Is Russia an ally or foe, nowadays?

[Vrej1915]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

24.12.13

Analyst on 2013: Improvement before September 3, counter-effect afterwards



By Gohar Abrahamyan
ArmeniaNow reporter

Summing up 2013 the director of the Regional Studies Center views it as “the activists’ year”, considering their involvement in various spheres this year.
Tuesday, Richard Giragosian said the active involvement of civil society has demonstrated that Armenia is not desperate and it is more about its citizens trying to challenge the government.

“During the first six months of this year we saw improvement bringing Armenia closer to the European Union, but the tendency of the second half of 2013 had a counter-effect. Starting September 3, when the Armenian president surprised many by his statement – the hasty decision to shift Armenia’s political vector and say ‘no’ to the Association Agreement with the EU, which I believe is a lost opportunity for Armenia and a step backwards,” says Giragosian.

The next important event, Giragosian points out, was December 2, when Russian President Vladimir Putin visited Armenia, and both events, he says, were an insult against Armenia’s sovereignty, revealing the disproportional nature of the Armenian-Russian relations, characterized by lack of respect and unequal opportunities.

He says the late November meeting of the Armenian president and his Azeri counterpart in Vilnius was another significant development of the ending year, as well as the OSCE Minks Group co-chairs’ field visit, the Russian co-chair’s meeting with the defense minister and the co-chairs’ meeting with the civil society in Nagorno-Karabakh.

Giragosian points out another major event of late 2013, the Monday parliament voting ratifying the gas agreements under which, in particular, the Armenian government’s remaining 20-percent stake in ArmRosgazprom was handed over to Russia’s Gazprom and which regulate the order of further natural gas supply to Armenia.

“That agreement will cause more damage to Armenia’s sovereignty, national security… What happened in the National Assembly yesterday shows that the authorities bear more responsibility now,” says Giragosian, adding that considering the Armenian-Russian relations, Armenia’s choice to join the Customs Union, one can presume that in 2014 Armenia might find itself in a rather poor condition economically.

Source URL: http://www.armenianow.com/news/polit...lysis_year2013

[Vrej1915]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Ռուս փորձագետ. Ղազախստանի նախագահը ցանկանում է դուր գալ Թուրքիայի եւ Ադրբեջանի առաջնորդներին

http://news.am/arm/news/187235.html

Ռուս փորձագետ. Ղազախստանի նախագահը ցանկանում է դուր գալ Թուրքիայի եւ Ադրբեջանի առաջնորդներինԴեկտեմբեր 26, 2013

Ոչ ոք չի կարող խոչընդոտել Հայաստանին առեւտուր կատարել Լեռնային Ղարաբաղի հետ այնպես, ինչպես ինքն է ճիշտ համարում, եւ ոչ ոք չի կարող սահամանափակել Հայաստանի հնարավորություններն այդ հարցում: Այդ մասին NEWS.am-ի թղթակցի հետ զրույցում հայտարարել է ռուս քաղաքագետ Միխայիլ Ալեքսանդրովը՝ անդրադառնալով Ղազախստանի նախագահի հայտարարությանը Մաքսային միության սահմանների հարցը պարզաբանելու վերաբերյալ՝ կապված ղարբաղյան խնդրի հետ:Նրա խոսքով՝ Ղազախստանը Ադրբեջանում խոշոր միջոցներ է ներդրել:

«Ամեն դեպքում նրանք նավթային գործընկերներ են, ուստի Ղազախստանը հետաքրքրված է, որպեսզի Ադրբեջանի հետ պահպանվեն նորմալ հարաբերություններ: Հետեւաբար, Նազարբաեւը հասկացրել է, որ հաշվի է առնում Ադրբեջանի դիրքորոշումը Մաքսային միությանը Հայաստանի անդամակցության հարցի քննարկման ժամանակ»,- նշել է Միխայիլ Ալեքսանդրովը՝ միաժամանակ կարծիք հայտնելով, որ Նազարբաեւի չի խոչընդոտի Հայաստանի անդամակցությանը ՄՄ: Քաղաքագետի համոզմամբ՝ Ղազախստանի նախագահի խնդիրն է վերացնել Ադրբեջանի մտահոգությունն այն առթիվ, որ Լեռնային Ղարաբաղը չի ընդգրկվի մաքսային գոտու սահմաններում: «Ըստ էության սկզբնապես ոչ ոք նման բան չի առաջարկել:Ուստի այս հայտարարությունը ոչինչ չի որոշում եւ ոչինչ չի փոխում: Ուստի մեծ հաշվով մենք արհեստականորեն զուր տեղն իրարանցում ենք ստեղծել»,- նշել է Միխայիլ Ալեքսանդրովը:

Նազարբաեւը, ընդգծել է փորձագետը, հայտարարություններ է անում, որոնք քաղաքական բնույթ են կրում, որպեսզի դուր գա Թուրքիայի եւ Ադրբեջանի առաջնորդներին, սակայն այս հայտարարությունները էական հետեւանքներ չեն ունենա, եւ ոչ ոք չի խոչընդոտի Հայաստանին մուտք գործել Մաքսային միություն:Հիշեցնենք, որ դեկտեմբերի 24-ին Բարձրագույն եվրասիական տնտեսական խորհրդի նիստի ժամանակ Ղազախստանի նախագայ Նուրսուլթան Նազարբաեւը հայտարարել է, որ Ղազախստանւ պատրաստ է ստորագրել Մաքսային միությանը Հայաստանի անդամակցության մասին «Ճանապարհաին քարտեզը», սակայն հատուկ կարծիքով, քանի որ պահանջում է պարզաբանել Մաքսային միության սահմանների հարցը՝ կապված Լեռնային Ղարաբաղի խնդրի հետ:

[Vrej1915]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Գնացեք բանակցելու, պարոնայք
22.Դեկտեմբեր.2013

http://times.am/?p=36649&l=am

Գաղտնիք չէ, որ «Հայաստանի Հանրապետության կառավարության եւ Ռուսաստանի Դաշնության կառավարության միջեւ «ՀայՌուսգազարդ» փակ բաժնետիրական ընկերության բաժնետոմսերի առքուվաճառքի եւ հետագա գործունեության պայմանների մասին» համաձայնագիրը հասարակության շրջանում խիստ դժգոհություն է առաջացրել: Սոցիալական ցանցերն ու լրատվական կայքերը հեղեղվել են խիստ քննադատությամբ, հեղափոխության կոչերով, հայհոյանքներով և այլն: Մարդիկ վստահ են, որ պայմանագիրը սահմանափակում է Հայաստանի սուվերենությունը: Գնահատականներն իսկապես խիստ են, հաճախ ծայրահեղ, էմոցիոնալ և ակնհայտորեն ազդում են իշխող Հանրապետական կուսակցության պատգամավորների տրամադրության վրա, ինչը բացառիկ երևույթ է: Նրանցից շատերն անգամ չներկայացածան համաձայնագրի վավերացման քվեարկությանը՝ հետաձգելով այն մինչ դեկտեմբերի 23-ը:

Ընդդիմության և հասարակական դժգոհություններն, իհարկե, անտեղի չեն: Արդեն իսկ հիշատակված էմոցիաների և ծայրահեղացված գնահատականների տակ իրականում թաքնված է մարդկանց խաբված լինելու և փաստացի անզորության միանգամայն հիմնավորված զգացողությունը: Նրանք մեկ օրում հանկարծ պարզեցին, որ ռուսական կողմին պարտք են 300 միլիոն ԱՄՆ դոլար և որ այդ պարտքի դիմաց ստիպված են զիջել պետության համար ստրատեգիական նշանակություն ունեցող ենթակառուցվածքների վերջին փշրանքները: Բնական է, որ արձագանքն այսպիսինն էր լինելու:

Այս ամենին գումարվում է նաև իշխանությունների կողմից հստակ, քիչ թե շատ տրամաբանական բացատրությունների իսպառ բացակայությունը: Միակ հակափաստարկը, որը ներկայացվում է հասարակությանը, կապված է հնարավոր ավելի վատ սցենարների հետ: «Կարող էր ավելի վատ լինել», - ասում են համապատասխան պաշտոնյաները՝ պնդելով որ համաձայնագիրը բխում է ՀՀ շահերից: Չէ՞ որ գազի գինը մեր երկրի համար էժանացել է:

Արդյունքում, ստացվել է մի իրավիճակ, երբ թե՛ իշխանությունները և թե՛ նրանց ընդդիմախոսները ասում կամ տեսնում են ճշմարտության մի մասը միայն: Անկեղծ և ճշմարիտ չեն նրանք, ովքեր պահանջում են հրաժարվել էժան գազից: Անկեղծ և ճշմարիտ չեն նաև նրանք, ովքեր այդ էժան գազի համար չափազանց թանկ գին են վճարում: Եվ խոսքն ամենևին էլ «ՀայՌուսգազարդ» ՓԲԸ-ի 20% բաժնետոմսերի մասին չէ: Խնդիրը ոչ թե դրանք վաճառելու, այլ Հայաստանի գազային ենթակառուցվածքների վրա վերահսկողություն իրականացնելու բոլոր հնարավորություններից զրկվելու մեջ է: Ի՞նչն էր խանգարում ՀՀ Կառավարությանը պահպանել բաժնետոմսերի թեկուզ ձևական մեկ տոկոսը: Ի՞նչն էր խանգարում մեր բանակցողներին պայմանագրում ներառել թեկուզ չնչին, բայց այնուամենայնիվ որևէ վերահսկողական մեխանիզմներ: Անհասկանալի է: Բայց եթե դրա համար անգամ կային օբյեկտիվ պատճառներ, ապա հիմա տարածաշրջանում իրավիճակ է փոխվել և ոչինչ չի խանգարում մեր Կառավարությանը շարունակել բանակցել ռուսական կողմի հետ:

Գնացեք նորից բանակցելու

Խնդրո առարկա համաձայնագրի խորհրդարանական քննարկումների ընթացքում Էներգետիկայի և բնական պաշարների նախարար Արմեն Մովսիսյանը պատգամավորների քննադատություններին ի պատասխան հայտարարել է, թե՝ չեք ուզում, մի վավերացրեք, գնանք բանակցությունների: Նախարարի այս խոսքին ոչ ոք, կարծես, լուրջ չվերաբերվեց: Այնինչ դա հենց այն է, ինչ այսօր իրապես անհրաժեշտ է մեր երկրին. նոր բանակցություններ, նոր պայմանավորվածություններ: Իհարկե, շատերը կարող են կարծել, թե նոր բանակցությունները նույնանման ընթացք և ավարտ կունենան: Բայց, նախ՝

Ռուսաստանի համար այս օրերին փոխվել են տարածաշրջանային աշխարհաքաղաքական և աշխարհատնտեսական մարտահրավերները:

Մոսկվայում ոչ ոքի այլևս չի անհանգստացնում հետխորհրդային տարածաշրջանում և հատկապես Հայաստանում ազդեցության լծակների հնարավոր կորստի հեռանկարը: Ակնհայտ է, որ Արևելյան գործընկերության երկրների համար պայքարում Ռուսաստանը զգալի հաջողությունների է հասել Եվրամիության նկատմամբ: Սեպտեմբերի 3-ին ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանը հայտարարել է Մաքսային Միությանը միանալու և Եվրասիական միություն ստեղծելու գործընթացին մասնակցելու մեր երկրի ցանկության մասին: Հայաստանի արտաքին քաղաքականության նման շրջադարձը, գործնականում չեզոքացրել է Ռուսաստանի համար մեր տարածաշրջանում անցանկալի բոլոր զարգացումների հնարավորությունները: Եվ այս հարցում լրացուցիչ երաշխիքներ ստանալու Մոսկվայի ձգտումը կարող է հակառակ ազդեցություն ունենալ:

Եվ երկրորդը՝

Հայաստանի քաղաքացիները պահանջում են Ռուսաստանի հետ հարաբերությունների այլ մակարդակ:

Ընդ որում, քաղաքացիների այդ պահանջը որևէ կերպ չի հակասում հայ-ռուսական դաշնակցային հարաբերությունների ոգուն և տրամաբանությանը: Մինչդեռ պաշտոնական Մոսկվայի ոչնչով չհիմնավորված պահանջատիրությունը նպաստում է Հայաստանում հակառուսական տրամադրությունների առաջացմանն ու տարածմանը: Այնպես որ, գազային համաձայնագրի վերանայումը կարող է իրական արդյունքներ տալ թե՛ հայկական և թե՛ ռուսական կողմերին:

Երկու այս գործոնների հանրագումարը և քիչ թե շատ տաղանդավոր բանակցողների առկայությունը կարող է բերել ցանկալի արդյունքների: Եվ ուրեմն, պետք է օգտվել այս հնարավորությունից և գնալ նորից բանակցելու: Անգամ եթե դրա համար որոշակի զոհաբերություններ պահանջվեն: Վերջին հաշվով՝ Հայաստանում մեկ անգամ չէ, որ էներգետիկայի նախարար է փոխվել:

Նման որոշում ընդունելու անհրաժեշտությունն այսօր իսկապես մեծ է: Այդ է պահանջում պետական շահը, այդ է պահանջում նաև ժողովուրդը: Համենայն դեպս՝ նրա գիտակից զանգվածը, որը պատրաստ է գազի համար ավելի թանկ գին վճարել, քան այսօր է վճարում: Եվ սա շատ խոսուն փաստ է:



Հրանտ ՄԵԼԻՔ-ՇԱՀՆԱԶԱՐՅԱՆ

[bell-the-cat]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Experts say Kazakhstan will never agree to the membership of Armenia to the Customs Union together with Karabakh. And in this situation there will be two ways: either Armenia agrees that a BCP is built on the border with Karabakh or refuses membership to the Customs Union.

That's just silly. It would be like a flea on the tail wagging the bear. The Customs Union is a project controlled by Russia and what it says goes.

[Vrej1915]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Իրանցի փորձագետ. Հայաստանը կարող է տարանցիկ կետ լինել` այլ երկրներ իրանական էներգետիկ պաշարներ մատակարարելու համար

http://news.am/arm/news/187829.html

Դեկտեմբեր 31, 2013 |

Իրանի ներկայիս կառավարության օրոք Հայաստանի հետ հարաբերությունները միայն կբարելավվեն: Այս մասին NEWS.am-ի թղթակցին հայտնել է Ռազմավարական հետազոտությունների կենտրոնի Միջազգային կազմակերպությունների ուսումնասիրման բաժնի տնօրեն Սեյեդ Ալի Թաբաթաբայ Փանահը:

Ըստ նրա` Իրանը եւ Հայաստանը լավ հարաբերություններ ունեն անվտանգության բնագավառում, քաղաքական եւ տնտեսական կապեր են պահպանում, հայ եւ պարսիկ ժողովուրդներն ունեն պատմական եւ մշակութային ընդհանուր ժառանգություն: «Կարծում եմ, որ հայ-իրանական հարաբերությունները Հարավային Կովկասի տարածաշրջանում հետագայում էլ կզարգանան` ինչպես երկկողմ, այնպես էլ բազմակողմ ձեւաչափով», - նշել է Սեյեդ Ալի Թաբաթաբայ Փանահը:

Խոսելով երկու երկրների տնտեսական համագործակցության մասին` նա ընդգծել է, որ Իրանը կարող է Հայաստանին էներգակիրներ մատակարարել` գազ եւ նավթ: «Միեւնույն ժամանակ, Հայաստանը կարող է տարանցիկ կետ լինել` այլ երկրներ իրանական էներգետիկական պաշարներ մատակարարելու համար: Բացի այդ, մենք կարող ենք խորացնել առեւտրային հարաբերությունները, արտահանումը եւ ներմուծումը: Իրանն իր արտադրանքը կարող է Հայաստան ուղարկել, միեւնույն ժամանակ մենք կարող ենք հայկական ապրանքներն Իրան ներմուծել», - հայտարարել է Սեյեդ Ալի Թաբաթաբայ Փանահը` հավելելով, որ անհրաժեշտության դեպքում Իրանը կարող է Հայաստանին օգնել նաեւ տեխնոլոգիական ոլորտում:

[Vrej1915]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Armenian U-Turn On EU Not As 'Objective' As Thought
December 30, 2013 -
Armenia European Union Russia
A EurasiaNet Partner Post from: RFE/RL

Armenia's last-minute decision to join a Russian-led customs union at the expense of much closer ties with the European Union has been widely attributed in the West to strong pressure and bullying by Russia. The dominant view among policymakers, diplomats, and pundits there is that President Serzh Sarkisian had no choice but to cave in because of his country's heavy dependence on its main geopolitical ally.

The picture is more complex on closer inspection, however. Sarkisian's parochial interests appear to have been at least as much in play as economic and security considerations. The haste with which his administration is holding accession talks with the Customs Union of Russia, Belarus, and Kazakhstan and its reluctance to seek significant Russian concessions in the process suggest that he is driven at least in part by a deep sense of personal insecurity.

Moscow increasingly indicated its displeasure with Yerevan this summer as the latter intensified and completed negotiations with the EU over a far-reaching Association Agreement. EU representatives repeatedly made clear that the agreement was "not compatible" with possible Armenian membership in Moscow's customs union. Armenian leaders did not object to this precondition before the EU announced in late July the "substantive completion" of the association talks.

The stage was thus set for the agreement's initialing at the EU's November summit in Vilnius. Vyacheslav Kovalenko, Russia's ambassador to Armenia until March 2013, had joined a host of Kremlin-linked pundits in warning earlier in July that Yerevan would risk alienating Moscow if it stayed out of the Russian-led trade bloc.

