Regional geopolitics

[Eddo211]

Re: Regional geopolitics

"The statement its true Haykakan...."
Yeh well then why did the big turck brother not invade? Why did it not invade for almost 90 years?

Don't think of it as Armenia and Turkey aper jan.....think of it as Russia, Iran and NATO.
As much as Russians and Iranians don't like each other they both know that it would be a disaster if Turkey takes Armenia and Artsakh which effectively means NATO has now surrounded Iran northern fronts up to Baku and for Russia well, it would be a disaster loosing that foothold and now exposing the underbelly of the Bear to NATO.

Luckily Iran provides over 50 percent of the Turkish energy and most of the rest comes from Russia so they know Iran and Russia can bring their miliyary might to out of gas condition, lol.
If present day country called Turkey had oil we be in big trouble.

anyway just my thoughts on it Haykakan.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Ղարաբաղյան երկրորդ պատերազմի արտաքին մոտիվացիաները

ԻԳՈՐ ՄՈՒՐԱԴՅԱՆ, Քաղաքագետ
Երեքշաբթի, 10 Հունիսի 2014,


Ղարաբաղյան երկրորդ պատերազմն ավելի ու ավելի է ձեռք բերում արտաքին մոտիվացիաներ, ինչը կապված է աշխարհքաղաքական իրավիճակի լուրջ շրջադարձի հետ:
Մինչ Ռուսաստանի հետ Արեւմտյան հանրության ներկայիս սուր դիմակայությունը, արտաքին շահագրգիռ կողմերի մոտիվացիաները ղարաբաղյան երկրորդ պատերազմի հարցում պատկերանում էին ավելի շուտ հիպոթետիկ, քան կոնկրետ սցենարի մասով: Քանի որ հայերի պարագայում սցենարային մտածողությունը բավականաչափ զարգացած չէ, նույնիսկ լիովին իրական պատերազմի նախօրեին հասարակությունը շարունակում է մնալ «լավատեսական» սպասումների վիճակում:
Ընդհանուր առմամբ, երկրում չկա իրական բանավեճ նոր պատերազմի թեմայով, իսկ առանձին ռեպլիկները մնում են էկզոտիկայի ոլորտում: Կապված այն բանի հետ, որ արտաքին կողմերը բավական երկար ժամանակ զբաղեցնում էին հակամարտ կողմերին հաշտեցնելու դիրքորոշում եւ փորձում էին իրենց քաղաքականությունը ներկայացնել որպես խաղաղարար, երկրի բնակչությունը հայտնվեց այդ ուղերձների գերության ու հմայքի ներքո, վստահ լինելով սեփական երկրի հանդեպ արտաքին միջավայրի դրական վերաբերմունքի մեջ:
Մինչ այդ, աշխարհքաղաքական դասավորության այդ սկզբունքային փոփոխությունները համատեղվում են մեր երկրի իրադարձությունների ու իրավիճակի բավական բացասական շրջադարձերին, կապված Արեւմուտքի հետ հարաբերություններում անորոշության աճի հետ: Դա շատ լավ է հասկանում նաեւ երկրի քաղաքական ղեկավարությունը, որի գլխավոր հաղթաթուղթը եղել է պատերազմը թույլ չտալը: Սակայն այս հանգամանքը սպառված է, եւ նոր պատերազմի սպառնալիքն իրականություն է դարձել:
ԱՄՆ-ն եւ ՆԱՏՕ-ի նրա գործընկերները վարում են Ռուսաստանին մեկուսացնելու եւ շրջափակելու քաղաքականություն, եւ դրա կարեւոր ուղղություններից մեկը դարձել է Հարավային Կովկասը: Արեւմուտքի առաջատար քաղաքական գործիչները գտնում են, որ իրենք Ռուսաստանի հանդեպ վարում են ճկուն քաղաքականություն եւ փորձում են նրա առջեւ բաց պահել դռները: Միաժամանակ, սակայն, կա այն բանի ընկալումը, որ ռուսական էքսպանսիայի զսպումն այսպես թե այնպես կդառնա եվրատլանտյան քաղաքականության ուղղություններից մեկը:
Հարավային Կովկասը Արեւմուտքի համար Արեւելյան Եվրոպայի առավել բարդ ու կտրված տարածաշրջանն է, եւ մինչ այժմ այդ ուղղությամբ մշակված չէ գործողությունների ծրագիր, քանի որ տարածաշրջանում բախվում են տարբեր տերությունների շահերը: Սակայն Արեւմուտքն ունի Ռուսաստանի մի շարք մտադրությունների ու ծրագրերի տապալման փորձը, եւ Արեւմուտքի նույնիսկ ամենափոխզիջումային քաղաքական գործիչները հասկանում են, որ տարածաշրջանը հարկ է վերաֆորմատավորել, հակառակ դեպքում այն երկար ժամանակ խոչընդոտ կդառնա այդ ուղղությամբ եվրոպական անվտանգության պայմանների ծավալման համար:
Ինստիտուցիոնալ կերպով այդ հարցն արդեն լուծում ունի՝ տարածաշրջանի երկրների ինտեգրումը, իսկ հետո նաեւ ընդունումը Եվրատլանտյան կառույցներ: Գործնական պլանում դա նշանակում է ՆԱՏՕ-ի եւ Եվրոպական միության ռազմական եւ ռազմաքաղական ուժեղացումը Սեւծովյան-Կովկասյան տարածաշրջանում: Սակայն Հարավային Կովկասը ամուր կապված է Ռուսաստանի հետ (ներառյալ Վրաստանը), եւ Արեւմուտքի խնդիրն է փլուզել Ռուսաստանի այդ դիրքերը:
Դա լավագույնս իրականացնելու ձեւը կլիներ տարածաշրջանի երկրների համար երաշխավորի եւ դաշնակցի դերում Ռուսաստանի անընդունակության ցուցադրումը: Արեւմուտքում շատ լավ հասկանում են, որ դրանք պատրանքներ են, որոնք պետք է ցրել: Այդ կապակցությամբ Ադրբեջանի ռազմական հաջողությունները համարվում են այդ նպատակներին հասնելու լավագույն միջոցը:
Պետք է հասկանալ, որ ԱՄՆ-ն եւ ՆԱՏՕ-ն իրենց վրայից հանել են որեւէ պատասխանատվություն Հայաստանի անվտանգության հարցում, ընդ որում փորձում են դա ցույց տալ այնպես, որպեսզի դա հասկանա նաեւ նրա քաղաքական ղեկավարությունը: Ավելի վաղ ԱՄՆ-ն եւ ՆԱՏՕ-ն միանշանակ հայտարարում էին իրենց դիրքորոշումը ղարաբաղյան գոտում ռազմական գործողությունների վերսկսման վերաբերյալ, ինչպես նաեւ մատչելի ձեւով բացատրում իրենց դիրքորոշումը նոր պատերազմում Թուրքիայի ռազմական միջամտության մասով: Սակայն ներկայում նվազագույնը չկա այն բանի ընկալումը, թե որքանով է Արեւմուտքը մնում նախկին դիրքորոշմանը:
Արեւմուտքը պատճառ չունի թեթեւացնել Ռուսաստանի խնդիրները եւ խրախուսել հայ ղեկավարների անսկբունքայնությունն ու նրանց ընտրած վասալացման գործընթացը:
Արեւմուտքը դադարեցրել է Հայաստանին զենքի մատակարարման գործընթացը, չնայած շարունակվող հարաբերություններին, մասնավորապես հակամարտ գոտիներում հայկական կոնտինգենտի ներկայության մասով: ՆԱՏՕ-ի հետ հարաբերությունները ֆորմալ շարունակվում են նախկին ձեւաչափով, եւ հայ զինվորականների ջանքերի շնորհիվ դաշինքի հետ պահպանվում են հիմնականում բարեկամական հարաբերություններ: Սակայն ԱՄՆ-ն եւ ՆԱՏՕ-ն անտարբեր են դարձել Հայաստանի ճակատագրի հանդեպ: Ոչ այն պատճառով, որ դադարել են «սիրել» նրան, այլ հիմքեր չունեն նրան ուշադրություն դարձնելու եւ անհանգստանալու նրա անվտանգության համար:
Թուրքիայի հետ ԱՄՆ-ի ու ՆԱՏՕ-ի հարաբերություններում վերջին ամիսներին նույնպես նկատելի փոփոխություններ են եղել, կապված Ռուսաստանի էքսպանսիան զսպելու խնդիրների հետ: Եթե Ղրիմի օկուպացիայից անմիջապես հետո Թուրքիան լիակատար լոյալություն էր պահպանում ԱՄՆ-ի ու Արեւմուտքի քաղաքականության հարցում, ապա շուտով կարծես թե որոշում ընդունեց չխորանալ նրանց հետ հարաբերություններում եւ գերադասել հավասարակշռել Արեւմուտքի ու Ռուսաստանի միջեւ:
Դա, գուցե եւ ոչ դա, այլ ավելի կարեւոր ու երկարաժամկետ ինչ որ բան ԱՄՆ-ին թույլ չտվեց Թուրքիային ավելի մասշտաբային ձեւաչափով ներգրավել Ռուսաստանի շրջափակման խնդիրներին: Ավելին, Արեւելյան Եվրոպայում ՆԱՏՕ-ի ռազմական ներկայության ուժեղացումը հնարավորություն տվեց Ռուսաստանի շրջափակման խնդիրները դիտարկել առանց Թուրքիայի մասնակցության եւ ծառայությունների:
Այլ իրավիճակում այս հանգամանքը բավական բարենպաստ կլիներ Հայաստանի համար, քանի որ նշանակում է Թուրքիայի ու Ռուսաստանի հանդեպ ԱՄՆ-ի եւ ՆԱՏՕ-ի «կրկնակի զսպման» ռազմավարության ուժեղացումը, ինչպես նաեւ Սեւ ծովում ու Հարավային Կովկասում «Երրորդ ուժի» ծավալումը: Սակայն ներկայում այս իրավիճակը նշանակում է ՆԱՏՕ-ի ու Թուրքիայի փոխպայմանավորվածության թուլացում եւ Թուրքիայի ու Ռուսաստանի միջեւ դիմակայությունը զսպելու հարցում ԱՄՆ-ի ու ՆԱՏՕ-ի շահագրգռվածության բացակայություն, առանց Թուրքիայի հանդեպ որեւէ լրացուցիչ պարտավորվածության, ՆԱՏՕ-ի շրջանակներից դուրս:
Հայաստանի համար դա նշանակում է ոչ այլ ինչ, քան «կանաչ լույս» ռազմական գործողությունների վերսկսման համար: Ընդ որում, եթե նախկինում, այսինքն մինչեւ Ադրբեջանին Ռուսաստանի զենքի զանգվածային մատակարարումները Հայաստանին Ռուսաստանի աջակցությունը նշանակում էր Թուրքիայի ռազմական միջամտությունը զսպելուն նրա մասնակցությունը, ապա ներկայում դա արդեն նշանակում է «փրկություն» Ադրբեջանի ագրեսիայից, քանի որ Ռուսաստանի քաղաքականության արդյունքում ռազմական հավասարակշռությունը խախտվել է հօգուտ Ադրբեջանի:
Ռուսաստանի համար աղետալի այս իրավիճակում նա շահագրգռված չէ Հայաստանի դեմ Ադրբեջանի ռազմական գործողություններով, սակայն միայն ներկայում, երբ դեռեւս հասկանալի չէ, թե որքան առաջ կգնան ԱՄՆ-ն եւ ՆԱՏՕ-ն Արեւելյան Եվրոպայում, այդ թվում Հարավային Կովկասում: Եթե ԱՄՆ-ի ու ՆԱՏՕ-ի ռազմական տեղակայումը Սեւծովյան-կովկասյան տարածաշրջանում սպառնալից դառնա Ռուսաստանի դիրքերի համար, իհարկե, դաշինքի էքսպանսիան զսպելու առավել արդյունավետ միջոցը կդառնա պատերազմը տարածաշրջանում, նախեւառաջ Ադրբեջանի ու Հայաստանի միջեւ:
Այդ պատերազմի արդյունքում Ռուսաստանը կփորձի իրականացնել իր վաղեմի ծրագրերը՝ զորք մտցնել ղարաբաղյան հակամարտության գոտի, որը կընդլայնվի մինչեւ անհասկանալի տարածություն: Ռուսաստանը կարողացել է նախապատրաստել այդ պատերազմը եւ Ադրբեջանի հավակնություններին հիմնավորվածություն ու լեգիտիմություն հաղորդել, քանի որ Ադրբեջանին զենքի մատակարարումները նշանակում է ոչ այլ ինչ, քան նրա ռազմական ագրեսիայի իրավաչափություն:
Ռուսները ենթադրում են, որ այս իրավիճակում իրենց կհաջողվի զերծ մնալ միջամտությունից եւ պահպանել գործընթացների կառավարելիությունը: Այդ համոզվածությունը գալիս է նախորդ փորձից, սակայն ՆԱՏՕ-ի առաջխաղացումը եւ Իրանի ու Ռուսաստանի հարաբերությունների բացասական փոփոխությունները կստեղծեն անորոշության իրավիճակ:
Թուրքիան դժվար թե ներկայում շահագրգիռ լինի պատերազմի վերսկսմամբ, քանի որ զգուշանում է օտար կանոններով ու սցենարներով պատերազմի մեջ ներքաշվելուց: Սակայն եթե պատերազմը սադրվի, նրան այլ բան չի մնա, քան աջակցել Ադրբեջանին հնարավոր բոլոր միջոցներով, ընդհուպ անմիջական մասնակցությունը:
Իրանը կարծես թե շահագրգռված չէ Հարավային Կովկասում ստատուս-քվոյի փոփոխությամբ, սակայն եթե նկատի առնվի ՆԱՏՕ-ի եւ Ռուսաստանի միջեւ դիմակայության ուժեղացման հարցում Իրանի սկզբունքային շահագրգռվածությունը, ապա Իրանը կարող է շահագրգիռ լինել Հայաստանի ու Ադրբեջանի միջեւ պատերազմով, թեկուզ այն բանի համար, որ Ռուսաստանը կորցնի իր դիրքերը տարածաշրջանում:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....jcoIGNcN.dpuf

