Announcement

Collapse

Forum Rules (Everyone Must Read!!!)

1] What you CAN NOT post.

You agree, through your use of this service, that you will not use this forum to post any material which is:
- abusive
- vulgar
- hateful
- harassing
- personal attacks
- obscene

You also may not:
- post images that are too large (max is 500*500px)
- post any copyrighted material unless the copyright is owned by you or cited properly.
- post in UPPER CASE, which is considered yelling
- post messages which insult the Armenians, Armenian culture, traditions, etc
- post racist or other intentionally insensitive material that insults or attacks another culture (including Turks)

The Ankap thread is excluded from the strict rules because that place is more relaxed and you can vent and engage in light insults and humor. Notice it's not a blank ticket, but just a place to vent. If you go into the Ankap thread, you enter at your own risk of being clowned on.
What you PROBABLY SHOULD NOT post...
Do not post information that you will regret putting out in public. This site comes up on Google, is cached, and all of that, so be aware of that as you post. Do not ask the staff to go through and delete things that you regret making available on the web for all to see because we will not do it. Think before you post!


2] Use descriptive subject lines & research your post. This means use the SEARCH.

This reduces the chances of double-posting and it also makes it easier for people to see what they do/don't want to read. Using the search function will identify existing threads on the topic so we do not have multiple threads on the same topic.

3] Keep the focus.

Each forum has a focus on a certain topic. Questions outside the scope of a certain forum will either be moved to the appropriate forum, closed, or simply be deleted. Please post your topic in the most appropriate forum. Users that keep doing this will be warned, then banned.

4] Behave as you would in a public location.

This forum is no different than a public place. Behave yourself and act like a decent human being (i.e. be respectful). If you're unable to do so, you're not welcome here and will be made to leave.

5] Respect the authority of moderators/admins.

Public discussions of moderator/admin actions are not allowed on the forum. It is also prohibited to protest moderator actions in titles, avatars, and signatures. If you don't like something that a moderator did, PM or email the moderator and try your best to resolve the problem or difference in private.

6] Promotion of sites or products is not permitted.

Advertisements are not allowed in this venue. No blatant advertising or solicitations of or for business is prohibited.
This includes, but not limited to, personal resumes and links to products or
services with which the poster is affiliated, whether or not a fee is charged
for the product or service. Spamming, in which a user posts the same message repeatedly, is also prohibited.

7] We retain the right to remove any posts and/or Members for any reason, without prior notice.


- PLEASE READ -

Members are welcome to read posts and though we encourage your active participation in the forum, it is not required. If you do participate by posting, however, we expect that on the whole you contribute something to the forum. This means that the bulk of your posts should not be in "fun" threads (e.g. Ankap, Keep & Kill, This or That, etc.). Further, while occasionally it is appropriate to simply voice your agreement or approval, not all of your posts should be of this variety: "LOL Member213!" "I agree."
If it is evident that a member is simply posting for the sake of posting, they will be removed.


8] These Rules & Guidelines may be amended at any time. (last update September 17, 2009)

If you believe an individual is repeatedly breaking the rules, please report to admin/moderator.
See more
See less

Regional geopolitics

Collapse
X
 
  • Filter
  • Time
  • Show
Clear All
new posts

  • Re: Regional geopolitics

    Russia's Surprise Military Exercises Alarm Black Sea Neighbors
    March 29, 2013 - , by Joshua Kucera


    Russia's surprise, large-scale military exercises on the Black Sea are raising alarm among some of its neighbors. Russian President Vladimir Putin sprung the exercises on his military at 4 am Thursday and showed up in person, along with Defense Minister Sergey Shoigu, to observe the exercises on Friday. The exercises involve around 30 warships, 7,000 servicemembers and various armored vehicles and artillery.

    But the Black Sea is a complex geopolitical environment: Russia's Black Sea Fleet is based in Sevastopol, in on-again-off-again ally Ukraine. NATO members Turkey, Bulgaria and Romania also have naval forces on the sea, as of course does Russia's foe Georgia. So the international response to the exercise wasn't entirely positive. As RT put it, "The Russian naval drills came as a surprise not only to the Russian armed forces, but also for neighboring countries’ militaries as well, which were forced to rub sleep from their eyes and rush to their duties as up to 30 Russian battleships left port."

    Russian officials pointed out that there is nothing to prevent them from conducting these sorts of surprise drills. “According to international practice, exercises involving up to 7,000 people do not require us to inform our partners in advance,” said Putin spokesman Dmitry Peskov.

    Nevertheless, the response from Tbilisi -- which suffered the wrath of the fleet during the 2008 war over South Ossetia -- was as negative as one would predict. The Georgian Ministry of Foreign Affairs issued a statement expressing its "grave concern":

    Russia's action runs contrary to the interests of stability and predictability in the European neighborhood. Georgia is alarmed by the unexpected, provocative activity of the Russian troops, as well as by the potential use of the facilities, weaponry and/or personnel of the occupation forces of the Russian Federation within Georgia's internationally recognized borders in Abkhazia, Georgia and the Tskhinvali region, Georgia.

    Still, Defense Minister Irakli Alasania added that "Georgia does not feel a direct threat from these exercises." (It's worth recalling that just a week ago, Russia's foreign ministry objected to U.S.-Georgian military exercises, in which 400 U.S. marines participated.

    The Ministry of Foreign Affairs of Ukraine -- whose port of Sevastopol is the home of Russia's Black Sea Fleet -- didn't object, but some members of parliament did. And while Turkey didn't respond publicly, Turkish naval blog Bosphorus Naval News noticed that a Turkish submarine was heading to the Black Sea through the Bosphorus, noting that his "educated guess" was that is on its way to keep an eye on Russia's exercise.

    There didn't seem to be any official response from NATO, either, but Kommersant talked to a NATO-member diplomat who wasn't happy about the surprise exercise. The diplomat noted that while technically Russia wasn't required to notify anyone, the surprise nature of the exercise still suggested bad faith:

    The news of the unplanned, large-scale military exercise around the Black Sea was received abroad with some perplexity. A high-ranking diplomatic source in one NATO-member country told Kommersant that "Even if Russia isn't required formally to give any advance warning, still, partners don't act like this... NATO members always try to inform Moscow in advance about preparations for exercises, as we have agreed to strengthen mutual trust and transparency."

    The surprise nature of the exercise is what alarmed neighbors, but that may have to do more with concerns about Russia's military readiness than with sending a message to potential foes. Recall that last month Russia conducted surprise military drills and many units' response was found wanting. Reports RT:

    Spontaneous training missions such as this are apparently set to become routine in the Russian military. "If we recall the speech of the President at the Collegium of the Ministry of Defense some time ago, you remember his words that the similar practice of unannounced inspections will actively continue,” Peskov explained.

    And of course, Russia's Black Sea resort town of Sochi will host next year's winter Olympics. So security for that, as much as anything related to Georgia or NATO, was likely on Putin's mind when he chose that venue.

