Is Russia an ally or foe, nowadays?

[Haykakan]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

I know plenty and nowhere do i deny these things. I also know the reason why there is still an Armenia to talk about.

Someone seems to know next to nothing about the history of Russia and the Soviet Union, especially its relations (mostly composed of betrayals and invasions and campaigns of extermination) with both its neighbours and its internal components and ethnicities.

[Eddo211]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

All recent developments, if you analyze properly, confirm that Russia is just profitably using the security guarantee as a bargaining leverage at doing business with Azeri and Turkey, that's it. And from nowadays Russia you can expect all kinds of "business transactions".

This I agree with and there is no guarantees when it comes to trusting your security to a foreign country. Why should Russian foreign policy be in line with Armenian foreign policy.....Russia doesn't want to see Armenia overrun by Turks not because they love us but because of other reasons.

[gegev]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

This I agree with and there is no guarantees when it comes to trusting your security to a foreign country. Why should Russian foreign policy be in line with Armenian foreign policy.....Russia doesn't want to see Armenia overrun by Turks not because they love us but because of other reasons.

Including; to gain bargaining leverage at doing business with Azeri and Turkey.

Thanks Eddo and Londontsi.

[Vrej1915]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Ռուսաստանն ու Թուրքիան հերթական անգամ կիսեցին Հայաստանը
Իգոր Մուրադյան
Շաբաթ, 07 Սեպտեմբերի 2013,


