Is Russia an ally or foe, nowadays?

[londontsi]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Cross border shelling constitutes an attack. And i misread Gegeves second point with which i agree that Turkish and/or Russian intervention are possibilities. I can see a number of scenarios where these powers would intervene. I think we are lucky that this region is not a high priority are for the USA because i would not want Armenia to become another Iraq or Afganistan.

When Turkey flirted with the idea of entering Syria, NATO’s response was don't expect us to protect you from Russian missiles.
Turkey probably will help with material and volunteers but will not enter the war officially.
Also Armenia probably will bar Turkish aeroplane overflights as it did during the Karabagh war.

.

[londontsi]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

I think further points need to be added to Gegev’s list.


With artillery engagements, close proximity trenches will become impossible to hold.
Azeri positions will become vulnerable with the tactical evacuation of Armenian trenches.
They would easily be targeted from higher ground.
The line of contact will effectively collapse

[Hakob]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Here are mre points. Strength or weakness you determine.

At war, Armenians can hit western oil interests in azerbaijan, thus getting them involved (bad for turkey).

Azarbaijan will hit armenian population, it's for sure. In responce Armenia will hit azery towns which are generally more populated then our's, creating large refugee movement and chocking azeri supply lines.

Russia will have to keep turkey out at any cost, otherwise Armenia will suffer defeat and southern caucasus will be lost for russia.
As the only reason russia is considered an ally and allowed in Armenia is to keep turkey out. So turkish involvement is considered a failure of russian diplomacy and nulls Russo-Armenian alliance unless Armenia gains strategically from it.

Azerbaijan may suffer internal ethnic unrest or rebellion against aliev's clan in case of prolonged hostilities, and looking at the type of armament procurement on both sides, they are preparing for prolonged conflict, not a blitzkreag.

[Vrej1915]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Երեւանը կարող է ազգայնացնել Ռուսաստանին անցած օբյեկտները
Նաիրա Հայրումյան
ՄՀինգշաբթի, 22 Օգոստոսի 2013,


