Is Russia an ally or foe, nowadays?

[Hakob]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Appears that we should read azery news instead of Lragir, to get more balanced reporting. Because lragir is more against Armenia's government than azeri news.

[Hakob]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Nazarbayev Is Against Karabakh
Naira Hayrumyan
Politics - Tuesday, 24 December 2013, 20:41


In Moscow the presidents of the member states and future member states of the Customs Union met today. During the discussion of the roadmap of Armenia the president of Kazakhstan Nursultan Nazarbayev said the roadmap has been drafted but the border with Karabakh has not been adjusted.
Experts say Kazakhstan will never agree to the membership of Armenia to the Customs Union together with Karabakh. And in this situation there will be two ways: either Armenia agrees that a BCP is built on the border with Karabakh or refuses membership to the Customs Union.
Armenian officials have not made any relevant statements that would burden them with responsibility. It is not ruled out that Serzh Sargsyan will agree to a BCP on the border with Karabakh. Moreover, our colleagues in Karabakh say that some preparations have been noticed on the border.
If this happens, Karabakh will appear in a deep ditch.
- See more at: http://www.lragir.am/index/eng/0/pol....d61yMbOy.dpuf

[Hakob]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Well All ANG wants is resignation of government. What will happen after? keep your fingers crossed.
Propaganda tool for azeris? So what? Political casualties? you bet....




Resignation of government only way out of impasse – Armenian MP
Fri 20 December 2013 09:10 GMT | 14:10 Local Time

The resignation of the current government of Armenia could lead the country out of an impasse, but it lacks a political courage to take this step, said Aram Manukyan, MP from the parliamentary faction Armenian National Congress.

"I am convinced that all the external problems of Armenia with European Union, Russia and Turkey in this case would have fallen under a timeout at least one year which is needed for acclimation of a new government which would already have confidence of the people," Manukyan said in his interview with ArmInfo.

"In this case, all would have happened in a civilized, peaceful way and without courts and instigating hostility in society. But either they do not have this courage or the government has internal problems: people who have taken them up, for obvious reasons, do not let it go," said the oppositioner.

Manukyan believes the current Armenian authorities led by President Serzh Sargsyan understand that after they rejected European integration, Europe will no more give money to Yerevan and Russia and Iran also do not trust them. Not having expectations for bailouts from the outside, the regime is trying to compensate for them within the country.

"They need somehow to keep the power, to issue pensions, wages,” he added. They cannot bring the oligarchs from a "shadow" to the tax field, which requires elementary economic feasibility,” he continued. “They fail to create a favorable environment for business, jobs, which requires prudence."

They do not even think about it, the Armenian MP believes. "Therefore, they have no other way to get money and save the power, but to strengthen and tighten the screws and promote a terror," he added.

What is the year 2013 marked for?

Aram Manukyan remembers the outgoing year primarily for "rigged presidential elections, which led to another wave of disappointment in the Armenian society and contributed to emigration from Armenia."

He also remembers this year for the level of poverty, which became the second cause of the same migration. "Not creating jobs, the government is constantly increasing tax burden. This has resulted in a migration,” he stressed.

Another failure of the authorities in 2013, according to MP, was the fact that Armenia ceased to be a player in its own foreign policy.

"The sharp intention for Customs Union membership, rejection of the upcoming initialing of association agreement with the EU and incomprehensible policy of rapprochement with Turkey were deprived of any signs of concept," he said.

Manukyan believes all these decisions, at a glance, were taken at the behest of anything, but are not manifestation of a political will.

"As a result, Armenia lost the confidence of both the West and Russia and Iran. And all this took place against a background of lack of confidence vote by Armenian society in people who have proclaimed themselves the power," he said.

News.Az

[Hakob]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Kazakhstan demands clarification on Karabakh problem in issue of Armenia’s accession to Customs Union

Kazakhstan is ready to sign a 'road map' on Armenia's accession to the Customs Union, but with a dissenting opinion, because the country demands clarification of issues regarding the Customs Union's borders arising in connection with the Nagorno-Karabakh problem, Kazakh President Nursultan Nazarbayev said, RIA Novosti reported on Dec. 24.
Kazakh president made the remarks at a meeting of the Supreme Eurasian Economic Council.
"The 'road map', with regard to Armenia, has been in general agreed, and I believe perhaps it can be approved. However, the issue of the Customs Union's border, where it will stretch in Armenia in connection with the Nagorno-Karabakh conflict, still remains open. Therefore, we will sign 'road maps' with our colleagues, but with a dissenting opinion, which will be reported," Nazarbayev said.
He expressed the hope that during the harmonization of the document the experts will find a solution to this issue.
The conflict between the two South Caucasus countries began in 1988 when Armenia made territorial claims against Azerbaijan.
Armenian armed forces have occupied 20 per cent of Azerbaijan since 1992, including the Nagorno-Karabakh region and seven surrounding districts.
Azerbaijan and Armenia signed a ceasefire agreement in 1994. The co-chairs of the OSCE Minsk Group, Russia, France and the U.S. are currently holding peace negotiations.
Armenia has not yet implemented the U.N. Security Council's four resolutions on the liberation of the Nagorno-Karabakh and the surrounding regions.
Follow us on Twitter @TRENDNewsAgency

By: Trend.AZ News, Baku

[Vrej1915]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Նազարբաեւը դեմ է Ղարաբաղին
Նաիրա Հայրումյան
Երեքշաբթի, 24 Դեկտեմբերի 2013,


Մոսկվայում հանդիպում են Մաքսային միության անդամ եւ ապագա անդամ պետությունների նախագահները: Նիստի ժամանակ, խոսելով Հայաստանի ճանապարհային քարտեզի մասին, Ղազախստանի նախագահ Նուրսուլթան Նազարբաեւն ասել է, որ քարտեզը մշակված է, սակայն Ղարաբաղի հետ սահմանը ճշտված չէ:
Փորձագետները վաղուց են խոսում այն մասին, որ Ղազախստանը երբեք չի համաձայնվի Մաքսային միությանը Հայաստանի անդամակցությանը Ղարաբաղի հետ միասին: Եւ այս իրավիճակում մնում է երկու ճանապարհ. Կամ Հայաստանը համաձայնում է Ղարաբաղի հետ սահմանին մաքսակետ տեղակայելու պահանջին, կամ հրաժարվում է Մաքսային միությանն անդամությունից:
Հայաստանի պաշտոնատարներն այս մասին որեւէ հայտարարություն չեն արել եւ ինքզինքը չեն ծանրաբեռնել ավելորդ պատասխանատվությամբ: Չի բացառվում, որ Սերժ Սարգսյանը կհամաձայնվի Ղարաբաղի հետ սահմանին մաքսակետի տեղակայմանը: Առավել եւս, որ ղարաբաղցի մեր գործընկերներն ասում են, որ սահմանին նախապատրաստական աշխատանքներ են կատարվում:
Եթե նման բան կատարվի, Ղարաբաղը կհայտնվի խոր փոսի մեջ:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/pol....zPmOSP1J.dpuf

[Vrej1915]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Here a good analysis of LTP's behavior.....

