Is Russia an ally or foe, nowadays?

[Eddo211]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

It is refreshing to see your posts Hakob. Most posts here are far from reason and are based more on ignorance or hate. Eddo is a good guy but he like many others here thinks that the whole world works like the USA but this is not true and this is a good thing. The entire USA government is bought, paid for, and administered by special interest groups and our enemies have far greater resources here then we will ever have thus the USA is a loosing battle for us Armenians. Russia is very different-special interest in Russia has a very limited role and this is a good thing firstly for Russia and secondly for us because our enemies who are far richer then us cannot get as much sway there as they can here. It is not in Russia's interest to have a powerful independent Armenia nor a powerful and independent Azerbadjan. It is in Russia's interest to keep them both dependent. A lot of people here are seeing the world via western media (even in Armenia) and this is a huge mistake and a gross misrepresentation of reality. The simple and indisputable fact which is the only one that really matters is that wo Russia there is no Armenia no matter how colorful your imagination is. This fact may change in time with other powers like China and Iran rising but as for now as it has been for a long time Russia is the only answer to Armenia's survival. This does not mean we should not try to better ourselves and our country in every way possible but the basic facts should never be ignored.

You know what is the difference between you and me Haykakan besides me living half my life in other parts of the world? It is not US, or Russia, or anything else but the slave mentality that you carry with you.....Lampron was right about this.

The faith of Armenia is in our hands, no one else Comrade Haykakan.....we will be judge by our future generation.

[Hakob]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

It is refreshing to see your posts Hakob. Most posts here are far from reason and are based more on ignorance or hate. Eddo is a good guy but he like many others here thinks that the whole world works like the USA but this is not true and this is a good thing. The entire USA government is bought, paid for, and administered by special interest groups and our enemies have far greater resources here then we will ever have thus the USA is a loosing battle for us Armenians. Russia is very different-special interest in Russia has a very limited role and this is a good thing firstly for Russia and secondly for us because our enemies who are far richer then us cannot get as much sway there as they can here. It is not in Russia's interest to have a powerful independent Armenia nor a powerful and independent Azerbadjan. It is in Russia's interest to keep them both dependent. A lot of people here are seeing the world via western media (even in Armenia) and this is a huge mistake and a gross misrepresentation of reality. The simple and indisputable fact which is the only one that really matters is that wo Russia there is no Armenia no matter how colorful your imagination is. This fact may change in time with other powers like China and Iran rising but as for now as it has been for a long time Russia is the only answer to Armenia's survival. This does not mean we should not try to better ourselves and our country in every way possible but the basic facts should never be ignored.

Thank you Haykakan. Actually Armenia's choices for security will grow with time, and if we operate without mistakes internationlly and also take care of internal problems(Oligarkhy, corruption, weak economy), then maybe in the future we can solve our security problems without being dependent on russia so heavily.

But for latest arms fiasco and the reaction and anger in Armenia, I can say this, that, azerbaijan scored a major political victory, a pay dirt. For the past 20 years azerbaijan, USA, europe and some internal groups have been trying hard to loosen Yerevan-Moscow security bond but without success. Not only we, but russia too does not have a better partner in area. But here we are, russian oligarkhy went after money bait and split the policy in area(this shows the turkish political genius and flexibility, doing this at the moment when Armenia-Europe dialog was unnerving Moscow), and our internal orange wing did not loose the opportunity too and we are now in the coldest moment in Yerevan-Moscow relations in past 20 years. This is more dangerous than any smerch rockets.
I would like to believe that eurodream is real for us. But Armenians say "first you jump over the creek and then yell the hoppaaaa". There is nothing but promises and paper work.
One thing though. I see a drive in our government's foreign policy. A kind of rebellion against russia's desire of controll. I think that Serj is a wise chess player and this moves are calculated. It is a reasonable risk taking, and I hope that Moscow soon will realise that Yerevan has to be given freedom to conduct his own economic policies. They have to stop being jealous of Armenia and europe coaperation and anderstand that it does not affect mutual security negatively.
Meanwhile we should be weary of creating a backlash in moscow because there is a sizable antiArmenian and proturkish/Azeri business group there.
Gosh... How quick europeans showed up promising security... Unreal allmost. I wonder how fast would any european step in Armenia anymore, once they have bagged the kill?

[Eddo211]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

I am being more convinced that this arms transfer was to punish our President's balanced foreign policy....Europeans cannot be trusted but used to Armenia's advantage. The brave attempts from Yerevan shows this and I think they are on the right path,
maybe Serj after the cool off can turn this into the dire need from Russia for more advanced aircraft to be added in our young airforce

[Haykakan]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

You know what is the difference between you and me Haykakan besides me living half my life in other parts of the world? It is not US, or Russia, or anything else but the slave mentality that you carry with you.....Lampron was right about this.

The faith of Armenia is in our hands, no one else Comrade Haykakan.....we will be judge by our future generation.

Well i expect comments like these from others but whatever..You are talking to a guy who in all his posts has strived to emphasize the strengthening of the Armenian state and the welfare of its people yet i am the one with "slave mentality"? You have to look at the world as it is and not what you want it to be in order to make good decisions.

[Eddo211]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Don't take it too personally, I am very angry about this deal.......plus you never posted photos of your Marlin.

