Regional geopolitics

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Aliyev Thanks Kazakh Leader For Pro-Azeri Stance On Armenia

http://www.armenialiberty.org/content/article/25411253.html

Հրապարակված է՝ 05.06.2014

Azerbaijani President Ilham Aliyev has thanked his Kazakh counterpart Nursultan Nazarbayev for publicly supporting Azerbaijan’s concerns regarding Armenia’s efforts to join a Russian-led alliance of ex-Soviet republics.

The two men met in the Turkish city of Bodrum late on Wednesday ahead of a summit of Turkic states.

Aliyev’s press office said they discussed deepening relations between Azerbaijan and Kazakhstan and engaged in a “broad exchange of opinions” about the Nagorno-Karabakh conflict.

“On behalf of himself and our people, President Ilham Aliyev expressed gratitude to Kazakhstan’s President Nursultan Nazarbayev for supporting Azerbaijan’s position in connection with Armenia’s membership in the Customs Union at the meeting of the Supreme Eurasian Economic Council,” the office said in a statement.

The statement referred to the May 29 meeting in Astana that was attended by the presidents of the union’s three member states -- Kazakhstan, Russia and Belarus -- as well as Armenia and Kyrgyzstan. Addressing the summit, Nazarbayev said the union’s upcoming accession treaty with Armenia must make a special reference to the latter’s internationally recognized borders.

President Serzh Sarkisian appeared to have been caught off guard by Nazarbayev’s statement and did not respond to the Kazakh leader at the summit. Sarkisian rejected Nazarbayev’s demand only on his return to Armenia.

Nazarbayev similarly echoed Azerbaijani concerns about Yerevan’s membership bid at a Customs Union summit that took place in Moscow last December. “The question of the Custom Union’s border, where it will pass in Armenia, remains open,” he said.

Nazarbayev referred to Armenia’s border with the unrecognized Nagorno-Karabakh Republic and the absence of any Armenian customs posts there. Armenian leaders have repeatedly assured the domestic public that they will not tax goods coming from Karabakh even after joining the Russian-led trade bloc which is now being transformed into the Eurasian Economic Union.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Пора отказаться от "Нагорного Карабаха"

http://voskanapat.info/?p=8188

Выступление американского сопредседателя Минской группы ОБСЕ Д. Уорлика, последовавшее вслед за ним заявление всех трех сопредседателей, наконец, цитирование президентом Казахстана Е. Назарбаевым письма Ильхама Алиева вновь разогрели остывшие было на фоне событий в Украине и Сирии споры о проблеме Арцаха. И не только в армянских государствах.

Если раньше по этому поводу были только осторожные догадки, то сегодня уже нет никаких сомнений: различные заявления и выступления причастных к проблеме Арцаха людей направлены на мониторинг реакции населения в армянских государствах и Азербайджане. Это уже стало правилом: делаются заявления, изучаются мнения, затем появляется новое заявление, уже с учетом реакции населения. Нередки и возвращения к уже отвергнутым идеям, это проверяется “динамика отношения населения” к проблеме. Одним словом, деятельность Минской группы напоминает шутку советского времени: оно сидит, она стоит, они идут, что нужно понимать как “начальство сидит, работа стоит, денежки идут”. Последние, впрочем, текут по многим руслам, зачастую невидимым.

Выгодна ли нам сложившаяся ситуация? Думается, что нет. Дело в том, что авторитарному Азербайджану на самом деле удается демонстрировать посредникам, и не только, “непримиримость” своего населения в вопросе Республики Арцах. Голос там представляется только тем людям, что способен с пеной у рта доказывать свою неизменную готовность “отдать жизнь ради территориальной целостности”. А лица, сумевшие сохранить в этой ситуации относительную адекватность, либо гноятся в застенках, либо физически устраняются, либо подвергаются организованному государством “всенародному” остракизму. Этот сколь нехитрый, столь и грязный прием позволяет Ильхаму Алиеву выступать с воинственными речами, пугающими заинтересованные в мирном урегулировании конфликта страны, старающимися ублажить потенциального зачинателя новой войны.

Иное дело – Армения. Оставим пока в стороне вопрос хорошо это или плохо, поговорим о последствиях безудержной или разнузданной (кому как нравится) свободы слова в нашей стране. Наша пресса представляет собой коктейль из патриотических и пацифистских публикаций, что создает ложное впечатление об отсутствии у нас решительности защитить государственную независимость армянских государств. Почему ложное? Дело в том, что мизерное количество трусливых пацифистов в армянском народе вряд ли составляет хотя бы один полновесный процент. Другое дело, что это мизерное количество, как писал А. Радищев, “обло, озорно, стозевно и лаяй”. Определение “огромно”, как можно понять из предыдущей фразы, не случайно. А все остальное, в переводе на современный русский язык означающее “тучное, гнусное, стозевное и лающее”, на мой взгляд, весьма красноречиво характеризует наших малочисленных, а значит, не обло, но стозевных и громко лающих пораженцев.

Никоим образом не пытаясь оправдать обидную и несправедливую для народа – победителя нерешительность наших руководителей, нередко грешащих отсутствием умения правильно оценить значимость армянских государств для мировой геополитики, выскажу предположение, что их речи и выступления произносятся с учетом реакции в нашей прессе. То есть стозевная деятельность малочисленных и малодушных людишек накладывает отпечаток на поведение официальных лиц Армении.

Другой стороной этого явления является неприемлемая внешняя политика Армении, зачастую проводящаяся с учетом интересов и реакции третьих стран. Не раз уже приходилось писать об этом, но вынужден повториться: почему мы идем на поводу у всяких разных посредников, и пытаемся доказать очевидное – Армения не совершала агрессии? Почему мы не пользуемся имеющимися в нашем распоряжении документами, подтверждающими агрессию Азербайджана против Республики Арцах? Почему мы пользуемся чужеродной терминологией и искаженной топонимикой армянского края? Что такое, вообще, “Нагорный Карабах”, с некими “прилегающими” к нему территориями?

Нам следует решительно откорректировать нашу политику, использовать на переговорах не только логику, но и архивные документы времен агрессии Азербайджана. У нас есть неопровержимые доказательства геноцидальных планов Азербайджана по отношению к населению Республики Арцах. Пора также отказаться от искусственного термина “Нагорный Карабах”, не отражающего ни исторических, ни географических, ни политических, ни даже ландшафтных реалий, но резко ограничивающего наши возможности на переговорах с посредниками.

“Нагорный Карабах”, это – опосредованный отказ от Шаумянского района, являющегося неотъемлемой частью Республики Арцах. “Нагорный Карабах”, это – опосредованный отказ от многих тысяч квадратных километров нашей Родины: всего правобережья Куры. “Нагорный Карабах”, - это Дамоклов меч над современной и будущей армянской дипломатией.

Стоит обратиться с вопросом к проводникам армянской политики: какое из родившихся за последние четверть века государств имело на это больше оснований, чем Республика Арцах? Если не считать мирного и цивилизованного развода Чехии со Словакией, ни одно другое новое государство, в том числе и признанные со стороны Армении, не могут сравниться с Республикой Арцах по правовой безупречности рождения.

Нам также необходимо отвергать с порога любые заявления любой страны или организации, не учитывающее исторических прецедентов, в том числе и недавних, игнорирующее волю населения Республики Арцах и опирающееся на нее позицию руководства армянского государства. Подобные заявления дискриминируют саму идею посредничества и миротворчества, и, более того, становятся дополнительной аргументацией для эскалации напряженности в регионе.

Наконец, нам необходимо изменить формулировку требования “признать право народа Арцаха на самоопределение”, на “признать реализованное 2 сентября и 10 декабря 1991 года право на самоопределение населения Республики Арцах”.

