Is Russia an ally or foe, nowadays?

[londontsi]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Like what is this mistake you guys are talking about?

Expect the undeliverable.

Going to the EU and try to discuss national security guarantees is not a mistake .... its simply bizarre.

[Haykakan]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

I think it was simply exploring the options. It was our way of saying we need more then a economic deal if you want us to lose Russias influence in exchange for yours.I knew we were not going to get security guerantees from europe and even if we did i would be very sceptical of it. Some people are eluding to the possibility that the EU will still offer some type of deal to Armenia anyways and this would be a win win situation for us. BTW NATO is no security guarentee either-just ask Greece.

Expect the undeliverable.

[londontsi]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

I think it was simply exploring the options.
It was our way of saying we need more then a economic deal if you want us to lose Russias influence in exchange for yours.
I knew we were not going to get security guerantees from europe and even if we did i would be very sceptical of it.

EU mission and capabilities are transparent.
Its like going to the supermarket and asking "if my house is on fire will you promise you will help me put it out".

Some people are eluding to the possibility that the EU will still offer some type of deal to Armenia anyways and this would be a win win situation for us. BTW NATO is no security guarentee either-just ask Greece.

All we have to do is look at the Syrian crises, the country in ruins ....

British Parliament votes against military involvement, all hopes go up in spoke.
The French say we will vote but in any event we will not get involved without the US.
US say we will put to the vote and we will come after that.
Russia says you dare !!!



.

[Hakob]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Yeesssss, Londontsi... 100%...
We must have been stupid in thinking that europe can help us in security matters. Despite, even kindergardeners in Armenia knowing that our #1 problem and need is security.
That means Igor is even more off the reality. Even if US and europe greeted us one morning with " 'morning our newly accepted NATO partner", our country would have been split in half before we could even say HURRRRAAAYY NATO.
What did NATO do when turkey occupied a chunk of Cypress? Nothing.

[Vrej1915]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Հայկական էլիտան համախմբվեց երկիրը հանձնելու գործում
Իգոր Մուրադյան
Կիրակի, 08 Սեպտեմբերի 2013,