Sarkisian's decision to opt for the customs union was privately communicated to Brussels on August 31 and made public following his September 3 talks with Russian President Vladimir Putin held near Moscow. Sarkisian has made only two brief public statements (none of them in Armenia) explaining his dramatic volte-face. "I have repeatedly said before that when you are part of one system of military security it is impossible and ineffective to isolate yourself from a corresponding economic space," he told a joint news conference with Putin.

Strong Enough Levers?

Russia does have strong economic and military levers to exert strong pressure on its sole South Caucasus ally, but their potential impact should not be overestimated. Armenia might have faced the kind of Russian trade sanctions that have been imposed on Moldova and Georgia in recent years had it pressed ahead with the EU accord. But Russia absorbs less than one-quarter of Armenian exports, mainly buying agricultural products, prepared foodstuffs and alcoholic beverages. A Russian ban on these imports would have hit Armenia's agriculture hard, but it would not have been enough to wreck the struggling Armenian economy as a whole.

According to Armenian government data, Russia accounted for 23 percent of Armenia's foreign trade in January-October 2013, compared with the EU's almost 29 percent share. Much of the Russian-Armenian trade volume is generated by supplies of Russian natural gas used for producing over one-third of Armenia's electricity, heating homes in the winter, and powering, in the liquefied or pressurized form, the majority of vehicles in the country.

Russia's Gazprom monopoly mostly reversed a 50 percent rise in the gas price, officially announced in April, shortly after Armenia decided to join the customs union. At almost $190 per 1,000 cubic meters, it is currently well below international market prices. Armenian Energy Minister Armen Movsisian has claimed that Armenia could not switch to large-scale gas imports from neighboring Iran because the latter would charge it as much as $400 per 1,000 cubic meters.

The Iranian ambassador in Yerevan, Mohammad Reisi, held two news conferences within four days early this month to effectively deny Movsisian's claims. Reisi implied that the Iranian gas price for Armenia might have been set lower than the current Gazprom tariff. The Armenian government has not even attempted to negotiate with Tehran over significant gas deliveries, he said.

Remittances sent home from Armenian migrant workers in Russia are a more important factor behind the Russian economic influence. They accounted for more than 80 percent of the $1.7 billion in noncommercial cash transfers to the country in 2012, a sum equivalent to over 16 percent of its gross domestic product.

There were fears in Armenia that Moscow could seek to halt those remittances, including by deporting en masse Armenians working in Russia. But most of Russia's estimated 2million-2.5 million Armenians are Russian citizens. The Russian Federal Migration Services puts the number of Armenian nationals who resided in the country as of October at around 500,000. Their mass deportation would have been both politically and technically problematic. Even Georgian and Moldovan migrants have not been sent home in their thousands to date.

...Or Dangerous Enough?

Russia's strongest leverage against Armenia has to do with national security. The unresolved Nagorno-Karabakh conflict has forced the Armenian side to rely heavily on close military ties with Moscow, enabling it to receive large quantities of Russian weapons at knockdown prices or even free of charge, and thus stay in an intensifying arms race with oil-rich Azerbaijan.

It emerged in June that Russia has begun delivering $1 billion worth of tanks and other offensive weapons to Azerbaijan. Putin raised Armenian fears of more such arms sales when he paid a high-profile visit to Baku in mid-August. Armenian pro-government politicians now say that the integration pact with the EU would have put the Russian-Armenian military alliance at risk and encouraged Azerbaijan to unleash another war for Karabakh. The implication is that the Russians threatened to end military aid to Armenia and sell more weapons to Azerbaijan.

Assuming that such threats were indeed made, they involved an element of bluff. Russia began selling weapons to Azerbaijan even before the start of the Armenia-EU association talks in 2010, and the recently disclosed Russian-Azerbaijani arms deliveries were reportedly signed in 2011. Besides, Russian arms supplies to Armenia intensified even when the Sarkisian administration was on course to conclude the Association Agreement.

Moscow is clearly not interested in an Azerbaijani military victory in the conflict as it would leave the Armenians with no major reason to host Russian troops in their territory and to maintain broader Russian-Armenian military cooperation. The Association Agreement could in no way jeopardize that cooperation as it offered Armenia no prospect of eventual membership of the EU, let alone NATO. Gagik Minasian, a senior lawmaker affiliated with the ruling Republican Party of Armenia (HHK), emphasized this fact when he ruled out the possibility of Russian economic sanctions in an August 20 interview with RFE/RL's Armenian Service.

A Personal Angle

Sarkisian's subsequent efforts to make Armenia part of the customs union as soon as possible -- without the kind of haggling engaged in by Ukraine and even Kyrgyzstan -- raised more questions about the theory that his strategic U-turn stems only from regional geopolitics. "We are struggling to keep up with our Armenian partners," Putin commented tartly on the accession talks during a December 2 visit to Yerevan.

The gas-price discount is the only major Russian reward announced so far. Yet even it comes with a catch: unprecedented privileges granted to Gazprom in the Armenian energy sector. Russia has not even rescheduled a $500 million debt extended to Armenia in 2009. The authorities in Yerevan repaid it in October with proceeds from the first-ever sale of Armenian eurobonds.

Sarkisian is giving the impression that he is keen to restore the Kremlin's trust, shaken by his European integration drive, at any cost and as quickly as possible. Concern for his power seems a plausible explanation for this tactic. Sarkisian succeeded in neutralizing his political opponents during his first presidential term. But virtually none of them has recognized the legitimacy of his disputed reelection in February 2013 and ruled out the possibility of challenging him in the streets.

An open confrontation with Moscow could have emboldened some opposition forces, notably the Prosperous Armenia Party of Gagik Tsarukian, a wealthy businessman close to Sarkisian's predecessor, Robert Kocharian, who reportedly spends much of his time in Moscow. Some local observers believe that the Kremlin is also in a position to engineer mass defections from the ruling HHK's parliamentary faction.