    Comment


    • Re: Regional geopolitics

      Մինսկի խումբը եւ ռուս-թուրքական դաշինքը
      Իգոր Մուրադյան
      Երկուշաբթի, 01 Ապրիլի 2013,


      Հարավային Կովկասում շարունակվում է սպառազինությունների մրցավազքը, և խոշոր պետություններն ակտիվորեն նպաստում են դրան։ Սակայն եթե Հայաստանը, մեծացնելով իր ռազմական հզորությունը, միանգամայն հասկանալիորեն հայտարարում է, որ շահագրգռված չէ նոր պատերազմով, ապա Ադրբեջանն ու Վրաստանը ջանում են արտաքին աշխարհին ամեն կերպ համոզել, թե սպառազինությունների մրցավազքը խթանում են հարևան ագրեսոր պետությունները։ Ընդ որում, եթե Վրաստանը քչից-շատից չափավոր դիրք է պահպանում, ապա Ադրբեջանը միանգամայն բացահայտորեն ազդարարում է քաղաքական հեռանկարի վերաբերյալ իր պատկերացումների ագրեսիվ էությունը։
      Քաղաքական գործիչները, փորձագետները, առաջատար պետությունների զինվորական և հետախուզական գերատեսչությունների ղեկավարները հասկանալի ձևով իրենց կարծիքն են հայտնել ղարաբաղյան ռազմաբեմում պատերազմի հնարավոր վերսկսման հարցում ծայրաստիճան աննպաստ ակնկալիքների մասին։ Այդուամենայնիվ, այդ պետությունները շարունակում են զինամատակարարումները Ադրբեջանին, օգնություն են ցուցաբերում զինված ուժերի կատարելագործման հարցում։ Ադրբեջանին սպառազինությունների առաջատար մատակարարներն են ՈՒկրաինան, Իսրայելը, Թուրքիան, Բելառուսն ու Ռուսաստանը։
      ԱՄՆ-ը մեծ դեր է խաղացել Ադրբեջանի պաշտպանական ենթակառուցվածքի և ռազմածովային ուժերի պատրաստության գործում։ ՆԱՏՕ-ն ևս կարևոր դեր է խաղում այդ գործում։ ԱՄՆ-ը, փաստորեն, հավանություն է տալիս Իսրայելի կողմից Ադրբեջանին արդիական զենքի մատակարարմանը, քանի որ դա լրացուցիչ խնդիրներ է առաջացնում Իրանի համար։ Ռուսաստանը մեծ դեր է խաղացել Ադրբեջանին հակաօդային պաշտպանության միջոցների, զրահատեխնիկայի և ավիացիայի մատակարարումներում։ Եվ չնայած ռուս-ադրբեջանական հարաբերությունների վատթարացմանը, Ռուսաստանը, թերևս, չի հրաժարվի այդ մատակարարումներից, քանի որ նրա համար գլխավորը ֆինանսներն են։ Խոշոր տերությունները դեռևս վստահ են, թե հսկողության տակ են պահում տարածաշրջանի իրավիճակը, թեև վերլուծաբաններն ու քաղգործիչները սկսում են հասկանալ, որ այն դուրս է գալիս վերահսկողությունից։
      Միաժամանակ, բոլոր արտաքին խաղացողները բազմիցս հայտարարել են, որ Հարավային Կովկասում խնդիրների լուծման ռազմական եղանակներն անթույլատրելի են, և Ադրբեջանի ու Վրաստանի նախագահներին բավական ընկալելի լեզվով բացատրում են նրանց քաղաքական մոլորությունների ամբողջ խորությունը։ Ո՞րն է տարածաշրջանին սպառազինությունների արտաքին մատակարարումների իմաստը։ Հարավային Կովկասում առաջացել է խաղային մի իրավիճակ, երբ տարբեր արտաքին դերակատարներ պայքարում են տարածաշրջանում ազդեցության և գերիշխանության հաստատման համար։
      Դրանով է պայմանավորված Հարավային Կովկասում տարբեր երկրների հանդեպ «հավասար հեռակայության» քաղաքականության կիրառումը։ Բայց նման քաղաքականություն կարող է վարել միայն ԱՄՆ-ը, որի ռազմական, քաղաքական, տնտեսական ու ժողովրդավարական կարողությունները թույլ են տալիս միանգամայն հաջող հարաբերություններ կառուցել բոլոր պետությունների հետ, երբեմն անտեսելով առանձին պետությունների այս կամ այն շահը, քաղաքական հարաբերությունների հետագա փուլերում որևէ վնաս չպատճառելով սեփական շահերին։ Հասկանալի է դառնում, որ Ռուսաստանն ու Ֆրանսիան (առավել ևս` Եվրամիությունը) նման հնարավորություններ չունեն, էլ չենք խոսում Թուրքիայի և Իրանի մասին։
      Չնայած սպառազինությունների մրցավազքը Հարավային Կովկասում արդեն հասնում է խելահեղ մակարդակի, և պետական-քաղաքական ղեկավարները շարունակում են վրեժխնդիր հայտարարություններ անել, դրանով իսկ ցուցադրելով իրենց հոգեկան անհավասարակշռությունը, առայժմ, այս փուլում, «վերջին խոսքը» դեռևս մնում է առաջատար տերություններին։ Այդ պետությունները վերջին ամիսներին և անգամ շաբաթներին նոր քաղաքականություն են սկսել վարել Սև ծով-կովկասյան տարածաշրջանի առնչությամբ։
      Այս կապակցությամբ, անհրաժեշտ է քննության առնել Հարավային Կովկասի անվտանգության հիմնարար հարցը, այսինքն, որքանո՞վ են առաջատար տերություններն ընդունակ համաձայնեցնելու և համակարգելու տարածաշրջանային անվտանգության ապահովման իրենց ջանքերը, միայն թե հարց է` շահագրգռվա՞ծ են նրանք այդ համաձայնեցվածությամբ։ Այս առումով, նախ և առաջ պետք է նշել, որ ԵԱՀԿ Մինսկի խումբը վաղուց կորցրել է բուն ղարաբաղյան խնդրի կարգավորման գործառույթը և սկսել է կատարել ավելի ընդարձակ գործառույթներ, այսինքն` այդ կառույցը վերածվել է մի շատ հարմար ասպարեզի ուժի երեք կենտրոնների` ԱՄՆ-ի, Ռուսաստանի ու Ֆրանսիայի, ինչ-որ չափով էլ Եվրոպայի քաղաքականության համաձայնեցման համար։ Բոլոր երեք կենտրոններն էլ բավարար լրջությամբ չեն վերաբերվում այդ կառույցին` որպես կարգավորման գործիքի, բայց օժանդակում են նրան իբրև քննարկումների ու շփումների` իրենց համար ընդունելի ասպարեզի։
      Մինսկի խմբի նշանակությունն առանձնապես մեծանում է, երբ ԱՄՆ-ի և Ռուսաստանի դիրքորոշումների համաձայնեցման մյուս ասպարեզները, այս կամ այն պատճառով, արժեզրկվում են կամ այնքան էլ հարմար չեն ամեն կոնկրետ իրավիճակի համար։ Բայց Մինսկի խումբն ընդամենը խորհրդակցական կառույց է և առաջատար տերությունների դիրքորոշումների լիարժեք համաձայնությանը ոչ մի կերպ չի կարող փոխարինել։ Իհարկե, ԱՄՆ-ի, Ֆրանսիայի և Ռուսաստանի միջև որոշ խնդիրների համաձայնեցում կատարվում է, բայց կարելի է վստահաբար պնդել, որ դա բնավ այն ձևաչափն ու պարտավորեցնող հարաբերությունների այն մակարդակը չէ, որոնք անվտանգության անսասան պայմաններ կարող էին ապահովել Հարավային Կովկասում։
      Ներկայում ուժի ոչ մի համաշխարհային և տարածաշրջանային կենտրոն շահագրգռված չէ տարածաշրջանային անվտանգության խնդիրներին առնչվող դիրքերի համաձայնեցմամբ ո՛չ Հարավային Կովկասում, ո՛չ էլ Եվրասիայի ու Մերձավոր Արևելքի այլ տարածաշրջանում։ Ո՞րն է նման հակասության պատճառը։ Բանն այն է, որ ոչ մի հակասություն էլ չկա։ ՈՒժի բոլոր կենտրոնները հասկանում են, որ Հարավային Կովկասում նոր վտանգներն ու սպառնալիքները բավական մեծ են և լիովին կարող են հանգեցնել պատերազմի վերսկսման։ Հարավային Կովկասում տիրող այդ իրավիճակը եզակի դեպք չէ, համանման մոդելներ ձևավորվել և կիրառվել են այլ տարածաշրջաններում, և խաղային նման իրավիճակի հարուստ փորձ կա։
      ԱՄՆ-ը ձեռնամուխ է եղել լայնորեն Եվրասիա մուտք գործելու իր ռազմավարության իրականացմանը, և այդ ռազմավարության առաջին փուլը եղավ Սև ծովը, ավելի ճիշտ` Սև ծով-կովկասյան տարածաշրջանը։ Ամերիկացիները Թուրքիայի և Ռումինիայի հետ երկու կարևոր պայմանագիր կնքեցին նրանց տարածքում հակահրթիռային համակարգերի տեղակայման վերաբերյալ, որոնք, սակայն, իրենց բովանդակությամբ տարբեր նշանակություն ունեն։ Թուրքիան լիովին հասկացել է ավելի անկախ արտաքին քաղաքականություն վարելու հետ կապված իր մոլորությունը և այն, որ ինքը քաղաքական և ռազմավարական մեծ ռեսուրսներ է կորցնում ԱՄՆ-ի հետ առճակատման պայմաններում։