[Hakob]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Լեհ քաղաքագետ. ԵՄ-ի «փափուկ ուժը» չի կարող երաշխավորել Հայաստանի եւ Լեռնային Ղարաբաղի անվտանգությունը

ԵՄ անդամակցության հեռանկարների մասին մտորումների փոխարեն Հայաստանը պետք է ավելի լայն մտածի երկրի շահերի մասին: Այս մասին NEWS.am-ին ասաց Երկրաքաղաքագիտական վերլուծության եվրոպական կենտրոնի տնօրեն Մաթեուշ Պիսկորսկին` կարծիք հայտնելով, որ Բրյուսելը դրանում շահագրգռված չէ:

«Դիտարկելով Հայաստանի շահերը` անհրաժեշտ է հաշվի առնել հետեւյալը. առաջին հերթին պետք չէ խոսել գործընկերության եւ լուրջ պլանների մասին, միաժամանակ առաջարկելով ասիմետրիկ վիզային ռեժիմ: Երկրորդը ԵՄ «փափուկ ուժը» չի կարող երաշխավորել Հայաստանի եւ Լեռնային Ղարաբաղի անվտանգությունը»,-նշեց քաղաքագետը` ընդգծելով, որ անհրաժեշտ են անվտանգույթան ամուր երաշխիքներ, որոնք ԵՄ-ն չի ապահովի:

Նա նաեւ ավելացրեց, որ հայերին հարկավոր է ոչ թե եվրոպական արժեքների քաղաքականությունը, այլ ենթակառուցվածքային նախագծերի ռեալ աջակցություն: Նրա խոսքով` ԵՄ-ն դա չի կարող ապահովել տնտեսական ճգնաժամի պատճառով: «Այնպես որ Ասոցացման համաձայնագիրը քայլ է, որն առաջին հերթին խորհրդանշական նշանակություն ունի»,-եզրափակեց նա:

BY NEWSAM

[gegev]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Putin greets Russian, Ukrainian navy on RF Navy Day and Ukraine’s Navy Day

http://pda.itar-tass.com/en/c32/822228.html

SEVASTOPOL, July 28 (Itar-Tass) - Russia’s President Vladimir Putin greeted Russian and Ukrainian navy and veterans on Russia’s Navy Day and Ukraine’s Navy Day.
“Today, we are celebrating these holidays jointly, and it is symbolic that Sevastopol has become the main centre of the festivity. Here, 230 years ago the base of the Black Sea squadron was founded,” Putin said.
“Sevastopol has grown into a big and wonderful city. It is a legendary hero-city. The city of our common eternal military fame of Russia and Ukraine, where the military brotherhood of our peoples has been developing.”
Courage, honour, loyalty to the military duty and military traditions are invariably typical for the combat composition of Naval Forces of Ukraine and Russia’s Black Sea Fleet.
"They are passed from one generation to another," Putin said.
He greeted all residents of Sevastopol, “whom the very history makes a basis for the eternal brotherhood of our peoples.”

Now when Russia recognized that confrontation/pressure on Ukraine in Gas deal can't prevent Ukraine’s association agreement signing with EU. Putin claims that Russia-Ukraine "brotherhood" is eternal. That is Russia is forced to accept Ukraine decision on joining EU economically and agrees maintaining "brotherhood", in the rest of, secondary for Ukraine, relations.

Thus Russia lost Ukraine as an economic partner. This the greatest collapse of Russian politics nowadays, compared with loosing its other allies/friends recently. Most important thing is that Russia accepts it officially and stops trying to threaten Ukraine, because it doesn’t work any more.

[Vrej1915]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Հայաստանը չի կարող կատարել Ռուսաստանի քմահաճույքները
Իգոր Մուրադյան
Չորեքշաբթի, 31 Հուլիսի 2013,

