Is Russia an ally or foe, nowadays?

[Haykakan]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

No its saying that Kharabagh is now integral part of Armenia and will be protected by Russia.

What is Lragir trying to say? The Russians freed Armenians from Persian yoke, and were highly welcome as heroes and liberators. Is lragir historically deficient? or would it have preferred that Armenia stayed under Persian rule, and perhaps today been part of the Islamic Republic of Iran?

Source: http://groong.com/news/msg479181.html

[Vrej1915]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Մոսկվան լուծում է Արցախի հարցը
ՀԱԿՈԲ ԲԱԴԱԼՅԱՆ
Հինգշաբթի, 12 Սեպտեմբերի 2013,


Մոլդովայի իշխանությունը հետ է վերցնում Քիշնեւի օդանավակայանը ռուսական կառավարչից: Դա Մոլդովայի պատասխանն է Ռուսաստանին, որը արգելափակել է մոլդովական գինիների մուտքը ռուսական շուկա: Դա էլ Ռուսաստանի մահակն էր ընդդեմ Մոլդովայի Եվրամիության հետ Ասոցացման գործընթացի:
Ասոցացվող 6 երկրներից 3-ը՝ Ուկրաինան, Վրաստանն ու Մոլդովան, դիմադրեցին ռուսական ճնշումներին: Համենայն դեպս դիմադրում են մինչ այժմ: Բելառուսի եւ Ադրբեջանի պարագան բոլորովին այլ գործոնների եւ հանգամանքների շրջանակում է: Փաստացի միայն Հայաստանը տեղի տվեց ռուսական ճնշմանը:
Այդ երկրներից Հայաստանը տարբերվում է նրանով, որ ունի անվտանգության կամ Արցախի խնդիր: Մոլդովան դա չունի՝ Մերձդնեստրը Արցախի իրավիճակի հետ համեմատելի չէ: Նույնը նաեւ Ուկրաինայի եւ Ղրիմի պարագայում: Վրաստանի դեպքում էլ Աբխազիայի եւ Օսիայի խնդիրները տարբեր են:
Շատերն ասում են, թե Ռուսաստանին ընդդիմանալու Վրաստանի գինը այդ երկու տարածքներն էին: Նաեւ զգուշացնում, որ Ռուսաստանին ընդդիմանալու դեպքում էլ Հայաստանը կկորցնի Արցախը, ինչպես Վրաստանը կորցրել է Աբխազիան ու Օսիան:
Բայց Վրաստանն Աբխազիան ու Օսիան կորցրել է ավելի վաղ, քան Սահակաշվիլին սկսեց երկիրը ռուսական ուղեծրից դուրս բերելու աշխույժ քաղաքականություն: Աբխազիան ու Օսիան Վրաստանինը երբեք չեն էլ եղել, այն բանից հետո, երբ Թբիլիսին ռազմական պարտություն կրեց այդ ռեգիոններում:
Հետեւաբար, Վրաստանն ավելի շատ բեռից է ազատվել, քան ինչ որ բան կորցրել է Ռուսաստանի հետ հակադրության հետեւանքով:
Արցախի դեպքում, Հայաստանը տարել է ռազմական հաղթանակ, եւ Արցախը մերն է: Հետեւաբար, Արցախի դեպքում իհարկե միանգամայն տեղին է կորստի վտանգի մասին խոսելը՝ մենք կկորցնենք մերը, ոչ թե կազատվենք վաղուց արդեն բեռի վերածված խնդրից:
Հետեւաբար թվում է, որ Ռուսաստանին զիջելը արդարացված է՝ փրկվել կամ պահվել է Արցախը:
Բայց, դա երեւի թե ավելի շատ մոլորություն է, քան իրավիճակի պրագմատիկ պատկերացում: Կամ էլ մոլորություն է այն, որ Արցախը մերն է եւ մենք ենք հաղթող երկիրն այդ հարցում:
Բանն այն է, որ եթե Արցախի պաշտպանությունը կախված է Ռուսաստանի սպառնալիքներին ու շանտաժներին տեղի տալուց, ապա դա բացարձակապես պաշտպանություն չէ: Դա նշանակում է, որ Արցախը վաղուց է հանձնվել Ռուսաստանին, պարզապես Մոսկվան դեռեւս մեծահոգաբար թույլ է տալիս Հայաստանին լինել իր տեղապահն այդ հարցում: Տեղապահ այնքան ժամանակ, մինչեւ որ Մոսկվան կգտնի Արցախում իր ռազմական ներկայությունը հաստատելու հարմար պահ եւ հնարավորություն:
Օրինակ, 2008 թվականին, երբ Մոսկվան հասել էր գրեթե Թբիլիսի, Կրեմլը համարեց, որ Արցախի հարցում էլ «բլից-կրիգի» հարմար պահն է: Մեդվեդեւն ակտիվացրեց Ռուսաստանի ջանքը կարգավորման գործընթացում: Ռուսաստանը լավ հասկացավ, որ Վրաստանի հանդեպ տարած հաղթանակը ոչինչ է, իրականում նահանջ, քան առաջխաղացում կովկասյան ազդեցության գործընթացում: Իրավիճակը կարող էր շտկել միայն Արցախի հարցը, եթե Ռուսաստանին հաջողվեր այդ հարցում հասնել ստատուս-քվոյի փոփոխության՝ բնականաբար իր հրամանատարության ներքո:
Չհաջողվեց: Բայց Մոսկվան հույսը չի կորցրել: Չհաջողվեց նաեւ այն պատճառով, որ Արեւմուտքն էր բավական մեծ ազդեցություն ձեռք բերել Հայաստանի իշխանության վրա եւ կարողացավ իշխանությանը հետ պահել ակնհայտ խայտառակ եւ պարտվողական համաձայնություններից եւ ի վերջո բարեհաջող չեզոքացնել Ռուսաստանի գլխավորությամբ եռյակի ձեւաչափը:
Դրանից հետո, Մոսկվայի համար պարզ դարձավ, որ Արցախի հարցին անդրադառնալու համար հարկավոր է նախ Հայաստանում թուլացնել Արեւմուտքի աճած ազդեցությունը, ապամոնտաժել Հայաստանի իշխանության եւ Արեւմուտքի հարաբերությունը, որպեսզի Արցախի հարցում նախաձեռնություններում խանգարող հանգամանքները քիչ լինեն:
Այսինքն, Մաքսային միության մասին հայտնի շրջադարձից հետո, Ռուսաստանը դեռ անդրադառնալու է Արցախի խնդրին, ընդ որում առավել անկաշկանդ: Պատահական չէ, որ սեպտեմբերի 3-ից հետո Արցախի հարցում ակտիվություն նկատվեց ԱՄՆ իշխանության մոտ, Բարակ Օբաման հատուկ ուղերձ հղեց Ադրբեջանի նախագահին՝ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի նոր համանախագահ Ջեյմս Ուորլիքի հետ, որը առաջին այցը կատարեց տարածաշրջան:
Այդ տեսանկյունից, ըստ երեւույթին մոլորություն են նաեւ պնդումները, թե Ռուսաստանը Հայաստանի վրա ճնշում չէր բանեցնի, եթե Հայաստանը չգնար Եվրամիության հետ Ասոցացման: Միգուցե այդ դեպքում իսկապես չլիներ Մաքսային միությանն անդամակցելու ուղղակի պահանջ, բայց Հայաստանի հանդեպ մամլիչի քաղաքականությունը Ռուսաստանի պարագայում ունի ոչ թե 3,5 տարվա պատմություն՝ ինչքան որ Ասոցացման գործընթացի պատմությունն է, այլ շատ ավելի երկար տարիների:
Եթե հասարակությունը նոր է արձանագրում այդ ճնշումը, դա դեռ չի նշանակում, որ այն չի եղել 2000-ականների ամբողջ առաջին տասնամյակի ընթացքում: Չէ որ Հայաստանի ռազմավարական հզորությունները պարտքի կամ իշխանության դիմաց Ռուսաստանին են փոխանցվել հենց այդ տարիներին: Հենց այդ տարիներից է Ռուսաստանը սկսել ռազմավարական հարաբերություն կառուցել Ադրբեջանի հետ:
Ասոցիացիան այստեղ կապ չունի, Ռուսաստանը ոչ թե պատժիչ գործողություններ է իրականացրել, այլ հետեւողականորեն առաջ է մղել իր շահը կամ շահի իր պատկերացումը՝ այն պատկերացումը, որ իշխանության է եկել Ռուսաստանում այդ տարիներին: Հայաստանի հարցը Մոսկվան վաղուց է լուծել, այժմ լուծում է Արցախի հարցը: Այլ հարց է, որ Հայաստանից այդ ամենը նկատել են շատ քչերը, թեեւ հիմա էլ շատերը չէ, որ նկատում են:
Մաքսային միության բլեֆը Ռուսաստանին պետք էր Արցախի հարցն իր համար լուծելու համար:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....llsoq9zV.dpuf