      Թուրքիայի առջև նոր խնդիր է ծառացել` փորձել շարունակել նվաճողամտության քաղաքականությունը տարածաշրջանում, նախ և առաջ մերձավորարևելյան ուղղությամբ, և միաժամանակ որոշակի չափով կարգավորել հարաբերություններն ԱՄՆ-ի հետ։ Նա հասկացել է, որ ոչ մի դեպքում չի կարողանա հասնել այն բանին, որ Թեհրանը խոստովանի Թուրքիայի «վաստակը» և շնորհապարտ լինի իրեն։ Սիրիայի իրադարձությունները ևս ցույց տվեցին, որ Իրանը եղել և մնում է Թուրքիայի գլխավոր աշխարհաքաղաքական մրցակիցը Մեծ Մերձավոր Արևելքում։
      Որքան էլ տարօրինակ լինի, Թուրքիայի հետ հարաբերություններում առկա այդ ծայրաստիճան անորոշ վիճակն է հենց պայմանավորել Սև ծովում ԱՄՆ-ի որդեգրած ռազմավարությունը, երբ շեշտը դրվում է այլ գործընկերների, այսինքն` Ռումինիայի, Բուլղարիայի և սևծովյան տարածաշրջանների այլ պետությունների վրա։ Ռումինիան նոր դեր է ստանձնում Սև ծովում, դառնալով ԱՄՆ-ի առաջատար գործընկերը, ու երևի ոչ միայն պաշտպանական առաջադրանքներ կկատարի ՆԱՏՕ-ի շրջանակներում և կարևոր աշխարհաքաղաքական դեր կխաղա Ռուսաստանի, հնարավոր է նաև ՈՒկրաինայի զսպման առումով։
      Հարավային Կովկասում նույնպես նշանակալի իրադարձություններ են տեղի ունենում` կապված ԱՄՆ-ի եվրասիական ռազմավարության ծավալման հետ։ Ամերիկացիները միանգամայն առարկայնորեն բաժանել են Հարավային Կովկասի պետությունների գործառույթները. Վրաստանը կորցրել է ԱՄՆ-ի առաջատար գործընկերոջ դերը, ռազմավարության հաջողությունն ապահովող պետությունից վերածվել սոսկ «անվտանգություն սպառողի»։
      Ադրբեջանը, կարծես, ԱՄՆ-ի զինված ուժերի բազավորման դեր է ստանձնում, սակայն դեռևս հասկանալի չէ այդ բազավորման ընդգրկումը, ինչը կախված կլինի Թուրքմենստանի արևմուտքում և Կենտրոնական Ասիայի այլ վայրերում այլընտրանքային բազավորումից։ Հայաստանը նոր դեր է ձեռք բերում` Հարավային Կովկասում հավասարակշռության պահպանման և Թուրքիային զսպելու գործոններից մեկի դերը։
      Ընդ որում, ԱՄՆ-ը կորցրել է հետաքրքրությունը ղարաբաղյան խնդրի կարգավորման նկատմամբ և, համոզվելով, որ Ռուսաստանի քաղաքականությունն այդ հարցում լիակատար ձախողում է կրել, հնարավոր է, «հանգստացել է», ու հիմա կարող է իրեն թույլ տալ խնդիրը բարդել Ֆրանսիայի ուսերին, որը մտադիր է չարագացնել և առհասարակ նախաձեռնություն հանդես չբերել «լուծման» ուղղությամբ, այլ նախընտրում է ստատուս-քվոն պահպանելու կուրս վարել Վրաստանի և ղարաբաղյան խնդրի լուծման առնչությամբ։ Դա, անկասկած, նպաստում է իրավիճակի կայունացմանը, և Հայաստանը պետք է օգտվի այդ հանգամանքից։
      Միաժամանակ, Ադրբեջանը մեկ անգամ ևս կհամոզվի, որ Թուրքիան չի խրախուսի և չի պաշտպանի պատերազմի վերսկսման մտադրությունը։ Թուրքիայի այդ դիրքորոշման պատճառը միայն Մերձավոր Արևելքի խնդիրներով համակ զբաղվածությունը չէ, այլ ԱՄՆ-ի հետ որոշակի համաձայնությունները։ Այսինքն, ստեղծվել է կայուն լարված իրավիճակ, բայց, ընդհանուր առմամբ, տարածաշրջանի իրադրությունը շատ ավելի կանխատեսելի է դարձել։
      Ներկայում ՈՒկրաինայի և Վրաստանի հետագա ինտեգրման բանավեճը վերստին նոր «շունչ» է առել, ինչը, հնարավոր է, պայմանավորված է Ֆրանսիայի հետ ԱՄՆ-ի ու Մեծ Բրիտանիայի որոշ պայմանավորվածություններով, որն ամենայն ակնհայտությամբ ամրապնդում է իր դիրքերը տարածաշրջանում։ Ֆրանսիայի ու Մեծ Բրիտանիայի միջև կնքված պաշտպանական պայմանագիրը և ԱՄՆ-ի հետ Լիբիայում նրանց իրականացրած համատեղ գործողությունը տարածաշրջաններում նոր նպատակներ են հետապնդում։
      Միաժամանակ, Ռուսաստանը, ըստ էության, ձախողելով ղարաբաղյան խնդրի կարգավորման իր եռամյա քաղաքականությունը, շատ դիրքեր է կորցրել տարածաշրջանում, ընդունելով Ադրբեջանի մի շարք պայմաններ, այդպես էլ չի կարողացել նրա հետ հարաբերություններում դիրքերի ամրապնդում արձանագրել։ Տպավորություն է առաջանում, որ «վերաբեռնման» հայտարարված քաղաքականությունը «բլեֆ» է եղել և նպատակ է ունեցել չեզոքացնելու Ռուսաստանը նույն դադարի շրջանում, որ երեք տարի նկատելի էր ԱՄՆ-ի արտաքին քաղաքականության մեջ։
      Հիմա Ռուսաստանի ղեկավարությունը հուսալքության շրջան է ապրում ու հազիվ թե մոտ ժամանակներս կարողանա նոր նախաձեռնություններով հանդես գալ Հարավային Կովկասի առնչությամբ, ձգտելով մեծացնել իր ազդեցությունը տարածաշրջանում։
      Այս պայմաններում Բալկանների և Հարավային Կովկասի պետությունների մեծ մասը (ներառյալ Վրաստանն ու Ադրբեջանը) վախենում է ռուս-թուրքական դաշինքի կայացման հնարավորությունից։ Եվ անգամ, եթե ենթադրենք, որ դաշինք չի էլ լինելու, ապա թեկուզ շատ թե քիչ սերտ համագործակցությունն այդ տարածաշրջաններին կզրկի արտքաղաքական հեռանկարից և ազատության զգալի չափից։ Անգամ Ռուսաստանի նկատմամբ բարեկամաբար տրամադրված այնպիսի երկրների քաղաքագետները, ինչպիսիք են Բուլղարիան, Հունաստանը, Կիպրոսը, Սերբիան և Հայաստանը, հասկանում են, որ Թուրքիայի և Ռուսաստանի հնարավոր մերձեցումը կհանգեցնի ազդեցության լուրջ «խմբագրման»։
      Այդ երկրներում մեծ հույսեր են փայփայում Սև ծով-կովկասյան տարածաշրջանում «երրորդ ուժի» առաջացման կապակցությամբ, որը, նախ և առաջ, իրենց պատկերացմամբ, պետք է լինի ԱՄՆ-ը։ Նա կարող է հավասարակշռել իրավիճակը և թուրք-ռուսական դաշինքի ստեղծում թույլ չտալ։ Ընդ որում, այդ պետությունները Ռուսաստանից չէ, որ երկյուղում են, ընդհակառակը, նրանք կցանկանային, որ Ռուսաստանն ուժեղանար, սակայն կարծում են, որ Թուրքիան, այսպես թե այնպես, կօգտվի Ռուսաստանի հետ սերտ հարաբերությունների հանգամանքից։
      ԱՄՆ-ը որոշ ժամանակ սպասողական դիրք բռնեց, հուսալով, որ Թուրքիայի նվաճողամտությունը տարածաշրջանի պետությունների հետ հակասությունների ու հակամարտությունների կհանգեցնի, սակայն այն, ինչ տեղի ունեցավ Մերձավոր Արևելքում, չի կարող տեղի ունենալ Ռուսաստանի և Թուրքիայի հարաբերություններում, որովհետև դրանք համեմատաբար հավասարազոր պետություններ են, Ռուսաստանն էլ պատճառ չունի այն աստիճանի երկյուղելու Թուրքիայից, որ առճակատման մեջ մտնի նրա հետ։
      Հասկանալով այս բանը, ԱՄՆ-ը ջանքեր գործադրեց Թուրքիայի և Ռուսաստանի կոոպերացիան սահմանափակելու ուղղությամբ, նախ և առաջ` Սև ծովում, օգտվելով զուգընթաց հանգամանքներից, այսինքն, մի շարք տարածաշրջաններում Թուրքիայի ուժեղացող մեկուսացումից և նրա քաղաքականության շրջափակումից։ Հարավային Կովկասի պետությունները շատ լավ են հասկանում, որ Սև ծով-կովկասյան տարածաշրջանում «երրորդ ուժի» առաջացումը հանգեցնելու է առճակատման, այդ թվում` ներտարածաշրջանային առճակատման սաստկացմանը, բայց ստիպված են մասնակցություն ունենալ այդ «երրորդ ուժի» ձևավորմանը որպես իրենց քաղաքական գոյության գործոնի` անգամ լարվածության ուժեղացման պայմաններում, անգամ պատերազմի շեմին։
      Ավելին, բազմապիսի խոսակցությունները, թե առճակատումներում և պատերազմներում հաղթողներ չեն լինի, սոսկ խոսակցություններ են։ Հաղթող կլինի և հաղթանակն էլ համոզիչ կլինի։ Կհաղթի նա, ով ավելի ակտիվորեն կմասնակցի ծավալվող ռազմավարություններին։ Առայժմ առավել նպաստավոր իրավիճակում Հայաստանն է։
      Այսպիսով, կարելի է արձանագրել, որ Հարավային Կովկասում պատերազմի հնարավոր վերսկսման գլխավոր գործոնները արտաքին գործոններն են` աշխարհաքաղաքական պայքարը տարածաշրջանում ազդեցության համար և Թուրքիայի նվաճողամտությունը։ Ներքին գործոնները երկրորդական են, իսկ սպառազինությունների մրցավազքը տարածաշրջանային և ավելի ընդգրկուն խաղում արտաքին դերակատարների ձեռքին գործիք է միայն։