The Armenian president does not need a powerful external enemy, especially now that he seems intent on extending his rule beyond 2018. The day after announcing his customs-union U-turn he formed an ad hoc commission on constitutional reform. The Armenian media has since been rife with speculation, not denied by presidential allies, that Sarkisian wants to turn the country into a parliamentary republic and become a powerful prime minister after completing his second and final presidential term, just as former Georgian President Mikheil Saakashvili sought unsuccessfully to do.

The Armenian Constitution can be amended only through referendums. Sarkisian will not find it easy to muster the support of at least one-third of the country's 2.5 million eligible voters needed for the passage of amendments. Any attempt to rig the referendum would most probably spark street protests and unite the fragmented opposition against him.

-- Emil Danielyan

Editor's note: Copyright (c) 2013. RFE/RL, Inc. Reprinted with the permission of Radio Free Europe/Radio Liberty, 1201 Connecticut Ave., N.W. Washington DC 20036.

[Haykakan]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Typical stuff you hear from all western propaganda tools. The source tells it all.

Armenian U-Turn On EU Not As 'Objective' As Thought
December 30, 2013 -
Armenia European Union Russia
A EurasiaNet Partner Post from: RFE/RL

Armenia's last-minute decision to join a Russian-led customs union at the expense of much closer ties with the European Union has been widely attributed in the West to strong pressure and bullying by Russia. The dominant view among policymakers, diplomats, and pundits there is that President Serzh Sarkisian had no choice but to cave in because of his country's heavy dependence on its main geopolitical ally.

The picture is more complex on closer inspection, however. Sarkisian's parochial interests appear to have been at least as much in play as economic and security considerations. The haste with which his administration is holding accession talks with the Customs Union of Russia, Belarus, and Kazakhstan and its reluctance to seek significant Russian concessions in the process suggest that he is driven at least in part by a deep sense of personal insecurity.

Moscow increasingly indicated its displeasure with Yerevan this summer as the latter intensified and completed negotiations with the EU over a far-reaching Association Agreement. EU representatives repeatedly made clear that the agreement was "not compatible" with possible Armenian membership in Moscow's customs union. Armenian leaders did not object to this precondition before the EU announced in late July the "substantive completion" of the association talks.

The stage was thus set for the agreement's initialing at the EU's November summit in Vilnius. Vyacheslav Kovalenko, Russia's ambassador to Armenia until March 2013, had joined a host of Kremlin-linked pundits in warning earlier in July that Yerevan would risk alienating Moscow if it stayed out of the Russian-led trade bloc.

Sarkisian's decision to opt for the customs union was privately communicated to Brussels on August 31 and made public following his September 3 talks with Russian President Vladimir Putin held near Moscow. Sarkisian has made only two brief public statements (none of them in Armenia) explaining his dramatic volte-face. "I have repeatedly said before that when you are part of one system of military security it is impossible and ineffective to isolate yourself from a corresponding economic space," he told a joint news conference with Putin.

Strong Enough Levers?

Russia does have strong economic and military levers to exert strong pressure on its sole South Caucasus ally, but their potential impact should not be overestimated. Armenia might have faced the kind of Russian trade sanctions that have been imposed on Moldova and Georgia in recent years had it pressed ahead with the EU accord. But Russia absorbs less than one-quarter of Armenian exports, mainly buying agricultural products, prepared foodstuffs and alcoholic beverages. A Russian ban on these imports would have hit Armenia's agriculture hard, but it would not have been enough to wreck the struggling Armenian economy as a whole.

According to Armenian government data, Russia accounted for 23 percent of Armenia's foreign trade in January-October 2013, compared with the EU's almost 29 percent share. Much of the Russian-Armenian trade volume is generated by supplies of Russian natural gas used for producing over one-third of Armenia's electricity, heating homes in the winter, and powering, in the liquefied or pressurized form, the majority of vehicles in the country.

Russia's Gazprom monopoly mostly reversed a 50 percent rise in the gas price, officially announced in April, shortly after Armenia decided to join the customs union. At almost $190 per 1,000 cubic meters, it is currently well below international market prices. Armenian Energy Minister Armen Movsisian has claimed that Armenia could not switch to large-scale gas imports from neighboring Iran because the latter would charge it as much as $400 per 1,000 cubic meters.

The Iranian ambassador in Yerevan, Mohammad Reisi, held two news conferences within four days early this month to effectively deny Movsisian's claims. Reisi implied that the Iranian gas price for Armenia might have been set lower than the current Gazprom tariff. The Armenian government has not even attempted to negotiate with Tehran over significant gas deliveries, he said.

Remittances sent home from Armenian migrant workers in Russia are a more important factor behind the Russian economic influence. They accounted for more than 80 percent of the $1.7 billion in noncommercial cash transfers to the country in 2012, a sum equivalent to over 16 percent of its gross domestic product.

There were fears in Armenia that Moscow could seek to halt those remittances, including by deporting en masse Armenians working in Russia. But most of Russia's estimated 2million-2.5 million Armenians are Russian citizens. The Russian Federal Migration Services puts the number of Armenian nationals who resided in the country as of October at around 500,000. Their mass deportation would have been both politically and technically problematic. Even Georgian and Moldovan migrants have not been sent home in their thousands to date.

...Or Dangerous Enough?

Russia's strongest leverage against Armenia has to do with national security. The unresolved Nagorno-Karabakh conflict has forced the Armenian side to rely heavily on close military ties with Moscow, enabling it to receive large quantities of Russian weapons at knockdown prices or even free of charge, and thus stay in an intensifying arms race with oil-rich Azerbaijan.

It emerged in June that Russia has begun delivering $1 billion worth of tanks and other offensive weapons to Azerbaijan. Putin raised Armenian fears of more such arms sales when he paid a high-profile visit to Baku in mid-August. Armenian pro-government politicians now say that the integration pact with the EU would have put the Russian-Armenian military alliance at risk and encouraged Azerbaijan to unleash another war for Karabakh. The implication is that the Russians threatened to end military aid to Armenia and sell more weapons to Azerbaijan.