[gegev]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

When the war starts; (updated version)

What are Azeri advantages?
1) They will rely on a surprise and a diversionary attack. (Londontsi)
2) Smerch will be very effective, as a mass destruction weapon in plain/flat land with high concentration of troops w/o proper entrenchment and underground fortifications as well as weaponry located in open air.
3) They have proper arsenal of other sophisticated weapons.
4) Guarantee that Russian’s wouldn’t intervene and hoping that Artsakh/Armenia will loose time and efforts on asking Russian’s to intervene and will be anxious by getting refusal or promise to intervene later on.
5) Hoping that Artsakh/Armenia leaders wouldn’t be that decisive, to react immediately, and will try to stop it by applying to the international community, loosing precious time to react.
6) Knowing our troop/weaponry locations that are not changed/dispositioned for years.
7) Enjoying Turkish and “Turkic” concealed support in manpower, armament and political area.
8) They have their own satellite to screen/locate objects in Artsakh/Armenia. Are they fully aware of its know how; to use properly?
9) Artsakh army wouldn't target Azeri civilians.
...
What are our advantages?
1) We hold the higher ground (in general) and normally it is easier to defend than to take. (Eddo)
2) Artsakh/Armenian soldiers are better trained and have a stronger will. (Eddo)
3) Counter attack is inbuilt as part of the defence strategy. (Londontsi)
...
What are Azeri weaknesses?
1) They can attack only Artsakh, while Artsakh will target all the country.
2) Oil, gas fields and major industrial complexes can be destroyed during the first hours of war. Excluding the oil fields in the Caspian that can cause environmental disaster of the sea. (Hakob)
3) Lack of strong will. (Eddo)
4) Lack of proper training. (Eddo)
5) The battlefield hostilities will quickly evolve into artillery duels. (Londontsi)
6) If the Azeri are seen to have started the war they will loose all political support from US, France and other EU countries. (Londontsi)
7) Turkish involvement has to be discounted. (Londontsi)
8) Although we will suffer, the level of refugees and destruction would be much higher on the Azeri side. (Londontsi)
9) Azeri may suffer internal ethnic unrest or rebellion against aliev's clan in case of prolonged hostilities. (Hakob)
10) Azeries are world wide known as an oppressor of its population democratic rights.
11) Fresh memories on crashing defeat in recent Artsakh war.
…
What are our weaknesses?
1) Low military budget. (Eddo)
2) Small airforce. (Eddo)
3) Latest and on-going arming of Azerbaijan. (Londontsi)
4) Azeries will target our civil population.
5) With artillery engagements, close proximity trenches will become impossible to hold. (Londontsi)
…
What should be done before the war starts?
1) With good intelligence, if we know an attack is imminent, we should pre-empt and deny them the surprise. (Eddo)
2) Building additional entrenchments and underground fortifications in the plain/flat land areas.
3) I heard we have arrangements with France to use their satellite data for screening/locating military/other objects in Azerbaijan, because the Russian data will be unreliable.
4) The times require us to grow up and make/produce our own satellite and/or their parts/subsystems. (Londontsi)
5) Azeri positions will become vulnerable with the tactical evacuation of Armenian trenches.(Londontsi)
5) Mobilizing military specialists of Armenian decent, from Russia, that are familiar with “Smerch” and other weapon know-how; that Azeries bought from Russia. Scientists that took part in developing the arms will be very useful.
6) Intensifying our UAV production and thinking about their other alternative usage ways. (censoring, bombing, transportation of things, ... (Hakob)
7) Laser military technology further development and its possible usage against enemy satellites. (Hakob)
...

When the war starts;(updated version)
We need to add the low orbit satellite; Azerbaijan is going to buy recently, in the section of their advantages. Alas ...

[Vrej1915]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Պատերազմի ու անվտանգության բլեֆն աշխատեց
ՀԱԿՈԲ ԲԱԴԱԼՅԱՆ
Շաբաթ, 14 Սեպտեմբերի 2013,


Մաքսային միության համատեքստում առավելապես անուղղակիորեն բավական ինտենսիվ շրջանառվում է Լեռնային Ղարաբաղի թեման: Նախ անվտանգության համատեքստում: Թեեւ Հայաստանի պաշտոնյաները չեն ասում, թե հատկապես ինչ կա դրա տակ, այդուհանդերձ հազիվ թե այլ բան, քան Ռուսաստանի սպառնալիքները: Ամենայն հավանականությամբ Մոսկվան սպառնացել է Հայաստանին՝ եթե Մաքսային միություն չմտնեք, Արցախում պատերազմ կլինի, եւ Ռուսաստանը կօգնի ոչ թե հայերին, այլ Ադրբեջանին: Թե ինչպես է Պուտինը դիվանագիտորեն ձեւակերպել այդ ամենը՝ արդեն էական չէ, կամ գուցե ոչ մի դիվանագիտության հետեւից էլ չի ընկել: Համենայն դեպս, պուտինյան քաղաքականության ռուսաստանցի եւ հայաստանցի խոսնակներն այդ սպառնալիքները կանխավ վերարտադրում էին միանգամայն բաց տեքստով:
Հետեւաբար, ենթադրվում է, որ Մաքսային միության անդամակցումից հետո Արցախում պատերազմ չի լինելու, կամ լինելու դեպքում Ռուսաստանն Ադրբեջանին չի օգնելու: Հայաստանին չի օգնի հաստատ, կամ կօգնի այնպես, ինչպես օրինակ Օսիային: Ռուսները սպասեցին՝ թունելի մուտքին այնքան, մինչեւ այլեւս Օսիան ինքը դիմադրության որեւէ ռեսուրս այլեւս չունեցավ, նույնիսկ ֆորմալ: Դա հարմար տարբերակ է պատերազմի երկու կողմին էլ հաղթելու համար: Ռուսաստանը արցախյան պատերազմի որեւէ կողմում չի լինի՝ Ռուսաստանը կսպասի, մինչեւ կգա երկու կողմերին էլ հաղթելու հարմար պահը:
Դա է Մոսկվայի ռազմավարական խնդիրը, միայն դա կարող է լինել Կովկասից Ռուսաստանի նահանջի դանդաղ, բայղ հաստատուն գործընթացի խարիսխը: Հետեւաբար Հայաստանի Մաքսային միությանն անդամակցելով Արցախի հնարավոր պատերազմի խնդիր չի լուծվում: Դա բլեֆ է, որին ենթարկվել է Հայաստանի իշխանությունը: Պարզապես Ռուսաստանն առայժմ չի կարողանում համոզել Ադրբեջանին սկսել պատերազմը, բարեբախտաբար: Որքան էլ Ալիեւը արբած լինի նավթադոլարներով, դրանք միեւնույն ժամանակ սթափության են մղում՝ կորցնելու վտանգից: Կրտսեր Ալիեւը լավ է պատկերացնում, որ պատերազմով ընդամենը կորցնելու է այդ նավթադոլարները: Ադրբեջանի սպառազինման առանցքային շարժառիթը պատերազմի պատրաստվելը չէ: Թող տարօրինակ չթվա, բայց սպառազինությունն Ալիեւի համար ընդամենը խաղաքարտ է աշխարհաքաղաքական կենտրոների հետ հարաբերությունների համար, քանի որ նավթայինն այլեւս ակնհայտորեն նախկին ազդեցությունը չունի:
Այդ ամենին զուգահեռ, ակնհայտ է, որ Ալիեւին պատերազմի գայթակղությունից հետ է պահում Միացյալ Նահանգները: Ընդ որում, Նահանգներն այդ առումով պատրաստ է հանդուրժել նույնիսկ ամբարտավան վերաբերմունքը Ադրբեջանի նախագահի ընտրությանը դիտարկելու մեկնած պատվիրակների հանդեպ, թույլ տալով Ալիեւին տոնել նման փոքր հաղթանակներ, բայց հետ պահելով մեծի գայթակղությունից:
Այդպիսով, Մաքսային միությունը Արցախի եւ Հայաստանի անվտանգության խնդիրների հետ որեւէ էական կապ չունի, որովհետեւ անվտանգության խնդիրը դրված է շատ ավելի լայն եւ պրակտիկ գործընթացների շրջանակում, քան ռուս-բելառուս-ղազախական ինքնագործունեության խմբակը:
Այդ խմբակին Արցախի հարցի առնչության մյուս հանգամանքը սահմանի խնդիրն է: Ինչպե՞ս է վերաբերելու խմբակը Արցախի կարգավիճակին: Առնվազն միամիտ կլինի կարծել, որ Ռուսաստանը թույլ է տալու Արցախի խնդրի որեւէ իրավական շոշափում Մաքսային խմբակի շրջանակում:
Առավելագույնը, ամեն ինչ մնալու է այնպես, ինչպես կա: Այսինքն, ընդամենը չի բարձրացվելու Արցախի սահմանային խնդիրը, դա մատնվելու է «անուշադրության»: Ղազախստանն ու Ադրբեջանը կլռեն, ինչը կլինի Ալիեւի երախտագիտությունը Պուտինի բարեհաճության հանդեպ: Մի քիչ էլ կշահեն Ռուսաստանի սիրտը՝ Բաքու կատարած այցի ընթացքում Մոսկվայի հանդեպ թույլ տված «չարաճճիությունների» մասով:
Մաքսային միությունը ոչինչ չի փոխում Արցախի հարցում, չի չեզոքացնում այդտեղ առկա որեւէ ռազմավարական մարտահրավեր: Ավելին, ավելացնում է դրանք, ի դեմս այն բլեֆի, որ տարածվում է հասարակության մեջ սեպտեմբերի 3-ից սկսած՝ թե այդ օրը Մոսկվայում անվտանգության հարց է լուծվել: Եթե որեւէ անվտանգության հարց այդ օրը լուծվել է, ապա առավելապես Սերժ Սարգսյանի կամ իշխող համակարգի: Ընդ որում, լուծումը խիստ ժամանակավոր է որեւէ մեկի դեպքում էլ:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....cgbZpa9H.dpuf