      Comment


      • Re: Regional geopolitics

        IRANIAN SUPREME LEADER'S REPRESENTATIVE PROPOSES JOINING REPUBLIC OF AZERBAIJAN WITH IRAN THROUGH REFERENDUM

        14:02 03/04/2013 " ANALYSIS

        The population of the Republic of Azerbaijan perceives itself as a
        member separated from Iran, says an article by editor-in-chief of
        Iran's Kayhan newspaper Hossein Shariatmadari titled "Baku's turn."

        According Iran's news agency Fars, referring to the recent forum of
        the anti-Iranian South Azerbaijan National Liberation Movement in Baku
        and the fact that Iran sent a note of protest to Azerbaijan in this
        connection, the Iranian Supreme Leader's representative at Kayhan
        writes, "The Republic of Azerbaijan has a population of around 10
        million people, most of which are Shias. The Azerbaijanis have deep
        cultural ties with the population of Iran's Atrpatakan Province. The
        current facts and observations leave no doubt that the population
        of the Republic of Azerbaijan perceives itself as a member separated
        from Iran."

        "Iran's respected governmental officials can propose the Republic
        of Azerbaijan government hold a referendum on joining the Republic
        of Azerbaijan with the Iranian Azerbaijan (Iranian provinces of East
        Azerbaijan and West Azerbaijan)," Kayhan's editor-in-chief says.

        Source: Panorama.am
        Hayastan or Bust.

        Comment


        • Re: Regional geopolitics

          Turkey, Azerbaijan May Join US-Georgian Military Exercises in 2014


          And some of you Raffi fans still want to tilt West?

          Comment


          • Re: Regional geopolitics

            The latest US deployments, on the other hand, follow on the heels of the Pentagon’s decision to fly nuclear-capable B-2 stealth bombers and B-52 bombers to Korea. Washington claimed this was to signal its nuclear deterrence capabilities and prove to its allies in South Korea and Japan the obvious fact that the US militarily outclasses tiny North Korea. In reality, it was a blunt threat to the Chinese regime that the US is willing to use nuclear weapons.

