian anthropologist I.I.Pantyukhov, who used the opportunity, when Tiflis was full with semiwild refugees from Turkey, and submitted many Turkish Armenians to anthropological analysis. He recovered, that most of those refugees, by their physical characteristics,- are pure kurds. This creates area to suppose, that some epizodes of Armenian slaughter in Turkey are the results of longstanding counts between Kurdish tribes of different confession.

The question, concerning Caucasian Albania, or in Armenian- Agvania, is also extremely interesting. This was the kingdom, which included modern Elizavetpole province (Ganja), parts of Tiflis and Dagistan, populated by nationalities of non-Armenian origin, but who received Christian confession from Armenians. Until the beginning of XIX century autonomous aAgvanian or Gindzasarian Cathalicos was existing , he was competing with Echmiadzinian one all the time and was completely autonomous from him. At presence, Christians, which were the pasture of Agvanian Cathalicos, are considered as Armenians, and being mixed with them, accepted their character.

Armenians also came through violent mixes with other nationalities: Armenian tribe has contributions in its genealogical structure from Persian troops, Azeri Turks, Turks, Georgians, representatives of mountainous nations.

In such circumstances, it is clear, that pure Armenian without any mixes in his blood is of the great rarity. They have lots of mixes from other nations in their blood, by this fact we can explain- how nation, which cowardice had become a refrain in Asia, can sometimes bear talented and brave commanders- they are big exclusion from whole nation, because of contributions in their blood from other brave and bellicose nations; therefore, normal, pure Armenian, according to caucasian refrain, “is affraid from hare”. This feature is undoubtly semitic. In general, Armenians have lots of semitic features, which are as follows: historical incapability to preserve stable state organization, disappearance of aristocracy, and transition to underground policy of theocratic regime; until nowadays sharp features of collectivism in usage of cultivate lands are seen in peasantry, also significant inclination to trade, userery, etc. Arrogance and cruelty towards weak and slave grovel in front of stronger power, and phenomenal capability for advertisement, and insatiable vanity- all these are semitic features, but in Armenian character they are much rough and intensive.

Armenians extremely dislike, if they are compared with xxxs, and always try to insist on Arian origin of gaykan nation.

Armenian businessmen intensively care about creation of very special history of Armenia, about exalt of this small nation and its heroes, starting from casual generals, worthy of respect, and terminating with uncasual contrabandists, worthy of... respect, but from another side. They always try to stress their historical “merits” and present dignities in parazitic way, i.e. depriving neighboring nations, who have history much more clear, undoubt and valueble. They rob Georgians in historical- archeological field: for example, they scratch Georgian inscriptions from monuments, seize ancient orthodoxal chapels** and try to demonstrate as ancient Armenian lands places, where everything is witnessing about past of Georgian kingdom.

The first mercenary of Armenians in Russian literature was Senkovskiy, who was writing in such mood under pseudoname of baron Brambeus. Then Armenian “historians”- Emin (“The History of Moisey Horenskiy”), Hudobashev (Review of Armenia), later- Yeritsov (Caucasian Olden Times, 1872, #1), -despite such obvious witnesses of past, as monuments, worked in the same direction; they, for instance, try to rob Georgia its historical rights to Saatabago region, i.e. atabeck Jakeli’s possessions (at presence, Ahalcih district). Every caucasian knows, that undoubt traces of Tamara the Great’s reign found in this region, and muslim population of the district cosists of turkisized georgians, speaking georgian, but Armenians came there in the 1st half of XIX century as refugees from Turkey, and they are not aborigins there.

Such scientists as Patkanov, Senkovskiy, Koh, Marr always try to rob georgians of their historical property in order to benefit Armenians and still try to prove, that marvelous georgian poem “Bars skin” (obviously, author is talking about Shota Roustaveli’s poem “Knight in Tiger Leather”, notice of edition) is not authentically georgian.

All this is beneficial for Armenian politicians, because their nation never ever have had any significant poetic work, i.e. necessary feature of flowerishing of nation’s spirit.

Armenians’ morbid ambitions and vanity, inclination to advertisement of own “grandeur” in the past and presence can been expalined and partly justified by such fact, that they during their history acquired negative reputation for themselves, and want to get rid of it.

