Announcement

Collapse

Forum Rules (Everyone Must Read!!!)

1] What you CAN NOT post.

You agree, through your use of this service, that you will not use this forum to post any material which is:
- abusive
- vulgar
- hateful
- harassing
- personal attacks
- obscene

You also may not:
- post images that are too large (max is 500*500px)
- post any copyrighted material unless the copyright is owned by you or cited properly.
- post in UPPER CASE, which is considered yelling
- post messages which insult the Armenians, Armenian culture, traditions, etc
- post racist or other intentionally insensitive material that insults or attacks another culture (including Turks)

The Ankap thread is excluded from the strict rules because that place is more relaxed and you can vent and engage in light insults and humor. Notice it's not a blank ticket, but just a place to vent. If you go into the Ankap thread, you enter at your own risk of being clowned on.
What you PROBABLY SHOULD NOT post...
Do not post information that you will regret putting out in public. This site comes up on Google, is cached, and all of that, so be aware of that as you post. Do not ask the staff to go through and delete things that you regret making available on the web for all to see because we will not do it. Think before you post!


2] Use descriptive subject lines & research your post. This means use the SEARCH.

This reduces the chances of double-posting and it also makes it easier for people to see what they do/don't want to read. Using the search function will identify existing threads on the topic so we do not have multiple threads on the same topic.

3] Keep the focus.

Each forum has a focus on a certain topic. Questions outside the scope of a certain forum will either be moved to the appropriate forum, closed, or simply be deleted. Please post your topic in the most appropriate forum. Users that keep doing this will be warned, then banned.

4] Behave as you would in a public location.

This forum is no different than a public place. Behave yourself and act like a decent human being (i.e. be respectful). If you're unable to do so, you're not welcome here and will be made to leave.

5] Respect the authority of moderators/admins.

Public discussions of moderator/admin actions are not allowed on the forum. It is also prohibited to protest moderator actions in titles, avatars, and signatures. If you don't like something that a moderator did, PM or email the moderator and try your best to resolve the problem or difference in private.

6] Promotion of sites or products is not permitted.

Advertisements are not allowed in this venue. No blatant advertising or solicitations of or for business is prohibited.
This includes, but not limited to, personal resumes and links to products or
services with which the poster is affiliated, whether or not a fee is charged
for the product or service. Spamming, in which a user posts the same message repeatedly, is also prohibited.

7] We retain the right to remove any posts and/or Members for any reason, without prior notice.


- PLEASE READ -

Members are welcome to read posts and though we encourage your active participation in the forum, it is not required. If you do participate by posting, however, we expect that on the whole you contribute something to the forum. This means that the bulk of your posts should not be in "fun" threads (e.g. Ankap, Keep & Kill, This or That, etc.). Further, while occasionally it is appropriate to simply voice your agreement or approval, not all of your posts should be of this variety: "LOL Member213!" "I agree."
If it is evident that a member is simply posting for the sake of posting, they will be removed.


8] These Rules & Guidelines may be amended at any time. (last update September 17, 2009)

If you believe an individual is repeatedly breaking the rules, please report to admin/moderator.
See more
See less

Regional geopolitics

Collapse
X
 
  • Filter
  • Time
  • Show
Clear All
new posts

  • #71
    Re: Regional geopolitics

    Հայաստանը պետք է պատրաստ լինի Թուրքիայի կողմից Ցեղասպանության ճանաչման օրվան, որպեսզի ներկայացնի իր հստակ պահանջները
    Մերի Մամյան

    13:44, 20 ապրիլի, 2012
    Այսօր լրագրողների հետ հանդիպման ժամանակ Տարածաշրջանային հետազոտությունների կենտրոնի ղեկավար, քաղաքագետ Ռիչարդ Կիրակոսյանը խոսեց Հայոց ցեղասպանության ընդունման քաղաքականության առանձնահակությունների մասին: Քաղաքագետն առանձանցրեց մի քանի հիմնական կետեր.

    Հայաստանի արտաքին քաղաքականությունն այսօր գտնվում է ավելի ուժեղ դիրքերում: Միաժամանակ պետք է անել ավելին դիրքերնհ ամրապնդելու համար:
    Աստիճանաբար դժվարանում է Թուրքիայի մերժման քաղաքականությունը, ավելի քիչ երկրներ են համաձայնվում Թուրքիայի հետ, և Թուրքիայի վարած մերժողական քաղաքականությունը դառնում է անարդյունավետ:
    Ադրբեջանը շատ ավելի է ներգրավվում Հայոց ցեղասպանության մերժաման քաղաքականության մեջ: Մայիսի 1-ին Ադրբեջանը մեկ ասմով ղեկավարելու է ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհուրդը, որի ընթացքում Ադրբեջանի կողմից ակնկալվում են ավելի մեծ հարձակումներ Հայոց ցեղասպանության, ԼՂՀ և ՀՀ արտաքին քաղաքականության վրա:
    Միջազգային հանրությունն ու միջազգային իրավունքը Հայոց ցեղասպանության հարցը կապում են այլ ցեղասպանությունների հետ` ավելի կարևորելով խնդիրը:
    Քաղաքագետը Հայոց ցեղասպանության հարցը դիտարկեց նաև մաթեմատիկայի ոլորտում, որտեղ նա առանձնացրեց երեք էական թիվ` 100, 5 եւ 3: Մոտենում է Ցեղասպանության տարելիցի 100-ամյակը, որի ժամանակ կմեծանան ճնշումները Թուրքիայի վրա: 5 թիվը կապված է առաջիկայում խորհրդարանական ընտրություններին. խորհրդարանն ընտրվում է 5 տարի ժամկետով: Ըստ Կիրակոսյանին՝ հետաքրքրական է, որ ընտրություններին նախորդում և քարոզարշավի ժամանակահատվածում է ընդգրկվում նաև ապրիլի 24-ը: Սակայն այս ընթացքում քաղաքական ուժերը չեն խոսել Հայոց ցեղասպանության և հայ-թուրքական հարաբերությունների մասին: Այսինքն, Ռ. Կիրակոսյանի բնորշմամբ, ընտրությունները վերաբերում են անձերին, ոչ թե քաղաքականությանը: քաղաքագետի խոսքերով՝ 3 թիվը կապվում է այն հանգամանքի հետ, որ արդեն 3-րդ տարին է՝ հայերը Թուրքիայից սպասում են Հայոց ցեղասպանություն մասին հիշատակմանը:

    Սակայն Հայցող ցեղասպանության հարցում առաջ է գալիս նաև մեկ այլ թիվ` 60 միլիարդը: Բանախոսի խոսքով՝ դա այն գումարն է, որը ՄԱԿ-ի հաշվարկներով Թուրքիան պետք է փոխհատուցի Հայաստանին:

    Անդրադառանալով ՀՀ քաղաքականությանը՝ Ռ. Կիրակոսյանը նշեց, որ այստեղ կարևորվում է ԱՄՆ և նախագահ Բարաք Օբամայի դերը: Նա շեշտեց, որ ինքը ԱՄՆ-ի և ոչ թե ՀՀ-ի ժողովրդավարական կուսակցության անդամ է: Նա ԱՄՆ նախագահի աջակիցն է, բայց կարիք չունի, որ Օբաման արտասանի «ցեղասպանություն» բառը, ասի այն, ինչն ինքն արդեն վաղուց գիտի, առավել ևս, որ Հայոց ցեղասպանությունը վերապրած մարդու թոռ է: «Ցեղասպանություն» բառի օգտագործումն արդեն կապվում է ԱՄՆ-ի և ոչ ՀՀ բարոյականության հետ:

    Սակայն այստեղ առաջ է գալիս Հայոց ցեղասպանության ճանաչման հարցը: Քաղաքագետի կարծիքով` կարևոր է հենց Թուրքիայի ներսում Ցեղասպանության ընդունումը, որը առաջ է գնում, բայց շատ դանդաղ: Ռ. Կիրակոսյանի կարծիքով` Հայաստանը պետք է պատրաստ լինի Թուրքիայի կողմից Ցեղասպանության ճանաչման օրվան, որպեսզի ներկայացնի իր կոնկրետ պահանջները: Դրա համար անհրաժեշտ է մշակել լուրջ ռազմավարություն:

    Հայոց ցեղասպանության ճանաչման հարցը Թուրքիայի համար թե փորձություն է, թե հնարավարություն. նա կառերեսվի իր անցյալի հետ, կընդունի այն և կուղղորդվի, թե ինչպիսի երկիր պետք է լինի ապագայում:

    Այժմ Թուրքիան հանդես է գալիս նոր նախաձեռնությամբ` ստեղծել իր սփյուռքը, ինչը նույն քաղաքականությունն է, որ տանում է Ալիևը Բաքվում: Ռ. Կիրակոսյանի բնորոշմամբ` Ալիևը կարծում է, որ իր երկրում ժողովրդավարական նորմերի և մարդու իրավունքների, ինչպես նաև բռնության դեպքերը բացահայտվում են հենց հայկական սփյուռքի միջոցով: Դա մի կողմից բացահայտում է սփյուռքի գործունեության արդյունավետությունը, մյուս կողմից պետք է պատրաստ լինել Ադրբեջանի և Թուրքիայի հարձակումներին:

    Comment


    • #72
      1

      The Cutting Edge
      April 28 2012


      Russo-Turkish Divergence: the Security Dimension
      Younkyoo Kim and Stephen Blank April 27th 2012

      GLORIA Center

      Russo-Turkish relations encompass a multi-regional agenda from the
      Balkans to Central Asia, including the Caucasus and the Middle East
      and their bilateral energy relations. Much has been written about the
      strategic convergence of Russo-Turkish relations and contributing
      factors behind it. In contrast to Turkey's strained relations with its
      traditional Western partners, Ankara's ties with Moscow have
      noticeably strengthened in recent years. Turkey's reorientation
      eastward in the past decade is attributable to three factors: the U.S.
      invasion of Iraq, the derailment of Turkish accession talks to join
      the EU, and Turkey's dependence on Russia for its natural gas imports.

      Turkish and Russian interests in Central Asia and the Caucasus during
      1992`2008 converged more than they differed. In 2009 and 2010, Turkish
      officials and experts described their relations with Russia as being
      the best ever and said that bilateral harmony featured prominently in
      the past decade's international relations. Yet Russia and Turkey had
      already begun to diverge after the Georgian war in August 2008. The
      fighting between Russia and Georgia disrupted transportation, energy,
      and other infrastructure networks in the region, adversely affecting
      the interests of Turkey. In regard to Turkey's relations with Russia,
      2011 was a difficult year, and 2012 has not been much better.

      Developments since then across a host of issues give many reasons for
      suggesting the rapid but uneven erosion of those ties. Because this
      erosion is occurring unevenly, enmity will not replace amity
      overnight. Previously, the only major questions that divided them
      seemed to be Moscow's reluctance to brand the PKK (Kurdistan Workers'
      Party) a terrorist organization and Russia's support for the Greek
      Cypriots in their conflict with the Turkish-dominated state of the
      Turkish Republic of Northern Cyprus (TRNC). Yet signs have multiplied
      suggesting that this partnership is declining and that there are
      mounting tensions over the Kurdish issue, Middle East, missile
      defenses, Cyprus, and the Balkans. Furthermore, those difficulties
      will likely increase.

      Divergence

      Russo-Turkish divergence reflects the renewed assertiveness of both
      Russia and Turkey in precisely those areas of regional contestation
      that had hitherto seemed to be in abeyance between them. Turkish
      assertiveness, most notably in regard to Syria, Cyprus, and Israel,
      has been very public and strong, even high-handed in some cases.
      Arguably Ankara's assertiveness owes much to the perception that its
      former policy of `zero problems with neighbors' policy is encountering
      difficulties wherever one looks. This includes Russia, because the
      neighbors are asserting their own prerogatives and interests regarding
      democracy'or the lack of it'in Syria, energy in Cyprus, and a closed
      CIS (Confederation of Independent States) bloc in Russia's case. Yet
      this rising friction also has deeper roots stemming from the
      self-confidence of both states' elites. Turkish leaders claim that
      Turkey is now a major independent actor in its own right in all of its
      various neighborhoods, and it should therefore assert its interests in
      new ways'a view that strikingly resembles Moscow's similar
      assertiveness, which has led to confrontations with Russia's
      neighbors.

      Indeed, in 2009, Foreign Minister Ahmet DavutoÄ?lu, the architect of
      Turkish policy, observed that neither Washington nor Moscow could
      establish order in the regions adjoining Turkey, therefore a new order
      must be established in the Middle East, Balkans, and the Caucasus;
      that Turkey wanted to play an active role in creating that order; that
      foreign actors agree to this role; but that `not even half a status
      quo had been established around Turkey so far.' Highlighting Turkey's
      ambitions he even said that Turkey was the most influential country in
      the Caucasus in every respect and that `we will move ahead by solving
      any crisis that exists in our relations. Our mission is to establish
      order.' He subsequently observed that `Istanbul will be a financial
      center, positioning it as the main station for the global economic
      network and transportation routes.' Still more recently, DavutoÄ?lu
      launched a campaign by which anyone migrating abroad from Anatolia
      would be considered part of the Turkish diaspora. Given Russia's
      pretensions to these selfsame roles and tasks'even to the right of
      intervening on behalf of its Russian diaspora and to the same status
      claimed by Turkey as a `system-forming' power'and its overt efforts to
      dominate the Caucasus, a clash with Turkey along several lines was
      probably inevitable.
      Last edited by Vrej1915; 04-30-2012, 11:01 PM.

      Comment


      • #73
        Re: 1

        Thus this deterioration in Russo-Turkish relations owes as much to
        Russia's assertiveness and willingness to make threats against the
        West, including Turkey, as it does to Turkish assertiveness. Moscow
        has threatened NATO members regarding missile defense and has
        displayed several cases of gunboat diplomacy in the Mediterranean
        (discussed below). It has also continually displayed its determination
        to make the CIS into a closed Russian bloc'a trend that would put
        Turkish and European energy supplies at the risk of excessive
        dependence upon Moscow and thwart Ankara's ambitions in the Caucasus,
        if not Central Asia. These recent moves not only suggest the dominance
        of Vladimir Putin's more anti-Western attitude compared to that of
        outgoing President Dmitry Medvedev, but they also show a decided
        continuity in priorities regarding the insistence on a closed bloc in
        the CIS, and a heightened willingness to resort to shows of force if
        not its actual use to achieve its goals.

        The creation of a Russian sphere of influence in the CIS has been
        Moscow's priority policy since 1993 long before Putin. Medvedev
        quickly reaffirmed it in 2008, when in the wake of the Russo-Georgian
        war he announced that he would henceforth base his foreign policy on
        five principles. These included among them that Russia has the right
        to intervene in neighboring states to defend the honor and dignity of
        its citizens and that it has privileged but undefined interests with
        countries in its neighborhood. This then demonstrated that Russia not
        only wants to revise borders or intervene in other countries, it also
        demands a sphere of influence in Eurasia as a whole. Even without
        DavutoÄ?lu's extravagant rhetoric and ambitions, Russian policy, in and
        of itself, would have clashed sooner or later with Turkish interests.
        Thus Russia too has much to answer for here.

        Moscow's moves also suggest that the reset policy is coming to an end.
        If this is indeed the case, it will likely lead to more East-West
        tension in general, which Turkey will not be able to escape. Moscow
        professes a continuing desire to negotiate disputed issues with the
        United States and NATO, and will probably not attack President Obama
        during a difficult election campaign (since Moscow believes a
        Republican victory would lead to still worse outcomes). However, its
        determination to counter the United States and NATO in the Middle East
        and Eurasia and attacks on missile defenses show that once again
        efforts at East-West rapprochement have foundered on regional security
        issues in Eurasia, perhaps the most intractable item on the East-West
        agenda.

        The Middle East

        Moscow and Ankara hold different opinions on the Kurdish issue. Moscow
        continues to stall on recognizing the PKK as a terrorist group as
        Turkey desires, while both the United States and EU recognize it as
        such. Turkish intelligence reports that 80 percent of PKK weapons are
        made in Russia, including sniper rifles, anti-tank mines, and rocket
        launchers. Eighty-eight percent of mines and 85 percent of launchers
        used by the PKK originate in Russia. This does not necessarily mean
        that the PKK is buying weapons from Russia. Instead it could be
        obtaining them through gray or black markets. Yet these facts still
        put Moscow in an embarrassing position given Moscow's refusal to
        recognize the PKK as a terrorist group.

        >From Turkey's standpoint, Moscow's position compares unfavorably with
        that of Washington and Brussels on recognizing the PKK as terrorists
        and in assisting Turkey to deal with it. Indeed, the United States has
        pledged its support for Turkey's stance on the PKK. Washington has
        also provided some technological assistance to Turkey in dealing with
        it, consisting of intelligence, surveillance, and reconnaissance
        data'using assets like the Predator UAV, fixed-wing spy planes, and
        satellites. Turkey has sought to buy six Predator and four armed
        Reaper UAVs from the United States, but Congress has not authorized
        the deal. Instead the U.S. announced in October 2011 its intention to
        sell Turkey three new Super Cobra attack helicopters. Moreover,
        Turkish commentators believe that absent some major crisis in
        U.S.-Turkish relations in 2012, American support for Turkey on this
        issue will continue.