Assuming that such threats were indeed made, they involved an element of bluff. Russia began selling weapons to Azerbaijan even before the start of the Armenia-EU association talks in 2010, and the recently disclosed Russian-Azerbaijani arms deliveries were reportedly signed in 2011. Besides, Russian arms supplies to Armenia intensified even when the Sarkisian administration was on course to conclude the Association Agreement.

Moscow is clearly not interested in an Azerbaijani military victory in the conflict as it would leave the Armenians with no major reason to host Russian troops in their territory and to maintain broader Russian-Armenian military cooperation. The Association Agreement could in no way jeopardize that cooperation as it offered Armenia no prospect of eventual membership of the EU, let alone NATO. Gagik Minasian, a senior lawmaker affiliated with the ruling Republican Party of Armenia (HHK), emphasized this fact when he ruled out the possibility of Russian economic sanctions in an August 20 interview with RFE/RL's Armenian Service.

A Personal Angle

Sarkisian's subsequent efforts to make Armenia part of the customs union as soon as possible -- without the kind of haggling engaged in by Ukraine and even Kyrgyzstan -- raised more questions about the theory that his strategic U-turn stems only from regional geopolitics. "We are struggling to keep up with our Armenian partners," Putin commented tartly on the accession talks during a December 2 visit to Yerevan.

The gas-price discount is the only major Russian reward announced so far. Yet even it comes with a catch: unprecedented privileges granted to Gazprom in the Armenian energy sector. Russia has not even rescheduled a $500 million debt extended to Armenia in 2009. The authorities in Yerevan repaid it in October with proceeds from the first-ever sale of Armenian eurobonds.

Sarkisian is giving the impression that he is keen to restore the Kremlin's trust, shaken by his European integration drive, at any cost and as quickly as possible. Concern for his power seems a plausible explanation for this tactic. Sarkisian succeeded in neutralizing his political opponents during his first presidential term. But virtually none of them has recognized the legitimacy of his disputed reelection in February 2013 and ruled out the possibility of challenging him in the streets.

An open confrontation with Moscow could have emboldened some opposition forces, notably the Prosperous Armenia Party of Gagik Tsarukian, a wealthy businessman close to Sarkisian's predecessor, Robert Kocharian, who reportedly spends much of his time in Moscow. Some local observers believe that the Kremlin is also in a position to engineer mass defections from the ruling HHK's parliamentary faction.

The Armenian president does not need a powerful external enemy, especially now that he seems intent on extending his rule beyond 2018. The day after announcing his customs-union U-turn he formed an ad hoc commission on constitutional reform. The Armenian media has since been rife with speculation, not denied by presidential allies, that Sarkisian wants to turn the country into a parliamentary republic and become a powerful prime minister after completing his second and final presidential term, just as former Georgian President Mikheil Saakashvili sought unsuccessfully to do.

The Armenian Constitution can be amended only through referendums. Sarkisian will not find it easy to muster the support of at least one-third of the country's 2.5 million eligible voters needed for the passage of amendments. Any attempt to rig the referendum would most probably spark street protests and unite the fragmented opposition against him.

-- Emil Danielyan

Editor's note: Copyright (c) 2013. RFE/RL, Inc. Reprinted with the permission of Radio Free Europe/Radio Liberty, 1201 Connecticut Ave., N.W. Washington DC 20036.

[Vrej1915]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Պաշտոնական Երեւան կա՞, որ ցանկություն լինի

ՀԱԿՈԲ ԲԱԴԱԼՅԱՆ,
Մեկնաբան
Չորեքշաբթի, 08 Հունվարի 2014,

Իրանի դեսպանի հայտարարությունը, թե գազի էժան գինը կախված է բանակցությունից եւ մեկի համար կարող է 400 դոլար լինել, իսկ մեկի համար էլ 100, Հայաստանի վարչապետը որակեց «դիվանագիտական վրիպակ», ասելով, թե Իրանը վերջին երեք տարիներին հակառակ պահանջ է ներկայացրել Հայաստանին՝ թանկացնել գազը, որը մատակարարվում է եւ որի մեկ խմ-ի դիմաց Հայաստանն Իրանին տալիս է 3 կիլովատ ժամ էլեկտրաէներգիա:
Թեհրանը «դիվանագիտական վրիպակին» դեռ չի արձագանքել: Բայց, Իրանի դեսպանը նախորդ տարվա վերջին մի քանի բավական հստակ հայտարարություններ էր արել, այդ թվում գազ էլեկտրաէներգիայի դիմաց թեմայով: Նա ասել էր, որ դա Իրանին ձեռնտու հարաբերակցություն չէ եւ Իրանն ընդհանրապես էներգիայի ներկրման կարիք չունի, բայց քանի որ դա պետք է Հայաստանին, Թեհրանն օգնում է: Հենց այդ ժամանակ էր դեսպանը հայտարարել, որ գազի գինը կախված է բանակցությունից:
Պաշտոնական Թեհրանին երեւի թե հարկ կա եւս մեկ անգամ հստակեցնել, թե արդյոք իսկապես պատրաստ են Հայաստանի հետ բանակցել ռուսականից էժան գազի գնի վերաբերյալ: Մյուս կողմից սակայն, Իրանը առավել քան պարզ ակնարկեց, որ ամեն ինչ կախված է պաշտոնական Երեւանի ցանկությունից: Թեհրանն իրեն չի կոտորելու, որ Հայաստանին էժան գազ վաճառի, եթե պաշտոնական Երեւանը համառորեն չի ուզում բանակցել այդ էժան գազի վերաբերյալ:
Ինչ է ասել Իրանը երեք տարի, ինչ չի ասել` մի հարց է, իսկ ինչ է ասում հիմա` մեկ այլ հարց: Բանն այն է, որ Իրանում նոր նախագահ է, նաեւ նոր միջազգային իրավիճակ Իրանի շուրջ, նոր միջազգային իրավիճակ տարածաշրջանում ընդհանրապես, Հայաստանը դառնում է ՄՄ անդամ, որից հետո Ռուսաստանը ձեռնaմուխ է լինում Արցախի բռնակցմանը: Այդ ամենը «երեք տարի առաջ» չէ, եւ Իրանը լիովին կարող է վերանայել իր մոտեցումները: Երեք տարի առաջ Իրանի եւ ԱՄՆ նախագահները մոտ 40 տարի իրար հետ չեն խոսել, իսկ մի քանի ամիս առաջ խոսեցին: Երեք տարի առաջ Իրանի եւ Արեւմուտքի հարաբերությունը լարվում էր, իսկ այժմ հակառակ միտումներ են նկատվում:
Այդ ամենը պաշտոնական Երեւանը պետք է հաշվի առնի: Ավելի շուտ պետք է հաշվի առներ, եթե գոյություն ունենար: Բայց պաշտոնական Երեւան այլեւս գոյություն չունի, այլ գոյություն ունի պաշտոնական Մոսկվայի կցորդ, ՌԴ արտգործնախարարության մի վարչություն: Դրա համար էլ չկա Իրանի հետ էժան գազի գնի շուրջ բանակցելու ցանկություն: Որովհետեւ դրա ցանկությունը չկա Մոսկվայում: Իսկ ինչու պետք է Մոսկվան շահագրգռված լինի, որ Հայաստանն էժան գազ ստանա Իրանից:
Ավելին, Մոսկվան նույնիսկ արգելափակել է այդ հնարավորությունները հայ-ռուսական գազային պայմանագրով, որով Հայաստանին պարտավորեցրել է մինչեւ 2043 թվականը գնել միայն Գազպրոմի գազը: Այդ ֆոնին, եթե Իրանի դեսպանի հայտարարությունները որակվում են «դիվանագիտական վրիպակ», ապա դժվար է հրապարակման ենթակա բնորոշում գտնել հայ-ռուսական գազային համաձայնագիրը որակելու համար:
Հայաստանը միջազգային քաղաքականության սուբյեկտությունից զրկելու եւ մոսկովյան քաղաքականության կցորդի վերածելու իշխանության քաղաքականության հետեւանքով, Հայաստանի Հանրապետությունը կանգնած է «աշխարհաքաղաքական վրիպակի» վերածվելու վտանգի առաջ: Եվ դա միմիայն այն պատճառով, որ պետական արժանապատվության զգացումը որպես վրիպակ դուրս է մնացել Հայաստանի պետական լծակները յուրացրած անձանց նկարագրից եւ աշխարհընկալումից:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....6SRQnogz.dpuf