Հայաստանի «խաչմերուկը», որը մինչ այժմ ներկայացվում է որպես Եվրոպական եւ Մաքսային միության միջեւ ընտրություն, պարզվեց ընդամենը միակողմանի երթեւեկությամբ ճանապարհ է: Մաքսային եւ այլ միություններն այդպես էլ ակտուալ չդարձան, եւ «ընտրությունը» հանգեցվեց նրան, թե արդյոք Ռուսաստանը «բաց կթողնի» Հայաստանին եւ հետխորհրդային այլ երկրների ազատ նավարկության:
«Բաց թողնելը» ենթադրում է որոշակի արսենալի առկայություն, Հայաստանին ստիպելու մնալ տեղում, ոչ թե շարժվել առաջ: Ռուսաստանի գլխավոր զենքը եղել են «կացինն ու սապոգը», եւ նա արդեն սկսել է կիրառել դրանք: Սակայն Հայաստանը, Ուկրաինան եւ մյուսներն ունե՞ն արդյոք բավարար զենք ռուսական արսենալի դեմ:
Մոսկվայում ակնհայտ շփոթություն է այն բանից, որ իր ավանդական մեթոդները դադարել են ազդել: Դա նրան մղում է չմտածված ու անարդյունավետ քայլերի, որոնք որպես կանոն հակառակ արդյունք են ունենում: Դրա վկայությունն է ուկրաինական ապրանքների մաքսային ստուգումների խստացումը: Մի քանի օր առաջ Մոսկվան արգելեց ուկրաինական ապրանքների ներմուծումը, նրան միլիարդների վնաս հասցնելով: Եվրոպական կառույցները հարցրել են, թե որն է պատճառը, որից հետո Մոսկվան անցել է «սովորական ռեժիմի»: Սակայն ռուսական իշխանության օդիոզ դեմքերից մեկը՝ Սերգեյ Գլազեւը, սպառնացել է, որ եթե Կիեւը ստորագրի Եվրամիության հետ ասոցիացիան, Ռուսաստանը կարող է արգելել Ուկրաինայի հետ ազատ առեւտուրը:
Մոսկվան նման անհասկանալի շարժումներ է անում նաեւ միգրացիոն քաղաքականության մեջ՝ մեկ ստեղծում է միգրանտների ճամբար, մեկ էլ հետո կազմալուծում այն: Երեւում է՝ ինչ որ երկրների զգուշացնելու համար. Ռուսաստանի արսենալում եւս մեկ կարեւոր զենք է տասնյակ միլիոնավոր միգրանտների հարցը:
Հայաստանում կա տեսակետ, որ Մոսկվան, սպառելով բոլոր փաստարկները հայաստանի դեմ, պարզապես կվտարի հայ միգրանտներին: Երեւանյան ներկայիս իշխանության համար, որոնք աշխատանքային միգրացիան դիտարկում են որպես սոցիալ-տնտեսական հարցերը լուծելու գործիք, դա իսկապես ուժեղ հարված կլիներ:
Սակայն ակնհայտ է, որ դրանից կտուժեն սովորական քաղաքացիները, որոնք իրենց ընտանիքները պահելու համար հեռացել են Ռուսաստան: Կտուժի նաեւ Ռուսաստանը, որը կկորցնի որակյալ, ինտելեկտուալ, քրիստոնեական համայնք, որը մեծ ներդրում ունի Ռուսաստանի տնտեսության մեջ: Եւ դա դժվար թե Մոսկվայում չհասկանան:
Հասկանում են նաեւ, որ հայ միգրանտներին վտարելու դեպքում Երեւանը ստիպված կլինի դիմել ծայրահեղ քայլի՝ ազգայնացնել պետական պարտքի դիմաց Ռուսաստանին փոխանցված ձեռնարկությունները, որոնք, չնայած ներդրումների մասին խոստումներին, այդպես էլ չեն գործում:
Հայաստանի ու Ռուսաստանի ճանապարհներն օբյեկտիվորեն հեռանում են իրարից, եւ Կրեմլից է կախված, թե որքանով մեծ կլինի այդ հեռավորությունը: Կա դրանք զուգահեռ, մոտիկ պահելու եւ խզում թույլ չտալու հնարավորություն: Թեեւ, դատելով Մոսկվան ներկայացնող դեմքերից, Ռուսաստանը տրամադրված է «պատերազմի»:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....BPDQeYXF.dpuf

[Vrej1915]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Խաղաղարարներ Ղարաբաղյան գոտում
Իգոր Մուրադյան
Չորեքշաբթի, 21 Օգոստոսի 2013,