Impartial, humanistic and moralistic roman historian Tacitus speaks about Armenians in 2nd book of Ab excessu Augusti, in the paragraph 53, he says the following: “They are really double-faced nation, either by character and by geographical condition...; Permanently hate romans and envy to perphenians”. In the book 12, paragraph 46 he points to “enough known perfidy of Armenians” –“satis cognitam Armeniorum perfidam”.

“You are coward, you are slave – you are Armenian!” – says Pushkin in the old man’s retort. Georgians say: “movida somehi-moytana skhva mehi” – Armenian came and brought new disaster.

German traveller Alfred Kerte in his “Anatolian sketches”, which were dedicated to well-known German representative in Turkey Colemar fon-der-Goltz, say the following : “approximately everybody, who touches the local culture in these provinces, learns to love Turks, do not respect Greeks, hate and despise Armenians... Everywhere the proverb- “greek will deceive two xxxs, Armenian- two Greeks”-justifies. If you were deceived somewhere in Anatolia, so, surely, you dealt with Armenian. The same author quote one businessman from Eski-Sheher: “when I deal with turk, concerning business, I do it without written contract, because his word is enough. With Greek or other levantinian I make written contact, because it is absolutely unavoidable and optional, but with Armenians I do not have any business, because it is impossible to avoid their mendacity and intrigue even within written conditions”.

That is to say, intelligent Armenians longly realize, that reputation of their nation is extremely bad, so, among people, who don’t know Caucasus well, some of representatives of Armenian intellectuals call themselves as Georgians, or, for poetical feelings, chekesians. Up to present, Armenians themselves and publicists, who sympathize them, always try to substitute “Armenian” with “aborigin”, “Caucasian”, and especially “Christian”. Such a stress on Christianity is very characteristical, because of their permanent claims towards their Muslim neighbors, and because title “Christian” gives them some privilege.

Written Armenian History is very unclear, unexact, but it has many edifying points -in chroniclers’ tremendous unceremounisity as well as in facts. Beginning from cathalicos Johann VI (“The History of Armenia from the begining of time until the year 925”, Sent-Martin’s interpretation) and till later period, Armenian historians are pretending to accuracy in datas, which concern most fabulous period of history. Armenians, allegedly, derive from Noah. According to Armenian archbishop Joseph, Armenians’ genealogy is as follow: Noah born Afet, Afet born Gomer, Gomer born Tiras, Tiras born Torkom, Torkom born Gayk, who together with Nemvrod provided Vavilonian crowd. Later, Gayk won Nemvrod in a war and killed him. Because of it, tribes, which were submitted to Gayk, considered him as a father and began to title themselves as gaykans. Then, there is a number of such “true” and “proved” facts. Pages are full with “great” names, unknown in official historical science, besides the Armenian one, known figures sometimes appeare in very exaggerated form.

If it was necessary to find word to characterize facts from Armenian history, besides “fiction”, word “treason” should have been used. Dubious rulers of Armenia, country with permanently hesitative borders, are always dependent on stronger neighbour monarchies and systematically betray them. Nobelsmen (narahars) betray tsars, nations betray them both. Cruelty of customs and unreliance of interrelations are phenomenal.

In Armenia itself, i.e. on Armenian plato, sovereign state had been abolished long-long time ago, in V century, when Armenia became persian province and, factually, theocratical leadership with cathalicos in head came to existence over Armenian nation.

Some feature of sovereignty appeared in fall of XI century in small Kilikia and finally disappeared in 1375.

* “Moorch”, 1897, article “Armenians from Gitanes”.

“There are only two nations on Earth without national language and without homeland- xxxs and gitanes. Neither Asian tyranny, nor medieval ruthless chasing , nor even modern humanistic culture couldn’t assimilate them to other nations; and all these strong factors, therefore, were not able to abolish material greediness of one and unlimited aspiration to wander of another. Everywhere in Asia and in Europe, old and new world, gipsy remain gipsy, xxx remain xxx. Only Armenian nation could assimilate gitanes, and this is supported by facts. Erivanian, Shemahan, Elizavetpolian, Tiflisian and other gitanes assimilated to Armenians, and they maintained only their family names, as far memory about their origin. Researching data, we can come to conclusion, that no nation was capable to such mass assimilation besides Armenian one. There are even talented persons from assimilated gitanes-Armenians. For instance, professor of Saint-Peterburg University Kerobe Patkanyan, monk and poet Alamdaryan and others.