Ռուս քաղաքական գործիչներն ու քաղաքագետները սերտել են լիովին դատարկ արտահայտություն՝ «եթե Հայաստանն անդամակցի ՆԱՏՕ-ին, մենք դա չենք զգա»: Իհարկե, լիակատար հիմարություն է, հակառակ դեպում ինչո՞ւ են խառնվել իրար ու մոբիլիզացրել այն ամենը, ինչ կարող էին կեղծիքի ու լկտիության ճահճում:
Իրական աշխարհքաղաքականության մեջ (եւ ոչ թե բնազդով գծված հնարովի սխեմաներում) չկա ազատության աստիճան, նույնիսկ փոքր, քանի որ մոլորակի ողջ տարածքը զբաղեցված է: Նույնիսկ ոչ մեծ պետությունը, հատկապես քաղաքական լարվածության գոտիներում, կարող է ունենալ կարեւոր նշանակություն ուժերի աշխարհքաղաքական դասավորության մեջ:
Հայաստանը ողջ տարածաշրջանի «փական-քարն» է, որի սահմաններն այնքան էլ իմաստավորված ու հասկանալի չեն: Հայաստանը երկար ժամանակ գտնվում էր համաշխարհային քաղաքականության «օտարացված» գոտում, սակայն վաղ թե ուշ պետք է հայտնվեր քաղաքական խնդիրների կիզակետում:
Սակայն ժամանակակից աշխարհում աշխարհքաղաքականությունը չի կարող արտահայտվել ինչ որ վերացարկումներում կամ սահմանափակվել պաշտպանության եւ անվտանգության հարցերով: Ժամանակակից աշխարհքաղաքականությունը ենթադրում է բարդ-բաղկացուցիչ հարաբերություններ, որոնք ներառում են տնտեսական ու իրավական պայմաններ, ինչն էլ դարձել է առաջնային հանգամանք Հայաստանի հետ Եվրատլանտյան հանրության հարաբերություններում:
Այս պայմաններում Հայաստանն ամեն կերպ փորձել է խուսափել Ռուսաստանի հետ դիմակայությունից, չփորձելով քաղաքական օրակարգ մտցնել Եվրամիությանն ու ՆԱՏՕ-ին անդամակցելու նպատակներ: Այնուամենայնիվ, Ռուսաստանն արձագանքեց կատաղի եւ Հայաստանին ստիպեց գործնականում հրաժարվել ինքնիշխանությունից (ներկայում Հայաստանի համար պատրաստվել է ինքնավար մարզի կարգավիճակ, թերեւս Կրասնոդարի երկրամասի կազմում):
Քաղաքական գործիչները, որոնք պնդել կամ հնազանդորեն համաձայնվել են նման հեռանկարին, այլեւս չեն կարող միջազգային ասպարեզում ներկայացնել ինքնիշխան պետություն: Դա, անկասկած, կանդրադառնա ազգային անվտանգության, Լեռնային Ղարաբաղի հանրապետության ճակատագրի եւ ցեղասպանության միջազգային ճանաչման վրա: Սակայն, ինչպե՞ս այս ամենը կանդրադառնա տարածաշրջանի աշխարհքաղաքական իրավիճակի վրա:
Հայաստանին հանելով որոշումներ ընդունող պետությունների թվից, Ռուսաստանը մեծ ծառայություն է մատուցել Թուրքիային ու Ադրբեջանին, որոնք, նախ, ազատվեցին Հայաստանի դեմ քաղաքական հարձակումների ու միջազգային մեկուսացման հոգսերից, երկրորդ՝ Ռուսաստանի ձեռքերով ազատվեցին 21-րդ դարում Հայաստանի հետ կապված իրենց խնդիրներից:
Անկասկած, որոշակի առումով Ռուսաստանը պարտություն է կրել երկարաժամկետ հեռանկարում, սակայն ռուսական ներկայիս էլիտային չի հետաքրքրում հեռանկարը, նրան պետք էր լուծել այսօրվա խնդիրը, եւ դա տեղի ունեցավ: Գործնականում, Ռուսաստանն ու Թուրքիան հերթական անգամ կիսեցին Հայաստանը:
Ինչ վերաբերում է Արեւմուտքին, զուր են «բարեկամների» հույսերը, թե Արեւմուտքը կգերադասի Հայաստանի համար պայքարը: Հայաստանին վերաբերող հնարավոր բոլոր հարցերը Արեւմուտքը լուծելու է Մոսկվայի հետ: Հայաստանի միջազգային ներկայությունը որոշվելու է ֆուտբոլով ու բռնցքամարտով, թեեւ բռնցքամարտիկները հանդես են գալիս այլ երկրների դրոշների ներքո:
Միջազգային հարաբերություններում Հայաստանի տեղի ու դերի ակտիվացումը տեղի ունեցավ ոչ միայն եւ ոչ այնքան տարածաշրջանից Ռուսաստանին դուրս մղելու (դրա վրա քչերը հույս ունեին, համենայնդեպս արմատական ձեւով), որքան Թուրքիայի հավակնությունների ու էքսպանսիայի զսպման խնդիրների պատճառով, որը դարձել էր ԱՄՆ եւ Եվրամիության քաղաքականության կարեւոր ուղղությունը:
Սակայն, նման գործառույթ տալը, ինչը կարող էր նպաստել Հայաստանի պետականության զարգացմանը եւ անվտանգության բարձրացմանը, հնարավոր է միայն երկրի ինքնիշխան որոշումների պայմաններում: Ներկայում լիովին ակնհայտ է, որ Հայաստանն այլեւս չի կարող կատարել այդ գործառույթը:
Բոլորի համար հասկանալի էր դարձել (բացառությամբ հայ քաղաքական գործիչների), որ Եվրոպական միության հետ ինտեգրումը միայն ՆԱՏՕ-ի հետ Հայաստանի առավել սերտ համագործակցության պայման ու գործոն էր: Այս մասին արդեն պետք է մոռանալ, եւ ըստ ամենայնի չեն մնա նույնիսկ Դաշինքի հետ համագործակցության ձեւական սխեմաներ:
ՆԱՏՕ-ի ծրագրերին Հայաստանի մասնակցության չեզոքացումը Ռուսաստանի համար ավելի կարեւոր խնդիր է, քան Եվրամիության հետ համաձայնության խզումը: Հարավային Կովկասում ԱՄՆ-ին եւ ՆԱՏՕ-ին մնում է միայն Վրաստանի ու Ադրբեջանի հետ համագործակցությունը, ընդ որում՝ Թուրքիայի պատրոնաժի ներքո: Այս կապակցությամբ, հնարավոր է՝ ԱՄՆ կփորձի ազդել Հայաստանի վրա՝ տարածաշրջանային ներկայիս ծրագրերը պահպանելու նպատակով: Սակայն սա էլ բավական կասկածելի է, քանի որ Վաշինգտոնի ներկայիս վարչակազմը մտադիր չէ ակտիվացնել աշխարհքաղաքական այս ուղղությունը:
Հնարավոր է, ամերիկացիները, հասկանալով, որ Ռուսաստանից ու Թուրքիայից Հարավային Կովկասն աբսորբացնելու ծրագրերը տապալվել են, կգերադասեն Թուրքիային իր հարեւանների հետ բախումների մղելու մարտավարությունը, տվյալ դեպքում՝ Ռուսաստանի հետ, Անկարային հասկացնել տալով, որ ներկայում Հարավային Կովկասը լիովին իր տրամադրության տակ է:
«Մարտնչող գավառականներից» ինչ որ մեկը կարող է ասել, թե արդյոք Հայաստանի տվյալ պահվածքը կարող է հանգեցնել նման գլոբալ հետեւանքների: Հարավային Կովկասում, ընդհանրապես այս ուղղության վրա այնքան էլ շատ չեն խաղացողները, եւ ոչ մեծ տեղաշարժերը կարող են հանգեցնել էական հետեւանքների: Ռուսաստանի տվյալ սպառնալիքները գործի դրվեցին ոչ միայն ԵՄ հետ ասոցիացիայի համաձայնագրի ստորագրման, այլեւ ՆԱՏՕ-ի անդամ երկրների կողմից Հայաստանին զենքի սպասվող մատակարարումների կապակցությամբ: Դա ռուսների համար կլիներ վատ երազ լավ գինարբուքից հետո:
ԱՄՆ-ն եւ ՆԱՏՕ-ն հասկացել են, որ Վրաստանը բավական մեկուսացված է եւ չի կարող միանձնյա կատարել կարեւոր գործառույթներ եվրատլանտյան հանրությունից կտրված, եւ կովկասյան երկու պետությունների՝ Վրաստանի ու Հայաստանի «հանգույցը» կարող էր նկատելի փոխել աշխարհքաղաքական իրավիճակը տարածաշրջանում: Ներկայում մեծ հարված է հասցվել նաեւ Վրաստանին, որն առայժմ մնում է մեկուսացման մեջ:
Առայժմ անհասկանալի է մնում ԱՄՆ-ի եւ Իրանի միջեւ հարաբերությունների հարցը: Հարաբերությունները կարող են զարգանալ, չնայած տարածաշրջանում դիմակայության աճին: Այդ կապակցությամբ էլ Հայաստանի դերը կարող էր մեծանալ:
Արդյոք ԱՄՆ-ն եւ Եվրամիությունը սխալներ են թույլ տվել Հայաստանի ինտեգրման հարցում: Իհարկե, սխալներ արվել են, եւ նույնիսկ՝ կոպիտ սխալներ, չնայած Արեւմտյան փորձագիտական հանրության բազմաթիվ զգուշացումներին: ԱՄՆ-ի եւ Եվրամիության համար ոչինչ չարժեր Հայաստանին անվտանգության երաշխիքներ տալու վերաբերյալ առավել լուրջ լուծումներ ձեռնարկելը, նախեւառաջ՝ զենքի առավել սկզբունքային մատակարարումները:
Արեւմուտքի սխալն այն է, որ չկար Ռուսաստանի հետ դիմակայությունն ուժեղացնելու հարցում ռիսկի գնալու ցանկություն: Այնպիսի քաղաքական առաջնորդների «ընտրանին», որոնք ներկայում նստած են Վաշինգտոնում, Փարիզում, Լոնդոնում եւ Բեռլինում, լիովին համապատասխանում է անատամ քաղաքականությանը
Այսինքն, ինչպես միշտ, Հայաստանի բախտը մի քիչ չբերեց, մնում էր սեփական առաջնորդների վճռականությունը, սակայն դա չէր կարող տեղի ունենալ: Ամենապրագմատիկ բանը, որ ունի պետությունը, հեղինակությունն է, որի շնորհիվ գալիս են ներդրումներ եւ ապահովվում է անվտանգությունը, ընդ որում՝ ամենալայն շրջագծով:
Ազգաբնակչությունն այս պատմական պահին նայում էր ֆուտբոլային խաղ, չկասկածելով, որ ապրում է արդեն ոչ թե Հայաստանում, այլ ինչ որ վարչական կազմավորման մեջ: Ներկայում կարելի է ինչ ասես ասել գարշելի էլիտայի մասին, որը կառավարում է մեր երկիրը: Սակայն, ինչ է արել հայ ազգը անկախության ժամանակաշրջանում, նույնիսկ չի կարողացել ընկալել առաջարկված պրեֆերենցիաները:
Փական-քարը դարձավ գերեզմանաքար:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....kE7nkAWq.dpuf