Ազգը նախեւառաջ մտածողության կերպ եւ ոճ է, իսկ մնացյալը մտածողության արդյունք է, ներառյալ ռասայական առանձնահատկությունները: Հայկական մտածողությունը մեկ կերպի պտուղ է՝ պարզեցված ճանապարհի միաչափ փնտրտուք, համաշխարհային քաղաքականության լաբիրինթոսը շրջանցելու եւ քաղաքականության մեջ կենցաղային միջոցներով տեղավորվելու փորձեր: Ամենահաս կենցաղայնությունը հայկական մտածողության միակ կերպն է, եւ դրանով փորձեցին մտնել քաղաքական լաբիրինթոսի մեջ:
Պետականության կառուցման սկզբնական փուլում, այսինքն՝ պատերազմի ժամանակաշրջանում, քաղաքական էլիտան կարող էր թաքնվել ինքնազոհողության եւ պատերազմի գործոնի հետեւում:
Այդ ժամանակաշրջանն անցավ, եւ հայերը բախվեցին շատ խնդիրների ու պարզեցին, որ ի վիճակի չեն լուծել դրանք: Ընդ որում, սովորաբար հղում էին անում քաղաքական ու պետական փորձին, սակայն բնազդաբար հասկանում էին, որ խնդիրը դա չէր, որ ինչ որ բան այն չէր թագավորությունում:
Հայերը քաղաքականության հավես չունեն, նրանք այն համարում են դատարկ ու անիմաստ զբաղմունք, եւ որքան քիչ է քաղաքականությունը գլխում, այնքան լավ: Առավել կարեւոր է փող աշխատելը, ավելի ճիշտ՝ ոչ թե աշխատելը, այլ ձեռք գցելը: Ասենք, այս մտքերը նոր չեն եւ չեն դարձել իրականությունը հաղթահարելու, այլ հակառակը՝ դրանց գոյության արդարացման առիթ:
Սա շատ արագ հասկացել են առաջատար պետությունների մայրաքաղաքներում եւ Հայաստանին առաջարկել են լոկոմոտիվի կամ կոորդինատների որոշակի համակարգում օպերացիոն սխեման:
Եվրոպական միության հետ համագործակցությունը քաղաքական ասպեկտում հայկական քաղաքական ղեկավարությունն ընկալում էր որպես ավելորդ բարդ ճանապարհ, եւ նա ընտրեց պարզեցված ճանապարհը, վասալին արժանի, ընդ որում` ոչ առաջին կարգի վասալի: Հայաստանի «Եվրոպական նախագիծը», իհարկե, ենթադրում էր լոկոմոտիվային խնդիր Եվրամիության կողմից, եւ տվյալ խնդիրը Հայաստանի դեպքում առավել շեշտված էր, քան Արեւելյան գործընկերության այլ մասնակիցների:
Հայ ֆունկցիոներները ստիպված էին բավական աշխատել, սակայն, այսպես թե այնպես, Հայաստանին տանում էին, եւ բավական հաջող, տրամադրելով քաղաքական վարկեր:
Տվյալ դեպքում, հայկական ղեկավարության մտածողության պարզունակության եւ վարքի մեջ պարունակվում էին ոչ միայն առավել բարդ երթուղու մերժումը, այլեւ անհանգստությունը, որ Եվրատլանտյան հանրությանն ինտեգրումը կնշանակեր հայկական ժամանակակից էլիտայի աստիճանական վերացմանը, սարսափելի հետեւանքներով:
Ընդ որում, ակնհայտ է, որ քաղաքական ու տնտեսական էլիտայի բոլոր խմբերը, ինչպես նաեւ նրանց հաշվին հնարավոր բոլոր սնվողները, լիովին գիտակցված ու պատրաստակամ կոնսոլիդացվել են:
Պրո-ռուսական կոմնորոշման լավ բտված քարոզիչները, որոնք պատրաստ են ռուսների լիակատար տնօրինմանը հանձնել իրենց կանանց ու մայրերին, ինչպես նաեւ ծառայություններ մատուցել ռուսներին ամենաայլասերված ձեւով, պնդում են, որ «հայ ժողովուրդը» մեծամասամբ ողջունում է Մաքսային միություն մտնելու որոշումը, ինչն իրականում համապատասխանում է իրականությանը: Ում եւ ինչի օգտին ասես քվեարկեց հայ ժողովուրդը «լիբերալիզմի մանկական հիվանդության» ժամանակներից:
Քաղաքական խնդիրների, քաղաքական երթուղու պարզեցումը նշանակում է սեփական իրավունքների զիջում: Սեփականության, իշխանության, կանանց եւ վերջապես հայրենիքի իրավունքի: Ըստ Կարլ Յունգի, իրավունքի զիջումը մտավոր հետամնացության նշան է, ընդ որում այդ հատկությունը կարող են ունենալ հաջողակ քաղաքական գործիչները, բիզնեսմենները եւ նրանց սպասարկող անձնակազմը:
Ռուսները գիտեին, թե ինչ են անում, եւ հայերին առաջարկեցին կարծես թե պարզ ու հասկանալի բաներ, այդ թվում աջակցություն քաղաքական ներկայիս ղեկավարությանը (թեեւ, հնարավոր է, պնդելու են նոր-հին վարչապետի նշանակումը, ինչպես նաեւ հրաժարականներ պաշտպանության նախարարությունում):
Սակայն, հայերին հատուկ ձգտումը պարզեցմանը եւ պարզ լուծումներ նախընտրելը (ավելի ճիշտ` լուծումների բացակայություն) հղի է ոչ միայն հասարակ ժողովրդի հանդեպ հեշտ հաղթանակի այսրոպեական զգացողությամբ, այլեւ դավաճանության սպասումներով: Քանի որ, եթե մարդիկ ծախվում են մեկին, կարող են ծախվել նաեւ այլ պատրոնների` դա հասարակ ժողովրդի կերպարն ու ոճն է:
Մանկամտությունը գողությունից վատ է, ասվում է ռուսական ասացվածքում: Դա «Երեւանիզմի» հավատամքն է: Այդպիսի սպասվող տհաճությունների կապակցությամբ պատրոնն ունի արդյունքը կանխելու հուսալի միջոց`ինքնուրույնության եւ ձայնի իրավունքի առավելագույն չեզոքացում, ոչ միայն միջազգային ասպարեզում, այլեւ սեփական ախոռում:
Պատրոնը վասալից ավելի լավ գիտե, որ այլընտրանքային պատրոնը հաջողությամբ կարող է առաջարկել նույնպես պարզեցված երթուղի, ընդ որում` առավել իրական պարզեցված լաքեյի երթուղի: Եւ դա կընդունվի, այն էլ ինչպես:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....FiBsq2Iy.dpuf

[Vrej1915]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

«Ես քաղաքական գործիչ չեմ, օգնեք ինձ»
Իգոր Մուրադյան
Ուրբաթ, 06 Սեպտեմբերի 2013,


Օբամայի մուտքը Սպիտակ տուն միանգամից առաջացրեց Կենտրոնական եւ Արեւելյան Եվրոպայի պետությունների մտահոգությունը, որոնց ակտուալ առաջնորդները պաշտոնաթող քաղաքական գործիչների միջոցով ԱՄՆ-ին հասկացնել տվեցին, որ արտաքին քաղաքականության ասպարեզում Դեմոկրատների նոր վարչակազմի՝ երկրի ինքնամեկուսացման ձգտումը կհանգեցնի նոր սպառնալիքների նույնիսկ Եվրոպայում: Տվյալ անհանգստություններն առաջացան այն երկրներում, որոնք արդեն ՆԱՏՕ-ի ու Եվրամիության անդամ էին: Այս երկրների քաղաքական գործիչներն ու փորձագետներն ասում են, որ Վաշինգտոնն այն ժամանակ որեւէ կերպ չի արձագանքել, լիովին տրվելով տնտեսական խնդիրներին եւ Ռուսաստանի հետ հարաբերություններում հայտարարելով «վերաբեռնում»:
Օբամայի վարչակազմը «հեռացման» քաղաքականություն էր վարում ոչ միայն Եվրոպայում, այլեւ Մերձավոր Արեւելքում ու այլ տարածաշրջաններում: Գործնականում ԱՄՆ ակտիվություն է նկատվում միայն Ասիական-խաղաղօվկիանոսյան տարածաշրջանում, որտեղ ԱՄՆ ցավագին զգում է Չինաստանի տնտեսական ու քաղաքական էքսպանսիան:
Մերձավոր Արեւելքում ԱՄՆ փորձեց տարածաշրջանի խնդիրների լուծման պատասխանատվությունը գցել արաբական առաջատար երկրների վրա, ինչը հանգեցրեց Եգիպտոսի ու Սիրիայի ներկայիս իրավիճակին եւ Թուրքիայի էքսպանսիայի ուժեղացմանը: Արեւելյան Եվրոպայի հարցում պատասխանատվությունը գցվեց Եվրոպական միության եւ մասնակիորեն եվրոպական առաջատար պետությունների վրա: ԱՄՆ-ն չկարողացավ կողմնորոշվել, թե ում վրա գցի պատասխանատվությունը Կենտրոնական եւ Հարավային Ասիայում, որի արդյունքում մեծանում են Պակիստանի հավակնությունները:
Արեւելյան Եվրոպայի պետությունների հետ նոր հարաբերությունների ձեւավորումը Եվրոպական միության համար դարձավ սահմանագիծ, որը սահմանում էր Միության եւ եվրոպական առաջատար պետությունների կարողությունները արտաքին քաղաքականության եւ աշխարհքաղաքականության ոլորտում:
Ուժի համաշխարհային կենտրոնը չի կարող հավակնել լիարժեք սուբյեկտության առանց աշխարհքաղաքականության մեջ դեր ունենալու: Ջորջ Բուշի հեռանալուց հետո Վրաստանը հրաժեշտ տվեց ՆԱՏՕ-ին անդամակցելու սպասումներին, եւ դա խիստ որոշակի կորելացված էր: Ուկրաինայի պրո-ռուսական քաղաքական էլիտան առավել մտահոգ դարձավ Ռուսաստանի պահանջներից ու շտապեց ի դեմս նախագահի ու իշխող կուսակցության ինտեգրվել Եվրոպական միությանը: Ռումինիան զգալով, որ Մոլդովայի վրա լուրջ վտանգ է կախված, ակտիվացրեց նրա հետ ինտեգրվելու քաղաքականությունը (գործնականում՝ վերամիավորվելու):
Պետք է ասել, որ Իսրայելը՝ ԱՄՆ ավանդական գործընկերը, նույնպես խնդիրների առաջ կանգնեց եւ ստիպված էր մոբիլիզացնել Վաշինգտոնում իր «ընկերների» բոլոր ռեսուրսները, թույլ չտալու համար իսրայելական շահերի «հանձնումը»:
ԱՄՆ գործնականում անմասն մնաց, երբ Ռուսաստանը նպաստեց Վրաստանում իշխանության փոփոխությանը (թեեւ սպասված արդյունքը չեղավ) եւ ստիպեց Հայաստանին հրաժարվել ինքնիշխան արտաքին քաղաքականությունից, ընդունելով այսպես կոչված Մաքսային միությանն անդամակցելու հրեշավոր որոշումը:
ԱՄՆ-ն, ՆԱՏՕ-ն եւ Եվրոպական միությունը չափազանց շատ էին դրել Արեւելյան Եվրոպայի երկրների իշխող ռեժիմների պատրաստության վրա, ինտեգրացիոն վեկտորի իրականացման մասով: Պարզվել է, որ այդ աջակցությունը, որը Եվրատլանտյան հանրությունը համարել է բավարար, թույլ կտա տվյալ քաղաքականությունը հասցնել հայտնի փուլային արդյունքի:
Կասկած լինել չի կարող, որ Եվրամիության հետ ինտեգրվելուց հրաժարվելու պատասխանատվությունը լիովին ընկնում է Սերժ Սարգսյանի վրա (Սերժ Սարգսյանի 2013 թ. սեպտեմբերի 3-ի այցը Մոսկվա նման էր Չեխոսլովակիայի նախագահ Էմիլ Գեխի 1939 թ. Բեռլին կատարած այցին, որը Հիտլորին բացատրեց՝ «ես քաղաքական գործիչ չեմ, օգնեք ինձ», որի արդյունքում Չեխոսլովակիան որպես պետություն դադարեց գոյություն ունենալ, ինչը մնաց պիտակ այդ երկրի վրա, հավերժորեն, նույնիսկ Անգլիայի ու Ֆրանսիայի դավաճանական դիրքորոշման պայմաններում):
Թեեւ ավելի վաղ Հայաստանի կառավարությունում Ռուսաստանի հետ խնդիրների լուծումը դրվել էր կոնկրետ պաշտոնյայի վրա, այնուամենայնիվ մինչ Սերժ Սարգսյանի Մոսկվա մեկնելը Մաքսային միությանն անդամակցելու որոշում չի եղել: Մոսկվան շատ լավ գիտեր, որ ԱՄՆ-ն չի փորձելու խանգարել իր էքսպանսիայի քաղաքականությանը, իսկ Եվրամիությունն ընդունելու էր դա որպես կատարված փաստ:
Եվրատլանտյան հանրությանն ինտեգրվելու մասով գնացքը, երեւում է, անցել է, եւ Հայաստանը հայտնվել է չափազանց անբարենպաստ փուլում, երբ նրա «մերձավոր դաշնակիցը» նրան ենթարկեց արտաքին ագրեսիայի եւ կենսագործունեությունը շրջափակելու սպառնալիքի: Եվրոպացիները համարում են, որ Հայաստանին աջակցությունը բավարար է եղել: Հնարավոր է, Եվրամիությունն իսկապես արել է ամեն ինչ, ինչ կարող էր իր ծրագրերի ու պայմանավորվածությունների շրջանակներում, սակայն երեւում է դա ակնհայտորեն բավարար չէ:
Արեւմուտքը գործնականում հրաժարվել էր ղարաբաղյան խնդրում Հայաստանի վրա որեւէ ճնշումից, ՆԱՏՕ-ում Հայաստանին նայում էին այլ կերպ, սկսել էր զենքի մատակարարման հարցում մտադրությունների իրագործումը, եւ այդ ծրագրերը ժամանակի ընթացքում ձեռք կբերեին զգալիորեն ավելի էական ծավալներ: Հայաստանը սկսել էր Արեւմուտքին հետաքրքրել ամենեւին էլ ոչ սիմվոլիզմի տեսակետից, այլ պաշտպանության եւ անվտանգության լիովին իրական ձեւաչափում: Հայաստանը գործնականում դարձել էր ՆԱՏՕ-ի հետ ինտեգրման առաջատար, Արեւելյան Եվրոպայի նոր գործընկերների մեջ:
Միեւնույն ժամանակ, պարզվել է այն, ինչի մասին Արեւմուտքում Հայաստանի բարեկամները փորձում էին զգուշացնել Եվրոպական միությանն ու ՆԱՏՕ-ին՝ Հայաստանի ինտեգրմանը պետք էր մոտենալ այլ կերպ, այսինքն՝ մշակել ոչ միայն ինտեգրման, այլեւ Ռուսաստանի կախվածությունից դուրս գալու տեխնոլոգիան: Արդյոք հասկանում էին Եվրոպայի ֆունկցիոներները. երեւում է, այնուամենայնիվ հասկանում էին, սակայն նրանք փորձում էին չկրկնել Վրաստանի պատմությունը եւ սուր դիմակայության մեջ չմտնել Ռուսաստանի հետ: Ավելին, Հայաստանը դիտարկվում էր որպես երկիր, որի ինտեգրումը տեղի է ունենում առանց Ռուսաստանի հետ դիմակայության: Սակայն, երեւում է, Հայաստանը բոլոր պատկերացումները չուներ միջազգային քաղաքականության իրողությունների մասին, եւ որտեղի՞ց ունենար:
Արեւմուտքը աչք է փակել այն ամենի վրա, ինչ տեղի էր ունենում Հայաստանում, գործնականում աջակցել է իշխող ռեժիմին, չկար ոչ մի պահանջ հայ-իրանական հարաբերության կապակցությամբ (այն հայտնի ձեւով նույնիսկ խրախուսվում էր): Սակայն Հայաստանը գտնվում է բավական յուրահատուկ աշխարհքաղաքական պայմաններում, եւ տվյալ իրավիճակը եւս մեկ անգամ ցուցադրեց Արեւելյան Եվրոպայում արդյունավետ քաղաքականություն վարելու Արեւմուտքի անկարողությունը:
Այն, ինչ տեղի ունեցավ 2013 թ. սեպտեմբերի 3-ին, պատմության մեջ կմտնի որպես անկախության հերթական կորուստ, մեր ինքնիշխան գոյության կասեցում, ի ուրախություն մեր հակառակորդների եւ Երեւանի հիմարների: Ժամանակակից քաղաքականության պահոցում այս իրավիճակը կդառնա Հայաստանի եւ յուրաքանչյուր հայի կապիտուլյացիայի պիտակ: Իհարկե, դա կանդրադառնա նաեւ ցեղասպանության միջազգային ճանաչման վրա:
Ինչ վերաբերվում է ղարաբաղյան թեմային, Արեւմտյան հանրությունը ստացել է բոլոր հիմքերը՝ ծավալելու հայկական շահերը ճնշելու քաղաքականություն, ինչն ուղղված է լինելու Ռուսաստանի դիրքորոշումների դեմ: Այսինքն, Ղարաբաղն ընկել է Հարավային Կովկասում կոշտ դիմակայության անիվների տակ, ինչը չկար արդեն 12 տարի: Դա, անկասկած, կհանգեցնի Ղարաբաղն Ադրբեջանին հանձնելու հարցում Ռուսաստանի առավել մեծ շահագրգռվածությանը, այդպիսով լուծելով Արեւմուտքի հետ հարաբերություններում ունեցած խնդիրները եւ նաեւ մերձենալով Ադրբեջանի հետ (մեղրամսի փուլում): Արեւմուտքը Ղարաբաղի խնդիրը պարզապես կլուծի Ռուսաստանի ձեռքով:
Անշուշտ, Մաքսային միության եւ ՀԱՊԿ շուրջ այս ողջ խառնաշփոթը շատ շուտով կփլվի, եւ Հայաստանը կդառնա լիակատար սնանկ ու պարտված ազգ: Սակայն փորձելով վերադառնալ եվրոպական ինտեգրմանը, Հայաստանը կպարզի, թե որքան վնասակար է իր դրությունը:
Օգտագործելով Հայաստանում ազդեցիկ սոցիումի բառապաշարը՝ «մաստը պահի, թե չէ ավելի վատ կլինի»:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....Ip63ZZfH.dpuf