** There are many such facts. We’ll describe two of them. “Kafkaz”, June 1897, “Parishioners of St.Nicolas’s dushet church appointed two persons to intercede to Higher Caucasian Commander askingto take measures for prevention from capture by Armenians of “Bodavis-tsminda Georgis-nishi” chapel with its piece of land. Ancient icons are stollen and brought to dushet Armenian church, and chapel itself now called “Soorp-Geurkan”, orthodoxal priests are not allowed to messa in it.”

“Iveria”, April 1897, Ahalcih town. “There is curative spring near the town on opposite bench of Potskhovi river. Near spring there is old georgian chapel. From different parts of Georgia people come to the spring for cure. Water was available for free. In the begining of March 1896 somebody brought and put Armenian icons in chapel, made doors in chapel and locked them. Priest D.Hahutov acknowledged exzarkh of Georgia about this incident.”

[Lion1700]

Re: Caucasian Albania

Մեծ Հայքի և Աղվանքի թագավորություններ
(քաղաքական հարաբերությունների վերլուծություն)

Ընդունված է համարել, որ Աղվանքի թագավորությունը հիմադրվել է մ.թ.ա. 331 թ-ին: Սակայն, ի տարբերություն օրինակ Իբերիայի թագավորության, Աղվանքի թագավորությունը այդպես էլ չկարողացավ հանդես գալ որպես մեկ կուռ քաղաքական համակարգ: Մ.թ.ա. Iv դարի վերջից մինչև մ.թ.ա. I դարի սկիզբը տարաբնույթ ցեղային միություններից կազմված Աղվանքի թագավորությունը հիմնականում գտնվում էր ավելի հարավ տարածվող Ատրպատականի թագավորության, իսկ նրա միջոցով, միջնորդավորված ձևով, Պարթևական թագավորության գերիշխանության տակ:
Մ.թ.ա. 86 թ-ին Պարթևական, Ադիաբենեի և Ատրպատականի թագավորությունների հետ միասին Աղվանքի թագավորությունը ևս ընկավ Մեծ Հայքի թագավորության գերիշխանության տակ: Հենց այս ժամանակից սկսած էլ Աղվանքի թագավորության բանակը, Օրոյսի (մ.թ.ա. մոտ 86-50) ու նրա որդի Զոբերի (մ.թ.ա. մոտ 50-34) օրոք, սկսում է գործել Մեծ Հայքի թագավորության բանակի կազմում: Պոմպեոսի արշավանքի արդյունքում կարճատև ու ձևական կերպով Հռոմի “դաշնակից և բարեկամ” հռչակվելը որևէ էական փոփոխության այնուհանդերձ չհանգեցրեց: Սակայն քաղաքական ասպարեզից Զոբերի հեռանալով էլ Աղվանքի թագավորությունը ոչնչացավ, իսկ նրա տարածքն ընկավ Ատրպատականի թագավորության գերիշխանության տակ:
Մ.թ. I դարի 30-ական թվականներին Աղվանքի տարածքը ընկավ վերելք ապրող Իբերիայի թագավորության գերիշխանության տակ, բայց արդեն դարի երկրորդ կեսին այստեղ կրկին հաստատվեց Ատրպատականի թագավորության գերիշխանությունը: Չնայած սրան, սակայն, շուտով, ընկնելով Ալանական թագավորության հուժկու հարվածների տակ, քաղաքական ասպարեզից հեռացավ նաև ծանր կորուստներ կրած ու սարմատների ավերիչ արշավանքներից ամայացած Ատրպատականի թագավորությունը: Արդյունքում Աղվանքի տարածքում ուղղակիորեն հաստատվեց Պարթևական թագավորության գերիշխանությունը:
155 թ-ին սաբիրների կողմից ծանր պարտության մատնված և նրանց կողմից հետապնդվող հոների հորդան շարժվեց դեպի արևմուտք: Սակայն ստացվեց այնպես, որ այս փախստականները, որոնք պարտություն էին կրել և չէին կարողացել նույնիսկ մնալ իրենց հայրենի տափաստաններում, արդեն հյուսիս-արևելյան կասպյան տափաստաններում, շնորհիվ իրենց մեծաթվության և ավելի հզոր ռազմական համակարգի, կարողացան պարտության մատնել տեղական քոչվոր ցեղերին` բուլղարներին, բասիլներին և խազարներին: Արդյունքում, “ընկնող դոմինոներ”-ի սկզբունքով, վերջիններս էլ իրենց հերթին ստիպված լքեցին սեփական տափաստանները և շարժվեցին դեպի արևմուտք` հաստատվելով Միջին ու Հարավային Վոլգայի