[Hakob]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Պաշտոնական Երեւան կա՞, որ ցանկություն լինի

ՀԱԿՈԲ ԲԱԴԱԼՅԱՆ,
Մեկնաբան
Չորեքշաբթի, 08 Հունվարի 2014,

Իրանի դեսպանի հայտարարությունը, թե գազի էժան գինը կախված է բանակցությունից եւ մեկի համար կարող է 400 դոլար լինել, իսկ մեկի համար էլ 100, Հայաստանի վարչապետը որակեց «դիվանագիտական վրիպակ», ասելով, թե Իրանը վերջին երեք տարիներին հակառակ պահանջ է ներկայացրել Հայաստանին՝ թանկացնել գազը, որը մատակարարվում է եւ որի մեկ խմ-ի դիմաց Հայաստանն Իրանին տալիս է 3 կիլովատ ժամ էլեկտրաէներգիա:
Թեհրանը «դիվանագիտական վրիպակին» դեռ չի արձագանքել: Բայց, Իրանի դեսպանը նախորդ տարվա վերջին մի քանի բավական հստակ հայտարարություններ էր արել, այդ թվում գազ էլեկտրաէներգիայի դիմաց թեմայով: Նա ասել էր, որ դա Իրանին ձեռնտու հարաբերակցություն չէ եւ Իրանն ընդհանրապես էներգիայի ներկրման կարիք չունի, բայց քանի որ դա պետք է Հայաստանին, Թեհրանն օգնում է: Հենց այդ ժամանակ էր դեսպանը հայտարարել, որ գազի գինը կախված է բանակցությունից:
Պաշտոնական Թեհրանին երեւի թե հարկ կա եւս մեկ անգամ հստակեցնել, թե արդյոք իսկապես պատրաստ են Հայաստանի հետ բանակցել ռուսականից էժան գազի գնի վերաբերյալ: Մյուս կողմից սակայն, Իրանը առավել քան պարզ ակնարկեց, որ ամեն ինչ կախված է պաշտոնական Երեւանի ցանկությունից: Թեհրանն իրեն չի կոտորելու, որ Հայաստանին էժան գազ վաճառի, եթե պաշտոնական Երեւանը համառորեն չի ուզում բանակցել այդ էժան գազի վերաբերյալ:
Ինչ է ասել Իրանը երեք տարի, ինչ չի ասել` մի հարց է, իսկ ինչ է ասում հիմա` մեկ այլ հարց: Բանն այն է, որ Իրանում նոր նախագահ է, նաեւ նոր միջազգային իրավիճակ Իրանի շուրջ, նոր միջազգային իրավիճակ տարածաշրջանում ընդհանրապես, Հայաստանը դառնում է ՄՄ անդամ, որից հետո Ռուսաստանը ձեռնaմուխ է լինում Արցախի բռնակցմանը: Այդ ամենը «երեք տարի առաջ» չէ, եւ Իրանը լիովին կարող է վերանայել իր մոտեցումները: Երեք տարի առաջ Իրանի եւ ԱՄՆ նախագահները մոտ 40 տարի իրար հետ չեն խոսել, իսկ մի քանի ամիս առաջ խոսեցին: Երեք տարի առաջ Իրանի եւ Արեւմուտքի հարաբերությունը լարվում էր, իսկ այժմ հակառակ միտումներ են նկատվում:
Այդ ամենը պաշտոնական Երեւանը պետք է հաշվի առնի: Ավելի շուտ պետք է հաշվի առներ, եթե գոյություն ունենար: Բայց պաշտոնական Երեւան այլեւս գոյություն չունի, այլ գոյություն ունի պաշտոնական Մոսկվայի կցորդ, ՌԴ արտգործնախարարության մի վարչություն: Դրա համար էլ չկա Իրանի հետ էժան գազի գնի շուրջ բանակցելու ցանկություն: Որովհետեւ դրա ցանկությունը չկա Մոսկվայում: Իսկ ինչու պետք է Մոսկվան շահագրգռված լինի, որ Հայաստանն էժան գազ ստանա Իրանից:
Ավելին, Մոսկվան նույնիսկ արգելափակել է այդ հնարավորությունները հայ-ռուսական գազային պայմանագրով, որով Հայաստանին պարտավորեցրել է մինչեւ 2043 թվականը գնել միայն Գազպրոմի գազը: Այդ ֆոնին, եթե Իրանի դեսպանի հայտարարությունները որակվում են «դիվանագիտական վրիպակ», ապա դժվար է հրապարակման ենթակա բնորոշում գտնել հայ-ռուսական գազային համաձայնագիրը որակելու համար:
Հայաստանը միջազգային քաղաքականության սուբյեկտությունից զրկելու եւ մոսկովյան քաղաքականության կցորդի վերածելու իշխանության քաղաքականության հետեւանքով, Հայաստանի Հանրապետությունը կանգնած է «աշխարհաքաղաքական վրիպակի» վերածվելու վտանգի առաջ: Եվ դա միմիայն այն պատճառով, որ պետական արժանապատվության զգացումը որպես վրիպակ դուրս է մնացել Հայաստանի պետական լծակները յուրացրած անձանց նկարագրից եւ աշխարհընկալումից:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....6SRQnogz.dpuf