[Vrej1915]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Շփոթվածություն Հայաստանի դեմ «մեծ հաղթանակից» հետո
Իգոր Մուրադյան
- Շաբաթ, 14 Սեպտեմբերի 2013,


2008 թ. Վրաստանի դեմ տարած հաղթանակից հետո Մեդվեդեւին առաջարկել էին հրավառություն կազմակերպել Մոսկվայում: Սակայն առավել ողջախոհ մարդիկ ժամանակին խորհուրդ տվեցին հետ կանգնել դրանից, խուսափելու համար անեկդոտային իրավիճակից: Ռուսաստանը բոլոր հիմքերն ունի նշելու 2013 թ. «սեպտեմբերի 3-ը» որպես Հայաստանի դեմ հաղթանակի օր: Ի դեպ, դա արդեն երկրորդ հաղթանակի օրն է: Առաջինը 1992 թ. հունիսի 13-ն էր, երբ ռուսական տանկերը ադրբեջանական եղբայրական բանակի շարքում հարձակվեցին Ղարաբաղի վրա:
Ճիշտ է, «սեպտեմբերի 3»-ից հետո Երեւանում հրավառություն եղավ, պարզվեց՝ Չեխիա-Հայաստան խաղի կապակցությամբ, սակայն Մաքսային միության համակիրները երեւում է դա ընկալեցին որպես սեփական մեծ հաղթանակն անիծյալ արեւմտականների դեմ:
Սակայն, Ռուսաստանն ու Հայաստանի նրա մարիոնետներն ընդամենը մեկ-երկու օր տոնեցին հաղթանակը: Շատ շուտով տիրեց սթափությունը, եւ Ռուսաստանի վարչապետի պարտականությունները կատարող մարդը՝ Մեդվեդեւը, հրապարակային խոստովանեց, որ Հայաստանը չի կարող լիարժեք մասնակցել Մաքսային միությանը: Այս հայտարարությունն այդպես էլ չմեկնաբանվեց հայկական մամուլում, սակայն դա չէ խնդիրը:
Ո՞րն է «սեպտեմբերի 3-ի» իրական արդյունքը Ռուսաստանի համար: Հայաստանը հայտնվեց միջազգային աննախադեպ մեկուսացման մեջ, եւ ծայրահեղ վնասակար քաղաքական իրավիճակում ստիպված է լինելու մշտապես դիմել Ռուսաստանին, իր խնդիրների լուծման համար, որոնք գնալով ավելի են շատանալու, ոչ միայն քաղաքական, այլեւ տնտեսական: Ռուսաստանի համար դրանք լինելու են անլուծելի խնդիրներ, քանի որ զենք եւ փող Հայաստանի համար չկա, փոխարենը ստիպված են զինել Ադրբեջանին: Միաժամանակ, ստիպված են պայմանավորվել Թուրքիայի հետ շատ հարցերով, ընդ որում՝ հանձնելով դիրքերը, այդ թվում՝ Հայաստանի շահերը:
Ռուսաստանը ձեռք բերեց լրացուցիչ սցենարներ՝ իր դեմ Արեւմուտքի քարոզչական եւ քաղաքական հարձակումների հարցում: Ընդ որում, տեղյակ մարդիկ լավ հասկանում են, որ ամերիկացիներն այս ողջ ժամանակ սպասել են եւ շուտով ձեռնամուխ կլինեն Ռուսաստանի դեմ նման հարձակման:
Մինչ «սեպտեմբերի 3-ը» Հայաստանում քչերն էին մտածում Ռուսաստանից հեռանալու եւ նրա հետ պայմանագրային հարաբերությունները փոխելու մասին: Արեւմուտքի հետ Հայաստանի մերձեցման ողջ ընթացքը աչքի էր ընկնում նրբանկատությամբ եւ զգուշությամբ, Ռուսաստանի հետ նույնիսկ նվազագույն դիմակայությունը բացառելու ցանկությամբ: Ընդ որում, այդ մտադրությունները չէին սահմանափակվում նոյեմբերի 29-ով (Վիլնյուսում Եվրոպական միության հետ Ասոցացման պայմանագրի ստորագրման ամսաթիվը):
«Սեպտեմբերի 3-ը» հայտնություն էր (թեեւ պատմության մեջ ոչ առաջին անգամ), եւ Հայաստանում ու հայկական միջավայրում ձեւավորվելու է Ռուսաստանի հանդեպ թշնամական ոչ ֆորմալ կառույց: Հայ երիտասարդությունը Ռուսաստանում դառնալու է (եթե արդեն չի դարձել) բարենպաստ միջավայր տարբեր պետությունների հետախուզական գործունեության ծավալման համար: (Ինչպես ասում էր մի ռուսաստանցի դիվանագետ՝ «մենք ժամանել էինք բարեկամական երկիր, բայց հիմա «պաշարված վիճակում» ենք մի երկրում, որտեղ ողջ թափով ընթանում է քաղաքացիական պատերազմ»):
Ինչպես ասում էին Բաքվի ռոմանտիկ գողերի «քամուց քշված» միջավայրում, «հիշիր, եղբայր, եւ փոխանցիր մյուսին» - «սեպտեմբերի 3-ը» կդառնա ռուսական քաղաքականության տապալման խորհրդանիշը, իդեո-արտահայտիչը եւ կոնկրետ բովանդակությունը: Արդեն հիմա, ռուս հայկական «բարեկամությունը» եւ «գործընկերությունը» կարող են պայմանավորվել միայն հավանական ու անհավանական հակառակորդների հետ պատերազմով:
Սերժ Սարգսյանն իր խորհրդականներից ու զինակիցներից չի պահանջել մշակել որեւէ ռազմավարություն Ռուսաստանի հետ հարաբերություններում: Առկա են ընդամենը սպասումներ: Այսինքն, պետք է սպասել մինչեւ Եվրասիական միության նախագծի բաղկացուցիչ Մաքսային միության եւ այլնի փլուզմանը:
Սերժ Սարգսյանին հատուկ է «տապալման» չափանիշներով մտածողությունը, եւ տվյալ դեպքում դա թվում է բավական քաղաքական, թեեւ՝ ծայրահեղ ցինիկ եւ վերջին հաշվով՝ վնասաբեր: Այս մտքերին զուգահեռ կային նաեւ ուրիշները՝ եթե Եվրոպան այդքան խանդոտ ուզում է մեզ, ուրեմն հետո էլ կուզի, ապագայում: Ընդ որում, պետք է ընդունել, որ դրանից ամենեւին էլ «երեւանիզմի» հոտ չի գալիս, դա դասական «ղարաբաղիզմ» է (ինչպես արտահայտվել է մի իմաստուն պասիոնար գյումրեցի՝ ինտելեկտուալ-մարգինալ, էքստրասենսորային ընդունակություններով):
Ներկայում Ռուսաստանի առաջ խնդիր է դրված ոչ թե ցուցադրել մեծ հաղթանակը, այլ ջանալ, որ իրեն չծաղրեն: Մոսկվայում Հայաստանի բարեկամները (ոչ հայերը) գտնում են, որ դա «այնքան ծիծաղելի ու նվաստացուցիչ է, որ պետք է ողջ ուժով զսպել ծաղրալի արտահայտությունները, որովհետեւ դա հարվածում է ոչ այնքան Պուտինին, որքան Ռուսաստանին»: Եւ բացի դրանից, գործնականում ողջ հայկական ընդդիմությունը ստացել է այն, ինչին այդքան կրքոտ ձգտում էր, այսինքն...
Այնուամենայնիվ, այդքան համոզիչ հաղթանակի դեպքում նույնիսկ չեն կարողանում հանգստանալ ոչ ռուսները, ոչ էլ հայ-իմպերիալիստները: Ինչո՞ւ: Այն պարզ պատճառով, որ միջակ ուղեղները սկսում են յուրացնել վիրավորական իրականությունը: Եւ հանգստանալ չեն կարողանում, քանի որ իրենց համար ստեղծվել է բարենպաստ միջավայր՝ գարշահոտ ճահիճ, որը փորձում էին շրջանցել մեկ ցատկով:
Մարդիկ, որոնք փորձում էին նույնիսկ ամենաանվնաս ձեւով մեկնաբանել քաղաքականությունը, նախ պետք է իմանան, թե ինչ է քաղաքականությունը (հարց՝ հայ քաղաքագետներից ո՞վ է համարել, որ Բաշար Ասադը շուտով հեռացվելու է, կամ այն, որ ԱՄՆ հարվածներ է հասցնելու Սիրիային: Լրագիր կայքում, որը վաղուց եւ պարբերաբար կարդում են Հայաստանում շատ երկրների դեսպանատներում, այս հարցերին պատասխանել են վաղուց, ամենասկզբից ու բավական որոշակի):
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....xtwJFgkD.dpuf