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

After Attack From Azerbaijan, Armenia Rattles Sabers
June 10, 2014, by Joshua Kucera


The deaths of two Armenian soldiers on the border with Azerbaijan has led to predictions that Armenia will carry out a "substantial" attack in retaliation.

On June 5, Armenia's defense ministry reported that two of its soldiers had been killed along the border with Nakhcivan, the exclave of Azerbaijan cut off from the rest of Azerbaijan and bordering Turkey, Iran, and Armenia.

"Azerbaijan has shown its true face and prompted us to be prepared for a war," said deputy speaker of parliament Eduard Sharmazanov, according to BBC Monitoring. Defense Minister Seyran Ohanian told a representative from the OSCE that "ongoing escalation in the current operational environment is prone to entail unforeseen consequences for the Azeri side."

And a retired Armenian general, Arkady Ter-Tadevosyan, in an interview with RFERL, said he had "specific information" that Armenia is preparing a "substantial strike" on Azerbaijan in retaliation for the two soldiers' deaths. "If we don't carry out counterattacks soon, the Azerbaijanis will conclude that we're weak. We just need to attack, and the attack needs to be noticeable. I don't only expect, but I know, that such an attack is being prepared."

And there are reports that Armenia has already counterattacked. Again via BBC Monitoring:

On 8 June, opposition Azadliq paper quoted unidentified local social media users as saying that Armenian troops attacked from the direction of Lakataq village in Naxcivan's Culfa District bordering Armenia, adding that the enemy captured "several heights" in the area.

On the same day, opposition Yeni Musavat paper quoted Hakimeldostu Mehdiyev, a correspondent of the Institute for Reporters' Freedom and Safety in Naxcivan, as saying that "serious" fighting occurred in Heydarabad village of Sadarak District bordering Armenia. He added that the situation became stable as of 7 June.

Azerbaijan's defense ministry has denied the reports, saying that "Armenia is interested to spread provocative information and cause confusion within the Azerbaijani society." (One Azerbaijani website didn't get that memo, and reported that Armenia was planning a chemical weapons attack on Azerbaijan.) And for whatever reason there seems to be no reaction from Yerevan. How much of this is misinformation, and how much real?

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Azerbaijan: Caught Between Two EUs
June 11, 2014, by Giorgi Lomsadze


Moscow and Brussels have gone courting Azerbaijan, the last nonaligned place in the South Caucasus, where Russia and the European Union increasingly compete for influence.

Over the next week, two top officials from Russia and one from the European Union will be descending upon Azerbaijan to chat up Baku, which, unlike neighboring Armenia and Georgia, says it is not ready to commit to a serious relationship with anyone, be it the Brussels-based EU or the Moscow-led EU (Eurasian Union). But neither of the energy-rich country's big suitors seem to take no for an answer.

José Manuel Barroso, president of the EU's executive arm, the European Commission, will be visiting Baku on June 12 as a part of his tour of several ex-Soviet republics that Brussels corralled together to prime for integration with the EU. Two of these countries -- Moldova and Georgia -- will be signing association agreements, which include free-trade deals, with the EU in two weeks. Barroso will be checking on both countries to make sure all's set for the big day.