Looks like we are going back to "lragir"'s zombie anti government mumblings. Yea it is very short time that Iran has new leader, and before that our government did everything to keep relations worm, despite Western efforts to isolate Iran. Even western diplomats were admitting that Armenian government was masterfully maintaining and progressing relations with Iran against US wishes. Now this sold out media (sold to west) tries to portray that our goverment has not been doing enough. Bunch of marazm. In this last diplomatic game between Yerevan and Tehran about energy, lragir is coming out of its skin to prove Iran's side and discredit our government.

[Hakob]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

09:29 08/01/2014 » ECONOMY
Western economies: A tale of thieves and tapers

By Patrick L Young
From RT

2013 was the year where the threat of removing the QE punchbowl provoked market panic, while the EU was instrumental in sinister programs of theft above and beyond even the rapacious 'Central Bankers’ party'...

We began 2013 with the euro crisis yet to be cured, and indeed as we end the year it remains the fiscal elephant in the room. A volcano apparently dormant but clearly still active beneath the crater. Quite when it will next erupt nobody knows, but even Christine Lagarde of the IMF was keen during December to remind us that the crisis was far from resolved.

However, 2013 was the year where certain governments continued to be immolated on a symbolic funeral pyre as euro authorities sought to keep the flawed single currency alive at any price. Bank customers in Cyprus, ranging from Russian companies, through a significant quantity of the companies quoted on the Warsaw Stock Exchange and many individuals across the world found their assets appropriated. Rather than burn bondholders and others holding risk capital (Germany protected its bankers as they did in Ireland and elsewhere), the depositors found their deposits being stolen. The theft axis was one which carried on throughout the year. In an audacious deployment of arcane EU accounting rules previously exploited by Hungary, the Polish government de facto confiscated over half the nation’s private pension funds in an attempt to make up for their inadequate fiscal management.

Ultimately, most global citizens ended the year with their pockets having been picked in some way by rapacious governments, albeit through stealthy means... The daft policy of Quantitative Easing continued apace. In the vanguard remained the Federal Reserve handing bankers a cool 85 billion dollars every month to perpetuate the largely bankrupt system. During 2013, the US alone every month spent twice the annual GDP of Serbia in a balance sheet shuffle which a non-economist might prosaically term a confidence trick.

Even some traditional congressional spendthrifts have realised they can’t maintain this suicidal ‘rob Peter to pay bankers’ policy. Thus the second half of 2013 was spent obsessing about the ultimate financial terror (aside from the bankers’ previous hegemony). Outgoing Fed Chairman Ben Bernanke plotted a way out of the ‘crazynomics’ created by the ill-considered QE policy knee jerk after the credit crunch.

At first mention of a taper, markets panicked and, just like 2008, politicians lost their nerve. The taper was hastily postponed while the Fed endeavoured to counsel the markets to avoid what remains a case of Stockholm syndrome between banks and government. Ben Bernanke’s parting retirement gesture has been to taper by a rather derisory 10 billion dollars per month in the New Year.

For those lost in the arcane minutiae of quantitative easing (who isn’t?), it remains true that government oversaw a crazy party during the last decade where politicians maintained a delusion that they could inflate property markets with impunity. Banks joined the party and the result was chaos when inevitably the boom cycle led to bust. Sadly the party has long ended in the real economy but the bankers are being lubricated by a central banker punchbowl which the Fed is trying to gradually siphon out of the bar.

However, the damage has already been done and hence the terror of theft mentioned earlier will likely soon become post taper terror. Western politicians of left and right have successfully created a dangerous whirlpool of QE debt which has fed massive asset inflation - from fine art to classic cars through all manner of investment markets.

A day of QE reckoning is coming and the mood on the streets is understandably angry as normal business has been left behind in the bizarre escalation of a central bank spending spree which has only proven the ultimate impotence of government to create tangible wealth. Ironically it is the very banking elite the G20 pledged to curtail (Pittsburgh 2009) which have profited as everybody else has felt their wealth reduced through higher taxes, lower savings rates and the colossal failure of this unprecedented government interventionist phase to actually deliver any benefits to the economy at large. At least one could argue that some governments have finally succeeded with redistribution of wealth - problem is the people have paid to keep bankers and the absolute richest on their pedestals.

Sooner or later the taper will give way to terror and an incredible rebalancing will begin. However 2013 was dominated by what amounts to tawdry theft.
By Panorama.am