Нельзя, даже невольно, ставить под сомнение выраженную волю армянского народа, нельзя позволять кому-то – Москве, Вашингтону, Парижу – пытаться реализовывать свои интересы за счет армянской земли и вопреки интересам армянского народа. Наши национальные интересы должны быть превыше всех мировых столиц вместе взятых. Не Джону, Ивану или Жану решать за нас, не им кроить нашу Родину. Но все они должны знать: Республика Арцах в своих нынешних границах занимает лишь часть армянской провинции Арцах. Это – та основная мысль, которую мы обязаны донести до сведения посредников и миротворцев.

Нынешние границы Республики Арцах очертила прямая военная агрессия Азербайджанской республики, и если сегодня и говорить об их изменениях, то только по части восстановления наших исторических границ. Единственным компромиссом с Азербайджаном может быть наше согласие не пытаться военным путем восстановить наши исторические границы на востоке, которые, как это хорошо известно, проходили по реке Кура.

Уважают тех, кто уважает себя, кто борется за свои интересы. А интересами “сильных мира сего” необходимо пренебречь. Или поставить вслед за своими интересами, если речь идет о действительных союзниках.

Левон МЕЛИК-ШАХНАЗАРЯН

[Haykakan]

Re: Regional geopolitics

Пора отказаться от "Нагорного Карабаха"

http://voskanapat.info/?p=8188

Выступление американского сопредседателя Минской группы ОБСЕ Д. Уорлика, последовавшее вслед за ним заявление всех трех сопредседателей, наконец, цитирование президентом Казахстана Е. Назарбаевым письма Ильхама Алиева вновь разогрели остывшие было на фоне событий в Украине и Сирии споры о проблеме Арцаха. И не только в армянских государствах.

Если раньше по этому поводу были только осторожные догадки, то сегодня уже нет никаких сомнений: различные заявления и выступления причастных к проблеме Арцаха людей направлены на мониторинг реакции населения в армянских государствах и Азербайджане. Это уже стало правилом: делаются заявления, изучаются мнения, затем появляется новое заявление, уже с учетом реакции населения. Нередки и возвращения к уже отвергнутым идеям, это проверяется “динамика отношения населения” к проблеме. Одним словом, деятельность Минской группы напоминает шутку советского времени: оно сидит, она стоит, они идут, что нужно понимать как “начальство сидит, работа стоит, денежки идут”. Последние, впрочем, текут по многим руслам, зачастую невидимым.

Выгодна ли нам сложившаяся ситуация? Думается, что нет. Дело в том, что авторитарному Азербайджану на самом деле удается демонстрировать посредникам, и не только, “непримиримость” своего населения в вопросе Республики Арцах. Голос там представляется только тем людям, что способен с пеной у рта доказывать свою неизменную готовность “отдать жизнь ради территориальной целостности”. А лица, сумевшие сохранить в этой ситуации относительную адекватность, либо гноятся в застенках, либо физически устраняются, либо подвергаются организованному государством “всенародному” остракизму. Этот сколь нехитрый, столь и грязный прием позволяет Ильхаму Алиеву выступать с воинственными речами, пугающими заинтересованные в мирном урегулировании конфликта страны, старающимися ублажить потенциального зачинателя новой войны.

Иное дело – Армения. Оставим пока в стороне вопрос хорошо это или плохо, поговорим о последствиях безудержной или разнузданной (кому как нравится) свободы слова в нашей стране. Наша пресса представляет собой коктейль из патриотических и пацифистских публикаций, что создает ложное впечатление об отсутствии у нас решительности защитить государственную независимость армянских государств. Почему ложное? Дело в том, что мизерное количество трусливых пацифистов в армянском народе вряд ли составляет хотя бы один полновесный процент. Другое дело, что это мизерное количество, как писал А. Радищев, “обло, озорно, стозевно и лаяй”. Определение “огромно”, как можно понять из предыдущей фразы, не случайно. А все остальное, в переводе на современный русский язык означающее “тучное, гнусное, стозевное и лающее”, на мой взгляд, весьма красноречиво характеризует наших малочисленных, а значит, не обло, но стозевных и громко лающих пораженцев.

Никоим образом не пытаясь оправдать обидную и несправедливую для народа – победителя нерешительность наших руководителей, нередко грешащих отсутствием умения правильно оценить значимость армянских государств для мировой геополитики, выскажу предположение, что их речи и выступления произносятся с учетом реакции в нашей прессе. То есть стозевная деятельность малочисленных и малодушных людишек накладывает отпечаток на поведение официальных лиц Армении.

Другой стороной этого явления является неприемлемая внешняя политика Армении, зачастую проводящаяся с учетом интересов и реакции третьих стран. Не раз уже приходилось писать об этом, но вынужден повториться: почему мы идем на поводу у всяких разных посредников, и пытаемся доказать очевидное – Армения не совершала агрессии? Почему мы не пользуемся имеющимися в нашем распоряжении документами, подтверждающими агрессию Азербайджана против Республики Арцах? Почему мы пользуемся чужеродной терминологией и искаженной топонимикой армянского края? Что такое, вообще, “Нагорный Карабах”, с некими “прилегающими” к нему территориями?

Нам следует решительно откорректировать нашу политику, использовать на переговорах не только логику, но и архивные документы времен агрессии Азербайджана. У нас есть неопровержимые доказательства геноцидальных планов Азербайджана по отношению к населению Республики Арцах. Пора также отказаться от искусственного термина “Нагорный Карабах”, не отражающего ни исторических, ни географических, ни политических, ни даже ландшафтных реалий, но резко ограничивающего наши возможности на переговорах с посредниками.

“Нагорный Карабах”, это – опосредованный отказ от Шаумянского района, являющегося неотъемлемой частью Республики Арцах. “Нагорный Карабах”, это – опосредованный отказ от многих тысяч квадратных километров нашей Родины: всего правобережья Куры. “Нагорный Карабах”, - это Дамоклов меч над современной и будущей армянской дипломатией.

Стоит обратиться с вопросом к проводникам армянской политики: какое из родившихся за последние четверть века государств имело на это больше оснований, чем Республика Арцах? Если не считать мирного и цивилизованного развода Чехии со Словакией, ни одно другое новое государство, в том числе и признанные со стороны Армении, не могут сравниться с Республикой Арцах по правовой безупречности рождения.

Нам также необходимо отвергать с порога любые заявления любой страны или организации, не учитывающее исторических прецедентов, в том числе и недавних, игнорирующее волю населения Республики Арцах и опирающееся на нее позицию руководства армянского государства. Подобные заявления дискриминируют саму идею посредничества и миротворчества, и, более того, становятся дополнительной аргументацией для эскалации напряженности в регионе.

Наконец, нам необходимо изменить формулировку требования “признать право народа Арцаха на самоопределение”, на “признать реализованное 2 сентября и 10 декабря 1991 года право на самоопределение населения Республики Арцах”.

Нельзя, даже невольно, ставить под сомнение выраженную волю армянского народа, нельзя позволять кому-то – Москве, Вашингтону, Парижу – пытаться реализовывать свои интересы за счет армянской земли и вопреки интересам армянского народа. Наши национальные интересы должны быть превыше всех мировых столиц вместе взятых. Не Джону, Ивану или Жану решать за нас, не им кроить нашу Родину. Но все они должны знать: Республика Арцах в своих нынешних границах занимает лишь часть армянской провинции Арцах. Это – та основная мысль, которую мы обязаны донести до сведения посредников и миротворцев.

Нынешние границы Республики Арцах очертила прямая военная агрессия Азербайджанской республики, и если сегодня и говорить об их изменениях, то только по части восстановления наших исторических границ. Единственным компромиссом с Азербайджаном может быть наше согласие не пытаться военным путем восстановить наши исторические границы на востоке, которые, как это хорошо известно, проходили по реке Кура.

Уважают тех, кто уважает себя, кто борется за свои интересы. А интересами “сильных мира сего” необходимо пренебречь. Или поставить вслед за своими интересами, если речь идет о действительных союзниках.