[Vrej1915]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Մտեք ու հարմար տեղավորվեք
ՀԱԿՈԲ ԲԱԴԱԼՅԱՆ
Շաբաթ, 14 Սեպտեմբերի 2013,


Գալուստ Սահակյանն ասում է, թե ինչ պետք է արտահանեինք Եվրոպա, եթե նույնիսկ Եվրոպայի շուկան բաց եւ ազատ լինի մեզ համար: Սա հազվադեպ պարագաներից մեկն է, երբ Սահակյանը գրեթե ճիշտ է ասում: Ինչ պետք է արտահանի մի երկիր, որտեղ եթե որեւէ նոր բիզնես է բացվում, նոր ներդրում է լինում, ապա կամ տոնավաճառ է՝ տարբեր չափսերի, կամ տարբեր չափսերի ռեստորան ու հյուրանոց: Տոնավաճառը, ռեստորանը կամ հյուրանոցը Եվրոպա չես արտահանի:
Արտահանելու ինչ որ բան այդուհանդերձ կգտնվի իհարկե, առավել եւս, որ հիմա էլ ինչ որ բաներ արտահանվում են, եւ Ազատ առեւտրի դեպքում ավելի նպաստավոր պայմաններ կլինեին դրա համար, սակայն ընդհանուր առմամբ պարզ է, որ Հայաստանի տնտեսության ահռելի մասն այսպես ասած հակացուցված է Եվրոպային, եւ այդ շուկա մտնելու համար պետք է վերափոխվի, որակական արդիականացման ենթարկվի:
Դա նշանակում է տեխնոլոգիական ներդրումներ, այսինքն տնտեսության ինովացման որոշակի աստիճան, որը թույլ կտա ստանալ ավելի որակյալ ապրանք ու ծառայություն եւ այն արտահանել Եվրոպայի շուկա՝ մրցունակության վստահությամբ կամ գոնե հիմնավոր ակնկալիքով: Հայաստանի տնտեսության մեջ ինովացման միտումները գրեթե զրոյական են, քանի որ այդ տնտեսությունը հստակ քվոտավորված է:
Քվոտաների տեր մի քանի կլանները կամ խմբերը բացարձակապես շահագրգռված չեն ինովացման գործընթացում ներդրումների, նոր բիզնես-մշակույթի մեջ:
Ինչու՞ կատարել այդ ներդրումները, եթե դրանից միեւնույն է տնտեսության մեջ իր տեղն ու դերը կախված չէ: Այդ տեղն ու դերը կախված է իշխանական բուրգում մասնակցությունից, ազդեցությունից, իշխանության վերարտադրման գործում մասնակցության չափից: Հայաստանի տնտեսությունը բաժանած խոշոր բիզնես-իշխանության ներդրումային անհրաժեշտությունն այդ գործում է՝ ներդրումներ արա իշխանության վերարտադրման համար, եւ գերշահույթներ կստանաս բիզնեսից:
Էլ ինչու ինովացվել: Առավել եւս, որ այդ բիզնես-իշխանության ներկայացուցիչների ճնշող մեծամասնությունը գենետիկորեն անհամատեղելի է ինովացիա հասկացության, բիզնես մշակույթի արդիականացում հասկացության հետ: Այսինքն, չկա նաեւ ներքին խթան, չկա դիսկոմֆորտի զգացում առկա իրավիճակից: Դա է պատճառը, որ Մաքսային միության մասին լուրը նրանք ստանում են «սուրբ հարության» նման՝ թող ների ինձ Աստված:
Մաքսային միությունը նրանց կոմֆորտն է: Օրերս դա հրաշալի էր բնորոշել Վրաստանի հեռացող նախագահ Միխայիլ Սահակաշվիլին՝ իհարկե Վրաստանի իրականության օրինակով:
Դրա համար էլ Սահակաշվիլիին այդպես էլ չսիրեցին Ռուսաստանի ու Հայաստանի «էլիտաները»: Նույնիսկ ատեցին, ինչպես նաեւ նրանց, ովքեր հանկարծ փորձում էին Սահակաշվիլիին ներկայացնել դրականի օրինակ: Սահակաշվիլին իհարկե սուրբ կամ իդեալ չէր, ու մեղք է նույնիսկ մտածել այդ մասին: Նա օրինակ էր, կամ գուցե դեռ է՝ իդեալներ ու երազներ ունեցող գործչի օրինակ:
Առանց դրա հնարավոր չէ: Հայաստանյան գործիչների ճնշող մեծամասնության «իդեալներն ու երազները» սահմանափակվում են գույքային ու բրենդային մի քանի տարբերակներով, շատ ավելի պարզ, քան եվրոպական մի քանի հազար էջանոց փաստաթղթերը: Այդ տեսակետից, Մաքսային միությունում «թղթերով ամեն ինչ հենց սկզբից կարգին» է եւ ավելորդ հարցերի ու պատասխանների կարիք չկա:
- Մտնու՞մ եք:
- Մտնում ենք:
- Դե հարմար տեղավորվեք:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....dNocvI7z.dpuf

[Vrej1915]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Սերժ Սարգսյանը խորամանկ լռում է
Սիրանույշ Պապյան
Երկուշաբթի, 16 Սեպտեմբերի 2013,