Փրկության համար պարտքի վճարում
Իգոր Մուրադյան
Կիրակի, 22 Դեկտեմբերի 2013,


Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի ելույթը (փրկության համար ռուսներին հայերի երախտագիտության վերաբերյալ), որն ինչպես միշտ զուրկ էր միաժամանակ եւ քաղաքական իմաստավորումից, եւ բարոյականությունից, եւ նվիրված էր հանրային պահվածքի տրամաբանությանն ու գլխավորը՝ նրան հարող քաղաքական խմբավորման նպատակներին, ազդանշան էր այն բանի, թե ինչի են սպասում ընդդիմադիր որոշակի շրջանակներ երկրում տեղի ունեցող իրադարձություններից:
Եւ այսպես, առաջին նախագահի տրամաբանությամբ հայերը երախտապարտ են Ռուսաստանին փրկության համար, այդ պատճառով չեն հակաճառում ինքնիշխանության կորստին: Իհարկե, ճշմարտությունն այն է, որ հայ հանրությունը չի հավատում իր ուժերին ու հնարավորություններին, եւ հենց դա է տրամադրությունների գլխավոր մոտիվացիան:
Սակայն գլխավոր գործոնն այն է, որ հայ ժողովրդին, որը հարձակման է ենթարկվել զանգվածային լրատվության միջոցների դաշինքի կողմից, որը պատկանում է կամ իշխանությանը, կամ ռուսների վարձակալած ընդդիմությանը, այդպես էլ չբացատրեցին, թե ինչ են մտածել եւ որոնք են ազգի դեմ դավադրության նպատակները:
Ինչպես հայտնի է, խորհրդարանական եւ ոչ խորհրդարանական ընդդիմությունը բավական կտրուկ հանդես է եկել Հայաստանի վասալացման եւ գաղութացման դեմ: Սակայն, երեւում է, նման սցենարը ձեռնտու չէ որոշ ընդդիմադիրների, ովքեր իրենց բարձր են դասում մյուսներից, որոնց «կոչումը» այս խաղում խամաճիկ լինելն է: Ի դեպ, նման նպատակներ ունեն ոչ միայն ընդդիմադիրները, այլեւ ներկայիս իշխանության որոշ «բարեկամներ», որոնք նույնպես երեւում է խորհում են քաղաքական նպատակահարմարության մասին: Ո՞րն է մտահղացումը:
Իշխանությանն ու կերակրատաշտին վաղուց կարոտած «քաղաքական գործիչներին» թվում է, որ եթե իրենց չի հաջողվել ստանալ Արեւմուտքի աջակցությունը, ապա կարելի է դառնալ Ռուսաստանի «գործընկերներ», որը ցուցաբերել է կոշտ էքսպանսիա Հայաստանի ու ընդհանրապես Արեւելյան Եվրոպայի հանդեպ:
Հայկական ընդդիմադիր շրջանակներում ռուսների հետ գործարքի գաղափարը նոր չէ, ինչպես կոնկրետ ասպեկտով, այնպես էլ արտասահմանյան հովանավորների հետ գործարքի մասով: Կարելի է հիշել, որ հայ-թուրքական կարգավորման սխեմայի իմիտացիայի ուղղությամբ ԱՄՆ փորձերի ժամանակ կային լիովին որոշակի հայտարարություններ. Իշխանությունն ընդունակ չէ իրականացնել այդ նախագիծը, սակայն մենք կիրականացնենք, երբ իշխանության կլինենք: Այսպիսով, կարելի է վաճառվել ում ասես, ցանկացած հանգամանքներում: Այս դիրքորոշումն արտահայտվել է բազմիցս, 90-ականներին, եւ ժառանգաբար անցել ներկայիս իշխանությանը:
Եթե Հայաստանում գոյություն ունենար քիչ թե շատ հասկանալի ընդդիմություն, երկիրը չէր հայտնվի նման իրավիճակում, քանի որ մարդկանց մեծ զանգվածներ կպատկերացնեին ինչպես կողմնորոշվել: Ընդհանուր առմամբ, այս ամենը հասկանալի ու քիչ հետաքրքիր սխեմա է, եւ չարժեր խոսել այն մասին, թե այս կամ այն ընդդիմադիր խմբերն ինչ մտադրություններ ունեն, եթե նրանց համար չառաջանային ակհայտ քաղաքական հեռանկարներ, այսինքն՝ իշխանության անցնել Ռուսաստանի աջակցությամբ եւ «դեղին» դրոշի ներքո:
Ընդ որում, քաղաքական այս «գործիչներին» չի հետաքրքրում, թե ինչպես եւ ինչի շուրջ պետք է պայմանավորվել ռուսների հետ: Դա կարեւոր չէ, գլխավորը՝ փորձարկել վասալացման եւ գաղութացման ունիվերսալ սխեմա, քանի որ ներկայիս «ընդդիմութունը» կարող է հույս դնել միայն արտաքին պատրոնաժի վրա:
Կարող է հարց առաջանալ, թե արժե արդյոք խորանալ այս կեղտոտ խաղերի մեջ, երբ վաղը՝ դեկտեմբերի 23-ին խորհրդարանում քննարկվելու է «գազային խնդրի» ճակատագրական որոշումը: Եթե «ընդդիմադիրները» կարողանային ցուցադրել սկզբունքայնություն, պատկերն այլ կլիներ, չնայած նրանց փոքր թվին: Սակայն ամենակարեւորն այն է, որ քաղաքական իրական ասպարեզ իջած քաղաքական գործիչների երիտասարդ սերունդը պետք է հասկանա, որ պետք է պայքարի ոչ միայն ներկայիս իշխանության, որոնք արդեն իշխանություն էլ չեն, այլ այս ողջ աղբի դեմ, որը զբաղեցրել է հայկական ուղեղները:
Եկել է ժամանակը, որ քաղաքական գործիչների նոր սերունդը ստիպված է ոչ միայն բողոքի տրամադրություններ արտահայտել, այլեւ սկսել աշխատել արտաքին աշխարհի հետ: Հակառակ դեպքում ստիպված է լինելու բավարարվել պատրաստի ու լիովին կեղծ գաղափարներով եւ ծիծաղելի ուղեղային մորմոքներով:
Ռուսաստանը քաղաքական ձեւաչափերը կառուցում է այնպես, որպեսզի Հայաստանին զրկի այլընտրանքաին ճանապարհի հույսից, սակայն դա բավական խոցելի ու նախապես տապալված քաղաքականություն է: Իրականում Հայաստանը հետաքրքրում է արտաքին գործընկերներին, նախեւառաջ աշխարհքաղաքական ասպեկտով:
Ի՞նչ է ներկայիս իշխանությունը՝ մի քանի մարդ, որոնք չգիտեն ինչպես վարվել: Իսկ ի՞նչ է իշխանոթյանը մատուցված ծառայությունը՝ դա երկու տասնյակ վճարված, ստորացված քարոզիչներ են, որոնց տեղն աղբանոցում է: Իշխանության եւ ռուսների գործընկերների թվում չեն ոչ ուժային կառույցները (նախեւառաջ բանակը), ոչ էլ վարչակազմի եւ կառավարության աշխատակիցների մեծ մասը:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....ZJgxtjHu.dpuf