        Differences regarding the PKK, however, are a relatively small issue
        in the Russo-Turkish agenda. Much more important are the issues
        pertaining to Syria and missile defense against Iran. In the 1990s,
        Turkey viewed the Russian-Iranian partnership as a counterweight to
        Turkish influence in the Caucasus and Central Asia; in the early
        2000s, Moscow showed signs of anxiety over the rapid improvement in
        Turkish-Iranian contacts. Turkey was left a bitter impression that an
        old friend of the West was turning away. It certainly looked as though
        Turkey considered Iran a friend and Israel an enemy, although Turkish
        officials vehemently denied these allegations.

        Turkish-Iranian relations are changing. Here too one sees an erosion
        of the congruence of outlooks that previously characterized
        Russo-Turkish relations. Turkey's demands that Syrian President Bashar
        al-Asad step down due to his violent repression of political protests
        clashes with Russia's support for him and staunch opposition to any
        foreign intervention in Syria. Arguably, the longer civil strife there
        continues, the more pressures will build for overt Turkish
        intervention. Indeed, by the end of 2011, not only was Turkey
        providing sanctuary and material assistance to insurgents, but
        DavutoÄ?lu was publicly discussing the possibility of intervention by
        either the Arab League or Turkey'which he considers `members of the
        family' and thus not really intervening external actors. Turkey had
        also imposed its own sanctions on Syria.

        Comment


        • #74
          3

          If an intervention occurs, it is as likely as not to be associated
          with or to be in the name of Europe and trigger further Russian ire.
          Secretary of the Russian Security Council Nikolai Patrushev already
          accuses NATO of planning such an intervention from Turkey and using
          Turkish forces either to intervene directly in Syria or at least to
          establish a buffer zone within it. They also claim that NATO, which
          denies it, is discussing setting up a no fly zone in Syria that
          recalls the pretext for intervention in Libya. In the larger context,
          Turkey's converging posture with the West toward the Arab revolutions
          is an important factor drawing Turkey, Europe, and the United States
          closer together while distancing Turkey from Russia and Iran.

          Moscow has reacted sharply to the perceived threat of NATO
          intervention despite NATO's denials of that intention. Apart from
          sending warships in November 2011 to defend Syrian waters against some
          expected NATO `intervention,' Russia's military has also added to the
          hysteria in Moscow about NATO intentions. In October 2011, Chief of
          the General Staff General Nikolai Makarov told the army that the
          events in North Africa and the Middle East were so unpredictable and
          rapid in their development that nobody could foretell their future
          impact upon states. Therefore the army must be prepared for a Libyan
          or similar scenario. Escalating his rhetoric, Makarov then warned in
          November 2011 that tensions in Russia's neighborhood were rising and
          could even escalate to nuclear use: `The possibility of local armed
          conflicts virtually along the entire perimeter of the border has grown
          dramatically. I cannot rule out that, in certain circumstances, local
          and regional armed conflicts cold grow into a large-scale war,
          possibly even with nuclear weapons.'

          Makarov further warned, `We have it all in the doctrine, all the
          circumstances when the use of nuclear weapons is warranted.' For
          Makarov, the cause for such wars in the CIS lies in NATO's advancement
          to the CIS and Russia's borders. This is not a new position. As his
          predecessor General Yuri Baluyevsky said in 2005, while Russia faced
          no direct threat of aggression, `[given] the existence of nuclear
          weapons, any localized armed conflict'let alone a regional
          conflict'could lead the international community to the brink of a
          global war.'

          In January 2012, Moscow sent an armed ship through the NATO blockade
          to Syria to show its defiance of NATO and provide ammunition to the
          Syrian regime, if not also to the terrorists of Hizballah and Hamas,
          which it regularly supports with Russian weapons through Syria.
          Besides these forceful moves to deter NATO, Moscow has blocked UN
          resolutions against Syria and attacked NATO for staging a `political
          provocation' there. These actions, taken together, suggest that it
          sees Washington and NATO'now visibly including Turkey'as particularly
          prone to such interventionist unilateralism on behalf of democracy.
          Therefore they must be strongly deterred by even unilateral and
          forceful Russian action if necessary.

          Thus to the degree that Turkey becomes a consistent advocate of
          democracy in its neighborhood, its relations with Russia will suffer.
          As one Turkish official put it:

          Ankara came to a conclusion that as democracy is spreading around its
          neighborhood, Turkey only benefits from it. Countries like Bulgaria,
          Romania, and Georgia are testament(s) to this reality when we look at
          the great relations Turkey is having with these countries compared
          with the past. Just like the domino theory, we see democracy as an
          unstoppable force of history and we arrived at its doorstep.
          Meanwhile, Turkey is also contending with Iran, Syria's main regional
          protector and ally in the Middle East, and Russia's partner there as
          well. Just as Irano-Russian relations have improved due to their
          congruent stands regarding Syria and the threat of NATO intervention,
          Turkey's relations with Tehran and Moscow have worsened, and not only
          over Syria. This erosion has occurred despite the fact that Turkey
          opposes sanctions on Iranian oil and gas, which it buys. Turkey also
          attempted in 2010 to propose an alternative UN draft resolution with
          Brazil to mitigate the threat of sanctions on Iran and is proposing
          the resumption of talks on Iran's nuclear program, which should be
          held in Turkey.

          Indeed, 30 percent of Turkey's oil comes from Iran and is among Iran's
          top consumers of crude oil, obtaining just over 200,000 BPD. Not
          surprisingly, then, Turkey has indicated that it will not be bound by
          the newly proposed U.S. and European sanctions against Iranian oil.
          Therefore, and also to avoid a Sunni-Shi'i split over Syria and Iraq
          in the Middle East, Turkey has ample reasons to try to maintain its
          relationship with Iran. Although ties with Tehran may have weakened,
          Turkey still has enough credibility there to propose its territory as
          the site of a new attempt to negotiate a peaceful resolution of the
          issues surrounding Iranian nuclearization in talks with the United
          States, Russia, the UK, France, Germany, and Iran. This initiative
          again indicates its desire to stabilize its neighborhood and advance
          Turkey's international standing as an `order creating' power.

          Nevertheless the signs of decreasing amity with Tehran are visible and
          increasing. Turkey already competes strongly with Iran over
          Azerbaijan, which Iran is now openly threatening. Iran's ambassador to
          Russia, Ali Akbar Salehi, recently expressed Iran's desire to be
          Russia's dependable ally. A leading pro-Iranian Russian analyst,
          Radzhab Safarov, Director of the Center for the Study of Modern Iran,
          followed up by saying that `the rapprochement of Tehran and Moscow
          will make it possible to hinder the shortsighted policy of Turkey,
          which is installing American missile defenses.' This issue of missile
          defenses, just like Syria, is already estranging Turkey from both
          Russia and Iran.

          Turkish officials and pundits have long worried about the threat of
          proliferation in the Middle East and the threat posed by long-range
          missiles in the hands of Turkey's neighbors. Turkish pundits like
          Duygu Bazoglu Sezer were warning about the threat posed by
          proliferation from Iran and Iraq by 1995. By 1998 she was writing
          that:

          In July 1998, Iran successfully tested the Shahab-3 medium-range
          missile. Iranian officials described the test firing as a defensive
          move aimed at creating a balance in the region, meaning specifically a
          balance that would neutralize the American presence in the Gulf. The
          demonstration of Iran's medium-range missile capability is certainly
          not a welcome development from the perspective of Turkey, especially
          in view of the fact that Iran is strongly suspected'despite strong
          denials'of pursuing nuclear weapons capability. It is interesting
          that, following the firing, Iran took pains to send a message
          virtually to the whole world that none of its neighbors seemed
          troubled by the successful testing of the missile.
          The situation has worsened as Iran's arsenal has grown and the
          presumption of its ambition to field nuclear weapons has grown along
          with that arsenal. As Ian Lesser has observed, Iran's missile
          capability makes it in an operational sense, if not necessarily a
          political one, a Black Sea power. Indeed, Russian Foreign Minister
          Sergei Lavrov has repeatedly argued, `Iran deserves to be an equal
          partner of all regional countries in the resolution of the problems of
          the Near and Middle East.' He has also proposed a similar involvement
          of Iran in Black Sea security issues.