Левон МЕЛИК-ШАХНАЗАРЯН

This is why i thought Armenia should have annexed kharabagh after the victory. Had Artsagh been part of Armenia for the last 20 years i bet we would not be having the kind of issues we are now like the dam kazagh presidents bs stunt. While Serj has made many good moves on the international level i think the union of Artsagh with Armenia should have been done even before his presidency.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Թեժացող հայ-ադրբեջանական սահման. Թուրքիան կմտնի՞ խաղի մեջ

http://hetq.am/arm/news/55017/tezhacox-hay-adrbejanakan-sahman-turqian-kmtni-khaxi-mej.html/

6 հունիսի, 2014
Ստեփան Սաֆարյան, քաղաքական վերլուծաբան

Հունիսի 5-ին Հայաստան-Նախիջեւան/Ադրբեջան սահմանի վրա արձանագրվեց զինադադարի կնքումից ի վեր ամենանշանակալի խախտումը, ինչը, փորձագետների կարծիքով, ոչ միայն բնորոշ չէր սահմանի այդ հատվածին, այլեւ աննախադեպ էր իր հետեւանքով. դիպուկահարների կրակոցից զոհվեցին երկու հայ պայմանագրային ծառայողներ:

Հայաստանի պաշտպանության մամլո խոսնակի հաղորդմամբ՝ ԵԱՀԿ գործող նախագահի անձնական ներկայացուցիչ Անջի Կասպրչիկը տեղեկացվել է միջադեպի մասին եւ հրավիրվել նախարարություն: Այսօր պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը ընդունել է Անջի Կասպրչիկին:

Միջադեպն անմիջապես հաջորդեց ԵԱՀԿ գործող նախագահ Շվեյցարիայի Համադաշնության Նախագահ, արտաքին գործերի դաշնային դեպարտամենտի ղեկավար Դիդիե Բուրկհալտերի՝ նախ Բաքու, ապա հունիսի 4-ին Երեւան կատարած այցին, որի ընթացքում վերջինս հիշեցրեց, որ Ֆրանսիայի նախագահ Ֆրանսուա Օլանդը պատրաստ է ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի հովանու ներքո Փարիզում կազմակերպել երկու նախագահների հանդիպումը. առաջարկ, որը Օլանդը արել էր թե’ Երեւանում, թե’ Բաքվում եւ որի օրը դեռեւս հայտնի չէ, սակայն ենթադրաբար կյանքի կկոչվի մոտ ապագայում, ինչը նաեւ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի ամերիկյան համանախագահի ցանկություն է:

Միջադեպի օրը՝ հունիսի 5-ին Թուրքիայի Բոդրում քաղաքում տեղի ունեցավ Թյուրքալեզու պետությունների համագործակցության խորհրդի IV նիստը, որին մասնակցեցին Թուրքիայի, Ադրբեջանի, Ղազախստանի նախագահները, եւ առաջին անգամ` Թուրքմենստանի նախագահը: Ուշագրավ է, որ Թյուրքալեզու պետությունների համագործակցության խորհրդի անդրանիկ նիստը տեղի է ունեցել 2009թ. Նախիջեւանում:

Մասնակից պետությունները որոշումներ ընդունվեցին ինտեգրացիոն կառույցներում նոր նշանակումների, ինտեգրացիան խորացնելու շահագրգռության եւ հաջորդ նիստը Ղազախստանում հրավիրելու մասին: Առայժմ վաղ է խոսել այդ ձեւաչափում ազատ առեւտրի գոտի եւ ինտեգրացիայի վերպետական մարմիններ ձեւավորելու մասին, սակայն ամբիցիաները մեծ են եւ արդեն տեսանելի:

Այդ հավաքի նախօրեին՝ հունիսի 4-ին Ադրբեջանի նախագահը երկկողմ հանդիպում ունեցավ Ղազախստանի նախագահ Նուրսուլթան Նազարբաեւի հետ, որի ընթացքում «իր եւ ադրբեջանական ժողովրդի անունից երախտագիտություն հայտնեց Եվրասիական բարձրագույն տնտեսական խորհրդի նիստի ժամանակ Մաքսային միությանը Հայաստանի միանալու հարցի կապակցության Ադրբեջանի դիրքորոշումը պաշտպանելու համար»: Իսկ իր ելույթում Ալիեւը վերստին սպառնաց, թե «պետք է մեր երկրի տարածքային ամբողջականությունը վերականգնվի, մեր հայրենակիցները վերադառնան հայրենի հողերը»:

Այս օրերին հայկական կողմի մտահոգություններրը նկատելիորեն աճել են, եւ սահմանագծի վրա պաշտպանությունն ուժեղացնելու քայլերին զուգընթաց պաշտոնական Երեւանը ցանկանում է առաջին հերթին հասկանալ, թե ինչո՞ւ այն տեղի ունեցավ սահմանի հենց այդ՝ Նախիջեւանի հատվածում ու այս շրջանում, եւ ընդհանրապես, ինչպե՞ս են փոխկապակցված վերջին շրջանի իրադարձությունները: Մասնավորապես, Հայաստանում փորձում են գուշակել, թե ինչո՞վ է այն հղի, ի՞նչ է պատրաստվում անել Ադրբեջանը, կամ ի՞նչ են ցանկանում անել նրա ձեռքերով:

Հստակ է, որ միջադեպը շարունակությունն է հատկապես վերջին երկու ամիսներին ԼՂՀ-Ադրբեջան, Հայաստան-Ադրբեջան սահմանի տարբեր հատվածներում աճող լարվածության ու Ադրբեջանի հաճախակիացող դիվերսիոն գործողությունների, որոնք բերեցին կորուստների թե’ հայկական, թե’ ադրբեջանական կողմերից:

Կասկածից վեր է նաեւ, որ Բաքուն իրեն բնորոշ ձեռագրով այլեւս տարածաշրջան այցելող օտարերկրացի բարձրաստիճան պաշտոնյաներին (հատկապես հակարմարտության կարգավորմանն առնչվող կամ դրա վրա ազդելու ունակ) դիմավորում կամ ճանապարհում է հուժկու կրակահերթերով ու «զոհաբերությամբ», ինչպես դա արեց ԱՄՆ պետքարտուղար Հիլլարի Քլինթոնի այցի ժամանակ եւ նույնը անում է ԵԱՀԿ գործող նախագահի հեռանալիս. Բաքուն այդ կերպ հիշեցնում է, որ հակամարտությունն ամենեւին սառած չէ եւ պետք է կագավորվի:

Բաքուն նաեւ փորձում է թյուրքալեզու պետությունների աջակցությունն ստանալ ԵԱՀԿ շրջանակներում ղարաբաղյան հակամարտության հնարավոր քննարկման վերաբերյալ, հատկապես երբ իր հարաբերությունները Արեւմուտքի հետ տպավորիչ լարվածության են հասել:

Սակայն դրանից զատ, Բաքուն նաեւ այլ մտահոգություններ ունի՝ կապված եվրասիական ինտեգրացիայի նախագծի, Հայաստանի սպասվող անդամակցության, դրա միջոցով իր վրա Կրեմլի մեծացող ազդեցության, հետեւաբար՝ դաշնակիցների միջոցով այդ ամենին հակակշռելու հետ:

Մասնավորապես, Նախիջեւանի սահմանի թեժացումը նշանակում է նաեւ գրգռել սահմանակից Իրանին, իսկ առաջին հերթին՝ Թուրքիային: Դա նշանակում է վերջինիս անուղղակի ներգրավել կովկասյան գործերում, որտեղ Ռուսաստանի մեծացած ներգրավվածությունը իրողություն է, իսկ այդ համատեքստում ղարաբաղյան խնդրի ակտիվացումը նրա համար հրաշալի խողովակ է ծառայում առաջ մղելու եվրասիական նախագիծը ի դեմս Հայաստանի՝ ընթացքի մեջ գտնվող եվրասիականացման ու Ադրբեջանի՝ մեկնարկող եվրասիականացման:

Ասվածի ապացույցները չափազանց շատ են: Ադրբեջանի ռազմական մկանների ցուցադրությունն ու սահմանային ոտնձգությունները իրենց գագաթնակետին հասան նախ ապրիլի, ապա՝ մայիսի վերջերին՝ եվրասիական տրոյկայի նիստերի օրերին, երբ երկու անգամն էլ հայտարարվեց, թե Հայաստանի եվրասիական ինտեգրացիան թեւակոխում է ավարտական փուլ: Բաքուն պետք է շտապեր՝ թույլ չտալու նաեւ ԼՂՀ-ի դե ֆակտո անդամակցությունը դրան:

Սահմանի թեժացումը տրոյկայի ապրիլյան նիստի շրջանում

Ապրիլի 28-ից մինչեւ մայիսի 1-ը Ադրբեջանի զինված ուժերը զորավարժություններ սկսեցին հենց ղարաբաղ-ադրբեջանական շրջանի անմիջական մոտակայքում: Դրանց նախորդել էին մեկ այլ լայնամասշտաբ զորավարժություններ ապրիլի 16-ին Նախիջեւանում՝ բանակային ստորաբաժանումների, ավիացիոն համակարգերի, հակաօդային պաշտպանության, հրիթիռային եւ հրետանային միջոցների, այդ թվում՝ նորագույն բրոնետեխնիկայի մասնակցությամբ ու ցուցադրությամբ:

Ռազմական փորձագետները համարում են, որ Իլհամ Ալիեւի դեկտեմբերի 20-ի հրամանով Նախիջևանի 5-րդ բանակային կորպուսի հիման վրա ստեղծված «Առանձին համազորային բանակ» զորամիավորումը ավանդաբար «եղել է Թուրքիայի զինված ուժերի առանձնահատուկ ուշադրության ներքո եւ, փաստորեն, կարելի է ասել, որոշ չափով թուրքական բանակի արշավային կորպուս է»: Բացառված է, որ թուրքական զինվորականությունն անուղղակի մասնակցություն ունեցած չլիներ դրան, եթե չասնք նաեւ հունիսի 5-ի սահմանային միջադեպի հրահրմանը:

Ապրիլի 7-8-ը Նախիջեւան կատարած այցի շրջանակներում Իլհամ Ալիեւը ոչ միայն ցուցադրաբար դիտեց Նախիջեւան հասած ռազմական նոր տեխնիկան ու սպառազինությունը, այլեւ Հայաստանի հանդեպ Ադրբեջանի ռազմական գերակայության, բլոկադայի մեջ ու կարեւոր խաչմերուկում գտվող Նախիջեանի բանակի ներուժը շարունակաբար ավելացնելու ու ամրապնդելու, Հայաստանին արժանի հակահարված տալու թեմաներով հերթական հոխորտանքները հնչեցրեց:

Դրանից օրեր առաջ, ապրիլի 4-ին աշխատանքային այցով Բաքու էր այցելել Թուրքիայի վարչապետ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանը, ում խոսքերով Բաքվում Ալիեւի հետ պետք է «քննարկեր ղարաբաղյան հակամարտության, ինչպես նաեւ երկու երկրներում ու տարածաշրջանում իրականացվող խոշորագույն ծրագրերը»` շահագործման հանձնվելիք Բաքու-Թբիլիսի-Ղարս երկաթգիծը եւ Հարավային գազային միջացքի մաս կազմող Տրանսանատոլիական խողովակաշարը:

Ապրիլի 1-ին պաշտոնական Բաքուն լրատվամիջոցով արտահոսք էր թողել, թե Թուրքիան եւ Ադրբեջանը պատրաստում են «նոր մասշտաբային ռազմական համաձայնագիր, որը կողմերի համար կներառի կոնկրետ պարտավորություններ արտաքին ագրեսիայի դեպքում»:

Թե ինչ քննարկեցին Էրդողանն ու Ալիեւը փակ դռների հետեւում ղարաբաղյան հակամարտության կամ ռազմական ոլորտում համագործակցության խորացման կապակցությամբ, հրապարակային ելույթներում փոքրիկ ակնարկները միայն ենթադրությունների տեղ են թողնում:

Մի բան ակհնայտ էր, որ Բաքու-Անկարա ռազմական-ռազմավարական համագործակցությունը բարձրացվում է նոր մակարդակ եւ կար Բաքվի ցանկությունը Թուրքիային տեսնելու ղարաբաղյան խնդրի կարգավորման մեկնարկած ջանքերում:

Ինչեւէ, Ադրբեջանի ռազմական մկանների ապրիլյան զույգ ցուցադրություններին ի պատասխան, ապրիլի 30-ին հայկական զինված ուժերը նույնպես պատասխան զորավարժություններ կազմակերպեցին ԼՂՀ սահմանագծի արեւելյան հատվածում:

Լարվածության նման աճը ուղեկցվեց հայ-ադրբեջանական սահմանագծի տարբեր հատվածներում հրադադարի մահաբեր խախտումներով՝ Ադրբեջանի կողմից դիվերսիոն հարձակումների բազում փորձերով ու դրանց հայկական համարժեք արձագանքներով:

Ապրիլի վերջին Բաքուն փոքր-ինչ թեթեւացած շունչ քաշեց, երբ պարզ դարձավ, որ Հայաստանի անդամակցությունը Մաքսային միության հետաձգվում է, սակայն տրոյկայի որոշմամբ պայմանագրի պատրաստման նոր վերջնաժամկետ էր սահմանվել հունիսի 1-ը:

Հետեւաբար, այդ նիստին ընդառաջ՝ Բաքուն վերստին շարունակեց սահմանագծի թեժացումը, այս անգամ դիվանագիտական ուղղություններով խաղին մասնակից դարձնելով թե' Թուրքիային, թե' Ղազախստանին:

Սահմանի թեժացումը տրոյկայի մայիսյան նիստի շրջանում

Մայիսի 27-ին Բաքվից Մոսկվա մեկնեց Թուրքիայի արտգործնախարար Ահմեդ Դավութօղլուն՝ իր ռուս պաշտոնակցի հետ քննարկելու նաեւ տարածաշրջանի «սառեցված հակամարտությունների» լուծումը: Հասկանալի է, որ պաշտոնական Բաքուն նրան խնդրել էր Մոսկվայում ներգրավվել ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման գործում ու պաշտպանել իր շահերը:

Հայտարարելով, թե այսօր նախադրյալներ կան այդ հակամարտությունը լուծելու համար, եւ որ Թուրքիան ու Ռուսաստանը հակամարտության տարածաշրջանին սահմանակից պետություններ են եւ Անկարան շահագրգռված է այն կարգավորելու մեջ, Դավութօղլուն նկատեց. «Ուկրաինայում իրադարձությունները ցույց են տալիս Լեռնային Ղարաբաղում հակամարտության արագ կարգավորման կարեւորությունը: Պետք է կոնկրետ քայլեր ձեռնարկել այդ հակամարտության կարգավորման համար»:

Իր մեկ այլ հայտարարությամբ նա ակնհայտ դարձրեց, որ Մսկվայի ու Անկարայի միջեւ կա համատեղ ջանքեր գործադրելու համաձայնություն. «Մեր համատեղ ջանքերը ուղղված են Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության արագ կարգավորմանը եւ Հարավային Կովկասի մյուս խնդիրների լուծմանը: Մենք մտադիր ենք նաեւ հետագայում զարգացնել տարածաշրջանի երկրների հետ առեւտրա-տնտեսական հարաբերությունները, համատեղ ջանքեր գործադրել Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության լուծման, հայ-թուրքական եւ հայ-ադրբեջանական հարաբերությունների նորմալացման համար»:

Հաջորդ օրը՝ մայիսի 28-ին Ադրբեջանի Հանարապետության օրը եւ Աստանայում տրոյկայի նիստի նախօրեին Ադրբեջանը հերթական զորավարժությունները կազմակերպեց շփման գծի մոտ: Իսկ Հանրապետության օրվա առթիվ ուղերձում Ադրբեջանի նախագահը հայտարարեց, թե «Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը երբեք չի եղել եւ չի լինի բանակցության առարկա»:

Ալիեւը նաեւ «բարի խորհուրդ» տվեց Հայաստանի ժողովրդին, որ եթե ցանկանում է ապրել բարեկեցիկ ու հարեւանների հետ խաղաղ, ապա պետք է ազատվի ու պատմության արխիվ ուղարկի իշխանության մեջ գտնվող «քրեական, կոռումպացված բռնապետական ռեժիմին» եւ «հեռանա զավթված հողերից»:

Նրա շանտաժով, եթե Հայաստանի ժողովուրդը դա չանի, ապա «Մենք երբեք չենք հաշտվի ներկա դրության հետ: Բանակին ավելի մեծ աջակցություն կցուցաբերվի, ավելի շատ միջոցներ կհատկացվեն: Աշխարհում եւ տարածաշրջանում ընթացող գործընթացները եւս մեկ անգամ ապացուցում են, որ բանակին ցուցաբերվող մեծ ուշադրությունը մեր անկախության հիմքն է»:

Մայիսի 29-ին Աստանայում Ադրբեջանը ոչ միայն Ղազախստանի նախագահի միջոցով բարձրացվեց Ադրբեջանի սահմանի խնդիրը, այլեւ սահմանագծի թեժացման հերթական գործողություններով փորձ արվեց գործնական դաշտում դրա վրա հրավիրել բոլորի ուշադրությունը:

Սակայն, ինչպես արդեն նշել ենք, դրա արդյունքում ոչ միայն Հայաստանի եվրասիական ինտեգրման համար է քաղաքական խոչընդոտ առաջացել, այլեւ Ադրբեջանն ինքն է հայտնվել եվրասիական եռյակից, եւ առաջին հերթին ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինից կախման մեջ, ով այդ թեմայի բացողն ու փակողն է տրոյկայի նիստում, ինչպես դա տեսանելի դարձավ դեկտեմբերի 24-ին:

Գյուլիստանն ընդդե՞մ Ղարսի

Մայիսի 27-ին Թուրքիայի ԱԳ նախարար Ահմեդ Դավութօղլուին Բաքվից Մոսկվա գործուղելն ու Սերգեյ Լավրովի հետ ղարաբաղյան խնդիր քննարկելը, Նուրսուլթան Նազարբաեւին, Ալեքսանդր Լուկաշենկոյին ու Վլադիմիր Պուտին նամակ գրելը, այն տրոյկայի նիստում հնչեցնելու համար Ղազախստանի նախագահին խնդրելը վկայում են հետեւյալի մասին. Ադրբեջանը վերցնելու ռուսական ռազմավարական ծրագրին դիմակայելու համար Իլհամ Ալիեւին հարկավոր է թե’ թյուրքալեզու եղբայր պետությունների աջակցությունը, թե’ նաեւ թուրք-սովետական սահմանագծի նախիջեւանյան հատվածի թեժացումը:

Եթե անցած աշնանից Մոսկվան Կովկասում անուղղակի ակտիվացրել է Գյուլիստանի պայմանագիրը (հաջորդիվ ավելի հանգամանորեն կանդրադառնանք դրան), ապա Նախիջեւանի ներքաշումով Անկարան ակտիվացնում է Ղարսի պայմանագիրը, որով ադրբեջանական ինքնավար հանրապետությունը իր պրոտեկցիայի տակ է: Իսկ Բաքվի հետ թարմացրած ռազմական համագործակցության պայմանագրով ինքը որոշակի պարտավորութուններ է կրում արտաքին ագրեսիայի դեպքում:

Այդպիսով, Հայ-ադրբեջանական սահմանագծին տեղի ունեցածը, եվրասիական եռյակի ձեւաչափում ու մասնավորապես Աստանայում կատարվածը օրգանական կապի մեջ են միմյանց հետ:

Արդ, հարկավոր է առավել խորը հետաքննել կատարվածի ու եվրասիական նախագծի միջեւ կապը. ո՞վ, ինչո՞ւ եւ ինչպե՞ս է ակտիվացնում ղարաբաղյան խնդիրն ու հայ-ադրբեջանական սահմանի հարցը եւ ինչպե՞ս է օգտագործում այն, ի՞նչ հնարքներով հայտնվեց եվրասիական եռյակի սեղանին, որը Բաքվին ե'ւ ցանկալի է, ե'ւ մտահոգող. ղարաբաղյան խնդրի խողովակով Կրեմլին ներխուժումը նաեւ Ադրբեջան չափազանց արագ է տեղի ունենում, եւ անգամ Բաքվի ռազմական, քաղաքական ու տնտեսական հզորությունը կարող է ունակ չլինել դրան դիմադրելու:

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Սեյրան Օհանյանը սպառնում է Ադրբեջանին լուրջ հետեւանքներով

ՆԱԻՐԱ ՀԱՅՐՈՒՄՅԱՆ, Մեկնաբան
Ուրբաթ, 06 Հունիսի 2014,


Այսօր Հայաստանի պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանն իր մոտ է հրավիրել ԵԱՀԿ գործող նախագահ Անջեյ Կասպրչիկին եւ խնդրել փոխանցել Ադրբեջանի ղեկավարությանը, որ եթե էսկալացիան շարունակվի, ծանր հետեւանքներ կունենա ադրբեջանական կողմի համար:
Հայաստանը մինչ այժմ բավական զուսպ է վերաբերվել իրավիճակն ապակայունացնելու Ադրբեջանի փորձերին, ընտրելով «անհամաչափ պատասխանը»: Այսինքն, մեկի փոխարեն՝ մի քանիսը: Վերջին շրջանում այս քաղաքականության շրջանակներում սահմանին պարբերաբար տեղի էին ունենում փոխհրաձգություններ ու դիվերսիաներ:
Սակայն հունիսի 5-ի միջադեպը երեւում է դուրս է եկել «սողացող վրեժխնդրության» շրջանակներից, ինչն էլ Սեյրան Օհանյանին ստիպել է խոսել Ադրբեջանի համար ծանր հետեւանքներից: Քաղաքացիական լեզվով դա կարող է նշանակել ինչ ասես՝ սկսած ծանր տեխնիկայի կիրառումից, վերջացրած ուղղակի ագրեսիայով:
Հունիսի 5-ի միջադեպն առանձնանում է նրանով, որ տեղի է ունեցել Նախիջեւանի սահմանին: Նախիջեւանը դարձել է տարածաշրջանի գլխավոր «խցանը», որը փակում է Իրանի, Ռուսաստանի, Արեւմուտքի, Հայաստանի ինտեգրացիոն ուղիները: Թուրքիան ու Ադրբեջանը փակ են պահում Նախիջեւանը, սակայն, երեւում է, նրա վերաբերյալ ինչ որ ծրագրեր կան:
Տարածաշրջան ժամանած ԵԱՀԿ գործող նախագահը հայտարարել է, որ Հայաստանի ու Ադրբեջանի նախագահները պետք է հանդիպեն, քննարկելու Ֆրանսիայի նախագահի առաջարկները: Նախիջեւանի կրակոցները կարող են նշանակել, որ նոր առաջարկներում հիշատակվում է նաեւ Նախիջեւանը, եւ Ալիեւը Մոսկվայի աջակցությամբ մերժում է դրանք:
Այնուամենայնիվ, ի՞նչ ծանր հետեւանքներ կարող է պատճառել Հայաստանը Ադրբեջանին: Արդյոք դրանք կապված են Նախիջեւանի հետ: Հայաստանը կստանա՞ ԵԱՀԿ աջակցությունը: Ի վերջո, ամեն անգամ չէ, որ սահմանի միջադեպի կապակցությամբ պաշտպանության նախարարն իր մոտ է հրավիրում ԵԱՀԿ գործող նախագահի հատուկ ներկայացուցչին, եւ նա էլ խոստանում է միջոցներ ձեռնարկել:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/pol....wJIvpgi2.dpuf