Ցանկացած ռազմաքաղաքական բլոկի շրջանակներում կան բավական էական հակասություններ, կապված սպառնալիքների ու հակառակորդների ընկալման տարբեր պատկերացումների ու պատմական փորձի հետ:
Ռուսական մամուլում բավական հաճախ կարելի է տեսնել հոդվածներ կրկնվող վերնագրերով՝ «ամերիկյան նոր զենքը սպառնում է աշխարհին»: Ռուսական գիտակցության համար դա լիովին շոշափելի բովանդակություն է եւ կոնկրետիկայի ընկալում: ՆԱՏՕ-ն ռուսաստանցու համար դժվար թե դրական էմոցիաներ առաջացնի: Սակայն կասկածելի է, որ ղազախի, տաջիկի, վրացու եւ նույնիսկ ուկրաինացու պատկերացումներում ՆԱՏՕ-ն նույնպես թշնամական կերպար է: Հնարավոր է, նաեւ ռուսների համար է տեղի ունենում Ատլանտյան դաշինքի ընկալման տրանսֆորմացիա, սակայն կարծրատիպերի հետեւում կանգնած են լիովին կոնկրետ եւ իրական սպառնալիքներ:
Արեւմտյան հանրությունը, հատկապես անգլո-սաքսոնական տերությունները, եւ նրանցից ոչ պակաս չափով մայրցամաքային Եվրոպայի պետությունները, հայտնի դեր են խաղացել Երկրորդ աշխարհամարտից հետո Թուրքիայի մասնատումը կանխելու հարցում, ինչպես Ռուսաստանը՝ Առաջին աշխարհամարտից հետո:
Այնուհանդերձ, Հայաստանն անհեթեթ է համարում ՆԱՏՕ-ի ընկալումը որպես մի ռազմական բլոկ, որը սպառնում է իրեն կամ Ռուսաստանին, որը միանշանակ աջակցում է Թուրքիային ու Ադրբեջանին (համենայնդեպս այդպես էր մինչեւ վերջին ժամանակներս): ՆԱՏՕ-ի հետ Հայաստանի հարաբերությունն այնպիսին, ինչպիսին կա, կիսում են բոլորը, բացի Ռուսաստանից ու Բելառուսից (դա էլ հարաբերական է):
Միեւնույն ժամանակ, դժվար թե Ռուսաստանը, չնայած շատ խնդիրներին ու քաղաքականության տապալումներին, նույն կերպ է վերաբերվում Ադրբեջանին ու Վրաստանին, ինչպես Հայաստանին: Ռուսաստանը հնարավոր համարեց Թուրքիայի հետ նոր պայմանագիր կնքել 2011 թ. Մարտի 16-ին, այսինքն՝ Մոսկվայի պայմանագրի 90-ամյակի օրը:
Դմիտրի Մեդվեդեւի աջ ձեռքը՝ Իգոր Յուրգենսն ասել է, թե տեղի է ունեցել «վրիպում», այնուամենայնիվ, Հայաստանում դա ընդունվեց որպես հրեշավոր վիրավորանք: Հայաստանի ու Ռուսաստանի հարաբերությունների զարգացմանը զուգընթաց, պարզվում է, որ նրանց շահերի միջեւ հակասություններն ավելի քիչ չեն, քան համատեղումները: Իսկ որոշ դեպքերում եւ հարցերում նրանց դիրքորոշումներն ընկալվում են առավել քան թշնամական:
Ռուս-ուղղափառ աշխարհում բավական մտահոգ են վերաբերվում Հռոմեական Կաթոլիկ եկեղեցու քաղաքականությանը, սակայն Հայաստանում, որպես գերազանցապես ուղղափառ երկիր, Վատիկանի քաղաքականությունը չի ընկալվում որպես սպառնալիք, թեեւ կան որոշ խնդիրներ:
Ռուսաստանում քրիստոնեության ընդունման կապակցությամբ հանդիսություններին մասնակցել են ուղղափառ եկեղեցիների կրոնապետեր, անկախ տվյալ երկրների միջեւ քաղաքական հարաբերություններից, եւ դա եւս մեկ անգամ հիշեցրեց, որ Հայ Առաքելական եկեղեցին հեռավորության վրա է հունա-ուղղափառ դավանանքից:
Ռուս ուղղափառ եկեղեցու ներկայացուցիչները բազմիցս հիշեցրել են այդ մասին: Եվրամիության անդամ երկրներում ապրում է մոտ մեկ միլիոն, իսկ ՆԱՏՕ-ի անդամ պետություններում՝ մոտ 2 միլիոն հայ: Ինչպես կարող են Հայաստանում այդ կառույցները դիտարկվել որպես թշնամական, դա անհեթեթություն կլիներ:
Խորհրդային եւ ռուսական քաղաքական եւ մշակութային էլիտան ղանաբաղյան շարժումն ընկալել են որպես կայսրության շահերի համար բացառապես թշնամական, եւ Ղարաբաղի հայերին մերժել են իրենց հայրենիքում ապրելու իրավունքը: Այսինքն այն, ինչ ռուսների համար սպառնալիք է, հայերի համար շանս է՝ գոյատեւելու եւ զարգանալու:
Պետք է նաեւ հիշեցնել, որ ՀԱՊԿ անդամ երկրներից միայն Ռուսաստանն է ճանաչել հայերի ցեղասպանությունը, թեեւ Հայաստանի հարաբերություններն այդ երկրների հետ, չնայած Թուրքիայի ու Ադրբեջանի ջանքերին, բավական բարեկամական են: Իսկ Եվրամիության եւ ՆԱՏՕ-ի անդամ երկրներից 12-ը ճանաչել են հայերի ցեղասպանությունը:
ՆԱՏՕ-ի անդամ երկրներից միայն Թուրքիան է կանոնավոր զենք մատակարարում Ադրբեջանին, մինչդեռ ՀԱՊԿ անդամ բոլոր երկրներն են զենք մատակարարում Ադրբեջանին: Ռուսաստանի քաղաքական դասը համոզված է, որ Հայաստանը կարիք չունի արտաքին քաղաքականության, եւ նրա քաղաքական շահերը կասկածելի կատեգորիա են: Հենց դրանով է բացատրվում Հայաստանի հանդեպ Ռուսաստանի քաղաքականությունը:
Միեւնույն ժամանակ, Հայաստանը, ինչպես եւ Ռուսաստանը, շահագրգռված է Բաշար Ասադի ռեժիմի պահպանմամբ, Սիրիայում ՆԱՏՕ-ի ինտերվենցիայի բացառմամբ, Իրանի դեմ ԱՄՆ եւ նրա գործընկերների պատերազմի անհնարինությամբ: Որքան էլ տարօրինակ լինի, Հայաստանը շահագրգռված է ՀԱՊԿ գործունակությանն աջակցելու եւ Կենտրոնական Ասիայի պետությունների հետ Ռուսատանի հարաբերությունների զարգացման մեջ:
Նման ուղղությունները, որոնցում Հայաստանի ու Ռուսաստանի շահերը համընկնում են, քիչ չեն, ընդ որում՝ միջազգային բավական կոշտ հարթակներում, եւ այդտեղ Հայաստանի շահերը հակասության մեջ են Եվրատլանտյան հանրության առանձին առաջատար պետությունների շահերի հետ: Սակայն եթե ԱՄՆ եւ նրա գործընկերները չեն խոչընդոտել Հայաստանի ու Իրանի հարաբերությունների զարգացումը, նույնիսկ գազամուղի հարցով, հենց այս հարցում Հայաստանն ու Իրանը բախվել են Ռուսաստանի հակազդեցությանը:
Ներկայում չի կարելի պնդել, թե Հայաստանն իր արտաքին քաղաքականությունը կառուցում է բավարար մշակված հայեցակարգերի, պատկերացումների եւ ռազմավարական հեռանկարի վրա, սակայն Հայաստանում կա այն բանի գիտակցումը, որ Ռուսաստանի ու Արեւմուտքի հակասությունները չունեն արմատական դիմակայության բնույթ, եւ Ռուսաստանը մտնում է հանաշխարհային հանրության առաջնորդների ակումբ:
Հայաստանը փորձում է սեփական քաղաքականությունը կառուցել՝ հաշվի առնելով պարտավորությունները Ռուսաստանի ու ՀԱՊԿ հետ հարաբերություններում, սակայն չի կարող դառնալ Ռուսաստանի արբանյակը եւ կատարել նրա քմահաճույքները, ընդունելով մոտակա շահերի վրա կառուցված նրա նախաձեռնությունները: Ռուսաստանի այդ քաղաքականությունն ուղղված է Հայաստանի միջազգային մեկուսացմանը, ինչը կհանգեցնի նրա անվտանգության պայմանների անլիարժեքության:
Ռուսաստանի եւ Արեւմուտքի համագործակցությունը տեղի է ունենում եւ տեղի է ունենալու մի շարք ուղղություններով, որոնցում Հայաստանը խիստ շահագրգռված է: Դա նախեւառաջ տարածաշրջանային քաղաքականության խնդիրներն են:
Ցավոք, ոչ Արեւմտյան հանրությունը, ոչ էլ Ռուսաստանը հնարավոր չեն համարում Հայաստանի հետ չափերով ու աշխարհքաղաքական պայմաններով համատեղելի երկրների բազմավեկտոր քաղաքականությունը: Եվրամիության եւ ՆԱՏՕ-ի ներկայացուցիչները բացահայտ առաջարկում են սեփական կարծիքը այդ կապակցությամբ՝ Հայաստանը կարող է լինել եւ Արեւմուտքի, եւ Ռուսաստանի գործընկերը, բայց ավելի շատ՝ Արեւմուտքի:
Արեւմտյան ասպարեզում էլ Հայաստանը, ինչպես Ռուսաստանի հետ հարաբերություններում, բախվում է ինչպես շահերի համատեղման, այնպես էլ հակասությունների հետ, սակայն Արեւմուտքում գերադասում են գործընկերներին չհարկադրել «կամիկաձեության»: Արեւմտյան հանրության քաղաքականությունը Հայաստանի հանդեպ դարձել է ավելի համաձայնեցված, քան նախկինում, թեեւ արեւմտյան պետությունների մեջ կան տարբեր շահագրգռություններ Հայաստանի հետ համագործակցելու հարցում:
Արեւմուտքում, ըստ ամենայնի, ուշադրության են առնում Ադրբեջանին Ռուսաստանի կողմից զենքի մատակարարումների արդյունքը Հայաստանի քաղաքական պահվածքի մասով, եւ միամտություն կլինի ենթադրելը, թե դա հաշվի չի առնվում:
Ռուսաստանի հանդեպ Հայաստանի հայացքներն ու վերաբերմունքը, չնայած քարոզչական ջղաձգումներին, նոր բնույթ են ստացել. ավելի ու ավելի նվազում են պատրանքները, եւ այսպես կոչված պրոռուսական դիրքորոշումը բազավորվում է բացառապես կոմերցիոն շահի վրա: Հայ-ռուսական հարաբերությունները դառնում են ավելի առողջ ու պրագմատիկ: Ռուսաստանի հարցում Հայաստանի գլխավոր խնդիրը հետեւյալն է՝ թույլ չտալ, որ հարաբերությունները դառնան անվստահելի ու թշնամական: Վրաստանի փորձը չի ուզում կրկնել ոչ մի քաղաքական խմբավորում Հայաստանում:
Պետք է հասկանալ, որ օրինակ ամերիկա-իսրայելական հարաբերությունների ողջ պատմությունը փոխադարձ շահերի փնտրտուք է, հարաբերությունները չփչացնելու ջանքեր:
Հայաստանի արտաքին քաղաքական գլխավոր խնդիրներից մեկը Հայաստանի շահերն անտեսելու ուղղությամբ Ռուսաստանի ու Թուրքիայի միջեւ պայմանավորվածությունները կանխելն է: Տվյալ իրավունքը չընդունելը նշանակում է չընդունել, որ Հայաստանն ունի գոյության իրավունք:
Միաժամանակ, Հայաստանն էլ պետք է ընդունի Թուրքիայի եւ Ադրբեջանի հետ հարաբերությունները զարգացնելու Ռուսաստանի իրավունքը, հատկապես արտաքին հակառակորդներին հակազդելու մասով, ինչպես նաեւ Ադրբեջանին ու Թուրքիային զինելու Ռուսաստանի իրավունքը, որը համարվում է նորմալ:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....COOWyiut.dpuf