            China and Russia also held large-scale military exercises over the weekend. The Chinese navy held live-fire exercises in the South China Sea, and Russian President Vladimir Putin ordered snap naval exercises by Russia’s Black Sea fleet after returning from a summit of emerging powers, including China, held in South Africa.
            Washington is continuing to escalate military tensions in the global crisis triggered by the US confrontation with North Korea over its nuclear program. All of the region’s major powers are carrying out military exercises amid rising fears of a war fueled by the US “pivot to Asia,” aimed at containing China, North Korea’s main ally …

            Comment


            • Re: Regional geopolitics

              Originally posted by Vahram View Post
              The latest US deployments, on the other hand, follow on the heels of the Pentagon’s decision to fly nuclear-capable B-2 stealth bombers and B-52 bombers to Korea. Washington claimed this was to signal its nuclear deterrence capabilities and prove to its allies in South Korea and Japan the obvious fact that the US militarily outclasses tiny North Korea. In reality, it was a blunt threat to the Chinese regime that the US is willing to use nuclear weapons.
              The Norcs kooky threats of nuking the US are laughable. China has little influence upon NK these days and in the past they were a lot closer to Russia. China is trying to compete for offshore energy with Japan and S.Korea. However the US is a formidable counter to Chinese regional expansion and a major war in SE Asia would obviously cost China dear.

              Comment


              • Re: Regional geopolitics

                Originally posted by Vahram View Post
                http://www.arminfo.info/index.cfm?ob...91F6327207157C

                And some of you Raffi fans still want to tilt West?
                Georgia is still dreaming. Like they say, true idiots never learn.

                Comment


                • Re: Regional geopolitics

                  Թուրքիան եւ Ղարաբաղյան երկրորդ պատերազմը
                  Իգոր Մուրադյան
                  Շաբաթ, 06 Ապրիլի 2013,