«Ղարաբաղյան գոտում» խաղաղարարների հայտնվելը քիչ բան կտա տարածաշրջանում կայունության եւ անվտանգության առումով, ընդհակառակը, միջազգային տվյալ նախաձեռնությունը ժամանակի ընթացքում կհանգեցնի տարածաշրջանային մեծ պատերազմի: Սակայն, ներկայիս իրավիճակի զարգացումը լիովին կարող է դառնալ խաղաղարարների մուտքի պայման:
Ընդ որում, ՆԱՏՕ-ի անդամ երկրները հասկանում են, որ ՄԱԿ-ի (ԵԱՀԿ) ներքո նման բնույթի երկարաժամկետ գործողության կիրառումն այսպես թե այնպես կհանգեցնի արեւմտյան պետությունների ռազմական ստորաբաժանումների՝ ժամանակի առումով սահմանափակ ներկայության, եւ հակառակը՝ տարածաշրջանում ռուսական զորքի երկարաժամկետ հաստատման:
Նման սցենարի ձգտում են թե ՆԱՏՕ-ն, թե Ռուսաստանը, իհարկե՝ միմյանց դուրս մղելու պայմանով: Տվյալ սյուժեները չի կարելի համարել լիովին ակտուալ, սակայն ժամանակ առ ժամանակ նման ծրագրեր դիտարկվում են եւ ՆԱՏՕ-ում, եւ Ռուսաստանում, սեփական պատկերացումներով ու սեփական շահերի շրջանակում:
Հայաստանը հասկանում է, որ ռուսական զորքի տեղակայումը Ղարաբաղում (կամ նրա շուրջ) կհանգեցնի աղետի, քանի որ ռուսական զորքը ղեկավարվելու է նախեւառաջ Ադրբեջանի սահմանադրությամբ, ինչպես եղել է 80-ականների վերջին եւ 90-ականների սկզբին:
ՆԱՏՕ-ի քաղաքականությունը, դաշինքի անդամ երկրների ստորաբաժանումների տեղակայման դեպքում, լինելու է ոչ պակաս անորոշ, եւ շատ բան կախված է լինելու քաղաքական կոնկրետ իրավիճակից: Սակայն, եթե խաղաղապահ գործողությանը Ռուսաստանի մասնակցությանը Հայաստանը եւ Ադրբեջանը նույնական դիրքորոշում ունեն, ապա ՆԱՏՕ-ի հետ նրանց հարաբերությունների զարգացումը կարող է հանգեցնել համաձայնության՝ տարածաշրջան խաղաղարարների մուտքի հարցում: Այդ դեպքում, Ադրբեջանի սահմանադրության «իմպերատիվությունից» խուսափելու համար Հայաստանը շահագրգռված է լինելու խաղաղապահ գործունեության տարածման գոտում ներգրավել իր տարածքի մի մասը, հնարավոր է՝ արեւելյան շրջանները (ինչն, ի դեպ, անցանկալի է Իրանի համար):
Ռուսաստանը հույս է պահելու խաղաղապահ գործողության արդյունավետության կապակցությամբ ՆԱՏՕ-ի անդամ երկրների «հիասթափության» եւ տվյալ խնդիրներն իրեն զիջելու վրա, ինչը կարող է լիովին իրական լինել: Այն համաձայնությունները, թե իբր Մինսկի խմբի համանախագահները չեն մասնակցելու խաղաղապահ գործողությանը Ղարաբաղում, կարող են հեշտությամբ հաղթահարվել եւ մոռացվել, եթե իրավիճակը դառնա կրիտիկական: Նման «կրիտիկական իրավիճակ» կարող է ստեղծել Ռուսաստանը: Այդ պատճառով, տարածաշրջանում Ռուսաստանի ազդեցության ուժեղացումից խուսափելու համար Արեւմտյան հանրությունը ձգտելու է չեզոքացնել այդ հեռանկարի իրավական հիմքերը:
Այս կապակցությամբ ամերիկացիներն ու եվրոպացիները ձգտելու են ավարտել ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի գոյությունը, ինչը կլիներ նրանց շահերից: Գործնականում, Մինսկի խմբի գոյությունը ներկայում Ռուսաստանի ազդեցության ուժեղացումը զսպելու գործոն է:
ԱՄՆ, ՆԱՏՕ-ն եւ Եվրամիությունը հնարավորություն են ունեցել հետեւել Ռուսաստանի՝ Հարավային Կովկասում ազդեցության բաժանման հարցով Թուրքիայի հետ գործարքի մեջ մտնելու փորձերին, 2008-ից հետո, ինչպես նաեւ Մինսկի խումբն իր կողմը քաշելու փորձերին, նույն այդ ժամանակաշրջանում: ԱՄՆ հաջողությամբ տապալել է այդ փորձերը, սակայն դա տեղի է ունեցել մեկ անգամ (եթե դիտարկենք հետահայաց՝ արդեն երկրորդ անգամ): Սակայն, դա ապագայում կստացվի՞:
Կարելի էր նկատել, որ Ռուսաստանը թշնամաբար է վերաբերվում խաղաղապահ գործողություններին եւ հնարավոր է զգուշանում է դրանցից: Հնարավոր է՝ նրա քաղաքականությունն ԱՊՀ տարածքում ավելի զուսպ է երեւում, սակայն Մոսկվային երբեմն թվում է, որ տարածաշրջանային քաղաքականության մասով Արեւմտյան հանրության, նախեւառաջ ԱՄՆ-ի, շեշտադրումների փոփոխության պայմաններում եկել է պահը, երբ Ռուսաստանը կարող է գնալ ճեղքման: Այդ կապակցությամբ, կարելի է պատկերացնել իրավիճակը, երբ Ռուսաստանը փորձում է համոզել Ադրբեջանին՝ իր զորքը «ղարաբաղյան գոտի» մտցնելու հարցում:
Մերկայում Մեծ Բրիտանիան մտահոգված է Հայաստանի կողմից հրթիռային տեխնիկայի ձեռքբերմամբ (այդ թվում անկախ մատակարարների կողմից), քանի որ զգուշանում է Ադրբեջանի նավթային եւ էներգահաղորդակցությունների համալիրի ոչնչացումից, քանի որ այդ բիզնեսը Կասպիցի ավազանում համակարգում է Բրիթիշ Փեթրոլեում ընկերությունը: Չի բացառվում, որ հենց Մեծ Բրիտանիան կդառնա ղարաբաղյան «գոտի» խաղաղապահ ստորաբաժանումներ մտցնելու նախաձեռնողը, այդպիսով էական փոփոխություններ մտցնելով տարածաշրջանային քաղաքականության մեջ:
Այդ պարագայում ԱՄՆ-ը, որը բավական «անտարբեր» է Ադրբեջանի նավթի ու գազի ճակատագրին, կարող է օգտվել Եվրոպայում իր գլխավոր գործընկերոջ մտահոգությունից, առավել եւս, որ տվյալ միջոցառումները կարող են լուծել այլ, առավել մասշտաբային խնդիրներ:
ԱՄՆ հասկանում է, որ Հայաստանի ու Ադրբեջանի ռազմական ներուժի ուժեղացումը ցանկացած սցենարի դեպքում հանգեցնում է Հարավային Կովկասում Ռուսաստանի դիրքերի թուլացմանը եւ ԱՄՆ ու ՆԱՏՕ-ի դիրքերի ուժեղացմանը:
Քաղաքականության արդյունավետությունը նշանակում է ոչ միայն հաջողություն մոտակա խնդիրների լուծման հարցում, այլեւ երկարաժամկետ հեռանկարում եւ գործընկերների շահերի համատեղման դեպքում:
- See more at: http://www.lragir.am/index/arm/0/com....JqiWMCXa.dpuf