[Hakob]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Հայկական էլիտան համախմբվեց երկիրը հանձնելու գործում
Իգոր Մուրադյան
Կիրակի, 08 Սեպտեմբերի 2013,

Ազգը նախեւառաջ մտածողության կերպ եւ ոճ է, իսկ մնացյալը մտածողության արդյունք է, ներառյալ ռասայական առանձնահատկությունները: Հայկական մտածողությունը մեկ կերպի պտուղ է՝ պարզեցված ճանապարհի միաչափ փնտրտուք, համաշխարհային քաղաքականության լաբիրինթոսը շրջանցելու եւ քաղաքականության մեջ կենցաղային միջոցներով տեղավորվելու փորձեր: Ամենահաս կենցաղայնությունը հայկական մտածողության միակ կերպն է, եւ դրանով փորձեցին մտնել քաղաքական լաբիրինթոսի մեջ:
Պետականության կառուցման սկզբնական փուլում, այսինքն՝ պատերազմի ժամանակաշրջանում, քաղաքական էլիտան կարող էր թաքնվել ինքնազոհողության եւ պատերազմի գործոնի հետեւում:
Այդ ժամանակաշրջանն անցավ, եւ հայերը բախվեցին շատ խնդիրների ու պարզեցին, որ ի վիճակի չեն լուծել դրանք: Ընդ որում, սովորաբար հղում էին անում քաղաքական ու պետական փորձին, սակայն բնազդաբար հասկանում էին, որ խնդիրը դա չէր, որ ինչ որ բան այն չէր թագավորությունում:
Հայերը քաղաքականության հավես չունեն, նրանք այն համարում են դատարկ ու անիմաստ զբաղմունք, եւ որքան քիչ է քաղաքականությունը գլխում, այնքան լավ: Առավել կարեւոր է փող աշխատելը, ավելի ճիշտ՝ ոչ թե աշխատելը, այլ ձեռք գցելը: Ասենք, այս մտքերը նոր չեն եւ չեն դարձել իրականությունը հաղթահարելու, այլ հակառակը՝ դրանց գոյության արդարացման առիթ:
Սա շատ արագ հասկացել են առաջատար պետությունների մայրաքաղաքներում եւ Հայաստանին առաջարկել են լոկոմոտիվի կամ կոորդինատների որոշակի համակարգում օպերացիոն սխեման:
Եվրոպական միության հետ համագործակցությունը քաղաքական ասպեկտում հայկական քաղաքական ղեկավարությունն ընկալում էր որպես ավելորդ բարդ ճանապարհ, եւ նա ընտրեց պարզեցված ճանապարհը, վասալին արժանի, ընդ որում` ոչ առաջին կարգի վասալի: Հայաստանի «Եվրոպական նախագիծը», իհարկե, ենթադրում էր լոկոմոտիվային խնդիր Եվրամիության կողմից, եւ տվյալ խնդիրը Հայաստանի դեպքում առավել շեշտված էր, քան Արեւելյան գործընկերության այլ մասնակիցների:
Հայ ֆունկցիոներները ստիպված էին բավական աշխատել, սակայն, այսպես թե այնպես, Հայաստանին տանում էին, եւ բավական հաջող, տրամադրելով քաղաքական վարկեր:
Տվյալ դեպքում, հայկական ղեկավարության մտածողության պարզունակության եւ վարքի մեջ պարունակվում էին ոչ միայն առավել բարդ երթուղու մերժումը, այլեւ անհանգստությունը, որ Եվրատլանտյան հանրությանն ինտեգրումը կնշանակեր հայկական ժամանակակից էլիտայի աստիճանական վերացմանը, սարսափելի հետեւանքներով:
Ընդ որում, ակնհայտ է, որ քաղաքական ու տնտեսական էլիտայի բոլոր խմբերը, ինչպես նաեւ նրանց հաշվին հնարավոր բոլոր սնվողները, լիովին գիտակցված ու պատրաստակամ կոնսոլիդացվել են:
Պրո-ռուսական կոմնորոշման լավ բտված քարոզիչները, որոնք պատրաստ են ռուսների լիակատար տնօրինմանը հանձնել իրենց կանանց ու մայրերին, ինչպես նաեւ ծառայություններ մատուցել ռուսներին ամենաայլասերված ձեւով, պնդում են, որ «հայ ժողովուրդը» մեծամասամբ ողջունում է Մաքսային միություն մտնելու որոշումը, ինչն իրականում համապատասխանում է իրականությանը: Ում եւ ինչի օգտին ասես քվեարկեց հայ ժողովուրդը «լիբերալիզմի մանկական հիվանդության» ժամանակներից:
Քաղաքական խնդիրների, քաղաքական երթուղու պարզեցումը նշանակում է սեփական իրավունքների զիջում: Սեփականության, իշխանության, կանանց եւ վերջապես հայրենիքի իրավունքի: Ըստ Կարլ Յունգի, իրավունքի զիջումը մտավոր հետամնացության նշան է, ընդ որում այդ հատկությունը կարող են ունենալ հաջողակ քաղաքական գործիչները, բիզնեսմենները եւ նրանց սպասարկող անձնակազմը:
Ռուսները գիտեին, թե ինչ են անում, եւ հայերին առաջարկեցին կարծես թե պարզ ու հասկանալի բաներ, այդ թվում աջակցություն քաղաքական ներկայիս ղեկավարությանը (թեեւ, հնարավոր է, պնդելու են նոր-հին վարչապետի նշանակումը, ինչպես նաեւ հրաժարականներ պաշտպանության նախարարությունում):
Սակայն, հայերին հատուկ ձգտումը պարզեցմանը եւ պարզ լուծումներ նախընտրելը (ավելի ճիշտ` լուծումների բացակայություն) հղի է ոչ միայն հասարակ ժողովրդի հանդեպ հեշտ հաղթանակի այսրոպեական զգացողությամբ, այլեւ դավաճանության սպասումներով: Քանի որ, եթե մարդիկ ծախվում են մեկին, կարող են ծախվել նաեւ այլ պատրոնների` դա հասարակ ժողովրդի կերպարն ու ոճն է:
Մանկամտությունը գողությունից վատ է, ասվում է ռուսական ասացվածքում: Դա «Երեւանիզմի» հավատամքն է: Այդպիսի սպասվող տհաճությունների կապակցությամբ պատրոնն ունի արդյունքը կանխելու հուսալի միջոց`ինքնուրույնության եւ ձայնի իրավունքի առավելագույն չեզոքացում, ոչ միայն միջազգային ասպարեզում, այլեւ սեփական ախոռում:
Պատրոնը վասալից ավելի լավ գիտե, որ այլընտրանքային պատրոնը հաջողությամբ կարող է առաջարկել նույնպես պարզեցված երթուղի, ընդ որում` առավել իրական պարզեցված լաքեյի երթուղի: Եւ դա կընդունվի, այն էլ ինչպես:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....FiBsq2Iy.dpuf