                  2008-2011 թթ. թուրք-ամերիկյան հարաբերությունների վատթարացման գագաթնակետին տեղի ունեցավ ղարաբաղյան հարցում Թուրքիայի քաղաքականության սկզբունքային ակտիվացում, ինչը հետևանք էր տարածաշրջաններում իր դիրքն ու նոր դերը ցուցադրելու ձգտման։ Այդ շրջանում Ռուսաստանը հրապուրված էր Թուրքիան իր շահերի գոտի ներքաշելու փորձերով, ինչը թեև սկզբից ևեթ դատապարտված էր ձախողման, սակայն հանգեցրեց ղարաբաղյան թեմայի ավելի մանրամասն քննարկման գործում Թուրքիայի ներգրավմանը։
                  Իհարկե, Ռուսաստանը շատ արագ հասկացավ իր նախաձեռնությունների սխալ լինելը։ Շուտով ԱՄՆ-ը, տեսնելով, որ Ռուսաստանի քաղաքականությունը կարող է հանգեցնել Հարավային Կովկասի գործերին Թուրքիայի չափազանց մեծ միջամտությանը, շտապեց օգնել նրան նկատելիորեն խափանելու Թուրքիայի ջանքերը։ Բայց Թուրքիան որոշ ժամանակ շարունակեց ճնշումը ղարաբաղյան հարցում, չնայած Ռուսաստանի ու ԱՄՆ-ի դժգոհությանը։
                  Այնուհետև, 2011-ի ամռանն ու աշնանը, համոզվելով ԱՄՆ-ի հետ առճակատման անհեռանկարայնությանը, Թուրքիան նախ ազդանշաններ ուղարկեց, ապա քայլեր ձեռնարկեց ամերիկացիների հետ ունեցած հակասությունները հարթելու ուղղությամբ։ Դրանից հետո թուրք-ամերիկյան հարաբերություններն արագորեն զարգացում ստացան. ԱՄՆ-ն աջակցություն առաջարկեց ռազմատեխնիկական ոլորտում` Թուրքիայի որոշակի ծառայությունների դիմաց և հասավ իր ամենակարևոր պայմանի իրականացմանը, այն է` սահմանափակվեց Թուրքիայի նվաճողամտությունը տարածաշրջանների նկատմամբ։
                  Այս կապակցությամբ կարևոր է քննության առնել ղարաբաղյան խնդրի առնչությամբ Թուրքիայի քաղաքականության և դիրքորոշման տարբեր փուլերը։
                  Ամերիկացիները միշտ մեծ ուշադրությամբ են հետևել Ադրբեջանում Թուրքիայի ազդեցությանը։ Նավթի ու գազի այդքան կարևոր ակունքը չպետք է գտնվեր Թուրքիայի մեծ ազդեցության ներքո։ Ադրբեջանն ընկալվում է որպես խիստ իրանամերձ, թեկուզ և թյուրքալեզու, երկիր, որն ունի աթեիզմի տևական պատմություն, խորհրդային աշխարհիկ հասարակության խոր ավանդույթներ, համեմատաբար քիչ բնակչություն, ինչը թույլ կտա առանց մեծ դժվարության այդ երկիրն ինտեգրել եվրոպական քաղաքական, սոցիալական և տնտեսական տարածությանը։
                  Հենց այս գործոնների պատճառով է, որ Արևմուտքը չէր ձգտում պաշտպանել Ադրբեջանը կլանելու Թուրքիայի ջանքերը։ Սակայն Արևմուտքը միշտ էլ երկյուղներ ունեցել է, որ Թուրքիան կփորձի Ադրբեջանը վերածել ձևական, ստորադաս պետական կազմավորման, որտեղ ամեն ինչ կորոշի Անկարան։ Կենտրոնական Ասիայի և Կովկասի անկախ պետություններին աջակցելու անհրաժեշտության մասին ամերիկյան թեզը նշանակում էր ոչ միայն անկախություն Ռուսաստանից, այլև մյուս տերություններից, նախ և առաջ Թուրքիայից։ Այս սկզբունքից ելնելով, Արևմուտքը պաշտպանեց Հ. Ալիևի կառավարող վարչակազմին, որը չէր ձգտում երկիրը ենթարկել Թուրքիային, այլ նրան նայում էր իբրև բարեկամ, դաշնակից պետության։
                  Դրա հետ մեկտեղ, ամերիկացիները հավանություն էին տալիս Թուրքիայի կողմից Ադրբեջանին ցուցաբերվող խոշոր ռազմական և արտքաղաքական օգնությանը, այդ թվում` ՆԱՏՕ-ի շրջանակներում։ Իլհամ Ալիևը, թեև որոշ աղավաղմամբ, ընդհանուր առմամբ շարունակում է հոր քաղաքական ավանդույթները։ Բայց այս քաղաքականության հիմքում ընկած է մի բավական հիմնարար պատճառ. Բաքվի կառավարող վարչախումբը հասկանում է, որ չի կարող լրիվ չափով լինել Թուրքիայի գործընկեր և հենվել նրա վրա, քանի որ նրա շահերը քաղաքականության «կտրուկ շրջադարձերում» տարբերվում են կառավարող ընտանիքի ու Ադրբեջանի շահերից։ Հիմա Թուրքիան ձգտում է վերանայել իր դիրքորոշումները, բայց դա զգալիորեն կախված է ԱՄՆ-ի հետ նրա հարաբերություններից։
                  Պետք է ասել, որ ռազմական ոլորտում Թուրքիայի և Ադրբեջանի սերտ համագործակցությանը ԱՄՆ-ը դրական է նայում նաև Իրանից բխող սպառնալիքի պատճառով։ ԱՄՆ-ը, բավականաչափ ռազմական ներկայություն չունենալով Հարավային Կովկասում, Թուրքիայի միջոցով էր լուծում էներգաուղիների անվտանգության ապահովման խնդիրների մի մասը։ ԱՄՆ-ը երբեք չի վախեցել թուրք-ադրբեջանական համագործակցությունից, բայց բավական քննադատաբար է վերաբերվել Ադրբեջանի ներքաղաքական գործերին Թուրքիայի միջամտությանը։ ԱՄՆ-ը իր դիրքորոշումն արտահայտեց, երբ Թուրքիան փորձում էր աջակցել «Մուսավաթ» կուսակցությանը որպես ավելի թուրքամետ ուժի` իշխանությունից հեռացնելու Ալիևների կլանը։
                  ԱՄՆ-ը Ռուսաստանի հետ վճռորոշ դեր խաղաց 1992-93 թթ. ղարաբաղյան պատերազմի ժամանակ Թուրքիային զսպելու գործում: ԱՄՆ-ն ուզում է Թուրքիայի կողմից Ադրբեջանին ցուցաբերվող ռազմական աջակցությունը պահել ՆԱՏՕ-ի շրջանակներում, թեև դա չի հաջողվում։ ԱՄՆ-ը շահագրգռված է, որ Ադրբեջանում ինքնուրույն որոշումներ ընդունվեն ոչ միայն Ռուսաստանի, այլև Թուրքիայի առնչությամբ։ Ավելին, 2009 թ. ԱՄՆ-ի ձեռնարկած հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորման քայլը, այլ խնդիրներից զատ, նպատակ ուներ հեռացնելու իրարից Ադրբեջանն ու Թուրքիան։
                  Հարավային Կովկասում ԱՄՆ-ի կարևոր խնդիրներից է Հայաստանի դուրսբերումը Ռուսաստանի ազդեցությունից, և այդ կապակցությամբ Հայաստանի և Թուրքիայի հարաբերությունների կարգավորումը տարածաշրջանում ԱՄՆ-ի առաջնային քաղաքական նախաձեռնություններից մեկն էր։ Կարգավորման խնդրին զուգընթաց, ԱՄՆ-ը տարածաշրջանում իր քաղաքականության ծավալման տարբեր փուլերում ձգտում էր լուծել հայ-թուրքական սահմանի բացման հարցը և վերականգնել հաղորդուղիները Հայաստանի ու Ադրբեջանի միջև, ներառյալ Մեղրու «միջանցքի» ապաշրջափակումը։
                  2003 թ. ամերիկա-թուրքական հարաբերությունների ճգնաժամից հետո ԱՄՆ-ը զգալիորեն փոխեց իր դիրքորոշումը հայ-թուրքական հարաբերությունների հարցում։ Փաստորեն, ԱՄՆ-ը չի պնդում, ավելին, ոչ մի հետաքրքրություն չի դրսևորում Մեղրու «միջանցքի» բացման նկատմամբ։ ԱՄՆ-ը, հնարավորություն չգտնելով հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորմամբ Հայաստանը դուրս բերելու Ռուսաստանի ազդեցությունից, ձեռնամուխ եղավ նոր մոտեցումների իրականացմանը` ուժեղացնելով նրան, ցուցաբերելով քաղաքական և տնտեսական օգնություն։ ԱՄՆ-ը, այսպես թե այնպես, «հայկական գործոնն» օգտագործում է Թուրքիայի հետ երկխոսելիս։
                  ԱՄՆ-ը, Ռուսաստանի հետ մեկտեղ ավելի ու ավելի է շահագրգիռ դառնում Հայաստանին ռազմական օգնություն ցուցաբերելու հարցում։ Սակայն մինչև հիմա ԱՄՆ-ը Ադրբեջանին շատ ավելի մեծ ռազմական օգնություն է ցուցաբերել, քան Հայաստանին։ Այդուհանդերձ, Թուրքիան հասկանում է, որ ԱՄՆ-ը 1915 թ. Հայոց ցեղասպանության ճանաչման հարցի լուծման մոտեցումներ է մշակել։ ԱՄՆ-ի նախագահը 1915 թ. իրադարձությունները որպես ցեղասպանություն ճանաչելու մասին հրամանագիր կստորագրի այն բանից հետո, երբ դա ընդունված լինի ԱՄՆ-ի քաղաքացիական հասարակության կողմից, ներառյալ նահանգները, խոշոր ոչ կառավարական կազմակերպությունները, համալսարանական աշխարհը, Կոնգրեսը։
                  Մինչ այդ իրադարձությունը Թուրքիան պետք է լուծի Հայաստանի հետ ունեցած խնդիրները, նախ և առաջ նրան հարկադրի ճանաչելու 1921 թ. սահմանները։ Այդ քաղաքականությունը ենթադրում է ստեղծել տարածաշրջանային հաղորդուղիների նոր ուրվապատկեր, տնտեսական հարաբերություններ, զինված ուժերի տեղաբաշխում, Հայաստանի աշխարհաքաղաքական շրջափակում, որի հետևանքով նա պետք է դառնա Թուրքիայի խոնարհ արբանյակը կամ ընդհանրապես դադարեցնի գոյությունը որպես պետություն և ազգ։ ԱՄՆ-ը հասկացել է, որ Թուրքիան շահագրգիռ պետություններից և ոչ մեկի գործընկերը չի կարող լինել, առավել ևս` փոքր պետությունների։