[Hakob]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Here is LTP's explanations as to why euromaidan did not happen in Armenia. I agree with first 2 points fully, because bases of those are real historic facts. But I do not agree with 3rd point, because in my opinion, the conduct of the west towards opposition was a support for orange revolution, which in essence was to break Armenia/russia security bond and pull Armenia out from russian sphere. Thus, Armenia would surely be subjected to the same fate as to Georgia in 2008 or Modlova, loosing Artsakh(2nd point in LTP speach would become reality for us).
Also, LTP has a great responcibility in creating the situation that exists today in our government.


News.am
Լեւոն Տեր-Պետրոսյան. Ինչո՞ւ Հայաստանում մայդան տեղի չունեցավ
Դեկտեմբեր 21, 2013 | 20:06
Այսօր տեղի է ունեցել Հայ ազգային կոնգրեսի հանրապետական խորհրդի նիստ, որտեղ ելույթ է ունեցել Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը եւ ներկայացրել իր պատկերացումները, թե ինչու Հայաստանում «մայդան» տեղի չունեցավ:

Ձեզ ենք ներկայացնում ելույթն ամբողջությամբ:

«Սիրելի գործընկերներ,

Անկախ պետականության վերականգնումից հետո, քաղաքական առումով, Հայաստանն այսօր, թերեւս, ապրում է իր ամենաշփոթ կամ անհստակ ժամանակաշրջանը։ Վստահ եմ, որ ձեզ, ինչպես եւ ողջ հասարակությանը, հուզում են բազմաթիվ հարցեր՝ կապված մեր երկրի ներկա վիճակի եւ ապագա հեռանկարների հետ։ Իմ հակիրճ ելույթում ես կփորձեմ պատասխանել այդ հարցերից միայն մեկին, որը տվյալ պարագայում, կարծում եմ, ամենաշատն է հետաքրքրում բոլորին.

Ինչո՞ւ Հայաստանում մայդան տեղի չունեցավ եւ հայ ժողովուրդն, ի տարբերություն ուկրաինացիների, չընդվզեց Եվրոասոցացման պայմանագրից հրաժարվելու եւ Մաքսային միությանը միանալու անակնկալ որոշման դեմ։ Դրա պատճառները գուցե շատ են, բայց ես կբավարարվեմ մատնանշելով ընդամենը երեքը։

1. Պատճառներից առաջինն ու գուցե ամենահիմնականն, իմ կարծիքով, պատմական է։ Հակառուսական տրամադրված որոշ անհատների եւ մարգինալ տարրերի մշտակա առկայությամբ հանդերձ, Հայաստանում հակառուսականություն, որպես երեւույթ, երբեւէ գոյություն չի ունեցել եւ հիմա էլ գոյություն չունի։ Անկախ նրանից՝ տվյալ կատեգորիկ պնդումը ոմանց դուր կգա, թե ոչ, մենք գործ ունենք մի անհերքելի իրողության հետ, որի ակունքները պետք է փնտրել բացառապես հայ ժողովրդի ոչ հեռավոր պատմության ծալքերում։ Անհնար է ժխտել, որ վերջիվերջո հայ ժողովրդի ֆիզիկական գոյությունն ապահովվել եւ հայոց պետականությունը վերականգնվել է Մեծ Հայքի ռուսական տիրապետության տակ հայտնված տարածքում։ Հետեւաբար, անհնար է նաեւ այս իրողությունը ջնջել հայ ժողովրդի պատմական հիշողությունից՝ վերածված գրեթե կենսագոյության բնույթի ենթագիտակցության, ինչը հատուկ է մանավանդ ցեղասպանության ենթարկված ազգերին։ Այս ամենը չի նշանակում, անշուշտ, որ հայ ժողովուրդը տառապանքներ չի կրել ցարական Ռուսաստանում կամ Խորհրդային միությունում։ Սակայն, ի տարբերություն Օսմանյան Թուրքիայի, այդ տառապանքները չեն սպառնացել նրա ֆիզիկական գոյությանը եւ ամենեւին չեն բխել հայերի նկատմամբ ռուսների տածած խտրական վերաբերմունքից։ Ցարական Ռուսաստանում եւ Խորհրդային Միությունում հայ ժողովուրդը տառապել է այնքան, որքան կայսրության մնացյալ բոլոր ժողովուրդները, ոչ ավելի, եւ ոչ պակաս։ Այս արձանագրումները ոմանք կարող են գնահատել որպես դրական, իսկ ոմանք՝ որպես բացասական երեւույթ։ Ի տարբերություն այդպիսիների, սակայն, ես դրանք դիտում եմ որպես օբյեկտիվ իրականությունից բխող կանխադրույթներ, որոնք անհրաժեշտ են պետականամետ քաղաքական ռազմավարության մշակման եւ իրականացման համար։ Հետեւաբար, ինձ համար հավասարապես մերժելի է թե՛, այսպես կոչված, արեւմտամետների մոտեցումը, որը բացարձակապես չի ձգտում հաշվի նստել նշված գործոնի հետ, եւ թե՛ զորիբալայանական տիպի ռուսամետների գյուլիստանյան փիլիսոփայությունը, որը, անկախ կոնկրետ քաղաքական նկատառումներից կամ ի հեճուկս այդ նկատառումների, ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ ազգային անկարողության (իմպոտենցիայի) խոստովանություն։