[londontsi]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

When the war starts; (updated version)

5) With artillery engagements, close proximity trenches will become impossible to hold. Because of higher probability of casualties? (Londontsi)

...

The (high risk) strategy of pushing defence positions as close to the stronger enemy is to stop the enemy using artillery because of the risk of hitting its own troops.
With the evacuation of Armenian trenches Azeri trenches can be bombarded at will.
Their response from the trenches will not match the artillery so their positions will be untenable.

[gegev]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

The (high risk) strategy of pushing defence positions as close to the stronger enemy is to stop the enemy using artillery because of the risk of hitting its own troops.
With the evacuation of Armenian trenches Azeri trenches can be bombarded at will.
Their response from the trenches will not match the artillery so their positions will be untenable.

Thanks Londontsi. I see your point, but it would be better if you copy/paste the whole thing and then edit/adjust or add the the point/s you want. And maybe making it red or underlined to be distinguished easily.

[Haykakan]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

While this is an interesting topic i think it is in the wrong thread and perhaps should be moved to another thread like the military balance one. As for the content i think this will be different then the last war and i do not think this factor has been given enough weight in this discussion. Both sides are much better armed and much better trained then they were during the first war thus this will be a very different war and a bloodier one. I think it would be smart for the Armenian side to seek out opportunities to capture some of the highly prized weaponry of the Azeris instead of destroying it. I would not discount Turkey's involvement as easily as most here do. Remember that part of Turkeys new goals since giving up on EU membership is its spreading of influence in the east and it has had a major role in destroying Russias key ally Syria in that region. I would not discount a similar scenario occurring in Artsagh or even Armenia with bands of sabatours sneaking in and causing havoc behind the lines. I did not see anyone mention the involvement of jihadists in this war and i want to remind people that these religious nutcases and thieving opportunists who pretend to be religious nutcases were far stronger fighters then the Azeri regulars and they seem to be much more involved and active now in Syria. It would not be too much trouble for Turky or Azerbadjanto relocate these jihadists to the Artagh/Armenia lines. Many of these jihadists have good training and more importantly a lot of battle experience which most of the Armenian regulars do not have since most are too young to have participated in the previous war. Lastly there is inherent unpredictability in most war scenarios and especialy in situations where regional powers are involved with the potential for a small conflict growing into a major war or even world war(WW1). There are so many interests at stake in this case that the interaction of their actions and/or inactions cannot be accurately predicted. Sure you have Armenia vs Azerbadjan and you have their backers Russia and Turky but the relations among these states are more complex then before and now there are other powers involved in the region as well. We now have Iran, China, Isreal, USA, and even some Arab countries with interests in this region some of whom had no interests in the previous war. War is never a good thing and this one has the potential of being a very bad thing.