[gegev]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

I like Igor Muradyan's analysis; he is one of the few, who really makes difference among today's, Armenian decent, KGB agent Russian "employee" political "analysts huge army". Posting English versions of his articles, will be very useful, thanks Vrej.

[Hakob]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Ռուսաստանն ու Թուրքիան հերթական անգամ կիսեցին Հայաստանը
Իգոր Մուրադյան
Շաբաթ, 07 Սեպտեմբերի 2013,


Ռուս քաղաքական գործիչներն ու քաղաքագետները սերտել են լիովին դատարկ արտահայտություն՝ «եթե Հայաստանն անդամակցի ՆԱՏՕ-ին, մենք դա չենք զգա»: Իհարկե, լիակատար հիմարություն է, հակառակ դեպում ինչո՞ւ են խառնվել իրար ու մոբիլիզացրել այն ամենը, ինչ կարող էին կեղծիքի ու լկտիության ճահճում:
Իրական աշխարհքաղաքականության մեջ (եւ ոչ թե բնազդով գծված հնարովի սխեմաներում) չկա ազատության աստիճան, նույնիսկ փոքր, քանի որ մոլորակի ողջ տարածքը զբաղեցված է: Նույնիսկ ոչ մեծ պետությունը, հատկապես քաղաքական լարվածության գոտիներում, կարող է ունենալ կարեւոր նշանակություն ուժերի աշխարհքաղաքական դասավորության մեջ:
Հայաստանը ողջ տարածաշրջանի «փական-քարն» է, որի սահմաններն այնքան էլ իմաստավորված ու հասկանալի չեն: Հայաստանը երկար ժամանակ գտնվում էր համաշխարհային քաղաքականության «օտարացված» գոտում, սակայն վաղ թե ուշ պետք է հայտնվեր քաղաքական խնդիրների կիզակետում:
Սակայն ժամանակակից աշխարհում աշխարհքաղաքականությունը չի կարող արտահայտվել ինչ որ վերացարկումներում կամ սահմանափակվել պաշտպանության եւ անվտանգության հարցերով: Ժամանակակից աշխարհքաղաքականությունը ենթադրում է բարդ-բաղկացուցիչ հարաբերություններ, որոնք ներառում են տնտեսական ու իրավական պայմաններ, ինչն էլ դարձել է առաջնային հանգամանք Հայաստանի հետ Եվրատլանտյան հանրության հարաբերություններում:
Այս պայմաններում Հայաստանն ամեն կերպ փորձել է խուսափել Ռուսաստանի հետ դիմակայությունից, չփորձելով քաղաքական օրակարգ մտցնել Եվրամիությանն ու ՆԱՏՕ-ին անդամակցելու նպատակներ: Այնուամենայնիվ, Ռուսաստանն արձագանքեց կատաղի եւ Հայաստանին ստիպեց գործնականում հրաժարվել ինքնիշխանությունից (ներկայում Հայաստանի համար պատրաստվել է ինքնավար մարզի կարգավիճակ, թերեւս Կրասնոդարի երկրամասի կազմում):
Քաղաքական գործիչները, որոնք պնդել կամ հնազանդորեն համաձայնվել են նման հեռանկարին, այլեւս չեն կարող միջազգային ասպարեզում ներկայացնել ինքնիշխան պետություն: Դա, անկասկած, կանդրադառնա ազգային անվտանգության, Լեռնային Ղարաբաղի հանրապետության ճակատագրի եւ ցեղասպանության միջազգային ճանաչման վրա: Սակայն, ինչպե՞ս այս ամենը կանդրադառնա տարածաշրջանի աշխարհքաղաքական իրավիճակի վրա:
Հայաստանին հանելով որոշումներ ընդունող պետությունների թվից, Ռուսաստանը մեծ ծառայություն է մատուցել Թուրքիային ու Ադրբեջանին, որոնք, նախ, ազատվեցին Հայաստանի դեմ քաղաքական հարձակումների ու միջազգային մեկուսացման հոգսերից, երկրորդ՝ Ռուսաստանի ձեռքերով ազատվեցին 21-րդ դարում Հայաստանի հետ կապված իրենց խնդիրներից:
Անկասկած, որոշակի առումով Ռուսաստանը պարտություն է կրել երկարաժամկետ հեռանկարում, սակայն ռուսական ներկայիս էլիտային չի հետաքրքրում հեռանկարը, նրան պետք էր լուծել այսօրվա խնդիրը, եւ դա տեղի ունեցավ: Գործնականում, Ռուսաստանն ու Թուրքիան հերթական անգամ կիսեցին Հայաստանը:
Ինչ վերաբերում է Արեւմուտքին, զուր են «բարեկամների» հույսերը, թե Արեւմուտքը կգերադասի Հայաստանի համար պայքարը: Հայաստանին վերաբերող հնարավոր բոլոր հարցերը Արեւմուտքը լուծելու է Մոսկվայի հետ: Հայաստանի միջազգային ներկայությունը որոշվելու է ֆուտբոլով ու բռնցքամարտով, թեեւ բռնցքամարտիկները հանդես են գալիս այլ երկրների դրոշների ներքո:
Միջազգային հարաբերություններում Հայաստանի տեղի ու դերի ակտիվացումը տեղի ունեցավ ոչ միայն եւ ոչ այնքան տարածաշրջանից Ռուսաստանին դուրս մղելու (դրա վրա քչերը հույս ունեին, համենայնդեպս արմատական ձեւով), որքան Թուրքիայի հավակնությունների ու էքսպանսիայի զսպման խնդիրների պատճառով, որը դարձել էր ԱՄՆ եւ Եվրամիության քաղաքականության կարեւոր ուղղությունը:
Սակայն, նման գործառույթ տալը, ինչը կարող էր նպաստել Հայաստանի պետականության զարգացմանը եւ անվտանգության բարձրացմանը, հնարավոր է միայն երկրի ինքնիշխան որոշումների պայմաններում: Ներկայում լիովին ակնհայտ է, որ Հայաստանն այլեւս չի կարող կատարել այդ գործառույթը:
Բոլորի համար հասկանալի էր դարձել (բացառությամբ հայ քաղաքական գործիչների), որ Եվրոպական միության հետ ինտեգրումը միայն ՆԱՏՕ-ի հետ Հայաստանի առավել սերտ համագործակցության պայման ու գործոն էր: Այս մասին արդեն պետք է մոռանալ, եւ ըստ ամենայնի չեն մնա նույնիսկ Դաշինքի հետ համագործակցության ձեւական սխեմաներ:
ՆԱՏՕ-ի ծրագրերին Հայաստանի մասնակցության չեզոքացումը Ռուսաստանի համար ավելի կարեւոր խնդիր է, քան Եվրամիության հետ համաձայնության խզումը: Հարավային Կովկասում ԱՄՆ-ին եւ ՆԱՏՕ-ին մնում է միայն Վրաստանի ու Ադրբեջանի հետ համագործակցությունը, ընդ որում՝ Թուրքիայի պատրոնաժի ներքո: Այս կապակցությամբ, հնարավոր է՝ ԱՄՆ կփորձի ազդել Հայաստանի վրա՝ տարածաշրջանային ներկայիս ծրագրերը պահպանելու նպատակով: Սակայն սա էլ բավական կասկածելի է, քանի որ Վաշինգտոնի ներկայիս վարչակազմը մտադիր չէ ակտիվացնել աշխարհքաղաքական այս ուղղությունը:
Հնարավոր է, ամերիկացիները, հասկանալով, որ Ռուսաստանից ու Թուրքիայից Հարավային Կովկասն աբսորբացնելու ծրագրերը տապալվել են, կգերադասեն Թուրքիային իր հարեւանների հետ բախումների մղելու մարտավարությունը, տվյալ դեպքում՝ Ռուսաստանի հետ, Անկարային հասկացնել տալով, որ ներկայում Հարավային Կովկասը լիովին իր տրամադրության տակ է:
«Մարտնչող գավառականներից» ինչ որ մեկը կարող է ասել, թե արդյոք Հայաստանի տվյալ պահվածքը կարող է հանգեցնել նման գլոբալ հետեւանքների: Հարավային Կովկասում, ընդհանրապես այս ուղղության վրա այնքան էլ շատ չեն խաղացողները, եւ ոչ մեծ տեղաշարժերը կարող են հանգեցնել էական հետեւանքների: Ռուսաստանի տվյալ սպառնալիքները գործի դրվեցին ոչ միայն ԵՄ հետ ասոցիացիայի համաձայնագրի ստորագրման, այլեւ ՆԱՏՕ-ի անդամ երկրների կողմից Հայաստանին զենքի սպասվող մատակարարումների կապակցությամբ: Դա ռուսների համար կլիներ վատ երազ լավ գինարբուքից հետո:
ԱՄՆ-ն եւ ՆԱՏՕ-ն հասկացել են, որ Վրաստանը բավական մեկուսացված է եւ չի կարող միանձնյա կատարել կարեւոր գործառույթներ եվրատլանտյան հանրությունից կտրված, եւ կովկասյան երկու պետությունների՝ Վրաստանի ու Հայաստանի «հանգույցը» կարող էր նկատելի փոխել աշխարհքաղաքական իրավիճակը տարածաշրջանում: Ներկայում մեծ հարված է հասցվել նաեւ Վրաստանին, որն առայժմ մնում է մեկուսացման մեջ:
Առայժմ անհասկանալի է մնում ԱՄՆ-ի եւ Իրանի միջեւ հարաբերությունների հարցը: Հարաբերությունները կարող են զարգանալ, չնայած տարածաշրջանում դիմակայության աճին: Այդ կապակցությամբ էլ Հայաստանի դերը կարող էր մեծանալ:
Արդյոք ԱՄՆ-ն եւ Եվրամիությունը սխալներ են թույլ տվել Հայաստանի ինտեգրման հարցում: Իհարկե, սխալներ արվել են, եւ նույնիսկ՝ կոպիտ սխալներ, չնայած Արեւմտյան փորձագիտական հանրության բազմաթիվ զգուշացումներին: ԱՄՆ-ի եւ Եվրամիության համար ոչինչ չարժեր Հայաստանին անվտանգության երաշխիքներ տալու վերաբերյալ առավել լուրջ լուծումներ ձեռնարկելը, նախեւառաջ՝ զենքի առավել սկզբունքային մատակարարումները:
Արեւմուտքի սխալն այն է, որ չկար Ռուսաստանի հետ դիմակայությունն ուժեղացնելու հարցում ռիսկի գնալու ցանկություն: Այնպիսի քաղաքական առաջնորդների «ընտրանին», որոնք ներկայում նստած են Վաշինգտոնում, Փարիզում, Լոնդոնում եւ Բեռլինում, լիովին համապատասխանում է անատամ քաղաքականությանը
Այսինքն, ինչպես միշտ, Հայաստանի բախտը մի քիչ չբերեց, մնում էր սեփական առաջնորդների վճռականությունը, սակայն դա չէր կարող տեղի ունենալ: Ամենապրագմատիկ բանը, որ ունի պետությունը, հեղինակությունն է, որի շնորհիվ գալիս են ներդրումներ եւ ապահովվում է անվտանգությունը, ընդ որում՝ ամենալայն շրջագծով:
Ազգաբնակչությունն այս պատմական պահին նայում էր ֆուտբոլային խաղ, չկասկածելով, որ ապրում է արդեն ոչ թե Հայաստանում, այլ ինչ որ վարչական կազմավորման մեջ: Ներկայում կարելի է ինչ ասես ասել գարշելի էլիտայի մասին, որը կառավարում է մեր երկիրը: Սակայն, ինչ է արել հայ ազգը անկախության ժամանակաշրջանում, նույնիսկ չի կարողացել ընկալել առաջարկված պրեֆերենցիաները:
Փական-քարը դարձավ գերեզմանաքար:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....kE7nkAWq.dpuf