Մեր զրուցակիցն է միջազգային փորձագետ, ԱԺ արտաքին հարաբերությունների հանձնաժողովի նախկին նախագահ Հովհաննես Իգիթյանը
Պարոն Իգիթյան, Մաքսային միության անդամակցության հայտարարությունից հետո Եվրոպայի պատասխանատուները հայտարարեցին, որ Հայաստանը չի կարող նախաստորագրել Ասոցացման համաձայնագիրը: Սակայն այս օրերին հնչում է կարծիք, որ ամեն ինչ ավարտված չի կարելի համարել: Ի՞նչ եք կարծում, այս պահի դրությամբ կա՞ արդյոք որևէ հետդարձի հնարավորություն:
Եկեք ուշադրություն չդարձնենք այն հայտարարություններին, որ անում են Սերժ Սարգսյանին կից քաղաքական գործիչները, որոնք ասում են՝ շանսը կորցրած չէ, շարունակում ենք ինտեգրացիոն պրոցեսները, ի՞նչ է եղել, մենք կգնանք Վիլնյուս և կստորագրենք, մեզ նույնիսկ հետաքրքիր էլ չէ, թե Ֆյուլեն ինչ է ասում: Բայց եթե լուրջ դիտարկենք, մենք արդեն այսօր պետք է հայտարարենք, որ խորը և համապարփակ առևտրի գոտին Հայաստանի կորցրած շատ մեծ հնարավորությունն էր: Բոլորը խոսում են անվտանգությունից, բայց անվտանգությունը միայն դեպի Հայաստան թռչող հրթիռը չեզոքացնելը չէ, այլ սոցիալական, դեմոգրաֆիայի, արտագաղթի հարցերը լուծելը, ի վերջո՝ տնտեսական զարգացումը: 21-րդ դարում ամոթ է ունենալ շնչին ընկնող 2-3000 դոլար համախառն արտադրանք: Այստեղ պետք է հաշվի անենք երկու հանգամանք. առաջին՝ չորս տարի շարունակ ամեն ինչ գնում էր տրամաբանական ավարտին, Վիլնյուսում նոյեմբերին Հայաստանի կողմից ասոցացման պայմանագրի նախաստորագրմանը, իսկ որոշ երկրների ստորագրմանը, բայց այս գործընթացից արդեն հետ ենք մնացել: Երկրորդ՝ պետք է հաշվի առնենք, որ Ռուսաստանը արդեն հայտարարում է Հայաստանի Մաքսային միությանը միանալու ժամկետը՝ 2014թ. մայիս, և եթե Հայաստանը մտնի Մաքսային միություն, ապա անհնար է լինել խորը և համապարփակ ազատ գոտում: Այսպիսով, ասոցացման պայմանագիրը դառնում է զուտ դեկլարատիվ, այն, ինչ Հայաստանն առանց այդ էլ ուներ նույնիսկ առանց օրենսդրական փոփոխությունների՝ մենք հարգում ենք մեր ժողովրդին, մարդու իրավուքները կպաշտպանենք, ժողովրդավարություն, արդարություն և այլն, սա կշարունակվի: Հայաստանն իր կամքով էր գնում այդ ուղղությամբ, իրեն ոչ ոք չէր ստիպում գնալ Եվրամիություն, Եվրամիությունը Ռուսաստանը չէ, որ շանտաժի, վերջնագրի լեզվով խոսի Հայաստանի հետ, Եվրամիությունը ուղղակի հնարավորություն ցույց տվեց, և այդ հնարավորությունը համընկավ մեր շահերի հետ: Չէ՞ որ բոլորը՝ սկսած միջին հանրապետականից, վերջացրած նախարարներից, խոսում են Հայաստանի ազգային շահից: Բայց եթե նույնիսկ ամենալավատեսական թվերը վերցնենք, Հայաստանից տարեկան 50.000 մարդ է գնում, տասը տարուց հետո՝ կես միլիոն, քսան տարուց հետո՝ մեկ միլիոն: Ո՞րն է այն մինիմալ բնակչության թիվը, որով կարող է մեր երկիրը գոյատևել: Այս հարցին ո՞վ է պատասխանում: Մինչդեռ Մաքսային միությունը մի աշխատատեղ անգամ չի բացում: ՀՀԿ-ական օլիգարխ պատգամավորներն ասում են, որ իրենց ավելի հեշտ կլինի ապրանք բերել-տանել, բայց առանց այն էլ իրենք լավ բերում տանում են, 500 դրամով առնում են, հազար դրամով վաճառում: Ենթադրենք հիմա իրենք կգնեն 400 դրամով, միևնույն է, գինը չեն իջեցնի, իրենք ավելի կհարստանան: Ենթադրենք սոցիալական բեռն այդ ապրանքի մասով երկու տոկոսով կիջնի, բայց է սա՞ արդյոք Հայաստանի խնդիրը, որ կտրուկ շրջադարձային զարգացում պետք է ապահովի:
Այսինքն՝ Հայաստանն ասոցացման պայմանագրի հենց տնտեսական բաղադրիչից դուրս մնաց, որը պայմանագրի 80 տոկոսն է կազմում, իսկ մյուս մասը՝ ժողովրդավարության և այլն, ստորագրելը երկրորդակա՞ն է: Մյուս կողմից էլ, այս տարիներին ոչ ոք հանրությանը չէր ներկայացնում խորը և համապարփակ առևտրի պայմանագրի էությունը:
Ճիշտ եք, ոչ ոք այս երեք տարիներին չէր ներկայացնում՝ ինչ է իրենից ներկայացնում խորը և համապարփակ առևտրի գոտին, բոլորն ասում էին ազատ առևտուր կունենանք Եվրոպայի հետ: Բայց խոսքը ազատ առևտրի մասին չէր, խոսքն այն մասին էր, որ այն, ինչ արտադրվում էր Եվրոպայում, կսկսեր արտադրվել նաև այստեղ: Օրինակ՝ Սիմենսը, որը գործարան է բացում Հունգարիայում կամ Ռումինիայում, ավելի ձեռնտու կլինի նրան գործարան բացել Հայաստանում, այսինքն՝ Հայաստանը տնտեսապես դառնում է եվրոպական ընտանիքի մաս: Եվ այստեղ էր, որ ներդրումների, աշխատատեղերի բացման հնարավորություն կար: Ի վերջո, պետք է հաշվի առնենք, որ այսօր Չինաստանում արտադրելն ավելի թանկ է, քան Հայաստանում: Ի՞նչ կտա մեզ Մաքսային միությունը. սահման չունենալու պարագայում ոչինչ, սահման ունենալու պարագայում, եթե լիներ մեկ ընդհանուր սահման, մենք կստանայինք մեկ-երկու տոկոս բյուջեի աճ, և մեկ աշխատատեղ էլ չի բացվելու:
Ստացվում է Մաքսային Միության մեջ մտնելը ֆորմա՞լ է:
Մեր դեպքում՝ այո՛: Մաքսային միության երեք երկրները՝ Բելառուսը, Ղազախստանը, Ռուսաստանը, որոնցից ամեն մեկն իր քաղաքական և տնտեսական շահն է հետապնդում, հանեցին ապրանքի համար մաքսակետերը և ստեղծեցին ոչ ազգային՝ եվրասիական տնտեսական հանձնաժողով, որն ինքն է որոշում, թե որ սահմանով որ ապրանքը որքան տուրք պետք է ունենա, և այդ տուրքը գնում է այն երկրին, որի սահմանը հատում է: Այսինքն՝ չինական ապրանքը, հատելով Ղազախստանի սահմանը, գնալով Ռուսաստան, տուրքի մասով հարստացնում է Ղազախստանի բյուջեն: Տնտեսագետների միջոցով փորձեցինք պարզել, թե որ ապրանքն է այսօր մտնում Հայաստան Մաքսային միության ոչ անդամ երկրներից ու գնում Մաքսային միություն. չկա այդպիսի ապրանք: Այսինքն՝ իրանական ապրանքը չկա, քանի որ Իրանը Ռուսաստանի հետ ուղիղ սահման ունի, կարիք չկա իր ապրանքը բերի Հայաստան, որ հետո տանի Ղազախստան, վրացական ապրանքը դժվար թե այստեղ մտնի, նա ուղիղ սահման ունի, այս տեսակետից մենք բյուջե չենք ունենա:
Ըստ Ձեզ, այդ դեպքում ի՞նչը ստիպեց Սերժ Սարգսյանին գնալ այս քայլին, երբ այսքան նախապատրաստվել էին ասոցացման պայմանագրին: Իսկապե՞ս անվտանգության երաշխիքի բացակայությունն էր աասոցացման պայմանագրի ստորագրման դեպքում, դրա համար այս քայլին գնացին:
Մենք բոլորս գնում ենք ենթադրությունների ոլորտ, քանի որ Սերժ Սագսյանը լռում է, բոլորը խոսում են Ռուսաստանի կողմից ճնշումների մասին, բայց ես չգիտեմ՝ Ռուսաստանը իրո՞ք ճնշեց, թե ոչ: Հնարավոր է սա հայկական դիվանագիտության հնարք է, որ ամբողջ սլաքներն ուղղեցին դեպի Ռուսաստան: Եվ այսօր Եվրոպան որոշում է ընդունում՝ մեղադրելով ոչ թե Հայաստանին իր պատավորությունների ուրացման համար և այդ գումարները իզուր տեղը չորս տարի վատնելու համար, այլ Ռուսաստանին, որ ճնշում է գործադրում: Սերժ Սարգսյանը խորամանկ լռում է, իր շրջապատը եթե-ներով է խոսում, ասում են եթե չստորագրեր, ապա ԼՂՀ անվտանգությունն այսպես կլիներ:
Մի պահ եկեք ենթադրենք, որ Ռուսաստանը Հայաստանի առջև անվտանգության շատ լուրջ խնդիր դրեց չստորագրելու դեպքում: Օրինակ՝ հաշվի առնելով, որ Ռուսաստանը Սմերչ մասսայական ոչնչացման զենք վաճառեց Ադրբեջանին, որի դեմն առնել շատ դժվար է, Հայաստանին ասում է՝ եթե չստորագրես, ապա ես մի կողմ եմ քաշվում, և արի իմ կողմից հզորացած Ադրբեջանի դեմն առ: Ես մի հարց եմ տալիս Սերժ Սարգսյանին՝ իսկ համոզվա՞ծ եք, որ այս քայլով դուք չեզոքացրիք այդ վտանգը: Սովորաբար քծնանքով կամ թուլությամբ վտանգ չեն չեզոքացնում, վտանգը չեզոքացնում են գործոն լինելով, մի մտածեք, որ փոքր երկիրը մեծ երկրի համար չի կարող գործոն լինել: Եթե այսօր Ռուսաստանը Մոլդովայի վրա ճնշում է գործադրում, ուրեմն Մոլդովան իր համար գործոն է, եթե Հայաստանի վրա է փորձում ճնշում գործադրել, ուրեմն գործոն է, և դու կարող ես քո պետական սկզբունքային քաղաքականությամբ դիմակայել մեծ պետություններին: Եվ եթե Ռուսաստանը ճնշում է գործադրել, ապա այդ ճնշման վտանգը չի չեզոքացել:
Պարոն Իգիթյան, շատ է հնչում ոչ ոչ-ի տարբերակը, քանի որ նշվում է՝ դեռ չգիտենք զարգացման վեկտորը որ ուղղությամբ տանել: Ըստ Ձեզ՝ այսուհետ ա՞յլ ֆորմատով Եվրոպան կսկսի աշխատել Հայաստանի հետ:
Որոշ լուրջ քաղաքական գործիչներ մի քիչ պարզունակ են ներկայացնում ոչ ոչ-ի տարբերակը: Բայց պետք է լինի կոմպլեքսային, դիվերսիֆիկացված քաղաքականություն: Ռուսաստանի հետ ունենք ռազմական խորը մենաշնորհային հարաբերություններ: Ցանկացած հարց, որ բարձրացնում է Ռուսաստանը ՄԱԿ-ում կամ միջազգային այլ կազմակերպությունում, Հայաստանը քվեարկում էր, տնտեսական առումով նույնպես Ռուսաստանի մենաշնորհն է՝ էներգետիկան, կապը, գործարանները, երկաթգիծը, և այս դեպքում տնտեսական հնարավորություն ունեինք մեր ապրանքը Եվրոպայում վաճառելու: Եվ ես այստեղ վտանգ չեմ տեսնում, ասում են՝ ինչպես կարելի է տարբեր համակարգերում լինել, տնտեսապես մի տեղ, իսկ ռազմականը՝ ուրիշ տեղ: Եվ եթե այս պարզունակ հայտարարությունը համարենք ճիշտ, ուրեմն ՆԱՏՕ-ի անդամ երկրները պետք է իրենց ապրանքները վաճառեն միայն ՆԱՏՕ-ի անդամ երկրներում: Աբսուրդ է, այսօր աշխարհը բաց է, աշխարհում համար մեկ առավելությունը գլոբալիզացիայից հետո բաց սահմաններն են: Ցանկացած երկիր իր ապրանքը ցանկացած երկրում վաճառելու հնարավորություն ունի: Մենք ՀԱՊԿ-ի անդամ ենք, ով հարձակվի ՌԴ-ի վրա, մենք կգնանք և մինչև վերջ կպաշտպանենք: Ի տարբերություն խորը և համապարփակ ազատ առևտի գոտու, որտեղ ամեն ինչ մենք պետք է որոշեինք՝ թե մաքսատուրքերը, թե ստանդարտիզացիայի իրականացման գործընթացը, եթե մաքսային մտանք, անմիջապես այս դեպքում մաքսային քաղաքականության հարցում տալիս ենք Եվրասիական տնտեսական հանձնաժողովին, որի ղեկավարը, ի դեպ, Վիկտոր Խրիստենկոն է:
Ինչ վերաբերում է Եվրամիության հետ համագործակցության հետագա քայլերին, ապա Եվրամիությունն ասում է՝ բաց եմ: Նույնիսկ Չինաստանի, Մալայզիայի, Ինդոնեզիայի և այլ ասիական ոչ ժողովրդավարական երկրների հետ հիմա ազատ առևտրի մասին պայմանագրեր են պատրաստվում ստորագրել, բայց Հայաստանին Արևելյան գործընկերության շրջանակներում տրված էր մեկ աստիճան բարձր հնարավորություն, որից Ադրբեջանը չօգտվեց, Բելառուսն էլ չօգտվեց, և հնարավորություն կար չորս երկրներին գնալ և օգտվել այս հնարավորությունից: Հայաստանը քայլ արեց, որն անդառնալի է և որն արդեն իր հետևանքները ունեցավ թե Արևմուտքում, թե Ռուսաստանում, և շրջադարձ շատ դժվար է անել, քանի որ ես չեմ տեսնում այդ նախադրյալները:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/int....zKWp3Ihp.dpuf

[Vrej1915]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Հայաստանը հայտնվել է աղետալի փակուղում
Ռոզա Հովհաննիսյան
Երկուշաբթի, 16 Սեպտեմբերի 2013,



Lragir.am-ի զրուցակիցն է տնտեսագետ Աշոտ Եղիազարյանը
Պարոն Եղիազարյան, ի՞նչ վիճակում է հայտնվել Հայաստանը Մաքսային միությանը միանալու հայտարարությունից հետո և ձեր կարծիքով ո՞ր գործոնների ազդեցությամբ հայտարարվեց այդ միությանը միանալու մասին:
Մոսկվայում արված հայտարարությունը շատերի համար անակնկալ էր: Միանշանակ դա արտաքին քաղաքականության վերջին տարիների կուրսի փոփոխություն կարելի է բնութագրել: Փաստն այն է, որ այդպիսի մտադրությամբ Հայաստանն ընտրում է զարգացման կախյալ ուղի, ինչը նշանակում է հետամնացություն և թերզարգացած տնտեսության ամրագրում: Հայաստանը հնարավորություն ուներ ինտեգրվելու միասնական եվրոպական ընտանիքում, որն իր զարգացվածության մակարդակով աշխարհում թերևս հավասար չունեցող միավորում է և քաղաքական ու տնտեսական ուժի բևեռ: Այսինքն՝ Հայաստանը հնարավորություն էր ստանում հաղթահարելու համաշխարհային տնտեսությունում, համաշխարհային միջազգային քաղաքական հարաբերություններում զբաղեցրած ցածր դիրքերը: Հնարավորություն էր ունենում ընդհանրապես նոր մակարդակով, նոր կարգավիճակով հանդես գալ որպես միջազգային հարաբերությունների սուբյեկտ՝ թե տնտեսական, թե քաղաքական առումով: Հայաստանը հնարավորություն էր ունենում ամրապնդել իր անվտանգության մակարդակը:
Այս որոշումը որևէ կապ չունի հայ ժողովրդի, Հայաստանի շահերի հետ: Դա միանշանակ կախյալ զարգացման ճանապարհի ընտրություն է նշանակում, այդ ճանապարհն, իհարկե, փակուղային է, և ես կարծում եմ, որ հետագայում կարող են նույն անակնկալները լինել: Հետխորհրդային երկրների ինտեգրման մոդելը, որը նախաձեռնվել է Ռուսաստանի կողմից, դա ես չեմ կարող բնորոշել որպես դասական ինտեգրացիոն միավորման մոդել: Պետք չի երբևիցե դա համեմատության մեջ դնել Եվրամիության հետ, որովհետև ինքն իր բնույթով կեղծ ինտեգրացիոն մոդել է, չունի բոլոր ինտեգրացիոն մոդելների ֆորմալ և ոչ ֆորմալ հիմքերը, այն ավելի շատ նմանվում է գերիշխող սուբյեկտի մոդելի, ինչն ավելի նման է Եվրոպական գաղութատիրական կայսրությանը, Հռոմեական կայսրությանը: Այսինքն՝ մի մոդել, որտեղ գերիշխող սուբյեկտը, տվյալ դեպքում Ռուսաստանը, փորձում է որոշակի տարածության վրա ավելացնել իր քաղաքական ու տնտեսական ազդեցությունը՝ բնականաբար ելնելով շահադիտական նկատառումներից: Տվյալ դեպքում Հայաստանի շահագործման աստիճանը դրանով ոչ թե պակասեց, այլ ավելացավ: Նախաձեռնության հեղինակները կարծես թե այդ ճանապարհով համաշխարհային գլոբալ կառավարման համակարգում որոշակի ազդեցիկ դիրքեր ամրապնդելու նպատակ են հետապնդում: Այս իմաստով, այդ համակարգին բնորոշ են նույնիսկ միջանձնային հարաբերությունները՝ երկրների ղեկավարների մակարդակով:
Հնարավոր է՝ իշխանությունների վրա կարևոր ազդեցություն է ունեցել որոշակի խոշոր ընկերությունների լոբբիստական գործունեությունը: Ես չեմ կարծում, որ Եվրասիական ինտեգրացիոն մոդելի դեպքում դերակարատարություն չունեն ռուսական էներգետիկ ընկերությունները: Բնականաբար, նրանք փորձում են իրենց շուկաները մեծացնել այն երկրների հաշվին, որոնց վրա կարող են ազդեցություն ունենալ: Հնարավոր չէ, որ այս ընկերություններն իրենց շահը չհետապնդեն այս գործընթացում, այսինքն՝ ունեն շահույթի մաքսիմալացման խնդիր:
Եվրամիության պաշտոնյաներն արդեն հստակ տվել են իրենց գնահատականը, իսկ ԵՄ հանձնակատար Շտեֆան Ֆյուլեն Հայաստանում հայտարարեց, որ Հայաստանը չի կարող նախաստորագրել Ասոցացման համաձայնագիրը: Այս իրավիճակում, ի՞նչ է սպասվում Հայաստանին:
Փորձը ցույց տվեց, որ նույնիսկ չէինք էլ կարող կանխատեսել, թե ինչ պետք է լիներ սեպտեմբերի 3-ին: Կարելի է ենթադրել, որ Հայաստանը կհայտնվի մի իրավիճակում, որտեղ կլինեն և տնտեսական, և քաղաքական, և անվտանգության հետ կապված մեծ պրոբլեմներ, գուցեև ձախողումներ շատ հարցերում: Այսինքն՝ ակնկալել, որ Հայաստանը շատ ավելի լավ վիճակում կհայտնվի առաջիկա ժամանակաշրջանում, այդպես չէ: Հայաստանը կունենա բազմաթիվ խնդիրներ, որովհետև պարզվեց, որ մեր երկիրը զրկվեց որոշում կայացնելու հնարավորությունից: Այսինքն՝ մեր փոխարեն որոշումներ կընդունեն այլ սուբյեկտներ: Բնականաբար դա ոչ միայն անկախության հետ համատեղելի չէ, դա նաև վտանգավոր է, իր մեջ պարունակում է անորոշություններ և բազմաթիվ ռիսկեր: Շատ բան կախված կլինի նաև տարածաշրջանում տեղի ունեցող գործընթացներից, գուցեև ամերիկյան դիրքորոշումից, եվրոպական քաղաքական գործիչների դիրքորոշումներից, որոնք կարող են նույնպես պայմանավորվել այսօրվա գլոբալ և տարածաշրջանային գործընթացներով: Բայց փաստն այն է, որ Հայաստանն ինքն իրեն դրեց շատ ավելի անելանելի և ոչ բարենպաստ վիճակում: Այսպիսի պայմաններում պնդել, որ մենք կատարեցինք քայլ, որն անհրաժեշտ էր ու պարտադրված էր, որը ստիպված էինք անել, ես կարծում եմ, անհեթեթություն է:
Շատ է խոսվում այն մասին, որ Արցախի հարցում են եղել հիմնական ճնշումները, իսկ իշխանամետ որոշ գործիչներ շեշտում, են, որ այս որոշումը Հայաստանի անվտանգության ամրապնդմանն է ուղղված: Ինպե՞ս կմեկնաբանեք սա:
Ընդունված է համարել, թե իբր մենք այս քայլով մեր անվտանգությունն ամրապնդեցինք, ուժեղացրեցինք: Բայց իրականում հակառակը տեղի ունեցավ: Քաղաքական ռեալիզմի հիմնական դրույթներից մեկն այն է, որ եթե որևէ երկիր ամրապնդում է իր անվտանգությունը, ապա մյուսի անվտանգությունը նույնչափ իջնում է, որովհետև անվտանգությունը դա ուղիղ ֆունկցիա է: Տվյալ դեպքում Ռուսաստանը Հայաստանի հաշվին փորձեց ամրապնդեց իր անվտանգության մակարդակը, հետևաբար Հայաստանի անվտանգության մակարդակը նույն չափով ընկավ: Հայաստանի անվտանգության մակարդակն էապես նվազեց:
Ի՞նչ է շահում Հայաստանը Մաքսային միությանը միանալու դեպքում և ի՞նչ կշահեր՝ ստորագրելով ԵՄ ազատ առևտրի համաձայնագիրը:
Եվրասիական նախագիծը պաշտպանողներն ասում են, թե իբր երկրները միանալով միմյանց՝ ընդլայնում են շուկաները, միասնական մեծ շուկա է ստեղծվում, սպառողներն են շատանում: Դրա հաշվին իբր բոլորը կարող են շահել: Բայց, մյուս կողմից ,կան հետազոտություններ: Օրինակ, Համաշխարհային բանկի հետազոտություններից մեկում կա եզրակացություն, որ Եվրասիական այս նախաձեռնությունն ի վիճակի չի լինելու բարձրացնել իր երկրների տեխնոլոգիական զարգացվածության մակարդակը: Հակառակը, դա նշանակում է մեկուսացում և հնարավոր չի լինելի նոր տեխնոլոգիաների ներդրում: Տնտեսության այսօրվա պարզունակ կառուցվածքն այս երկրներում այդպես էլ կմնա: Այսինքն՝ տեխնոլոգիական և տնտեսության կառուցվածքային առումով դա փակուղի է: Այդ փակուղին շատ ավելի վտանգավոր է Հայաստանի համար, որովհետև Հայաստանը կառուցվածքային առումով իրոք հայտնվում է փակուղային իրավիճակում: Այնպիսի ծայրամասային երկրի իրավիճակում է հայտնվում, որը նույնիսկ արտահանելու համար բավարար քանակությամբ հումք չունի: Դա Հայաստանի համար շատ վտանգավոր է սոցիալական, քաղաքական, դոմոգրաֆիական և այլ առումներով:
Մաքսային միությունը չի կարող որևէ տնտեսական օգուտ խոստանալ Հայաստանին՝ հաշվի առնելով Հայաստանի տնտեսական կառուցվածքի և Մաքսային միության անդամ մյուս երկրների կառուցվածքի առանձնահատկությունները: Հակառակը, տվյալ պարագայում Հայաստանը կկրի միայն վնասներ: Հայտնի է, որ Հայաստանի տնտեսությունը շատ ավելի լիբերալ է, և արտաքին առևտրային շատ ավելի լիբերալ ռեժիմ է օգտագործվում՝ ցածր են մաքսատուրքերը և, եթե տնտեսագիտական լեզվով խոսենք, Հայաստանի բարեկեցությունը կնվազի, ոչ թե կավելանա: Հայաստանն այսպիսով կտրվում է համաշխարհային շուկայից՝ ընկնելով Ռուսաստանի ազդեցության ոլորտ, Հայաստանը ստիպված է լինելու ներկրել այն, ինչ կա: Այս պայմաններում դա կարող է ավելի աղետալի անդրադարձ ունենալ բյուջեի եկամուտների վրա: Առաջանալու են տեխնիկական բազմաթիվ ծախսեր, քանի որ Հայաստանն ընհանուր սահման չունի տվյալ երկրների հետ: Ստացվում է, որ Հայաստանը նույնիսկ զրկվում է այն չնչին եկամուտների զգալի մասից, որն այսօր ստանում է՝ ինտեգրված լինելով համաշխարհային տնտեսությունում:
Հայտնի է, որ ցանկացած ինտեգրացիոն միավորում նախ և առաջ կարող է կայանալ մեքենաշինական ձեռնարկությունների միջոցով: Ռուսաստանը փորձել է ժամանակին զարկ տալ իր մեքենաշինական ոլորտի զարգացմանը, երկկողմանի և բազմակող պայմանագրեր է կնքել Ուկրաինայի, Ղազախստանի, Տաջիկստանի, Ղրղզստանի, Հայաստանի, Վրաստանի հետ՝ հույս ունենալով, որ կարող է արտադրական կոոպերացիայի և գիտատեխնիկական համագործակցության շնորհիվ նորից վերակենդանացնել իր մեքենաշինական ոլորտը, բայց այդ բոլոր փորձերն ավարտվել են անհաջողությամբ: Ես չեմ կարծում, որ հիմա այդ փորձերը կունենան հաջողություն: Այսինքն՝ խոսել այն մասին, որ արտադրական կապերը կվերականգնվեն, մենք կունենանք տնտեսության աշխուժացում, աշխատատեղեր կբացվեն, դրանք անհեթեթություններ են:
Փոխարենը, այս առումով Եվրոպական միության հետ ինտեգրումը Հայաստանի առջև կբացեր հնարավորություններ՝ մտնելու արտադրական կոոպերացիաների մեջ: Այն ժամանակ հնարավոր էր մեր տնետեսության դիվերսիֆիկացում, կառուցվածքի կատարելագործում: Եթե համեմատելու լինենք երկու ինտերգրացիոն մոդելները, ԵՄ մոդելի դեպքում երկրները, որոնք միանման են, նրանց միջև առևտրի փոխանակումը տեղի է ունենում ներճյուղային մակարդակով: Այսինքն՝ հավասար զարգացվածություն ունեցող երկրներում առևտուրը տեղի է ունենում ներճյուղային առևտրի մակարդակով: Դա կոչվում է հյուսիս-հյուսիս ինտեգրացիա: Իսկ տվյալ դեպքում մենք գործ ունենք հյուսիս-հարավ ինտեգրացիայի հետ, որտեղ փոխանակումը տեղի է ունենալու միջճյուղային մակարդակով: Ենթադրվում է, որ այդ երկրներն իրարից տարբեր պետք է լինեն և իրար հետ առևտրային փոխանակման մեջ պետք է մտնեն՝ պատրաստի ապրանքների միոցով: Տվյալ դեպքում Հայաստանը շատ տալու բան չունի Մաքսային միության անդամ երկրներին, բնականաբար մեր բարեկեցությունն էապես կարող է ընկնել:
Կարծում եմ, որ այս իրավիճակում մեր բոլոր մոտեցումները պետք է վերանայվեն: Պարզվեց, որ մեր բիզնես վերնախավը կոմպրադորական է և նրա հետ հույս կապելն անիմաստ է: Կախյալ զարգացման ուղին փակուղի է, բայց կախյալ զարգացումից դուրս գալը շատ բարդ է: Մենք շանս էինք ստացել, որը չօգտագործեցինք:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/int....DHx8Svt8.dpuf

