Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

[Vrej1915]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

21 October 2011

Turkey and Iran 'collaborating against Kurdish rebels'


Turkey and Iran have vowed to co-operate to defeat separatist Kurdish militants, on the third day of a Turkish offensive on its Iraq border.
The Kurdish militants posed a "common problem" for Turkey and Iran, Iranian Foreign Minister Ali Akbar Salehi said on an unscheduled trip to Ankara.
Turkey vowed jointly to "totally eliminate" the "terrorist threat".
Turkey's latest offensive was triggered by rebel attacks which killed 24 Turkish soldiers on Tuesday.
Turkish warplanes and helicopter gunships flew bombing sorties against the main base of Kurdistan Workers' Party (PKK) rebels in Iraq, the Qandil Mountain on the Iraq-Iran border, local media reports said.
Hundreds of Turkish soldiers - said to include commandos and special forces - were hunting PKK fighters around the Zap river a few kilometres inside Iraqi territory, Reuters news agency quoted Turkish security officials as saying.
Local media reported bombing sorties in the same area.
But the Turkish military said most of the operations being undertaken by its 10,000-strong force were confined to the Turkish side of the border, in its Kurdish-dominated south-east - including in Cukurca, one of the sites of Tuesday's bloody rebel raids on Turkish soldiers.
"The air and ground offensives mostly concentrate within Turkey and in the Cukurca area, while air and ground operations are under way in a few areas across the border in northern Iraq," the military said in a statement Friday.
Journalists in Cukurka reported only military aircraft overhead and, overnight, the sound of gunshots.
Tuesday's attacks, in Hakkari province, are thought to have inflicted the biggest loss on Turkish forces since 1993 and President Abdullah Gul has vowed to avenge them.
They were another ratcheting-up of a conflict in which tens of thousands of people have died since 1984.
'Joint struggle'
Mr Salehi told reporters in Ankara that the PKK and its Iranian offshoot, the Party of Free Life of Kurdistan (PJAK) were "common problems for Turkey and Iran".
"Our determination continues, we should fight them with a more serious co-ordination," Mr Salehi said.
His Turkish counterpart, Ahmet Davutoglu, said the two countries' "joint determination to struggle against the PKK and the PJAK will continue in the strongest way".
"From now on, we will work together in a joint action plan until this terrorist threat is totally eliminated."
It was not immediately clear what measures the two countries would take - and observers say the window for action is shrinking as winter looms and snow begins to fall in the border zone.
In the past, Iran has shelled targets in the Qandil Mountain and reports suggest Tehran has been carrying out a major offensive against PJAK since July.
Analysts say Turkey's decision to host a radar system for a Nato missile defence shield soured relations with Iran.
Risks of action
Analysts also point out that previous Turkish efforts to take on Kurdish rebels militarily have had short-lived results. Turkey launched a major ground offensive in northern Iraq in 2008, but PKK fighters were able to regroup and continue to stage attacks.
They also suggest such military campaigns risk destabilising the region, with US troops due to depart from Iraq later in the year and neighbouring Syria struggling to suppress a pro-democracy movement within its own borders.
But Turkish leaders have been under pressure from many ordinary Turks to respond to Tuesday's attacks, with the normally measured President Ali Abdullah Gul vowing to exact "great revenge" for the bloodshed.
Tens of thousands of people, including school students, took to the streets in Turkey on Tuesday demanding action against the rebels.
Many have male relatives serving in Turkey's conscript army.

http://www.bbc.co.uk/news/world-europe-15407142?print=true

[Vrej1915]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

22 October 2011 Last updated at 20:25 GMT
Turkish forces 'kill 49 Kurdish rebels'
Turkish forces have killed at least 49 Kurdish militants in two days during clashes near the Iraqi border, the country's military says.
The militants are thought to have been killed in the Kazan Valley region of Turkey's Hakkari province. There was no immediate confirmation from rebels.
Turkey launched an offensive against Kurdish PKK rebels on Wednesday after 24 of its troops were killed near Iraq.
It was the deadliest toll against the Turkish military since the 1990s.
The latest violence occurred near the town of Cukurca.
"A total of 49 terrorists were rendered ineffective over the last two days," said Turkey's General Staff in a statement posted on its website on Saturday, adding that the operation was continuing.
More than 30 of the rebels were killed on Saturday, the Hurriyet newspaper's website reported.
Ankara has said 22 battalions, or about 10,000 soldiers, have been taking part in the operation against the rebels.
In recent months, violence between the army and Kurdish rebels from the PKK (Kurdistan Workers' Party) has mounted.
PKK guerrillas are seeking greater autonomy in Turkey's Kurdish-dominated south-east.
Tens of thousands of people have died in the conflict since 1984.
On Friday, Turkey and Iran vowed to co-operate to defeat separatist Kurdish militants.
The Kurdish militants posed a "common problem" for Turkey and Iran, Iranian Foreign Minister Ali Akbar Salehi said on an unscheduled trip to Ankara.
Turkey vowed jointly to "totally eliminate" the "terrorist threat".

http://www.bbc.co.uk/news/world-europe-15414346

[Vrej1915]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

ԱՄՆ-ը, երևի ոչ առանց սկանդինավյան երկրների հետ համագործակցության, աշխատում էր դեռ մինչև 2003 թ., այսինքն` մինչև Իրաքի պատերազմը, այդ կուսակցությունների ազդեցությունը տարածել ինչպես Թուրքիայի, այնպես էլ Եվրոպայի քուրդ հասարակության վրա։ Բայց դա չհաջողվեց, քանի որ այդ կուսակցություններն իրենք մեծ ոգևորություն չէին զգում իրենց գործունեությունը տարածելու թուրքաքրդերի վրա, բացի այդ էլ Թուրքիայի քրդերն իրենք չէին վստահում իրաքաքրդերի այդ կուսակցությունների ներկայացուցիչներին։ Բայց այդ փորձը թուրքաքրդերին քաղաքական այլ գաղափարախոսություն մատուցելու ԱՄՆ-ի քաղաքականության բաղկացուցիչ մասն է։ Թուրքաքրդերի վրա չափազանց տհաճ տպավորություն գործեց «Քրդստանի հայրենասիրական միության» առաջնորդ Ջալիլ Թալաբանիի Անկարա կատարած այցը, որը դրսևորեց Թուրքիայի քրդերի համար միանգամայն անընդունելի վարքագիծ` ձգտելով իրեն ներկայացնել որպես ավելի նախանձոտ ազատական, քան Արևմուտքի հայտնի «նմուշները»։ Թուրք պաշտոնական անձանց հետ Ջ. Թալաբանիի, ինչպես նաև ՔԺԿ ղեկավար Մ. Բարզանիի ներկայացուցիչների շփումները, բանակցությունները, ուրիշ շատ իրադարձություններ բացահայտորեն ցույց տվեցին, որ Իրաքի քրդական քաղաքական կուսակցությունները, նրանց առաջնորդները հավակնություններ չունեն իրենց ազդեցությունը տարածելու Թուրքիայի տարածքում։ ՔԺԿ-ն և ՔՀՄ-ն վաղուց են կողմնորոշվել. նրանց նպատակն է պետություն ստեղծել Իրաքի հյուսիսում և ոչ ավելին։ Համենայն դեպս, պատմական այս փուլում այդ կուսակցությունները ձգտում են քրդական պետականությունը սահմանափակել միայն Իրաքի հյուսիսով։ Դրա հետ մեկտեղ, ՔԺԿ-ն (ps: I think this is error, it must be PKK) այդպես էլ չկարողացավ ամուր հիմք գտնել Իրաքյան Քրդստանում, ուր նրանց թույլատրում են միայն ինքնապաշտպանության գործողություններ իրականացնել Թուրքիայի հետ սահմանի շրջանում, բայց ոչ երբեք քաղաքական աշխատանք։ Հնարավոր է, առկա են ցեղային ուժեղ նախապատվություններ, որոնք ապացուցում են, որ միասնական քուրդ ժողովուրդ գոյություն չունի, այլ, ինչպես արաբական աշխարհում է, ընդհանուր էթնոսի շրջանակներում գոյություն ունի մի քանի քրդական ազգատեսակ։ Ժամանակ առ ժամանակ Իրաքի քրդաբնակ շրջաններում ծայր է առնում բավականին կատաղի պայքար, որ ՔԺԿ-ն և ՔՀՄ-ն մղում են «Քրդստանի աշխատավորական կուսակցության», ինչպես նաև վահաբական և հակաամերիկյան ուղղության իսլամական քաղաքական ու զինված կազմակերպությունների դեմ։ Սակայն, Իրաքի քրդերի օրինակով, ԱՄՆ-ը և Մեծ Բրիտանիան ցույց տվեցին, որ քրդական շարժումները դեպի Արևմուտք վերակողմնորոշելու նախագիծը և դաշնայնության գաղափարը հնարավոր է իրագործել։ Միաժամանակ, Իրաքում քրդական պետական կազմավորման ստեղծումը հնարավոր դարձավ 1991-ի Իրաքի ռազմական պարտությունից և 2003-2004 թթ. նրա փաստական բաժանումից հետո միայն։ Դժվար է ենթադրել, որ համանման «դաշնայնացում» հնարավոր դառնա Իրանում, առավել ևս Թուրքիայում։ Առայժմ ո՛չ ԱՄՆ-ում, ո՛չ Եվրոպայում ոչ ոք լուրջ չի ընդունում Իրանի հնարավոր մասնատումը լայնածավալ պատերազմի պատճառով։ Գարետ Ստենդֆիլդի կարծիքով, «չնայած ազգային միասնության կառավարության անխուսափելի կազմավորմանը, Իրաքը տրոհվում է երեք պատմական մարզերի։ Տրոհումը կարելի է կառավարել, բայց նրանից խուսափել անհնար է։ Արևմտյան տերությունները և Իրաքի ազգայնականները հիմա պետք է ընդունեն, որ արմատական դաշնայնացումը քաղաքական պատերազմի միակ այլընտրանքն է»։
Ամերիկացի ժողովրդավար սենատոր, ներկայիս փոխնախագահ Ջոզեֆ Բայդենն առաջարկել է Իրաքը բաժանել նույն սկզբունքով, որով 1995-ին բաժանվեց Բոսնիան։ Նրա մտահղացումն արդեն տարաբնույթ արձագանքներ է գտել բուն Իրաքում։ Սակայն 2010 թ. երկրորդ կեսը էվոլյուցիոն դարձավ քրդական ազգային շարժման համար, ինչը կանխորոշված էր ԱՄՆ-ի քաղաքականությամբ։
Իգոր ՄՈՒՐԱԴՅԱՆ

[Vrej1915]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

21/10/2011
«ՄԻԱՍՆԱԿԱՆ ՔՈՒՐԴ ԺՈՂՈՎՈՒՐԴ ԳՈՅՈՒԹՅՈՒՆ ՉՈՒՆԻ, ԱՅԼ, ԻՆՉՊԵՍ ԱՐԱԲԱԿԱՆ ԱՇԽԱՐՀՈՒՄ Է, ԸՆԴՀԱՆՈՒՐ ԷԹՆՈՍԻ ՇՐՋԱՆԱԿՆԵՐՈՒՄ ԳՈՅՈՒԹՅՈՒՆ ՈՒՆԻ ՄԻ ՔԱՆԻ ՔՐԴԱԿԱՆ ԱԶԳԱՏԵՍԱԿ»

http://www.idefacto.am/page.php?section=news_more&id=5462

1998-ի գարնանը «Քրդստանի աշխատավորական կուսակցությունը» (ՔԱԿ) և ամբողջ քուրդ ժողովուրդը բավականին ծանր վիճակի մեջ էին այն կապակցությամբ, որ Թուրքիայի հարավարևելյան շրջաններում քրդերի զինված ապստամբությունն արագորեն ճնշվեց Թուրքիայի կողմից, որն այդ նպատակով բանակային լուրջ ուժեր գործի դրեց։ Թուրքիայում քրդերի համապարփակ ապստամբություն բորբոքելու Օջալանի հույսերը չարդարացան։ Զինված պայքարին մասնակցեց 25 հազար քրդից ոչ ավելի, որոնք, չնայած կատաղի դիմադրությանը, չկարողացան երկար դիմակայել թուրքական կանոնավոր բանակին (որոշ տվյալներով, ապստամբությանը մասնակցել է ոչ թե 25 հազար, այլ շատ ավելի քիչ զինյալ քուրդ)։ Այդ շարժման ջախջախումը մեծ դեր խաղաց Օջալանի, նրա մերձավոր շրջապատի և ՔԱԿ-ի դիրքերի թուլացման գործում։ Միաժամանակ, մեծացավ ձգտումը վերաիմաստավորելու կուսակցության քաղաքական կուրսը, արտքաղաքական և գաղափարախոսական կողմնորոշումը։ Դրանում մեծ էր արտերկրում ապրող, Եվրոպայում կրթություն ստացած երիտասարդների ազդեցությունը, ովքեր սկսեցին լուրջ դեր խաղալ որպես միջազգային քաղաքականության ու տնտեսության մասնագետներ, արդիական մտածողություն ունեցող լրագրողներ ու քաղաքագետներ։ ՈՒ թեև այդ երիտասարդ կադրերից շատերը սերունդներն էին այն քուրդ գործիչների, ովքեր ավանդաբար եղել են ՔԱԿ-ի հենասյուները, Եվրոպայի մի շարք երկրներում (Շվեդիա, Ավստրիա, Գերմանիա, Հոլանդիա, Նորվեգիա) ՔԱԿ-ի շրջանակներում սկսեցին ստեղծվել առանձին բջիջներ, որոնք, ըստ էության, ինքնուրույն քաղաքականություն էին վարում։ Աշխարհի այն բոլոր երկրներում, որտեղ քուրդ ակտիվիստներ կային (ԱՄՆ, Կանադա, Եվրոպա, Ավստրալիա) քրդական խնդրի լուծման նախագծեր էին մշակվում, որոնք վաղուց օգտագործվում են ԱՄՆ-ի կողմից։
Այդ նախագծերում, այդուամենայնիվ, ուշադրության կենտրոնում մնում էր ՔԱԿ-ը, որի բարեփոխման հիմքում ընկած էին եվրոպական տիպի ազատական-ժողովրդավարական կուսակցության ստեղծման իդեալները, մասամբ նաև ձախ գաղափարները։
ՔԱԿ-ի քաղաքականության փոփոխման գործում կարևոր դեր էին խաղում եվրոպական երկրների քրդական քաղաքական կազմակերպությունները, որոնք տարածում էին «չափավոր» գաղափարներ (Թուրքիայի հետ երկխոսություն ներառող)։ Եթե մյուս քրդական կազմակերպությունները, նախ և առաջ «Քրդստանի ժողովրդավարական կուսակցությունը» (ՔԺԿ) և Իրաքում գործող «Քրդստանի հայրենասիրական միությունը» (ՔՀՄ), ըստ էության, կառավարող կուսակցություններ էին Իրաքի հյուսիսարևելյան շրջաններում և հաջողությամբ քրդական պետականություն էին կառուցում ԱՄՆ-ի ու Մեծ Բրիտանիայի հովանու ներքո, ապա ՔԱԿ-ը շարունակում էր կորցնել իր դիրքերը քուրդ հանրության շրջանում։
Այս պայմաններում 1998-ի գարնանը Օջալանը, հասկանալով ՔԱԿ-ի շարքերում խմորումների նշանակությունը, հույսը դրել էր Թուրքիայում զինված ապստամբության հաջողության վրա, որը պիտի նպաստեր քուրդ հանրության տրամադրության փոփոխմանը։ Դրա հետ մեկտեղ, դեռ մինչև ապստամբությունը, ՔԱԿ-ի շարքում նոր քաղաքական մտահղացումներ էին քննարկվում։ Ծրագրվում էր զուգահեռաբար փոփոխել գաղափարախոսությունը, քրդական պետականության ստեղծման և արտքաղաքական կողմնորոշման նախագծերը։ Քաղաքական գործունեության վերաիմաստավորման առանցքային պայմանը համարվում էր ՔԱԿ-ի գաղափարախոսության փոփոխումը, հրաժարումը ծայրահեղ ձախ, հեղափոխական գաղափարներից, ՔԱԿ-ի վերածումը մի ինչ-որ չափավոր ձախ, հնարավոր է եվրոպական տիպի սոցիալ-ժողովրդավարական կամ սոցիալիստական կուսակցության։ Դա անհրաժեշտ էր, նախ և առաջ, առաջատար արևմտյան պետությունների, գլխավորապես ԱՄՆ-ի հետ «ռազմավարական երկխոսության» մեջ մտնելու համար։ Միաժամանակ, ՔԱԿ-ը առաջ է քաշում «դաշնության», այսինքն` համապատասխանաբար թուրք-քրդական, իրանա-քրդական, իրաքա-քրդական և սիրիա-քրդական դաշնության ստեղծման գաղափարը։ Ինքնըստինքյան այդ գաղափարը բավականին արմատական է և անընդունելի այդ պետությունների համար, որոնց վերնախավերն ունիտար պետության մոդելի կողմնակից են։ Սակայն դաշնության գաղափարը հնարավորություն է ընձեռում համագործակցելու Արևմտյան ընկերակցության հետ, իսկ վերջինիս` միջամտելու Թուրքիայի, Իրանի, Իրաքի և Սիրիայի ներքին գործերին (տվյալ դեպքում ամենաօրախնդիրը Թուրքիայի հետ հարաբերություններն են)։ ԱՄՆ-ը և հատկապես Եվրամիությունը չեն կարող դաշնային կառուցվածքի գաղափարը համարել ապակառուցողական և ծայրահեղական։ Ելնելով տվյալ խնդրից, նպատակ է հետապնդվում գործընկերային հարաբերություններ հաստատելու ԱՄՆ-ի հետ որպես արևմտյան միակ տերության, որը շահագրգռված է Մերձավոր Արևելքում ակտիվ քաղաքական նախագծի իրագործմամբ։
Երևում է, Օջալանն ինքը (որը քաղաքական որոշումներ ընդունելիս մի առանձնակի ճկունությամբ աչքի չէր ընկնում) հասկանում էր քաղաքական կուրսի փոփոխման անհրաժեշտությունը և հետաքրքրվում էր ԱՄՆ-ի հետ նոր հարաբերությունների հաստատման հնարավոր հեռանկարներով։ Դրա հետ մեկտեղ, նա պարտավորություններով կապված էր Սիրիայի և կուսակցության գծով զինակիցների հետ, ուներ ծայրահեղականի վարկանիշ։ Բացի այդ, Թուրքիան երբեք չէր համաձայնի Օջալանի հետ հաստատելու պարտավորեցնող քաղաքական հարաբերություններ։ Օջալանը չուներ հստակորեն մշակված լուծումներ, չուներ ժամանակ ու հնարավորություն նոր կուրսի մշակման համար։ Ռուսաստանում կամ Եվրոպայում քրդական խոշոր քաղաքական կենտրոն ստեղծելու նրա հույսերն ի դերև ելան, և նա, փաստորեն, հանձնվեց Թուրքիային։ Ներկայումս, ՔԱԿ-ն առաջվա կուռ և միասնական կազմակերպությունը չէ։ ՔԱԿ-ի ներսում, ըստ էության, ձևավորվել է մի քաղաքական համադաշնություն, որը ներառում է տարբեր երկրներում գործող մի շարք քաղաքական կազմակերպություններ։ ՔԱԿ-ի նախկին ղեկավարի եղբայրը` Օսման Օջալանը, Ա. Օջալանի ձերբակալությունից հետո իր համախոհներով հաստատվեց Բրյուսելում ու, երևի, հասկանալով քաղաքական նոր կողմնորոշման և կուսակցական գաղափարախոսության փոփոխման անհրաժեշտությունը, որոշեց հրաժարվել կուսակցության ղեկավարումից ու առայժմ բնակվում է Իրաքյան Քրդստանում որպես շարքային քաղաքացի։ Երևի փոփոխությունները տեղի են ունեցել, բայց կուսակցության ներկա վիճակը, ճգնաժամային երևույթներն ու կենտրոնախույս ուժերի ուժեղացումը հնարավորություն չեն տալիս ընդունելու պաշտոնական որոշումներ և վարելու համապատասխան հետևողական քաղաքականություն։ Օրինակ, ներկայումս Լիբանանում Սիրիայի աջակցությամբ ստեղծվել է ՔԱԿ-ի ոչ մեծ, սակայն բավական ակտիվ կենտրոն, որն իրեն զգալիորեն հեռու է պահում կուսակցության պաշտոնական ղեկավարությունից, թերթ է հրատարակում և անգամ պահանջներ է ներկայացնում Լիբանանի կառավարությանը` խորհրդարանում և կառավարությունում տեղեր ստանալու վերաբերյալ։ Այդ խմբավորման պարագլուխները քննադատաբար են վերաբերվում Օսման Օջալանին և հանդես են գալիս ընդդեմ այն բանի, որ բանտում գտնվող Աբդուլա Օջալանից գան ղեկավար ցուցումները։ Ավանդական դիրքեր զբաղեցնող որոշ կուսակցական գործիչներ ձգտում են պահպանել կուսակցության «թեքումն» ու բնութագիրը և կցանկանային գտնել մի երկիր, որտեղ կարելի կլիներ հիմնել կուսակցության ղեկավարության հանգրվան և ենթակառուցվածքներ։ Փորձեր են արվել հանգրվան ստեղծելու հնարավորություն գտնել Արևելյան Եվրոպայի երկրներից մեկում և Կանադայում, բայց դա տեղի չի ունեցել։ Ի տարբերություն նախորդ ժամանակների, սկանդինավյան երկրների իշխանություններն ավելի կոշտ պահանջներ են ներկայացնում ՔԱԿ-ի գործունեության առնչությամբ, որոնց կատարումը կնշանակեր կուսակցությունը լիովին ենթակայեցնել ոչ այնքան այդ երկրների հատուկ ծառայություններին, որքան ԱՄՆ-ի ԿՀՎ-ին։ ՔԱԿ-ի գլխավոր կենտրոնակայանի ստեղծման իդեալական վայր կարող էր դառնալ Մոսկվան, բայց այդ բանը տեղի չունեցավ և երևի չէր էլ կարող տեղի ունենալ ներկա միջազգային պայմաններում։ ՔԱԿ-ը որոշ հույսեր էր կապում Հայաստանի հետ, ինչպես նաև կուսակցության հիմնական հրապարակային հիմնարկությունների` Քրդստանի վտարանդի խորհրդարանի, ՔԱԿ-ի կենտրոնակայանի, հրատարակչությունների, խոշոր ռադիոկայանի, ինչպես նաև կրթական հաստատությունների տեղակայման վայրերի հետ։ ՔԱԿ-ը քանիցս փորձել է հող նախապատրաստել` Հայաստանում այդ պլանների իրականացման համար, բայց դա էլ չհաջողվեց։ ՔԱԿ-ի ավանդականներն աշխատում են հասարակությանը համոզել, որ կուսակցության շարքերում տեղի ունեցող այդ փոփոխությունները հետևանք են, նախ և առաջ, արտաքին ուժերի գործունեության։ Բայց դա, իհարկե, այդպես չէ, իսկ քուրդ հասարակությունը գտնվում է քաղաքականության վարման նոր ուղիների որոնման մեջ։
Քուրդ քաղաքական առաջնորդների, արաբ քաղգործիչների և վերլուծաբանների, ինչպես նաև իրանցի պաշտոնատար անձանց խոստովանությամբ, ԱՄՆ-ը վերջին տարիներին, տարբեր ինտենսիվությամբ, ջանքեր է գործադրում քրդական հասարակական-քաղաքական միջավայրում ամերիկամետ կողմնորոշում սերմանելու համար։ ԱՄՆ-ի առջև ծառացել է մի շատ բարդ խնդիր, քանի որ սկզբից ևեթ քրդերը վստահություն չունեին ԱՄՆ-ի հանդեպ` որպես Թուրքիայի դաշնակցի։ Բացի այդ, ԱՄՆ-ը երկար ժամանակ` 50-70-ականներին, լինելով Իրանի և Իրաքի գործընկերը, ամեն կերպ անտեսում էր քրդական ազգային շարժումն ու քրդերի իրավունքները։ Ամերիկացիները հասկանում էին, որ քրդերի հետ սերտ հարաբերությունների հաստատման ճանապարհին լուրջ խոչընդոտ է քրդական հիմնական քաղաքական կազմակերպությունների, նախ և առաջ ՔԱԿ-ի, ձախ արմատական գաղափարախոսությունը։ ԱՄՆ-ը և առաջատար եվրոպական պետությունները հասկանում էին նաև, որ քրդական խնդիրը պետք է գոնե մասամբ լուծում ստանա, և Արևմտյան ընկերակցությանը չի հաջողվի դարձյալ անտեսել այդ խնդիրը, որն սպառնում է կասկածի տակ առնել արևմտյան ժողովրդավարական սկզբունքները։ Միաժամանակ, Արևմտյան ընկերակցությունը կարող էր տևական, գործընկերային հարաբերությունների մեջ մտնել միայն ազատական և ժողովրդավարական կարգի քաղաքական կազմակերպությունների հետ։ Առավելագույնը, որ կարող էին իրենց թույլ տալ եվրոպացիները, հարաբերություններն են չափավոր ձախ (սոցիալ-ժողովրդավարական) կարգի կազմակերպությունների հետ։ Թուրքիայի և Իրաքի դաշնայնացման գաղափարը ենթադրում էր դեպի Արևմտյան ընկերակցություն կողմնորոշված ժողովրդավար գործընկերների առկայություն։ Սակայն մի այնպիսի կուսակցության ազդեցությունը, ինչպիսին ՔԱԿ-ն էր, քրդական միջավայրում նոր տիպի կազմակերպության կամ մի շարք կազմակերպությունների ստեղծման հույսեր չէր ներշնչում։ Անհրաժեշտ էր կա՛մ իրենով անել ՔԱԿ-ը, կա՛մ վերացնել այն։ Ա. Օջալանի ձերբակալությունը հանգեցրեց ՔԱԿ-ի զգալի խարխլմանը և պայմաններ ստեղծեց` այդ կուսակցությունը քաղաքականապես ավելի չափավորի վերածելու։ Միաժամանակ, ԱՄՆ-ը և եվրոպացիները Թուրքիան կանգնեցնում են քուրդ ժողովրդի սոցիալ-մշակութային իրավունքների ճանաչման անհրաժեշտության առջև։ Փաստորեն, Թուրքիայի դաշնայնացման գործընթացն սկսվել է և խիստ հակասական բնույթ է կրում, և քրդական գործոնը, հայկականի հետ մեկտեղ, Թուրքիայի վրա ճնշում գործադրելու կարևոր լծակ է։ Ցավոք, ապացույցներ չկան «ՔԱԴԵԿ» կուսակցության ձևավորմանը (խոսքը ՔԱԿ-ի կեղծ-բարեփոխված վարկածի մասին է) ԱՄՆ-ի մասնակցության մասին, սակայն բավականին համոզիչ են ժամանակագրական ու տրամաբանական զուգադիպությունները, քանի որ «ՔԱԴԵԿ»-ը ծնունդ է առել իբրև ընդհանուր առմամբ քրդական շարժման, և առաջին հերթին ՔԱԿ-ի` որպես ԱՄՆ-ի ընդունելի գործընկերոջ, ազատական վարկանիշի ստեղծման ծրագրերի բնական շարունակություն։
ԱՄՆ-ը և Մեծ Բրիտանիան, փաստորեն, միանգամայն հաջող տևական գործողություն իրականացրին Իրաքի դաշնայնացման ուղղությամբ, երկրի հյուսիս-արևելքում ստեղծելով քրդական պետական կազմավորում, որի քաղաքական սուբյեկտներն են ՔԺԿ-ն և ՔՀՄ-ն, որոնք, փաստորեն, վարում են չափավոր, իրատեսական քաղաքականություն։ Սակայն հարկ է նշել, որ առաջ Իրաքի հյուսիս-արևելքի այդ երկու կազմակերպություններն արմատական զինված կազմակերպություններ էին։ Պահպանելով ազգային ազատագրական կազմակերպությունների ոչ պաշտոնական կարգավիճակը, ՔԺԿ-ն և ՔՀՄ-ն կատարում են պետական կառավարող կուսակցությունների գործառույթ։ Մինչ օրս այդ կուսակցություններում կան արմատականորեն տրամադրված առանձին խմբավորումներ, որոնք, ըստ էության, ինքնուրույն քաղաքական կազմակերպություններ են, ունեն իրենց դրամարկղը, իրենց զինված կազմավորումները, կապերը մի շարք պետությունների, այդ թվում` Իրանի հետ։ Այդ խմբավորումները հազվադեպ են դրսևորում իրենց դիրքորոշումները, նախընտրելով ՔԺԿ-ի և ՔՀՄ-ի առաջնորդներին պահել հետևողականության ու հայրենասիրության, ինչպես նաև քաղաքական գործունեության մեջ «ճիշտ վարքագծի» շրջանակներում։ ՔԺԿ-ն և ՔՀՄ-ն միջազգային ընկերակցությունում ճանաչված են որպես գործընկերության և ժողովրդավարական շինարարության համար միանգամայն ընդունելի քաղաքական կուսակցություններ, որոնք կարող են դառնալ ժողովրդավարական պետության ստեղծման կազմակերպական-քաղաքական հիմք։

[Tigranakert]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

Recorded 2 mounths ago by PKK rebels.. (it was in the same region, according to the Turkish sources 9 soldiers have been killed after this attack)

It's impossible to fight against the rebels. Their inside the mountains, hard to find, almost invisible. If they had some Strela's or Igla's, they would have also shot down the helicopters!

[Vrej1915]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

Mistrust at the centre of Turkey's Kurdish strife
By Jonathan Head
BBC News, Istanbul

http://www.bbc.co.uk/news/world-europe-15374778

These were well-planned attacks, carried out simultaneously a little after midnight, on military and police posts close to the border with Iraq.

About 100 fighters from the Kurdistan Workers' Party (PKK) took part, some crossing the border from Iraq, some moving from inside Turkey.

The toll - of 24 dead and 18 injured - is the largest suffered by the Turkish security forces since 1993.

The response by the Turkish military has been a predictable one: more raids by jets and helicopters on targets inside Iraq, with ground forces moving around 8km (five miles) across the Iraqi border.

The military says it killed 15 of the PKK insurgents; it claims to have killed as many as 160 in air raids carried out since July.

Failed peace initiative
The PKK has proved before that it is capable of such an attack, and of inflicting heavy losses.

In June last year, it carried out a very similar night-time raid, using large numbers of fighters, and killed 13 soldiers stationed at a remote outpost along the border.

Continue reading the main story
RISING VIOLENCE

19 Oct: At least 26 soldiers killed in attacks on police and army posts in Hakkari province, triggering military incursion into northern Iraq
18 Oct: Five soldiers and three civilians killed in roadside bomb in Bitlis
17 Aug: Nine Turkish troops killed and 14 injured in attack in Cukurca, Hakkari province - sparking series of retaliatory air strikes that Turkish officials say kill up to 160 rebels
14 July: 13 soldiers die in rebel ambush in south-eastern Turkey; seven rebels also die
5 July: Presumed PKK gunmen shoot dead two Turkish sergeants in Hakkari province
12 June: Parliamentary elections: Turkish Kurd nationalists do well but success sours as one deputy stripped of seat over terrorism charge, and others delayed from taking up seats
4 May: PKK attack PM Erdogan's election bus, killing policeman
Early May 2011: Army ambushes kill seven PKK fighters in south-eastern Tunceli, then 12 more just over the Iraq border; no military casualties
The government vowed then that the soldiers would be better protected, and questions were posed about the suitability of a young, conscript army for tackling an entrenched insurgency.

If lessons were learned, they do not appear to have helped those battling the PKK in the latest attacks.

Bigger questions hang over why the PKK has escalated its operations against the military over the past four months, and why the Turkish government, which repeatedly says it wants to pursue reconciliation, has been unable to stop the harsh treatment of Kurdish nationalist figures by the judiciary.

Time and again, apparent windows for peace have been shut down abruptly.

In October 2009, following Prime Minister Recep Tayyip Erdogan's unprecedented offer of a new beginning for relations between Turkey's largest minority and the state, 34 Kurdish activists, including eight PKK fighters, crossed the border from Iraq, and turned themselves over to the Turkish authorities.

It was presented as a gesture, a test of the government's intentions. The activists were allowed to go free, instead of being prosecuted.

But then it all went wrong.

A jubilant welcome for the activists by tens of thousands of Kurds, waving PKK symbols, provoked a strong nationalist reaction in a Turkish public conditioned to think of the PKK only as an evil, terrorist organisation.

The government had rushed into a badly thought-out peace initiative, without preparing the Turkish people for it.

Vacuum filled
By the end of 2009, the main Kurdish party had been banned - for the seventh time - by the constitutional court, and dozens of Kurdish community leaders were being prosecuted under the draconian, catch-all anti-terror laws.


One Kurdish editor was sentenced to 166 years in prison, merely for the pro-PKK sentiments published in his newspaper.

It was a similar situation after the general election in June this year, in which Kurdish candidates did well.

This opened the possibility of Kurds pressing their demands through parliament, and working with the government on a new constitution - one of their central demands.

But a court decision to strip one Kurdish MP of his seat, and give it to the ruling AK party, poisoned the atmosphere.

Kurdish MPs boycotted parliament, and announced what they called their own "democratic autonomy" initiative, taking greater control of local government.

There has never been a constructive dialogue between the AK, Turkey's most successful democratic party, and Kurdish leaders.

They just seem to talk, or shout, past each other, even though both have acknowledged that the use of military force by both sides has brought about nothing but hatred and the loss of more than 40,000 lives.

This despite the fact that the AK is the first party to attempt to address the grievances of the Kurds, and has managed to ease some of the restrictions on Kurdish expressions of identity.

The terrible atrocities committed against Kurdish communities in the 1990s have left a searing anger towards the Turkish state, compounded by the poverty, unemployment and ill-treatment that blight the Kurdish south-east.

But such is the engrained hostility of millions of Turks towards the Kurdish nationalist movement, that any attempt to negotiate with it could cost a government significant numbers of votes.

The lack of leadership on the Kurdish issue has left a vacuum, now filled by the armed hardliners of the PKK.

It is hard to interpret its decision to increase its attacks on the army and police as anything else but an attempt to sabotage any future peace initiative, should it ever get off the ground.

In the current, bitter climate of mutual recriminations, that is unlikely to happen.

[Vrej1915]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

Զազաներին նվիրված գիտաժողով` Երևանում
10:33, 20 հոկտեմբերի, 2011
Հոկտեմբերի 28-30-ը Երևանում տեղի կունենա «Զազա ժողովուրդը. պատմություն, լեզու, մշակույթ, ինքնություն» վերտառությամբ միջազգային գիտաժողովը: Այն նվիրված է ծագումով հայ, գերմանացի ակնառու արևելագետ, ոլորտի առաջամարտիկ, ակադեմիկոս Կառլ Ֆրիդրիխ Անդրեասի (Բագրատունի) 155-ամյակին:

Այս գիտաժողովը Iran and the Caucasus (BRILL, Leiden-Boston, պրոֆ. Գառնիկ Ասատրյանի խմբագրությամբ) միջազգային գիտական պարբերականի 15-ամյակին նվիրված և դրա կողմից իրականացվող հերթական գիտական միջոցառումն է: Միջոցառման կազմակերպմանը օժանդակում են Modus Vivendi կենտրոնը (Երևան), Իրանագիտության Կովկասյան կենտրոնը (Երևան), Թուրքիայի, Իրանի և Կովկասի ուսումնասիրությունների միջազգային ասոցացիան և ԱՐՄԱԿԱԴ-ը (Ակադեմիական համագործակցության ու օժանդակության հայկական ասոցացիա): Միջոցառման հովանավորն է Հիքսոս հիմնադրամը:

Բոլորովին վերջերս՝ այս տարվա հուլիսին, «Իրան և Կովկասը» նախաձեռնեց արևելագիտությանը նվիրված խոշոր միջազգային ֆորում, որին մասնակցեցին մոտ 80 գիտնականներ ավելի քան 20 երկրներից, իսկ զազաներին նվիրված գիտաժողովից հետո՝ նոյեմբեր ամսին, կկայանա թալիշագիտական միջազգային գիտաժողով:

Այս բոլոր միջոցառումները, իրականում, կազմակերպվում և իրականացվում են հիմնականում Երևանի պետական համալսարանի Իրանագիտության ամբիոնի աշխատակիցների ջանքերով: Հազիվ թե մեկ այլ գիտական դպրոց այսօր հայտնի է ակադեմիական նման խոշոր միջոցառումների իրականացմամբ: Հենց Իրանագիտության ամբիոնում է, որ գիտնականներին հաջողվում է կադրերի պատրաստումը համատեղել տարբեր ոլորտներում ակտիվ գիտական փնտրտուքներով, արշավախմբերով, հեղինակավոր միջազգային գիտական պարբերականների հրատարակմամբ և գիտաժողովների պարբերաբար կազմակերպմամբ, որոնց մասնակցում են մասնագետներ ամբողջ աշխարհից:

Այս միջոցառումը, անշուշտ, ունի իր առանձնահատկությունը: Զազաների ուսումնասիրությունը իրանագիտության հայկական դպրոցի եզակի բրենդերից է: Դեռևս արևելագիտության արշալույսին հայ մտավորականներն ու գիտնականները դարձան այս ոլորտի առաջամարտիկները և թողեցին զազաների լեզվի ու մշակույթի վերաբերյալ անգնահատելի նյութ, որն արդիական է մինչև օրս: Նրանցից մեկն էլ ակադեմիկոս Անդրեասն էր, ակնառու գիտնական, արտասովոր անձնավորություն, հանճար, որն իր ողջ կյանքի ընթացքում անընդհատ նորանոր գաղափարներ էր ծնում: Տարբեր ոլորտներում աշխատող նրա աշակերտների մի ամբողջ աստղաբույլ, իրականում, կազմեց 20-րդ դարի եվրոպական արևելագիտության կորիզը: Այս իսկ պատճառով կազմկոմիտեն որոշեց գիտաժողովը նվիրել գիտնականի 155-ամյակին: Գիտաժողովին բացի հայ գիտնականներից կմասնակցեն նաև հայտնի դեմքեր Գերմանիայից, Իտալիայից, Ավստրիայից, Նիդեռլանդներից, Ռուսաստանից, Ամերիկայի Միացյալ Նահանգներից, Ավստրալիայից, Թուրքիայից և Իրանից:

Հետաքրքրական է, որ զազայագիտության զարգացման նոր փուլը, որը սկսվեց նախորդ դարի 70-80-ական թթ., կրկին մեծապես պայմանավորված էր հենց հայ արևելագետների, և առաջին հերթին, պրոֆ. Գ. Ասատրյանի գործունեությամբ:

Զազաները իրանական ժողովուրդ են, որոնք բնակվում են Կենտրոնական Անատոլիայում (պատմական Դերսիմի շրջանում, այժմ Թունջելի, Թուրքիա): Նրանք դեյլամցիների հետնորդներն են, որոնք այստեղ են տեղափոխվել Կասպից ծովի հարավային շրջաններից, մոտ 11-րդ դարում և գրեթե մեկ հազարամյակ խաղաղ բնակվել են հայերի կողքին: Հայկականության ազդեցությունը զազաների մշակույթի վրա զգալի է և՛ նրանց ժողովրդական հավատալիքներում, և՛ լեզվի մեջ, և՛ մշակությում և այլն: Զազաների հատուկ վերաբերմունքը հայերի հանդեպ հատկանշվում է այն փաստով, որ նրանք մինչև այժմ էլ երկրպագում ենԱրևմտյան Հայաստանի հայկական սրբատեղիները, էլ չասենք այն մասին, որ հայերի ցեղասպանության ժամանակ նրանք մշտապես հանդես են եկել հայերի կողմից:

Զազաների մոտավոր թիվը 5-6 միլիոն է: Սկսած 1980-ական թթ. քաղաքական գաղթի արդյունքում Եվրոպայում ձևավորվել է զազաների բավականին մեծաքանակ սփյուռք, ի հայտ են եկել քաղաքական կուսակցություններ, մշակութային կամակերպություններ, հրատարակվում է մամուլ զազաերենով:

Զազաների յուրօրինակ մշակույթի ուսումնասիրումը շարունակում է մնալ հայ իրանագետների ուշադրության կենտրոնում: Նրանք մեկ անգամ չէ, որ գիտարշավ են կազմակերպել այդ չափազանց հետաքրքիր տարածաշրջան, հավաքել արժեքավոր նյութեր նոր ուսումնասիրությունների համար:

Այսպիսով, զազայագիտական առաջին միջազգային գիտաժողովի անցկացումը հենց Երևանում, պատահական չէ: Այն արտացոլում է և՛ մեր դպրոցի պոտենցիալը, և՛ նրա ձեռքբերումները, բայց և առաջին հերթին, մեր մեծ հետաքրքրությունը եղբայրական ժողովրդի նկատմամբ, որի հետ մեզ կապում են մեկհազարամյա խաղաղ հարևանությունն ու վստահելի հարաբերությունները:

[AstalaVist]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

Recorded 2 mounths ago by PKK rebels.. (it was in the same region, according to the Turkish sources 9 soldiers have been killed after this attack)

[Joseph]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

It would be very interesting to have the details.
Was this an ambush, or the the crush of a helicopter?
Or was this the result of sustained, well organized operations, on large scale.
26 is a significant number, but yet not huge...
In this kind of gerilla prone terrain, if a well planed ambush trapped a column of more or less armored vehicles, you may have this kind of figure in a couple of minutes, but yet, it is not significant tactically.
But if they did this while being attacked on large front, while the turks used air power, helicopter gunships, uavs, etc... then it is quite important number.
Good news is the redondance.
As a matter of fact, war is on there.

From what I've gathered, it was a well-coordinated ambush conducted by about 200 PKK troops/peshmerga. If the Kurds can get a hold of more armor piercing weapons (as well as the means to shot down more aircraft---hem,hem Israel?), they'll be able to attack armored convoys and their airborne escorts. Turkish morale is certainly going to sink a bit after the initial fury. Conscripts already do not want to serve in S.E Asia Minor especially closer to Iraq. This will have the opposite effect on Kurdish morale and increase membership. A classic guerilla struggle is rarely defeated- the Tamils in Sri Lanka are the only modern day exception- and only because the conflict took place on an island which isolated the rebels who were subsequently liquidated piecemeal.

The Turks will begin more concentrated, larger and prolonged incursions into Southern Kurdistan (N. Iraq). If that happens, the PKK should intensiy attacks in Asia Minor as a counter-measure. By keeping the attacks numerous, however large or small as they might be, the Turkish forces can be bled.

Guerilla warfare is effective when executed the right way. Hit and run, mobile, spread panic and confusion, attack enemy at weakest points, not engaging head-on versus numerically superior forces, attack supply lines and communication, destroy enemy morale, build momentum. Remember, this is how the Armenians began in 1989 against the Azeris, OMON, and Soviets.

Good on the Kurds. Keep going, we don't want to be the only ones holding back the Turkish/Azeri scourge.

[Vrej1915]

Re: Prospects of a Kurdish state and what it means for Armenia

It would be very interesting to have the details.
Was this an ambush, or the the crush of a helicopter?
Or was this the result of sustained, well organized operations, on large scale.
26 is a significant number, but yet not huge...
In this kind of gerilla prone terrain, if a well planed ambush trapped a column of more or less armored vehicles, you may have this kind of figure in a couple of minutes, but yet, it is not significant tactically.
But if they did this while being attacked on large front, while the turks used air power, helicopter gunships, uavs, etc... then it is quite important number.
Good news is the redondance.
As a matter of fact, war is on there.