This idiot started with wrong and wishfull essay earlier. Now he is just ranting incoherent accusations. Anything just to make Armenia's government look bad.
I'd like to ask him, Whom were prowesterners trying to sell country ha? Weren't they guilty of what he tries to blame government?
It is absurd that theese idiots are pretending that Armenia had a center chare in european party table and our government refused it for the sake of just being russia's vassal.

[londontsi]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

What did NATO do when turkey occupied a chunk of Cypress? Nothing.

Precedence my dear boy Precedence as MacMillan would have said.

The answer to most political questions and issues are in history.

You just need to have a good memory.

History has no place for people who fall in love !!

Best to ignore romantics.

.

[Vrej1915]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

RUSSIA'S POLICY TOWARDS ARMENIA: BIG STICK AND SMALL CARROT

New Eastern Europe
Sept 5 2013

Author: Konrad Zasztowt

During his meeting with President Vladimir Putin in Moscow on
September 3rd President Serzh Sargsyan's declared Armenia's will to
join the Customs Union. This decision may undermine Armenia's economic
rapprochement with the European Union despite the fact the country
accomplished its technical negotiations on the DCFTA with the EU in
July. It came as a surprise not only to EU officials in Brussels, but
also to many Armenian observers of Yerevan's foreign policies. One may
ask if it was a surprise for Sargsyan as well? Most probably, he didn't
intend to go so far with declarations about Armenia's integration
with economic structure. However, Putin had a number of arguments to
influence the Armenian leader's decision, the most serious of which is
about the security of the Armenian Nagorno-Karabakh separatist state.