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

ՀԱՊԿ-ը քանդվել է: Հայաստանի մենակությունն ու շանսը

ՀԱԿՈԲ ԲԱԴԱԼՅԱՆ, Մեկնաբան
Ուրբաթ, 06 Հունիսի 2014,

Պաշտոնական Երեւանը փաստացի առաջին անգամ հայտարարում է հայ-ադրբեջանական շփման գծում հրադադարի խախտման գործընթացում Թուրքիայի հնարավոր մասնակցության մասին: Այդ հայտարարությունն ուղղակի չէ, սակայն պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը հայտարարել է, որ տեղեկություններ կան Նախիջեւանում ադրբեջանական զինուժին թուրքական աջակցության, վարձկանների եւ առանձին միավորների առկայության մասին:

Սեյրան Օհանյանը հայտարարել է, որ ամեն ինչ կանեն Նախիջեւանի հետ սահմանին հարաբերական հանդարտությունը վերականգնելու համար:

Հայաստանի իշխանությանը Նախիջեւանի պարագան կարծեք թե բավական անհանգստացրել է, կամ գուցե հիմք է տվել դրա հետեւում տեսնել շատ ավելի հեռուն տանող գործընթաց: Համենայն դեպս, Նախիջեւանի սահմանին միջադեպը Հայաստանի ՊՆ-ն շատ ավելի աղմկոտ արձագանքի է արժանացնում, քան շփման գծի մյուս հատվածներում տեղի ունեցող հրադադարի խախտումները:

Տրամաբանությունը հուշում է, որ Հայաստանի իշխանության հաջորդ քայլը պետք է լինի տեղի ունեցածի վերաբերյալ միջազգային կառույցների առավել գործուն ուշադրությունը հրավիրելը: Միեւնույն ժամանակ, Երեւանը ուղղակի պարտավոր էր արդեն իսկ հանդես գալ ՀԱՊԿ-ին ուղղված դիմումով, որի անդամներն այս օրերին թյուրքալեզու խրախճանքի մեջ են թուրքական ծովափնյա Բոդրումում: Ի դեպ, Նախիջեւանից երկու հայ զինծառայողներին գնդակահարելու միջադեպը տեղի է ունեցել թյուրքալեզուների Վեհաժողովի ընթացքում:

Դրան մասնակցում են ՀԱՊԿ-ում Հայաստանի «դաշնակից» պետությունները՝ Ղազախստանն ու Կիրգիզիան: Վեհաժողովին մասնակից Ադրբեջանն էլ կրակում է Հայաստանի վրա, ինչպես երեւում է՝ Թուրքիայի աջակցությամբ: ՀԱՊԿ գոյություն չունի, ինչը մենք տեսնում ենք այժմ: Այդ կառույցը եթե անգամ երբեւէ եղել է իրականում, ապա այժմ այն փլված է այնպես, ինչպես Երեւանում ՀԱՊԿ ակադեմիա կառուցելու համար փլեցին ճարտարապետական արժեք ներկայացնող դպրոցը:
Թուրքիայի դերակատարումն իհարկե առանցքային է: Տարածաշրջանային հնարավոր պատերազմի հարցում շատ բան կախված է Թուրքիայի դիրքորոշումից, եւ եթե թուրքերը Ադրբեջանին տան ազդանշանը, պատերազմը կարող է եւ սկսել:

Այս օրերին ակտիվ է Սեյրան Օհանյանը: Հայաստանի դիվանագիտական տապալումները սրբագրելու գործը մնացել է բանակին, ինչպես դարպասապահը ֆուտբոլում, որը վերջին մարդն է եւ նրա վրա է մնում բոլորի սխալները: Հայաստանի բանակը ներկայում նմանվում է դարպասապահի, որին հարձակվողները, պաշտպաններն ու կիսապաշտպանները իրենց սխալների պատճառով թողել են մրցակցի դեմ մեն մենակ: Պարզապես մրցակիցը ոչ թե գնդակով է, այլ «գնդացրով»՝ այսինքն մինչեւ ատամները զինված:

Դիվանագիտական խայտառակ բացթողումների եւ սխալների, Ռուսաստանի առաջ համակարգային կապիտուլյացիայի հետեւանքով Երեւանն այսօր չունի դիմելու որեւէ տեղ, որտեղ կարող է գտնել դաշնակիցներ: Երեւանի ֆորմալ դաշնակիցներն այսօր ինտենիսվորեն զբաղված են Հայաստանի հանդեպ օղակը սեղմելով: Այդ թվում, եւ առաջին հերթին Ռուսաստանը: Արդեն կան նախանշաններ, կամ առնվազն ենթադրության հիմքեր, որ Մոսկվան մոտ է գլխավորին՝ պատերազմ սկսելու հարցում Թուրքիային ու Ադրբեջանին համոզելուն:

Այժմ ողջ հարցը մնացել է այն, թե արդյոք Արեւմուտքում ինչ որոշում կկայացնեն՝ կորոշեն աջակցել պատերազմին եւ փորձել շահել դրանով, թե այդուհանդերձ կհամարեն, որ պատերազմում շահելու շանսերը քիչ են, եւ պետք է դա թույլ չտալ: Ադ իմաստով, հավանաբար իրավիճակը հարաբերական անորոշության փուլում կլինի մինչեւ ՆԱՏՕ-ի հերթական գագաթնաժողովը Քարդիֆում, որտեղ կայացված որոշումներից շատ բան պարզ կլինի, թե ինչ կարող է սպասել Կովկասին:

Դա շա՞նս է Հայաստանի համար: Գուցե: Բայց դա կախված է նրանից, թե Հայաստանն ինչ քայլերի ի վիճակի կլինի այդ ընթացքում: Այսինքն ի վիճակի կլինի՞ սուբյեկտության գոնե խուլ ազդանշաններ տալ առ այն, որ դեռ հնարավոր է տարածաշրջանային խաղաղություն ու կայունություն պահել հայկական գործոնի վրա:

Այդ տեսանկյունից, Հայաստանում ամեն ինչ կախված է երկու գործոնից՝ բանակ եւ հասարակություն: Եթե այդ երկու սուբյեկտների միջեւ ձեւավորվի անգամ ոչ ֆորմալ, ոչ ինչ որ ձեւով մարմնավորված, ինչ որ կառույցի կամ կառուցվածքի ձեւ ստացած, այլ ընդամենը մթնոլորտային այսպես ասած բարոյա-քաղաքական դաշինք, ապա խաղաղությունը փրկելու շանսը դառնում է իրական: Դրանք են մնացել տնտեսա-քաղաքական «էլիտաների» վաճառած մյուս բոլոր շանսերից հետո:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....j47rwc5V.dpuf

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Ամեն ինչ կանենք, որ նախիջևանյան հատվածի հարաբերական խաղաղ վիճակը պահպանվի. Սեյրան Օհանյան
06.06.14





Հունիսի 5-ին հայ-ադրբեջանական սահմանագոտու հարավ-արևմտյան ուղղությամբ տեղակայված զորամասերից մեկի պահպանության տեղամասի մարտական հենակետում հակառակորդի կողմից արձակված կրակոցից զոհվել էր երկու պայմանագրային զինծառայող: Tert.am-ը այս մասին զրուցեց ՀՀ պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանի հետ, ով հավաստիացրեց, որ այս ուղղությամբ տարին մի քանի անգամ կրակում է հակառակորդը, սակայն հայկական կողմը միշտ էլ թե՛ կանխարգելիչ, թե՛ հակազդող միջոցառումներ է իրականացնում: Նախարարը վստահեցրեց, որ հայոց բանակը անելու է ամեն ինչ, որ նախիջևանյան հատվածի հարաբերական խաղաղ վիճակը կարողանանք պահպանել:

– Պարո՛ն նախարար, Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև կնքված հրադադարից հետո Նախիջևանի հատվածից կրակոցներ եղե՞լ էին և ինչպե՞ս եք որակում երեկ սահմանի այդ հատվածում տեղի ունեցած դեպքերը:

- Նախիջևանյան հատվածը միշտ էլ համեմատաբար հանգիստ հատված է եղել, բայց այս տարիների ընթացքում, հրադադարի պահպանման ամբողջ ժամանակահատվածում, միշտ էլ տարին մի քանի խախտումներ եղել են: Կարծում եմ, որ զինվորական ծառայության՝ հատկապես մարտական հերթապահության լարված իրականացման շատ դեպքերում տեղի հրամանատարների ու զինծառայողների նյարդերը տեղի են տալիս և խախտումներ են լինում: Ցավոք վերջին ժամանակաշրջանում խախտումները համատարած են հակառակորդի կողմից և այդ ամենը մեզ մտահոգում է: Փորձելու ենք ամեն ինչ անել, որ նախիջևանյան հատվածի հարաբերական խաղաղ վիճակը կարողանանք պահպանել:

Ես այսօր ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի գործող նախագահի անձնական ներկայացուցիչ Անջեյ Կասպրչիկի հետ եմ հանդիպել և հորդորել եմ, որ ամեն ինչ անի, որ հակառակորդը հասկանա՝ հրադադարի ռեժիմը պետք է պաշտպանել և հարցի խաղաղ լուծման վերջնակետին հասնելու համար պետք է վստահության մթնոլորտ ստեղծել և ոչ թե հրահրել: Առանց վստահության մթնոլորտի մենք չենք կարող հասնել հաջողության:

– Պատերազմի վտանգի և հարաբերական խաղաղության մասին բազմիցս է խոսվել, բայց երեկվա դեպքերից հետո, արդյո՞ք պատերազմի հավանականությունը չի մեծացել:

-Պատերազմի վտանգը միշտ էլ կա, նախիջևանյան կողմից կրակոցները թույլ են տալիս մեզ ցույց տալու հակառակորդին, որ մենք այստեղ էլ կանք, այստեղից էլ կարող ենք ազդել իրենց վրա: Անկասկած այդ ամենը վերահսկվում է մեր զինված ուժերի կողմից, մենք միշտ էլ թե՛ կանխարգելիչ, թե՛ հակազդող միջոցառումներ են իրականացրել:

– Նախիջևանյան հատվածում Ձեր տեղեկություններով, բացի ադրբեջանցիներից արդյո՞ք կան ազգությամբ թուրք վարձկաններ:

-Նախիջևանյան հատվածը առանձնահատուկ է Ադրբեջանի զինված ուժերի կազմում, որովհետև այնտեղ ձևավորվել է առանձին համազորային բանակ և դրա ձևավորման ընթացքում մենք միշտ տեղեկություն ունեցել ենք Թուրքիայի կողմից աջակցության, նրանց այդ տարածքում վարձկանների առկայության, փոքր ստորաբաժանումների առկայության մասին:

– ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահողները, ինչպես նաև Անջեյ Կասպրչիկը իրենց ելույթներում միշտ հայտարարում են հրադադարի երկկողմ խախտումների մասին։ Արդյո՞ք նույն կառույցները, ի վերջո, հնարավորություն չունեն պարզելու, թե որ կողմից է խախտվում հրադադարը:

-Վերջին տարիների վստահության մթնոլորտի ձևավորման համապատասխան միջոցառումներից է անկախ միջազգային հետաքննության անցկացումը: Մենք վստահության մթնոլորտի բոլոր տարրերի հետ համաձայն ենք, և նաև ասում ենք, որ կողմ ենք միջազգային հետաքննության անցկացմանը: Խնդիրն այստեղ նյութատեխնիկական ապահովման համապատասխան մասնագետների ու ֆինանսների բացակայությունն է: Բայց եթե համանախագահող հզոր երկրները այդ հնարավորությունները չեն կարողանում ստեղծել և ընձեռել, ապա ինչի՞ մասին կարող է խսքը լինել, անկասկած, մենք կողմ ենք, որպեսզի անկախ միջազգային հետաքննություն լինի և պարզվի, թե որ կողմն է խախտում հրադադարը:

http://www.tert.am/am/news/2014/06/06/Seryan-ohanyan-comment/

[Eddo211]

Re: Regional geopolitics

This is why i thought Armenia should have annexed kharabagh after the victory. Had Artsagh been part of Armenia for the last 20 years i bet we would not be having the kind of issues we are now like the dam kazagh presidents bs stunt. While Serj has made many good moves on the international level i think the union of Artsagh with Armenia should have been done even before his presidency.

There are advantages in having "one people two states" for political manouevers and also a large militarily advantage. There is no roster of weapons to show to the outside countries, also there is no restriction on the weapons inventory list reporting requirements for Artsakh, unlike other states who have to stay bellow certain minimum amount/numbers of weaponry.....why? Because NKR is not recognized and not subject to such restrictions.

[Hakob]

Re: Regional geopolitics

EU lost its foreign policy sovereignty to US – Marine Le Pen to RT
Published time: June 07, 2014 03:05
French National Front (FN) president Marine Le Pen (AFP Photo / Fred Dufour
The EU has lost control of its foreign policy to Washington, France's National Front leader Marine Le Pen told RT, calling the bloc's diplomacy a “catastrophe” in which no independent voice of reason could be heard.

“The European Union's diplomacy is a catastrophe,” Le Pen told RT's Sophie Shevardnadze in an exclusive interview to be broadcast Monday. “The EU speaks out on foreign affairs either to create problems, or to make them worse.”

Where Ukraine is concerned, Le Pen believes that Europe had no right to blackmail the country into breaking up its historical and cultural ties to Russia.

“When offering a partnership agreement to Ukraine – which would mean breaking off of its allied relations with Russia – the EU has clearly set blackmail in motion. And that can't help but fuel dissent inside the country,” Le Pen told RT, adding that “pouring oil onto the fire” could lead to an increasing risk of a civil war.

“The EU has been doing nothing but making the situation worse using threats, blackmail and sanctions, which, as we can see now, clearly do not encourage anyone to sit at the negotiation table in order to come up with a peaceful and reasonable solution to the conflict.”

As Le Pen sees it, all of this bluster over Ukraine joining the EU has been for not, as the country is far from having the economic development necessary for integration.

“Ukraine’s entry into the European Union; no need to tell fairy tales. Ukraine absolutely does not have the economic level to join the EU.”

Le Pen says she is personally opposed to any expansion of the EU, and would not wish the bloc’s troubles on a country as economically deprived as Ukraine.

“I am sympathetic to Ukrainians, and therefore wouldn’t wish to invite friends to this table of nightmares. I myself want to get out of the EU, so I will not say to them: ‘Come on into the EU,’” she said.

Le Penn, whose National Front party in late May secured a third of France’s seats in the European Parliamentary elections, says the EU's foreign policy has been badly misguided by the United States – Syria and Libya being just some of the most recent examples.

“We've made a great deal of foreign policy mistakes under Washington's influence, but the worst of them is Syria,” Le Penn said.

There are “no independent states left in Europe” that would call for peaceful solutions to conflicts, the National Front leader says.

“We [National Front] have been the only party to stand against the option of intervening in Syria. When the crisis first started, we said France is supplying arms to jihadists, who would spread terror if they win. That's what already happened in Libya.”

“That's the way the US acts in the international arena. But what is even more horrible, is that one can't hear the voices of European countries,” Le Pen added.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Եկել է ժողովրդին զինելու ժամանակը. Պատերազմը լինելու է հայրենական

ԻԳՈՐ ՄՈՒՐԱԴՅԱՆ, Քաղաքագետ
Մեկնաբանություն - Շաբաթ, 07 Հունիսի 2014,

Եթե նախկինում Ռուսաստանի «օգնությունը» ենթադրվում էր ղարաբաղյան երկրորդ պատերազմին Թուրքիայի ռազմական միջամտության սցենարում, ապա ներկայում աստիճանաբար ներդրվում է այն միտքը, թե Ռուսաստանը Հայաստանին կպաշտպանի Ադրբեջանի ագրեսիայից: Դա ոչ միայն պարզապես Ադրբեջանի արդեն ակնհայտ գերազանցության արտահայտություն է, այլեւ քարոզչության արդյունք, թե իբր Ռուսաստանը «փրկիչ» է, իսկ Հայաստանն ինքնաբավ պետական կազմավորում չէ:

Հենց այս ֆոնին է բարգավաճում պրո-ռուսական քարոզչությունը, եւ դիվանագիտական կորպուսից մեկուսացված ռուսական դեսպան «վոլինկան» հայկական կառավարությանը ցուցում է տալիս քայլեր ձեռնարկել հայրենասիրական ԶԼՄ-ների ու ոչ կառավարական կազմակերպությունների դեմ:

Հայաստանում հաջողությամբ ձեւավորվում է պրո-ռուսական կուսակցություն, որը պատրաստ է ծաղկեփնջերով դիմավորել «11-րդ կարմիր բանակին»: Սակայն այդ ծաղիկները կդրվեն նրանց գերեզմաններին, որոնց վրա թքելու են նրանց մերձավորները...

Ինձ շատ ռեպլիկներ են հասնում, վրդովմունք ու առաջարկներ Հայաստանը «զոնա» վերանվանելու կապակցությամբ: Գրեթե բոլորը, այդ թվում համալսարանական եւ գիտատեխնիկական ինտելիգենցիան, ուսանողներն ու զինվորականները, ինչպես նաեւ մարդկանց որոշակի մի շերտ, որը հիշեցնում է ինտելիգենցիան, իրենց վերաբերմունքն են հայտնում «զոնային», որպես կոնկրետ եւ իրական տեղի, կերպարի ու գաղափարի:

Այդ վերաբերմունքը տատանվում է վրդովմունքից ու չընդունելուց մինչեւ լիակատար ընկալում ու համերաշխություն: Սակայն, ինչպես ասում են, «զոնան» առավել քննադատական ինտելեկտի պտուղ է եւ ամենեւին էլ իմ հայտնագործությունը չէ, եւ ոչ էլ նույնիսկ Տարկովսկու հայտնագործությունը:
Ընդունելով այդ մարդկանցից ոմանց էմոցիոնալ ընկալումը, ես որոշում եմ ընդունել չօգտվել նոր կառավարության պանյատներին այդ բավական համարժեք հասկացությունից, եւ վերադառնալ մեր հայրենիքի հին իմիջին:

Ընդ որում, ուզում եմ հիշեցնել, որ դա անում եմ հայրենիքի զոհված եւ ողջ պաշտպանների հանդեպ հարգանքից: Սակայն պետք է զգուշացնել բոլորին, որ եթե մի կողմ նետվի «զոնա» կերպարը, կարող է առաջանալ այլ կերպար՝ հայկական գիտակցության մեջ ամենաամոթալի ու այլանդակ կերպարը՝ «Երկիր Նաիրին»: Քանի որ «զոնան» հույսեր է ներշնչում, իսկ «Երկիր Նաիրին» ոչ մի բան էլ չի ներշնչում, բացի արագ կապիտուլյացվելու ցանկությունից:
Եւ այսպես, ում եւ ինչու պետք է զինել:

Հայաստանի զինված ուժերը հայտնվել են քաղաքական-վարչական բավական բարդ իրավիճակում, քանի որ տեղի է ունեցել խզում երկրի ազգային անվտանգության եւ արտաքին քաղաքականության շահերի միջեւ: Անհասկանալի է դարձել, թե ինչպես ձեւավորել ու լուծել անվտանգության խնդիրները միջազգային հատուկ ստեղծված մեկուսացման պայմաններում:

Ռազմական շրջանակներում Էդվարդ Նալբանդյանին դիտարկում են որպես հանցագործ, ոչ թե պարզապես անտաղանդ դիվանագետ, այլ քաղաքական հանցագործ, որին վաղ թե ուշ հարկ է դատել հայրենիքի դավաճանության համար: Սերժ Սարգսյանը հայտնվել է խիստ կախյալ վիճակում, եւ բացի դրանից, անգործունակ քաղաքական գործիչ է: Սակայն սա չի բացառում, որ Նալբանդյանը դիտարկվի որպես Ռուսաստանի շահերի ուղեկցորդ, եւ հնարավոր է ԱԳ այլ նախարարի պարագայում իրավիճակն այլ կլիներ, թեեւ իմ գործընկերներից շատերը դրան համաձայն չեն:

Հայաստանի քաղաքական ղեկավարությունը երեւում է խնդիր է դրել բանակը մեկուսացնել հասարակությունից եւ հնարավոր է նույնիսկ շահագրգռված է զինված ուժերի վարկաբեկմամբ: Սակայն ներկայում հայ հայրենասերների պարտականությունն է բանակին աջակցելը, որն արել է ամեն ինչ, ինչ կարողացել է, ոչ միայն երկրի պաշտպանունակության բարձրացման ոլորտում, այլեւ միջազգային հարաբերությունների մասով, եւ դրա շնորհիվ հաջողվել է ինչ որ չափով պահպանել դիրքերը ՆԱՏՕ-ում եւ Դաշինքի առաջատար պետությունների հետ հարաբերություններում:

Սակայն բանակն, իհարկե, չէր կարող հաղթահարել Հայաստանի ինքնիշխանության կորստի հետեւանքները, որը երկիրը կանգնեցրել է նրա ազգային շահերը, որպես Ռուսաստանի կցորդի, լիովին անտեսելու եւ ՆԱՏՕ-ի անդամ երկրներից զենք ստանալու հեռանկարի կորստի առջեւ:

Արդյոք սահմաններին տեղի ունեցող իրադարձությունների լիակատար անտեսումը միջազգային հանրության կողմից այն բանի հաստատումը չէ, որ Հայաստանը հայտնվել է մեկուսացման մեջ, որ ոչ ոք չի հետաքրքրվում մեր երկրի ճակատագրով, եւ դեպի ոչ մի տեղ երթուղու սկիզբը դրվել է սեպտեմբերի 3-ին:

Ո՞րն է հասարակության խնդիրն այն իրավիճակում, երբ պատերազմն ընթանում է ու ծավալվում: Ցանկացած սցենարի դեպքում, պատերազմը կրելու է հայրենական բնույթ, եւ այդ իմաստով 90-ականների սկզբի պատերազմի մոդելը կրկնվելու է: Ժամանակն է հասկանալ, որ Հայաստանը մտել է «առանձնահատուկ» փուլ, այսինքն՝ պատերազմի անմիջական պատրաստվելու փուլ, ինչը ենթադրում է ժողովրդին զինելը, զինված խմբերի կազմավորումն արտաքին ագրեսիան հետ մղելու համար: Դա անհրաժեշտ է դարձել Ադրբեջանին Ռուսաստանի կողմից զենքի զանգվածային մատակարարումների եւ նրա ռազմական գերազանցության արդյունքում:

Եթե պետությունը դադարում է ինքնիշխան լինել, ինքնիշխան պետք է լինի այդ երկրի ժողովուրդը, եւ հենց պատերազմական հանգամանքները ժողովրդին թույլ կտան ապացուցել եւ հաստատել սեփական ինքնիշխանությունը:

Պրո-իշխանական ու պրո-ռուսական քարոզչությունը երկար տարիներ զբաղվում է հանրային գիտակցության մեջ ներդնելով այն, թե հայ հանրության մեջ տեղի է ունեցել տրամադրությունների ապառազմականացում, ոգու անկում: Դա լիակատար հիմարություն է: Մարդիկ արդեն արձագանքում են սահմանների իրադարձություններին եւ փորձում հասկանալ, թե որքանով կարող են մասնակցել երկրի պաշտպանությանը:

Եթե երկրի քաղաքական ղեկավարությունը հրաժարվի ժողովրդին զինելուց, դա կնշանակի եւս մեկ թերամտություն ու իրականության զգացողության կորուստ, եւ կարող է ռազմական գործողությունների ժամանակ հանգեցնել ամենաանցանկալի հետեւանքների:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....uN214pIy.dpuf