[Vrej1915]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Հեղաշրջում եւ Ղարաբաղ
Նաիրա Հայրումյան
Երեքշաբթի, 17 Սեպտեմբերի 2013,


Հայաստանը փորձում է պարզել, թե ինչպիսի տնտեսական ու քաղաքական օգուտներ կարող է տալ Մաքսային միությանն անդամակցումը, հասկանալով, որ ի սկզբանե որեւէ օգուտ չի կարող լինել: Մարդիկ հարցնում են՝ այդ դեպքում ի՞նչն է մեզ մղում այդ միություն:
Բժեզինսկին հստակ նկարագրել է տեղի ունեցածը՝ նա ասել է, որ Ռուսաստանը փորձում է իրեն ենթարկեցնել առայժմ անկախ հետխորհրդային երկրներին: Նրա կարծիքով, հաջորդն Ուկրաինան է, որը նույնիսկ ավելի է կախված Ռուսաստանից, քան Հայաստանը:
Սակայն չի բացառվում, որ հաջորդը լինելու է Ադրբեջանը: Ռուսաստանի վերլուծական մամուլում արդեն որերորդ անգամ ակնարկվում է, որ Ադրբեջանը կարող է տուժել, եթե չմիանա Մաքսային միությանը: Ընդ որում, տուժել ոչ միայն Ղարաբաղի, այլեւ իշխանության պահպանման տեսակետից:
Հայաստանն առանց Ադրբեջանի պետք չէ Ռուսաստանին, Մոսկվայի համար այս երկու երկրները միշտ դիտարկվել են կապի մեջ: Եւ ներկայում, կորզելով Հայաստանի համաձայնությունը, Ռուսաստանը ճնշելու է Ադրբեջանին, ընդ որում՝ նույն փաստարկներով, ինչ Հայաստանին՝ հեղաշրջում եւ Ղարաբաղ, հենց նման հերթագայությամբ:
Հետաքրքիր է, Բաքվում հաշվարկե՞լ էին այս ամենը, երբ ներգրավվել էին Հայաստանի եվրաինտեգրման դեմ Ռուսաստանի շանտաժին եւ քարոզչությանը: Իսկ գուցե հո՞ւյս ունեն, որ դրա դիմաց Ռուսաստանի օգնությամբ կստանան Ղարաբաղը, ինչպես արդեն մեկ անգամ եղել է:
Դատելով նրանից, որ Սերժ Սարգսյանի համաձայնությունից հետո էլ Ռուսաստանը զենք է մատակարարում Ադրբեջանին, Մոսկվան «ձեռք չի քաշել» Ադրբեջանից: Առավել եւս, որ հոկտեմբերին Ադրբեջանում սպասվում են նախագահի ընտրություններ, եւ ադրբեջանական ԶԼՄ-ները գրում են հեղաշրջման հավանականության մասին:
Հենց հեղաշրջման սպառնալիքն է թերեւս դարձել Պուտինի գլխավոր փաստարկը Սերժ Սարգսյանին «համոզելու» հարցում: Ողջ ամառ Հայաստանի քաղաքական ուժերի մեծամասնությունը հայտարարում էր, թե ասոցացվելով Եվրոպայի հետ, Հայաստանը «կվաճառի» Ղարաբաղը: Ավելին, նրանք հայտարարում էին աշնան ակտիվանալու մասին՝ հանրահավաքներով, խորհրդարանով՝ իշխանությանն անվստահություն հայտնելով:
Ողջ ամառ Հայաստանը ցնցվում էր բողոքի ակցիաներից, սկանդալներից, կոմպրոմատներից: Քաղաքացիական ակտիվիստների կորիզը կարողացավ պահպանել «մաքրությունը», սակայն նույնիսկ նրանք են նկատել, որ ակցիաների ժամանակ ինչ որ մեկը հատուկ դրդում էր բախումներ ու անկարգություններ: Հատկանշական է, որ Մաքսային միությանն անդամակցելու մասին հայտարարությունից հետո այդպիսի «ակտիվության» դեպքերը նկատելիորեն նվազել են:
Այս ֆոնին բավական էր ակնարկը, որ այդ գործընթացները համակարգվում են, որպեսզի Սերժ Սարգսյանին պարզ դառնար՝ իշխանափոխությունը բավական իրական է: Այնպես, ինչպես կարող է պարզ դառնալ Ալիեւին:
Նման իրավիճակ է նաեւ Ղարաբաղի հարցում. Ռուսաստանը, չհայտնելով իր մտադրությունները, պահպանում է ազդեցության լծակները Հայաստանի եւ Ադրբեջանի վրա: Ալիեւի «անհնազանդությունը» կարող է նրան «արժենալ» Ղարաբաղը, իսկ Սերժ Սարգսյանի շուստրիության որեւէ փորձը՝ «փոքր» պատերազմ Ղարաբաղում:
Եվրախորհրդարանը հատուկ բանաձեւ է ընդունել հետխորհրդային երկրների վրա Ռուսաստանի ճնշումների կապակցությամբ եւ խոստացել մշակել համալիր միջոցառումներ այդ ճնշումները չեզոքացնելու համար: Սակայն ի՞նչ միջոցներ կարող է կիրառել Եվրոպան:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....7ZJTF9Td.dpuf

[lampron]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

The current arrangement of being inside Russia's sphere is the only option and it is not necessarily a bad arrangement.

The blame for having limited options is not with Russia, Turkey, US, NATO, EU, Erdogan, Putin... it is with Armenians. It is a fact that for the last 200 years most Armenian leaders, churchmen and 'intellectuals' have made shish kebab-eating their priority, not working on a collective vision, self sacrifice and struggle. Slave mentality is their key characteristic