հովտում և հիմնելով Բասիլական ու նրանից ավելի հյուսիս գտնվող Վոլգյան Բուլղարիայի թագավորությունը: Ալանական թագավորության թուլացումը և տրոհումը, ինչպես նաև Հյուսիսային i պատերազմը (198-199) արդյունքն էր հոների և դրան հետևած բուլղարների, բասիլների և խազարների հենց այս տեղաշարժի: Արդյունքում Նախակովկասյան ու Մերձսևծովյան տափաստաններում ուժերի հարաբերակցությունը լրջորեն փոխվեց, իսկ Աղվանքի տարածքը, պայմանավորված ծանր ընթացք ստացած Հայպարթևա-Հռոմեական iv պատերազմով (186-198), հայտնվեց Բասիլական թագավորության տիրապետության տակ: Սակայն Բասիլական թագավորության նվաճողական քաղաքականությունը Կովկասյան լեռնաշղթայից հարավ ընկած երկրների նկատմամբ այդպես էլ որևէ էական հաջողություն չարձանագրեց, իսկ 198-199 թվականներին վերջինիս սանձազերծած մարտական գործողությունները Մեծ Հայքի թագավորության դեմ վերջացան հենց իր ջախջախիչ պարտությամբ: Արդյունքում Աղվանքի տարածքը ավելի քան հիսուն տարով հայտնվեց Մեծ Հայքի թագավորության քաղաքական ազդեցության ոլորտում:
Iii դարի կեսերից սկսած նոր ուժեր հավաքած Բասիլական թագավորությունը վերսկսեց ագրեսիվ արտաքին քաղաքականությունը Աղվանքի, ինչպես նաև Հայաստանի արևելյան տարածքների նկատմամբ, սակայն Հյուսիսային ii պատերազմում (313-315) կրած պարտությունը կործանարար հետևանքներ ունեցավ հենց իր համար: Բասիլական թագավորությունը կտրուկ թուլացավ, որից էլ օգտվեց iv դարի սկզբներին հիոնիտների կողմից ծանր պարտության մատնված ու նրանց կողմից հետապնդվող մասագետների հորդան: Այն, ստիպված լինելով լքել հայրենի տափաստանները և շարժվել դեպի արևմուտք, անցավ Վոլգան ու, կործանելով թուլացած Բասիլական թագավորությունը, հիմնեց Կովկասյան Արշակունիների կողմից ղեկավարվող և Հյուսիս-արևելյան Կովկասն ու ողջ Աղվանքը ընդգրկող Մազքութական թագավորությունը:
Սակայն վերջինիս սանձազերծած Հյուսիսային iii պատերազմը, որին մասնակցեց նաև Ալանական թագավորությունը, ծանր հետևանքներ ունեցավ այս անգամ արդեն այս թագավորությունների համար, իսկ 342 թ-ին Մեծ Հայքի և Պարսից թագավորությունների միացյալ բանակը ևս մեկ անգամ հաղթեց Մազքութական թագավորության բանակին` դուրս մղելով վերջինիս Աղվանքի տարածքից:
Մոտ 350 թվականին դեռևս 155 թվականին հյուսիս-արևելյան կասպյան տափաստաններում հաստատված հոների հորդան նորից մտավ շարժման մեջ և, շարժվելով դեպի արևմուտք ու անցնելով Վոլգան, մինչև 370 թվականը գլխովին ջախջախեց Հյուսիսային iii պատերազմից հետո խիստ թուլացած Մազքութական ու Ալանական թագավորությունները` արդյունքում ստեղծելով և գլխավորելով հսկայական, տարացեղ ու արտաքին ավարառուական քաղաքականություն վարող հզոր քոչվոր մի կոնֆեդերացիա, այն դեպքում, երբ Ալանական թագավորությունը սահմանափակվեց Թերեք գետից հարավ գտնվող Կովկասյան լեռներով, իսկ Մազքութական թագավորությունը` Աղվանքի տարածքով, որը Պարսից թագավորությունը, ռազմական ծառայություն րականացնելու պարտավորության փոխարեն զիջել էր նահանջող մազքութներին: Աղվանքի տարածքում հիմնվեց արդեն մեծապես մազքութական էթնիկ կազմ ունեցող Աղվանքի (Մազքութական) թագավորությանը, իսկ Հյուսիսային iii պատերազմից հետո խաղաղված Նախակովկասյան տափաստաններից և Հյուսիս-արևելյան Կովկասից կրկին վերսկսվեցին ներխուժումները դեպի Անդրկովկաս, Հայաստան, Աղվանք ու Ատրպատական:
Մեծ Հայքի թագավորության անբաժանելի մասը կազմող Արցախ և Ուտիք նահանգները 428 թ-ին Մեծ Հայքի թագավորության անկումից հետո չընդգրկվեցին Հայոց Մարզպանության մեջ, այլ կցվեցին Մազքութական թագավորությանը: Վերջինս, սակայն 451 թ-ին ոչնչացավ:
Դրանից հետո Կուրի ձախափնյակից մինչև Կասպից ծով, Դերբենդ ու Կովկասյան լեռներ ձգվող տարածքում ստեղծվեցին մանր ցեղային թագավորություններ (օրինակ` Լփինների, Ճղբերի, Բաղասականների, Մազքութների թագավորություններ): Ուստի ստացվեց այնպես, որ այս տարածքը “Աղվանք” կոչելը արդեն չուներ որևէ կիրառական ու հավաքական նշանակություն և գործնականում ավելի հարմար ու քաղաքական տեսանկյունից ավելի ճիշտ էր ասել օրինակ Լփինների, Ճղբերի, Բաղասականների կամ Մազքութների թագավորություն:
Իր հերթին Մազքութական թագավորության ոչնչացումից հետո բնականաբար անկախ թագավորություն հռչակվեց նաև մի կուռ էթնոմշակութային ամբողջություն հանդիսացող Արցախը և Ուտիքը: Ավելին, եթե լփինները, ճղբերը կամ բաղասականները, ղեկավարվելով նեղ ցեղային շահերով ու արժեքներով, որևէ կերպ չցանկացան հետագա կապ ունենալ “Աղվանք” հասկացության հետ, ապա Արցախում և Ուտիքում գերագահության իրավունքով իշխող Առանշահիկները, դրսևորելով ավելի մեծ լայնախոհություն, ընդհակառակը, սեփականացրին այն ու սկսեցին իրենց կոչել Աղվանից արքաներ: Դրանով վերջիններս իրենց վարկը բարձրացնելուց զատ հետապնդում էին ևս մի և ավելի կարևոր նպատակ` ստեղծել “իրավաբանական հիմք” հավակնելու Կուրի ձախափնյակին, այսինքն նախկին Աղվանքի (Մազքութական) թագավորության ողջ տարածքին:
Փաստորեն ընդամենը այս նպատակներով իրենց կոչելով “Աղվանից արքա”-ներ, իսկ 451 թ-ին հռչակված Արցախ-Ուտիքի թագավորությունը` “Աղվանքի թագավորություն”, Առանշահիկ արքաները իրենցից անկախ ներկա ադերբեջանական պատմաբաններին առիթ տվեցին ոչ միայն ամեն կերպ խեղաթյուրելով պատմությունը ադերբեջանցիներն ներկայացնել որպես աղվանցիների հետնորդներ, այլև Սյունիներից, իսկ նրանց միջոցով նաև Գեղամից (մ.թ.ա. 1908-1858) սերած Արցախի-Ուտիքի “Աղվանից արքա” տիտղոսը կրող Առանշահիկ արքաներին, ինչպես նաև լիովին հայ հպատակներ ունեցող, սակայն “Աղվանքի թագավորություն” հռչակված Արցախ-Ուտիքի թագավորությունը հայտարարել էթնիկ աղվանական, հետևաբար, ըստ իրենց տրամաբանության, նաև ադերբեջանական:
V դարի երկրորդ կեսին Աղվանքի տարածքում առաջացած մանր թագավորությունները, սակայն, երկար կյանք չունեցան: 463 թ-ին Արևմտյան Սիբիրում բնակվող սաբիրները, սարագուրները, ուրուգները և օնագուրները, պարտության մատնվելով ավարներից, շարժվեցին դեպի արևմուտք ու անցան Վոլգան: Ընդ որում վերջին երեք ցեղերը արագորեն տարալուծվեցին սաբիրների մեջ: Միաժամանակ, օգտվելով անմիջական հետապնդման բացակայությունից, հերթական այս փախստականները, շնորհիվ իրենց մեծաթվության ու ավելի հզոր ռազմական համակարգի, Նախակովկասյան և Մերձսևծովյան տափաստաններում Աթիլլայի մահից հետո խիստ թուլացած հոներից խլեցին գերիշխանությունը ու շարունակեցին վերջիններիս ավարառուական քաղաքականությունը:
Արդեն 552 գարնանը Դերբենդի լեռնանցքից ներխուժած սաբիրները ասպատակեցին Փայտակարանը, Ուտիքը ու Աղվանքը: Արդյունքում Արցախ-Ուտիքի թագավորությունը և Աղվանքը ընկան սաբիրների գերիշխանության տակ:
Սակայն 563 թ-ին Պարսից թագավորության բանակը և Հայոց այրուձին ջախջախեցին սաբիրներին: Արդյունքում սաբիրների մնացորդները ետ մղվեցին Կովկասից հյուսիս, ընդունեցին Ավարական խաքանության գերիշխանությունը և արագորեն ձուլվեցին ավարների մեջ, իսկ Աղվանքի տարածքը, որտեղ սաբիրական տասնամյա տիրապետությունը հիմնովի ոչնչացրել էր բոլոր մանր թագավորությունները, արդեն մինչև արաբական նվաճումները մնաց Պարսից թագավորության ուղղակի գերիշխանության տակ:
Արաբական տիրապետությունը վերջնականապես փոխեց մինչ այդ էլ արդեն մեծապես աղավաղված Աղվանքի բնակչության էթնիկ կազմը և ծանր հարված ստացած էթնիկ աղվանները վերջնականապես դուրս եկան պատմության թատերաբեմից:
Այսպիսով Մեծ Հայքի և Աղվանքի թագավորությունների հարևանության մի քանի հարյուրամյա դարաշրջանը ավարտվեց:

[lampron]

Re: Caucasian Albania

BBC site offers news in 'Azeri' language

http://www.bbc.co.uk/azeri/

it has no interest in Armenian - probably because there no money, oil or geostrategy in it

news channels are driven by politics, not information

[lampron]

Re: Caucasian Albania

The worst offender is Suzanne Goldenberg's Pride of Small Nations: The Caucasus and Post-Soviet Disorder (London: Zed Books, 1994), which states,

Even in 1832, after considerable migration had taken place, it is generally accepted [my emphasis] that Muslims were a majority in Karabakh. An official Russian survey of that year recorded that Muslims made up 64.8 percent of the region and Armenians 34.8 percent (p. 158).

The note cites my article as the sole source. The survey, which I have never seen or cited, is now attributed to me.

Very interesting but also serious! Journalists can quote each other in a chain process with the result that everyone then believes that Karabakh was 'majority Muslim' 150 years ago. Dr Bournoutian must have a legal case

[Federate]

Re: Caucasian Albania

another revisionist book claiming the January 1990 Baku pogrom was 'civil strife'

http://books.google.com/books?id=sZV...page&q&f=false

Audrey Alstadt is not to be considered a reliable source because of her purposely manipulative errors in her use of statistics over the issue of Artsakh, probably because she has links to Azerbaijan's government. Here is George Bournoutian exposing her in this link http://www.umd.umich.edu/dept/armenian/sas/bour2.html

Excerpts from the link:

In her study The Azerbaijani Turks: Power and Identity under Russian Rule (Stanford, CA: Hoover Institution Press, 1992), Professor Audrey Altstadt states,

In the first decade of Russian rule, immigration [to the Caucasus] appears to have been confined to Russians . . . and Armenians from Iran, as provided in the Treaty of Turkmanchai. Armenian immigration affected mainly the Shemakhi, Ganje, and Karabagh regions and areas west including Erevan (p. 28).