This territory officially doesn't belong to Armenia, which means it
is not protected by Russia-led Collective Security Treaty Organization
(CSTO). After the Georgian attempt to reunite separatist South Ossetia
in 2008, which failed because of Russian intervention, Azerbaijan
has become less eager to choose military solutions to regain the
lost territory of Nagorno-Karabakh. Russia's image of the mighty
protector of all post-Soviet separatist entities deterred Baku from
taking actions against Armenians. Thus, even if outside of the CSTO,
Nagorno-Karabakh was secure thanks to Moscow. However, it was clear
that this situation may not last forever. Vladimir Putin's Russian
foreign policy resembles the old Soviet style. It is not about
universal values or even Russia's economic interest. These may be
declared goals. The real goal is to maintain Russian hegemony in
the former Soviet Union. Once Armenia became too self-confident in
declaring its wish to integrate economically with the EU within the
framework of the Eastern Partnership, Putin decided to act.

Russia heavily criticised Ukraine for selling weapons to Georgia,
which it used in the 2008 war in South Ossetia. However, since July
this year Russians have begun delivering tanks, artillery cannons and
rocket launchers worth 1 billion US dollars to Azerbaijan, forgetting
the fact that this equipment might be used in the Karabakh conflict.

For the Armenian government it was a clear signal: Russia easily
switches sides (like it has already done in past) and support
Azerbaijan in the Nagorno-Karabakh conflict. Putin's visit to Baku on
August 13th - the first since 2006 - only fuelled Armenian leadership's
fears. Azerbaijan's leader, Ilham Aliyev, acknowledged that his country
has already spent 4 billion US dollars on Russian weapons since 2010.

Clearly, Russia has also offered Armenia a positive agenda. During
Sargsyan's visit to Moscow, Putin informed him that Russian Railways
are ready to invest 15 billion Russian roubles in developing Armenia's
railway system. However, less obvious are Armenian profits from
integration with the Custom's Union. The current predicament in
economic relations between Russia and Belarus, both members and
founders of the organisation, reveals the illusive nature of the
Moscow-led Eurasian economic structure. Therefore, the Armenian
leadership should recognise main difference between the EU's Eastern
Partnership and Russia's Customs Union proposals. The EU project's
agenda is focusing on Armenia's internal reforms, modernisation
and sustainable development. Russia's proposal doesn't require any
reforms. However, it does demand resignation from any independent
foreign policy goals, which may strengthen Armenian statehood and
weaken Moscow's influence on Yerevan.

Konrad Zasztowt is an analyst at the Polish Institute of International
Affairs and specialises in the South Caucasus and Central Asia
regions. Previously he worked at the National Security Bureau
(2008-2010), where he monitored international security issues in
the Black Sea and Caspian regions. He is a graduate of the Institute
of Ethnology and Cultural Anthropology and East European Studies at
University of Warsaw and also studied at Yeditepe University in Turkey
(2003-2005). His areas of interest include international relations and
energy security issues in the Black Sea region (Ukraine, the Caucasus,
Turkey) and Central Asia, ethnic and religious minorities as well as
the issue of Islam in the former Soviet Union.

http://www.neweasterneurope.eu/node/936

[Haykakan]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Vrej do you even check your sources? Do you see where this guy does his research and studying? I swear any shmuck can write something and so long as it fits the stupid agenda you guys bite hard. The arguments made are pretty lame to like yeh Armenia does not have any borders with Russia but its not like we are next door to France either you know. Russia promises investment and security both of which they have delivered on before. EU promises what? No security,no investment, but it demands reforms some of which are good and some are not so good. They offer loans in return for reform which is ok but not as good as direct investments into infrastructure like Russia has done and keeps doing. No one really knows what else is said or not said at these meetings so the reality is that we are all pretty much guessing about who offered what to whom. I think Serj did a good job of playing the two sides and took the better offer for the country. Talking trade is great but trade wo security is worthless.