I agree with Igor's assessment that the west made crude mistake, not giving Armenia real security guarantees(including quantative armament) because did not want to go into confrontation with russia about south caucasus, thus isolating Georgia by loosing Armenia. And that was because of just thootless and wishfull policies to absorb south caucasus without much effort, or rather, mostly by the efforts of locals (Georgia and Armenia, in their desire to integrate with west).
Look what happened. Georgia lost Abkhazia and Osetia because of west's spineless half ass support of it and Armenia was on the way of loosing Artsakh. We had no choice but learn georgia's lessons.
Now west will turn turks loose in hopes of checking russia in region and I hope Azerbaijan will hang with big brother turkey long enough so we can skin them up a bit more, before they too become part of russia's backyard. I hope we will be smart enough, not to loose opportunity, before russia stops us.
I do not agree with Igor about Armenia's future independence loss, becaue he only measures independence by how much important we should be for west in world political stage. I think that this false value has given us nothing positive for past 200 years because everytime we appear on center stage, battling either turkish or russian expansionism based on europes values, that follows with a catastrophy under wests blind stare. We pay the price for turkey's or russia's european integers.
On the other hand we should not forget the history. On 1828, when russia obtained controll of eastern Armenia, on the current territories we call Armenia/Artsakh, there were no more than 300000 Armenians living there. On 1921, when Armenia joined soviet union, population was 7-800000 at the most. During 70 years of none independence population grew to 3500000. As far as I remeber the last 20 years of that era, the population was patriotic, educated, non russified. In 20 years of independence population has dropped to less then 2000000. Anybody that has a chance flies out. We are so corrupt, that run the risk of dropping country down to unrecoverable weakness. It is irony that we do not even see that most of our problems and solutions are in ourselfs.
I am sure that it is better to associate with europe. But it cannot be done thru a country that has you blockaded and in existential conflict with you. And europe is not willing to pay any price yet to fix the prblems with this neighbour. Europe wants red carpet in area because "it is better then russia or turkey", and we have to color that carpet red with our blood(like we haven't done that since even the times of crusaders).
I'd rather see us develope and multiply on our land with using any other opportunity we can get.