                  ԱՄՆ-ի այս նոր դիրքորոշումը հիմնականում բացատրվում է ԱՄՆ-ի նկատմամբ Թուրքիայի դիրքորոշմամբ։ Միաժամանակ, եթե ԱՄՆ-ը պատասխանատվություն է կրում Հարավային Կովկասում կայունության ու անվտանգության համար, ապա նա պետք է, առաջին հերթին, քննության առնի Հայաստանի անվտանգության հարցը։ Բայց այդ խնդրի լուծումը չի կարող իրականացվել հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորման շրջանակներում։ ԱՄՆ-ը պետք է կա՛մ հաշտվի Հայաստանի և Ռուսաստանի, Հայաստանի և Իրանի ռազմավարական գործընկերության հետ, կա՛մ Հայաստանը վերածի «երկրորդ Իսրայելի», նրան տրամադրելով ամենաարդիական սպառազինություն ու անվտանգության երաշխիքներ։
                  Ամերիկացիները Հայաստանն ու հայկական խնդիրներն ընդհանուր առմամբ համարում են Հարավային Կովկասի և ներքին Եվրասիայի ուղղությամբ Թուրքիայի նվաճողամտության զսպման գործոն, այսինքն, այնպես, ինչպես Ռուսաստանն է համարել մի քանի դար ի վեր։ Ընդ որում, Կենտրոնական Ասիայի խնդիրների լուծման և Չինաստանի զսպման համար ՀԱՊԿ-ից և Ռուսաստանի ռազմաքաղաքական ռեսուրսներից օգտվելու ԱՄՆ-ի ձգտումը կհանգեցնի Հայաստանի դերի մեծացմանը։ ՀՀ քաղաքական ղեկավարությունը լավ է հասկանում այդ հեռանկարը, բայց այն համարում է ավելի ձեռնտու, քան այն իրողությունը, որում երկիրը գտնվում էր առաջ։
                  Ղարաբաղյան խնդիրը Թուրքիայի համար որևէ ռազմավարական նշանակություն չունի, առկա է միայն Ադրբեջանին նեղելու, նրա հասարակությանը վիրավորելու հետ կապված հուզական գնահատական, արմատական դիրքերից հանդես եկող թուրքական որոշ շրջանակների արձագանք։ Թուրքիայի համար նշանակություն ունեն միայն արտքաղաքական այն խնդիրները, որոնք կապված են նրա անվտանգության և տնտեսական հաջող զարգացման հետ։ Թուրքիան միշտ վախեցել է, որ կարող է ներքաշվել ղարաբաղյան հակամարտության մեջ և դրանով իսկ առճակատման մեջ մտնել ոչ միայն Ռուսաստանի ու Իրանի, այլև ԱՄՆ-ի ու Եվրամիության հետ։
                  Թուրքիան խնդիր ունի ընդունվելու Եվրամիություն, ռազմավարական բնույթի երկարաժամկետ հարաբերություններ հաստատելու Մերձավոր Արևելքի ու Կենտրոնական Ասիայի երկրների հետ, դառնալու էներգաուղիների միջազգային հանգույց, նոր դիրքեր գրավելու Ասիայի, Աֆրիկայի ու Եվրոպայի շուկաներում, նոր մակարդակի հասնելու տեխնիկական ու տեխնոլոգիական զարգացման ասպարեզում։ Թուրքիայի կարևորագույն խնդիրներից մեկը զինված ուժերի արդիականացումն է` սկզբունքորեն նոր զինատեսակներով, ինչը կախված է ԱՄՆ-ի և եվրոպական առաջատար պետությունների ու Իսրայելի հետ ունեցած հարաբերություններից։
                  Կասկած չկա, որ Անկարայում վախենում են կիպրական ու քրդական խնդիրներին նաև ղարաբաղյանն ավելացնելուց։ Թուրքիան վախենում է նաև, որ ԱՄՆ-ի և Ռուսաստանի վերջին շրջանի նախաձեռնությունները կհանգեցնեն նրանց ազդեցությունից իր ավելի մեծ կախմանը, և ինքը ամերիկա-ռուսական երկխոսությունում քաղաքական սակարկության օբյեկտ կդառնա։ Թուրքիան բավական համոզիչ ցույց է տվել, որ ինքն ընդունակ է ռազմական ներխուժում կատարելու այն տարածաշրջաններ, որտեղից իրական սպառնալիք է զգում։ Կասկածից վեր է, որ ղարաբաղյան հակամարտության գոտին, որը գտնվում է ԱՄՆ-ի և Ռուսաստանի խիստ հսկողության տակ, որևէ սպառնալիք չի ներկայացնում Թուրքիայի շահերի համար։ Այդուամենայնիվ, դա չի նշանակում, թե Թուրքիան ղարաբաղյան խնդրի հետ կապված ծրագրեր չունի։
                  Թուրքիան ղարաբաղյան խնդրի վերաբերյալ իր սկզբունքային դիրքորոշումը մշակել էր դեռևս 90-ականների վերջին, և Ս. Դեմիրելն այդ դիրքորոշումը Հ. Ալիևին էր ներկայացրել 1998-ի գարնանը, երբ վերջինս բուժման համար գտնվում էր Անկարայի «Գյուլխանե» կլինիկայում։ Երկու փորձառու քաղաքական գործիչները, որոնք իրատեսական դիրքորոշում ունեին, լիովին հասկացել էին միմյանց։ Ս. Դեմիրելը պարզաբանել էր Հ. Ալիևին, որ արմատական եղանակները, այդ թվում` ռազմական ճանապարհով Հայաստանին հարկադրելը, միանգամայն անընդունելի են և ոչնչի չեն հանգեցնի, ինչը հաստատել էր 1992 թ. կոնֆլիկտին ռազմական միջամտություն ցուցաբերելու Թուրքիայի մտադրության նկատմամբ ԱՄՆ-ի և Ռուսաստանի արձագանքը։
                  Հայաստանին Թուրքիայի օդային հարվածի նախօրեին ԱՄՆ-ի նախագահի` ազգային անվտանգության գծով խորհրդական Բրենթ Սքրոուֆթը հեռախոսային խոսակցություն էր ունեցել Թուրքիայի գլխավոր շտաբի պետի, ազգային անվտանգության քարտուղարի հետ և բացատրել, որ «չի կարող Թուրքիան զերծ պահել ռուսական հրթիռներից»։
                  Բացի այդ, Թուրքիայի ղեկավարությունը կասկած չունի, որ Հայաստանի դեմ ցամաքային ռազմական գործողության իրականացման դեպքում ԱՄՆ-ը հարվածներ կհասցնի Հայաստանի սահմանագլխին կուտակված թուրքական մարտական տեխնիկային։ Սրանք դատարկ խոսքեր չեն, հիմնավոր են։ Արդյունքում, Թուրքիան հազիվ թե ցանկալի նպատակներին հասնի, բայց կհայտնվի մեկ այլ, ավելի բարդ արտքաղաքական իրավիճակում, այսինքն, ըստ էության, մեկուսացման մեջ։
                  Թուրքիայում տիրող ներքաղաքական իրավիճակը ևս հիմք չէ նման ռազմական գործողության իրականացման համար։ Այդ գործողությունները, հնարավոր է, կպաշտպանեն արմատական և այլ ազգայնական շրջանակները, բայց ոչ երբեք հասարակության առավել պատկառելի շրջանակներն ու խմբերը։ Թուրքիան, չնայած ներքին և արտաքին քաղաքականության մեջ նկատվող նոր միտումներին, հավատարիմ է մնում իր ռազմավարությանը, արտաքին քաղաքականության մեջ առանձնանալով հետևողականությամբ և հաջորդափոխությամբ։
                  Կասկած չկա, որ ժխտելով ռազմական եղանակները, Ս. Դեմիրելը նկատի ուներ մեկ այլ բան, ինչը կարող էր Թուրքիան ներկայացնել իբրև լուրջ պետություն` ընդունակ նաև այդպիսի հարցեր լուծելու պատմական հեռանկարում։ Սակայն բանն այն է, որ Թուրքիան ղարաբաղյան խնդիրը և առհասարակ Հայաստանի ճակատագիրը ենթադրում է լուծել ավելի մոտ ապագայում։
                  Անկարան Կովկասում և այլ տարածաշրջաններում իր երկարաժամկետ քաղաքականությունը կառուցում է, հաշվի առնելով դեպի Թուրքիա այդ երկրների տնտեսական, սոցիալ-մշակութային, քաղաքական կողմնորոշումը, թեև դեռևս չունի այն կարողությունը, որ անհրաժեշտ է տարածաշրջանային գերտերության դերին հավակնելու համար։ Անկարան հասկանում է, որ չի կարող հավակնել այդ դերին, քանի դեռ տարածաշրջանային հաղորդուղիները կողմնորոշված չեն դեպի Թուրքիա։
                  Աշխարհատնտեսությունը Թուրքիայի քաղաքականության կարևորագույն բաղկացուցիչն է, որից կախված է առաջնությունը ազդեցության համար տարածաշրջանային մրցավազքում։ Այդ մրցավազքում Թուրքիայի գլխավոր մրցակիցներն ու հակառակորդները Ռուսաստանն ու Իրանն են, ինչպես նաև ԱՄՆ-ը, որոնք հանդես են գալիս որպես Եվրասիայի և այլ տարածաշրջանների գերիշխող ուժի հավակնորդներ։ Հայաստանը թուրքական ռազմավարության ծավալման հնարավոր սխեմաներից և ոչ մեկում չի կարող գործընկեր լինել և լավագույն դեպքում իրենից ներկայացնում է մի ավելորդ տարր տարածաշրջանային քաղաքական դասավորությունում։
                  Ղարաբաղյան խնդրի «կարգավորման» հերթական փուլում (2008-2009 թթ.) Թուրքիան վտանգ զգաց ներքաշվելու այդ խնդրի լուծման այս կամ այն վարկածի մեջ։ Ավելին, ոչ միայն ղարաբաղյան խնդիրը, այլև հայ-թուրքական հարաբերությունները Թուրքիայի կողմից ընկալվում են որպես ԱՄՆ-ի կամ Ռուսաստանի քաղաքականությանը «կցվելու» խիստ վտանգավոր հեռանկարի մեջ ներքաշման ասպարեզ, ընդ որում, Եվրամիության մասնակցությամբ։
                  Եվ Հայաստանը, և ղարաբաղյան թեման Թուրքիայի համար իր արտաքին կախման ուժեղացման միևնույն եղանակներն են։ Թուրքիան Հայաստանն ընկալում է նույն կերպ, ինչ հարյուր տարի առաջ, երբ «հայկական գործոնն» առիթ էր իր գործերին այն նույն տերությունների միջամտության համար, որոնք հիմա էլ են փորձում շահարկել Անկարայի վարքագիծը։
                  ........ SEE ON SITE THE REST