She cites my article, "The Ethnic Composition and Socio-Economic Condition of Eastern Armenia in the First Half of the Nineteenth Century," in Ronald G. Suny, ed., Transcaucasia: Nationalism and Social Change, East European series 2 (Ann Arbor: University of Michigan, 1983), pp. 77-79, as the source for this information. My study deals primarily with Erevan and Nakhichevan. Nowhere in that work, nor in my two books on the region,(1) have I ever discussed population figures for Shemakhi, Ganje, or Karabakh. Altstadt, well aware of the narrow scope of my work (she participated at the conference held at the Kennan Institute in 1980 where I presented the paper cited in her work), uses it inaccurately to give credence to the Azeri point of view. By lumping Karabakh with Erevan, she confuses the issue and the reader; from her footnote, those not familiar with my work would assume that it contained population data on Karabakh as well as Erevan.

Later in her same work, Altstadt is even less cautious, for she states,

On the issue of the current majority in mountainous Karabagh, Vahabzade and Aliyarov noted that the Armenians had been a minority in most of Caucasia at the time of the Russian conquest and were encouraged to immigrate from Iran by the Treaty of Turkmanchai (1828) and Russian state policy until they formed majorities in several pockets (p. 196).

An uncited Russian survey of 1832 and my article are used as the main sources for this statement. The survey lists the Armenian population of the whole of Karabakh at 34.8 percent (slightly over one-third) and that of the Azeris at 64.8 percent. This time Altstadt confuses the reader by identifying the whole of Karabakh with Mountainous Karabakh. The Armenian population of Karabakh (as will be demonstrated below) was concentrated in 8 out of the 21 districts or mahals of Karabakh. These 8 districts are located in Mountainous Karabakh and present-day Zangezur (then part of Karabakh). Thus 34.8 percent of the population of Karabakh populated 38 percent of the land. In other words the Armenians, according to the survey cited by Altstadt, formed 91.58 percent of the population of Mountainous Karabakh.

Altstadt continues her campaign of misinformation in a volume entitled Ethnic Conflict in the Post-Soviet World: Case Studies and Analysis (New York, 1997). She states,

As a result of the Russo-Iranian Treaty of Turkmanchai (1828), thousands of Armenian families were relocated from Iran to the Caucasus. The influx of Armenians, from Iran and the Ottoman Empire, led, by the end of the century, to the formation of Armenian majorities in various areas of that region, including the mountainous part of Karabakh (p. 229).

My article is once again used as a source.

Unfortunately, those who have the habit of copying sources without verification have used Alstadt's misleading footnotes and have further damaged my credibility as a scholar. The worst offender is Suzanne Goldenberg's Pride of Small Nations: The Caucasus and Post-Soviet Disorder (London: Zed Books, 1994), which states,

Even in 1832, after considerable migration had taken place, it is generally accepted [my emphasis] that Muslims were a majority in Karabakh. An official Russian survey of that year recorded that Muslims made up 64.8 percent of the region and Armenians 34.8 percent (p. 158).

The note cites my article as the sole source. The survey, which I have never seen or cited, is now attributed to me. To add insult to injury, Azeri newspapers in the
Page 101 begins here

West, including one in Toronto, portray me as the Armenian scholar specializing in the region who agrees with the Azeri point of view.

To aid Professor Altstadt and all the others who have either misused their sources or cannot decipher manuscripts, have no or poor knowledge of the necessary languages, or are just too slothful to check sources, I shall present below the information I have gathered from the primary sources on the demographics of Karabakh. I hope that this material will finally clear the smoke and spare me the embarrassment of the last few years.

[lampron]

Re: Caucasian Albania

another revisionist book claiming the January 1990 Baku pogrom was 'civil strife'

http://books.google.com/books?id=sZVN2MwWZVAC&printsec=frontcover&dq=Historical%20Dictionary%20of%20Azerbaijan&source=gbs_slider_thumb#v=onepage&q&f=false