Breaking with the tradition of European leaders binge-visiting all three South Caucasus countries in one fell swoop, Barroso is conspicuously skipping Armenia. Brussels is still disgruntled about Yerevan discarding an association-agreement at the last minute to hop on a train headed in the opposite direction -- toward the Eurasian Union, and economic integration with Russia, Kazakhstan and Belarus.

But Baku, so far, has been playing hard to get with its European and Eurasian suitors. Yet both Brussels and Moscow appear to feel there is room for talk. Barroso will try to "inject new momentum into bilateral talks" about an association agreement, reads a release.

The moment Azerbaijani President Ilham Aliyev sees Barroso out, Russian Foreign Minister Sergei Lavrov on June 17 will be knocking on the door. Visits from Russia's Deputy Prime Minister Dmitri Rogozin and Russian Duma Speaker Sergei Narishkin will follow almost immediately.

It is not quite clear how Moscow can tempt Baku. Making a move in the Azerbaijani-Armenian conflict over breakaway Nagorno Karabakh might be a way of exercising Russian influence, but it would risk offending Russia's strategic pal Armenia, now on the verge of making things official with the Eurasian Union.

Many Azerbaijani commentators are convinced that Moscow is going to make a big offer, most likely an economy-related one, but few believe that it will be one Baku can't refuse.

http://www.eurasianet.org/node/68521

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Germany Details Military Exports, And Denials, To Post-Soviet States
June 12, 2014, by Joshua Kucera


The German government released its annual report on the country's arms sales around the world, and what made headlines was the fact that defense exports jumped 38 percent from 2012 to 2013. But in the Caucasus and Central Asia, Germany regularly denied export licenses on grounds of poor human rights records, ongoing conflicts, and the possibility of the equipment being resold to third countries. The report (pdf, in German) specifies the criteria under European Union policy regarding arms exports.

Kazakhstan, for example, was denied exports worth 160,000 Euros under EU criteria having to do with "Respect for human rights in the country of final destination as well as respect by that country of international humanitarian law," "Internal situation in the country of final destination, as a function of the existence of tensions or armed conflicts," and "Existence of a risk that the military technology or equipment will be diverted within the buyer country or re-exported under undesirable conditions." Unfortunately the report doesn't specify what equipment was requested but denied (and in this case, doesn't explain what "tensions or armed conflicts" are going on in Kazakhstan).

Kyrgyzstan was denied four licenses totaling 12,000 Euros under the criteria of "Respect for human rights in the country of final destination as well as respect by that country of international humanitarian law" and "Internal situation in the country of final destination, as a function of the existence of tensions or armed conflicts."

Azerbaijan was denied two licenses worth 138,000 Euros under the criterion of "Respect for the international obligations and commitments of Member States, in particular the sanctions adopted by the UN Security Council or the European Union, agreements on non-proliferation and other subjects, as well as other international obligations." (This presumably refers to OSCE arms embargoes against the country.)

Georgia was denied a 17,000 Euro purchase under the criteria relating to "Internal situation in the country of final destination, as a function of the existence of tensions or armed conflicts" and "Preservation of regional peace, security and stability." That general criterion includes various subclauses; the one "the existence or likelihood of armed conflict between the recipient and another country" would seem to obtain in Georgia's case.

The same criterion was used to deny Tajikistan two licenses worth 32,000 Euros; in Tajikistan the relevant subclause would seem to be related to "the likelihood of the military technology or equipment being used other than for the legitimate national security and defence of the recipient."

Turkmenistan was denied a 2,000 Euro deal under the criteria of human rights and re-export.

Meanwhile, Russia was denied six licenses totaling 612,978 Euros under every criteria named above.

But these compunctions didn't prevent Germany from selling some goods to these countries, though they were generally dual-use like satellite technology or patrol vehicles. (The deals that went through have a little more detail, at least listing a category of the equipment in question.) Kazakhstan, for example, got 8 million Euros of equipment including thermal imaging equipment, hunting rifles, parts for electronic countermeasures, and rocket fuel. Azerbaijan bought 355,000 Euros worth of "SUVs with special protection [government vehicle]" and "parts for a tunnel boring machine" (according to google translate).

And Tajikistan got 575,000 Euros of "parts for mining equipment" and "SUVs with special protection [embassy]." The latter would seem to be over and above the reported 200 German luxury cars that German officials say were stolen and are being used by government members and their families in Dushanbe.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Iranian military forces are fighting ISIS in Iraq. Gen. Soleimani is in Baghdad. Obama may send Iraq arms
DEBKAfile Special Report
June 13, 2014,


President Barack Obama is close to a decision on a number of US military steps for thwarting the march of Al-Qaeda in Iraq, now halted at Samarra 70 km short of Baghdad. In a comment Thursday night, June 12, he said: “We do have a stake in making sure that these jihadists are not getting a permanent foothold in either Iraq or Syria, for that matter.” He added that he was thinking of “short-term military things.”
Iraqi Prime Minister Nuri al-Maliki has been appealing to the White House for months for Apache helicopters and Hellfire air-ground rockets to fight terrorists. These Obama may now release, as well as considering token US drone attacks on ISIS targets in Iraq, for which he is most reluctant..
Thursday afternoon, Iran’s most powerful gun, the Al Qods Brigades chief Gen. Qassem Soleimani, arrived in Baghdad to take over the push against ISIS, in the same way as he has managed Bashar Assad’s war in Syria, and pull together the demoralized and scattered Iraqi army.
Those steps by Washington and Tehran pave the way for the US and Iran to cooperate for the first time in a joint military endeavor.
Since ISIS forces, albeit boosted by tens of thousands of armed Sunnis flocking to the black flag, are not capable of capturing Baghdad and have halted outside the city, President Obama and Iran’s Ayatollah Ali Khamenei have won a small space for deciding how to proceed.
Khamenei must determine whether Gen. Soleimani with the help of American weaponry can stop al Qaeda, save Maliki from collapse and prevent the fall of Baghdad, and whether it is worth sending an Iranian army division over to Iraq, our intelligence sources reported earlier Thursday. They have since entered Iraq and are fighting ISIS forces.
These moves by Tehran will determined how Washington acts in the coming hours.
The big winner of the ISIS onslaught on Iraq, apart from Al Qaeda, is the semiautonomous Kurdish republic in the north. When the Iraqi army's 12th division assigned with defending Kirkuk and its oil fields scattered to the four winds Thursday, the Kurdish Peshmerga army rolled right in and snatched the city and oil fields from the control of the Baghdad government, fulfilling an old Kurdish dream.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

ՆԱԽԻՋԵՎԱՆԻ ՀԱՐՑԻ ԱՐԾԱՐԾՈՒՄՆ ՕԲՅԵԿՏԻՎ ՊԱՏՃԱՌՆԵՐ ՈՒՆԻ

http://www.armworld.am/#?paperid=4848&pageid=149108&lang=

Նախիջեւանի սահմանագծին հունիսի 5-ին տեղի ունեցած արյունալի միջադեպից հետո սկիզբ առած քարոզչական պատերազմը վկայում է հայ-ադրբեջանական դիմակայության մեջ դրսեւորվող սկզբունքորեն նոր զարգացումների մասին։
Անտարակույս դրանց հիմքում ընկած են այն արտաքին ազդակները, որոնք ուժեղացել եւ կոնկրետացել են մայիսի 29-ին Աստանայում տեղի ունեցած Եվրասիական տնտեսական միության հիմնադիր գագաթաժողովից հետո։ Ադրբեջանի համար պայքարում Ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման գործընթացն օգտագործելու եւ շոշափելի առաջընթաց արձանագրելու՝ Արեւմուտքի փորձերի որոշ տեղատվության պայմաններում ծավալվում է ճիշտ հակառակ գործընթացը՝ «կենացների թանկացումը», այսինքն՝ Ղարաբաղի հարցի արծարծմանը զուգահեռ բորբոքում է նաեւ «նախիջեւանյան թնջուկը»։

Այս ասպարեզում վերջին շրջանում առանձնակի ակտիվություն դրսեւորող ռուսական որոշակի քարոզչամիջոցների ջանքերով արդեն պատմական մի քանի էքսկուրսներ են կատարվել երկրամասի ողբերգական անցյալի շուրջ։

Զուգահեռաբար սկիզբ է առել նաեւ հունիսի 5-ին տեղի ունեցած սահմանային միջադեպի մանրամասների քննությունը եւ դրա հիման վրա հայկական կողմի պատասխան հարվածի անխուսափելիության գաղափարի տիրաժավորումը։
Ավելին՝ անցած օրերին Նախիջեւանի առանձին բնակավայրերից սկսել են տեղեկություններ հաղորդվել հայկական զինուժի առաջխաղացման մասին, որոնք, սակայն, օպերատիվ կերպով հերքվում են երկու երկրների պաշտպանության նախարարությունների կողմից։ Մասնավորապես մի քանի անգամ նման հաղորդագրություններ են ստացվել Սադարակի, Շահբուզի եւ Ջուլֆայի շրջանների վրա հայկական զորամիավորումների հարձակման ու փոխադարձ կորուստների մասին։

Դրանցից սկսել է անհանգստանալ նաեւ միջազգային հանրությունը, որի մասին են վկայում Հայաստանում Ֆրանսիայի դեսպանի, երեկ նաեւ ԱՄՆ պետքարտուղարության Եվրոպայի ու Եվրասիայի գծով տեղակալի օգնական Էրիկ Ռուբինի հայտարարությունները։ Վերջինս իր երկրի անունից հույս է հայտնել, որ «առաջիկայում տեղի կունենա Հայաստանի ու Ադրբեջանի նախագահներ Սերժ Սարգսյանի ու Իլհամ Ալիեւի հանդիպումը, որը կդառնա անցյալ տարվա նոյեմբերին սկսված կառուցողական երկխոսության շարունակությունը»։
Հարց է առաջանում. ինչո՞ւ հենց Նախիջեւանն է դառնում առաջիկայում տարածաշրջանը Եվրասիական տնտեսական միության մեջ ինտեգրելու նպատակով Ռուսաստանի կողմից նախապատրաստվող վճռական «բանակցային ռաունդի» փորձաքարը։

Ակնհայտ է, որ Բաքվում սպասվող Ս.Լավրովի եւ Դ.Ռոգոզինի այցերը, իսկ երեկ հրապարակված տեղեկատվությունն առ այն, որ հունիսի 22-23-ը տեղի է ունենալու է Ռուսաստանի արտգործնախարար Ս.Լավրովի պաշտոնական այցը Հայաստան, անմիջականորեն փոխկապակցված են իրար։ Դրանց առանցքում ընկած են լինելու Ռուսաստանի նախաձեռնած ինտեգրացիոն գործընթացներին երկու երկրների մասնակցության հետ կապված հիմնախնդիրները։ Անշուշտ Ադրբեջանի պարագայում դրանք շատ ավելի բարդ են, քանի որ այդ երկրի ղեկավարությունը բազմիցս հայտարարել է, որ իր օրակարգում Եվրասիական տնտեսական միությանն անդամագրվելու խնդիր չկա։
Որոշ քաղաքագետների կարծիքով՝ դա պարզապես առեւտուր է Ղարաբաղի հարցում առավելագույնը կորզելու համար։ Ավելին՝ որոշ ադրբեջանցի քաղաքագետներ սկսել են շրջանառել անգամ Դաղստանի հարցը՝ փորձելով հնարավորինս ընդլայնել առաջիկա «բազարների» օրակարգը։ Սա թերեւս պատասխան է Նախիջեւանի հարցի արծարծման թիկունքում նշմարվող Ռուսաստանի որոշակի շրջանակներին։

Նման «տեղեկատվական փոխհրաձգության» պայմաններում խիստ կարեւոր նշանակություն է ստանում երկու հարցի հստակեցումը.
առաջին՝ որքանո՞վ է իրական Ադրբեջանի անձնատվության հնարավորությունը, եթե նկատի ունենանք մի կողմից՝ Արեւմուտքի հզոր հակազդեցության անխուսափելիությունը, մյուս կողմից էլ՝ Թուրքիայի ծրագրերը Հարավային Կովկասում,
երկրորդ՝ ի՞նչ է սպասում մեզ նման տարբերակի առարկայացման կամ, ընդհակառակը, ձախողման պարագայում։

Սրանք այն բարդագույն գլուխկոտրուկներն են, որոնց շուրջ կարծիքների պակաս չունենք, սակայն բացակայում է իրավիճակի ամբողջական ընկալումը։ Առաջին առումով առայժմ հստակ է մի բան՝ Ադրբեջանը Ռուսաստանի հետ ինտեգրացիոն նույն տարածք մտնելու ցանկություն չունի, ուստի խոսք կարող է գնալ միայն ժամանակավոր մարտավարական գործարքի մասին։

Քաղաքական դետերի մի մասը դրանում տեսնում են ոչ միայն ազատագրված տարածքների, այլեւ Լեռնային Ղարաբաղի կորստյան սպառնալիքը, սակայն, մեր կարծիքով, Ռուսաստանը նման գործարքի գնալու ոչ միայն ցանկություն, այլեւ հնարավորություն անգամ չունի, քանի որ այդ պարագայում «վերջնահաշվարկում» կարող է կորցնել ամեն ինչ։

Առավելագույնը խոսք կարող է լինել որեւէ փոխզիջումային տարբերակ գտնելու եւ ռուսական զորքերի ներկայությամբ այն երաշխավորելու մասին, ինչը հեռանկարի առումով կարող է հավասարազոր լինել Ադրբեջանի՝ որպես պետության վերջնական փլուզմանը, որովհետեւ զրկվելով իր էներգետիկ ծրագրերից ու Թուրքիայի աջակցությունից, ադրբեջանական նոր կազմավորված ազգը կկանգնի ինքնության կորստյան սպառնալիքի առաջ։

Կարծում ենք, Նախիջեւանի հարցի ակտուալացումն իրականում ունի ինչպես իր ընթացիկ-մարտավարական, այնպես էլ հեռանկարային-ռազմավարական երեսները, եւ խնդիրը կարող է լուծվել ինչպես խաղաղ ճանապարհով, այնպես էլ տարածաշրջանային նոր պատերազմի միջոցով, որի վտանգի գիտակցումն է Ադրբեջանի կողմից Նախիջեւանում առանձին բանակի ձեւավորման շարժառիթը։

Առաջիկայում Նախիջեւանի հարցն այս կամ այն կերպ արծարծվելու է. խնդիրը միայն այն է, թե մենք պատրա՞ստ ենք լինելու զարգացումների նման ընթացքին։
ՎԱՐԴԱՆ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Մոլորակային խաղաղությունը դադարեցվում է, հիմա պետք է այնպես անենք, որ քիչ կորուստներ ունենանք. Աշոտ Մանուչարյան
13.06.14

http://www.tert.am/am/news/2014/06/13/ashotmanucharyan/

Համաշխարհային զարգացումներն իրենց տրամաբանության մեջ շարունակվում են, Ուկրաինան մեծ արագությամբ շարժվում է դեպի քաոս, և առաջիկայում ի հայտ են գալու նորանոր քաոսներ: Այսօր կայացած ասուլիսին նման տեսակետ հայտնեց «Ղարաբաղ» կոմիտեի նախկին անդամ Աշոտ Մանուչարյանը. «Մոլորակային խաղաղությունը դադարեցվում է, և հիմա մենք պետք է հասկանանք, որ ճիշտը տեղում կազմակերպվելն է: Հիմա պետք է հասկանանք, թե ինչ անենք, որ քիչ կորուստներ ունենանք: Եթե ուրիշ կյանք ենք ուզում, պետք է կազմակերպվենք»:

Նրա ներկայացմամբ՝ Հայաստանն այսօր համամոլորակային գաղութի 285-րդ խուցն է և ապրում է խուցի պայմաններում, սակայն ինքնակազմակերպվելու համար պետք է լինել Հայք: «Իսկ քաոսի համար մենք ունենք կողոպտող իշխանություն, կողոպուտի ձգտող ընդդիմություն, դրան ավելանում է արտաքին գործոնը»,- ասաց նա՝ շեշտելով, որ ամեն վայրկյան կարող է պատերազմ սկսվել:

Ստեղծված իրավիճակում Ռուսաստանը հանդես է գալիս որպես այդ աշխարհակարգի վերանայման կողմ, ԱՄՆ-ն՝ պահպանման համակարգի կողմ, և ինչպես բանախոսը նկատեց, Ղարաբաղի կոնֆլիկտի պատրվակով ռուսական միավորումները պետք է մտնեն կովկասյան կոմունիկացիոն միջանցքով, ինչը նշանակում է, որ Կասպից ծովի էներգետիկ հատվածն անջատվում է Արևմուտքից:

Սկսված երկրորդ գործողությունը նա անվանեց հիմարացնել Ռուսաստանին: «Նախորդ հիմարացնենք Ռուսաստանին խաղը սկսվեց Թուրքիայում: Ռուսաստանն ուշքի եկավ, երբ պարզեց, որ Սիրիայում Թուրքիային պահելն էլի պրոամերիկյան է: Բայց ես հույս ունեմ, որ Ռուսաստանն այդ հիմարը չէ, իրեն էս վերջերս պահում է որպես Ամերիկա, իսկ տակից անում է շատ կոշտ քայլեր, հիմա ԱՄՆ-ն հասկանալով սա՝ պետք է պատրաստի հակառակ քայլ: Այստեղ շատ կարևոր հանգրվան է դառնում Նախիջևանը, որտեղ ներգրավվելով հարևան երկրներին՝ կարելի է քաոս առաջացնել Հայաստանում»,- ասաց նա:

Վերջինս նաև շեշտեց, որ այդ համատեքստում Նախիջևանը շատ հանգուցային կետ է:

[Haykakan]

Re: Regional geopolitics

Don't think of it as Armenia and Turkey aper jan.....think of it as Russia, Iran and NATO.
As much as Russians and Iranians don't like each other they both know that it would be a disaster if Turkey takes Armenia and Artsakh which effectively means NATO has now surrounded Iran northern fronts up to Baku and for Russia well, it would be a disaster loosing that foothold and now exposing the underbelly of the Bear to NATO.

Luckily Iran provides over 50 percent of the Turkish energy and most of the rest comes from Russia so they know Iran and Russia can bring their miliyary might to out of gas condition, lol.
If present day country called Turkey had oil we be in big trouble.

anyway just my thoughts on it Haykakan.

You make some points but non of them stop the turck. You can say all of those things about Syria to but look at what the turck is doing there. Syria is friends with Iran and Russia yet the turck invaded it anyways using its proxys. It can easily do the same to us.

[Vrej1915]

Re: Regional geopolitics

Խաղաքարտերը բացված են, թաքցնելն իմաստ չունի

ԻԳՈՐ ՄՈՒՐԱԴՅԱՆ, Քաղաքագետ
Մեկնաբանություն - Շաբաթ, 14 Հունիսի 2014,


Արեւելյան Եվրոպայում ներկայիս իրադարձությունները տեղ չեն թողնում նրբանկատության եւ շարունակական բանակցությունների համար, ինչպես նաեւ թույլ չեն տալիս անորոշություն քաղաքական որոշումներում:

Հայաստանը, որի արտաքին քաղաքական գերատեսչությունը նախագահին ներշնչել է, որ նախկինի պես կարելի է «ռեզինը ձգել» Արեւմտյան հանրության հետ հարաբերություններում, հայտնվել է սարսափելի մեկուսացման մեջ, որից ելքն առայժմ պարզ չէ, եւ դժվար թե մոտ ապագայում պարզվեն երկրի անվտանգության համար այս աղետալի իրավիճակը հաղթահարելու հնարքներն ու մոտեցումները:

Ադրբեջանը, որպես կանոն գերադասելով սովորել Վրաստանի ու Հայաստանի սխալներից, չի կարող ինքզինքը թույլ տալ այնպիսի ճոխությունը, ինչպիսին է միջազգային մեկուսացման մեջ հայտնվելը, թեեւ որոշակի առումով նա նույնպես նման վիճակում է: Սակայն, պետք է նկատել, որ Ադրբեջանը ոչ թե ֆունկցիոնալ մեկուսացման մեջ է, ինչպես Հայաստանը, այլ աշխարհքաղաքական, որն այնքան էլ առարկայական ու վտանգավոր չէ:

Արեւմտյան հանրությունը պահանջում է խիստ որոշակիություն, եւ ներկայում Հայաստանը բառացիորեն մակերեւույթին է մնում միայն Վրաստանի ու Ադրբեջանի դիրքորոշման հետեւանքով, քանի որ չնայած Հայաստանի քաղաքական էլիտաների հանդեպ արհամարհանքին, Արեւմուտքը ստիպված է պահել դիվանագիտության հավասարակշռությունը Հարավային Կովկասում:
Ադրբեջանը հայտարարում է, որ արտաքին քաղաքականության մեջ պահում է «իրավահավասար» հարաբերությունները եւ չի շտապում անդամակցել քաղաքական ու տնտեսական տարբեր բլոկների: Սակայն դա չի բացառում Ադրբեջանի քաղաքականության մեջ այնպիսի հզոր գործոնը, ինչպես Թուրքիայի դիրքորոշումն ու շահերը:

Լիովին հասկանալի է, որ Ադրբեջանի «ինքնամեկուսացումը» կամ սահմանափակ շրջափակումը նկատելի ուժեղացել է հենց Թուրքիայի արտաքին քաղաքականության «նոր» կուրսի ուժեղացումից հետո, որը թուրքերը գերադասում են կոչել նեոօսմանիզմ: Թուրքիան Ադրբեջանը դիտարկում է իր արտաքին քաղաքականության հզոր գործոն, ընդ որում ոչ միայն Ռուսաստանի, Իրանի, Վրաստանի, Հայաստանի, այլեւ Արեւմտյան հանրության հետ հարաբերություններում:

Այս կապակցությամբ, Ադրբեջանի արտաքին քաղաքականության հետագա ծավալումը հնարավոր չէ առանց Թուրքիայի շահերն ու նպատակները հաշվի առնելու: Թվում է այս միտքը բանալ է եւ այդպես էլ պետք է լիներ, սակայն մինչ այժմ չկա այս խնդրի դետալային վերլուծություն, ինչն անշուշտ կապված է Թուրքիայի քաղաքականության ավանդույթների հետ:
Այնուամենայնիվ, արեւմտյան պետությունների վերլուծաբանները Թուրքիայի ու Ադրբեջանի փոխկախվածությունը դիտարկում են միջազգային քաղաքականության իրական գործոն, եւ անհնար է խոսել ադրբեջանական արտաքին քաղաքականության լիակատար անկախության մասին:

Այս պայմաններում լիովին սպասելի է Ռուսաստանի ու Արեւմուտքի հետ որոշակի խաղը, որը հանգում է տնտեսական ու քաղաքական ոլորտում Ռուսաստանից առավելագույն պրեֆերենցիաներ ստանալուն, ընդ որում, ոչ միայն Ադրբեջանի, այլեւ Թուրքիայի համար, որը վարում է սեփական դասական «անատոլիական» խաղն Արեւմուտքի ու Ռուսաստանի միջեւ:

Այս խաղում Ադրբեջանը կոչված է կարեւոր դեր խաղալ, ինչպես 1920 թվականին, երբ ոչ միայն Թուրքիան, այլեւ Ադրբեջանը շատ բան ստացան Ռուսաստանից, նախեւառաջ Հայաստանի հաշվին: Ներկայիս իրավիճակում Ադրբեջանը կարող է Թուրքիայից «երաշխավորագրեր» ստանալ Ռուսաստանի հետ մերձենալու հարցում, ինչն իրականացվելու է թուրք-ռուսական հարաբերությունների զարգացման ֆոնին:
Նույնիսկ Հայաստանի ներկայիս միջազգային ծանր պայմաններում Ադրբեջանը նախկինի պես մնում է այն խնդրի առջեւ, թե ինչպես լուծի ղարաբաղյան հարցը՝ առանց պատերազմի, թե դրա միջոցով, սակայն միջազգային հանրության միանշանակ հակահայկական դիրքորոշման պայմաններում:

Քաղաքական լուրջ շրջանակներում ոչ մեկի համար կասկած չկա, որ Ռուսաստանը ԽՍՀՄ փլուզումից ի վեր հայտնվել է ամենաանբարենպաստ իրավիճակում: Ռուսաստանը կապիտուլյացիայի շեմին է, եւ Արեւմտյան հանրությունը չունի որեւէ փաստարկ այդ կապիտուլյացիան չընդունելու, կամ Ռուսաստանին աղետից փրկելու համար:
Ներկայում Ռուսաստանը պատրաստ է չլսված զիջումների, հատկապես իր գործընկերների հաշվին, ինչը տեղի կունենա հետեւողականորեն, երկար ժամանակի ընթացքում: Թուրքիան փորձելու է ռուսական քաղաքականությունից քամել այն ամենը, ինչը հնարավոր է: Ադրբեջանի եւ Ռուսաստանի մերձեցումը հատկապես կարեւոր է Մոսկվայի համար, եւ Ադրբեջանը հասկանում է, որ այդ հարաբերություններն առանձնապես պարտավորեցնող չեն լինելու, քանի որ այդ իրավիճակում Պուտինը ոչ թե իրական քաղաքականության, այլ իմիջի պահպանման խիստ կարիք ունի:

Ռուսաստանը պատրաստ է մեծ զիջումների, նույնիսկ պատրանքների, անբովանդակ պայմանագրերի դիմաց, հասկանալով, որ այդ ամենը թույլ չի տա որեւէ էական դիրքեր զբաղեցնել: Եթե նախկինում Ռուսաստանն առաջարկում էր հարկադրել Հայաստանին, որպեսզի վերջինս զիջի Ղարաբաղի տարածքի մի մասը, պահպանելով ազդեցությունը թե Հայաստանի եւ թե Ադրբեջանի վրա, ապա ներկայում Մոսկվան պատրաստ է առավելագույն զիջումների, հասկանալով, որ այդ ամենն արդեն քաղաքականություն չէ, այլ միայն դեկոր, եւ այն կարիք չունի երկարաժամկետ ծրագրման: Խոսքն «այսօրվա օրվա» մասին է, այսինքն՝ փրկության: Այդ պատճառով, գործընկերների հաշվին զիջումների մասով որեւէ սահմանափակում չի կարող լինել: Եկել է նրբանկատությունը, դիվանագիտությունը, ինչպես նաեւ քաղաքական նպատակահարմարությունը բացահայտ անտեսելու ժամանակը: Երբ խոզին տանում են մորթելու, նա խոճկորների ժամանակը չունի:

Պետք է ասել, որ նման դիրքորոշում է որդեգրել նաեւ Արեւմուտքը, որպես ռուսական ագրեսիայի հակազդեցություն: Ռուսաստանն արթնացրել է Արեւմուտքին ու հիմա քաղում է դրա պտուղները:

Եկել է անշրջելիության պահը՝ ով հայտնվել է նավին, նա դեռ հույսեր ունի: Նրանք, ում դուրս են նետել նավից (օրինակ, Սերբիան), դեռեւս շանսեր ունեն: Իսկ Հայաստանն ինքն է նետվել նավից, եւ նրան դժվար թե փրկօղակ նետեն: Հարկ է պատերազմել, եւ ձգտել ոչնչացնել ոչ միայն հակառակորդի ռազմական շատ տեխնիկան, այլեւ կենդանի ուժը: Մենք անշուշտ կոչնչացնենք հակառակորդին, բայց ի՞նչ գնով:

Միաժամանակ, Ադրբեջանը կշարունակի Արեւմուտքի հետ համագործակցելու քաղաքականությունը, եւ Թուրքիան երբեք թույլ չի տա, որ այդ հարաբերություններն իջնեն Ադրբեջանի համար վտանգավոր մակարդակի: ԱՄՆ-ի, ՆԱՏՕ-ի եւ Եվրամիության հաշվարկներից Հայաստանի դուրս մնալը Ադրբեջանի համար ահռելի հնարավորություններ է բացում եւ նրա դերը տարածաշրջանում դարձնում անայլընտրանք: Թուրքական ու ադրբեջանական պատմագրության մեջ սեպտեմբերի 3-ը կնշվի որպես տոնական օր, ռեվանշի սկիզբ:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....hgT3FWKP.dpuf