          Accordingly, the strategic consequences of Iran's missiles could
          easily affect not just regional defense agendas but also energy flows
          through and in the Black Sea littoral (particularly if someone strikes
          at Iran to forestall its proliferation and Iran retaliates by playing
          the energy card). Consequently, Turkish defense planners are highly
          sensitive to the threat. In 2008, Turkey apparently decided to buy
          Russian-made S-300 surface-to-air missiles from Ukraine and Belarus
          for testing and training purposes `to simulate threats that may come
          from countries with ex-Soviet systems in their inventories,' i.e.,
          Iran and Syria. At that time, Turkey also announced plans to buy up to
          $4 billion of long-range air and missile defense systems.

          Last, in September 2011, Turkey agreed to host a U.S. radar as part of
          the developing missile defense system in Europe. This decision will
          clearly aggravate relations with Iran since Turkey formally feels that
          Iran's nuclear weapons and missile programs are a threat and that
          Ankara is willing to join with NATO, the United States, and even
          Israel to counter it. Indeed, in November 2011, General Amir Ali
          Hajizadeh, a senior commander in Iran's Revolutionary Guard, declared
          that if Iran were attacked by the United States or Israel, its first
          response would be to target elements of the NATO missile shield in
          Turkey. Similarly, in December 2011, the Iranian media attacked
          Turkey's secular Islamic system as an unsuitable example for countries
          now engulfed in the Arab Spring.

          Turkey may have made this decision because NATO warned that if it
          bought Russian or Chinese air and missile defense systems that were
          incompatible with NATO's systems, it would then operate without NATO's
          intelligence on incoming ballistic missiles. Ankara also agreed that
          the United States would share this system's data and intelligence
          assessments with all allies, including Israel. According to U.S.
          officials, this is `probably the biggest strategic decision between
          the United States and Turkey in the past 15 or 20 years.' Yet it also
          implicates Turkey in Russia's hostile response to these missile
          defenses as announced by President Medvedev on November 23, 2011.
          Medvedev announced the following decisions:

          Comment


          • #75
            Re: 3

            First, I am instructing the Defence Ministry to immediately put the
            missile attack early warning radar station in Kaliningrad on combat
            alert. Second, protective cover of Russia's strategic nuclear weapons
            will be reinforced as a priority measure under the program to develop
            our air and space defenses. Third, the new strategic ballistic
            missiles commissioned by the Strategic Missile Forces and the Navy
            will be equipped with advanced missile defense penetration systems and
            new highly effective warheads. Fourth, I have instructed the Armed
            Forces to draw up measures for disabling missile defense system data
            and guidance systems if need be. These measures will be adequate,
            effective, and low-cost. Fifth, if the above measures prove
            insufficient, the Russian Federation will deploy modern offensive
            weapon systems in the west and south of the country, ensuring our
            ability to take out any part of the U.S. missile defense system in
            Europe. One step in this process will be to deploy Iskander missiles
            in Kaliningrad Region. Other measures to counter the European missile
            defense system will be drawn up and implemented as necessary.
            Furthermore, if the situation continues to develop not to Russia's
            favor, we reserve the right to discontinue further disarmament and
            arms control measures. Besides, given the intrinsic link between
            strategic offensive and defensive arms, conditions for our withdrawal
            from the New START Treaty could also arise, and this option is
            enshrined in the treaty.
            Thus Turkey and its allies will become targets of Russia's nuclear and
            conventional missiles. Further, should a new European arms race
            develop'though Russia sells military technology to Turkey and has a
            substantial economic trade and reciprocal investment process with
            it'Turkey will be targeted. Indeed, one of the Iskander-E missiles to
            be deployed by Russia against the NATO missile shield will be deployed
            in Krasnodar on the Black Sea coast. They can reach Turkey in four
            minutes from launch. This will eliminate a major basis for the
            rapprochement between Moscow and Ankara during the past decade. The
            Russian Foreign Ministry even stated publicly that Medvedev's
            countermeasures, cited above, were justified because of the placement
            of a NATO missile defense radar in Turkey.

            Insofar as Russian officials, and not only analysts, see Turkey as
            striving to dominate the Middle East and Syria, which Moscow regards
            as an ally, and to the extent that such an outcome jeopardizes
            Moscow's naval base at Tartus, Russia, might come to see Turkey as a
            rival in the Middle East. Turkey will also become'if it is not
            already'the target of Iranian and Syrian missiles. This fact should
            enhance the value of the missile defense system and continue to bind
            Turkey to NATO and the United States.

            Russia will now mount a threat against Turkey and its NATO allies,
            thus undermining a major basis for the previous decade of partnership.
            In the context of mounting frictions over all the issues outlined
            here, Russia's reply on missile defenses, along with other
            manifestations of Russian policy, almost inevitably means that a cycle
            of recriminations and tension in Russo-Turkish relations will
            intensify. This will lead Turkey to draw closer to its NATO allies and
            to the United States than has been the case for many years. Indeed, in
            December 2011, Turkey authorized the purchase of two F-35 Lightning II
            Fighter aircrafts from the United States.

            Comment


            • #76
              5

              The Caucasus

              Indeed, the Caucasus exemplifies those not so hidden antagonisms, and
              bilateral tensions are now visible there too. The Azeri-Turkish
              reconciliation, of which the energy deal is a part, precludes
              normalization with Armenia, which still receives Russian military
              assistance against the possibility of renewed fighting in
              Nagorno-Karabakh. Armenian President Serzh Sargsyan told students in
              July 2011, that future generations would and should undertake the task
              of reclaiming what was once Western Armenia, historically part of the
              medieval Armenian kingdom, but part of Turkey since the time of the
              Ottoman Empire. Ankara's response was predictable. Prime Minister
              Recep Tayyip ErdoÄ?an immediately demanded an apology. Yet no such
              response came nor is any forthcoming. Worse, Sargsyan admitted that
              Armeno-Turkish relations were deadlocked and that clearly, no progress
              was to be expected in that regard. Meanwhile, he still apparently
              expects Turkey to `repent' without any preconditions, so relations
              remain deadlocked.

              This means that until Turkey delinks normalization with Armenia from
              the resolution of Nagorno-Karabakh, no progress will be possible. Yet
              such delinking is ever more unlikely, especially in view of the
              evidence presented here. Given Russian imperial designs on the
              Caucasus as outlined here and in many other works, the U.S. position
              that these issues should be delinked appears quixotic and unrealistic.
              This is the case even if Washington correctly argues that the status
              quo in Nagorno-Karabakh cannot last long and that this is an urgent
              issue. Certainly the U.S. position will not bring about a negotiated
              settlement given local realities.

              For example, Armenian political scientist Arman Melikyan claims that
              in earlier tripartite negotiations in 2011, Russia ostensibly
              `brokered' Moscow to arrange for the surrender of liberated
              territories, thereby ensuring its military presence in return and
              establishing a network of military bases in Azerbaijan to prevent any
              further cooperation between Azerbaijan and NATO. While Armenian
              authorities reportedly accepted this plan, Baku refused to do so and
              saved Armenia (which clearly wants to incorporate Nagorno-Karabakh)
              from relinquishing the territory to it. Since recent Wikileaks
              revelations show that Azerbaijan desires NATO's full cooperation and
              says it would even consider membership in NATO if not for implied
              Russian and Iranian opposition, its rejection of this transparent
              neo-imperialist Russian ploy is hardly surprising.

              Moreover, these revelations show the danger in leaving the initiative
              in negotiating an end to the conflict in Russia's hands alone. Azeri
              officials, such as Elchin Gusseynli of the Ministry of International
              Affairs, have accused the OSCE of passivity and support for Armenia
              rather than Azerbaijan's just position. Gusseynli rightly cited the
              Armeno-Russian military collaboration, which underscores the conflict
              and reflects Moscow's unrelenting desire to recover some of its lost
              imperial heritage in the Caucasus. In response to Moscow and Yerevan,
              Turkish Defense Minister Ismet Yilmaz said in Baku that Turkey was
              ready to support and join with the Azeri army in defense production.
              Both states have also signed an agreement on strategic cooperation and
              formed a high advisory council. Thus, Azerbaijan decided to reject
              Moscow's demand that it subordinate its defense and security policy to
              Moscow.

              Adding to Russia's discomfiture on this issue is the fact that the EU
              has now registered its unhappiness with the stagnation of the
              Nagorno-Karabakh conflict. European Parliament member Kristian
              Vigenin, upon returning from Yerevan, stated openly the parliament's
              dissatisfaction with the failure of the OSCE Minsk Group process to
              get anywhere and added that the parliament suggested replacing
              France's delegate to the Minsk process with an EU representative, even
              possibly the EU Commissioner for External Relations and Security
              Policy, Catherine Ashton.

              Although there has been no sign of this previously, Moscow also
              apparently believes that Washington is trying to revive the Bush
              administration's `Big Caucasus Project' to pull the Transcaucasus out
              of Russia's orbit and somehow supplant Russia in the Karabakh process.
              Turkey's realignment with Azerbaijan clearly ranges it opposite
              Armenia and Russia, and if there are EU moves to join the process and
              weaken Russia's position there, it is not unlikely that Turkey will be
              on Baku's side against Yerevan and Moscow. In another irritation, a
              Russian strike team of eight agents killed three Chechens in Istanbul
              on September 16 execution-style in broad daylight. This obviously
              irritated Turkish officials, not only because there are many
              sympathizers with the Chechens and other North Caucasus insurgents in
              Turkey but also because of the blatant disregard for Turkish
              sovereignty.

              Yet beyond these currents, there are even more tensions rising in the
              Caucasus, mainly due to the increasingly strong Russian anxiety that a
              U.S. or Israeli strike against Iran might spill over into this region,
              if not Central Asia. According to Sergei Konovalov, Moscow is
              receiving reports of a U.S.-backed Israeli (if not U.S. too) surprise
              strike on Iran. When added to the civil war now germinating in Syria,
              these reports have generated great concern in Moscow for the fate of
              Russian troops in the Caucasus and Caspian basin. Thus Moscow has
              launched military and diplomatic moves to forestall such a strike or
              if that fails to be prepared to respond credibly to any threats
              arising out of them. Indeed, these preparations began in 2010. During
              October-November 2011, Moscow optimized the 102nd Military Base in
              Armenia. Dependents were withdrawn to Russia, the garrison near
              Yerevan was reduced, and subunits stationed there redeployed to Gyumri
              nearer to the Turkish border. On December 1, 2011, Russian forces at
              their bases in South Ossetia and Abkhazia were put on full combat
              readiness. Russian land forces in Armenia are now essentially isolated
              because Georgia has broken off the treaty allowing military transit
              through its territory to this base in Armenia. This has led some
              former commanders of this force to opine about having to launch
              breakthrough operations to support this force in the event of a
              conflict in Iran.

              Meanwhile, the Black Sea Fleet is patrolling near Georgia, which could
              side with the anti-Iran forces. A separate coastal missile division
              with Bal-E (Bastion) coastal anti-ship missiles that have a range of
              130 km was placed on permanent combat readiness. The missile launchers
              of the Caspian Flotilla were redeployed from Astrakhan southwards to
              Makhachkala and Kaspiysk to form a single ship grouping there. The
              small artillery ship Volgodonsk will join the missile patrol ship
              Tatarstan, the Flotilla's flagship, and the Dagestan missile ship. The
              Tatarstan's missiles have a range of up to 200 km. An aircraft carrier
              group of the Northern Fleet has departed for the Mediterranean led by
              the aircraft cruiser Admiral Kuznetsov to call at Tartus. Given the
              possibility of a war in Nagorno-Karabakh, which could break out in
              conjunction with a conflict of Iran, the military commentator Col.
              Vladimir Popov raised the possibility of a Russian operation to defend
              Armenia against Turkey, a NATO member, a threat that led Russia in
              1993 to warn Turkey that such an operation risked nuclear war.

              Whatever else these military moves suggest, they certainly do not
              suggest deepening amity with Turkey. Quite the opposite, they clearly
              show continued suspicion of Turkish aims here, particularly in
              conjunction with U.S./NATO intentions, which Moscow views so
              negatively. Perhaps this is why Moscow arranged another summit with
              Armenia and Azerbaijan on January 23-24, 2012. Finally these moves are
              another example of the increasing resort to military threats in
              Russia's relations with its neighbors, interlocutors, and partners.
              Nor do such threats end at the former Soviet border. They have been
              seen in Syria, and they also appeared directly in response to Turkish
              actions in Cyprus.

              Comment


              • #77
                Re: 5

                The Cyprus Gas Conflict

                New tension brewed between Turkey and Cyprus after Cyprus's and
                Israel's enormous gas discoveries in the Eastern Mediterranean in
                2010-2011. Turkey's reaction to those finds was extremely negative.
                Turkey was embroiled with a conflict, not only with Cyprus, its
                European backers and Israel, but with Russia as well. During 2009 and
                2010, Cyprus and Israel discovered enormous natural gas deposits off
                their shores in the Mediterranean Sea. Then, in late 2011, Noble
                Energy, the firm contracted by Cyprus to explore its waters for gas,
                announced a discovery estimated at 5-8 trillion cubic feet of natural
                gas there. This discovery could not have come at a better time for
                Cyprus, which in 2011 endured a slippage in its fiscal ratings, was
                shut out of international capital markets, was hit by a large
                munitions blast, and was finally forced to accept a Russian bailout.
                All told, the discoveries by both countries amount to 33 TCF of gas.
                The U.S. Geological Survey estimates that the Levant Basin, where most
                of these discoveries have occurred, may hold 122 TCF.

                Yet these discoveries have also had some negative repercussions. They
                have heightened tensions between the TRNC and the Greek-led Republic
                of Cyprus. The discoveries offer Cyprus the prospect of becoming a
                local economic powerhouse in contrast to the near disasters of 2011,
                and of thus reducing Turkish leverage upon Cyprus's policies regarding
                the Cypriot Turks and Cyprus's policies in general. Indeed, the gas
                finds to date give Cyprus enough gas to meet its needs for an
                estimated 150 years, fully satisfy its electricity generating needs
                for 210 years, and provide it with billions of dollars of revenues
                that will allow it to become a major exporter to Europe once pipelines
                or tankers carrying LNG can be built. So it can also expect an influx
                of much more foreign European capital to build those facilities and to
                strengthen and diversify its sources of foreign investment. It is
                likely that any pipeline will have to be built to connect with those
                that now or soon will cross Turkey or that a liquefaction plant will
                need to be built to process Cypriot and Israeli gas finds.

                Not surprisingly, the TRNC government reacted coolly to the gas
                discovery, and Turkey, which does not recognize the government of
                Cyprus, even sent an exploration ship accompanied by warships and
                fighter jets to the area after Noble started drilling. Turkey's
                threats against Cyprus and Israel to their exploration and drilling
                for gas in the Eastern Mediterranean also caused concern in Russia.
                Moscow recently organrized a large loan to Cyprus to sustain it
                against a crisis should Greece default, since so many Russian accounts
                are held in Cyprus's banks. Cyprus then reinvested in Russia or
                laundered the elite's money by cycling it out of Russia into the
                global banking system.

                Clearly Moscow cannot allow Cyprus to go under without incurring
                serious domestic losses. Turkish threats therefore deeply disturb both
                Cyprus and Russia. Once Turkey's navy openly threatened Cyprus for
                signing an agreement with the Texas-based firm Noble Energy, which is
                a partner with Israel in developing Israel's maritime gas fields,
                Russia's Ministry of Foreign Affairs publicly backed Cyprus's right to
                develop its Mediterranean gas. Cyprus in turn labeled Moscow `a shield
                against any threats by Turkey.' Furthermore, Russia dispatched an
                aircraft carrier with fighter planes, and at last one submarine to
                Cyprus as a show of support in another open example of gunboat
                diplomacy.

                Russia has already demonstrated its will and ability to check Turkey
                in regard to Cyprus. That interest will only grow in the future,
                because it is inconceivable that Moscow, which sees itself as Europe's
                main gas supplier, will simply let Israel and Cyprus cut into its
                sales with such massive impact and compete with it at no cost. This
                does not mean the use of military force, but it does suggest that
                Moscow will bring substantial pressure to bear on Cyprus, if not
                Israel, to demand entrée into the gas business from their recent
                discoveries. Not only does this make it harder for Turkey to coerce
                Cyprus, it also has two negative implications for Turkey.

                First, Russia's presence in this sector of the gas market would
                enhance its leverage vis-Ã-vis Turkey in their bilateral energy
                dealings and would limit Turkey's ability to posture as an energy hub
                with the attendant benefits thereof. Second, geopoliticians and
                geographers of all stripes have known that whoever controls Cyprus
                possesses the means to threaten with serious damage Turkey's
                Mediterranean ports. Given Russia's proclivities and that of its naval
                commanders, who seek permanent anchorages and bases in the
                Mediterranean and may be in trouble in Syria due to its civil war, to
                seek such a facility at Cyprus may be tempting. This challenges
                Turkish security and NATO planning as well. However, in conjunction
                with the Turkish threats to Cyprus and Moscow's expected demand for a
                major place in Cyprus's energy trade, it is a highly probable outcome
                based on existing trends.

                The Cyprus issue, considered in all its many dimensions, highlights
                the fact that Turkey's zero problems with neighbors has run aground on
                the shoals of these neighbors' competitive interests with those of
                Turkey and with great power politics in the overall Mediterranean
                basin. The Cyprus issue also shows the limits of Turkish power despite
                the ambitious and even aggressive rhetoric emanating from Ankara. It
                suggests the need for Turkey to find a modus vivendi with Cyprus, if
                not Israel, as it did earlier with Russia. Some will say that it also
                shows the need for arriving at such an outcome as well or continuing
                to abide by the existing one with Moscow. Yet here, in fact, there was
                such an agreement. Despite the recent energy agreements signed on
                December 30, 2011, with Russia, Cyprus is merely one of many signs of
                what is arguably a worsening trend in Turkey's relations with a Russia
                that is as ambitious as Turkey and even more aggressive insofar as its
                vital interests are involved.

                Comment


                • #78
                  7

                  The Cyprus energy conflict also serves as another reminder that energy
                  politics are inseparable from larger security considerations and
                  produce new issues and combinations that undermine the status quo. It
                  also shows the urgency of making progress on the tangled issue of
                  Cyprus's future and the relationships among its two ethno-religious
                  groups and of fully integrating Turkey into Europe. Turkey's exclusion
                  from the EU, in part a direct result of the Cyprus question, limits
                  the ability of both sides to live up to and maximize their potential
                  for enhancing security, democracy, and prosperity. As these events
                  show, the failure to overcome these obstacles always leaves open the
                  possibility of regression to heightened interstate conflict on Cyprus
                  and international strife in the Mediterranean.

                  These developments are part of a larger theme. For Turkey, the idea of
                  zero problems with neighbors while it serenely navigates along the
                  complex shoals of Mediterranean Europe, the Middle East, and the
                  Caucasus and gains leverage throughout these zones has proven
                  unsustainable. There are too many issues that preclude upholding this
                  posture while everyone else is pursuing their own national interests,
                  and Turkey cannot stop them. The failure of neighboring governments
                  like Syria, Russia, and Iran to heed Turkish interests or refrain from
                  threatening them clearly betokens the failure of Turkey's policy to
                  increase Turkey's standing and leverage among its neighbors. This is
                  especially the case when the issues involved are central to those
                  governments' economic and political objectives. This failure could
                  then translate as well into domestic opposition to a failed foreign
                  policy.

                  Therefore the failure of the `zero problems with neighbors' policy
                  could eventually lead to serious domestic political costs. Turkey's
                  recent foreign policy moves have estranged Israel, Syria, Cyprus,
                  Greece, Russia, and Iran, and have certainly caused major headaches
                  for U.S. policymakers trying to tamp down the angry rhetoric against
                  Israel, Turkey's erstwhile ally. Although Russian threats in the
                  Caucasus and bullying tactics regarding energy in Southeastern Europe
                  demonstrate Moscow's unregenerate neo-imperialism and traditional
                  outlook toward these areas, the fundamental concept of Turkish foreign
                  policy has also been weighed in the balance and been found wanting.
                  Not surprisingly Turkey is now in many cases, notably Cyprus and
                  Israel, lashing out and trying to assert itself in forceful rhetoric,
                  which, however, cannot be sustained by equally forceful deeds.

                  It remains to be seen how Ankara will extricate itself from its
                  largely self-made difficulties. Turkey possesses considerable assets
                  and strategic importance. Nonetheless, it has clearly overreached and
                  based its foreign policy on unwarranted and unsustainable
                  presuppositions. Since greater powers than Turkey have failed to
                  secure lasting influence in their Southeastern European and Middle
                  Eastern policies, Ankara should have realized that it could not
                  supplant them and thus should have aimed for more modest objectives.
                  Certainly Turkey alone cannot resist Russian encroachments in the
                  Caucasus and Europe, resolve the Israeli-Arab conflict, ensure good
                  governance in Syria, become a Eurasian energy hub, and uphold its
                  security against Iran all by itself.

                  Hopefully upon sober reflection Ankara will realize its need for
                  democratic friends and partners if not allies, as in the case of
                  missile defense. This might even mean a return in the direction of the
                  historic Kemalist orientation toward Europe, which has been so
                  antithetical to the AKP Party's ideology (though not necessarily all
                  of its practice). Indeed, by all accounts, despite the rupture with
                  Israel and its missteps in Cyprus, Turkey's relations with Washington
                  have been at a recent high. This is no doubt due to the Syria and Iran
                  issues. Although the quest for partnership within Europe has run
                  aground in the past, a carefully prepared and more targeted, even
                  modest, objective may be within reach. This would apply to energy
                  policy in particular as well as to missile defenses, and to Syria if
                  Ankara can draw the appropriate lessons from its current predicament.
                  One can only hope that Ankara will learn from these sobering and
                  disappointing experiences, lest it experience even more and possibly
                  greater rebuffs in the future.

                  Yet these events also have significant implications for Russia. One
                  sees an unremitting determination to extinguish the sovereignty of
                  Central Asian and European members of the CIS. Not only have Putin and
                  Medvedev pursued these policies against Turkmenistan, but Russia is
                  also shutting down Belarus' sovereignty by taking over its energy and
                  key economic sectors and attempting to do the same with Ukraine. It is
                  quite clear that it does not regard these states, or for that matter
                  the former members of the Warsaw Pact and Serbia, as truly sovereign.
                  Moreover, its representatives lose no opportunity to remind them of
                  their vulnerability and make demands that Moscow have an unlimited
                  right to intervene in their affairs. Indeed, Russian legislation
                  enacted under Medvedev gives the President the right to intervene
                  militarily in their affairs without any accountability to the Duma or
                  anyone else whatsoever.

                  In addition, Russia continues to see NATO and the United States as
                  powers that are intent on dismantling its pretensions to a
                  neo-imperial domination of Eurasia in the name of democracy and as
                  attempting to intimidate it by depriving it of its main military
                  trump, i.e., its ability to intimidate Europe with its nuclear and
                  conventional missiles. Thus it has demanded legally binding guarantees
                  that missile defenses will not threaten its nuclear arsenal, despite
                  scores of briefings and acceptance of the fact that these systems
                  cannot threaten Russia's nuclear weapons by Russian experts, but
                  refuses to suggest giving Europe such guarantees. It also clearly sees
                  itself under threat from these NATO policies. It believes these
                  policies will inevitably lead to a coercive NATO operation in the CIS
                  or Russia itself'either by actual force majeure or `information
                  warfare' to undermine Russia's imperial pretensions and political
                  system, without which it believes Russia would cease to exist as a
                  state or independent great power. Thus operations like those in Libya
                  or those it believes will take place in Syria potentially have direct
                  consequences for Russia. It will reply in the only language it knows,
                  i.e., military and other threats.

                  Russia's position, its insistence on a free hand at the expense of
                  every other state east of the Elbe, and its presupposition of conflict
                  with NATO all but ensure that the reset policy will run aground over
                  the issues of regional security in Eurasia. That denouement is clearly
                  in the wind as Moscow's statements on missile defense all but rule out
                  an improvement in relations with NATO at the May 2012 Chicago summit.
                  Turkey cannot escape the inevitable consequences of this outcome,
                  because so many of its vital interests are now threatened by Russia's
                  resort to gunboat diplomacy, military threats, and coercive energy
                  diplomacy. Here too, as in the Middle East, zero problems with
                  neighbors has foundered on the inevitable rocks of competing national
                  interests, including Russia. Yet Russia has also succumbed to the
                  temptation to define its interests as being a priori hostile to those
                  of its principal interlocutors. Turkey's democracy allows it the
                  opportunity to rethink its policy, liquidate over-extended positions,
                  and regain strength in what will hopefully be a revived Atlantic
                  alliance, concomitant advance in European integration and democracy in
                  the Middle East. Yet Russia has clearly opted'or is now opting
                  for'another round of self-imposed neo-imperial isolation that it
                  cannot sustain and which it can only defend by threats of force. While
                  it may not be too late for Turkey to repair its position with Israel,
                  Cyprus, and NATO, it appears that for Russia the die has already been
                  cast and not in favor of international reconciliation.

                  Younkyoo Kim, PhD (Purdue University) is an associate professor in the
                  Division of International Studies, Hanyang University, Seoul. Stephen
                  Blank, PhD (University of Chicago) is Professor of Russian National
                  Security Studies at the Strategic Studies Institute of the U.S. Army
                  War College. They wrote this article for the MERIA Journal, a
                  publication of the GLORIA Center, from where it is adapted.


                  Comment


                  • #79
                    Re: Regional geopolitics

                    Ինչի է պատրաստ Երեւանը


                    “Հանցագործության զղջմանը մենք պատրաստ ենք համարժեք քայլերով արձագանքել”, Արթիկում նախընտրական հանդիպման ժամանակ հայտարարել է Սերժ Սարգսյանը, խոսելով հայ-թուրքական հարաբերության մասին:

                    Ըստ ամենայնի Սերժ Սարգսյանը հանցագործության զղջում ասելով նկատի ունի հայերի ցեղասպանության ճանաչումը Թուրքիայում:

                    Իսկ ինչ նկատի ունի Սարգսյանի համարժեք քայլեր ասելով: Ինչ համարժեք քայլ է անելու Հայաստանը, եթե Թուրքիան ճանաչի ցեղասպանությունը:

                    Հայաստանը հրաժարվելու է Թուրքիայի հանդեպ փոխհատուցման պահանջների՞ց եւ ճանաչելու է Թուրքիայի ներկայիս սահմանը, թե փորձելու է սփյուռքահայությանը համոզել, որ այդպիսի պահանջներ չներկայացնեն թուրքական ներկայիս պետությանը՝ որպես Օսմանյան Թուրքիայի իրավահաջորդ:

                    Բայց չէ որ Թուրքիայի ներկայիս սահմանը Հայաստանն արդեն իսկ ճանաչել է՝ ստորագրելով հայ-թուրքական արձանագրությունը: Այն իհարկե վավերացված չէ, բայց կարող էր վավերացված լինել առանց ցեղասպանության ճանաչման: Իսկ Հայաստանը վավերացնելու համար կարծես թե չէր դնում այդպիսի պայման: Այսինքն, արդյո՞ք Հայաստանն այժմ այդ պայմանի մասին է խոսում, ակնարկելով, որ այլեւս չի վավերացնի արձանագրությունները, քանի դեռ Թուրքիան չի ճանաչի հայերի ցեղասպանությունը:

                    Բայց, այդ դեպքում էլ բնականաբար հարց է առաջանում, թե ցեղասպանության եւ սահմանների փոխադարձ ճանաչումից հետո էլ ինչ պետք է անի պատմաբանների ենթահանձնաժողովը, որի ստեղծման մասին է նշվում հայ-թուրքական արձանագրությունների դրույթներից մեկում:

                    Արդյոք Սերժ Սարգսյանն այդպիսով փորձում է չեզոքացնել արձանագրությունների մեջ այդ ենթահանձնաժողովը ստեղծելու մասին դրույթը, այսպես ասած ուղղել սխալը:

                    Որն է լինելու Թուրքիայի ճանաչման դիմաց Հայաստանի համարժեք քայլը, ինչի մասին որ խոսում է Սերժ Սարգսյանը: Ինչու նա այդ մասին չի խոսում առավել հստակ ու բաց, հայտնելով իր դիրքորոշումը:

                    Թերեւս պետք է բացառվի, որ այդ քայլը կարող է լինել Ղարաբաղի խնդրի ուղղությամբ: Այսինքն, պետք է ենթադրել, որ ինչ էլ նկատի ունենա Սերժ Սարգսյանը, դա որեւէ կերպ առնչություն չի ունենա Ղարաբաղի խնդրի հետ:

                    Ընդհանրապես, պաշտոնական Երեւանն այդպես էլ չի հստակեցրել իր դիրքորոշումը հայ-թուրքական հարաբերության հետագա ընթացքի վերաբերյալ: Արձանագրությունների վավերացումը սառեցվել է, բայց ինչ է լինելու տեսանելի ապագայում. Հայաստանը սպասում է, մինչեւ Թուրքիան վավերացնի՞ արձանագրությունները, թե Հայաստանն ունի այլ քայլեր, որ կարող է անել հայ-թուրքական ուղղությամբ: Իսկ գուցե Հայաստանը սպասում է, թե ինչ կհուշեն գերտերությունները՝ ԱՄՆ, Ֆրանսիան կամ Եվրոպան, կամ Ռուսաստանը:

                    Comment


                    • #80
                      Re: Regional geopolitics

                      Կիսաշրջազգեստով Թալեաթ փաշան


                      Չնայած ինչու միայն կիսաշրջազգեստով, Հիլարի Քլինթոնը հաճախ տաբատ է կրում: ԱՄՆ Պետքարտուղարը բառացիորեն աղետ է դարձել ԱՄՆ արտաքին քաղաքականության համար:

                      Նրա նշանակումը, ինչպես հայտնի է, փոխզիջումային նշանակություն է ունեցել եւ, թերեւս, ԱՄՆ Դեմոկրատական կուսակցության մետրերի շրջանակում ընդունված որոշման արդյունք է, Բիլ Քլինթոնի վարչակազմի գլխավոր քաղաքական գործիչների մասնակցությամբ: Նման փոխզիջում կար նաեւ Ջո Բայդենին փոխնախագահի պաշտոնին ընտրելու ժամանակ:

                      Ներկայիս վարչակազմի մեծ եռյակը՝ Օբամա, Բայդեն եւ Քլինթոն, պայմանավորված է Դեմոկրատական կուսակցության եւ ԱՄՆ իսթեբլիշմենթում նրա գործընկեր առանձին խմբերի շահերով եւ քաղաքականությամբ: Մեծ եռյակի հետեւում «ռեզերվացվեցին» առավել խնդրահարույց տարածաշրջաններն ու ուղղությունները: Ջո Բայդենը պետք է գերազանցապես Մերձավոր Արեւելքով եւ Ասիայի այլ տարածաշրջաններով զբաղվեր, Հիլարի Քլինթոնը՝ Արեւելյան Եվրոպայով եւ Եվրասիայով, իսկ Բարաք Օբաման, թերեւս, ինչ մնար, այսինքն` գլոբալ խնդիրներով:

                      Բայդենի հարցերը բավական արագ լուծեցին, Օբամայի մարդիկ նրան արագ ցած նետեցին ակտուալ թատերաբեմից, եւ նա դարձավ այն, ինչ պետք է դառնար՝ փոխնախագահ: Իսկ ահա տիկին Հիլարիի հարցերն ակնհայտորեն չի հաջողվել լուծել, եւ նա, փաստացի, դարձել է ԱՄՆ «այլընտրանքային» նախագահը: Հենվելով Դեմոկրատական կուսակցությունում հզոր խմբավորումներից մեկի վրա, այդ թվում այն մարդկանց, ովքեր խրամատավորվել են Բրուքինգս ինստիտուտում, այսինքն, դեմոկրատների «ուղեղային» շտաբում, Հիլարի Քլինթոնը գործնականում ուզուրպացրել է արտաքին քաղաքականությունը, ընդ որում, հաջողությամբ ձախողելով այն առանց բացառության բոլոր ուղղություններով:

                      Չինաստանի էքսպանսիայի գլոբալ զսպման տառացիորեն բոլոր, այսինքն, ԱՄՆ արտաքին քաղաքականության ամենաառաջնահերթ եւ կարեւորագույն արտաքին քաղաքական ուղղություններում տեղի է ունեցել ակնհայտ ձախողում: Չինաստանը հաջողությամբ յուրացնում եւ ամրապնդում է իր դիրքերը Հարավարեւելյան Ասիայում, Հարավային Ասիայում, Կենտրոնական Ասիայում եւ ամենավիրավորականը՝ Եվրոպական ուղղությամբ: Դրան ավելացնենք, որ ԱՄՆ-ն այդպես էլ չի կարողացել համահարթել չին-ռուսական հարաբերությունները Շանհայի համագործակցության կազմակերպության ձեւաչափում:

                      Մերձավոր Արեւելքում ԱՄՆ նոր հայեցակարգը պատասխանատվությունն արաբական պետությունների վրա գցելու մասով չնայած քիչ թե շատ «գեղեցիկ նկար է» թվում, իրականում դատապարտված է ոչ միայն անհաջողության, այլեւ լիակատար ձախողման, ընդ որում, մոտ հեռանկարում: Տվյալ տարածաշրջանում այդպես էլ չի հաջողվել բավականաչափ արդյունավետ պատժամիջոցներ կիրառել Իրանի դեմ եւ կապիտուլյացիա հարկադրել: ԱՄՆ-ն, չնայած արաբական հեղափոխությունների վրա սեփական վերահսկողությունը ցուցադրելու ցանկությանը, ստորագրել են այն բանի տակ, որ այդ գործընթացները ծագել եւ տեղի են ունենում ամենեւին էլ ոչ ենթադրվող սցենարներով: Այն ամենը, ինչ տեղի է ունենում Եգիպտոսում եւ Սիրիայում, «վատ երազ» է դառնում Օբամայի վարչակազմի համար: Տարածաշրջանում անկառավարելիությունը մեծանում է, եւ հենց դա է ԱՄՆ համար դառնում մարտահրավեր:

                      Եվրոպայում ամերիկյան ներկայիս քաղաքականությունն իրականացվում է՝ հենվելով այն «եկամուտների» վրա, որոնք ստացվել են Ջորջ Բուշի վարչակազմի քաղաքականության շնորհիվ:Եվրոպացիները հիասթափված են Օբամայի քաղաքականությունից: Ընդ որում, եվրոպական ձախերը եւ ազատականները, ինչպես նաեւ աջ եւ պահպանողական շրջանակները հիասթափված են նույն պատճառներով՝ նրա քաղաքականության ծայրահեղ դեւիանտությունից եւ պալիատիվությունից, որը «հիմնարար շփոթվածություն եւ երերունություն» է ցուցադրում:

                      ԱՄՆ-ին այդքան փակուղային իրավիճակ մտցնելով՝ Օբամայի վարչակազմը Քլինթոնի զգոն վերահսկողությամբ Թուրքիայի նկատմամբ ընտրելէ «մեզնից հետո թեկուզ ջրհեղեղ» քաղաքականությունը, երբ քլինթոնականները Անկարային զսպելու քաղաքականության փոխարեն, որը մշակել է Բուշի վարչակազմը, իրականում հիմար եւ անիմաստ զիջումների քաղաքականություն է վարում: Ընդ որում, Թուրքիայի հետ հարաբերություններ դասավորելու յուրաքանչյուր փուլում Օբամայի վարչակազմն ավելի ու ավելի է հասկանում, որ սկզբունքային ասպեկտներում ոչ մի էական բանի չեն հասել, եւ Թուրքիայի նկատմամբ ԱՄՆ քաղաքականությունը դատապարտել են լիակատար ֆիասկոյի:

                      Հարցը նույնիսկ այն չէ, որ ԱՄՆ-ն պատկերացում կամ լծակ չունի Թուրքիայի նկատմամբ քաղաքականություն վարելու համար, այլ այն, որ Պետդեպը դա անում է արխաիկ եւ բացարձակ ոչ պրոֆեսիոնալ ձեւով: Եվ այս ամենը լրիվ օրինաչափ է, որովհետեւ մինչ այժմ չի ձեւավորվել Պետդեպի կազմը: Արդյոք ԱՄՆ քաղաքական գրականությունում շատ ուշադրություն է հատկացվել Պետդեպի ֆունկցիոներների գնահատականներին եւ բնութագրություններին:

                      Զարմանք է հարուցում այն, որ նույնիսկ Հանրապետական կուսակցության ճամբարի քաղաքական գործիչներն ու փորձագետները, ովքեր մասնավոր զրույցներում բավական շատ բան են ասում եւ արմատական են արտահայտվում ԱՄՆ արտաքին քաղաքականության վերաբերյալ, տրամադրված չեն դա արտահայտել տեքստային ձեւով: Հնարավոր է, դրանում որոշակի իմաստ կա, սակայն նախագահական նախընտրական արշավը, այսպես թե այնպես, ի հայտ կբերի ԱՄՆ արտաքին քաղաքականության այդ արատները եւ ցույց կտա դրա մեղավորներին:

                      Ցավոք, Հանրապետական կուսակցությունը չի կարողացել կամ էլ չի ցանկացել նախագահի քիչ թե շատ համոզիչ թեկնածու առաջադրել: Կարելի է կարծել, որ այդ ամենը գիտակցաբար է արվում, քանի որ հանրապետականները չեն ձգտում պատասխանատվություն վերցնել ներկայիս տնտեսական իրավիճակի համար: Եթե իրականում ամեն ինչ այդպես է, ապա պատմական պլանում Բ. Օբաման ԱՄՆ-ում դիտվում է որպես անցումային տիպի «տեխնիկական նախագահ»: Դա շատ տհաճ իրավիճակ է եւ առավել տհաճ է ոչ այնքան ամերիկացիների, որքան մնացյալ աշխարհի համար:

                      Միայն ԱՄՆ-ն է դեռեւս ունակ դիմակայել որոշակի համաշխարհային սպառնալիքների, որը շատ լավ են հասկանում աշխարհի ու տարածաշրջանների ԱՄՆ մրցակիցները: Այդ իրավիճակում ԱՄՆ արտաքին քաղաքականության ղեկին է հայտնվել ծայրահեղ գաղափարականացած խմբավորում, որի գաղափարներն ու գաղափարախոսությունն իրենից ներկայացնում է երկիմաստ, անհամակարգ եւ վտանգավոր թեզերի հավաքածու, գործնականում դեւիանտ բնույթի:

                      Հենց այդ փուլում է ձեւավորվել Պետքարտուղարի պաշտոնից Հիլարի Քլինթոնին հեռացնելու խնդիրը, նախքան Օբամայի առաջին նախագահական ժամկետի ավարտը: Խնդիրը հզոր երկիրը փրկելնն է «Բրուքինգսի ինստիտուտի» վաղուց իրեն վարկաբեկած խմբավորումից (իհարկե, նկատի ունենալով ոչ միայն այդ ուղեղային կենտրոնը, այլեւ ձախ-ազատական ինտելեկտուալների լայն ցանցը, ովքեր արտահայտում են միջին դասի հսկայական զանգվածի եւ բուրժուական դասակարգի մի մասի առաջնորդների շահերը):

                      Եթե Թուրքիայի նկատմամբ ԱՄՆ ներկայիս քաղաքականությունը նույնիսկ ինչ-որ պրագմատիկ բան անվանենք, հեռանկարում այդ քաղաքականությունը լիովին այլ եւ առավել բարդ խնդիրներ առաջ կբերի, եւ կպարզվի, որ այդ ուղղությունում ամերիկացիները շատ թանկ ժամանակ են կորցրել:

                      Հիլարի Քլինթոնն «իր» նախագահի հետ փորձում է ոչ միայն սաբոտաժի ենթարկել 1915 թ ցեղասպանության ճանաչումը, այլեւ մեկընդմիշտ փակել հարցը: Դա նախկինում չի փորձել անել ոչ մի վարչակազմ, նույնիսկ Բիլ Քլինթոնինը, ով եւ դրել է ճանաչման գործընթացի ձախողման ավանդույթը: Բացի այդ, Պետդեպի գրանդ տիկինների եռյակից՝ Մադլեն Օլբրայթ, Կոնդոլիզա Ռայս, Հիլարի Քլինթոն, միայն ներկայիս գրանդ տիկինն է հրապարակային եւ միանշանակ, նախընտրական արշավի ժամանակ հանդես եկել 1915 թ ցեղասպանության ճանաչման օգտին:

                      Իհարկե, Վաշինգտոնում հասկանում են, որ ցեղասպանության ճանաչման ջանքերը հետ մղելու համար առավել շատ ջանքեր պետք է գործադրել, եւ ներկայիս խնդիրները նախկինում գոյություն չեն ունեցել: Սակայն տվյալ դեպքում հայերի եւ նրանց խնդրի նկատմամբ անձնական ատելություն կա, որը, այս կամ այն կերպ, Հիլարի Քլինթոնի թիմը փորձելու է հետ վերադարձնել Հայաստանով: Այսինքն, հայնտվել է լիովին հաստատված, կիսաշրջազգեստով Թալեաթ փաշա:

                      Գալիք նախագահական ընտրություններում ամերիկահայերին անհրաժեշտ է լիովին այլ դիրքորոշում կիրառել, այսինքն, քվեարկել ոչ թե ցեղասպանության կողմնակիցների օգտին, այլ նրանց դեմ, ովքեր հանդես են գալիս ցեղասպանության ճանաչման դեմ: Ընդ որում, հարկ է լինելու ցուցադրել սեփական դիրքորոշումը ոչ միայն քվեարկության օրը, այլեւ ողջ նախընտրական արշավի ժամանակ՝ հակաքարոզչություն ծավալելով բոլոր հնարավոր էթնիկ եւ կրոնական հանրույթների, հասարակության բոլոր շերտերի մոտ: Կիսաշրջազգեստով Թալեաթ փաշան եւ «նրա» նախագահը պետք է զգան երեսպաշտների եւ պատվազուրկ քաղաքական գործիչների իրենց վնասակար իրավիճակը:

                      Իգոր Մուրադյան

                      Comment

                      Working...
                      X