                  Comment


                  • Re: Regional geopolitics

                    HOW KERRY COULD BE KEY TO KARABAKH CONFLICT

                    The Washington Times
                    April 4, 2013 Thursday

                    U.S. mediation more impartial than Russia's

                    By Alexandros Petersen SPECIAL TO THE WASHINGTON TIMES COMMENTARY;
                    Pg. 4

                    As President Obama visited Israel to achieve some movement on
                    the Israeli-Palestinian question, not so far away, another of the
                    world's most intractable conflicts simmered, threatening to boil
                    over outside of the media spotlight. This is the ongoing low-grade
                    conflict between Azerbaijan and Armenia over Nagorno-Karabakh. The
                    difficult to pronounce name is often used as a synonym for "obscure,
                    overly-complex ethnic conflict in which the United States should not
                    become embroiled," but the fact is that Washington is already deeply
                    committed, to the point that the only way of washing its hands of
                    the mess is to achieve conflict settlement.

                    Late last month, Secretary of State John F. Kerry stated as much when
                    he wrote to the president of Armenia that "we cannot be satisfied
                    with the status quo" in the conflict. Mr. Kerry is well-versed in the
                    intricacies of Nagorno-Karabakh, because as a senator, he represented
                    a particularly active cohort of Armenian-Americans. Their lobbying in
                    Congress has led some Azerbaijanis to intimate that the new secretary
                    of state might be biased toward the other side in the conflict, but
                    it seems that Mr. Kerry has left his constituency's concerns behind
                    him to focus on U.S. national interests.

                    In this case, it is very much in the American interest to solve a
                    conflict that could at any moment boil over to destabilize an already
                    uncertain region just north of Iran and not far from NATO's borders
                    in Turkey. It is tenuously contained right next to one of the world's
                    most important energy arteries stretching from the Caspian to Europe.

                    U.S. diplomats have spent decades carving out a pipeline and
                    transport corridor that threads through the Caucasus region between
                    inhospitable Russia and Iran. A re-ignition of the conflict in the
                    next year-and-a-half could jeopardize troop withdrawal plans from
                    Afghanistan through the corridor.

                    The United States, France and Russia head the so-called Minsk Group,
                    a negotiating framework sponsored by the Organization for Security
                    and Cooperation in Europe, to find a solution to the conflict. The
                    problem with the framework, however, and a key reason that the conflict
                    has simmered since the end of the Cold War, is that one of the major
                    players has an interest in the conflict's perpetuation.

                    Russia is Armenia's closest ally and has a deep strategic interest
                    in maintaining its military power in the Caucasus. Russia maintains
                    its 102nd Military Base on Armenian territory, with more than 3,000
                    combat troops, hundreds of tanks and armored vehicles, as well
                    as MiG aircraft and anti-aircraft defenses. Russian forces patrol
                    Armenia's borders and Kremlin-backed firms control the majority of
                    Armenia's economy, including its entire energy sector. A defense
                    treaty with Moscow obligates Russia to defend Armenia in case of war,
                    including an escalation in the Nagorno-Karabakh conflict. Moscow
                    has no such relationships with Azerbaijan. In fact, at the moment,
                    Russian technicians are leaving Azerbaijan's largest radar facility
                    as part of a deal agreed to late last year to sever the last vestiges
                    of Soviet-era ties.

                    Given this enormous imbalance, it would seem impractical to
                    have Russia serve as a mediator in the conflict. After all, it
                    is treaty-bound and has ready capabilities to take a side should
                    the conflict re-ignite. Yet, it has been U.S. policy not only to
                    welcome Russia's role in the Minsk Group negotiating framework,
                    but to encourage Russia's highest leadership - Prime Minister Dmitry
                    Medvedev most recently - to serve as the primary mediators between
                    Azerbaijan and Armenia.

                    Granted, this is partly due to the fact that President Obama
                    has bigger fish to fry at the moment, both domestically and
                    internationally. Still, as long as Washington allows Moscow to set
                    the terms of conflict negotiation, the conflict will remain unsettled
                    and the United States will remain embroiled in an obscure, overly
                    complex mess that could boil over and disrupt the bigger fish that
                    America has to fry, whether that be the withdrawal from Afghanistan
                    or the confrontation with Iran.

                    Far from being a source for concern, Mr. Kerry's familiarity with
                    the conflict provides an opportunity for the United States to craft
                    a better strategy for settlement in Karabakh, one in which Russia's
                    interests are seen for what they are: counterproductive. In this case,
                    the deep involvement of a U.S. secretary of state would go further in
                    getting results than the ongoing disingenuous efforts of a Russian
                    president. Mr. Kerry has his work cut out for him, but he may well
                    be the best man for the job.

                    Alexandros Petersen is the author of "The World Island: Eurasian
                    Geopolitics and the Fate of the West" (Praeger, 2011).

                    Comment


                    • Re: Regional geopolitics

                      WHAT WEAPON CULTURE COULD SHEPHERDS POSSIBLY HAVE?


                      16:27 - 04.04.2013

                      "The Republicans are not the Revolutionary Federation to know the
                      culture of weapons. What connection could the Republicans possibly
                      have with the murder? Circulation of such announcements is nonsense",
                      said the head of the Republican party fraction Galust Sahakyan during
                      his interview with "Azatutyun", when talking about the assassination
                      of Hrach Mouradyan, the rural head of Proshyan village and added that
                      the members of his party "use a weapon only against national enemies,
                      but never against allies".

                      Member of ARF fraction and member of ARF Bureau Vahan Hovhannisyan
                      noted during his interview with yerkir.am that such "notion gems"
                      by Galust Sahakyan has not come as a surprise to him, as they do not
                      have culture of weapon, indeed, and then announced:

                      "They do not have any culture at all and another member of Galust
                      Sahakyan's party, Kovalenko Shahgaldyan's recent announcements come to
                      prove this. The only culture they have is treasure theft. What weapon
                      culture could shepherds possibly have? Weapon sulture has nothing
                      to do with murder, only fair people can have weapoin culture, so I
                      see nothing surprising in that announcement. And what can I say about
                      directing guns towards enemies, is that I believe mister Sahakyan knows
                      very well about who the weapon of ARF has been against over 120 years
                      and who it will be against if the Armenian people are under threat".

                      Vahan Hovhannisyan also noted that Galust Sahakyan's such announcements
                      prove that the mentality of some forces within our country can be of
                      real danger for our nation.

                      "Our constitution does not allow us eliminate that threat through
                      gun force and that's why we try to do it through campaign and try to
                      convince to not talk gibberish", said he.

                      Comment

                      Working...
                      X