[londontsi]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

The west did not make a mistake. We ( Armenia) made the mistake.

If somebody makes a mistake he suffers.
Do you see the West suffer, NO.
It is us who suffers.
Lets try again who made the mistake? !!

In all our approaches we do not understand politics.


EU covers everything OTHER than security. It has no army.
The most we would get is some pronouncements, that’s about it.

Incidentally EU wanted customs border between Armenia and Artsakh.
It just shows you how far we were from the ball we wanted to kick.


NATO is all about security.
To become member of NATO there has to be a unanimous vote of acceptance into the club.
Think Turkey.

Basically we were holding a begging bowl and did not know which direction to go.
Begging bowl for security and the begging bowl for economic survival.

[gegev]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

The west did not make a mistake. We ( Armenia) made the mistake.

If somebody makes a mistake he suffers.
Do you see the West suffer, NO.
It is us who suffers.
Lets try again who made the mistake? !!

In all our approaches we do not understand politics.

EU covers everything OTHER than security. It has no army.
The most we would get is some pronouncements, that’s about it.

Incidentally EU wanted customs border between Armenia and Artsakh.
It just shows you how far we were from the ball we wanted to kick.

NATO is all about security.
To become member of NATO there has to be a unanimous vote of acceptance into the club.
Think Turkey.

Basically we were holding a begging bowl and did not know which direction to go.
Begging bowl for security and the begging bowl for economic survival.

Do you believe that on earth; "If somebody makes a mistake he suffers."? Especially when the mistake is done by the powerful.
Is the statement above main justification/argument of the point you make?

[londontsi]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Do you believe that on earth; "If somebody makes a mistake he suffers."? Especially when the mistake is done by the powerful.
Is the statement above main justification/argument of the point you make?

Perhaps you are thinking about mathematics or similar sciences or maybe morality etc.

I was referring about politics.

Politics is not about the pursuit of morality nor what's right or wrong
Its about self interest at personal and national level often at odds with the above.


P.S. Going to the EU and try to discuss national security guarantees is not a mistake .... its simply bizarre.


.

[Haykakan]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Like what is this mistake you guys are talking about?