2. Հաջորդ պատճառը նույնպես առնչվում է պատմությանը, բայց արդեն ոչ թե իրողությունների, այլ պատմական դասերի առումով։ Դասերից ամենադառն, անշուշտ, 1920 թվականի ողբերգությունն է, երբ Արեւմուտքի վրա անհաշվենկատ խաղադրույք կատարելու եւ, ըստ էության, հակառուսական դիրքորոշում որդեգրելու հետեւանքով, մեր երկրի ժամանակի իշխանությունները ոչ միայն չկարողացան հասնել Արեւմտահայաստանի ազատագրման նպատակին, այլեւ կորցրին առաջին հանրապետության de facto եւ de jure տարածքի ուղիղ կեսը (Ղարսի նահանգը, Սուրմալուի գավառը եւ Նախիջեւանը), անկախությունն էլ վրադիր։ Մյուս դասերը մեր աչքի առաջ են։ Նորանկախ Մոլդովայի, Վրաստանի եւ Ադրբեջանի իշխանությունները, կորցնելով իրականության զգացողությունը, առաջին իսկ օրվանից որդեգրեցին կոշտ հակառուսական դիրքորոշում, ինչի պատճառով ունեցան պետականության կայացման հետ կապված լրջագույն խնդիրներ՝ ուղեկցված զգալի տարածքային կորուստներով։ Ի տարբերություն այդ պետությունների, 1990-ական թվականներին Հայաստանը ոչ միայն խուսափեց նրանց բաժին ընկած ճակատագրից, այլեւ խոհեմություն ունենալով հակասովետական պայքարը չվերածելու հակառուսականի, կարողացավ պահպանել թե՛ իր տարածքային ամբողջականությունը, եւ թե՛ էապես նպաստել Արցախի ազատագրման գործին։

3. Եւ վերջապես, Հայաստանում մայդանի չկայացման երրորդ պատճառը հայ ժողովրդի խորը հիասթափությունն է Արեւմուտքից ու նրա կիրառած երկակի ստանդարտներից։ Երբ 2008 թվականին Հայաստանում մայդանից ավելի հզոր բողոքի ալիք գոյություն ուներ, Արեւմուտքը, բացառապես աշխարհաքաղաքական նկատառումներով, ոչ միայն չնկատելու տվեց համաժողովրդական այդ ընդվզումը, այլեւ անվերապահորեն թիկունք կանգնելով տասը զոհերի եւ հարյուրավոր քաղբանտարկյալների գնով իշխանությունը բռնազավթած Սերժ Սարգսյանին ու նրա ավազակախմբին, աչք փակեց ինչպես այդ, այնպես էլ նրանց բազմաթիվ այլ հանցագործությունների վրա։ Ավելին, վեց տարի շարունակ չզլացավ նաեւ գովեստներ շռայլել Սերժ Սարգսյանի հասցեին՝ նրան կոչելով հայ ժողովրդին արժանի առաջնորդ ու հրաշալի նախագահ, դրանով ամրապնդելով նրա հանցավոր իշխանությունը եւ ճանապարհ հարթելով բոլոր հաջորդ ընտրությունների կեղծման եւ ժողովրդավարության ու մարդու իրավունքների հետագա ոտնահարման համար։ Եթե Արեւմուտքը Հայաստանի պարագայում աներ Ուկրաինայի ընթացիկ իրադարձությունների առթիվ կատարած քայլերի թեկուզ մեկ տոկոսը, այն է՝ 2008-ի փետրվարյան շուրջօրյա ցույցերի ժամանակ Հայաստանի իշխանություններին ընդամենը զգուշացներ խաղաղ ցուցարարների նկատմամբ ուժի կիրառման անթույլատրելիության մասին, ապա մեր երկրում այսօր իրավիճակը բոլորովին այլ կլիներ, եւ ո՛չ Հայաստանը, ո՛չ էլ Եւրոմիությունը չէին կանգնի ներկայիս քաղաքական ֆիասկոյի առջեւ։ Արեւմուտքն, ըստ այդմ, Հայաստանում հնձեց այն, ինչ ցանեց, եւ թող ուրիշ մեղավոր չփնտրի։ Եթե այժմ դժգոհում է Արեւելյան գործընկերության երկրների վրա Ռուսաստանի գործադրած ճնշումներից, դրանում նախեւառաջ թող իրեն մեղադրի, որ այդ գործոնը իսկզբանե հաշվի չէր առել։ Ավելին, հիմքեր կան պնդելու, որ Եւրոմիությունն իր անհաշվենկատ քաղաքականությամբ որոշ առումով նույնիսկ սադրեց առկա հանգուցալուծումը։ Մինչեւ Եւրոասոցացման գաղափարի նախաձեռնումը Ռուսաստանը Ուկրաինայի եւ Հայաստանի առջեւ Մաքսային միությանը միանալու կոնկրետ պահանջ չէր դրել, բայց երբ տեսավ, որ բացեիբաց փորձ է արվում այդ երկրները դուրս բերել իր ազդեցության գոտուց, հանդես եկավ կտրուկ դիրքորոշմամբ։

Վերոշարադրյալ պնդումների հերքման միակ միջոցը հայկական մայդանի կայացումն է։ Ուստի հարգարժան արեւմտամետները պետք է բարի լինեն, լրատվամիջոցներով դատարկաբանելու փոխարեն, օր առաջ կայացնել այդ մայդանը, թեեւ խիստ կասկածում եմ, որ այդ պարագայում էլ Արեւմուտքը հայկական մայդանին նույն կերպ արձագանքեր, ինչ ուկրաինականին, նկատի ունենալով աշխարհի համար այդ երկու երկրների ներկայացրած անհամեմատելի կարեւորությունը։ Հայ Ազգային Կոնգրեսի օրակարգը բոլորովին ուրիշ է, այն է՝ պայքարել ոչ թե կատարված փաստի, այլ երկիրը ներկայիս խայտառակ վիճակին հասցրած իշխանության դեմ։ Նկատի ունենալով իմ վերջին երկու հրապարակումների աննախադեպ հասարակական արձագանքը, համոզված եմ, որ սեպտեմբեր-հոկտեմբեր ամիսներին մենք կարող էինք առնվազն 50-հազարանոց հանրահավաք անցկացնել։ Հարց է ծագում. ինչո՞ւ չանցկացրինք։ Պատասխանում եմ. որովհետեւ եթե մյուս ուժերը չմիանային, եւ դրանով նոր քաղաքական գործընթաց չսկսվեր, ապա այդ հանրահավաքը սոսկ դատարկ կրակոց կլիներ ու ավելի կխորացներ ժողովրդի հուսահատությունը։ Այնուամենայնիվ, ես վստահ եմ, որ շուտով գալու է իշխանության հաշիվ տալու ժամանակը»:

[Vrej1915]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

«Մի օր ռուսներից մեր բոլոր օբյեկտներն ու գույքն առգրավվելու ենք». քաղաքական գործիչներն ամփոփել են անցնող տարին
21 Դեկտեմբերի 2013


