Is Russia an ally or foe, nowadays?

[Hakob]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Armenia will buy gas at $189 per thousand cubic meters



December 02, 2013 | 21:21
YEREVAN. – Russian president Vladimir Putin said gas will cost $189 for 1,000 cubic meters for Armenia.

“The formula for gas price envisaged by the agreements gives us an opportunity to sell natural gas at $189 per thousand cubic meters. In Europe it is sold at almost 500,” Putin said.

Agreements reached during the visit to Armenia imply unilateral lifting of export duty of 30% for oil and petroleum products, Putin said, adding that it would create favorable conditions for Armenia, “for a smooth, but fast enough accession to the Customs Union.”

The Russian president noted that the Armenian side is acting very aggressively and shows a very high level of professionalism.

“Russia will do everything to complete Armenia’s joining the Customs Union as soon as possible. Now I am afraid to name a specific time frame.”

[Hakob]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Armenia managed to maintain relations with EU and Russia – expert

We have clear expectations after Russian President Vladimir Putin’s visit, political scientist Hrant Melik-Shahnazaryan told a press conference on Tuesday.

“12 agreements were signed covering the fields of security, energy, economy, education and culture. I believe that they outline the time for Russia to fulfill its promises,” he said.

“The visit summed up the stage of final confirmation of Armenia’s foreign policy direction and start of actions.”

Melik-Shahnazaryan hailed the fact that over the past month, Armenia managed to maintain good relations with both the EU and Russia.


Source: Panorama.am

[Hakob]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

«EurasiaNet». Հայերը բողքում են Պուտինի դեմ, սակայն ոչ նրա ռազմական օգնության



Դեկտեմբեր 03, 2013 | 21:11
NEWS.am-ը ներկայացնում է «EurasiaNet» կայքում բլոգերից մեկի հեղինակի՝ Ջոշուա Կուչերայի հոդվածը՝ նշանակալի կրճատումներով.

Ռուսաստանի նախագահ Վլադմիր Պուտինն այցելել է Գյումրիում իր երկրի ռազմակայանը, մինչդեռ Հայաստանի մայրաքաղաքում Պուտինի դեմ աննախադեպ բողոքի ակցիաներ էին անցկացվում: Ցուցարարները բողոքել են Հայաստանի՝ Մաքսային միությանը միանալու ծրագրի դեմ, ինչի համար, նրանց կարծիքով՝ Պուտինը «վախեցրել է» Հայաստանի նախագահ Սերժ Սարգսյանին: Ցուցարարները բողոքել են նաեւ առհասարակ Ռուսաստանի ճնշումների դեմ: Սակայն հայ-ռուսական հարաբերությունների առանցքային տարրերից մեկը Հայաստանի համար անբեկանելի է մնում: Խոսքը երկրում Ռուսաստանի ռազմական դերի մասին է:

Երբ Ռուսաստանը կարողացավ որոշակի նշանակալի հաջողությունների հասնել, որպեսզի Հայաստանն ու Ուկրաինան դադարեցնեն իրենց գործունեությունը՝ ԵՄ-ին ինտեգրվելու հարցում, բախվեց բուռն արձագանքի՝ նախ եւ առաջ Կիեւում: Սակայն անգամ Երեւանում ավելի թեթեւ բողոքները հատկանշական էին՝ հաշվի առնելով Ռուսաստանի դերը Հայաստանի համար՝ հարեւան Թուրքիայի ագրեսիայից այդ երկիրը պաշտպանելու առումով: Այնպես որ, երեւի պատահական չէ, որ Պուտինը Հայաստան այցելելու համար Պուտինն ընտրել է Ռուսաստանի պաշտպանական դերի ամենահզոր խորհրդանիշը՝ Գյումրիի ռազմաբազան:

Պուտինի այցը կայացել է Հայաստանում ռուսական ռազմական ներկայության ընլայնման ֆոնին: Իր այցի ընթացքում Պուտինը խոստացել է, որ Հայաստանը զենք է ստանալու ներռուսական գներով, չնայած՝ հայտնի չէ, թե որքանով է դա տարբերվում ներկայիս պարկտիկայից:

Այսպիսով, ի տարբերություն Ուկրաինայի, Հայաստանն իսկապես կախված է Ռուսաստանից՝ իր անվտանգության առումով: Դրանով է բացատրվում այն հանգամանքը, թե ինչու են Կիեւի փողոցներ դուրս եկել միլիոնավոր մարդիկ, Երեւանի՝ հազարավոր, եւ թե ինչու վերջիններս չեն դժգոհում իրենց երկրում Ռուսաստանի ռազմական ներկայությունից: Դա հայերի համար զգայուն հարց է եւ, թվում է, աճում է այն մարդկանց թիվը, ովքեր ցանկանոմ են նվազեցնել իրենց երկրի կախվածությունը Ռուսաստանից:

[Vrej1915]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Սերժ Սարգսյանը պատրաստում է պետականությունը հանձնելու բազա
Իգոր Մուրադյան
Երեքշաբթի, 03 Դեկտեմբերի 2013,


Փոխզիջումն ինքնին հարաբերական հասկացություն է, եւ բավական դժվար է ներառվում քաղաքական հարաբերություններում: Այսպես թե այնպես, այսպես կոչված փոխզիջումների արդյունքում ինչ որ մեկը հաղթում է կամ պարտվում, սակայն կողմերի հաջողության արտաքին կողմը պահպանելու համար որոշակի պայմանավորվածություններն ընդունված է համարել փոխզիջում:
Սերժ Սարգսյանի ներկայությունը Վիլնյուսի վեհաժողովին հնարավորություն տվեց կողմնորոշվել Հայաստանի ու Եվրամիության, ընդհանրապես Արեւմուտքի հետ ապագա հարաբերությունների պատկերացումներում: Ավելին, հասկանալի է դարձել, թե ինչպես է Արեւմտյան հանրությունն ընկալելու Հայաստանին: Նման դեպքերում բնութագրումներն անզոր են իրերի իսկական վիճակը նկարագրելու համար: Միջազգային ասպարեզում Հայաստանը պարզապես չկա: Դա չափազանցություն չէ, դա նույնիսկ լիովին չի արտահայտում իրականությունը:
Նախորդ փուլերում որոշակի շրջանակներում ենթադրություն էր արվել, որ սեպտեմբերի 3-ի կապակցությամբ բոլոր գնահատականները, չնայած ծայրահեղությանը, չեն արտահայտում այն մղձավանջը, որը սպասում է մեզ՝ համաշխարհային քաղաքականությունից «լիովին ու բարեհաճ անհետանալու» արդյունքում:
Իրականություն է նաեւ այն, որ դա ընդունակ են հասկանալ ոչ միայն երիտասարդ սերնդի ներկայացուցիչները, որոնք որոշակի արմատական հայացքներ ունեն քաղաքականության հանդեպ, այլեւ բազմաթիվ պաշտոնյաներ տնտեսական բլոկից, այսինքն՝ բավական պրագմատիկ մարդիկ:
Մաքսային միություն կոչվող խրտվիլակի «հեռանկարի» վրա արդեն սկսում են ձեռքերը տաքացնել հանրության տարբեր սերունդների թափթփուկները (ինչպես ասում են՝ խնձորը խնձորենուց հեռու չի ընկնում), ընդ որում՝ բավական համոզված ու եռանդով, կանխազգալով կյանքի հնարավոր բոլոր հաճույքները:
Հետեւելով այս սկսված հրեշավոր ալիքին, հասկանալի է դառնում, որ Սերժ Սարգսյանը պատրաստում է ազգային ինքնիշխանությունից պաշտոնապես հրաժարվելու, ինչպես նաեւ սեփական համակիրների կողմից իրեն հանձնելու սոցիալական բազա: Դժվար է ասել, թե ինչ է սպասում Սարգսյանն ապագայից, սակայն իրադարձությունների տրամաբանությունը հուշում է, որ պետք է փորձի Ռուսաստանի հետ փոխզիջման գնալ հետագա վասալացման կապակցությամբ: Անկման ամեն մի փուլում միշտ կա քիչ թե շատ փափուկ վայրէջքի հույս:
Հայաստանի արտաքին քաղաքականությունն այլեւս վտանգավոր չէ Ռուսաստանի համար, Հայաստանը պարզապես ընդունակ չէ արտաքին քաղաքականության, առավել եւս նկատի առնելով Ռուսաստանի համար ամենասարսափելին՝ ՆԱՏՕ-ի հետ մերձեցումը: Ռուսները դրանում չեն կասկածում:
Սակայն, դրանով հանդերձ, կարելի էր հասնել փոխզիջման Մաքսային միություն մտնելու մասով, որը հղի է պետականության կորստի արագացմամբ: Եթե ներկայում հաջողվի պահպանել պետականության ու ինքնիշխանության նման ինչ որ բան, հնարավոր է նոր սերունդը կարող է այն վերածնել: Բացի այդ, Սերժ Սարգսյանը եւ նրա շրջապատը նախատեսված ժամանակին հեռանալու հույս են ստանում, առանց արտակարգ մտահոգության:
Ռուսաստանը կեղտոտ անդունդ է, լի դավաճանությամբ եւ ավերներով, նա մեզ կքաշի ճահիճը, եւ չկա հույսի որեւէ առկայծում: Մաքսային միությունը գաղութացման գործիք է: Խալյավայի ցանկացած հեքիաթ, ինչպես ասենք գազի գինը եւ ատոմային էներգետիկայում ներդրումները, խաբկանք են անօգնական շարքային հայի համար:
Ռուսները բացահայտ հայտարարում են, որ իրենք վերահսկողության տակ են վերցնելու Թուրքիայի ու Ադրբեջանի հետ Հայաստանի հարաբերությունների «կարգավորումը»: Ի՞նչ կարիք կա նման երկրում ներդրումների ու ատոմային էներգետիկայի, միայն՝ գազ ցածր գնով, մեկ կամ երկու տարի:
Լավ կլիներ հանրային ու խորհրդարանական քննարկումների տեսքով հակապայմաններ առաջ քաշել եւ հեռանալ Մաքսային միության որոշման ստորագրումից: Հայաստանի ներկայիս ղեկավարությունը շատ լավ է հասկանում, որ Ռուսաստանն իր Մաքսային միությունում ամենեւին շահագրգռված չէ Հայաստանով: Նրան խոշոր հաշվով չի էլ հետաքրքրում Հայաստանի մերձեցումը Եվրամիության հետ: Նա ցանկանում է թույլ չտալ Հայաստանի մերձեցումը ՆԱՏՕ-ի հետ: Սակայն Հայաստանը կարող էր դա երաշխավորել, ինքնիշխանությունը պահպանելու դիմաց: Ավելի լավ է փոխզիջում ներկայում, քան ծայրահեղ դիրքորոշում ապագայում, իսկ նման դիրքորոշում հարկ է լինելու ունենալ:
Հնարավոր է, դա չափազանց պահանջկոտ ու ծիծաղելի կլիներ, սակայն ես կցանկանայի հիշեցնել նրանց, ովքեր ինչ որ բան հիշում են՝ որ 25 տարի առաջ զգուշացրել եմ, թե ինչ է գալիս մեզ վրա ի դեմս ՀՀՇ-ի եւ նրա արբանյակների: Մինչեւ այժմ չեք կարողանում մարսել, իսկ որքա՞ն երկար եք մարսելու Ռուսաստանի հետ բլեֆը:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....NGjekLfk.dpuf

[Hakob]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

About Ukraine's Eropean integration. According Yanukovich himself, Ukraine has been waiting for 2 years for concrete plans from european union as to how will europe replace russia's economic market share, which amounts to around 100bln a year, so Ukraine's economy will not collapse as russia will be pushed out. Instead Kiev got only vague promises for help and cooperation from Brusell, and promise of 1bln as assistance. Also there was a promise of 4 bln financial investments, but with so many strings and demands attached, that in case of confirmation, Ukraine's monetary system and economy would totally collapse.

[Hakob]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Նոյեմբեր 30, 2013 | 04:58
NEWS.am-ը զգալի կրճատումներով ներկայացնում է The New York Times-ում լրագրող Դեվիդ Հերշենհորնի հրապարակած հոդվածը:Վիլնյուսում հինգշաբթի օրը մեկնարկած եվրոպական գագաթաժողովը պետք է նշեր այն ձեռքբերումների մասին, որոնք նախկին խորհրդային պետություններին բերեցին Արեւմուտքի հետ ինտեգրացման հարթակ.

Վերջնական արդյունքում այդ ծրագիրը պետք է հաջողությամբ պսակեր իրական մայրցամաքային տնտեսական ու քաղաքական միության ստեղծման հիսունամյա ձգտումը:Դրա փոխարեն Ռուսաստանի ճնշմամբ Հայաստանը եւ Ուկրաինան հրաժարվեցին Եվրոպայի հետ ավելի սերտ հարաբերություններից, որի պատճառով մերձբալթյան մայրաքաղաքում հավաքված եվրոպացի առաջնորդները փորձեցին բացատրել, թե ինչպես էին զարգանում իրենց ծրագրերը, եւ աստիճանաբար իրադարձությունը վերածվեծ ռազմավարության մշակման ընդդեմ Մոսկվայից եկող հզոր մարտահրավերի: Թեեւ առաջնորդներըմ, այդ թվում Գերմանիայի կանցլեր Անգել Մերկելը, անհաջողությունները համարեցին ժամանակավոր, նրանք խոստովանեցին, որ իրենց կողմից այդքան սպասված համաձայնագրի կնքումն Ուկրաինայի հետ առաջիկայում չի կայանա:Ուկրաինայի ապագայի վերաբերյալ տարաձայնությունը Մոսկվայի եւ Բրյուսելի պաշտոնյաների միջեւ լարվածությանը եւս մեկ թեժ կետ է ավելացնում: Մի քանի պաշտոնյաներ եւ փորձագետներ հայտնեցին, որ արեւմտյան կառավարությունները, այդ թվում Միացյալ Նահանգները, մեծապես թերագնահատել են եվրոպական տնտեսական եւ քաղաքական ազդեցության ընդլայնմանը Ռուսաստանի հակազդեցությունը:

Նրանց կարծիքով՝ այն ժամանակ, երբ Եվրոպան խոստանում էր հիմնականում թաքնված առավելություններ, Ռուսաստանն առաջադրում էր կոնկրետ սպառնալիքներ, որոնք ազդելու էին Ուկրաինայի տնտեսությանն ու Հայաստանի անվտանգությանը:«Ռուսաստանն ավելի լավ աշխատանք տարավ՝ «օրվա հացի» խնդրի բացատրության ժամանակ ուժ գործադրելով, ի տարբերություն Եվրոպայի՝ շահերի մասին աբստրակտ բացատրությունների: Իհարկե, Ռուսաստանը մեզանից շատ էր ձգտում սրան, ավելի շատ, քան Ամերիկան. մենք նույնիսկ ցույց չէինք տալիս դա»,- ասել է Բրյուս Ջեքսոնը, ով նախագահում ամերիկյան «Անցումային ժողովրդավարությունների հարցերով նախագիծ» հասարակական կազմակերպությունը, ինչը կենտրոնացած է Արեւելյան Եվրոպայի երկրների վրա:

[Vrej1915]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Սերժ Սարգսյանն աննկատ հեռացել է հետնամուտքից
Իգոր Մուրադյան
Շաբաթ, 30 Նոյեմբերի 2013,


Արեւելյան գործընկերության նախագիծը նախեւառաջ աշխարհքաղաքական նշանակություն ունի, եւ դրա իմաստավորումը պետք է կատարվի միայն աշխարհքաղաքականության կտրվածքով:
Նախագիծն ինքնին հակասական էր, կապված այն բանի հետ, որ Ֆրանսիան ու Գերմանիան ամենասկզբից ոգեւորված չէին դրանով, թեեւ Գերմանիան հետագայում փոխեց իր դիրքորոշումը, հասկանալով նախագծի սկզբունքորեն պրո-գերմանական ուղղվածությունը:
Մեծ Բրիտանիան, աջակցելով Լեհաստանին ու Շվեդիային այս նախագծում, սկսեց հասկանալ, որ դրա իրականացումը կպահանջի լրացուցիչ ծախսեր, որի դեմ միշտ հանդես է եկել: Նման դիրքորոշում որդեգրեցին նաեւ ԵՄ նոր անդամ երկրները: Սակայն գլխավոր անբարենպաստ գործոնն այն էր, որ ԱՄՆ-ն վարում է սահմանափակ արտաքին քաղաքականություն, այդ թվում Արեւելյան Եվրոպայի մասով:
Ընդհանուր առմամբ, նախագիծն իրականացվում էր անբարենպաստ պայմաններում, եւ տնտեսության ոլորտում ինտեգրման անհամարժեք ու թերի սխեմաները նկատելի չէին լինի, եթե քաղաքական բաղկացուցիչը լիարժեք լիներ:
Ռուսաստանը չափազանց ճշգրիտ հաշվարկների կարիք չուներ եզրահանգելու համար, որ իրեն կհաջողվի տապալել նախագիծը տվյալ փուլում: Սակայն Արեւմտյան հանրության հետ խաղերում ցանկացած հաշվարկ վաղ թե ուշ բախվելու է ուժերի ու ռեսուրսների համապատասխանության խնդիրներին, ինչպես նաեւ քաղաքական-գաղափարական հարցերին, որոնք ներկայում ընդունված է անվանել արժեքներ:
Ռուսաստանը քաղաքական գանգստերության մեթոդով տարածաշրջանի երկրներից գողացավ առավել հաջող զարգանալու մի քանի տարիներ եւ հետաձգեց Արեւելյան Եվրոպայում եւ Եվրասիայում գլոբալ փոփոխությունները: Միեւնույն ժամանակ, անկասկած է, որ ինքը Ռուսաստանը հայտնվեց առավել մեծ միջազգային մեկուսացման ու շրջափակման մեջ, որից փորձում է խուսափել տվյալ էքսպանսիոնիստական մեթոդներով:
Այս իրավիճակում առավելագույնս շահել են այն երկրները, որոնք նվազագույն տնտեսական ու քաղաքական հարաբերություններ ունեն Ռուսաստանի հետ, այսինքն՝ Ադրբեջանը, Վրաստանը եւ Մոլդովան: Տվյալ երկրները տարածքների կորստի եւ այլ քաղաքական զոհողությունների գնով ձեռք բերեցին Ռուսաստանից հեռավորության «իրավունք», եւ չնայած բազմաթիվ սոցիալական ու քաղաքական խնդիրներին, մեկ քայլ մոտեցան Արեւմտյան հանրությանը:
Այս խաղում գլխավոր խաղադրույքը Ուկրաինան է, որի ղեկավարությունն ուներ ներքին եւ արտաքին քաղաքական ռեսուրսներ եթե ոչ լիիրավ, այնուամենայնիվ խաղացող դառնալու համար, փորձելով Ռուսաստանից ու Արեւմուտքից պոկել առավելագույն օգուտներ: Նա, իհարկե, կհասնի դրան եւ երեւում է՝ շատ արագ եւ գերադասելի դիրքերից:
Ներկայում Հայաստանում անհնար է որեւէ մեկին որեւէ բան ապացուցել, եւ բոլորն իրավացի են՝ ելնելով իրենց զգացողություններից ու զուտ անձնական շահերից: Սակայն էգոիստական անձնական շահերի կողքին կան նաեւ ազգային շահեր: Եւ հերթական անգամ Հայաստանը ցուցաբերեց քաղաքական դիլետանտիզմ եւ պետական քաղաքականություն կառուցելու հարցում քաղաքական էլիտայի անընդունակություն: Եւ ժամանակն է ասելու այն, ինչը չէինք ցանկանում ասել ողջ գործընթացի ժամանակ:
Պարզվեց, որ նախագծի մասնակից միակ երկիրը, որը չի մոտեցել Արեւմտյան հանրությանը, Հայաստանն է, քանի որ Ուկրաինան ձեռք բերեց նոր դիրքեր, իսկ մյուս երեք երկրները շատ խնդիրներ լուծեցին իրենց պահանջների մասով: Վիլնյուսում քննարկվել է ինչ ասես եւ ով ասես, բայց ոչ Հայաստանը: Հայաստանը պարզապես չկար վեհաժողովում, նրան պարզապես չեն էլ նկատել:
Նախկինում պնդվում էր, որ Հայաստանը մոռացության է տրվելու եւ անհետանալու է միջազգային քաղաքական ասպարեզից: Սակայն պնդվում էր նաեւ այլ բան՝ հնարավոր է առավել անբարենպաստ իրավիճակ, քան ենթադրվում էր: Ներկայում դա նշանակում է, որ Հայաստանը դուրս է քննարկումներից, Արեւմտյան հանրության տեսակետից՝ Հայաստանն ընդունակ չէ կայացնել ինքնուրույն որոշումներ, եւ ուրեմն ավելի լավ կլինի, եթե մնա որպես Ռուսաստանի վասալ:
Ինչպե՞ս կարելի է հարաբերություններ կառուցել ինքնիշխանությունը կորցրած պետության հետ: Դա բավական վտանգավոր է եւ անիմաստ:
Այսպիսով, Արեւմուտքը բավական նրբորեն դուրս եկավ խաղից, հասկացնել տալով, թե «հարգում է Հայաստանի ընտրությունը»՝ մնալ վասալի կարգավիճակում: Ինչ որ իմաստով Արեւմուտքն իր վրայից կգցի տնտեսական ու սոցիալական զարգացման պատասխանատվությունը, ինչպես նաեւ Հայաստանի անվտանգության պատասխանատվությունը, նույնիսկ այն սահմանափակ ձեւաչափում, որ կար մինչ այժմ: Հայաստանի հանդեպ պատասխանատվությունը Արեւմուտքը հանձնարարում է Ռուսաստանին: Դա առավել հարմար է եւ ինչպես ասում են՝ «մտել են վիճակի մեջ»:
3-4 տարվա խաբեությունը լիովին բավարար ժամկետ է երկարաժամկետ հեռանկարով եզրակացությունների համար: Հետնամուտքից ապագա մտնելու հույսը միամտություն է եւ ապաքաղաքական: Ակնարկները, թե ինչ որ ժամանակ անց Հայաստանը Եվրամիության հետ կարող է ստորագրել ինչ որ «խմբագրված» փաստաթուղթ, լիակատար հիմարություն են:
Արդյունքում Արեւելյան Եվրոպայում ճշգրտվելու են աշխարհքաղաքական կառուցվածքի ծրագրերը, որտեղ Հայաստանը դիտարկվում է որպես պայմանական տարածք, բայց ոչ պետություն: Հնարավոր է Հայաստանը կհիշատակվի, բայց միայն երկու դեպքում՝ երբ պետք լինի ճնշում գործադրել Ռուսաստանի վրա, կամ երբ պետք լինի բավարարել Թուրքիայի ու Ադրբեջանի հավակնությունները: Ընդ որում, հայ հանրությունը չի կարող վիրավորվել Արեւմուտքից, որը պահպանում է էթիկան, այդ ամենով հանդերձ:
Եթե նույնիսկ ԱՄՆ-ն իր շահերին համապատասխան հայկական պետականությունը վերակենդանացնելու մտադրություններ ունենա, Եվրոպական միությունը հայերի հետ ցանկացած քայլի ու երկխոսության դեպքում կպահանջի ազնվության երկաթյա երաշխիքներ, որոնք չկան եւ չեն կարող լինել:
Արդյոք ամեն ինչ այդքան տխուր է: Ամենեւին էլ ոչ: Հայ հանրությունը լիովին հարմարավետություն է զգում ու անտարբեր է սեփական պետականության կորստին: Ներկայում մնում է միայն «հետեւել 21-րդ դարի վիթխարի իրադարձություններին»:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....GZcxWP3X.dpuf

[Vrej1915]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

"Why does not Igor condemn Ukrain as having commited an aggression towards Artsakh?"
Because he and Vrej work for the same foreign intel agency which is trying to spread hate and destroy Armenia and Russia. O and did you not know that it was the blond Russians who attacked Russia in WW2 and it was the ruskies that bombed pearl harbor (brunettes this time) and the same ruskies attacked us on 911. If we kill all ruskies i bet those annoying hemmorhoid issues these russophobes have will finely go away.

VAKH, VAKH VAK
Our US based kagebeshnik discovered everything !!!!

[Haykakan]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

"Why does not Igor condemn Ukrain as having commited an aggression towards Artsakh?"
Because he and Vrej work for the same foreign intel agency which is trying to spread hate and destroy Armenia and Russia. O and did you not know that it was the blond Russians who attacked Russia in WW2 and it was the ruskies that bombed pearl harbor (brunettes this time) and the same ruskies attacked us on 911. If we kill all ruskies i bet those annoying hemmorhoid issues these russophobes have will finely go away.

[Vrej1915]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Stop throwing words and insults right and left man. This is how many times and how many issues I point criticisms at your posts and the only thing you do is
fire blank shots in the air with big words and accusations.
In 1991 Igor was still in Karabakh comitee shuttling back and forth between moscow and yerevan(and soaping himself around russian's back just like he did in soviet times). That was just before he was kicked out by his fellow komitee members, like Silva Kaputikian.
For you any person not taking blindly your cheap propaganda is a russophile.
I will not stand by while you or your Igor throw insults at my countriy's intelligencia or accuse them of something as ridiculous as this , in order to justify outraguous and sick hatratefull imagination.
Before Igor opens up his mouth, why doesn't he bring any of his own articles or essays about a russian agression in 1992 that he wrote at that time?
Does he have any? It is very easy to dig in an old newspaper or article and present it as evidence. Why was he silent ha? You guys think that 21 years is enough to metamorph Igors into somebody else and public taking it silent when he throws insults at other intellectuals?
Blond Hair...tall silhuettes.... Is this an intelligence? or you think that it is enough for public's intelligence?
You cannot cover up a stupid propaganda by crying about Gulistan, Getashen or other tragedies. Our hearts mourn, but our minds are sharp too.
The episode you are trying to distort IS PERFECTLY KNOWN. Yes there were russians, ukrainians, belorussians, chechens, Kazakhs, Uzbeks from that regiment that were paid by azeris and participated with them in battles. But why not say Kazakhistan or Belarus or ukrainia have commited an agression too?
Our intelligencia has covered it up in depth at that time and condemned the use of left over soviet regiments as mercenaries by azerbaijan.
It were the Ukrainian pilots that bombed Stepanakert so many times and untill the end of war, Why does not Igor condemn Ukrain as having commited an aggression towards Artsakh?

Papapa.....!!!!!
Defender of the honor of your country's inteligentzia !
Respect man!


BTW, should I remind you that Ukraine is Baku's ally, while Maskva is supposed to be ours.....??

Your ignorance of the facts is evident... no need to argue.

I propose you a week long trip to NKR, any village, honestly open minded, avoiding more Tutovka than your stomach can support... you will certainly learn enough about the russian army's souvenir left.

Thus, you may discover for us that Viktor Gribovuskov was not a russian? Or Bolianitchko? Or Safonov? Or.....
Gribovuskov was till yesterday teaching us how to live, in the russian ambassy of Yerevan...
Bolianitchko, after serving his country in Afghanistan, Artsakh, was doing his duty in Nort Kavkaz, when he met the fate he deserved...

BTW, half the pilots shot, were russian, not only Ukrainians...., but we are not discussing pilots here. They were merceneries, just as the other bunch of ethnicities you mention, trying to make a smoke screen..
We are talking of an entire army formation, operating as an integrated operative unit, with hundreds of armored vehicles, after receiving an order. That army unit did obey all along, until its retreat, to Moskva, not Kiev, nor Minsk..., under USSR, till the end of 91, and then to independent Russian Federation.