[Vrej1915]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

As Armenia Walks Tightrope Between Russia And EU, Public Opinion May Be Shifting

August 2, 2013 -
by Robert Coalson Armenia Armenia-Russia Relations Armenian Politics

A EurasiaNet Partner Post from: RFE/RL
For nearly a week now, several dozen youth activists have held a nonstop sit-in outside the office of Yerevan's mayor, protesting a rise in public-transit fares and demanding the dismissal of the officials who implemented them.

The sit-in comes in the wake of much larger protests against the price rise, which the government says became necessary after Russia sharply increased rates for natural gas.

The simmering tensions prompted an unusually prickly comment from Razmik Zohrabian, deputy chairman of the ruling Republican Party, who told RFE/RL's Armenian Service that the protesters "are being used to cause trouble in Armenia."

Zohrabian added: "Armenia is no superpower, and superpowers can easily stir up internal strife here. It's not just about Russia. A rivalry of civilizations is under way over whether Armenia should go for European integration or Russia's customs union. So the fight of giants is getting some resonance on the ground here."

While Armenians have long regarded Russia as their country's main protector, a spate of actions by Moscow in recent weeks has provoked an unprecedented wave of public anger at a moment when Yerevan faces a key geopolitical choice.

A Fork In The Road

Armenia has been Russia's key strategic ally in the South Caucasus since the collapse of the Soviet Union, to the extent that Yerevan is largely dependent on Moscow economically and in terms of security. Now, however, the government is moving rapidly toward integration with the European Union, and Yerevan could well be on track to initial an Association Agreement and a Deep and Comprehensive Free Trade Agreement (DCFTA) with the bloc at a summit of Eastern Partnership countries in Vilnius in November.

As that potentially momentous occasion approaches, Moscow has been applying concerted pressure on Armenia -- and on Ukraine and Moldova as well, which are both in similar situations -- to change course and instead join the Russia-led Eurasian Customs Union. The European Union has made it clear that a DCFTA is incompatible with membership in the Eurasian Customs Union.

On the surface, the government has been adamant that ties with Russia are strong. The two countries inaugurated a small free-trade zone on July 29 at a Russian-owned electronics plant in Yerevan. At the opening, Prime Minister Tigran Sarkisian emphasized that "Russian-Armenian relations are dynamically developing."

Sarkisian likewise took pains during a cabinet meeting on July 25 to praise the Yerevan transit protests as a sign of the country's dynamically developing civil society. "We can see that this is a spontaneous movement of people that has no partisan nature. This movement has a social nature," he said. "It is for social solidarity and against poverty. Understandable motives are guiding the young people who are raising this issue."

Not Very Neighborly

But beneath the surface there are signs that Moscow may be bungling relations with Yerevan at this crucial moment. In addition to raising natural-gas rates, Russia recently began the very public delivery of what will ultimately be $1 billion in new weaponry to Azerbaijan. The two neighbors fought a war in the early 1990s over the Azerbaijani region of Nagorno-Karabakh, which is populated and controlled by ethnic Armenians.

But perhaps the most illustrative example is Russia's handling of the case of Hrachya Harutiunian, an Armenian citizen who was driving a truck in a Moscow suburb on July 13 that smashed into a bus, killing 18 people and injuring more than 30 others.

Armenians were outraged when Harutiunian was brought into a Moscow court to face charges wearing a flowered housecoat and slippers. Appearing shocked and humiliated, Harutiunian was unable to address the court during his brief appearance. A Russian state television report broadcast in Armenia ridiculed Harutiunian's "grunting" and accentuated his ethnic origin.

That incident brought hundreds of Armenians out to protest in front of the Russian Embassy.

"We still remember [how] the anti-Chechen hysteria was there during the Chechen war in Russia. But even [former Chechen warlord Salman] Raduyev and others who were considered Russia's greatest enemies didn't face that kind of disgusting attitude," says Avetik Ishkhanian, a human rights activist in Yerevan who attended the protest. "The fact that [Harutiunian] was brought to court in a woman's clothing was clearly a political decision. I don't think that it was a decision by the local police."

Armenians' Changing Opinions

In response to the anger, Russia issued a statement accusing unspecified individuals of trying to whip up anti-Russian sentiment over the case. Since then, both Russian and Armenian officials have played down the housecoat affair and stressed that Harutiunian is being treated well as his case goes forward.

But public opinion in Armenia could be shifting slightly from its historically pro-Russian stance. Emma Gabrielyan, a journalist and blogger for the daily "Aravot," wrote recently that "one gets the impression the Russians are thoughtfully, with their own hands, destroying our belief in the stereotype that 'Russia is the guarantor of Armenia's security.'"

"A year ago, no one could have imagined that one day the citizens of Armenia would hold protest actions in front of the Russian Embassy," she added.

While Russia has profound leverage in Armenia, Moscow does not always use its advantages effectively, says James Nixey, head of the Russia and Eurasia Program at Chatham House in London.

"Russia is not well-known for playing the cards that it holds tremendously well. It could -- were it to have a more enlightened attitude toward the other former Soviet states -- as we know in so many other cases, it could be so much more attractive than it is. But it tends to slide roughshod over them," Nixey explains. "It tends to not pay them due respect, the kind of respect that Russia itself feels it deserves from Western countries, for example."

He believes Yerevan has not yet made a final decision on the choice between deeper relations with the EU or joining Russia's customs union. He notes that the EU agreements entail commitments to political and economic reforms that the government might yet prove unwilling to make. The Eurasian Customs Union, by contrast, comes with no strings attached and, very likely, considerable short-term economic benefits.

At the same time, public support in Armenia for EU integration appears to be growing as tangible results emerge on the horizon. And the very atypical wave of public anger toward Russia over the increase in gas prices, the Harutiunian case, and the sale of arms to Azerbaijan could signal a significant shift in the public mood. One that, Nixey says, President Serzh Sarkisian needs to take into account.

"These sort of semiauthoritarian states take the temperature of public opinion very seriously and they wouldn't want to move too far beyond it," the analyst says. "And taking too much stick, taking too much punishment from Russia, too much humiliation, I think, would be very unwise for Mr. Sarkisian, politically speaking."

Editor's note: RFE/RL's Armenian Service contributed to this report

[Vrej1915]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Ոչ պատահական ռեպլիկ, կամ հայացք Մոսկվայից
Իգոր Մուրադյան
Մեկնաբանություն - Ուրբաթ, 02 Օգոստոսի 2013, 14:45
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....8uYazvdb.dpuf

Ուսյալ հայերի ամբոխի մեջ Ռուսաստանի հետ հարաբերության ոճը որպես «եղբայրական հարաբերություններ» թեզը նետելու փորձն իհարկե պատահական չէր, այլ Ռուսաստանի իմաստուն մարդկանցից մեկի կողմից մանրազնին մշակված:
Եթե ձեւակերպենք Հայաստանի հանդեպ Ռուսաստանի գլխավոր խնդիրը, ապա ներկայում դա քաղաքական հարաբերությունների ձեւավորումը թույլ չտալն է: Քաղաքականությունը ենթադրում է լիովին հստակ սկզբունքներ եւ մոտեցումներ, իսկ «եղբայրական հարաբերություններն» այն ձեւաչափն է, որի շրջանակներում հնարավոր է ներկայիս շատ հարմար խաղի շարունակումը:
Չնայած տեղեկատվության բազմաթիվ աղբյուրներին, վճարովի եւ կամավոր իրազեկողներին ու իմաստավորողներին, Մոսկվայում չեն հասկանում, թե ինչ է տեղի ունենում Հայաստանում, եւ որոնք են այս կամ այն արարքների մոտիվացիաները: Խնդիրն ամենեւին ինչ որ «օբյեկտիվ» խնդիրների գոյությունը չէ, այլ Հայաստանի այս կամ այն խնդիրների հանդեպ Մոսկվայում անձնական կամ խմբակային շահագրգռությունը կամ դրա բացակայությունը:
Մոսկովյան քաղաքական գործիչները որոշակի պահի որոշել են, որ եկել է մեկ կամ մի խումբ ոլորտներին մուտք ունենալու ուղղությամբ արշավելու պահը, որտեղ կան գերշահույթ ստանալու հույսեր: Աշխարհում տնտեսական եւ ֆինանսական ներկայիս իրավիճակը հանգեցրել է նավթի ու գազի, ինչպես նաեւ հումքային ոլորտի, եկամուտների մակարդակի որոշակի նվազմանը:
Կրեմլում եւ նրա շուրջ չկա քաղաքական վերլուծության, հետախուզական կլաստերի եւ քաղաքական որոշումների ընդունման միջոցների համատեղման պրակտիկա: Գեոտնտեսական որոշ ուղղություններով մտահղացվել են որոշ նախագծեր, եւ Մոսկվայում հասկացել են, որ դրանց իրականացման համար հարկ է կիրառել ու ծավալել այն պահուստային քաղաքական միջոցները, որոնք իբր երկար տարիներ ակումուլյացվել են տվյալ ուղղություններով:
Տրանսպորտի 50 դրամ թանկացման դեմ պայքարող հայ հանրության մեջ պարզապես չեն գտնվում ինտելեկտուալների շրջանակներ, որոնք կարող էին գիտակցել, որ Հայաստանը ներկայում Մոսկվայում դիտարկվում է որպես քաղաքական ռեսուրս, որը կոչված է կիրառվել գերշահույթ ստանալու նպատակով մի շարք խնդիրներ իրականացնելու համար:
Ինչպես էլ կոչվեն Ռուսաստանի մտադրությունները Հայաստանի հանդեպ, նրա շահերը պետք է զոհեն, ընդ որում Հայաստանը Ռուսաստանին կապելով ավելի ուժեղ: Երբ տեղի ունենա «հանգուցալուծումը», Երեւանում չի հաջողվի հայտնաբերել Ռուսաստանի ներկայիս ջերմ կողմնակիցներին, որոնք սրբորեն հավատում են նրա փրկիչ առաքելությանը եւ այն բանին, որ Մոսկվան անձամբ իրենց չի հանձնի, եթե հանձնի Հայաստանը:
Մոսկվայում, ինչպես նաեւ Ռուսաստանի մի շարք տարածաշրջաններում գոյություն ունեն մարդկանց խմբեր, որոնք բազմիցս երկրի քաղաքական ղեկավարությանը զգուշացրել են, որ չարժե հետագայում էլ այդքան անխոհեմ վերաբերվել Հայաստանին: Ցավոք, վերջին տասնամյակներին Ռուսաստանում կատարվել են այնպիսի վարչական եւ կառուցվածքային-կազմակերպական փոփոխություններ, որ Մոսկվան կորցրել է մտածելու կարողությունը նախագահական մեկ ժամկետից ավելի ձեւաչափով (այդպիսով մոտենալով ԱՄՆ-ում կառավարման միջոցներին ու հնարքներին):
Ռուսաստանի ներկայիս նախագահը եւ նրա շրջապատն ընդամենը խոշոր բիզնեսմեններից մեկն են, որոնք իմիջիայլոց փորձում են զբաղվել քաղաքականությամբ: (Դժվար է հավատալ, սակայն հարկ է, եւ գերազանցապես անմիջական մոտ լինելով): Կարելի է մանրամասն շարադրել Ռուսաստանի տրանսֆորմացիան «Երրորդ Հռոմից» «Վենետիկի» առեւտրական հանրապետության, իսկ Վենետիկը զենքը ձեռքին ստիպված էր կռվել ու պաշտպանել սեփական շահերը:
Այս ամենը տեղի է ունեցել ներկայիս սերունդների աչքի առաջ, եւ թեեւ առկա է կոնսպիրոլոգիա, սակայն խիստ ակնհայտ: Ռուսաստանի փորձառու եւ պատասխանատու մասնագետները, որոնք Հայաստանի հանդեպ քաղաքականությունը դիտարկում են ռուսական քաղաքականության դեգրադացիայի լույսի ներքո, հեռացվել են ֆունկցիոնալ գործերից եւ մեկուսացվել:
Արդեն 1995 թ. Մոսկվան սկսել է Հայաստանի հարցում «հինգերորդ շարասյան» գեներացման փորձեր ձեռնարկել, սակայն «այլընտրանքային» քաղաքական գործիչների ողջ «ընտրանին» իրենից ներկայացնում էր ողորմելիության համատարած խառնամբոխ՝ փքված միլիարդատերեր, պանդոկապաններ եւ բացահայտ սրիկաներ, կլինիկական հիվանդ մարդիկ, ԷՖ-ԷՍ-ԲԷ-ի ինքնակոչ գնդապետներ, որոնք աշխատում են առանց աշխատավարձի: Կամ չեն գտել, կամ չեն ցանկացել փնտրել ավելի պատկառելի մարդկանց: Ամերիկացիները, ովքեր 90-ականներին տապալում էին իրենց թեկնածուներին, արդեն նման փորձեր չեն ձեռնարկել:
Ներկայում Մոսկվայի համար ամենաանհասանելին Հայաստանի ներկայիս քաղաքական ղեկավարության մոտիվներն են, այսինքն տեղի է ունենում այն, ինչ չպետք է լիներ՝ ըստ էության եւ ըստ սահմանման: Հայաստանում Ռուսաստանի համակիրները, բազմաթիվ զրպարտությունների փոխարեն, լավ կլիներ փորձեին բացատրել ռուսական քաղաքականության տապալման պատճառները՝ յուրայիններին կհավատան, եթե իհարկե ռուսներին պետք է, որ իրենց ինչ որ բան բացատրեն:
Մի քանի տարի առաջ հայկական ԶԼՄ-ներում, «համաշխարհային ճգնաժամի» մթնոլորտում, հոդված կար տվյալ իրադարձությունների աշխարհքաղաքական հետեւանքների մասին, սակայն երեւում է մեզանում չկա հայրենի հեղինակներին լսելու «ավանդույթ»: Մասնավորապես, խոսվում էր, որ համաշխարհային տնտեսական ճգնաժամի պայմաններում Ռուսաստանը կհայտնվի շրջափակման մեջ:
Ըստ ամենայնի, ԱՄՆ պահպանողական ինստիտուտների ու լաբորատորիաների (Սթենֆորդի համալսարան, Ձեռնարկատիրության ամերիկյան ինստիտուտ, Ժառանգություն հիմնադրամ եւ այլն) հայեցակարգը բավական խորաթափանց էր եւ նույնիսկ Օբամայի ձախ-լիբերալ թիմին համոզեց Ռուսաստանի հանդեպ տվյալ քաղաքականությունը շարունակելու անհրաժեշտության մեջ:
Ներկայում Ռուսաստանի գերխնդիրը այդ շրջափակումը ճեղքելն է: Բնականաբար, այդ «ճեղքումն» ապարդյուն կլինի, եթե Ռուսաստանը չկարողանա աբսորբացնել հետխորհրդային տարածքի պետություններին: Այստեղ տեղի է ունենում աշխարհքաղաքական-աշխարհտնտեսական ճեղքման նախագծի ինչ որ սինթեզ, եւ դա չի կարող չարտահայտվել փող աշխատելու ուղղությամբ ռուսական էլիտայի հնարավորությունների վրա:
Տվյալ նպատակներն, անշուշտ, պարունակում են մերձավոր հարեւաններին պահանջներ ներկայացնելու խնդիրներ: Ողջամիտ կլիներ այդ խնդրին վերաբերվել հանգիստ, չդրամատիզացնել իրավիճակը, սակայն առկա է ֆոբիա՝ ուշանալու ֆենոմենի հանդեպ, ինչը մոսկովյան քաղաքական գործիչներին կհասցնի հերթական տապալումներին:
Ոչ միայն վարչական քաղաքական գործիչները, այլեւ ռուսական իստեբլիշմենտը համոզված են, որ եկել է պատմական ճեղքման ժամանակը, սակայն նրանք կայսրության մոդելն ակնհայտորեն շփոթել են տեղային օլիգարխիկ առեւտրական ընկերության հետ: Բնութագրական է, որ լոկալացված «հինգերորդ շարասյունների» կազմում արդեն չկան «իմպերիալիստներ», այլ մնացել է գաղութային «թութակների» խառնամբոխ:
Առաջին սպառնալիքը, որին բախվել են մոսկովյան գործիչները, այն էր, երբ եվրոպական մայրցամաքային պետությունները կտրուկ հրաժարվեցին ՆԱՏՕ-ի կազմը եւ առաքելությունը ընդլայնելու եւ Արեւելյան Եվրոպայի երկրներին Եվրատլանտյան հանրությանն ինտեգրելու վերաբերյալ պայմանավորվածություններից: Գերմանիայի, Ֆրանսիայի եւ առավել եւս Մեծ Բրիտանիայի պահվածքը կասկած չեն թողնում դրանում:
Ռուսաստանը երկար ժամանակ խաղադրույք էր անում այն բանին, որ եվրոպական տերությունները կաջակցեն նրա շահերին, եւ այդ տապալումը, երեւում է, անհրաժեշտ ձեւակերպումը չի ստացել ՌԴ քաղաքական ղեկավարությանն ԱԳՆ զեկույցներում (համենայնդեպս, կա այդպիսի կարծիք):
Ռուսաստանցի քաղաքագետները չափազանց տարված էին ՆԱՏՕ-ի «պառակտման» եւ ապակազմակերպման հեռանկարով, ինչը հաղթահարվեց ամերիկա-ֆրանսիական եւ այլ պայմանավորվածություններով, այդ թվում այն քաղաքական ակումբների շրջանակում, որոնց նշանակությունն ակնհայտորեն թերագնահատվել է Մոսկվայում: Պրիմակովի գաղափարը՝ շատ չծանրաբեռնվել մերձավոր արտասահմանով եւ այդ երկրների հարցերով պայմանավորվել Արեւմուտքի հետ, մոռացվել է, չստանալով լայն կիրառություն:
Հարավային տարածաշրջանային մակրոտերությունների հետ հարաբերությունները այդպես էլ կոնցեպտուալ ձեւակերպումներ չեն ստացել եւ դարձել են այդքան մեծ պետություններին գրեթե որպես գաղութների վերաբերվելու անհնարինության օրինակներ:
Ռուսաստանը բարեհաջող հեռացել է Մերձավոր Արեւելքից, այդպես էլ չձեռնարկելով ավանդական եւ նոր գործընկերների հետ հարաբերություններ կառուցելու փորձեր: Սիրիայի ուղղությամբ ուշացած «նետումը» արդյունքում հանգեցնելու է տարածաշրջանի առավել կարողունակ եւ ռեսուրսներով հարուստ պետություններից ավելի մեծ հեռացման:
Չինաստանի հետ հարաբերությունները, չնայած հավակնոտ ծրագրերին ու մտադրություններին, որոնք ոգեշնչվել էին նույն Պրիմակովի կողմից, չհանգեցրին դաշինքի ձեւավորմանը, եւ ռուս-չինական հարաբերություններն ԱՄՆ կողմից երբեք մտահոգությամբ չեն դիտարկվել:
Ռուսաստանի քաղաքական գրականության մեջ կարելի է հանդիպել հրապարակումների, որոնք առանց որեւէ հիմքի պնդում են, թե Ռուսաստանի դիրքերն ուժեղացել են Կենտրոնական Ասիայում, Ուկրաինայում եւ Հարավային Կովկասում (նկատի ունենալով Վրաստանն ու Ադրբեջանը): Սակայն մերձավոր հարեւանության ողջ շրջագծով տեղի են ունենում համատարած սկանդալներ, եւ մեծանում է անորոշությունը:
Առեղծվածն այն է, որ մերձավոր արտասահմանում չկա որեւէ պետություն, որը շահագրգռված չլինի Ռուսաստանի հետ սերտ ու բարեկամական հարաբերությունների մեջ: Այդ դեպքում, ո՞րն է «կայսրությունը» հավաքելու անհնարինության պատճառը: Արդյոք այդ երկրների իշխող էլիտաների քմահաճույքն ու խմբակային շահերը:
Դե ինչ, պետք է շարունակել այդ ոգով, դա կհանգեցնի անվիճելի հաջողության, ժամանակակից Ռուսաստանի կոմպրադորական քաղաքական էլիտայի համար:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....8uYazvdb.dpuf