[gegev]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

While this is an interesting topic i think it is in the wrong thread and perhaps should be moved to another thread like the military balance one.
...

“Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan”

I don’t object discussing this in the thread above. I agree that it is right place to discuss the issue.

But because the issue is closely related to Russian-Armenian politics; this isn't a wrong thread for it either, therefore we'll continue it here as well.

Nevertheless everyone is welcomed to use the “When the war starts” post list in the “Nagorno-Karabagh: Military Balance Between Armenia & Azerbaijan” thread and discuss/develop it further there. The results could be summed up at the end.

[Vrej1915]

Re: Is Russia an ally or foe, nowadays?

Let's remember the russian army's record in 1991 (Kaltzo) and yet again June 1992 ....
_______
Важный урок Арцахской войны

21 августа 1992 года - знаменательная дата в истории героического противостояния Республики Арцах вооруженной агрессии Азербайджана. В этот день начался вывод подразделений советских вооруженных сил из подконтрольных Азербайджану территорий. Вначале из Нахиджевана, а затем и из остальных регионов.

Значение этого события до сих пор полностью не изучено. По этой причине имеет смысл напомнить краткую хронологию того времени.

7 июня 1992 года, после ряда переворотов и смен руководства в Азербайджане, в этой республике прошли президентские выборы, победу на которых одержал Абульфас Алиев (Эльчибей) - одиозный лидер Народного фронта, ярый пантюркист, патологически ненавидящий Россию и Иран. Москва, огорченная поражением своего протеже - экс-президента Азербайджана Аяза Муталибова, решает предпринять крайне авантюрный шаг - подкупить Эльчибея и завоевать его симпатии. С этой целью Кремль предоставляет в распоряжение Эльчибея дислоцированные в Азербайджане 23-ю мотострелковую и 104-ую десантную дивизии, которые тут же бросаются в бой против армянского населения Республики Арцах.

13 июня 1992 года советские (СНГ) войска захватывают Шаумянский район Арцаха, после чего, не удовлетворившись достигнутым, вторгаются в Мартакертский район. Плохо вооруженная Армия обороны Республики Арцах отчаянно сопротивляется, однако силы были слишком неравными, и наши бойцы продолжают отступление. Важнейшей задачей становится спасение мирного населения от идущих вслед за советскими войсками убийц в форме азербайджанской аскерни. А колонны советской бронетехники, неся потери, продолжают продвигаться.

В Государственном Комитете обороны Республики Арцах, одновременно с организацией новых линий обороны, началась подготовка к ведению затяжной партизанской войны на оккупированных Азербайджаном территориях. В переполненном беженцами столице Арцаха - Степанакерте - лихорадочно проводится организационная работа по созданию условий для приема новых тысяч беженцев, спасенных нашими бойцами от резни.

Одновременно проводится широкая дипломатическая работа, целью которой было убедить столицы мировых и региональных центров силы в возможности Республики Арцах сорвать любые энергетические и иные экономические планы Азербайджана и его военно-политических спонсоров в регионе.

Немаловажным подспорьем в этой работе стали и бесконечные пантюркистские заявления Эльчибея, никогда не упускавшего случая выступить с проклятиями в адрес России и Ирана. Ситуация сложилась абсурдной и трагичной одновременно: в Арцахе на стороне Азербайджана сражались и гибли русские ребята, а президент Азебайджана громогласно заявлял о своей сокровенной мечте: дожить до окончательного развала России и того дня, когда "с карты мира исчезнет государство под названием Исламская Республика Иран".

В конце концов Кремль взялся за корректировку своих внешнеполитических приоритетов, что и привело к решению вывести из Азербайджана свои войска. Справедливости ради надо сказать, что к этому решению подталкивал Москву и сам Эльчибей, почему-то решивший, что сопротивление и воля Армии обороны Республики Арцах сломлены, и Азербайджан без особого труда и больших потерь довершит начатое двумя советскими дивизиями наступление.

Считается, что эйфория Эльчибея исходила из успехов советских дивизий, однако, думается, не все было столь однозначно. Эльчибей, безусловно, знал, что вывод советских войск из Армении предполагается начать в ноябре 1992 года, и именно на это время намечена передача части находящегося там советского вооружения формирующейся Национальной Армии Армении. Знал Эльчибей и о катастрофической нехватке вооружения и боеприпасов у Армии обороны Арцаха. Речь, в данном случае идет даже не о военной технике, ее у арцахских бойцов практически не было совсем, а об обыкновенном стрелковом оружии, в том числе автоматов, пулеметов и снайперских винтовок.

Президент Азербайджана торопился полностью оккупировать Арцах до того, как Армения получит причитающуюся ей долю советского оружия. И сделать это силами собственных вооруженных сил. Эльчибею очень уж хотелось остаться в недолгой истории Азербайджана в качестве нового тюркского завоевателя. Однако амбиции Эльчибея вдребезги разбились о мужество армянского Воина.

Как уже было сказано, 21 августа 1992 года начался вывод советских (СНГ) войск из Нахиджевана, и именно в этот день, думается, в Москве поняли, какую стратегическую ошибку они совершили при принятии решения о помощи Баку. Азербайджан, изгонявший российских солдат, не позволил Москве вывести принадлежащую ей часть военной техники. Баку требовал, чтобы Москва оставила в республике все советское вооружение. Специально привозимые толпы людей, подавляющее большинство которых состояли из женщин и детей, окружали воинские части, ложились на дороге перед военной техникой. Известен случай в Евлахе, когда на дороге, перед направляющейся в Грузию военной колонной, беснующиеся закавказские турчанки установили "баррикаду", составленную из десятков младенцев. Содаты вынуждены были уступить.

Как бы там ни было, советские войска из Азербайджана были выведены, а вооруженные силы этой республики получили в свое распоряжение сотни единиц бронетехники, артиллерийских и ракетных установок. И тут случилось то, чего в Баку не могут осознать даже 20 с лишним лет спустя. Лишенная поддержки советских войск, агрессия Азербайджана быстро захлебнулась, после чего азербайджанская аскерня, годная лишь для резни мирного населения, стала терпеть жесточайшие поражения на фронте. Результатом этих поражений стало качественное и количественное изменение в вооружении Азербайджана и Республики Арцах, Армия обороны которой практически ежедневно накачивала свои "железные мускулы" за счет трофейной военной техники: танков, БМП, БТР, артиллерийских и ракетных установок.

Интересный факт: в ходе агрессии против Республики Арцах, Азербайджан, получивший и отнявший у советских войск в 1992 году 382 танка в боевом состоянии, вынужден был закупить у Украины еще 60 танков. Тем не менее, в мае 1994 года, когда потерпевший фиаско агрессор, обратившись за посредничеством к Российской Федерации, вымолил у Республики Арцах соглашение о прекращении огня, танков у Азербайджана практически уже не было. Напротив, в конце войны Армия обороны Республики Арцах представляла собой мобильную и хорошо вооруженную для того времени грозную военную машину.

Сегодня, по прошествии более двух десятилетий с тех прекрасных и грозных лет, мы можем констатировать: вывод советских (СНГ) войск из Азербайджана стал одним из переломных моментов в войне. Да, в 1992 году Азербайджану досталось огромное количество оружия и боеприпасов, кроме того, в ходе агрессии эта республика активно прибегала к наемникам из разных стран мира, но все это уже не могло повлиять на конечный результат войны. Армия обороны Арцаха, решившая важнейшую проблему вооружения за счет агрессора, блестяще решила поставленную перед ней задачу, выйдя из войны многократно окрепшей и несравнимо лучше вооруженной.

Тем не менее, события 1992 года должны стать для нас важным уроком.

Левон МЕЛИК-ШАХНАЗАРЯН