«Դեբատ» բանավեճային ակումբում՝ մի սեղանի շուրջ, քաղաքական տարբեր ուժերի և հայացքների գործիչներն ամփոփեցին անցնող տարին՝ ի՞նչ կորուստներ և ձեռքբերումներ ունեցանք:
ԱԻՄ առաջնորդ Պարույր Հայրիկյանն ասաց, թե գոնե իր համար այս տարին պետք է լիներ ժողովրդավարության համակարգի ամբողջական ներդրման տարի. քաղաքական ուժերի շրջանում հասցրեց տարածել ժողովրդավարության իր մոդելը, որը բանավոր «ընդունելության» արժանացավ: Սակայն գործնականում կյանքն այլ «նվեր» մատուցեց՝ «վերադարձնելով» 1918-20 թ.թ-ի պատմական հակահայ իրադարձությունները:

«Մեր օրերում, երբ Հայաստանն ընդամենը պետք է մերձեցներ իր հարաբերությունները Եվրոպայի հետ, Հայաստանի իշխանությունները հայտարարեցին, որ ընտրում են «Ոսկե Հորդան»: Սա այն դեպքում, երբ ժողովրդի միայն 23 տոկոսն է կողմ Մաքսային միությանը: Այսօր մենք խայտառակ վիճակում ենք, մեզ դարձնում են անբարո և փչացած, որովհետև այդպիսիներին հեշտ է կառավարել: Այո, Հայաստանին ստիպեցին ենթարկվել ռուսական իմպերիալիզմի անառողջ հավակնություններին»,- շեշտեց Պարույր Հայրիկյանը:

Ըստ նրա՝ պարտադիր կուտակային կենսաթոշակային համակարգից մինչև գազի թանկացում, գործ ունենք մարդու իրավունքների ոտնահարման հետ.
«Ամբողջ աշխարհը կզարմանա, երբ ասենք, որ առևտուր ենք արել և միայն երկու տարի հետո ենք որոշել գինը պայմանավորվել»,- լրացրեց նա: ԱԻՄ առաջնորդը ձեռքբերումներից չխոսեց, որովհետև նրա կարծիքով՝ եթե նման բան անգամ եղել էլ, ապա աննշան:
Փոխարենը ԳԽ և ԱԺ նախկին պատգամավոր Ազատ Արշակյանն իր խոսքը հիմնականում կառուցեց ձեռքբերումների վրա՝ սեպտեմբերի 3-ից առաջ և հետո: Ըստ նրա՝ մինչ սեպտեմբերի 3-ը ՀՀ իշխանությունները ինտեգրացիոն ճիշտ ուղիով էին գնում, որը հետագայում հպարտանալու լուրջ հիմք էր, սակայն սեպտեմբերի 3-ի Հայաստանի նախագահի «կրեմյլյան» հայտարարությունն ամեն ինչ փոխեց:

«Սեպտեմբերի 3-ին լավ կլիներ, որ իշխանությունը հրաժարական տար և հիշվեր, որպես առասպել: Ինչ վերաբերում է սեպտեմբերի 3-ից հետո կատարվածին, ապա կասեմ՝ տեղի ունեցավ լյուստրացիա. մենք իմացանք, թե ովքեր են Հայաստանի անկախության, հայկական պետականության կողմնակիցները և ովքեր՝ հայ ժողովրդին պետական չհամարող գործիչները: Ես միշտ կարծել եմ, որ դա գաղտնիք է, որը պետք է թաքցնել, բայց այսօր մսրդիկ հրապարակավ հայտարարում են այդ մասին: Հայի համար ամենաանվտանգը հայկական պետության գոյությունն է, մնացյալը՝ երկրորդական են»,- նկատեց Ազատ Արշակյանը:

Ի դեպ, նախկին քաղբանտարկյալը հիշեցրեց, որ նախագահական ընտրությունների ժամանակ իր ձայնը տվել է Սերժ Սարգսյանին՝ հաշվի առնելով այդ ժամանակ նրա որդեգրած քաղաքակրթական և ինտեգրացիոն ծրագիրը և չնայած ծրագրային հունի փոփոխմանը, չի փոշմանել: Այս հայտարարությունը զարմացրեց Պարույր Հայրիկյանին. «Ազատ դու ուրեմն ինձ չես ձայնդ տվե՞լ», ինչին Ազատ Արշակյանն արձագանքեց. «Պարույր, քեզ հետ միայն կարելի է նստել»:

Ինչևէ, 2013-ն ամփոփելու հերթը «Ղարաբաղ» կոմիտեի նախկին անդամ Աշոտ Մանուչարյանինն էր: Վերջինը ձեռքբերում համարեց այն, որ այսօր մարդիկ սկսել են հասկանալ՝ այն, ինչ իրենց մատուցվում է ժողովրդավարության անվան տակ, ոչ այլ ինչ է, քան կողոպուտի համակարգի օրիկանացում, իսկ իրական ժողովրդավարությունը դեռ փնտրվում է:

«Այդ փնտրտուքը համատարած է, Արևմուտքն էլ խորը ճգնաժամի մեջ: Հայաստանը ևս այդ որոնումների մեջ է և շատ լավ շանս ունի այդ ճեղքումն առաջացնելու: Դրա համար կա բավականին պոտենցիալ և գիտակցում: Այս տարվա գլխավոր ձեռքբերումը ես համարում եմ ճշմարտության գիտակցումը»,-լրացրեց Մանուչարյանը:

ԱԺ նախկին պատգամավոր, ՀՀԿ անդամ Լեռնիկ Ալեքսանյանն էլ նախ հորդորեց պատմությունից դասեր քաղել, այնուհետ հայտարարեց, թե ՄՄ-ին Հայաստանի անդամակցումը չի համարում ինքնիշխանության կորուստ: Ավելին՝ նա հիշեցրեց, որ ՌԴ-ն մեր անվտանգությունն ապահովողն է և, որ ՄՄ-ին անդամակցումը 90-ականներից սկսված ինտեգրացիոն գործընթացի հետևանք էր. «Նույնիսկ անզեն աչքով է տեսանելի, որ Ռուսաստանի հետ համագործակցության արդյունքում Հայաստանը շահում է և՛ տնտեսական, և՛ անվտանգության առումներով: Հայաստանը գնում է ճիշտ ճանապարհով: Այլ հարց է, որ պետք է փորձենք վերցնել այն, ինչը մեզ պետք է»:

HayNews.am-ի հակադարձմանը՝ դուք մեկ ասացիք, որ պատմությունից պետք է դասեր քաղենք, հետո ինքներդ ձեզ հակասելով, թե ճիշտ ճանապարհի վրա ենք: Ճի՞շտ է ռազմավարական նշանակության օբյեկտները, գազային արտոնությունն ուրիշին հանձնելը, երբ մենք դեռ չավարտված պատերազմ ունենք, Լեռնիկ Ալեքսանյանը պատասխանեց, թե ոչ սրանից ողբերգություն պետք չէ սարքել, մեր ընկերությունները մասնավորին տալուց հետո ավելի արդյունավետ և կազմակերպված կաշխատեն: Այստեղ միջամտեց Ազատ Արշակյանը՝ ռոմանտիկ լավատեսությամբ վստահեցնելով. «Մի օր ռուսներից մեր բոլոր օբյեկտներն ու գույքն առգրավվելու ենք: Հիշեք, ղարաբաղյան շարժման տարիները, 90 թվականը, թե ինչպես Ռուսաստանը այստեղ թողեց իր ռազմատեխնիկան և հեռացավ:Եվ սա տեղի ունեցավ համաժողովրդական շարժման և ճնշման շնորհիվ»:

Այստեղ Աշոտ Մանուչարյանը մի փոքր լրացում արեց. «Նաև քաղաքական հմուտ մտքի»:

«2013թ-ի կորուստներն ու ձեռքբերումները» վերտառությամբ հանդիպումն ամփոփեց սոցիալական հարցերի նախկին նախարար Ռազմիկ Մարտիրոսյանը: Ըստ նրա՝ իրավիճակը ստանդարտ չէ, պատմությունն էլ կրկնվելու հատկություն ունի. տարբեր ժամանակներում մեզ փորձել են ուղղորդել, ինչն արվում է նաև այսօր. «Մեզ միշտ կանգնեցրել են կոտրած տաշտակի առաջ, բայց արդեն ժամանակն է, որ մենք դուրս գանք առասպելներից և կատարենք իրատեսական քայլեր: Ես հիշում եմ, թե ինչպես 98 թվականին Վազգեն Սարգսյանը ՆԱՏՕ-ի ղեկավարությանն ասաց.«Մենք չենք լինի ՆԱՏՕ-ի անդամ, քանի դեռ այնտեղ ներկա է Թուրքիան:Այն ժամանակ պետական հստակ ծրագիր կար»:

HayNews.am

[Hakob]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

3. ԻՆՉՈՒ ԵՆ ՀԱՅԱՍՏԱՆՆ ՈՒ ՌՈՒՍԱՍՏԱՆԸ ՇԱՀԱԳՐԳՌՎԱԾ ՄԻՄՅԱՆՑ ՀԶՈՐՈՒԹՅԱՄԲ
Սկիզբը` նախորդ համարներում

ՕԲՅԵԿՏԻՎ ՀԻՄՔ` ՄՏԱՀՈԳՈՒԹՅԱՆ ՀԱՄԱՐ

Եւ այսպես, Ռուսաստանի հզորացման պարագայում Հայաստանին կարող է մտահոգել միայն մի հարց. եթե Ադրբեջանն ապագայում նույնպես անդամակցի Մաքսային միությանը կամ Եվրասիական միությանը, և եթե Թուրքիան անվտանգության հարցերում դառնա Ռուսաստանի հիմնական գործընկերներից մեկը, արդյո՞ք այս կամ այն մոտավորությամբ չի կրկնվի 1921 թվականի իրավիճակը, երբ Ստալինի միանձնյա որոշմամբ Արցախը հայտնվեց Ադրբեջանի կազմում: Հարկ է նկատել, որ հատկապես ՌԴ նախագահ Վ.Պուտինի Հայաստան կատարած այցից հետո հայ հասարակության մեջ և ԶԼՄ-ներում սկսեցին հնչել մտահոգություններ` կապված Արցախյան հիմնախնդրի վրա ռուս-թուրքական հարաբերությունների հնարավոր բացասական ազդեցության հետ:

Փորձենք, նախ, հասկանալ, թե ի՞նչն է այդ մտավախությունների պատճառը: Ակնհայտորեն` նախևառաջ պատմական զուգահեռները 20-րդ դարի առաջին քառորդի իրադարձությունների և իրավիճակի հետ.

- ԽՍՀՄ ստեղծում – Եվրասիական միության (Մաքսային միության) ստեղծում,

- Լեռնային Ղարաբաղի բռնակցում Ադրբեջանին – ԼՂՀ անկախության չճանաչում,

- Անտանտի պետությունների դավաճանությունն իրենց դաշնակից Հայաստանի Առաջին Հանրապետության նկատմամբ – Արևմուտքի (ԱՄՆ, Եվրամիության) կողմից արցախահայության ինքնորոշման իրավունքն ու Հայոց ցեղասպանությունը չճանաչելն այսօր,

- բոլշևիկների ֆինանսական ու ռազմական օգնությունը քեմալականներին – ներկայիս Ռուսաստանի ռազմատնտեսական ակտիվ կապերը Թուրքիայի և Ադրբեջանի հետ,

- Թուրքիայի ագրեսիան Հայաստանի Առաջին Հանրապետության նկատմամբ – ներկայիս Թուրքիայի թշնամական քաղաքականությունը ՀՀ նկատմամբ և ռազմական աջակցությունը Ադրբեջանին,

- Հայաստանի շրջափակումը ինչպես այն ժամանակ, այնպես էլ այսօր,

- Հայաստանում քաղաքական տարբեր ուժերի` ազգայնական եվրոպամետների, ռուսամետների և թուրքամետների առկայությունը ինչպես այն ժամանակ, այնպես էլ այսօր,

- Ադրբեջանի թշնամությունը ինչպես այն ժամանակ, այնպես էլ այսօր,

- Վրաստանի սերտ հարաբերությունները Թուրքիայի հետ ինչպես այն ժամանակ, այնպես էլ այսօր,

- հայ ժողովրդի համար բախտորոշ հարցերի շուրջ բանակցություններին երրորդ երկրների ներկայացուցիչների մասնակցությունը ինչպես այն ժամանակ, այնպես էլ այսօր,

- տարածաշրջանում և աշխարհում ռազմաքաղաքական իրավիճակի արագ փոփոխությունն ու բարդությունը ինչպես այն ժամանակ, այնպես էլ այսօր:

Այսպիսով, վերոնշյալ մտավախությունն օբյեկտիվ հիմքեր ունի:

ԱՐՑԱԽԻՆ ՎՏԱՆԳ ՉԻ ՍՊԱՌՆՈՒՄ

Այդուհանդերձ, 20-րդ դարասկզբի և ներկայիս իրավիճակների միջև կան էական տարբերություններ, որոնք բացառում են Արցախի հայտնվելը Ադրբեջանի կազմում, նույնիսկ եթե վերջինս անդամակցի Եվրասիական և Մաքսային միություններին` Ռուսաստանից դրա դիմաց պահանջելով ադրբեջանամետ դիրքորոշում ԼՂ հիմնահարցում: Այդ տարբերություններն են`

1. Արցախն ու Հայաստանը հաղթել են ադրբեջանա-ղարաբաղյան պատերազմում և ազատագրել են պատմական Հայաստանի մի մասը: Պատմության օրենք է` արյունով ազատագրված հողերը բանակցությամբ չեն հանձնվում: Պատճառն այն է, որ հող ազատագրել նշանակում է հաղթել, իսկ հաղթողը, որպես կանոն, պատրաստ է նոր կռվի և հավատում է, որ դարձյալ կհաղթի: Հետևաբար` արյունով ազատագրված հողը բանակցությամբ հնարավոր է վերադարձնել միայն մի դեպքում. եթե հաղթողին հաջողվի բարոյալքել ու հասցնել հուսահատության: Թեև Ադրբեջանն ու Թուրքիան (և, միգուցե, արևմուտքում էլի ինչ-որ մեկը) դրա հույսն են փայփայում և գործնական քայլեր կատարում այդ ուղղությամբ, այսօր դա իրատեսական նպատակ չէ: Բազմաթիվ սոցիալ-տնտեսական խնդիրներով հանդերձ` հայ ժողովրդի և հատկապես արցախահայության և զինվորականների բարոյահոգեբանական վիճակն այսօր այնքան բարձր է, որ անհնար է պատկերացնել պարտվողական տրամադրությունների որևէ նախապայմանի «ծլարձակում» մեր հասարակության մեջ: Նույնիսկ գործող իշխանությանն արմատապես ընդդիմադիր ուժերը Արցախի հարցում վճռականորեն կողմ են նրա անկախությանը կամ Հայաստանի հետ վերամիավորմանը և դեմ են ազատագրված տարածքների վերադարձին: Սա նշանակում է, որ այսօր Արցախի հարցում գոյություն ունի համազգային կոնսենսուս, ինչը չկար 100 տարի առաջ:

2. Հայաստանն ունի հաղթանակած և մարտունակ բանակ` ի տարբերություն Առաջին Հանրապետության պարտված (1920 թ. հոկտեմբեր-դեկտեմբերի հայ-թուրքական պատերազմում) և բարոյալքված բանակի: Մեր բանակն այսօր ապահովված է սպառազինությամբ ու տեխնիկայով` ի տարբերություն Առաջին Հանրապետության բանակի: Հայաստանի սոցիալ-տնտեսական վիճակն այսօր անհամեմատ ավելի լավ է, քան Առաջին Հանրապետության օրոք, երբ սով էր: Հայաստանի ներքաղաքական իրավիճակն այսօր կայուն է և վերահսկելի, իսկ Առաջին Հանրապետությունը տառապում էր կուսակցական և այլ զինյալ խմբերի (բանդաների) կամայականությունից, մի քանի ամիսը մեկը փոխվում էին կառավարությունները:

Հայաստանի Առաջին Հանրապետության իշխանությունները սխալ էին կանխատեսել ռազմաքաղաքական իրադարձությունների զարգացման միտումները տարածաշրջանում և աշխարհում, ճիշտ չէին կողմնորոշվել Ռուսաստանի հետ հարաբերություններում: Սա ոչ միայն քաղաքական գործընթացների բարդության հետևանք էր, այլև տեղեկատվության խափանման և հավաստի տեղեկույթի պակասի: Իսկ այսօր գործում է ՀՀ ազգային անվտանգության ապահովման համակարգը, ՀՀ քաղաքականության մշակմամբ զբաղվում են ինստիտուտներ և գիտնականներ: Դե, իսկ տեղեկատվական տեխնոլոգիաների զարգացման այսօրվա մակարդակը հնարավորություն է տալիս րոպեների ընթացքում արձագանքել ռազմաքաղաքական իրավիճակի փոփոխություններին:

Եթե մի բառով ասենք` ներկայիս Հայաստանի Հանրապետությունը կայացած պետություն է` ի տարբերություն Հայաստանի Առաջին Հանրապետության:

3. 20-րդ դարասկզբին հայ ժողովրդին պառակտելու, Արցախն Ադրբեջանին հանձնելու գործում մեծ նշանակություն ունեցավ բոլշևիկյան ապազգային գաղափարախոսությունը: Այսօր ապազգայնությունը հայ հասարակության վրա ազդում է եվրոպական արժեքների, այսպես կոչված՝ եվրացենտրիզմի գաղափարախոսության միջոցով: Վերջերս Եվրամիության նախագահ Հերման վան Ռոմպեյն ասել է. «Այնպիսի հասկացություններ, ինչպիսիք են «հայրենիք», «ազգային ինքնություն», «ժողովուրդ», անհրաժեշտ է նետել պատմության աղբարկղը: Նոր Եվրոպան ժողովուրդների իսպառ բացակայությունն է` բառի ավանդական իմաստով: Քանի որ Եվրամիությունը տուն է բոլոր եվրոպացիների համար, բոլորն ամենուր պետք է զգան իրենց ինչպես տանը»:

Սակայն Հայաստանի վրա Ռուսաստանի ազդեցությունն ավելի մեծ է: Ռուսաստանը, նույնպես կրելով Եվրոպայի ազդեցությունը, այսօր առաջնորդվում է ավելի շատ ազգային արժեքներով և մերժում է ինչպես համասեռամոլությունը, այնպես էլ կոսմոպոլիտիզմը, թեպետ սոցիալական արդարության ու հավասարության գաղափարները նախկինի պես տարածված են այնտեղ: Նաև սրա շնորհիվ Հայաստանում նույնպես ազգայնականությունը վայելում է հասարակության մեծ մասի աջակցությունը:

4. Ավելին՝ ռուսական ազգայնականությունը թույլ չի տալիս, որ Ռուսաստանը գաղափարախոսական ընդհանրություն գտնի Թուրքիայի և Ադրբեջանի հետ և գաղափարախոսական նպատակներ հետապնդի այնտեղ: Հայաստանի թշնամիների հետ հարաբերություններում Ռուսաստանն առաջնորդվում է նախևառաջ տնտեսական շահերով, ինչը մեզ համար ավելի նախընտրելի է, քան, օրինակ, 20-րդ դարասկզբում Ռուսաստանի դաշինքը քեմալական Թուրքիայի հետ` հանուն համաշխարհային սոցիալիստական հեղափոխության հաղթանակի:

5.1921 թ. հուլիսի 5-ին ՌԿ(բ)Կ Կովկասյան բյուրոն Արցախի պատկանելության մասին նախորդ օրվա իր որոշումը փոխեց միայն այն պատճառով, որ Ադրբեջանի հեղկոմի նախագահ Նարիմանովը Կենտրոնին ահաբեկել էր` ասելով. «Եթե Լեռնային Ղարաբաղը և Նախիջևանը չթողնվեն Ադրբեջանի կազմում, ապա այնտեղ բացառված չէ հակախորհրդային հեղաշրջումը»: Այսօր Ադրբեջանը Ռուսաստանին նման հարցով շանտաժել չի կարող, որովհետև Արցախին իշխել կարող է միայն հաղթական պատերազմից հետո: Իսկ Ռուսաստանին պատերազմ պետք չէ. եթե ԽՍՀՄ-ի փլուզումը սկսվեց Արցախյան խնդրից, ապա ինչ ասենք Եվրասիական և Մաքսային միությունների մասին, որոնք, հազիվ ստեղծված, կփլուզվեն, եթե Ռուսաստանը փորձի Ադրբեջանն իր ազդեցության գոտում պահելու համար Արցախը «տալ Ադրբեջանին»: Հիմա 1921 թ. իրավիճակը չէ, երբ տարածքային հարցերը լուծվում էին Կովբյուրոյի որոշմամբ: Այսօր տարածքային հարցերը լուծվում են ժողովրդի կամքով և ապա` զենքի ուժով: Նոր պատերազմի դեպքում Ադրբեջանից Ռուսաստանի համար հետաքրքրություն ներկայացնող համարյա ոչինչ չի մնա (միգուցե՝ նաև Հայաստանից), ուրեմն ի՞նչ իմաստ ունի «Արցախը տալ նրան»: Էլ չասած՝ Ադրբեջանի արկածախնդրությունը կարող է համաշխարհային պատերազմի պատճառ դառնալ. Ռուսաստանին դա ամենևին պետք չէ:

6. 20-րդ դարասկզբին թե՛ Հայաստանում, և թե՛ Արցախում կար մահմեդական բնակչություն, որը, բացի հայերի համար ֆիզիկական սպառնալիքի աղբյուր լինելուց, ռուս-թուրքական և ռուս-ադրբեջանական բանակցություններում դիվանագիտական շահարկումների և քաղաքական շանտաժի առիթ էր դառնում: Այսօր այդ վտանգը չկա:

Այսպիսով, Հայաստանի և Ռուսաստանի հարաբերությունների սերտացումն Արցախի հարցի արդարացի լուծման համար որևէ վտանգ չի պարունակում: Ավելին՝ Հայաստանն ու Ռուսաստանը շահագրգռված են միմյանց հզորությամբ:

Հ.Գ. Ադրբեջանում շատ լավ հասկանում են, որ Ռուսաստանի հետ հարաբերությունների սերտացման դիմաց Ղարաբաղը «սկուտեղի վրա ստանալ» այլևս չեն կարող: Պատահական չէ, որ օրերս ադրբեջանցի հայտնի քաղաքական գործիչ և քաղաքագետ Վաֆա Գուլուզադեն հայտարարել է. «Պետք է դեպի Եվրոպա շարժվենք. Ադրբեջանի նկատմամբ Արևմուտքի պատժամիջոցները շատ ավելի ցավոտ կլինեն, քան Մոսկվայի պատժամիջոցները»: Գուլուզադեի կարծիքով, Ռուսաստանն Ադրբեջանի դեմ միայն մի լծակ ունի` վիզային ռեժիմի սահմանումը Ադրբեջանի քաղաքացիների համար: Ինչ վերաբերում է Արցախի խնդրին, ապա Գուլուզադեն կարծում է, որ «Ռուսաստանն այդ խաղաքարտը Ադրբեջանի դեմ չի օգտագործի»: «Դա բացառվում է: Հայաստանն ինքը չի համաձայնի»,- ասել է նա:

Այլ կերպ ասած` Արցախն այլևս մեծ քաղաքականության մանրադրամ չէ:

ԱՐՍԵՆ ՅԱԼԱՆՈՒԶՅԱՆ
Փոխգնդապետ

[gegev]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Նաիրա Զոհրաբյանն ընթերցել է ՀայՌուսգազարդի հետ կնքված պայմանագրի ահավոր հատվածը

Խորհրդարանում «Հայաստանի Հանրապետության կառավարության և Ռուսաստանի Դաշնության կառավարության միջև «ՀայՌուսգազարդ» փակ բաժնետիրական ընկերության բաժնետոմսերի առքուվաճառքի և հետագա գործունեության պայմանների մասին» համաձայնագրի քննարկման ժամանակ ԱԺ ԲՀԿ խմբակցության քարտուղար Նաիրա Զոհրաբյանը հայտարարեց, որ այս համաձայնագրի վասալային հատվածները էներգետիկայի և բնական պաշարների նախարար Արմեն Մովսիսյանը թաքցնում է:
«Դուք ընթերցեցիք այս վասալային պայմանագրի միայն չեզոք հատվածները: Ընթերցեմ մեկ-երկու շատ համառոտ հատված: Գազպրոմը ՀայՌուսգազարդի բաժնետոմսերի նշված փաթեթի ձեռքբերումն իրականացնում է ուղիղ վաճառքի ճանապարհով՝ առանց Հայաստանի Հանրապետության օրենսդրությամբ պահանջվող որևէ համաձայնեցումների և թույլտվությունների ստացման անհրաժեշտության, այդ թվում՝ հակամենաշնորհային մարմինների համաձայնեցման: Հայկական կողմը երաշխավորում է, որ մինչև 2043 թվականի դեկտեմբերի 31-ը ներառյալ Հայաստանի Հանրապետության ապագա որևէ օրենքներ, որոշումներ, հրամանագրեր չեն փոփոխվի և չեղյալ հայտարարի: Հայկական կողմի ներկայացուցիչը որպես առանց ձայնի իրավունքի դիտորդ կարող է ներկա գտնվել ՀայՌուսգազարդ ՓԲԸ տնօրենների խորհրդի նիստերին: Ուզում եմ հարց տալ՝ այս կառավարությունը հասկանո՞ւմ է ռազմավարական գործընկերոջ և վասալի միջև եղած տարբերությունը»,- նշեց Զոհրաբյանը:
Նա նախարարից հետաքրքրվեց՝ տեղյա՞կ է Արմեն Մովսիսյանը, որ Ուկրաինայի նախկին վարչապետ Յուլիա Տիմոշենկոն ինչի համար է ազատազրկման դատապարտվել՝ իր պետության շահերին հակասող գազային գործարք կնքելու և գազային գործարքի որոշ փաստաթղթեր իր երկրի խորհրդարանից, ժողովրդից թաքցնելու համար: Նա նշեց, որ Արմեն Մովսիսյանին և նրա կառավարությանը քրեական պատիժ է սպասվում, եթե ոչ այսօր, ապա վաղն անպայման:
Արմեն Մովսիսյանը պատասխանեց, որ կառավարությունը շատ լավ է հասկանում տարբերությունները և չի գտնում, որ այս համաձայանգիրը վասալի պարտավորություններ է իր մեջ ներառում: «Կխնդրեի ուղղակի մինչև վերջ ուշադիր կարդալ»,- կոչ արեց նա:

I think that even the Burkina Faso parliament can't approve this kind of arrogant slavery “Contract”. This rather reminds me a typical Ղազագիր: